ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ...π. Μάρκελλος Καρακαλληνός

Ο Πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος Θεός επιθυμεί πολύ την σωτηρίαν μας. Μας περιμένει με πολλή αγάπη εις την ουράνιον Βασιλείαν του, την ητοιμασμένην από καταβολής κόσμου.

Διά τούτο επεμβαίνει και χειρουργεί με πολλούς τρόπους την ψυχήν μας, διά να την προετοιμάση ως κεκοσμημένην νύμφην διά την Βασιλείαν του.

Επειδή εμείς είμεθα αμελείς και οκνηροί και δεν αγωνιζόμεθα όσον πρέπει διά την σωτηρίαν μας, έρχεται ο φιλόστοργος Πατέρας μας παιδαγωγικά να μας ξυπνήση. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να περάση την ζωήν του χωρίς θλίψεις, ασθένειες, δοκιμασίες, αδικίες και παντός είδους δυσκολίες.

Έρχεται η ώρα που κάθε ψυχή θα ανεβή τον ιδικόν της Γολγοθά. Πρέπει να δώση πολλές εξετάσεις, να δοκιμασθή πολύ, διά να γίνη κληρονόμος της Βασιλείας του. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Αυτόν τον δρόμον επέρασε πρώτος ο Σταυρωθείς αναμάρτητος Ιησούς Χριστός· αυτόν τον δρόμον ακολούθησαν εις την συνέχεια όλοι οι μάρτυρες, οι ομολογηταί, οι όσιοι, όλοι οι άγιοι.

Σημειώνω αυτά τα λόγια τώρα πού ο δριμύς πόνος του καρκίνου θερίζει τα σπλάγχνα μου. Ασπάζομαι την εικόνα του Χριστού με δέος και ελπίδα και είναι σαν να τον ερωτώ:

Πώς πρέπει η ψυχή μου να αντιμετωπίζη την ώρα του αφόρητου πόνου; Παρακαλώ βέβαια τον γλυκύτατόν μας Κύριον να μου χαρίση την υγείαν μου, αλλά ελπίζω μόνον εις το Άγιον θέλημά Του. Το θέλημα του Κυρίου είναι το μόνον αγαθόν και σωτήριον· διότι μόνον ο Κύριος γνωρίζει πότε είναι η κατάλληλη ώρα, διά να αναχωρήση η ψυχή από τον κόσμον αυτόν.

Η ψυχή όμως δεν φεύγει μόνη της. Την ακολουθούν τα έργα της· την ακολουθούν οι Άγγελοι και οι δαίμονες. Φοβερή μάχη διεξάγεται. Φοβερόν λογοθέσιον γίνεται και η ψυχή με λεπτομέρεια εξετάζεται. Πού ο ζυγός θα κλίνη; Ποίος θα αρπάση την ψυχήν; Οι Άγγελοι ή οι δαίμονες; Τα παρόντα τελείωσαν· το βιβλίον της αιωνιότητος άνοιξε. Θα ευρεθούμε εις τον αφόρητον και ακατανόητον τόπον της κολάσεως ή εις τον Παράδεισον όπου θα απολαμβάνωμεν το γλυκύτατον φως της Αγίας Τριάδος;

Όταν η ψυχή ζη με την αίσθησιν της αιωνιότητος, τότε ο πόνος μετριάζεται, αλλά ακόμη περισσότερον τότε η ψυχή προσεύχεται θερμά, αιτείται συγχώρησιν των αμαρτημάτων και πολλές φορές ευχαριστεί τον Άγιον Θεόν και τον δοξολογεί που του δίδει την δύναμιν να υπομένη τον πόνον.

Αλλά τι είναι αυτός ο πόνος και αυτή η υπομονή εμπρός εις την μακαριότητα, όπου μας περιμένει; Βέβαια η σάρκα υποφέρει, λυγίζει, αλλά τι είναι αυτός ο πόνος εμπρός εις τα βάσανα των μαρτύρων;

Και ο πονηρός διάβολος μέχρι του τελευταίου λεπτού της εξόδου της ψυχής, δεν παύει να πολεμή την ψυχήν μήπως μικροψυχήση και γογγύξη κατά του Θεού. Αλλά και ο Πανάγαθος Θεός δεν παύει με θείες παρακλήσεις να ενισχύη τον αθλητήν του.

Σεβαστοί πατέρες και αδελφοί εμείς σήμερα είμεθα αδύναμοι. Μετά βίας κατορθώνουμε ως αμελείς να σέρνουμε τα βήματα μας. Δεν έχουμε καμμία αρετή. Μη μας εγκαταλείψετε, εις τας ευχάς σας στηριζόμεθα… Ο Πανάγαθος Θεός να μας σκεπάζη, να μας ευλογή, να προστατεύη τα παιδιά του και όλη την Εκκλησίαν Του, διά να δοξολογείται το Όνομα το Άγιον Αυτού εις τους αιώνας. Αμήν.

π. Μάρκελλος

π. ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ι.Μ.Παντοκράτορος 

http://www.agioritikovima.gr/

Θαυμαστή διάσωση του Γέροντος Παϊσίου κατά τη διάρκεια «της υπηρεσίας του στον επίγειο βασιλέα»

Σε αυτοβιογραφικό του σημείωμα (δείτε εικόνα) ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης αναφέρει

 «Υπηρέτησα τον επίγειο βασιλέα, και μετά κατετάγην στο Αγγελικό τάγμα των Μοναχών εις τον επουράνιον Βασιλέα Χριστόν». Η στρατιωτική θητεία του Γέροντος διήρκησε πέντε χρόνια (1945-1950). Ο Γέροντας ως Ασυρματιστής μετείχε σε διάφορες μάχες. 

Ο Σχης (ΤΘ) Καραΐσκος Δημήτριος στο βιβλίο του «Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης, Ο Ασυρματιστής του Στρατού και του Θεού» διασώζει το παρακάτω περιστατικό:

«Οἱ περισσότεροι στρατιῶτες εἶχαν πνεῦµα θυσίας, ἀλλά ὁ Ἀρσένιος (Γέροντας Παΐσιος) ἦταν ἄφοβος στούς κινδύνους καί στόν θάνατο. Πολλές φορές κινδύνευσε νά συλληφθῆ αἰχµάλωτος καί ἀντίκρυσε τόν θάνατο ἀπό πολύ κοντά.

Κάποτε ἐπρόκειτο νά ρίξουν κλῆρο γιά τό ποιός θά πάει στό χωριό γιά ἐφόδια. «Θά πάω ἐγώ», εἶπε ὁ Ἀρσένιος. Τόν εἶδαν οἱ ἀντάρτες, ἀλλά τόν πέρασαν γιά δικό τους. Πῆρε τά ἐφόδια καί γύρισε πίσω.

Ὅταν ἔβαζαν κάποιον νά κάνη ἐπικίνδυνη βάρδια ἤ περίπολο, τόν ρωτοῦσεὁ Ἀρσένιος: «Τί οἰκογένεια ἔχεις;». Ἄν τοῦ ἔλεγε, «εἶµαι παντρεµένος, ἔχω και παιδί», ἔλεγε, «καλά».

Πήγαινε στό ὑπασπιστήριο, τόν ἄλλαζε καί πήγαινε αὐτός στήν θέση του. Τόν ἄλλο ἀσυρµατιστή δέν τόν ἄφηνε νά κουβαλᾶ οὔτε τόν ἀσύρµατο, οὔτε τήν µπαταρία, γιά νά εἶναι ἐλεύθερος σέ περίπτωση κινδύνου νά σωθῆ.

«Σέ µιά µάχη», διηγήθηκε, «εἶχα σκάψει µιά µικρή λακκούβα. Ἔρχεται ἕνας καί µοῦ λέει: «Νά µπῶ καί ἐγώ;» Στριµώχθηκα καί µέ δυσκολία χωρέσαµε.

Ἔρχεται καί ἄλλος. Τόν ἄφησα καί αὐτόν καί ἐγώ βγῆκα ἔξω. Σέ µιά στιγµή µέ παίρνει ἕνα βλῆµα ξυστά στό κεφάλι. Δέν εἶχα κράνος, φοροῦσα µόνο κουκούλα. Πιάνω µέ τό χέρι µου τό κεφάλι, δέν βλέπω αἵµατα. Τό ξαναπιάνω, τίποτα. 

Το βλῆµα εἶχε περάσει ξυστά ἀπό τό κεφάλι µου καί εἶχε ξυρίσει µόνο τά µαλλιά καί ἔκανε µιά γραµµή ἕξι πόντους φάρδος χωρίς µαλλιά καί οὔτε γρατζουνιά δέν ἄφησε. Τό εἶχα κάνει µέ τήν καρδιά µου. «Καλύτερα», εἶπα, «νά σκοτωθῶ µιά φορά ἐγώ, παρά νά σκοτωθῆ ὁ ἄλλος, καί µετά νά µέ σκοτώνη ἡ συνείδησή µου σέ ὅλη µου τήν ζωή. 

Πῶς νά ἀντέξω µετά, ὅταν θά σκέφτοµαι ὅτι µποροῦσα νά τόν σώσω καί δέν τόν ἔσωσα;» Καί ὁ Θεός φυσικά βοηθᾶ πολύ αὐτόν πού θυσιάζεται γιά τούς ἄλλους».

http://thriskeftika.blogspot.gr/

Γέροντας Παϊσιος: “Ἔχει πάθει μεγάλη ζημιά ὁ κόσμος ἀπό τήν τηλεόραση”

Το ότι η τηλεόραση έχει επηρεάσει απίστευτα τη ζωή μας είναι γεγονός. Η καθημερινότητά μας όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε, έχει αλλάξει δραματικά, αφού τα μηνύματα είναι χιλιάδες και πολλών ειδών, κάτι που είναι αδύνατο να μην σε επηρεάσει. «Καλά είναι τα αυγά, όχι η τηλεόραση» έλεγε ο γέροντας Παϊσιος, επισημαίνοντας παράλληλα και τους κινδύνους για την υγεία των παιδιών.

