Arabic Greek Easter Hymn By Fairuz (Al Masih Qam)

Jesus is Risen song ترنيمة: المسيح قام

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ...

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!! να το χορτάσουμε...να μας βοηθήσει να ανασηκωθούμε από την μέσα και έξω μιζέρια...να μας κάνει πνευματικά παλικάρια...να επιστρέψουμε στις ρίζες μας...να γίνουμε πάλι Χριστιανοί Ορθόδοξοι Έλληνες σεβόμενοι το αίμα των προγόνων μας και την αληθινή Ιστορία μας!!! ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ!!

Ατόφιο χρυσάφι: λύση για όλα σε λίγες λέξεις....π.Ανανία Κουστένη

Ατόφιο χρυσάφι, λύση όλων των κοινωνικών και προσωπικών αδιεξόδων σε λίγες λέξεις. Μας τα είπε ο Ιησούς αλλά εμείς προτιμάμε να βασανιζόμαστε μέσα στα αδιέξοδα πάθη,τις φοβίες και ανασφάλειες μας

Η άδολη και ευεργετική αγάπη

Δεύτερη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, και το Ευαγγέλιο (Κεφ. ς΄, 31-36) είναι από την ομιλία του Χριστού επάνω στο όρος, από τη λεγόμενη «Επί του Ορους Ομιλία», και αναφέρεται στις σχέσεις μεταξύ μας, μεταξύ των χριστιανών και μεταξύ των ανθρώπων. Και μας λέει τον χρυσό κανόνα: «Ο,τι θέλετε να σας κάμουν οι άνθρωποι να κάμετε και σεις το ίδιο σ' αυτούς». Είναι η θετική διατύπωση εκείνου που έλεγαν οι αρχαίοι: «Ο συ μισείς, ετέρω μη ποιήσης». Και αυτό τα λέει όλα. Θέλουμε να μας αγαπάνε; Να αγαπούμε. Θέλουμε να μας συγχωράνε; Να συγχωρούμε. Θέλουμε να μας φροντίζουν; Να φροντίζουμε. Θέλουμε να μας φέρονται καλά; Να τους φερόμεθα. Θέλουμε να μας καταλαβαίνουν; Να καταλαβαίνουμε τους άλλους.

Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και όπως λένε οι πατέρες της Εκκλησίας που το ερμηνεύουν, ξεκινάει από τη φιλαυτία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αγαπά πρώτα και κύρια τον εαυτό του. Γι' αυτό λέει και το Ευαγγέλιο: «Να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου».

Και άμα αρχίζαμε από κει που ορίζει ο Χριστός, αλλά και η φιλαυτία μας, πολλά πράματα θα είχαν τακτοποιηθεί και θα είχαν εξομαλυνθεί, και οι σχέσεις μας θα ήτανε καλύτερες από πάσης πλευράς και απόψεως.

Και φέρνει στη συνέχεια ο Χριστός παραδείγματα για να εμπεδώσει αυτό που είπε: «Εάν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, δεν κάνετε τίποτα σπουδαίο - είναι φυσικός νόμος. Και οι εθνικοί, και οι αμαρτωλοί, και οι απλοί άνθρωποι το ίδιο κάνουν. Και αν κάνετε το καλό σ' αυτούς οι οποίοι σας το ανταποδίδουν, δεν κάμετε τίποτα σπουδαίο».

Και στη συνέχεια ο Χριστός μίλησε για τον δανεισμό. Στα χρόνια Του υπήρχε μεγάλη απαθλίωση -όπως και σήμερα- των κοινωνικών τάξεων. Και υπήρχαν φτωχαδάκια που δεν είχαν ψωμί να φάνε, και άλλοι ήταν φυλακισμένοι, και πήγαιναν και έπαιρναν από τους πλουσίους ένα δάνειο. Και ο Χριστός εδώ τι ωραία τα τακτοποιεί και τα εξομαλύνει! «Να δανείζετε και να μην περιμένετε τίποτα, ούτε τα χρήματα, γιατί κάνετε καλό!».

  Κάνετε καλό! Και είναι μια ισότητα με τον ωραίο τρόπο του Ευαγγελίου αυτό το πράγμα. Εκείνος που έχει δίνει, και κείνος που δεν έχει λαμβάνει. Και γίνεται μια όμορφη σχέση αυτή, και κοινωνική, και χριστιανική, και ανθρώπινη.

Και στη συνέχεια ο Χριστός βγάζει τον ορισμό και λέει: «Σεις να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να κάνετε το καλό. Και να δανείζετε και να μην περιμένετε τίποτε, ακόμη και να τα χάσετε, γιατί στην Εκκλησία όποιος χάνει κερδίζει».

Είναι πολύ σημαντικό αυτό για την Εκκλησία, για κείνον που έχει εκκλησιαστικό φρόνημα, γιατί σήμερα σκεπτόμεθα όλοι με το κοσμικό φρόνημα, με το «δούναι και λαβείν», και με το κέρδος και με τον δόλο.

Ε, η Εκκλησία τα βγάζει αυτά από τον άνθρωπο. Να μπούμε σε ένα άλλο είδος σχέσεως, αυτής της αγάπης του Χριστού και της αγάπης μεταξύ μας, γιατί η αγάπη του Χριστού είναι άδολη, είναι θυσιαστική.

 Και Κύριος στη συνέχεια φέρνει παράδειγμα τον Θεό που βρέχει επί δικαίους και αδίκους και ευεργετεί τους αχαρίστους και πονηρούς και δεν περιμένει τίποτα, γιατί τους έχει πλάσματα. Αν εκείνοι είναι ευγνώμονες, τότε ο Θεός χαίρεται, γιατί είναι πρώτα και κύρια καλός γι' αυτούς.

 Και στη συνέχεια ο Χριστός, τελειώνοντας συμπερασματικά, λέει: «Να γινώμεθα οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί». Και οικτίρμων είναι ο άνθρωπος ο σπλαχνικός προς τον αδύνατο και πονεμένο, και ο άνθρωπος ο συμπονετικός που συμπονεί και ευεργετεί τον συνάνθρωπο στις πραγματικές και ουσιαστικές και απόλυτες ανάγκες του. Εάν τέτοιοι γίνωμε, θα μοιάσωμε κατά χάριν στον Θεό μας. Και ποιος δεν θέλει να 'ναι μικρός θεός πάνω στη Γη;

(Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη Το κήρυγμα της Κυριακής)

http://misha.pblogs.gr

Οι ρίζες μας, η ελπίδα μας. ........Κωνσταντίνος Χολέβας

Όπως και στην περίπτωση του απαράδεκτου και ορθώς αποσυρθέντος βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού έτσι και τώρα η Ακαδημία Αθηνών τιμά το όνομά της και παρεμβαίνει κατά των διαστρεβλωτών της ελληνικής ιστορίας.

Εκ μέρους και άλλων Ακαδημαϊκών ο Ομότιμος Καθηγητής Κωνσταντίνος Σβολόπουλος υπογράφει σύντομη, αλλά περιεκτική ανακοίνωση, η οποία αναφέρεται σε πρόσφατες τηλεοπτικές εκπομπές και σε άλλα σχετικά δημοσιεύματα για το 1821.

Η ανακοίνωση των Ακαδημαϊκών υπογραμμίζει ότι οι κυριώτεροι παράγοντες, οι οποίοι συνετέλεσαν στη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων ήταν η γλώσσα, οι μνήμες από το ιστορικό παρελθόν και η Ορθόδοξη Πίστη.

 Η ανακοίνωση στηλιτεύει ιδιαιτέρως την απόπειρα των « μεταμοντέρνων»  ιστορικών να ταυτίσουν τη γέννηση του κράτους με τη γέννηση του έθνους και τονίζει ότι « Ο Ελληνισμός επιβίωσε επί χιλιετίες. Το ελληνικό έθνος στη νεώτερη διαδρομή του μορφοποιήθηκε κατά τις αρχές του 13ου αιώνα. Η ταύτιση της αφετηρίας του με τη δημιουργία της νεώτερης Ελλάδας ως κράτους, αντιφάσκει με την επιστημονική αλήθεια».

Αυτά μεταξύ άλλων λέγουν οι Ακαδημαϊκοί και τους είμαστε ευγνώμονες διότι βάζουν τα πράγματα στη θέση τους απέναντι στην αγχώδη προσπάθεια κάποιων δήθεν ιστορικών, οι οποίοι αρνούνται τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού και τον ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εξασφάλιση αυτής της συνέχειας.

 Μεγάλη Εβδομάδα είναι αυτή που διανύουμε και η πορεία του Κυρίου από την Σταύρωση προς την Ανάσταση μάς θυμίζει την πορεία του Ελληνισμού. Είναι και αυτή Σταυροαναστάσιμη: Από θριάμβους σε ήττες, από τραγωδίες σε επιτυχίες. Σήμερα ο λαός μας περνά μία παρατεταμένη περίοδο παθών λόγω του μνημονίου. Πίσω όμως από τα οικονομικά προβλήματα σοβεί μία βαθύτατη ηθική και πνευματική κρίση. Σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις χρεωκοπιών και εθνικών τραγωδιών κατορθώσαμε επιβιώσαμε βασισμένοι στις ρίζες μας και στις παραδοσιακές αξίες μας. Αυτές που υπενθυμίζει η ανακοίνωση της Ακαδημίας.

Όπως και επί Τουρκοκρατίας επιβιώσαμε με την ελληνική γλώσσα, την αίσθηση ιστορικής συνέχειας του Έθνους και με την Ορθόδοξη Πίστη, έτσι και σε άλλες περιόδους οικονομικού και εθνικού προβληματισμού αυτές οι ρίζες μάς κράτησαν όρθιους. Το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης ανεφώνησε το περίφημο: Δυστυχώς επτωχεύσαμεν! Και το 1898 μετά τον εν μέρει ατυχή πόλεμο του 1897- γράφω εν μέρει διότι ναι μεν οι Τούρκοι μας νίκησαν στη Θεσσαλία, αλλά επιτύχαμε τη διπλωματική αναγνώριση της Αυτονομίας της Κρήτης- επιβλήθηκε στη χώρα μας ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, η τρόϊκα της εποχής εκείνης.

