Η επίσκεψη του Χριστού

Το αγόρι που ήθελε να συναντήσει το Θεό .....

Μια φορά λοιπόν, ήταν ένα μικρό αγόρι που ήθελε να συναντήσει το Θεό.

Ήξερε ότι θα ήταν ένα μακρύ ταξίδι, μέχρι εκεί που έμενε ο Θεός, και έτσι πήρε μια τσάντα, έβαλε μέσα λίγο κέικ, λίγα αναψυκτικά και ξεκίνησε το ταξίδι του.
Όταν είχε προχωρήσει γύρω στα τρία τετράγωνα, είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα, να κάθεται σε ένα παγκάκι στο πάρκο και να κοιτάζει τα περιστέρια.
Το αγόρι την πλησίασε και κάθισε δίπλα της.

Είχε διψάσει ο μικρός. Άνοιξε την τσάντα του να πάρει και να πιεί ένα αναψυκτικό.
Παρατήρησε πως η κυρία ήταν πολύ πεινασμένη και έτσι έκοψε ένα κομμάτι από το κέικ και της έδωσε.
Εκείνη με ευγνωμοσύνη το δέχτηκε και του χαμογέλασε πλατιά.

Το χαμόγελο της ήταν τόσο υπέροχο που ήθελε να το ξαναδεί, έτσι της έδωσε και ένα κουτάκι χυμό.
Εκείνη του ξαναχαμογέλασε. Το αγόρι ήταν ενθουσιασμένο. Κάθισαν όλο το απόγευμα εκεί. Έπιναν, έτρωγαν, δίχως να πουν ούτε μια λέξη.

Όταν βράδιασε αρκετά, το μικρό αγόρι αισθάνθηκε κουρασμένο και αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι.
Αφού είχε προχωρήσει λίγα βήματα, γυρίζει και τρέχει στην κυρία και της δίνει μια μεγάλη αγκαλιά.
Εκείνη του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελο που είχε δει ποτέ στην ζωή του.

Όταν γύρισε στο σπίτι του η μητέρα του γεμάτη έκπληξη που το είδε με την υπέροχη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του το ρώτησε:
- Γιατί σε βλέπω τόσο χαρούμενο; Τι έγινε;
- Έφαγα μεσημεριανό με τον Θεό, της απάντησε εκείνο.
Προτού του πει κάτι η μητέρα του, εκείνο συνέχισε:
- Και ξέρεις ε; Τελικά, είναι γυναίκα, και έχει το ωραιότερο χαμόγελο στον κόσμο!

Εν τω μεταξύ, η γυναίκα, επίσης πολύ χαρούμενη, επέστρεψε στο σπίτι της.
Ο γιος της την ρώτησε:
- Γιατί είσαι τόσο χαρούμενη σήμερα μητέρα;
- Έφαγα κέικ σήμερα στο πάρκο με τον Θεό, απάντησε αυτή.
Και πριν την ξαναρωτήσει κάτι ο γιος της συμπλήρωσε:
- Και ξέρεις ε; Είναι πολύ πιο νέος από ότι τον φανταζόμουν…


http://www.xristianos.gr/

σε νεαρή ηλικία

στο κελάκι του

Μια περιγραφή κάποιας συνάντησης με έναν άνθρωπο της «άλλης» λογικής, ως επίλογος αυτής της μεταξύ μας συνάντησης, ίσως αποτελεί τον καλύτερο πρόλογο για τη συνάντηση με το Θεό:

"Ήδη η ώρα περνούσε και έπρεπε να πάμε και στον π. Ηρωδίωνα έναν ρουμάνο που ή ήταν σαλός δια Χριστόν ή δεν ήταν άνθρωπος. Σε δέκα λεπτά φθάσαμε στον... σκουπιδότοπό του. Ο ήλιος είχε ήδη δύσει. Σ' ένα ερείπιο γεμάτο σκουπίδια συναντούμε ένα νέο ήρωα. Ογδόντα δύο ετών, όρθιος στο κούφωμα μιας πόρτας... χωρίς πόρτα. Τα πόδια του κρατούσαν κόντρα στο ένα της δοκάρι. Η μέση του ακουμπούσε στο άλλο. Τα χέρια του στηρίζονταν στο πρώτο. Ώρες ολόκληρες περνούσε έτσι. Ο ίδιος δίχως ζωστικό. Μία μάλλινη φανέλα κι ένα κουρελιασμένο παντελόνι κάλυπταν το εξαγιασμένο σώμα του. Η καλύβη του γεμάτη σκουπίδια. Δεν έβλεπες δάπεδο. Ένα στρώμα από κονσέρβες, κουκούτσια, σακούλες, τάπες, καπάκια από μπουκάλια, φλούδες, ότι μπορούσε κανείς να φαντασθεί, πάχους τριάντα εκατοστών και πάνω, αποτελούσε το πολύτιμο χαλί στο μυστηριώδες... παλατάκι του και ασφαλώς το στρώμα του, αν βέβαια κοιμόταν οριζόντιος. Στους τοίχους του τα αποτυπώματα χυμένων καφέδων και τα ζουμιά πεταγμένων πορτοκαλάδων και, αντί για κατοικίδια ζώα, όλων των ειδών ζωύφια μυγάκια, κατσαρίδες και ποντίκια.

- Ευλογείτε, γέροντα, είπε χαρούμενος ο απλοϊκός συνοδοιπόρος μου.

- Ο Κύριος! απαντά νηφάλιος ο ηρωικός ασκητής, χωρίς να δείχνει καθόλου ενοχλημένος για τον οικολογικό περίγυρο του.

- Σου φέραμε λίγες ευλογίες, κάτι να φας, συνεχίζει δίχως ενδοιασμό ο μοναχός φίλος μου.

- Ω! καλοί πατέρες, πολύ ευκαριστώ. Σας ευκαριστώ. Καλοί πατέρες. Πολύ ευχαριστώ, απαντά εκείνος.

Και παίρνοντας την σακούλα με τις ευλογίες και συνεχίζοντας να επαναλαμβάνει αυτές τις προτάσεις, με ιδιάζουσα δύναμη και εκφραστικότητα, πετούσε τις ντομάτες και τα ροδάκινα πάνω από τα κεφάλια μας στους τοίχους της καλύβης του. Τα χυμένα ζουμιά τους αποτύπωναν την δική μου απορία που, σκυμμένος μη με πάρουν τα βόλια, προσπαθούσα να καταλάβω την λογική της ευγνωμοσύνης του και, εντελώς ξαφνιασμένος να αποτυπώσω το περιεχόμενο της ιδιότυπης μοναχικής προοπτικής του. Αφού έσπασε τα μακαρόνια και τα έχυσε από το περίβλημα τους, αφού σκόρπισε τα μπισκότα όσο πιο μακριά μπορούσε, φωνάζοντας να φάνε τα πουλάκια∙ "να φάνε τα πουλάκια", άρχισε να μιλάει για τον σταυρό του Χριστού, την προδοσία του Ιούδα και εν μέσω ασυνάρτητων κραυγών να δοξάζει το όνομα του Θεού.

Είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει. Λίγο ακόμη και θα χάναμε το θέαμα. Θα χάναμε αυτό που ο π. Ηρωδίων έδειχνε. Μέσα όμως στη νύχτα της δικής μου λογικής είχα αρχίσει να υποψιάζομαι λίγο απ' αυτό που έκρυβαν τα σκουπίδια, τα ακαταλαβίστικα λόγια και φυσικά η εντελώς ακατανόητη λογική ενός σαλού για την αγάπη του Χριστού. Θυμήθηκα τον αββά Ισαάκ που, αναφερόμενος σ' αυτούς τους ηρωικούς αγίους που ζουν "εν αταξίαις, εύτακτοι δόντες", κατακλείει "ταύτην την άνοιαν αξιώσει ημάς ο Θεός φθάσαι". Άραγε αυτή είναι η λογική για την οποία μιλούσε ο π. Παΐσιος;

Γύρισα πίσω για μια τελευταία κλεφτή ματιά.

Το άσχημο από την φύση του και άγριο από τον τρόπο του πρόσωπό του έλαμπε υπερβατικά από την χάρη του Θεού. Ήταν τόση η λάμψη, που υποχρέωνε τα πήλινα μάτια μου και την «μη ορώσα» καρδιά μου σε ασυνήθιστες οράσεις άλλου είδους και άλλου κόσμου. Η μυστηριώδη όψη του μένει ακόμη βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου.