- Γέροντα, τώρα υπάρχει τέτοια τηλεοπτική επικοινωνία, ώστε το ίδιο λεπτό μπορεί να δει κανείς γεγονότα που συμβαίνουν στην άλλη άκρη της γης. Μόνον τον εαυτό τους δεν βλέπουν οι άνθρωποι, όλο τον κόσμο τον βλέπουν. Τώρα καταστρέφεται ο κόσμος από το μυαλό του. Δεν είναι ότι τους καταστρέφει ο Θεός. Γέροντα, η τηλεόραση κάνει πολύ κακό.

- Αν κάνει, λέει! Ήρθε κάποιος και μου έλεγε: Η τηλεόραση, Πάτερ, είναι καλή. Καλά είναι τα αυγά, του λέω, άμα τα ανακατέψεις όμως με κουτσουλιά, άχρηστα γίνονται.

Έτσι γίνεται και με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Σήμερα, αν ανοίξεις το ραδιόφωνο, για να ακούσεις μια είδηση, πρέπει να ανεχθείς να ακούσεις και ένα τραγούδι, γιατί, μόλις τελειώσει ένα τραγούδι, θα πει μια είδηση. Παλιά δεν ήταν έτσι. Ήξερες τι ώρα θα έλεγε την είδηση στο ραδιόφωνο, τακ, άνοιγες και άκουγες. Τώρα είσαι υποχρεωμένος να ακούσεις και το τραγούδι, γιατί αν το κλείσεις, θα χάσεις την είδηση.

Έχει πάθει μεγάλη ζημιά ο κόσμος από την τηλεόραση, ιδίως τα παιδάκια καταστρέφονται. Ήρθε ένα παιδάκι επτά χρονών με τον πατέρα του στο Καλύβι. Έβλεπα να μιλάει με το στόμα του το δαιμόνιο της τηλεοράσεως, όπως μιλάει το δαιμόνιο με το στόμα των δαιμονισμένων. Ήταν σαν ένα μωρό να γεννήθηκε με δόντια. Σήμερα συχνά δεν βλέπεις φυσιολογικά παιδιά, είναι τέρατα. Και βλέπεις, δεν παίρνουν μια στροφή παραπάνω, αλλά αυτό που έχουν ακούσει, αυτό που έχουν δει, αυτό επαναλαμβάνουν. Έτσι θέλουν οι άλλοι να αποβλακώσουν τον κόσμο με την τηλεόραση. Δηλαδή, αυτά που ακούν οι άνθρωποι, αυτά να πιστεύουν, αυτά να κάνουν.

- Γέροντα, μας ρωτούν μητέρες πώς να κόψουν τα παιδιά τους από την τηλεόραση.

- Να δώσουν στα παιδιά να καταλάβουν ότι με την τηλεόραση αποβλακώνονται, δεν μπορούν να σκέφτονται. Ας αφήσουμε ότι χαλούν τα μάτια τους. Αυτή η τηλεόραση είναι έργο του ανθρώπου, αλλά υπάρχει και άλλη τηλεόραση, η πνευματική. Όταν δηλαδή με την απέκδυση του παλαιού ανθρώπου καθαρίζονται και τα μάτια της ψυχής, τότε βλέπει ο άνθρωπος πιο μακριά χωρίς μηχανές.

Είπανε στα παιδιά τους γι αυτή την τηλεόραση; Να καταλάβουν την πνευματική τηλεόραση, γιατί με αυτά τα κουτιά θα χαζέψουν. Οι Πρωτόπλαστοι είχαν το διορατικό χάρισμα. Αυτό χάθηκε μετά την πτώση. Όταν διατηρήσουν τα παιδιά την Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος, θα έχουν και διορατικό χάρισμα, πνευματική τηλεόραση. Θέλει προσοχή, δουλειά πνευματική. Οι μανάδες σήμερα χάνονται με χαμένα πράγματα και μετά: Τι να κάνω, Πάτερ; Χάνω το παιδί μου!

Γεροντας Παισιος

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

 "Όσο πιο άρρωστος είσαι, όσο πιο αμαρτωλός, πιο πληγωμένος,

τόσο πιο κατάλληλος είσαι για να σε πάρει στα χέρια του ο Χριστός και να γιατρέψει,

να σε σώσει, να σε λυτρώσει". 

Γέροντας Πορφύριος:"Τι πρέπει να προσέχετε στους λογισμούς σας"

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους.Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη? αυτά να μεταδίδομε.

Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν? μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε τοκαλό.

Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε. Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;». Άλλη φορά πάλι λέμε: «ΟΘεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόντον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί οάλλος. Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλοντρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.

Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός. Ακόμη και όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό. Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βλαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλο, όπως μεταφέρεται   η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς.

Αυτό γίνεται απ’ τη δική μας αγανάκτηση. Εμείς μεταδίδομε μυστικώ τω τρόπω την κακία μας. Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό. Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς…».

Η βασκανία είναι πολύ άσχημο πράγμα. Είναι η κακή επίδραση που γίνεται όταν κανείς ζηλέψει κι ορεχθεί κάτι ή κάποιον. Θέλει μεγάλη προσοχή. Η ζήλεια κάνει πολύ κακό στον άλλο. Αυτός που βασκαίνει δεν το βάζει καν στο νου του ότι κάνει κακό. Είδατε τι λέει και η Παλαιά Διαθήκη: «Βασκανία γαρ φαυλότητος αμαυροί τα καλά».

Όταν όμως ο άλλος είναι άνθρωπος του Θεού και εξομολογείται και μεταλαμβάνει και έχει πάνω του τον Σταυρό, δεν τον πιάνει τίποτα. Όλοι οι δαίμονες να πέσουν πάνω του δεν καταφέρνουν τίποτα.

Μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της ψυχής που λέγεται «ηθικολόγος». Αυτός ο     «ηθικολόγος» όταν βλέπει κάποιον να παρεκτρέπεται, επαναστατεί, ενώ πολλές φορές αυτός που κρίνει έχει κάνει την ίδια παρεκτροπή. Δεν τα βάζει όμως με τον εαυτό του αλλά με τον άλλο. Κι αυτό δεν το θέλει ο Θεός. … Λέμε παραδείγματος χάριν: «Έπρεπε να κάνεις αυτό? δεν το έκανες, να τι έπαθες!». Στην πραγματικότητα, επιθυμούμε να πάθει ο άλλος

κακό. Όταν σκεπτόμαστε το κακό, τότε μπορεί πράγματι να συμβεί. Κατά ένα μυστηριώδη και αφανή τρόπο μειώνομε στον άλλο τη δύναμη να πάει στο αγαθό, του κάνομε κακό.

Μπορεί να γίνομε αιτία ν’ αρρωστήσει, να χάσει τη δουλειά του, την περιουσία του κ.λπ. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν κάνομε κακό μόνο στον πλησίον μας αλλά και στον εαυτό μας, γιατί απομακρυνόμαστε απ’ την χάρι του Θεού. Και τότε προσευχόμεθα και δεν εισακουόμεθα.

«Αιτούμεν και ου λαμβάνομεν». Γιατί; Το σκεφθήκαμε ποτέ αυτό; «Διότι κακώς αιτούμεθα».Πρέπει να βρούμε τρόπο να θεραπεύσομε την τάση που υπάρχει μέσα μας να αισθανόμαστε και να σκεπτόμαστε με κακία για τον άλλο.

Είναι δυνατόν να πει κάποιος, «έτσι που φέρεται ο τάδε θα τιμωρηθεί απ’ τον Θεό», και να νομίζει ότι το λέει χωρίς κακία. Είναι, όμως, πολύ λεπτό πράγμα να διακρίνει κανείς αν έχει ή δεν έχει κακία. Δεν φαίνεται καθαρά. Είναι πολύ μυστικό πράγμα τι κρύβει η ψυχή μας και πώς αυτό μπορεί να επιδράσει σε πρόσωπα και πράγματα.

Δεν συμβαίνει το ίδιο αν πούμε μετά φόβου ότι ο άλλος δεν ζει καλά και να προσευχόμαστε να τον βοηθήσει ο Θεός και να του δώσει μετάνοια? δηλαδή ούτε λέμε, ούτε κατά βάθος επιθυμούμε να τον τιμωρήσει ο Θεός γι’ αυτό που κάνει. Τότε όχι μόνο δεν κάνομε στον πλησίον κακό, αλλά του κάνομε και καλό. Όταν εύχεται κανείς για τον πλησίον του, μια καλή δύναμη βγαίνει απ’ αυτόν και πηγαίνει στον αδελφό και τον θεραπεύει και τον δυναμώνει και τον ζωογονεί. Μυστήριο πως φεύγει από μας αυτή η δύναμη. Όμως πράγματι αυτός που έχει μέσα του το καλό στέλνει την καλή αυτή δύναμη στους άλλους μυστικά και απαλά. Στέλνει στον πλησίον του φως, που δημιουργεί έναν κύκλο προστασίας γύρω του και τον προφυλάσσει απ’ το κακό. Όταν έχομε για τον άλλο αγαθή διάθεση και προσευχόμαστε, θεραπεύομε τον αδελφό και τον βοηθάμε να πάει προς τον Θεό.

Υπάρχει μία ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής. Αυτή είναι πολύ ισχυρή και μπορεί να επιδράσει στον άλλον, έστω κι αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα. Αυτό γίνεται και με την κατάρα, η οποία είναι δύναμη που ενεργεί το κακό. Αν, όμως, πάλι με αγάπη προσευχηθούμε για κάποιον, όση απόσταση κι αν μας χωρίζει, μεταδίδεται το καλό. Άρα και το καλό και το κακό δεν τα επηρεάζουν οι αποστάσεις. Μπορούμε να τα στείλομε σε αποστάσεις απέραντες. … Ο θρούς της ψυχής μας φθάνει μυστηριωδώς κι επηρεάζει   τον άλλον, έστω κι αν δεν εκφράσομε ούτε μια λέξη. Και χωρίς να μιλήσομε, μπορεί να μεταδώσομε το καλό ή το κακό, όση κι αν είναι η απόσταση που μας χωρίζει απ’ τον πλησίον. Αυτό που δεν εκφράζεται έχει συνήθως περισσότερη δύναμη απ’ τα λόγια.