Ο ΔΟΕ ήλεγχε τα κρατικά μονοπώλια της Ελλάδος και έπαιρνε από την πηγή τα ποσά που ζητούσαν οι ξένες χώρες, οι οποίες μάς είχαν δανείσει. Παρ’ όλα αυτά η πτωχευμένη και εν μέρει ηττημένη Ελλάς ορθοπόδησε και μετά από λίγα χρόνια επέτυχε τους θριάμβους του 1912- 13. Ελευθέρωσε τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη και έθεσε τις βάσεις  για την απελευθέρωση της Θράκης.

 Ποιές ηθικές δυνάμεις οδήγησαν τους προγόνους μας από την οικονομική κατάρρευση στην ανόρθωση του ηθικού και στην εθνική αναγέννηση; Πολλοί θα αναφέρουν την έλευση του Ελ. Βενιζέλου από την Κρήτη στην Ελλάδα, όμως τα πρόσωπα από μόνα τους δεν μπορούν να επιτύχουν πολλά αν δεν υπάρχει το κατάλληλο πνευματικό υπόβαθρο. Οι αξίες που διέσωσαν τον Ελληνισμό και τον γλύτωσαν από την εθνική κατάθλιψη ήταν και τότε όπως και μετά το 1453 οι ίδιες. Οι ελληνορθόδοξες ρίζες μας και η πεποίθηση ότι είμαστε η συνέχεια του διαχρονικά ζωντανού και θαυμαστού Έθνους των Ελλήνων. Έχουμε, λοιπόν, υποχρέωση  να σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι με υπερηφάνεια, διότι το χρωστούμε όπως θα έλεγε ο Κωστής Παλαμάς « σε όσους ήλθαν, πέρασαν, θαρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μάς δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί» !

Ο ίδιος ο μεγάλος ποιητής μας έθρεψε πνευματικά τη γενιά των Βαλκανικών Πολέμων με την ποιητική αναβάπτιση στα νάματα της Ελληνικής διαχρονίας, της συνέχειας του Ελληνισμού. Στο επικό ποίημά του «Η Φλογέρα του Βασιλιά»   αναφέρεται στα κατορθώματα του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ του Μακεδόνος και ταυτόχρονα εξυμνεί την Ελληνική Διάρκεια από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα μέσω του Βυζαντίου. Την ίδια περίοδο η Πηνελόπη Δέλτα έγραφε βιβλία για παιδιά  - και για μεγάλους- φέρνοντας στην επιφάνεια το Βυζάντιο, απαραίτητο κρίκο στη συνειδητοποίηση της ελληνικής συνέχειας. Είχε φυσικά προηγηθεί η εξαιρετική επιστημονική εργασία του  Παπαρρηγόπουλου και του Ζαμπέλιου, οι οποίοι κονιορτοποίησαν τα επιχειρήματα του Φαλμεράγιερ και των αμφισβητιών της εθνικής μας ταυτότητας.

 Στη συνέχεια του Ελληνισμού, στην ιστορική μας μνήμη, στην αξιοποίηση του γλωσσικού μας πλούτου και στην Ορθόδοξη παράδοσή μας θα βρουν και σήμερα τα ελληνόπουλα την ελπίδα και την αισιοδοξία για το μέλλον. Αν τους τρέφουμε μόνο με στατιστικές για τα οικονομικά μας μεγέθη ή με τα ανελλήνιστα βιβλία της Γλώσσας του Δημοτικού είναι βέβαιο ότι θα επιταχύνουμε την εθνική κατάθλιψη. Οφείλουμε στα παιδιά μας, αλλά και στους εαυτούς μας, να δώσουμε μία αχτίδα ελπίδας και να ξεφύγουμε από τη μιζέρια. Ας ξαναβρούμε τις ρίζες μας και ας τις μετατρέψουμε σε εφαλτήριο για ένα καλύτερο μέλλον.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας διδάσκει ότι μετά τη Σταύρωση ακολουθεί πάντα η Ανάσταση. 

Καλή Ανάσταση συνέλληνες!

Κ.Χ. 17.4.2011

Πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα" ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ", 19.4.2011.

http://www.antibaro.gr

Η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής....

Η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής που γιορτάζουμε την Παρασκευή της Διακαινησίμου είναι γιορτή της Παναγίας μας. Γράφει το συναξάρι της ημέρας: «Την Παρασκευή της Διακαινησίμου εορτάζουμε τα εγκαίνια του ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Θεομήτορος, της Ζωηφόρου Πηγής• ακόμη ενθυμούμαστε και τα υπερφυή θαύματα που έγιναν στον Ναό αυτό από την Μητέρα του Θεού».

Η Παναγία ονομάζεται Ζωοδόχος Πηγή, αφού γέννησε την Ζωή, που είναι ο Χριστός. Για πρώτη φορά το επίθετο Ζωοδόχος Πηγή το έδωσε στην Παναγία ο Ιωσήφ ο Υμνογράφος τον 9ο αιώνα, συνθέτοντας έναν ύμνο του προς την Παναγία.

Η γιορτή, όπως προαναφέρθηκε, αναφέρεται στα εγκαίνια του Ιερού Ναού της Παναγίας, γνωστού ως «Η Ζωοδόχος Πηγή στο Μπαλουκλί», έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, όπου υπήρχε πηγή αγιάσματος που επιτελούσε και επιτελεί πολλά θαύματα.

Ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής στην Πόλη ανεγέρθηκε κατ’ αρχάς από τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Θράκα, που ήταν χρηστός και επιεικής, και πριν ακόμη γίνει αυτοκράτορας ως απλός στρατιώτης συνάντησε έναν τυφλό έξω από την Χρυσή Πύλη της Κωνσταντινούπολης. Ο τυφλός του ζήτησε νερό να πιή και ο Λέων αναζήτησε την πηγή του νερού στην περιοχή, η οποία ήταν κατάφυτη από δένδρα, αλλά δεν μπόρεσε να την ανακαλύψη. Λυπήθηκε πολύ που δεν βρήκε νερό να δώση στον τυφλό. Άκουσε τότε φωνή να του λέγη: «Βασιλιά Λέοντα» –δηλαδή τον απεκάλεσε βασιλιά, ενώ ακόμη ήταν στρατιώτης, κάτι που επαληθεύθηκε– «…να εισέλθης βαθύτερα στο δάσος, και αφού λάβης με τις χούφτες σου το θολερό αυτό νερό, να ξεδιψάσης τον τυφλό και να πλύνης τα μάτια του, και τότε θα γνωρίσης ποιά είμαι εγώ που κατοικώ στο μέρος αυτό». Ο Λέων έκανε αμέσως όπως τον διέταξε η φωνή και ο τυφλός είδε το φως του. Η φωνή εκείνη ήταν της Παναγίας.

Και ο Λέων, όταν έγινε αυτοκράτορας, με ευγνωμοσύνη και φιλότιμο έκτισε στο μέρος εκείνο του αγιάσματος Ιερό Ναό προς τιμήν της Παναγίας, της Ζωοδόχου Πηγής. Όταν κατέρρευσε ο Ιερός αυτός Ναός από τον χρόνο, άλλοι αυτοκράτορες –ο Ιουστινιανός, ο Βασίλειος ο Μακεδών– ανέλαβαν και έκτισαν εκ νέου τον Ναό, πιο μεγαλοπρεπή από τον παλαιότερο.

Μία δεύτερη παράδοση αναφέρει ότι τον πρώτο Ναό τον έκτισε ο Ιουστινιανός, βλέποντας εκεί που κυνηγούσε σε όραμα ένα μικρό παρεκκλήσι και έναν Ιερέα μπροστά σε μια πηγή, λέγοντάς του ότι είναι η πηγή των θαυμάτων. Στον τόπο εκείνο έκτισε μοναστήρι με τα υλικά που περίσσεψαν από την Αγία Σοφία.

Ο Ναός αυτός στην Βασιλεύουσα κατέρρευσε τον 15ο αιώνα. Σύμφωνα με μαρτυρίες το 1547 ο Ναός δεν υπήρχε πια. Υπήρχε μόνον το αγίασμα. Το 1833 ο Πατριάρχης Κωνστάντιος Α μέ άδεια του Σουλτάνου ξαναέκτισε τον Ναό πάνω στα ερείπια του παλαιού. Έτσι, στις 2 Φεβρουαρίου του 1835, ο Πατριάρχης Κωνστάντιος, με 12 ακόμη Αρχιερείς εγκαινίασαν τον νέο Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, στο Μπαλουκλί. Μπαλουκλί σημαίνει τόπος με ψάρια, αφού στην δεξαμενή της Πηγής υπάρχουν ψάρια.

Στον ναό αυτό επιτελούνταν πολλά θαύματα και μάλιστα και σε οικογένειες ευγενών της αυτοκρατορίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της λύσεως της στειρώσεως της αυτοκράτειρας Ζωής, η οποία μετά από θαύμα της Ζωοδόχου Πηγής γέννησε τον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο, που έγινε αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Στον ναό αυτό θεραπεύθηκαν επίσης οι αυτοκράτορες Ιουστινιανός, Λέοντας ο Σοφός, Ρωμανός Λεκαπηνός, ο Ανδρόνικος Γ , ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Στέφανος, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης, πολλές βασίλισσες και πολλοί ανώτατοι αξιωματούχοι της αυτοκρατορίας, αλλά και κληρικοί και μοναχοί και πολλοί απλοί Χριστιανοί. Τον 14ο αιώνα ο Νικηφόρος Κάλλιστος γράφοντας για το αγίασμα της Πηγής, παραθέτει έναν κατάλογο 63 θαυμάτων.

Η εικόνα της Παναγίας της Ζωοδόχου Πηγής παρουσιάζει την Παναγία μέσα σε ένα συντριβάνι από το οποίο χύνεται άφθονο νερό, να βαστάη στην αγκαλιά της τον Χριστό που ευλογεί. Δύο άγγελοι την στεφανώνουν κρατώντας ειλητάριο που γράφει: «Χαίρε ότι υπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαίρε ότι βαστάζεις τον Βαστάζοντα πάντα». Γύρω από το συντριβάνι εικονίζονται ο αυτοκράτορας και πολλοί ασθενείς με ποικίλες ασθένειες. Δέχονται το αγίασμα με το οποίο τους ραντίζουν οι υγιείς. Στην άκρη ζωγραφίζεται μια δεξαμενή με ψάρια, αφού όπως είπαμε Μπαλουκλί σημαίνει τόπος ψαριών.