Έφυγα και ξαναβυθίστηκα στα σκουπίδια του εαυτού μου. Εκείνος έμεινε πατώντας πάνω στα σκουπίδια της λογικής αυτού του κόσμου. Τον σκεπτόμουν και θαύμαζα την αντοχή και τον ηρωισμό του. Μέχρι σήμερα, ενώ αντιλαμβάνομαι την αξία και το μεγαλείο της λογικής του, δεν μπορώ να συλλάβω την δομή της. Σίγουρα η λογική είναι μεγαλύτερη εκτροπή από την δια Χριστόν σαλότητα. Ίσως όμως και ο σταυρός της να είναι τελικά βαρύτερος από τον σταυρό του π. Ηρωδίωνα.

Πάνω στο πανεπιστήμιο των σκουπιδιών και της σαλότητος, τόλμησα να προβάλω την λογική∙ την αίγλη και την φινέτσα, της νωπής τότε εμπειρίας μου στο HARVARD και το ΜΙΤ. Τότε άρχισαν τα σκουπίδια να ευωδιάζουν σαν λουλούδια, τα ζωύφια να μεταμορφώνονται σε πουλάκια, οι ξεσχισμένες σακούλες σε πτυχία και δημοσιεύματα∙ και ο π. Ηρωδίων πολύ πιο «έξυπνος», πολύ πιο πετυχημένος από τους Νομπελίστες καθηγητές μου! Η λογική τους έμοιαζε με αγωνιστικό αυτοκίνητο∙ η λογική της δια Χριστόν σαλότητος με πύραυλο. Το πρώτο τρέχει μέχρι 320 χλμ. την ώρα. Το δεύτερο από 29.000 χλμ. την ώρα και πάνω. Το πρώτο κινείται οριζόντια. Το δεύτερο κατακόρυφα. Στην μία περίπτωση, αν υπερβείς το όριο, γκρεμοτσακίζεσαι. Στην δεύτερη, αν το ξεπεράσεις, εκτοξεύεσαι∙ ξεπερνάς την βαρύτητα της γης∙ διαφεύγεις∙ ελευθερώνεσαι. Οι πρώτοι, οι λογικοί, όσο κι αν τρέχουν πατάνε στην γη. Ο π. Ηρωδίων έφυγε από αυτόν τον κόσμο χωρίς να την έχει ακουμπήσει. Χωρίς να τον έχει ακουμπήσει…»


απόσπασμα από το πρόσφατα δημοσιευθέν βιβλίο του π.Νικολάου Χατζηνικολάου «ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ -; Το υψηλότερο σημείο της γης»

http://misha.pblogs.gr

...αγάπη κι έρωτας καλού στα σπλάχνα τού εκ γενετής Τυφλού φωλιάζουν..

Χριστός Ανέστη, αγαπητοί! Εκτη Κυριακή από το Πάσχα, Κυριακή του Τυφλού, η σημερινή. Πολύ συγκινητική είναι η ευαγγελική περικοπή (Ιωάννου κεφ. θ', 1-3Cool. Ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος, εθεράπευσε έναντυφλόν εκ γενετής. Του έφτιαξε μάτια και του χάρισε και το φως το αισθητόκαι στη συνέχεια του χάρισε και το φως της ψυχής του. Αυτός είναι ο Κύριος,μας αγαπά και μας φροντίζει όλους απεριόριστα.

Διωγμένος απ' την κακία των Ιουδαίων,έφευγε από την Ιερουσαλήμ ο ευγενέστατοςΚύριος και στον δρόμο συνάντησε τον εκγενετής τυφλόν, ο οποίος ζητιάνευε. Και ωςΘεός, ο Κύριος Ιησούς, είδε την ψυχή καιτον βίο και τα πάντα στον τυφλό, και αντελήφθη πως μέσα σ' αυτόν τον ζητιάνο και ταλαίπωρο συνάνθρωπό μας υπήρχεένας μεγάλος θησαυρός, ένας μεγάλος ομολογητής της πίστεως και υπερασπιστήςτης θείας αληθείας.
Ο Κύριος μας βλέπει όλους. Αυτό να το ξέρομε. Και μάλιστα, όταν είμαστε δύσκολα,μας βοηθάει πολύ. Οταν όλοι μάς έχουν αφήσει, κι ο ίδιος ο εαυτός μας, και το κακό μάς πολεμάει, ας γνωρίζομε ότι δίπλα μας και μέσα μας είναι ο Παντοδύναμος Κύριος,η καλύτερη και ασφαλέστερη παρέα.