Η κακή δύναμη δεν έχει φραγμούς, δεν εμποδίζεται ούτε από κλειδαριές ούτε από αποστάσεις. Η κακή δύναμη μπορεί και το αυτοκίνητο αν το γκρεμίσει χωρίς να υπάρχει καμιά βλάβη.Καταλάβατε, λοιπόν πώς οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους άλλους; Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να καθαρίσομε το βάθος του εαυτού μας  από κάθε κακία. Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνομε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια. Βέβαια αυτό στην αρχή είναι λίγο δύσκολο.

Πρώτα ήταν ανίκανος να κάνει το καλό, (ο απόστολος Παύλος) μετά που ήλθε οΧριστός μέσα του έγινε ανίκανος να κάνει το κακό. Και φώναζε μάλιστα: «Ζω δε ουκέτι εγώ,ζη δε εν εμοί Χριστός». Το έλεγε, το κήρυττε με καύχηση, ότι «έχω τον Χριστό μέσα μου», ενώ πρωτύτερα έλεγε: «Ήθελα να κάνω το καλό, αλλά δεν μπορούσα».

Έτσι θ’ αποσπάσομε την χάρι του Θεού, θα καταστούμε ένθεοι. Άμα δοθούμε κατά κει, άμα δοθούμε στην αγάπη του Χριστού, τότε όλα θα μεταβληθούν, όλα θα μεταστοιχειωθούν, όλα θα μεταποιηθούν, όλα θα μετουσιωθούν. Ο θυμός η οργή, η ζήλεια, ο φθόνος, η αγανάκτηση, η κατάκριση, η αχαριστία, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, όλα θα γίνουν αγάπη, χαρά, λαχτάρα, θείος έρως. Παράδεισος!

Πηγή:Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου «Βίος και Λόγοι» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ ΄΄ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ΄΄

http://www.briefingnews.gr/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

"Οι λογισμοί που σου φέρνουν αμηχανία και ταραχή προέρχονται από το διάβολο.

Οι κατά θεόν λογισμοί εμπνέουν σιγουριά και ειρήνη.

Πάλεψε και θα τ' αποκτήσεις".

(Όσιος Μάρκος)

Αγία Αναστασία η Ρωμαία. ( 29 Οκτωβρίου )

…Τον παρακάλεσε (τον Κύριο) να την αξιώση να τελεἰώση καλώς το μαρτύριο, και όσοι άρρωστοι την επικαλεσθούν σε βοήθεια, να τους θεραπεύη ως ιατρός κάθε αρρώστειας. Την ώρα που η Αγία είπε την προσευχή, ακούσθηκε φωνή από τον ουρανό που μαρτυρούσε την πραγματοποίηση των αιτημάτων, δηλαδή να γίνη το θέλημα της όπως το ζήτησε»

π. Ανανίας Κουστένης: «Η Αγάπη Του Θεού»

π. Ανανίας Κουστένης: «Η Αγάπη Του Θεού»

«Γιατί οι άνθρωποι κουράστηκαν με όλων τα καμώματα και προσωπικά ο καθένας με τα δικά του. Γιατί μας κουράζει το κακό. Μας κουράζει ο κακός. Μας κουράζει η ανομία και φτάνουμε στο σημείο που είχε φτάσει μια φορά ο προφητάναξ Δαυίδ, ο προφήτης και βασιλιάς, κι έλεγε: «ἀπηνήνατο παρακληθῆναι ἡ ψυχή μου» - δεν θέλω ούτε να παρηγορηθώ. Με τίποτε. Με τίποτε, και πολλοί συνάνθρωποί μας τι λένε; Θέλω τα βράδυ που κατεβάζω τα σκουπίδια, να αφήσω τον εαυτό μου με τα σκουπίδια να τελειώνω. Τα’ χετε ακούσει, τα’ χουμε ακούσει, όλοι τ’ ακούμε.

Γι’ αυτό ακριβώς «όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η Χάρις». Ο αιώνας αυτός είναι ο αιώνας του Θεού. Ο αιώνας της εκκλησίας. Ο αιώνας της μετανοίας. Ο αιώνας της προκλητικής αγάπης του Θεού. Ο αιώνας της επιστροφής των ασώτων και παραστρατημένων στον μεγάλο μας Πατέρα, στην Αγία μας Εκκλησία που ’ναι η αγκαλιά του Χριστού.

Όλοι μια αγκαλιά γυρεύουμε. Ε, αυτή είναι του Χριστού η αγκαλιά, ο οποίος την στήνει στα τρίστρατα της ζωής μας, και στα αδιέξοδα κρυμμένη και τότε απελπισμένοι απ’ όλους κι απ’ όλα, κι απ’ τον εγωιστή εαυτό μας, πέφτουμε στην αγκαλιά του Θεού, τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι, άνευ όρων και ορίων και παραδινόμαστε στην αγάπη του Θεού – κι αυτό είναι θαύμα! Δεν αφήνει τον κόσμο του ο Θεός. Δεν αφήνει ο Χριστός. Μας έχει πληρώσει με το αίμα του και τη ζωή του, και του λείπουμε.»


(η απομαγνητοφώνηση έγινε απο το http://ahdoni.blogspot.com/)

.

Θέλεις να κάνεις το καλό; Ετοιμάσου για πειρασμό.....Του Αββά Ισαάκ του Σύρου

ΟΤΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΡΧΗ ΚΑΛΟΥ ΕΡΓΟΥ, ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ

Όταν θελήσεις να κάνεις αρχή καλού έργου, πρώτα να ετοιμάσεις τον εαυτό σου για την αντιμετώπιση των πει­ρασμών, που πρόκειται να έρθουν εναντίον σου.

Γιατί ο εχθρός, όταν δει κάποιον ν' αρχίζει με θερμή πίστη μια θεάρεστη ζωή, συνηθίζει να του επιτίθεται με διάφορους και φοβερούς πειρασμούς, ώστε να δειλιάσει απ' αυτούς ο άνθρωπος και να εγκαταλείψει την καλή του πρόθεση. Και παραχωρεί ο Θεός να πέσει σε πειρασμό για να χτυπήσεις επίμονα τη θήρα (του ελέους) Του και για να ριζώσει μέσα στο νου σου, από το φόβο των θλίψεων, η μνήμη Εκείνου, και για να Τον πλησιάσεις με τις προσευχές, ώστε ν' αγιασθεί έτσι η καρδιά σου από την ακατάπαυστη ενθύμησή Του. Και όταν Τον επικαλείσαι, θα σε ακούσει. Και θα μάθεις έτσι, ότι ο Θεός είναι αυτός που σε λυτρώνει.

Και τότε θα νιώσεις την παρουσία Εκείνου που σ' έπλασε και σε δυναμώνει και σε προστατεύει. Γιατί η σκέπη και η πρόνοια του Θεού αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Δεν γίνεται όμως ορατή παρά μόνο σ' εκείνους που καθάρισαν τον εαυτό τους από την αμαρτία και είναι συνεχώς προσηλωμένοι στο Θεό. Εξαιρετικά μάλιστα φανερώνεται σ' αυτούς η βοήθεια και η πρόνοια του Θεού, όταν μπουν σε μεγάλη δοκιμασία για χάρη της αλήθειας. γιατί τότε την αισθάνονται πολύ καθαρά με την αίσθηση του νου.

Μερικοί, που είδαν αυτή (τη βοήθεια) και με τα σωματικά τους μάτια, ανάλογα με τις δοκιμασίες, και διαπίστωσαν έτσι τη συμπαράσταση του Θεού, υποκινήθηκαν απ' αυτή σε γενναίες πράξεις, όπως μαθαίνουμε για τον Ιακώβ και τον Ιησού του Ναυή και τους Τρεις Παίδες και τον απόστολο Πέτρο και τους άλλους αγίους, που άθλησαν για το Χριστό.

Σ' αυτούς (η θεία βοήθεια) ήταν ολοφάνερη, έχοντας ανθρώπινη μορφή, δίνοντάς τους θάρρος και προετοιμάζοντάς τους για τον αγώνα της ευσέβειας. Αλλά και στους πατέρες, που έζησαν στην έρημο και έδιωξαν από κει τους δαίμονες και έγιναν κατοικητήρια αγγέλων, και σ' αυτούς παρουσιάζονταν συνεχώς οι άγιοι άγγελοι και με κάθε τρόπο τους βοηθούσαν και τους συμπαραστέκονταν σε όλα και τους στήριζαν και τους λύτρωναν από τους πειρασμούς, που οι άγριοι δαίμονες τους προξενούσαν. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν απομακρύνεται η βοήθεια του Θεού από τους ανθρώπους που ολοκληρωτικά αφιερώθηκαν στα έργα που Εκείνος ευαρεστείται, αλλά βρίσκεται κοντά σε όλους ό­σοι Τον επικαλούνται (Αββάς Ισαάκ).

ΠΑΡΕΝΕΣΕΙΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

http://agiosmgefiras.blogspot.gr/

ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΑΚΟΥΣ,ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ,ΝΑ ΜΗ ΛΕΣ ΟΛΑ ΟΣΑ ΞΕΡΕΙΣ,ΝΑ ΜΗ ΔΙΝΕΙΣ ΟΣΑ ΕΧΕΙΣ(Γέροντας Παίσιος Ολάρου)

''Μη λες όσα ξέρεις ,μη πιστεύεις όλα όσα ακούς'' …Αυτή τη παροιμία τη πήρε τη συμπλήρωσε και την ανάπτυξε ένας μεγάλος ορθόδοξος πνευματικός ο γέροντας Παϊσιος Ολάρου (+18-10-1990).