Η ευλάβεια και η αγάπη του λαού της Κωνσταντινούπολης προς την Ζωοδόχο Πηγή μεταδόθηκε σε όλους τους Ορθοδόξους και έτσι σε πολλά μέρη, όπως και εδώ στην Ναύπακτο, και απέναντι στο Αίγιο, την Παναγία την Τρυπητή, ανηγέρθησαν Ναοί προς την τιμή της Παναγίας, της Ζωοδόχου Πηγής, όπου και εκεί επιτελούνται θαύματα, που στηρίζουν τους ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή και στην πίστη τους στον Θεό.

«Εκκλησιαστική Παρέμβαση»-Απρίλιος 2009

http://blogs.sch.gr/kantonopou

Από πραματευτής, μοναχός στον Όσιο Δαυίδ Ως παντοτινό παράδειγμα αρίστου υποτακτικού και δυνατής ένθερμης θυσιαστικής πίστης θα παραμένει στο νου μας ο αείμνηστος π. Σεραφείμ

Έμαθε βιωματικά τι σημαίνει ελεημοσύνη όταν παρατηρούσε τα σκυθρωπά πρόσωπα αυτών που εισέρχονταν στο μοναστήρι και στη συνέχεια έβλεπε τα ίδια πρόσωπα μεταμορφωμένα.

Υπάρχουν πολλά τρανταχτά παραδείγματα στην πολύβουη σήμερα βιοτή μας, τα οποία αποσκοπούν να μας διδάξουν πόσο απλά πρέπει να ζει ο κόσμος, ώστε να ευαρεστείται ο τριαδικός Θεός. Παραδείγματα αταλάντευτης, αληθινής και με τη χάρη του Θεού δυνατής πίστης και θυσίας για τον πλησίον μας, που ανέκαθεν αποτελούσε και θα αποτελεί την πύλη μέσω της οποίας οδηγούμαστε στην αιωνιότητα, στην αδιάλειπτη συμμετοχή μας στο ουράνιο θυσιαστήριο του ελέους και της δικαιοσύνης, στον Παράδεισο.

Ως τέτοιο ζωντανό παράδειγμα για τον γράφοντα αλλά και για πολλούς άλλους αποτελούσε ο θαυμαστός βίος του μοναχού Σεραφείμ ενός αθόρυβου εργάτη του Αμπελώνα του Κυρίου, ενός διακόνου του ορατού γήινου τάγματος του Οσίου Δαυϊδ του γέροντος του εν Ευβοία και του οσίου πατρός Ιακώβου Τσαλίκη. Δεν σας κρύβω πως με συγκινούσε πάντα η ζωή του και πάντα ήθελα να καταγράψω τη θαυμαστή πορεία του. Με εμπόδιζε όμως, το ταπεινό φρόνημά του που επ’ ουδενί ήθελα να διαταράξω.

Τώρα όμως, που ο ταπεινός αυτός μοναχός Σεραφείμ αναχώρησε για την αιωνιότητα και ενετάχθη με την οσιακή κοίμησή του στο αόρατο ουράνιο τάγμα του Οσίου Δαυίδ, για να διακονεί ως άγγελος πλέον τον Κύριό μας Ιησού Χριστό θέλησα να αναφερθώ στην θαυμαστή πορεία του και να μοιραστώ μαζί σας προσωπικά βιώματα και μαρτυρίες θαυμαστές. Έχοντας λάβει την ευλογία του ηγουμένου της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την καταγραφή μέρος του βίου που συνοδεύτηκε επιπλέον και με μετάδοση προσωπικών του βιωμάτων από την κοινή 40χρονη αδελφική συνύπαρξη μαζί του θα επιχειρήσω να σας καταστήσω κοινωνούς ενός εμπράκτου παραδείγματος ένθερμου σύνδουλου της εν Χριστώ βιοτής.

Η πρόσκληση από τον Όσιο Δαυίδ

Ως «βόμβα» έπεσε στο χωριό μου Ροβιές τον Οκτώβριο του 1970 η είδηση πως ο καλοσυνάτος και αγαπημένος πραματευτής ενδυμάτων και ιδιοκτήτης μεγάλου εμπορικού καταστήματος στην Αιδηψό Σταύρος Σταυριανάκογλου, εφαρμόζοντας τα όσα ορίζει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και ο Απόστολος Παύλος, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και αναξιοπαθούντες και μετέβη ως δόκιμος μοναχός στη Μονή του Οσίου Δαυίδ. Ήμουν μόλις επτά χρόνων και άκουγα τους πάντες να σχολιάζουν επικριτικά οι περισσότεροι την απόφαση του 47χρονου Σταύρου να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα! «Τι κάνει η απογοήτευση και η απελπισία. Πως καταντά τον άνθρωπο η θλίψη. Δεν άντεξε τον πόνο που άφησε στην ψυχή του η εκδημία της γυναίκας του, της Βαρβάρας...».

Αυτά τα σχόλια κυριαρχούσαν κατά κόρον στις διάφορες κοινωνικές συνάξεις λόγω της θεολογικ[γς άγνοιας. Έτρεξα τότε γρήγορα στη μάνα μου και της είπα με στόμφο. «Μαμά, ο κυρ -Σταύρος στενοχωρήθηκε και τράβηξε να γίνει καλόγερος. Κοίταξε και εσύ να μην με πιέζεις να φάω το αυγό μου κάθε πρωί γιατί θα φύγω και θα πάω στον Όσιο Δαυίδ»! Η μακαρίτισσα η μητέρα μου με κοίταξε έκπληκτη. Με χάιδεψε στο κεφάλι και αφού με πήρε στην αγκαλιά της είπε: «Μακάρι να μοιάσουμε και μεις στον καλό μας πραματευτή Σταύρο και να αφιερωθούμε όπως εκείνος στον Χριστό», είπε. Τι δηλαδή να γίνουμε όλοι μοναχοί; Σχολίασα αμήχανα. «Ο Χριστούλης μας δεν επιθυμεί να γίνουμε όλοι καλόγεροι και καλόγριες. Επιθυμεί διακαώς όμως, με τις πράξεις και τη ζωή μας να εφαρμόζουμε αυτό που Εκείνος θέλει. Να θυμάσαι λοιπόν πάντα πως άλλον τον θέλει επιστήμονα, άλλον αγρότη, άλλον καπετάνιο, άλλον μοναχό και άλλον ιερέα... Όταν πράττουμε αυτό που ο Χριστός θέλει τότε γινόμαστε ευτυχισμένοι και ζούμε παραδεισένια. Ο κυρ -Σταύρος ο καλός μας πραματευτής ακολούθησε αυτό που του πρότεινε ο Κύριος για να είναι ευτυχισμένος. Μοίρασε την πραμάτειά του στους φτωχούς, χάρισε τα δανεικά στους οφειλέτες του, εξόφλησε όλες τις οφειλές του και αφιερώθηκε στον Χριστό. Τώρα μαζί με τον πατέρα Ιάκωβο και τον πατέρα Κύριλλο θα φροντίζουν το σπίτι του Οσίου Δαυίδ. Μεγάλο πράγμα είναι να φροντίζεις τον σπίτι του αγίου μας. Θα δουλεύει τώρα για τον Χριστό και τον Όσιο Δαυίδ. Και όπως ο μπαμπάς σου δουλεύει στο εργοστάσιο και πληρώνεται έτσι και ο κυρ- Σταύρος θα δουλεύει πλέον στη δούλεψη του αγίου Δαυίδ».

«Και ο Όσιος Δαυίδ θα κατεβαίνει να τον πληρώνει κάθε μήνα»; ρώτησα με εύλογα ζωγραφισμένη την απορία στο πρόσωπό μου. «Το μισθό του θα τον λαμβάνει καθημερινά από τον ίδιο τον Χριστό. Έτσι γίνεται»!

Από τότε όταν μετέβαινα για προσκύνημα στον Όσιο Δαυίδ πάντα θα έτρεχα κοντά στον π. Σεραφείμ. Η παρουσία του με συγκινούσε. Τον ακολουθούσα στα διακονήματά του παρατηρώντας τον. Τον κοιτούσα στην είσοδο της Μονής, να υποδέχεται ως φύλακας με το πλατύ χαμόγελό του τους προσκυνητές. Η αφοπλιστική ευθύτητά του και η άδολη αγάπη του έκαναν τον κάθε προσκυνητή αφενός μεν να νιώθει οικείος στο μοναστήρι και αφετέρου να αισθάνεται ότι εισέρχεται σε τόπο άγιο...

Αντικρίζοντας τον εύκολα διαπίστωνες πόσο κακόβουλες, επιπόλαιες ανόητες και κακεντρεχείς ήταν οι απόψεις αυτών που κατέκριναν τη μετάβαση του στο μοναστήρι. Μπορούσες κάλλιστα να διακρίνεις την ευτυχία στο πρόσωπό του από τη συνάντηση και επαφή του και συναναστροφή του με τον Χριστό. Έβλεπες έναν χαρούμενο, ευτυχισμένο άνθρωπο. Αντιθέτως στα πρόσωπα των επικριτών του διέκρινες ανασφάλεια, φόβο, θλίψη, απογοήτευση, απόγνωση, στοιχεία που γεννά η απομάκρυνση από το δρόμο του Θεού. Με το πέρασμα των χρόνων κατανοούσα πόσο δίκαιο είχε η μητέρα μου όταν εξηγούσε πως η ευτυχία και η ευημερία για κάθε άνθρωπο είναι ανάλογη της σχέσης σου με τον τριαδικό Θεό.

Πολλές φορές ξέφευγα από την προσοχή της μάνας μου και πήγαινα πίσω από τον π. Σεραφείμ. Τον ακολουθούσα καθώς πήγαινε να ποτίσει τα δέντρα, να φροντίσει τους κήπους με τα λουλούδια, να ταΐσει τις κότες, τα παγώνια και τα υπόλοιπα ζωντανά... Δυό φορές μάλιστα καθ’ υπόδειξη του οσίου πατρός Ιακώβου πήρα τον κουβά με τα ψωμιά και τους σπόρους για να βοηθήσω τον π. Σεραφείμ. Εκείνος περιχαρής με κάθε ευκαιρία αναφερόταν στον μακαρίτη τον παππού μου και τη μελωδική φωνή που είχε καθώς έψαλλε. «Κοίταξε να του μοιάσεις και να υμνείς από το αναλόγιο τον Κύριο» μου έλεγε.