Χωρίς να Του το ζητήσει ο Τυφλός, ο Κύριος έφτυσε κάτω κι έφτιαξε λάσπη με το χώμα και το πτύσμα. Αλειψε τις κόγχες των ματιών του Τυφλού και τον έστειλε νανιφτεί στην κολυμβήθρα, στη λίμνη του Σιλωάμ. Κι εκείνος, ο καλόψυχος, το έκαμε.

Επήγε, ενίφτη, εθεραπεύθη και γύρισε στο σπίτι του. Από κει και πέρα, όμως, αρχίζουν, θα λέγαμε, το μαρτύριό του, η υπομονή του αλλά και η δόξα του. Πρώτα οι γείτονες άρχισαν να τον πολιορκούν, να τον ρωτάνε. Και δικαίως. Υστερα οι Φαρισαίοι. Κι αυτοί που μισούσαν τον Χριστό προσπαθούσαν, όχι να αμφισβητήσουν το θαύμα, γιατί δεν μπορούσαν -αν μπορούσαν θα το έκαναν- αλλά να αμφισβητήσουν τον Θαυματοποιό, τον Ιδιο τον Χριστό μας. Είναι μεγάλο κακό όταν φωλιάσουν ο εγωισμός, ο φθόνος και το μίσος στις ψυχές των ανθρώπων. Είναι η ίδια η κόλαση. Είναι μεγάλη ταλαιπωρία, κι είναι καταστροφή για τον άνθρωπο και για την παρούσα ζωή του και κυρίως για τη μέλλουσα. Κι άρχισαν, λοιπόν, να ανακρίνουν! Να ανακρίνουν! Με φθόνο και κακία, με δολοπλοκία, τον θεραπευμένο συνάνθρωπό τους, αντί να τον συγχαρούν, δηλαδή να χαρούνε μαζί του, για το καλό που του έκαμε ο Χριστός, και αντί να τρέξουν να βρουν τον Κύριο, να Τον ευχαριστήσουν, γιατί βοήθησε έναν συνάνθρωπό τους και βοήθησε και την κοινωνία έτσι, χαρίζοντας σ' αυτήν ένα μέλος άρρωστο, χαρίζοντάς το πλέον υγιές. Τίποτα απ' αυτά. Τον κάλεσαν, λοιπόν, πάλι και πάλι και πάλι. Και προσπαθούσαν ν' αμφισβητήσουν τον Θαυματουργό, τον Χριστό μας. Εκείνος, όμως, τον υπερασπιζότανε με τον καλύτερο τρόπο, με τη μεγαλύτερη πίστη, με τα πιο ατράνταχτα λογικά και θεολογικά επιχειρήματα, σε σημείο που στο τέλος τους εξενεύρισε. Και τότε εφάρμοσαν τον διωγμό.

Τον έβγαλαν έξω από κει που ήτο και τον ανέκριναν. Και η ψυχούλα έφυγε νικητής. Υπερασπίστηκε τον άγνωστο ευεργέτη του, Τον υπερασπίστηκε με όλη του την ψυχή. Ετσι είναι. Αμα κάποια ψυχή είναι εκ Θεού, κι έχει αγαθότητα και καλοσύνη κι ομορφιά, κι «αγάπη κι έρωτας καλού στα σπλάχνα του φωλιάζουν», που θα 'λεγε ο εθνικός μας ποιητής, τότε υπερασπίζεται μ' όλη του την ψυχή και τη φωνή και τη δύναμη τον φιλάνθρωπο Χριστό μας, τον Πανευεργέτη μας, τη χαρά μας τη μέγιστη. Κι ο Κύριος τον ξαναβρήκε δεύτερη φορά, αφού τον είχαν διώξει κι αφού είχε ομολογήσει και ντροπιάσει τους εχθρούς του. Και τον ερώτησε αν πιστεύει στον Υιό του Θεού. Εκείνος, καλόγνωμος και ταπεινός, ανάμεσα στην πίστη και στην απιστία, Του είπε: «Ποιος είναι, Κύριε, να τον πιστέψω;». Κι ο Κύριος έμμεσα του απαντά: «Και τον είδες, και αυτός που σου μιλάει, εκείνος είναι». Δεν του είπε: «Εγώ είμαι». Και ο τυφλός, ο τέως τυφλός, του απάντησε: «Πιστεύω, Κύριε». Τον ομολόγησε Κύριο και Θεό, Θεάνθρωπο, φιλάνθρωπο, θαυματουργό, και Τον προσκύνησε λατρευτικά. Αμποτε και ημείς, αγαπημένοι αδελφοί, να 'χουμε τη χάρη και την ευλογία αυτού του ανθρώπου, του τέως τυφλού, και άμποτε και τα δικά μας μάτια ν' ανοίξουν, να δούμε το Χριστό μας, τον υπέροχο Ευεργέτη μας και να Τον προσκυνήσουμε λατρευτικά. Χριστός Ανέστη!


(Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη - Το κήρυγμα της Κυριακής)

http://misha.pblogs.gr/

Διέξοδος στα τρελά που ζούμε.............

Ο Ιησούς:    ο φιλάνθρωπος σωτήρας μας

Kυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως σήμερα, αγαπητοί, και βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής απ' τα Χρι- στούγεννα. Η αγία μας Εκκλησία μάς προετοιμάζει και εορτάζει όλους εκείνους που έζησαν απ' τον Αδάμ μέχρι και τον άγιο Ιωσήφ τον Μνήστορα.

Φέρνει δηλαδή ενώπιόν μας την προχριστιανική ανθρωπότητα και την τιμά. Και περισσότερο το Ευαγγέλιο, που είναι εκ του κατά Ματθαίον (κεφ. α', 1-25) και αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του, αναφέρεται στο γενεαλογικό δένδρο, κατά το ανθρώπινο, του Ιησού Χριστού. Και αρχίζει από τον προπάτορα Αβραάμ και κα- ταλήγει στον Ιωσήφ, τον μνηστήρα της Παναγίας μας. Και αναφέρει τρεις φορές από δεκατέσσερις γενεές: από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαυίδ, που τότε οδηγούσαν τον Ισραήλ οι πατριάρχαι, οι προφήται και οι κριταί ύστερα έρχεται ο Δαυίδ και οι βασιλείς μέχρι την αιχμαλωσία της Βαβυλώνος και ύστερα διοικούν τον λαό οι αρχιερείς, το ιερατείο.

Κι όμως, ούτε με τους πατριάρχες και προφήτες, ούτε με τους βασιλείς, ούτε με τους αρχιερείς μπόρεσε να αλλάξει και να σωθεί ο λαός. Ολα αυτά ήταν προετοιμασία του λαού για να έλθει ο Χριστός. Και ο Κύριος κατεδέχθη και προήλθε, κατά το ανθρώπινο, εξ αυτών, πολλοί των οποίων ήταν και άγιοι, αλλά και περισσότεροι των οποίων ήσαν αμαρτωλοί.

Ο Χριστός όμως δεν ήλθε ως δικαστής και ως κριτής, όπως λένε οι πατέρες, αλλά ως σωτήρας. Και έτσι, λοιπόν, και σήμερα, να ξέρουμε ότι δεν μας σώζει τίποτα το ανθρώπινο και το εγκό- σμιο, όσο υψηλό, όσο σοφό κι όσο υπέροχο κι αν είναι -πόσο μάλλον κι αν είναι κακό- αλλά μας σώζει ο φιλάνθρωπος Χριστός.

Και στη συνέχεια μιλά ο Ευαγγελιστής Ματθαίος για την υπερφυσική γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το Πνεύμα το Αγιο εμνήστευσε την Παρθένο Μαρία με τον δίκαιο Ιωσήφ, τον γέροντα, γιατί έπρεπε να έχουμε και νομική κάλυψη, και κάλυψη απέναντι στον Σατανά, ο οποίος περίμενε πότε θα δει την Παρθένο -που λέει ο προφήτης Ησαΐας και αναφέρεται στην περικοπή που διαβάσαμε σήμερα- να συλλάβει για να βάλει τον λαό να τη λιθοβολήσει, διότι όποια κόρη συνελάμβανε χωρίς μνηστεία και χωρίς γάμο ελιθοβολείτο. Εχουμε, λοιπόν, εδώ κάλυψη νομική.