 Ο γέροντας Παϊσιος δεν άφησε γραπτά κείμενα έτσι υπάρχει ηχογραφημένο με δύο διαφορετικές μορφές :

1.«Μην κάνεις ότι μπορείς

Μην πιστεύεις ότι ακούς

και μη λες ότι ξέρεις .

2.Μην πιστεύεις ότι ακούς

Να μην κάνεις ότι μπορείς

Να μη λες όσα ξέρεις

Να μη δίνεις όσα έχεις

Αυτή τη δεύτερη μορφή τη βρίσκουμε στο βιβλίο Parintele Paisie Olaru de la Sihla ( Ο γέροντας Παϊσιος Ολαρου από τη Σίχλα) αλλά πουθενά δεν τη βρίσκουμε με την εξήγηση. Για αυτό θα τολμήσω να  πω εγώ μερικά λόγια .

«Να μη πιστεύεις ότι ακούς»

Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι μόνο όταν βάλουμε τα λόγια κάποιου σε εισαγωγικά να τα επαναλαμβάνουμε , δηλαδή να τα επαναλαμβάνουμε τα λόγια του ακριβώς. Στη πράξη όμως τα λόγια των ανθρώπων περνάνε από στόμα σε στόμα και χωρίς να το θέλουν πολλές φορές παραμορφώνονται. Για αυτό ο γέροντας Παϊσιος λέει: «Να μη πιστεύεις ότι ακούς»ενώ οι Πατέρες συμπληρώνουν: «Να μη θέλεις καν να ακούς πράγματα για τους άλλους». Ενώ αν κάποιος πει μπροστά σου κακό για κάποιον άλλον, εσύ να πεις κάτι καλό για αυτόν τον άλλον, ενώ αν επιμένει να τον κακολογεί εσύ να αλλάξεις συζήτηση και αν και με αυτόν τον τρόπο δεν καταφέρεις να σταματήσεις το κουτσομπολιό, τότε να διακόψεις τη συζήτηση λέγοντας π.χ ότι πρέπει να πας στην τουαλέτα. Αλλιώς γινόμαστε συμμέτοχοι στην αμαρτία.

«Να μη κάνεις ότι μπορείς»

Υπάρχει ένα είδος άσκησης για τη δύναμή μας. Αν και μερικές φορές πιστεύουμε ότι τη δύναμη την έχουν οι δυνατοί , οι «μεγάλοι», οι πλούσιοι κ.τ..λ ωστόσο αυτός ο πειρασμός μας περιτριγυρίζει όλους μας. Αυτό εκδηλώνεται κυρίως όταν έχουμε κάποιο είδος δύναμης και εξουσίας επί κάποιου.

Εμένα ως ιερέα ,αυτός ο πειρασμός με περιτριγυρίζει όταν διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι με ακούν και πιστεύουν αυτά που λέω. Τότε εγώ πρέπει να πω στον εαυτό μου ότι έχω μεγάλη ευθύνη, ότι θα απολογηθώ, να ακούω και εγώ τους ανθρώπους και να μη καταστρατηγώ την ελευθερία τους. Και αν μαθαίνουν κάτι από εμένα, αυτό γίνετε με τη χάρη του Θεού, την οποία παραδόξως παρά την αναξιότητά μου, έλαβα από τα χέρια του αρχιερέα.

Κάποιον που έχει υπό τις διαταγές του κάποιους ανθρώπους, τον περιτριγυρίζει ο πειρασμός της τυρρανίας. Πρέπει να αγρυπνεί βέβαια εάν κάνουν σωστά τη δουλεία τους, αλλά πρέπει και να φέρεται ανθρώπινα. Όταν η αλαζονεία ή ο πειρασμός της δύναμης τον νικάει ,τότε κινδυνεύει να πέσει στη τυρρανία η οποία είναι μισητή από το Θεό.

Υπάρχει μια ακόμη μορφή δύναμης ,που την έχουν πολλοί , το να γνωρίζεις διάφορα για τον πλησίον.

Μη λες όσα ξέρεις.

Συχνά ακούμε κάποια πράγματα για τον πλησίον μας - ηθελημένα ή όχι – ή με κάποιον τρόπο τα μαθαίνουμε. Αυτή η «γνώση» εκδηλώνεται σα να έχουμε μια δυνητική δύναμη επί αυτού. Νομίζουμε ότι αν ξέρουμε κάτι για κάποιον ότι τον έχουμε στο χέρι. Αντί να μη θέλουμε να μάθουμε διάφορα για τους άλλους ή να μη θέλουμε να τα πιστέψουμε, συλλέγουμε τη πληροφορία σαν θησαυρό. Αυτή δεν είναι μια στάση χριστιανική, αντιθέτως είναι μια ροπή του κόσμου τούτου, κυρίως τώρα που βρισκόμαστε στη εποχή του Ιντερνετ.

Η χριστιανική στάση είναι αυτή του Αγίου Μακαρίου του Μεγάλου για τον οποίον έλεγαν ότι είναι επίγειος θεός.Ότι καθώς ειναι ο Θεός να σκεπάζει τον κόσμο,ετσι έγινε ο Αββάς Μακάριος σκεπάζων τα ελλατωματα,τα οποία έβλεπε ωσαν να μη βλέπει.

Ενώ για τον αββά Αμμωνά λένε: . Ηλθε κάποτε o Aββας Άμμωνάς εις ένα τόπον δια να φάγη, και ήταν έκεΐ ένας οπού είχε κακή φήμη. Και συνέβη να ελθη ή γυναίκα και να εμβη εις το κελλίον του αδελφού οπού εΐχε την κακή φήμη. Ως το έμαθον λοιπόν οι κατοικοΰντες εκείνον τον τόπον, έταράχθησαν και έσυνάχθησαν, δια να τον διώξουν από το κελλίον. Και μαθόντες ότι ό επίσκοπος Άμμωνάς είναι εις εκείνον τον τόπον, ήλθαν και τον παρεκάλεσαν να ύπάγη μαζί των. Ως το έγνώρισεν ό αδελφός, επήρε καΐ έκρυψε την γυναίκα είς μεγάλο πιθάρι. "Οταν δε έφθασε το πλήθος, ειδεν ό Άμμωνάς το γενόμενον, καΐ δίά τον θεόν έσκέπασε την ύπόθεσιν. Και άφοϋ έμπήκε μέσα, έκάθισε επάνω είς το πιθάρι, και διέταξε να έρευνηθη το κελλίον. Άφοϋ λοιπόν έψαξαν καΐ δεν ηυραν την γυναίκα, εΐπε ό Άββας Άμμωνας' τί είναι αυ¬τό; ό Θεός να σας συγχώρηση. Και αφού έκαμε προσευχή, έκαμε να φύγουν όλοι. Καΐ λαβών το χέρι του άδελφού του είπε ‘’πρόσεχε εις τον εαυτόν σου αδελφέ,και αφού είπε αυτό,ανεχώρησε.

H σταση μας σε σχεση με αυτά που ξέρουμε ή μαθαίνουμε για τον πλησίον μας δεν πρεπει να είναι η μάταια αίσθηση της δύναμης,αλλά η κατανόηση της αδυναμίας του πλησίον και η προσευχή για αυτόν.

Μια άλλη ερμηνεία του ‘’μη λες όσα ξέρεις’’σχετίζεται με την παροιμία ‘’Μην κάνεις τον σοφό σε όλα’’.Δηλαδή, στο σήμερα,να δεχθούμε ότι δεν τα γνωρίζουμε όλα και ότι και σ’ αυτά που γνωρίζουμε μπορεί να κάνουμε λάθος.Γι’αυτό ο π.Νικολάε Σταινχαρντ λέει ότι πρέπει να σχετικοποιούμε την γνώση μας.Εαν συνέχεια λέμε ‘’εγώ ξερω’’ και κάνουμε τους σοφούς μπροστά στους άλλους γινόμαστε αντιπαθείς

Ένα άλλο αποφθεγμα από το γεροντικό λέει

’Επεσκέφθησαν κάποτε μερικοί γέροντες τον Άββα Άντώνιον και ήταν ό Άββας Ιωσήφ μαζί τους και θελων ό γέρων να τους δοκίμαση, έπρόβαλε ένα ρητό της Άγιας Γραφής, και άρχισε να έρωτα από τους μικρότερους, τί σημασία έχει το ρητό τούτο' καΐ καθένας έλεγε κατά την δυναμίν του ό δε γέρων ‘ελεγε εις τον καθένα" ακόμη δεν ηυρες. Υστέρα από όλους, λέγει εις τον Άββαν Ίωσήφ. Συ πώς λέγεις εϊς τον λόγον τούτον; και αποκρίνεται έκεΐνος, δεν ήξεύρω. Λέγει λοιπόν ό Άββας Αντώνιος. Εξάπαντος ό Άββας Ιωσήφ, ηΰρετον δρόμον διότι είπε, δεν ήξεύρω’’(Γεροντικό)

Να μην δίνεις όλα όσα έχεις

Στο Ευαγγέλιο, την ίδια στιγμή,ο Χριστός σε κάποιον δεν του επιτρέπει να Τον ακολουθήσει,ενώ ζητάει από κάποιον άλλον ζητάει να Τον ακολουθήσει:’’και προσελθών είς γραμματεύς είπεν αυτώ,διδάσκαλε,ακολουθήσω σοι όπου εάν απέρχη.

Και λέγει αυτώ ό Ιησούς.Αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις,ο δε υιός του ανθρώπου ούκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη’’(Ματθ.η,19-20).

Επίσης, σε άλλους ο Χριστός μιλάει για ελεημοσύνη και σε άλλους λέει να τα παρατήσουν όλα.Ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής το εξηγεί ακολούθως:’’Η μία εντολή είναι περιοριστική και η άλλη περιεκτική.Με την πρώτη δίδει την εντολή να δίνουμε ένα μέρος της περιουσίας μας σ’αυτούς που δεν έχουν και με τη δεύτερη να αρνηθούμε όλη την περιουσία’’

Βλέπουμε ότι η δεύτερη, η περιεκτική εντολή,δεν δίνεται σε όλους και οποιος πάνω από τα μέτρα του θελήσει να την εκπληρώσει δε θα μπορέσει να αντέξει την κατάσταση στην οποία βρέθηκε και ο ίδιος δημιούργησε.

http://www.proskynitis.blogspot.com/

μετάφραση από www.nistea.com

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

"Μην αγωνιάς για τίποτε αφού ο Κύριος σου είναι παρών στη ζωή σου.