Κάποτε τον ρώτησα αυθόρμητα. «Πόσα αυγά π. Σεραφείμ μαζεύεις καθημερινά από το κοτέτσι»; Εκείνος χαμογέλασε και είπε: «Όσα μας δίνει ο Όσιος Δαυίδ και ο Χριστός. Εκείνος φροντίζει το μοναστήρι του. Εμείς απλά διακονούμε στο περιβόλι του. Εκείνος κανονίζει για τους καρπούς που θα λάβουμε όλοι και εγώ και εσύ».

Οι κατά καιρούς επαφές μαζί του αλλά και οι ελάχιστες συζητήσεις βοηθούσαν να καταλάβει ο καθένας ότι ο π. Σεραφείμ είχε συναντήσει την ευτυχία που αναζητούσε. Βέβαια από ταπείνωση όταν τον προκαλούσα για συζήτηση με παρέπεμπε στον όσιο Ιάκωβο αλλά και στον π. Κύριλλο, τον νυν ηγούμενο. «Εκείνοι θα σου μιλήσουν για τα αμέτρητα θαύματα του οσίου Δαυίδ». Διακριτικά προτιμούσε να μην συγκεντρώνει τα βλέμματα των προσκυνητών, ώστε να έχει τον χρόνο να υλοποιεί τα διακονήματά του.

Η συμπόρευσή του, ωστόσο, με τον όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη αλλά και τον νυν ηγούμενο τον είχαν γεμίσει με βιώματα θαυμάτων και με μαρτυρίες τρανταχτές. Διδάχθηκε εμπράκτως τη θυσιαστική αγάπη καθώς έβλεπε τον π. Ιάκωβο και τον π. Κύριλλο ως άριστοι ιατροί να ξεφορτώνουν χιλιάδες πονεμένους από τους μεγάλους και ασήκωτους σταυρούς που κουβαλούσαν. Έμαθε βιωματικά τι σημαίνει ελεημοσύνη όταν παρατηρούσε τα σκυθρωπά πρόσωπα αυτών που εισέρχονταν στο μοναστήρι και στη συνέχεια έβλεπε τα ίδια πρόσωπα μεταμορφωμένα.

Θαύματα και εμπειρίες

«Έλα να δεις πόση παρηγοριά και πόσες λύσεις δίνει ο Όσιος Δαυίδ» έλεγε. Είχε εντρυφήσει στην αγνή και απλή πίστη προς τον Όσιο Δαυίδ και αντιλαμβανόταν αυτή ως σχέση μικρού παιδιού και πατέρα. Έτσι, το καθημερινό θαύμα που πάντα γινόταν στην Ιερά Μονή το κατανοούσε ως φυσικό αποτέλεσμα της σχέσης του πιστού με τον Χριστό, ως βίωμα που σταθεροποιούσε ακόμη περισσότερο την πίστη του. Τη σχέση αυτή καλλιεργούσε ως υπάκουος υποτακτικός έναντι του γέροντα Ιακώβου ως ηγουμένου του για 21 συναπτά έτη αρχικά και αργότερα απέναντι στον νυν ηγούμενο π. Κύριλλο.

Τρανή απόδειξη αποτελούν δυό θαυμαστές εξιστορήσεις που επεσήμανε ο π. Κύριλλος προς τους πατέρες αμέσως μετά την κοίμησή του. Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης ανέθεσε κάποτε στον π. Σεραφείμ να συνοδεύσει την τιμία κάρα του Αγίου Δαυίδ στο χωριό Παύλος της Βοιωτίας. Ο καιρός ήταν πολύ άσχημος αλλά δεν θα μπορούσε αυτό να αποτελέσει εμπόδιο στον π. Σεραφείμ. Ανέβηκε στο μικρό φορτηγό που είχε έρθει γι’ αυτό ακριβώς το σκοπό και ξεκίνησε. Το χιόνι καθώς προχωρούσαν έπεφτε ολοένα και πιο πυκνό. Ο οδηγός ανησυχούσε βλέποντας πως ούτε οι αλυσίδες δεν βοηθούσαν και κοιτούσε προς τον π. Σεραφείμ. Εκείνος όμως, ήρεμος έψαλλε ύμνους και το τροπάριο του οσίου... Κάποια στιγμή το φορτηγάκι ακινητοποιήθηκε.

«Τι θα κάνουμε π. Σεραφείμ; Ούτε μπρος, ούτε πίσω μπορούμε να πάμε...» ψέλλισε έντρομος ο οδηγός. Έχοντας βιωματική εμπειρία του τρόπου που λειτουργούσε ο όσιος Ιάκωβος ο π. Σεραφείμ κατέβηκε κάτω από το φορτηγό και στάθηκε μπροστά. Σήκωσε την αγία κάρα ψηλά και είπε δυνατά μπροστά στα έκπληκτα μάτια του χαλαρού στην πίστη τότε οδηγού.

«Όσιε Δαυίδ, βρες μία λύση να περάσουμε αυτό το εμπόδιο και να πάμε στο χωριό γιατί οι χριστιανοί σ’ αναμένουν να τους παράσχεις τις ευλογίες σου». Σταύρωσε με το ιερό λείψανο το δρόμο και έγνεψε στον οδηγό να βάλει μπρος και να ξεκινήσει. Όπως έλεγε αργότερα ο ίδιος και επιβεβαίωνε ο οδηγός το φορτηγό προχωρούσε λες και το σήκωνε κάποιος στον αέρα. Ο οδηγός δεν πίστευε αυτό που με τα ίδια του τα μάτια έβλεπε. «Ούτε ροδιές στο χιόνι που να μαρτυρούσαν πως πέρασε αυτοκίνητο δεν φαίνονταν» έλεγε καθώς σταυροκοπιόταν συνεχώς. «Τέτοιο θαύμα στη ζωή μου πρώτη φορά είδα». Για εκείνον η λύση του αγίου λογιζόταν ως θαύμα, σαν κάτι ανεξήγητο, ενώ για τον μακαριστό γέροντα π. Σεραφείμ ήταν μία φυσιολογική πράξη του αγίου που προστέθηκε ως βίωμα στο διάβα της εφήμερης ζωής του.

Με την επιστροφή του στο μοναστήρι ανέφερε τα όσα συνέβησαν στον π. Ιάκωβο και τον π. Κύριλλο σημειώνοντας κυρίως τον τρόπο που επιλέγει ο Χριστός μέσω των αγίων του για να ενισχύει την πίστη εκείνων που ενώ έχουν καλή διάθεση εν τούτοις αναλίσκονται σε τήρηση μιας χλιαρής σχέσης έναντι του ουρανού και του τριαδικού Θεού.

Ανάλογο θαυμαστό περιστατικό συνέβη στο ίδιο χωριό όταν βοσκός παρακάλεσε τον π. Σεραφείμ να μεταφέρει την αγία κάρα στο μανδρί του για να βρει γιατρειά το κοπάδι του, το οποίο έπασχε από άγνωστη ασθένεια που έκανε τα ζώα να μην μπορούν να σηκωθούν ούτε για να φάνε. Ο ταπεινός μοναχός ανταποκρίθηκε θετικά στην παράκληση του βοσκού και μετέφερε την αγία κάρα στο ποιμνιοστάσιο. Και είχε να το λέει για το πως χοροπηδούσε ο βοσκός από τη χαρά του βλέποντας πως τα ζώα καθώς περνούσε δίπλα τους η αγία κάρα σηκώνονταν λες και δεν είχαν τίποτε. «Από σεβασμό στον άγιο σηκώθηκαν και γιατρεύτηκαν» του έλεγε χαριτολογώντας ο π. Σεραφείμ!

Ως ψαλμωδός

Εκείνο που τον συγκινούσε εμφανώς ήταν το αναλόγιο. Η χαρακτηριστική τρεμάμενη γλυκειά φωνή του καθώς έψαλλε τους ύμνους προς τον Κύριό μας έδειχνε περίτρανα τη συμμετοχή ψυχής και σώματος στην δοξολογία και ευχαριστία του Θεού. Όπως το παιδί συνήθιζε να λέγει, αφήνει ολοσχερώς τη μέριμνα των βιοτικών αναγκών του στον πατέρα και στη μητέρα έτσι και εμείς πρέπει να λογιζόμαστε τον Θεό. Εκείνος, μεριμνά ως Πατέρας για τις ανάγκες μας και εμείς ως παιδιά Του οφείλουμε να Τον ευχαριστούμε και να Τον δοξολογούμε αδιαλείπτως, όπως κάνουν οι αγγελικές δυνάμεις.

Ο π. Σεραφείμ άφησε την επί γης τελευταία αναπνοή του τη στιγμή που ο γέροντας της Μονής π. Κύριλλος κρατούσε το κεφάλι του ενημερώνοντας τον πως μεταβαίνει στο ναό για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας των Προηγιασμένων Δώρων. Έτρεξε και εκείνος να πάρει θέση στο αναλόγιο της αιωνιότητας μαζί με τους αγγέλους δοξολογώντας τον Κύριό μας. Ας έχουμε την ευχή του.

http://anemonpnoi-magdalini.blogspot.com

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ..........

Kάποιος από εκείνους που αγαπούνε τον Θεό αχόρταστα...

Kάποιος από εκείνους που αγαπούνε τον Θεό αχόρταστα ,σαν τον ρώτηξα να μού δώσει να καταλάβω την αγάπη τού Θεού, μού είπε πως τόσο πολύ ένοιωσα αυτή την ενέργεια , ώστε βιαζότανε η ψυχή μου με κάποια ανεκλάλητη χαρά κιαγάπη να  βγεί από το στόμα μου και να πετάξει στον Κύριο, και σαν να μην ήξερε τον τρόπο που ζούνε στην πρόσκαιρη ζωή.

 Κι όποιος δοκιμάσει αυτή την αγάπη , και χίλιες βρισιές να ακούσει από τον άλλον και να κακοπάθει απάυτόν ,δεν θυμώνει καταπάνω του, αλλά απομένει σαν να είναι κολλημένος στην ψυχή εκείνου που τον έβρισε , είτε με άλλον τρόπο τον έβλαψε.

  Και μοναχά στενοχωριέται  για όσους δε λυπούνται τους φτωχούς, είτε μιλάνε καταπάνω στον Θεό, είτε ζούνε με πονηριά. Γιατί αυτός που αγαπά πολύ τον Θεό, ή καλύτερα που δεν αγαπά πια τον εαυτότου αλλά τον Θεό , δεν ζητά την δική του τιμή , αλλά μοναχά εκείνου που τον τίμησε με τιμή αιώνια. Κι αυτόδεν το θέλει με λίγη θέληση , αλλά έχει αυτή τη διάθεση σαν να είναι το φυσικό του,επειδή δοκίμασε πολύ την αγάπη τού Θεού.