Η αγκάλη του σε περιβάλλει από παντού. Βρίσκεται, όχι μονάχα γύρω σου, αλλά μέσα σου,

γνωρίζοντας όλους τους λογισμούς τις ανάγκες και τους πόθους σου".

('Αγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)

1940-2011 φιλικά, Αλέξανδρος

http://vatopaidi.wordpress.com/

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΜΥΧΟΥ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ

Ξαφνικά μέσα από τη φωλιά… βγαίνει το κεφάλι του φιδιού.!

Όταν η ευτυχία σου ετοιμάσει τη φωλιά, για σένα και για τα παιδιά σου, μη νομίζεις, ότι αύτη θα σε χαϊδεύει για πολύ, ούτε εσένα ούτε τα παιδιά σου.

Ενάντια σε κάθε μας ευτυχία στη γη συνωμοτεί κάποια αόρατη συνωμοσία.

Μόλις καλά κατοικήσεις και ζεσταθείς στη φωλιά της ευτυχίας, ξαφνικά μέσα από τη φωλιά βγαίνει το κεφάλι του φιδιού.

Τούτη είναι εκείνη η ίδια ευτυχία, την οποία το φίδι υποσχέθηκε στην Εύα και να, εμφανίζεται εκείνο το ίδιο φίδι να δείξει την ποιότητα της ευτυχίας σου.

Θρηνούσε η καημένη η μάνα πάνω από τα δύο νεκρά παιδιά της:

- Θεέ μου, μα δεν είχες συμπόνια απέναντι σ’ αυτά τα δύο σκουληκάκια;

Και η θεϊκή απάντηση της ήρθε μέσω ενός πνευματικού:

- Είχε ο Θεός συμπόνια απέναντι στα δύο σου σκουληκάκια, μητέρα, γι’ αυτό και τα πηρέ. Για σένα αυτά είναι σκουληκάκια, ενώ για το Θεό αυτά θα είναι αγγελάκια. Είχε ο Θεός συμπόνια και απέναντι σ’ εσένα και ακριβώς λόγω αυτής της συμπόνιας και σου πήρε τα παιδιά. Αφού με τα παιδιά είχες βυθιστεί παραπάνω στη φωλιά της ευτυχίας, και δεν παρατήρησες το κεφάλι του φιδιού επάνω από τη φωλιά.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Στοχασμοί περί καλού και κακού»)


http://vatopaidi.wordpress.com

Ο βίος του Αγίου Δημητρίου

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη κατά τους χρόνους της βασιλείας του μεγάλου διώκτου των Χριστιανών Διοκλητιανού και Μαξιμιανού Ερκούλιου (284-305 μ.Χ). Καίσαρας της Μακεδονίας τοποθετήθηκε ο Μαξιμιανός Γαλέριος, ο οποίος εξαπέλυσε αληθινό πόλεμο εναντίον των Χριστιανών.

Εκλεκτό μέλος της εκκλησίας των Θεσσαλονικέων ήταν και ο Άγιος Δημήτριος, ο οποίος προερχόταν από ευσεβείς και επιφανείς γονείς. Είχε δε προικισθεί από τον θεό με πολλά αγαθά και με πλήθος σωματικών και πνευματικών χαρισμάτων. Η φήμη του έφθασε μέχρι το βασιλιά Γαλέριο, ο οποίος εκτιμώντας τις αρετές του τον έκανε μέλος της Συγκλήτου της πόλεως και τον διόρισε στρατηγό όλης της Θεσσαλίας και ανθύπατο και αφέντη όλης της Ελλάδας.

Ο Άγιος Δημήτριος, ως χριστιανός, κατηχούσε και δίδασκε με ιεραποστολικό ζήλο και με τη φωτεινή παρουσία του τους Θεσσαλονικείς, που τους κατέκλυσε η ειδωλολατρία, οδηγώντας τους προς τον Χριστό και την αλήθεια Του. Όταν πληροφορήθηκε ο Μαξιμιανός τη δραστηριότητα αυτή του Αγίου, διέταξε και τον έφεραν ενώπιόν του. Ο Άγιος ομολόγησε με παρρησία την πίστη του στον Χριστό με συνέπεια να τον οδηγήσουν στη φυλακή, σ ‘ένα παλαιό δημόσιο λουτρό δίπλα στο στάδιο, όπου υπέστη πολλές κακουχίες και βασανιστήρια.

Κατά τη διάρκεια αγωνισμάτων στο στάδιο, που διοργάνωναν οι βασιλείς για να διασκεδάζουν με τις θυσίες στα είδωλα, τις αιματοχυσίες και τους φόνους των ανθρώπων, ένας μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστορας, θέλοντας να δείξει τη δύναμη του αληθινού θεού πήγε στο λουτρό που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος, πήρε την ευλογία και την ευχή του Αγίου, βγήκε στο στάδιο και με την επίκληση «Θεέ Δημητρίου βοήθει μοι!» νίκησε τον γιγαντόσωμο και ανίκητο Λυαίο.

Το γεγονός αυτό προκάλεσε οργή στο βασιλιά, ο οποίος πρόσταξε τους στρατιώτες να πάνε εκεί που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος και να τον φονεύσουν. Οι στρατιώτες τον ελόγχευσαν σε όλο του το σώμα μέχρι θανάτου. Κάποιοι ευλαβείς Χριστιανοί ήλθαν κρυφά στο λουτρό εκείνο και ενταφίασαν το λείψανο στο μέρος στο οποίο μαρτύρησε. Αργότερα στο σημείο αυτό κτίσθηκε ναΐσκος ο οποίος περιλαμβάνει και τον ιαματοφόρο τάφο του Αγίου.

Ο μαθητής του Αγίου Λούπος, με το δαχτυλίδι και τον μανδύα που πήρε από τον Άγιο κατά την ώρα του μαρτυρίου, ενεργούσε θαύματα πολλά, ώσπου στο τέλος, όταν το έμαθε ο βασιλιάς, τον αποκεφάλισαν και αυτόν.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ετελειώθη ο Πανένδοξος Μεγαλομάρτυς, ο Πολιούχος, το μέγα της οικουμένης θαύμα, της Εκκλησίας το ωράισμα, ο πολύς τα πάντα, και θαυματουργός και Μυροβλύτης Άγιος Δημήτριος.

http://aktines.blogspot.gr/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

Απολυτίκιο Αγίου Δημητρίου

Μέγαν εύρατο, εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον, η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. 

Ως ουν Λυαίου καθειλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, 

ούτως Άγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, 

Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, 

δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος

Το μεγάλο μαρτύριο της ψυχής( Αββάς Δωρόθεος)

Αυτό ακριβώς συνιστά το μεγάλο μαρτύριο της ψυχής. Βιώνει ένα τρομερό, θα λέγαμε, διχασμό. Αφ' ενός μεν θέλει να ανέλθει προς τον Θεό και να ενωθεί μαζί Του, αφού είναι εικόνα Του, αφ' ετέρου δε δυσκολεύεται από τα πάθη που την κατατρυπούν, την πιέζουν και την βασανίζουν. Και αυτή η άποψη είναι ένα μέρος της ερμηνείας των αγίων Πατέρων για τα τελώνια.

Το μαρτύριο της ψυχής που χωρίζεται από το σώμα το περιγράφει κατά τρόπο θαυμάσιο και ρεαλιστικό ο αβάς Δωρόθεος. Λέγει ότι κατά την διάρκεια της ζωής αυτής η ψυχή παρηγορείται δια του περισπασμού της από τα πάθη. Μπορεί να αισθάνεται μεγάλη οδύνη μεγάλο και τρομερό πόνο άλλα δια του σώματος και των παθών μπορεί να παρακληθεί και να απαλύνει τον πόνο της.

Σε μια τέτοια μελαγχολική και φρικτή κατάσταση ο άνθρωπος «τρώγει, πίνει, κοιμάται, συντυγχάνει, απάγεται μετά αγαπητών», δηλαδή ψυχαγωγείται με αγαπητά του πρόσωπα. Έτσι, λοιπόν, παρηγορείται μερικώς και διευκολύνεται να ξεχνά το βαθύτερο πρόβλημα που τον απασχολεί.

Όταν όμως η ψυχή εξέρχεται από το σώμα, «μονούται αυτή και τα πάθη αυτής, και λοιπόν κολάζεται πάντοτε υπ' αυτών». Τότε η ψυχή φλέγεται από την ενόχληση των παθών, διασπαράσσεται από αυτά και δεν μπορεί να μνημονεύει τον Θεό. Αυτό είναι μια πραγματική τραγωδία, γιατί τότε, λόγω και της μη υπάρξεως του σώματος, δεν μπορεί να αισθανθεί και την παραμικρή παράκληση.

Στην συνέχεια ο αββάς Δωρόθεος χρησιμοποιεί ένα καταπληκτικό παράδειγμα. Αν κάποιος άνθρωπος κλεισθεί σε ένα σκοτεινό κελί, χωρίς να φάγη τρεις ήμερες, ούτε να πιει, ούτε να κοιμηθεί, χωρίς να συνομιλήσει με κανέναν, να μη ψάλει, να μην προσεύχεται, ούτε να μνημονεύει καθ' ολοκληρίαν τον Θεό, τότε θα πληροφορηθή «τι ποιούσιν εις αυτόν τα πάθη».

Πραγματικά, σε μια τέτοια κατάσταση εξαγριώνεται η ψυχή και όλος ο άνθρωπος. Αυτό το επιβεβαιώνουν διάφοροι πού δοκιμάζουν το μαρτύριο των βασανιστηρίων και της φρικτής φυλακής. Αν αυτό συμβαίνει και όσο η ψυχή συνδέεται με το σώμα, ποσό μάλλον όταν εξέλθει από το σώμα και απομονωθεί μαζί με τα πάθη.

Χρησιμοποιεί ο αβάς Δωρόθεος και την εικόνα του αρρώστου που καίγεται από τον πυρετό. Αυτό, φυσικά, δημιουργεί και πολλά άλλα προβλήματα, ιδιαιτέρως αν ο άνθρωπος έχει σώμα μελαγχολικό και δύσκρατο.

Το ίδιο συμβαίνει και με την εμπαθή ψυχή. «Πάντοτε κολάζεται η αθλία υπό της ιδίας κακοεξίας έχουσα αεί την πικράν μνήμην και την επώδυνον αδολεσχίαν των παθών καιόντων αεί και καταφλεγόντων αυτήν».

Αν σε αυτό το βάσανο και μαρτύριο της ψυχής προσθέσει κανείς και τους φοβερούς τόπους της Κολάσεως και τους δαίμονες και το πυρ και το σκότος κ.λ.π. τότε καταλαβαίνει το μαρτύριο και το βάσανο της ψυχής, μετά την έξοδο της και την παραμονή της στον Άδη και την Κόλαση.  

http://1myblog.pblogs.gr/

Πώς θα προλαβαίνω να μη θυμώνω; πατήρ Παϊσιος

- Γέροντα, πώς θα ξεπεράσω τον θυμό;

- Σκοπός είναι να προλαβαίνης να μη φθάνης στον θυμό.

Και το γάλα, αν δεν προλάβης να το κατεβάσης από την φωτιά, μόλις φουσκώση, χύνεται.

- Πώς θα προλαβαίνω να μη  θυμώνω;

- Χρειάζεται επαγρύπνηση . Να παρακολουθής τον εαυτό σου

και να συγκρατής τον θυμό σου, για να μη ριζώση μέσα σου το πάθος , γιατί μετά, και να θελήσης να το κόψης με το τσεκούρι, θα πετάη συνέχεια «λαίμαργα».

Να θυμάσαι αυτό που είπε ο Δαβίδ: «Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην».

Είδες εκείνος ο μοναχός τι έκανε; Μόλις έβγαινε από το κελί του, έκανε τον σταυρό του και έλεγε: «Θεέ μου, φύλαξέ με από τους πειρασμούς» και ήταν έτοιμος να αντιμετωπίση πειρασμό. Ήταν σαν να κρατούσε σκοπιά. Κοιτούσε από πού θα του έρθη ο πειρασμός, για να αμυνθή. Αν λοιπόν κάποιος αδελφός του φερόταν άσχημα, αυτός ήταν έτοιμος και τον αντιμετώπιζε με πραότητα και με ταπείνωση. Έτσι να κάνης κι εσύ.

- Γέροντα, γιατί μερικές φορές σε έναν πειρασμό λέω από μέσα μου: «δεν θα μιλήσω», αλλά στο τέλος ξεσπάω.

- Τί θα πη  ξεσπάς; Τα σπασμένα  τί γίνονται μετά; Καίγονται; Δεν έχεις, φαίνεται, πολλή υπομονή, γι' αυτό  φθάνεις μέχρις ενός σημείου και ύστερα ξεσπάς. Χρειάζεσαι λίγη ακόμη ...;

Πριν μιλήσης, να λες δυο-τρεις φορές την ευχή, για να πάρης λίγο φως. Μια γυναίκα, όταν θύμωνε, έλεγε το «Πιστεύω» και ύστερα μιλούσε.

Κοσμικοί άνθρωποι και βλέπεις τί αγώνα κάνουν!

- Γέροντα, όταν αντιδρώ με την συμπεριφορά μιας αδελφής, τί να κάνω;

- Να βλέπης την αδελφή με καλωσύνη. Να προσπαθής να την δικαιολογής με αγάπη. Αυτό θα σε βοηθήση να αποκτήσης φυσιολογικά μια σταθερή, καλή πνευματική κατάσταση και όταν θα  έρχεται το πάθος του θυμού, θα βρίσκη κατειλημμένη την θέση της καρδιάς σου από την αγάπηκαι δεν θα μπορή πλέον να σταθή  θα φεύγη.

http://1myblog.pblogs.gr/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. 

Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. 

Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. 

Μεταξωτοί άνθρωποι ...!!!!!!!

Οικογενειακές στενοχώριες και αγιασμός - Γερων Πορφύριος

Για να διορθώσει σ' έναν αδελφό τα πολλά ελαττώματα του, όπως καί σέ όλους μας, έπαιρνε ό Γέροντας παραδείγματα άπό τή φύση και τή ζωή του και τοϋ έλεγε:

«Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτα δεν έγινε εκεί  και ώς έτυχε.

Όλα έχουν τό σκοπό τους. Και τίποτα δέν γίνεται χωρίς νά υπάρχει αίτία. Ούτε μια πευκοβελόνα δέν πέφτει άπό τό πεύκο αν δέ θέλει ό Θεός.

Γι' αυτό θά πρέπει νά μή στενοχωριέσαι γιά ό,τι σού γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.

Νά! εσύ στενοχωριέσαι μέ τά πρόσωπα τού σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε μέ τή γυναίκα σου καί πότε μέ τά παιδιά σου.

Αυτά είναι όμως πού σέ κάνουν καί ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά.

"Αν δέν ήσαν αυτοί, έσύ δέν θά προχωρούσες καθόλου. Σού τους έχει δώσει ό Θεός γιά σένα. Μά θά μού πείς -συνέχισε ό Γέροντας- είναι καλό νά υποφέρουμε άπό τους αγαπημένους μας;

Έ! έτσι τό θέλει ό Θεός.

Καί έσύ είσαι ευαίσθητος πολύ καί άπό τή στενοχώρια σου, σού πονάει τό στομάχι σου καί ή κοιλιά σου εκεί χαμηλά. "Ετσι δέν είναι;»

Ναί, μά είναι κακό Παππούλη, τον ρωτάει ό αδελφός, νά είναι κανείς ευαίσθητος;

«Ναί, τού απαντάει ό Γέροντας, είναι κακό νά είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες. Δέν ξέρεις ακόμα ότι καί όλες οί ψυχικές αρρώστιες είναι δαιμόνια;»

Όχι, τοΰ λέει ό αδελφός.

«Έ! μάθε το τώρα άπό μένα» κατέληξε ό Γέροντας.

http://1myblog.pblogs.gr/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

 Η οικουμενιστική "θεολογία" εξισώνει το Ορθόδοξο Βάπτισμα (τριπλή κατάδυσι) με το ρωμαιοκαθολικό ράντισμα, 

θεωρεί την αίρεσι του Filioque δογματικά ισοδύναμη με την Ορθόδοξο διδασκαλία περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ μόνον του Πατρός, 

μεθερμηνεύει το πρωτείο εξουσίας του Πάπα της Ρώμης ως πρωτείο διακονίας, 

ονομάζει θεολογούμενον την Ορθόδοξο διδασκαλία περί διακρίσεως ουσίας και ενεργείας στον Θεό και περί ακτίστου θείας Χάριτος, κ.ά.

Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Ανάδοχος των Μοναχών, ήτοι ο Γέροντας, ποίας αρετάς πρέπει να έχει.

«Ταύτην την ίδια λέξιν (σημ. ‘’θεοφιλής’’) και ταύτας τας αρετάς όπου λέγει ο παρών Κανών (σημ. κανόνας Β’ της Πρώτης και Δευτέρας Συνόδου) μεταχειρίζεται και απαιτεί και ο μέγας Βασίλειος, να έχει ο μέλλων γενέσθαι γέροντας και πνευματικός πατήρ, εν τω ασκητικώ αυτού λόγω, ου και η αρχή· ‘’Δεύτε πάντες οι κοπιώντες’’· λέγων, προς τον μέλλοντα υποταχθήναι· ‘’Πολύν φροντίδα και πρόνοια λάβε, αδελφέ, εις το να εύρεις διδάσκαλον και οδηγόν της πολιτείας σου απλανή, καλώς γινώσκοντα να οδηγεί τους προς Θεόν πορευομένους, στολισμένον με αρετάς, από τα έργα του μαρτυρίαν έχοντα ότι αγαπά τον Θεόν, γνώσιν έχοντα των Θείων Γραφών, αφιλάργυρον, απερίσπαστον, ησύχιον, θεοφιλή, φιλόπτωχον, αόργητον, πολύν εις οικοδομήν των εγγιζόντων αυτώ και … τα εξής. Και απλώς ειπείν, άνδραν πολυάρετον, ίνα γένης κληρονόμος των αυτών αγαθών’’.

Ο δε άγιος Κάλλιστος ο Ξανθόπουλος, εξηγών ποιος είναι ο απλανής

γέροντας, λέγει· ‘’ότι είναι εκείνος όπου φέρει μαρτυρίαν από τας ιεράς Γραφάς εις εκείνα όπου λέγει. Αφ’ ου λοιπόν εύρη τινάς τοιούτον γέροντα, και εκδώσει τον εαυτόν του εις αυτόν, πρέπει να ακολουθεί εις τα εκείνου προστάγματα’’. Και κατά τον Μέγαν ειπείν Βασίλειον, παν το παρ’ αυτού λεγόμενον πρέπει να γίνεται εις την συνοδίαν, ωσάν νόμος και Κανών. Αλλ’ επειδή είπομεν ποίας αρετάς πρέπει να έχει ο γέροντας, καλόν είναι εν συντόμω να ειπούμεν και ποίας αρετάς πρέπει να έχει ο υποτακτικός.