 Κοντά σ ΄αυτά πρέπει να ξέρει κανένας , πως εκείνος που κάνει σε τέτοια αγάπη με την ενέργεια τού Θεού, υψώνεται απάνω κι από την πίστη, τον καιρό αυτής  της ενέργειας, επειδή με την αίσθηση της καρδιάς και με πολύ αγάπη βαστά μέσα του τον Θεό που τον τιμά με την πίστη του.

 Αυτό μάς λέγει καθαρά ο άγιος Παύλος γράφοντας: «Και τώρα απομένουνε αυτά τα τρία, πίστη, ελπίδα κι αγάπη και το πιο μεγάλο απ΄αυτά είναι η αγάπη».

 Γιατί όποιος βαστά τον Θεό με την αγάπη , όπως είπα, είναι πιο μεγάλος από την πίστη του ,επειδή βρίσκεται ολάκερος κυριευμένος από τον πόθοτού Θεού.

Άγιος Διάδοχος,επίσκοπος Φωτικής , από τα 100 γνωστικά κεφάλαια του, σε μεταγραφή Φώτη Κόντογλου.

http://misha.pblogs.gr/

η αργή δοξολογία Κοσμά του εκ Μαδύτων σε ήχο πλ.β.

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΒΟΑ......ΨΑΛΛΕΙ Ο ΧΑΣΑΝΙΔΗΣ Ο ΧΑΛΚΙΔΙΚΕΥΣ!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΑΣ κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΝΙΑΤΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΑΙΤΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΩ......κουραγιο Δασκαλε κατι θα μαθω!!!

Αφιέρωμα του CBS στο Άγιο Όρος......

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΤ3 ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ ...

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς......για τους χιτώνες του Κυρίου

Με ρωτάς, σεβαστή αδελφή, για τους τρείς χιτώνες με τους οποίους ήταν ντυμένος και σκεπασμένος ο Κύριος κατα το διάστημα αρκετών ωρών τη Μεγάλη Παρασκευή. Γιατί ο Πιλάτος τον έντυσε με πορφυρό χρώμα; Γιατι ο Ηρώδης τον έντυσε με λευκό χρώμα; Και γιατί οι εκτελεστές επίσης λίγο πριν Τον θανατώσουν Τον έντυσαν πάλι με τον δικό Του χιτώνα;

Όλα όσα συνέβησαν κατα τη διάρκεια της επίγειας ζωής του Χριστού έχουν μεγάλη σημασία, όλα αποκαλύπτουν κάποια αλήθεια και χρησιμεύουν ως δίδαγμα στους ανθρώπους. Κάποια απο αυτά τα διδάγματα είναι άμεσα και εμφανώς αντιληπτά, ενω κάποια άλλα είναι έμμεσα και με παραστάσεις που χρίζουν ερμηνείας. Το σκέπασμα του Χριστού με τρείς χιτώνες ανήκει σ'αυτήν τη δεύτερη κατηγορία διδαγμάτων.

Ο Πορφυρός χιτώνας είναι ο χιτώνας του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Όταν ο Κύριος είπε στον Πιλάτο ότι το βασίλειο Του " ουκ εστίν εκ του κόσμου τούτου" (Ιωα. 18. 36) αυτό φάνηκε στο υλιστικό πνεύμα του Ρωμαίου αξιωματούχου ως ανοησία και ως εμπαιγμός της αυτοκρατορικής αξιοπρέπειας. Γι'αυτό οι στρατιώτες του Πιλάτου έντυσαν τον Χριστό με πορφυρό χιτώνα-εξυπακούεται με τον πιο ευτελή που μπορούσαν να βρουν- για να τον χλευάσουν αποκαλώντας Τον βασιλιά. Αλλά και μόνον αυτός ο χιτώνας αυτοκρατορικού χρώματος μαρτυρεί για τον Κύριο, ότι ο Χριστός είναι πράγματι Βασιλιάς. Οι παλικαράδες του Πιλάτου, λοιπόν, κοροϊδευοντας στην πραγματικότητα ανακήρυξαν τον Κύριο σ'αυτό που πράγματι ήταν! Κανείς απ'ολους αυτούς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι το βασίλειο του Χριστού θα κυριαρχήσει πάνω στη Ρωμαϊκη αυτοκρατορία και σε κάθε άλλη αυτοκρατορία του κόσμου.

Ο βρώμικος βασιλιάς Ηρώδης, περίμενε πως ο Χριστός θα κάνει κάποιο θαύμα μπροστά του. Δεν επιθυμούσε βέβαια κάποιο χρήσιμο και φιλάνθρωπο θαύμα, αλλά ένα βάρβαρο θαύμα το οποίο θα χρησίμευε μόνο για την ικανοποίηση των οφθαλμών του. Εν τω μεταξύ, μπροστα του στεκόταν το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου: άνθρωπος καθαρός και αναμάρτητος. Η ακριβής αντίθεση του βασιλιά της γενοκτονίας και του δολοφόνου του Ιωάννη του προδρόμου. Εγω κρατώ ότι αυτός ο νέος ακάθαρτος απόγονος του Ησαύ μπορούσε να πιστέψει σε όλα τα θαύματα του κόσμου, αλλά με τίποτα και ποτέ στο θαύμα της αγνότητας και του αναμάρτητου ενός ανθρώπου. Και ακριβώς αυτό το μέγιστο και σπάνιο θαύμα στάθηκε μπροστά του. Αλλα αυτός βρώμικος στη ψυχή δεν μπορούσε να το δεί. Απογοητευμένος απο τις προσδοκίες του ο Ηρώδης έντυσε με λευκό χιτώνα τον Χριστό. Το λευκό είναι η εικόνα της καθαρότητας και της αθωότητας. Θα διάβασε βέβαια ότι οι άγγελοι του Θεού εμφανίζονται με λευκούς χιτώνες. Κι 'ετσι λοιπόν, ο ακάθαρτος Ηρώδης που σκέφτηκε ότι ο Χριστός δεν είναι καθαρός όπως και αυτός και οι άλλοι, Του φόρεσε λευκό χιτώνα, σύμβολο της καθαρότητας και της αγνότητας. Αυτό αποτελεί και στις δύο περιπτώσεις αναγνώριση του Χριστού απο τους εχθρούς Του, εστω κι 'αν αυτό έγινε άθελα τους και ασυνείδητα.

Τέλος, μόνο πριν τη σταύρωση ο Κύριος ντύθηκε με τον δικό Του χιτώνα. Ηταν ο χιτώνας που του είχε υφάνει η δική του Αγία Μητέρα, η Θεοτόκος. Είναι ο ίδιος χιτώνας με τον οποίο περπάτησε στη γη κ πάνω στον οποίο οι στρατιώτες στον Γολγοθά ρίχνουν τα ζάρια. Αλλά δεν βλέπεις σ όλα αυτά ένα μεγάλο διδαγμα για μας; Οι άνθρωποι συχνά αποφαίνονται για το αν είμαστε καλοί ή κακοί. Ανάλογα με την απόφαση τους μας εκτιμουν, μας θαυμάζουν ή μας κατακρίνουν. Οι διάφορες κρίσεις των ανθρώπων δεν μοιάζουν για μας με χιτώνες; Τη μια μας ντύνουν με τον χιτώνα του σοφού, την άλλη με τον μαδνύα του τρελλού. Τη μια μας περιβάλλουν με τον μανδύα της ανδρείας, την άλλη μας σκεπάζουν με τα κουρέλια της απαξίωσης. Αλλά όλοι οι χιτώνες γρήγορα βγαίνουν κ αλλάζουν ανάλογα με τις ασταθείς κ συχνά εναλλασσόμενες κρίσεις των ανθρωπων. Ομως εν τελει την ώρα του θανάτου ο καθένας απο μας θα φανεί με το δικό του χρώμα, με τον δικό του χιτώνα.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

http://salograia.blogspot.com/

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ....

Fairouz - فيروز - المسيح قام

Χριστός ανέστη σε πολλές γλώσσες.....

English - Christ is Risen! Indeed, He is Risen!

Old English (Anglo-Saxon) - Crist aras! Crist sodhlice aras! (Lit: Christ arose! Christ surely arose!)

Middle English - Crist is arisen! Arisen he sothe!

Iyaric Patwa - Krestos a uprisin! Seen, him a uprisin fe tru!

Frisian - Kristus is opstien! Wis is er opstien!

High German

German - Christus ist auferstanden! Er ist wahrhaftig auferstanden!

Yiddish - Der Meschiache undzer iz geshtanen! Avade er iz ufgeshtanen!

Low German

Dutch - Christus is opgestaan! Hij is waarlijk opgestaan!

Afrikaans - Kristus het opgestaan! Hom het waarlik opgestaan!

North Germanic languages

Danish - Kristus er opstanden! Sandelig Han er Opstanden!

Icelandic - Kristur er upprisinn! Hann er vissulega upprisinn!

Norwegian - Kristus er oppstanden! Han er sannelig oppstanden!

Swedish - Kristus är uppstånden! Ja, Han är verkligen uppstånden!

Italic languages

Latin - Christus resurrexit! Resurrexit vere!

Romance languages

Italian - Cristo è risorto! È veramente risorto!

Catalan - Crist ha ressuscitat! Veritablement ha ressuscitat!

French - Le Christ est ressuscité! Vraiment Il est ressuscité!

Portuguese - Cristo ressuscitou! Verdadeiramente ressuscitou!

Romanian - Hristos a înviat! Adevărat a înviat!

Spanish - Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado!

Slavic languages

Church Slavonic - (Christos Voskrese! Voistinu Voskrese!)

East

Russian - Христос Воскресе! Воистину Воскресе! (Christos Voskrese! Voistinu Voskrese!)

Belarusian - Хрыстос уваскрос! Сапраўды ўваскрос! (Khrystos Uvaskros! Saprawdy Wvaskros!)

Ukrainian - Христос Воскрес! Воістину Воскрес! (Christos Voskres! Voistinu Voskres!)

South

Bulgarian - Христос Возкресе! Воистина Возкресе! (Christos Vozkrese! Voistina Vozkrese!)

Serbian - Христос Воскресе! Ваистину Воскресе! (Christos Voskrese! Vaistinu Voskrese!)

West

Czech - Kristus Vstal A Mrtvych! Opravdi Vstoupil!

Slovak - Kristus vstal zmŕtvych! Skutočne vstal!

Polish - Chrystus Zmartwychwstał! Prawdziwie Zmartwychwstał!

Baltic languages

Lithuanian - Kristus prisikėlė! Tikrai prisikėlė!

Celtic languages

Goidelic languages

Old Irish - Asréracht Críst! Asréracht Hé-som co dearb!

Irish - Tá Críost éirithe! Go deimhin, tá sé éirithe!

Manx - Taw Creest Ereen! Taw Shay Ereen Guhdyne!

Scots Gaelic - Tha Crìosd air èiridh! Gu dearbh, tha e air èiridh!

Brythonic languages

Breton - Dassoret eo Krist! E wirionez dassoret eo!

Welsh - Atgyfododd Crist! Yn wir atgyfododd!

Indo-Iranian languages

Indic languages

Sanskrit - (Kristo’pastitaha! Satvam Upastitaha!)

Southern Zone

Marathi - (Yeshu Khrist uthla ahe! Kharokhar uthla ahe!)

Albanian (Tosk) - Krishti u ngjall! Vërtet u ngjall!

Armenian - Քրիստոս յարեաւ ի մեռելոց՜ Օրհնեալ է յայտնութիւնն Քրիստոսի՜ (Christos harjav i merelotz! Orhniale harutjun Christosi! — Christ is risen! Blessed is the resurrection of Christ!)

Greek - Χριστος Aνεστη! Aληθως Aνεστη! (Christos Anesti! Aleithos Anesti!)

Altaic languages

Turkish - Hristós diril-Dí! Hakíkatén diril-Dí!

Austronesian languages

Malayo-Polynesian

Western

Chamorro - La’la’i i Kristo! Magahet na luma’la’ i Kristo!

Filipino (Tagalog) - Si Cristo ay nabuhay! Siya nga ay nabuhay!

Indonesian - KrÍstus tÉlah Bangkit! Benár día têlah Bángkit!

Central-Eastern

Carolinian - Lios a melau sefal! Meipung, a mahan sefal!

Hawaiian - Ua ala hou ´o kristo! Ua ala ´i ´o no ´oia!

Basque - Cristo Berbistua! Benatan Berbistua!

Dravidian languages

Malayalam - (Christu uyirthezhunnettu! Theerchayayum uyirthezhunnettu!)

Eskimo-Aleut languages

Aleut - Kristus aq ungwektaq! Pichinuq ungwektaq!

Yupik - Xris-tusaq Ung-uixtuq! Iluumun Ung-uixtuq!

Japanese - ハリストス復活！実に復活！ (Harisutosu fukkatsu! Jitsu ni fukkatsu!)

Korean - (Kristo Gesso! Buhar ha sho Nay!)

Na-Dené languages

Athabaskan languages

Navajo - Christ daaztsáádéé’ náádiidzáá! T’áá aaníí, daaztsáádéé’ náádiidzáá!

Tlingit - Xristos Kuxwoo-digoot! Xegaa-kux Kuxwoo-digoot!

Niger-Congo languages

Luganda Kristo Ajukkide! Kweli Ajukkide!

Swahili - Kristo Amefufukka! Kweli Amefufukka!

Quechuan Languages

Quechua - Cristo causarimpunña! Ciertopuni causarimpunña!

Afro-Asiatic languages

Semitic languages

Central Semitic languages

Aramaic languages

Syriac - (Meshiha qam! Bashrira qam!)

South Central Semitic languages

Arabic languages

Arabic (Fus’hah, i.e., “standard” ) - (Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!)

Maltese - Kristu qam! Huwa qam tassew!

Canaanite languages

Hebrew (modern) - (Ha Masheeha houh kam! A ken kam!)

South Semitic languages

Ethiopian languages

North Ethiopian languages

Tigrigna - (Christos tensiou! Bahake tensiou!)

South Ethiopian languages

Amharic - (Kristos Tenestwal! Bergit Tenestwal!)

Sino-Tibetan languages

Mandarin - 基督復活了 他確實復活了 (Jidu fuhuo-le! Ta queshi fuhuo-le!)

South Caucasian languages

Georgian - ქრისტე აღსდგა! ჭეშმარიტად აღსდგა!(Kriste aghsdga! Cheshmaritad aghsdga!)

Uralic languages

Estonian - Kristus on ülestõusnud! Tõesti on ülestõusnud!

Finnish - Kristus nousi kuolleista! Totisesti nousi!

Hungarian - Krisztus feltámadt! Valóban feltámadt!

Unclassified

A Nigerian language (of many spoken there) - Jésu Krísti Ébilíwõ! Ézia õ´ Bilíwõ!

Constructed languages

Esperanto - Kristo leviĝis! Vere Li leviĝis!

Quenya - (Ortanne Laivino! Anwa ortanne Laivino!)

http://anestixristos.blogspot.com

ΜΙΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ......ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ !!!!!

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ.....ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ...ΜΙΑ ΕΥΧΗ...ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ...!!!

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

       Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος  ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού.

       Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών και εξοντωτικών κατά της Χριστιανικής Πίστεως. Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα. ήτο κόμης και διακρινόταν σ' όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητά του και την ανδρεία του.

       Παρ' όλη τη δόξα όμως και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάση τα πάντα και να ομολογήση με παρρησία ενώπιον του αυτοκράτορος και πολλών αρχόντων την χριστιανική του πίστιν. Υπέμεινε βασανιστήρια πολλά και φρικτά που στο τέλος τον ανέδειξαν Μεγαλομάρτυρα.

       Πολλά είναι τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Όχι μόνον αυτά που αναφέρονται στο μικρό αυτό φυλλάδιο, αλλά και πολλά άλλα που πάντοτε και σήμερα εκτελεί σ' όσους προσφεύγουν με πίστι στις πρεσβείες του. Πολλοί ναοί τιμώνται επ' ονόματι του Αγίου Γεωργίου, δείγμα κι' αυτό της αγάπης του λαού προς τον Άγιον, και πολλοί φέρουν το όνομά του. Δείγμα τιμής από μέρους μας προς τον Άγιον, αγαπητέ αναγνώστα, είναι βέβαια και ο εορτασμός της μνήμης του και αι πανηγύρεις, αλλά πιο μεγάλο δείγμα τιμής είναι η μίμησις της αγίας ζωής του, γιατί «τιμή μάρτυρος» είναι η «μίμησις μάρτυρος». Μίμησις της ομολογίας, της μαρτυρικής, της αγίας ζωής του.

Ομολογητής ο κόμης Γεώργιος

       Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία από ευσεβείς γονείς, και έμεινε ορφανός από πατέρα σε ηλικίαν δέκα ετών. Η μητέρα του τον έφερε μαζί της στην Παλαιστίνη όπου ήταν η Πατρίδα της και είχε και τα κτήματά της. Ο Γεώργιος καίτοι νεαρός κατατάχθηκε στο στρατό, όπου μάλιστα προήχθη σε μεγάλα αξιώματα, ώστε να παίρνη μέρος και στις συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων του Κράτους. Ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ.

       Από την εποχή του αυτοκράτορος Δεκίου μέχρι την εποχή που ανέλαβε τον θρόνον ο Διοκλητιανός, το 284 μ. Χ., η Χριστιανική Εκκλησία επειδή είχεν ειρήνη αυξήθηκε πάρα πολύ. Οι Χριστιανοί είχαν πάρει πολλές δημόσιες θέσεις, είχαν κτίσει πολλούς και μεγάλους ναούς, είχαν κτίσει σχολεία και είχαν οργανώσει και την διοίκηση και την διαχείρισι των εκκλησιών και της Φιλανθρωπίας.

       Ο Διοκλητιανός όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του εργάσθηκε στην αρχή για την οργάνωσι του αχανούς Κράτους του. Προσέλαβε στρατηγούς ως βοηθούς του και τους ωνόμασε αυτοκράτορας και Καίσαρας και αφού επέτυχε να υποτάξη τους εχθρούς του Κράτους του, και να σταθεροποιήση τα σύνορά του, στράφηκε στα εσωτερικά ζητήματα. Δυστυχώς στράφηκε εναντίον της Χριστιανικής θρησκείας για ν' ανορθώση την ειδωλολατρίαν και θεοποιήση την ιδέα του αυτοκράτορος. Γι΄ αυτό λοιπόν τον λόγον εκάλεσε τους βοηθούς του Καίσαρα το 303 μ. Χ. και τους στρατηγούς στην πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους σε τρεις γενικές συγκεντρώσεις. Μεταξύ τους βρισκόταν και ο Γεώργιος που διακρίθηκε πολλές φορές στους πολέμους.

      Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωσι και τον αφανισμό της χριστιανικής πίστεως. Πρώτος εμίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σ' όλους ν' αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική θρησκεία από το Ρωμαϊκό Κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος στάθηκε στον μέσον του συνεδρίου και είπε: Γιατί, βασιλεύ και άρχοντες, θέλετε να χύσετε αίμα δίκαιον και άγιον και να εξαναγκάσετε τους χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα; Και διεκήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού.

       Μόλις ετελείωσε, συγχύσθηκαν όλοι με την ομολογία του αυτή, και προσπάθησαν να τον πείσουν να μετανοήση για όσα είπε για να καταπραϋνθή και ο Διοκλητιανός. Αλλά ο Γεώργιος ήταν σταθερός και με θάρρος διεκήρυττε την χριστιανικήν πίστιν του.

Στη φυλακή. Βασανιστήρια

        Ωργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξη να τον κλείσουν στην φυλακή και να του περισφίξουν τα πόδια του στο ξύλο και πάνω στο στήθος του να του βάλουν μεγάλη και βαρειά πέτρα, αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα.

       Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να του παρουσιάσουν τον Γεώργιον, για να τον ανακρίνη. Και πάλιν ο Γεώργιος έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του, και παρ' όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις που του έδωσε ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός, διεκήρυττε την πίστι του και μιλούσε για τους ουράνιους θησαυρούς. Τότε, αφού ωργίσθηκε ο Διοκλητιανός, διέταξε τους δημίους να δέσουν τον Άγιον σ' ένα μεγάλον τροχόν για να κομματιασθή το σώμα του. Μάλιστα ειρωνεύθηκε την ανδρεία του Αγ. και τον κάλεσε να προσκυνήση τα είδωλα. Ο Άγιος Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεόν που τον αξίωνε να δοκιμασθή και δέχθηκε με ευχαρίστησι να υποστή το φοβερό αυτό μαρτύριο, με το οποίον θα κομματιαζόταν σε μικρά και λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω - γύρω από τον τροχόν υπήρχαν μπηγμένα κοφτερά σίδερα, που έμοιαζαν με μαχαίρια. Πράγματι μόλις ο τροχός κινήθηκε, τα κοφτερά σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούσθηκε μια φωνή από τον ουρανόν που έλεγε: «Μη φοβάσαι Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος ελευθέρωσε τον άγιον, αφού τον έλυσε από τον τροχόν και θεράπευσε όλο το καταπληγωμένο σώμα του.

       Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο παράστημά του και με αγγελικήν όψι παρουσιάστηκε στο Διοκλητιανό που με άλλους είχε πάει να κάνη θυσία. Μόλις τον είδαν, έμειναν όλοι έκθαμβοι και απορημένοι. Μάλιστα μερικοί ισχυρίζοντο ότι είναι κάποιος που του μοιάζει, και άλλοι ότι είναι φάντασμα. Όπως εσχολίαζαν το γεγονός εμφανίσθηκαν μπροστά στο βασιλιά δύο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολεών και ο Ανατόλιος με χίλιους στρατιώτες και ωμολόγησαν την πίστι τους στον Χριστό. Ο Διοκλητιανός θύμωσε τόσο που έγινε έξαλλος και διέταξε να τους σκοτώσουν, πράγμα που έγινε.

       Έπειτα διέταξε να γεμίσουν αμέσως ένα λάκκον με ασβέστη και νερό και να ρίξουν μέσα τον Γεώργιον και να τον αφήσουν τρεις ημέρες και τρεις νύκτες, έτσι που να διαλυθούν και αυτά τα κόκκαλά του.

       Οι δήμιοι πράγματι έρριξαν τον Άγιο στο ζεματιστό ασβέστη και έκλεισαν και το στόμιο του λάκκου. Ύστερα από τρεις ημέρες ο Διοκλητιανός έστειλε στρατιώτες ν' ανοίξουν τον λάκκο, οπότε βρήκαν τον Άγιον Γεώργιον όρθιον μέσα στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό που εφώναζε ότι «ο Θεός του Γεωργίου είναι Μεγάλος». Και ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον Γεώργιον, πού έμαθε τις μαντικές τέχνες και πώς τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι ήταν τα γεγονότα αποτελέσματα της Θείας Χάριτος και Δυνάμεως και όχι έργα μαγείας και γοητείας.

       Ο Διοκλητιανός ωργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και να τον εξαναγκάζουν να περιπατή. Και ο άγιος προσευχόταν και περιπατούσε χωρίς να πάθη τίποτα. Πάλιν διέταξε να τον φυλακίσουν και σκέφθηκε να συγκαλέση τους άρχοντες, για να συσκεφθούν τι έπρεπε να κάμουν στον Γεώργιον. Και αφού τον έδειραν τόσον πολύ με μαστίγια και κατεπλήγωσαν ολόκληρο το σώμα του αγίου, τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό, ο οποίος έμεινε έκπληκτος βλέποντας τον Γεώργιον να λάμπη σαν Άγγελος. Σκέφθηκε λοιπόν, ότι αυτό το φαινόμενο γίνεται με τις μαγείες. Γι' αυτό κάλεσε τον μάγον Αθανάσιον, για να λύση τα μάγια του Γεωργίου.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ..Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελετίου

Η Ανάσταση του Χριστού

(Σε μία από τις εκκλησίες του Κόσοβου υπάρχει αυτή η εξαιρετική εικόνα της Εις Αδην καθόδου.

Δυο λεπτομέρειες τραβούν την προσοχή:

Η μία είναι οτι σε αντίθεση με την συνηθισμένη εικόνα της Αναστάσεως όπου ο Χριστός με ορμή και δύναμη σπάει τις θύρες του άδη και τραβαει έξω τον Αδάμ και την Εύα, σ’αυτήν ο Χριστός είναι σκυμμένος, σε μια στάση κενωτική και γεμάτη συμπόνοια για τον άνθρωπο τον ευρισκόμενο στον Άδη. Αισθάνεσαι την αγάπη Του και τη στοργή για τον πεπτοκώτα άνθρωπο, τον οποίο καλεί στην θέωση.

Η δευτερη λεπτομέρεια είναι η παρουσία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου,ο οποίος ετοιμάζει τον δρόμο στον Χριστο κηρύττοντας στον Άδη την μετάνοια, θυμίζοντάς και τον σημαντικό του ρολο στην οικονομία της σωτηρίας,τον οποίο ξεχνάμε αδιαφορώντας για το μήνυμά του, ”Μετανοειτε”. )

........................................................

 

1. Η Ανάσταση του Χριστού είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της χριστιανικής πίστης.
α. Ο απόστολος Παύλος γράφει:
Η ανάσταση είναι το ουσιαστικώτερο σημείο της πίστης μας. Αυτό σημαίνει: Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε,

•                η πίστη μας είναι στο σύνολό της μάταιη∙

•                και εμείς οι απόστολοι είμαστε ένα συνάφι βλάσφημοι και παλιάνθρωποι, αφού εκηρύξαμε - για λογαριασμό του Θεού! - ένα ψέμα: ότι ανάστησε τον Χριστό∙ χωρίς να τον έχη πράγματι αναστήσει (Α' Κορ. 15,15-16)!

β. Και ο άγιος Αυγουστίνος γράφει:
«Δεν είναι καθόλου για μας μεγάλο, αν πιστεύωμε ότι ο Χριστός απέθανε. Αυτό το πιστεύουν και οι ειδωλολάτρες. Και οι Ιουδαίοι. Και όλοι οι παλιάνθρωποι. Όλοι το πιστεύουν, ότι απέθανε. Η πίστη των χριστιανών είναι η Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι για μας το μεγάλο: Πιστεύομε, ότι ο Χριστός αναστήθηκε[1]».
γ. Και ο περίφημος R. Strauss (Ρίχαρντ Στράους) στα γηράματά του ωμολόγησε:
Αφού δεν πιστεύω στην Ανάσταση του Χριστού, δεν είμαι χριστιανός[2].
2. Να λοιπόν το ερώτημα: Αναστήθηκε ο Χριστός; ή ΝΑΙ, ή ΟΧΙ! Άλλη λύση δεν χωρεί!
* Αν αναστήθηκε, τότε είναι αυτό που μας έλεγε. Είναι Θεός. Και όλα όσα έλεγε, είναι όλα αληθινά.
* Αν δεν αναστήθηκε, τότε οι απόστολοι μας λένε ψέματα! Και


•                ή είναι αυτουργοί απάτης∙

•                ή είναι θύματα απάτης.

Ένα από τα δύο: ή απατούν∙ ή απατήθηκαν[3]»!
3. Ας εξετάσωμε προσεκτικά τις δύο αυτές εκδοχές:


 Α' ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ΑΠΑΤΗΣΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ;
α. Έκλεψαν το σώμα

1. Ο Ιησούς εσταυρώθη. Απέθανε στο Σταυρό. Και ετάφη από τους «ευσχήμονες» (=εβραίους αξιωματούχους) μαθητές Του Ιωσήφ και Νικόδημο.
Ετάφη εσπευσμένα. Γιατί εκοιμήθη, λίγο πριν δύση ο ήλιος. Και από την δύση του ηλίου άρχιζε ο εορτασμός του Πάσχα. Έτσι ο Ιωσήφ, αφού Τον άλειψε με αρώματα και σμυρναλόη και Τον ετύλιξε με ένα σινδόνι, Τον έβαλε στον τάφο που ετοίμαζε για τον εαυτό του. Ένα τάφο λελατομημένο (= σκαλισμένο) επάνω σε ένα βράχο. Και έκλεισε στο στόμιο του τάφου με μια μεγάλη πλάκα, που δύσκολα την μετακινούσαν δύο άνδρες (Ματθ. 27,60).
2. Την επομένη, παρ' ότι εόρταζαν το Πάσχα οι αρχιερείς των Εβραίων, αδιαφορώντας για εορτή και διατάξεις περί καθαρότητος (βλ. Ιω. 18,28), επήγαν στο πραιτώριο. Και είπαν στον Πιλάτο: 
- Κύριε, εμνήσθημεν, ότι εκείνος ο πλάνος είπεν έτι ζων: Μετά τρεις ημέρας εγείρομαι! Κέλευσον ουν ασφαλισθήναι τον τάφον έως της τρίτης ημέρας∙ μήποτε ελθόντες οι μαθηταί Αυτού νυκτός κλέψωσιν Αυτόν και είπωσι, ότι: Ηγέρθη από των νεκρών. Και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης (Ματθ. 27,63-64). Δηλαδή: Εξοχώτατε, θυμηθήκαμε, ότι εκείνος ο πλάνος είχε ειπεί: Μετά τρεις ημέρες θα αναστηθώ. Σε παρακαλούμε, διάταξε να φρουρηθή ο τάφος, μέχρι που να συμπληρωθή και η τρίτη ημέρα. Γιατί φοβούμεθα, πως θα πάμε οι μαθητές Του και θα Τον κλέψουν. Και θα λένε: Αναστήθηκε. Και η πλάνη αυτή θα είναι η χειρότερη που μπορεί κανείς να φαντασθή!
Ο Πιλάτος τους έδειξε κατανόηση!

•                Τους έδωσε μια ολόκληρη κουστωδία.

•                Εσφράγισε τον λίθο του τάφου με την σφραγίδα του.

•                Έθεσε την κουστωδία υπό την άμεση εποπτεία του Καϊάφα∙ στις διαταγές του Καϊάφα.

Η ρύθμιση αυτή ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να περιμένη ο Καϊάφας. Τον εξασφάλιζε σε απόλυτο βαθμό. Μα παράλληλα ήταν και ένα μοναδικό στον κόσμο γεγονός. Ούτε ξανάγινε. Ούτε θα ξαναγίνη ποτέ, όσο υπάρχει κόσμος. Φρουρούσαν τον τάφο, να μη χαθή ο νεκρός!
3. Μα την άλλη ημέρα το πρωΐ, τρίτη ημερολογιακή ημέρα από την στιγμή του θανάτου του Ιησού, ο τάφος ευρέθη κενός. Έλειπε ο νεκρός!
Ο κενός τάφος υπήρξε γεγονός ιστορικό, που κανείς δεν το αμφισβήτησε.