Ο μεν ουν Μέγας Βασίλειος λέγει, ότι ο υποτακτικός πρέπει να μη φυλάττει εις τον εαυτόν του κανένα απόκρυφον κίνημα, αλλά να φανερώνει δια της εξαγορεύσεως τα κρυπτά της καρδιάς του, και κάθε  αμάρτημά του να αναφέρει εις τον προεστώτα, ή αυτός μόνος αμέσως, ή με το μέσον άλλων αδελφών όπου ηξεύρουσι το αμάρτημα αυτό, αν δεν ημπορούν αυτοί μόνοι να το ιατρεύσουν. Την εξομολόγησιν των υποτακτικών ως αναγκαίαν αναφέρει και ο ρηθείς Κάλλιστος και προ αυτού ο Ιωάννης της Κλίμακος εν τω περί υποταγής Δ’ λόγω. Κοντά εις την εξομολόγησιν προσθέτει και άλλα τέσσερα ο Κάλλιστος, τα οποία είναι αναγκαία εις τον υποτακτικόν, παρά του της Κλίμακος ταύτα ερανισάμενος, ήγουν το να έχει πίστιν καθαράν και άδολον εις τον γέροντά του, νομίζωντας ότι βλέπωντας και υποτασσόμενος εις αυτόν, αυτόν τον Χριστόν βλέπει και υποτάσσεται. Το να λέγει την αλήθειαν εις όλα τα λόγια και έργα όπου κάμει και να μη λέγει άλλα αντί άλλων. Το να μη κάμνει το δικόν του θέλημα, και το να μη αντιλέγει. 

Ο δε Ιωάννης της Κλίμακος κοντά εις τα πέντε αυτά όπου είπομεν, προσθέτει ότι ο υποτακτικός πρέπει να έχει και αγάπην βεβαίαν προς τον γέροντά του, χωρίς την οποίαν, θαυμάζει, λέγει, αν δεν περνά ματαίως την εν τω τόπω διατριβήν ο υποτακτικός, ώντας ηνωμένος με τον γέροντά του με μίαν πλαστήν και ψεύτικην υποταγήν· λέγει δε και τούτο ότι δεν πρέπει να ανακρίνωμεν, και να κατακρίνωμεν τους γέροντάς μας αν βλέπωμεν αυτούς να έχουν κάποια μικρά σφάλματα, ως άνθρωποι».

(Πηδάλιο αγίου Νικοδήμου, σελ. 347).  

http://exprotestant.blogspot.gr/

Το οσιακό τέλος μιάς απλοϊκής Μετσοβίτισσας γυναίκας (Μιχαήλ Γ. Τρίτου-Καθηγητού Α.Π.Θ).

Ήμουν μαθητής του Γυμνασίου Μετσόβου, όταν έβλεπα τις απογευματινές ώρες μια συμπαθέστατη γριούλα, ντυμένη την τοπική μετσοβίτικη στολή, να πηγαίνει στην Αγία Παρασκευή να παρακολουθήσει την ακολουθία τού Εσπερινού. Κρατούσε στα χέρια της ένα μικρό μεταλλικό δοχείο με λάδι για να ανάψει τα καντήλια του ναού. Ήταν η Μαρία Μπίσα, μία ευλογημένη από τον Θεό ψυχή!

Μετά το πέρας του Εσπερινού πήγαινε στο κέντρο του ναού και με μία εκ βαθέων δοξολογητική κραυγή έλεγε το “Δόξα Σοι Κύριε”, χωρίς καν να γνωρίζει την σημασία αυτής της φράσης.

Το πρόσωπό της έλαμπε και από τα γεροντικά της μάτια έβγαιναν δάκρυα ικεσίας προς τον δωρεοδότη Θεό. Ήταν η εξωτερίκευση της βιωμένης πίστεως και η έκφραση της γνήσιας ορθοδόξου πνευματικότητος.

Ο Κύριος βράβευσε την πίστη τις απλής αυτής γυναίκας, δίνοντάς της την δυνατότητα να προβλέψει με κάθε λεπτομέρεια το τέλος της επίγειας ζωής της.

Στο σημείο αυτό θα αφήσω την εγγονή της, την κ. Μαρία-Μπίσα-Ψαροβασίλη, να περιγράψει ως αυτόπτης μάρτυς το γεγονός, με ένα κείμενο ξεχωριστής χάρης και ομορφιάς και με έντονο το στοιχείο της βιωμένης αμεσότητας.

“Την γιαγιά μου την έλεγαν Μαρία. “Έφυγε” στις 20 Φεβρουαρίου 1971′ ήταν 85 ετών. Από καιρό είχε φροντίσει και την παραμικρή λεπτομέρεια τού θανάτου της, αν και ο τρόπος ζωής της ήταν μια συνεχής προετοιμασία. Τελευταία δεν έβγαινε έξω γιατί την ταλαιπωρούσε το άσθμα που είχε. Δεν ήταν όμως σε τόσο άσχημη κατάσταση. Μέσα στο σπίτι κυκλοφορούσε άνετα και αυτοεξυπηρετούνταν.

Ήταν Ψυχοσάββατο. Εκείνο το πρωινό ξύπνησε γύρω στις έξι. Παρά την γκρίνια μου με ξύπνησε κι εμένα, γιατί, όπως είπε, με ήθελε ξύπνια. Η μητέρα μου άναψε την σόμπα και της έφτιαξε τον καφέ της. Αφού τον ήπιε, ρώτησε για τον καιρό και ζήτησε να πιει δύο γουλιές κρασί, ασυνήθιστο πράγμα για την ώρα.

Ήμασταν οι τρείς μέσα στο δωμάτιο και πολύ σοβαρά μάς είπε ότι εκείνη την ημέρα ήθελε να “κοιμηθεί”. Ζήτησε από την μητέρα μου να την βοηθήσει να πλυθεί και να την ντύσει με τα ρούχα που είχε φυλαγμένα στο σεντούκι. Ακόμη ζήτησε να ειδοποιήσουμε τα παιδιά της να έρθουν στο σπίτι και μια γειτόνισσα να βοηθήσει στην τακτοποίηση τού σπιτιού, γιατί μετά θα ερχόταν κόσμος.

Βέβαια ακολούθησαν πολλοί διάλογοι, όπως: “Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, ακόμη δεν τρελαθήκαμε” και άλλα. Η γιαγιά όμως επέμενε. Κρατούσε τον σφυγμό της και συνεχώς έλεγε στην μητέρα μου: “βιάσου γιατί θέλω να κοιμηθώ, βιάσου γιατί δεν θα προλάβουμε”.

Όταν ο αδερφός μου ετοιμάστηκε να πάει στην δουλειά του, τον αποχαιρέτησε φιλώντας τον και του ευχήθηκε προκοπή και ευτυχία, γιατί δεν θα τον ξανάβλεπε πια.

Σιγά, σιγά αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι κάτι συνέβαινε μι την γιαγιά. Θυμήθηκα ότι την τελευταία Δευτέρα εκείνης της εβδομάδας μού ζήτησε να της γράψω ένα καινούριο ψυχοχάρτι (μικρό τετραδιάκι με τα ονόματα των ψυχών που μνημονεύονται στην Προσκομιδή και τα Ψυχοσάββατα). Ενώ μέχρι τότε γράφαμε τρείς Μαρίες εκείνη την ημέρα μού ζήτησε να γράψω και μία τέταρτη. Της έλεγα πως μπερδεύτηκε, πως έκανε λάθος, αλλά επέμενε να την γράψω και πως αργότερα θα καταλάβαινα.

Την Πέμπτη το απόγευμα είχε καλέσει όλους τους συγγενείς στο σπίτι, έκανε ευχέλαιο και μετάλαβε. Έτσι αποφασίσαμε να ενδώσουμε στης επιθυμίες της και ειδοποιήθηκαν τα παιδιά της και η γειτόνισσα.

Η μητέρα μου την έπλυνε, την χτένισε, της έκοψε τα νύχια. Της ήταν πολύ δύσκολο να της φορέσει τα νεκρικά ρούχα και τότε η ίδια προσπάθησε να τα φορέσει λέγοντάς μας: “εγώ έχω ντύσει τα παιδιά μου και δον θα ντυθώ η ίδια;”

Η γιαγιά είχε οχτώ παιδιά, τα τρία από αυτά πέθαναν ενώ η ίδια ήταν εν ζωή. Τα παιδιά της, οι νύφες, τα εγγόνια έρχονταν ένας-ένας. Κλείσαμε πόρτες και παράθυρα για να μυν έρθει κανείς ξένος και θεωρηθούμε τρελοί, που έναν ζωντανό άνθρωπο τον ετοιμάζουμε να πεθάνει. Πρέπει να πω ότι όσο κρατούσε αυτή η διαδικασία κατά διαστήματα έχανε την επικοινωνία της μαζί μας και μιλούσε ψιθυριστά. Η μητέρα μου συχνά την ρωτούσε ποιόν έβλεπε, με ποιόν μιλούσε, τί έλεγε, αλλά η απάντησή της ήταν: “μη με ρωτάς τέτοια πράγματα, δεν μπορώ να σου πω”. Η ίδια μάς ρωτούσε μόνο γιέ τον καιρό. Ήθελε πάντα νι πεθάνει την άνοιξη, γιατί αγαπούσε τα λουλούδια, αλλά εκείνη την ημέρα και την επομένη τις κηδείας της χιόνιζε δυνατά.

Όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία τού ντυσίματος, ζήτησε να της φέρουμε από το σεντούκι “το κομπόδεμά” της. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο ήταν, δεν πρέπει όμως να ξεπερνούσε τις 20 με 30 δραχμές. Μάς τα μοίρασε. Εμένα μου έδωσε ένα δίφραγκο και 2-3 δεκάρες. Μάς αποχαιρέτησε όλους έναν-έναν χωριστά, μάς φίλησε, μάς έδωσε ευχές και μάς είπε ότι ήταν έτοιμη να “κοιμηθεί”. Σε όλη αυτήν την διαδικασία ήταν η πρώτη φορά που συγκινήθηκε και βούρκωσαν τα μάτια της.

Πλάγιασε κάτω από το ντουλάπι τού αγίου Κοσμά, έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να κοιμηθεί. Δεν τα κατάφερε όμως και σύντομα άλλαξε γνώμη. Σηκώθηκε και μάς είπε να ετοιμάσουμε την θέση της στο καλό δωμάτιο (έτσι λέγαμε το δωμάτιο υποδοχής), όπως συνέβαινε με όλους τους πεθαμένους του σπιτιού. Καθώς την μεταφέραμε από το ένα δωμάτιο στο άλλο, είπε δύο φορές: “αχ! σπίτι μου, σπίτι μου”.

Εκεί, λοιπόν, στο καλό δωμάτιο ξάπλωσε στην ειδική θέση. Απέναντι στον τοίχο υπήρχε ένας μεγάλος καθρέφτης. Παρατήρησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν καλά τακτοποιημένα και παραπονέθηκε στην μητέρα μου. Ακόμη και αυτά τα τελευταία λεπτά το μυαλό της λειτουργούσε τόσο καλά που ζήτησε να της κόψουμε με ένα ψαλίδι το κλειστό (ρούχο που φορούσε) στην μεριά της πλάτης που δεν φαινόταν έτσι ώστε να έρθει σε ευθεία γραμμή μπροστά στο στήθος. Μέσα στην ταραχή μας είχαμε βάλει πρόχειρα τα παπούτσια της. Ζήτησε να της τα φορέσουμε κανονικά και να τα κουμπώσουμε, γιατί μετά, παρατήρησε πως θα πρηζόταν τα πόδια της και δεν θα ήταν εύκολο να μπουν. Της φορέσαμε το σάβανο, όπως εκείνη ήθελε. Ζήτησε και τις δύο μεγάλες λαμπάδες που είχε φυλαγμένες μαζί με τα κηροπήγια, μία για το κεφάλι και μία για τα πόδια. Τις ήθελε αναμμένες.

Αφού βεβαιώθηκε ότι όλα ήταν άψογα με το ντύσιμό της, με δική της προτροπή καλύψαμε τον μεγάλο καθρέφτη με ένα μαύρο μαντήλι σε ένδειξη πένθους, όπως συνηθίζαμε στο χωριό. Απευθύνθηκε μπρός όλους και μάς είπε να μείνουμε στο δωμάτιό της κάτω από το εικονοστάσι και να προσευχηθούμε. Μαζί της στο καλό δωμάτιο ήθελε μόνον τις νύφες της, δίπλα γονατιστές να προσεύχονται.

Εγώ δεν ακολούθησα τους άλλους στο εικονοστάσι, γιατί ήθελα τόσο πολύ να δω το τέλος. Άφησα την πόρτα του καλού δωματίου μισάνοιχτη και γονάτισα εκεί κοιτάζοντάς την.

Σταύρωσε τα χέρια της, έκλεισε τα μάτια της και άρχισε να προσεύχεται. Πρώτη προσευχή το “Πιστεύω εις έναν…” Δεν ξέρω πόσες άλλες ακολούθησαν, γιατί η φωνή της γινόταν όλο πιο βαριά, πιο βραχνή και ο λόγος της δεν ήταν καθαρός. Έμεινε έτσι προσευχόμενη γύρω στο δεκάλεπτο. Στο τέλος φώναξε δυνατά δύο φορές: “γιέ μου!, γιέ μου!” Πήρε μια βαθειά εισπνοή, μία τελευταία εκπνοή και “κοιμήθηκε”.

Η ώρα ήταν περίπου 10,30 το πρωί.

Βέβαια δεν ήταν τυχαίο που η γιαγιά έφυγε έτσι. Ήταν μια γυναίκα αγράμματη. Δεν πήγε ποτέ στο σχολείο, δεν ήξερε να διαβάζει, να μιλάει ελληνικά, ούτε καν να βάζει  την υπογραφή της. Ήξερε όμως όλη την θεία Λειτουργία απέξω και ας μην καταλάβαινε τί έλεγε. Είχε μία έμφυτη γνώση και σοφία και ήταν πρόθυμη να βοηθήσει οποιονδήποτε Κάι να συμβουλέψει τον καθένα.

Έζησα με την γιαγιά 18 χρόνια. Την θυμάμαι χειμώνα-καλοκαίρι να πηγαίνει δύο φορές τήν ημέρα στην εκκλησία της ενορίας μας, την Αγία Παρασκευή, στων Όρθρο και στον Εσπερινό. Τα τελευταία χρόνια η Αγία Παρασκευή ήταν το σπίτι της, την έβρισκε κανείς εκεί ώρες ατέλειωτες να κάθεται μόνη μαζί με τα εικονίσματα. Στον γυναικωνίτη είχε μιά συγκεκριμένη θέση, που ακόμα φέρει το όνομά της. Όλη η κοινωνικότητά της εξαντλούνταν στο προαύλιο της εκκλησίας και αγαπημένο της θέμα συζήτησης ήταν οι βίοι των αγίων. Για των λόγο αυτόν στενοχωριόταν που δεν ήξερε να διαβάζει.

Τηρούσε με αυστηρή ευλάβεια όλες τις παραδόσεις της Εκκλησίας. Τις ημέρες της αυστηρής νηστείας έτρωγε “χουσάφια” (ξερά βρασμένα δαμάσκηνα με ζουμί) ή νερόβραστα χόρτα τυλιγμένα με καλαμποκάλευρο. Τιμούσε όλους τους Αγίους και την παραμονή της ονομαστικής εορτής του κάθε Αγίου κοιμόταν στων ναό του. Κάθε Πέμπτη με μεγάλη ευλάβεια και αυστηρή σχολαστικότητα ζύμωνε τα πρόσφορα της εβδομάδας.

Το σπίτι πού έζησε με την οικογένειά της δεν τω έχτισε, αλλά το αγόρασε, όπως ήταν. Όταν ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός πήγε περιοδεία στο χωριό μας έτυχε να μείνει σ’ αυτό το σπίτι. Μόλις της το είπε η ιδιοκτήτρια, η γιαγιά το αγόρασε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το θεώρησε μεγάλη ευλογία και εγκαταστάθηκε στο δωμάτιο που κοιμόταν ο Άγιος. Εκεί έφτιαξε και το εικονοστάσι της μέ τό καντήλι πού σιγόκαιγε νύχτα-μέρα καί πρώτη τήν εικόνα τού Αγίου. Κάτω από το εικονοστάσι ήταν το ντουλάπι, όπου ο άγιος Κοσμάς είχε βάλει τα βιβλία του. Εκεί έβρισκες το θυμιατό της, το λάδι για το καντήλι, την σφραγίδα για τα πρόσφορα, το σκεύος με τω ζυμάρι και άλλα παρόμοια. Ακόμη εκεί φύλαγε καώ την δικιά της ξύλινη γαβάθα, με το δικό της ξύλινο κουτάλι, γιατί η γιαγιά δον χρησιμοποιούσε τί δικά μας πιάτα για φαγητό.

Αν και είχε καλή περιουσία, ήταν άνθρωπος λιτός και ταπεινός. Η περιουσία της δυό φορές χάθηκε για ιστορικούς λόγους εκείνης της εποχής. Και τις δυό φορές η οικογένεια ορθοπόδησε, γιατί ο Θεός τους έδινε πλούσια τα ελέη. Παρά την καλή οικονομική κατάσταση και την κοινωνική της θέση, ουδέποτε απέκτησε την λαμπερή και κεντητή στολή που είχαν όλες οι γυναίκες του χωριού. Δεν είχε χρυσαφικά και δεν στολιζόταν. Την μοναδική φορά που θυμάμαι να ενδιαφέρθηκε για την εμφάνισή της, ήταν οι τελευταίες στιγμές της ζωής της μπροστά στον καθρέφτη. Το προσωπικό που είχε η οικογένεια στη δούλεψή της το πλήρωνε μα λίρες, η γιαγιά όμως, όταν “έφυγε”, είχε πενταροδεκάρες.

Ήταν πάντα μετρημένη στα λόγια της και δον έκανε κριτική για τους άλλους. Μέσα στο σπίτι ήταν άφταστη νοικοκυρά, ακούραστη και αεικίνητη.

Απέκτησε οχτώ παιδιά. Τρείς γιούς και πέντε κόρες, τις οποίες πάντρεψε με φτωχά παιδιά του χωριού, παιδιά που τους είχαν στην δούλεψή τους. Τρία από τα παιδιά της πέθαναν ενώ η ίδια ζούσε. Πονούσε και μοιρολογούσε συχνά, αλλά παρά το πένθος της την επομένη της κηδείας τους πήγαινε στην εκκλησία. “Έτσι ήταν το θέλημα του Θεού”, έλεγε Κάι έτσι έζησε κι εκείνη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Η μητέρα μου θυμάται πως ένα απόγευμα τού 1941 είχε πάει στη μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Επέστρεψε στο σπίτι αναστατωμένη, “θά έρθουν οι Γερμανοί” τους είπε και άρχισε να συγκεντρώνει τις κατάλληλες προμήθειες. Φυσικά δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα ενημέρωσης, η μητέρα μου κατάλαβε πώς κάποιο μήνυμα πήρε στο μοναστήρι. Η γιαγιά όμως δον μιλούσε ποτέ γι’ αυτά.

Ο παππούς “έφυγε” πριν από την γιαγιά, τό 1956. Ήταν 80 χρονών, ημέρα της Λαμπρής. Πήρε των λαμπάδα του και ξεκίνησε να πάει στην Ανάσταση, στον Αη-Γιώργη. “Πώς θ φτάσεις ως εκεί γέρος άνθρωπος;”, του είπε η γιαγιά. “Άσε με να πάω, γιατί είναι η τελευταία μου φορά”, απάντησε ο παππούς.

Και ήταν η τελευταία του φορά, γιατί έμεινε στο στασίδι τού Αη-Γιώργη την ώρα που ο παπάς έλεγε το “Χριστός Ανέστη!”.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΕΡΩ (Ιούλ.-Σεπτ. 2011)

http://fdathanasiou.wordpress.com/