•                Οι μαθητές έδωσαν την εξήγηση: Ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών. Τον είδαμε. Τον εγνωρίσαμε. Τον εψηλαφήσαμε. Μας μίλησε. Κουβεντιάσαμε. Εφάγαμε και ήπιαμε μαζί

•                Οι Εβραίοι έδωσαν την δική τους εξήγηση: Το σώμα του Ιησού το έκλεψαν οι μαθητές. Κάποια στιγμή, που οι φρουροί είχαν όλοι αποκοιμηθή. Το έκλεψαν επίτηδες. Για να φτιάξουν το «παραμύθι», ότι ο Χριστός αναστήθηκε!

4. Έχομε δύο εκδοχές διαμετρικά αντίθετες. Και οι δύο δεν μπορεί να είναι σωστές!... Ποιά είναι η σωστή;
Πώς θα ερευνηθή η αλήθεια μιας πληροφορίας; 
Μόνο με την ιστορικο-δικαστική μέθοδο (βλ. κεφ. Γ § δ'). Με άλλα λόγια πρέπει
α. να ερευνηθούν όλες οι υπάρχουσες μαρτυρίες∙ και
β. παράλληλα να ερευνηθούν με ευαισθησία δικαστικού ανακριτή τα κίνητρα, που ώθησαν τα συγκεκριμένα πρόσωπα να δώσουν την κάθε μαρτυρία. Πρέπει σαν δικαστές-ανακριτές να ιδούμε, τι κρύβεται γύρω από την κάθε δήλωση, ομολογία ή κατάθεση. Στην έρευνα γύρω από τα κίνητρα οι δικαστικοί ανακριτές είναι επιστήμονες. Ακούουν ολίγα και βγάζουν συμπεράσματα:

•                Αυτός δεν είναι δυνατόν να είναι αθώος.

•                Αυτός δεν μπορεί να είναι ένοχος.

•                Πίσω από τα λόγια αυτά κρύβεται κάτι το ύποπτο.

Δεν επιτρέπεται να επιστρατεύσωμε όλη μας την δυνατή κακοπιστία σε ό,τι έχει σχέση με την μαρτυρία των αποστόλων∙ και να δεχώμεθα καλόπιστα τις θέσεις των Εβραίων, από φόβο μη μας χαρακτηρίσουν «αντισημιτιστές»! Αυτό δεν είναι αντικειμενικότητα! 



β. Η μαρτυρία των Εβραίων

Όπως είπαμε και πιο επάνω, οι Εβραίοι, όταν έμαθαν ότι ο τάφος του Ιησού ευρέθη κενός, έδωσαν την εξήγηση: Το σώμα του Ιησού το έκλεψαν οι μαθητές του, για να διαδώσουν τον μύθο, ότι αναστήθηκε.
Αν είμαστε δικαστές-ανακριτές, τί θα διερωτώμεθα;
Στέκει η μαρτυρία τους; Στέκει νομικά και λογικά η εξήγηση, που μας δίνουν; Πείθει;
Ας ακούσωμε μερικές παρατηρήσεις, που την εξήγηση αυτή των Εβραίων «την τινάζουν στον αέρα!».

1. Ακούσατε ποτέ τέτοιο πράγμα;

«Τίς είδε; Τίς ήκουσε, νεκρόν κλαπέντα ποτέ; Μάλιστα εσμυρνισμένον και γυμνόν, καταλιπόντα εν τω τάφω, τα εντάφια αυτού»[4];
Περιπτώσεις, που έκλεψαν τα ρούχα και τα κοσμήματα των νεκρών και αφήκαν τους νεκρούς, έχομε πολλές! Μα περίπτωση, που να έκλεψαν τον πεθαμένο, δεν υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία! Καμμία! Πώς να δεχθώ τέτοια εξήγηση;
Πειράζει, που τα λόγια αυτά τα λέει τροπάριο; Χάνουν την αξία τους για αυτό;

2. Να Τον μισούν έπρεπε.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κάνει τις εξής παρατηρήσεις:
Τον έκλεψαν; Να Τον κάμουν τί; Για ποιό λόγο; Γιατί; Λένε οι Εβραίοι: Τον έκλεψαν οι μαθητές Του... Επειδή Τον αγαπούσαν!...
Γιατί να τον αγαπούσαν; Να τον μισούν έπρεπε τότε! Γιατί τους είχε εξαπατήσει! Γιατί τους είχε εκμεταλλευθή απαίσια! Γιατί τους είχε ξεσηκώσει, με χίλιες δύο ψεύτικες ελπίδες! Τους είχε βάλει να αφήσουν τα σπίτια τους∙ τους γονείς τους∙ τις οικογένειές τους∙ τα αγαθά τους∙ την ζωή τους! Εξ αιτίας Του ολόκληρο το έθνος τους είχε στραφή εναντίον τους και τους εθεωρούσε προδότες και εχθρούς του! Γιατί όλα αυτά; Γιατί τους είχε φουσκώσει ψέματα! Να την είχε και ο ίδιος (σαν άνθρωπος) «πατήσει», θα μπορούσαν να εξακολουθούν και να Τον αγαπούν και να Τον συγχωρούν! Μα είναι φως-φανάρι, ότι όλα αυτά είχαν γίνει επίτηδες! Πώς να Τον συγχωρήσουν;
Τί είχε κάμει;
Τους είχε ειπεί, ότι είναι ο αθάνατος και παντοδύναμος Θεός! Τους είχε υποσχεθή ολόκληρο τον ουρανό και αποδείχθηκε απλός άνθρωπος! Κανονικά λοιπόν, μετά από μια τέτοια εμπειρία, φυσικό ήταν για τους αποστόλους όχι να πάνε να Τον κλέψουν (για ποιό σκοπό; να Τον κάμουν τί;), αλλά να έβγαιναν στους δρόμους και να εφώναζαν: Μας γέλασε! Μας απάτησε! Μας φούσκωσε στα ψέματα! Μας επήρε στον λαιμό του!
Και ήταν σίγουρο, ότι τότε οι Εβραίοι και θα τους συγχωρούσαν και θα τους τιμούσαν[5].
Δεν έχει δίκιο ο άγιος Ιωάννης;

3. Μπορούσαν και να ήθελαν;

Ο ίδιος μεγάλος άγιος λέγει:
1. Το ψέμα παντού και πάντοτε πέφτει σε ένα σωρό αντιφάσεις. Ενώ, αντίθετα η αλήθεια όλο και λάμπει.
Έπρεπε να βρεθή τρόπος να πιστεύση ο κόσμος, ότι ο Χριστός απέθανε και ετάφη και ανέστη. Μα να, σ' αυτό μας βοηθούν οι εχθροί μας!
Και να πως: Εσφραγίσθη ο τάφος και ετέθη υπό φρουρήση! Μπορεί με τέτοιες συνθήκες να γίνη λοβιτούρα; Και να, με τέτοιες συνθήκες ευρίσκουν τον τάφο κενό! Δεν γίνεται - μόνο από αυτό - ολοφάνερο, ότι αναστήθηκε; Τί άλλη εξήγηση μπορείς να βρης, κάτω από τέτοιες συνθήκες; Το βλέπεις, πώς με τον δικό τους τρόπο βοηθούν οι εχθροί μας να λάμψη η αλήθεια;
2. Τον έκλεψαν! Λένε.
Πότε τον έκλεψαν; Το Σάββατο, που δεν τους επέτρεπαν ούτε να βγουν από το σπίτι τους; Και έστω τον νόμο του Θεού τον έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια; Πώς ετόλμησαν να το σκεφθούν, να πάνε να κλέψουν εκείνο που φρουρούσε μια ολόκληρη κουστωδία; Και μάλιστα άνθρωποι τόσο δειλοί; Αλλά έστω και αυτό το έκαμαν! Για ποιό λόγο; Για να ειπούν, πώς αναστήθηκε; Φθάνει να ειπή κανείς ένα τέτοιο πράγμα; Με τί έπειθαν τον κόσμο, ότι πράγματι αναστήθηκε; Τί θα του έλεγαν; Με τί θα το απεδείκνυαν; Με τί μούτρα θα έστεκαν και θα μιλούσαν για ένα πεθαμένο; Με τί καρδιά; Με τί ελπίδα; Τί θα επερίμεναν; Ποιά ανταμοιβή; Την ευλογία του Θεού, που θα είχε οργισθή εναντίον τους;
3. Και με τί όπλα θα ξεκινούσαν για τέτοιο εγχείρημα;

•                την σοφία και την ευγλωττία τους;

Ήσαν οι πιο αμόρφωτοι στον κόσμο!

•                τον πλούτο τους;

Ήσαν ξυπόλυτοι!

•                την ευγενική καταγωγή τους;

Ήσαν άνθρωποι απλοί, χωριάτες!

•                τον αριθμό τους;

Ένδεκα ήσαν! Και κατατρομαγμένοι. Και ο αρχηγός τους έτρεμε μπροστά σε μια υπηρέτρια[6]!

4. Η κουστωδία

1. Για εκείνους που δεν ξέρουν, σημειώνομε ότι η κουστωδία ήταν ένα σώμα 16 τουλάχιστον λεγεωναρίων (= πεπειραμένων στρατιωτών), που είχαν συλλογικά την υποχρέωση να φυλάττουν ό,τι τους ανέθεταν. Για την εκτέλεση της υπηρεσίας τους εχωρίζοντο σε τέσσερες ομάδες, από τις οποίες εκοιμάτο η μία∙ και οι άλλες τρεις αγρυπνούσαν στο καθήκον τους. Αυτό το ώριζε μια παγία Ρωμαϊκή νομοθεσία, που προέβλεπε αυστηρότατες κυρώσεις για κάθε πλημμελή εκτέλεση του καθήκοντος, χωρίς να εξετάζη, αν είχε επέλθει βλάβη εξ αντικειμένου (= απώλεια του φρουρουμένου) ή όχι.
2. Η εκδοχή, ότι το σώμα του Ιησού το έκλεψαν από τον τάφο οι μαθητές Του, είναι η επίσημη εκδοχή των Εβραίων.