Ο Ιωσήφ, όταν διαπίστωσε πως είναι έγκυος η Μαριάμ, εθορυβήθη. Αν ήτο αυτός ο πατήρ, όπως λένε και διατείνονται πολλοί, δεν θα εθορυβείτο.

Και θέλησε, λοιπόν, να της δώσει διαζύγιο μυστικά -έτσι όριζε ο νόμος τότε των Ιουδαίων- και να πάει το κορίτσι να φάει ψωμάκι αλλού - τόσο λεβέντης ήτανε. Γι' αυτό και ο ουρανός του απάντησε και του είπε: «Κράτησέ το το κορίτσι στο σπίτι, την Παρθένο Μαρία, και αυτό που έχει μέσα της δεν είναι από άνδρα, ούτε από κανέναν άλλον, αλλά από το Πνεύμα το Αγιο». Και την παρέλαβε στο σπίτι του και δεν είχε σχέση μαζί της ποτέ. Εγέννησε τον Ιησού τον πρωτότοκο και τον ονόμασε ο Ιωσήφ, αφού ήτανε κατά νόμον πατέρας, προστάτης και φύλακας, τον ονόμασε Ιησούν. Και Ιησούς σημαίνει σωτήρ.

Στην αμαρτία και στην τρέλα της εποχής μας δεν μας σώζει τίποτε άλλο παρά μόνο ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος. Γι' αυτό ταπεινά κι εμείς ας πάμε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, ας σκύψουμε και στο σπήλαιο της ψυχής μας, ας πάμε και στην εκκλησία τα Χριστούγεννα τουλάχιστον, και ας πάρουμε μέσα μας τον φιλάνθρωπο Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου - θα μας απαλλάξει από την τρέλα και τη μανία και θα μας δώσει ειρήνη, καλοσύνη, αγάπη, δύναμη, χαρά και σωτηρία.

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!


(Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη Το κήρυγμα της Κυριακής )

http://misha.pblogs.gr

Παπα-Φώτης Λαυριώτης ο δια Χριστόν σαλός

Πήγαινε να ψάλλεις στο Πανηγύρι μου! Και μην προσβάλλεις τη Γιορτή μου με τον εγωισμό σου!…».

Ο μακαριστός γιατρός του Αγίου Πορφυρίου, ο καρδιολόγος Γεώργιος Παπαζάχος (1935–2001), μας διασώζει ένα συγκινητικό περιστατικό που έζησε στο Άγιον Όρος και που έχει άμεση σχέση με το θέμα μας. Διηγείται ο ίδιος:

«Κατηφορίσαμε με τον π. Ιωσήφ για τον ασθενή μου. Η καλύβα του γερο-Χρυσόστομου είναι σε απότομο και κακοτράχαλο σημείο. Τον βρήκαμε να κάθεται στο πεζούλι της στενής αυλής τους με τον υποταχτικό του. Ήταν 92 χρόνων. Συμπαθής φυσιογνωμία. Μάλλον ψηλός, με έντονα οιδήματα σφυρών. Εύκολη η διάγνωση με την πρώτη ματιά. Του φίλησα το χέρι και συστήθηκα. Συστήθηκε και εκείνος. Ήρθε νέος στο όρος. Στον κόσμο ήταν πυροσβέστης, αλλά και καλός ψάλτης. Θέλησε να προσφέρει το “χάρισμα” της φωνής του στη συνεχή δοξολογία του Θεού μέσα στο Περιβόλι της Παναγίας.

»Μπήκαμε μέσα στο καλύβι του. Ο απέναντι τοίχος του κελιού ήταν γεμάτος από ημιτελείς εικόνες του αγίου Γεωργίου. Απόρησα γι’ αυτό, αλλά δεν ρώτησα. Εκείνος με ρώτησε το βαφτιστικό μου όνομα και, όταν είπα “Γεώργιος”, με αγκάλιασε, με φίλησε και με παρακάλεσε διακριτικά να καθίσω σε ένα πάγκο δίπλα στο παράθυρο για να μου διηγηθεί μια ιστορία… Κάθισα. Από το παράθυρο φαινόταν κάτω η θάλασσα, σαν από αεροπλάνο.

»–Σου είπα ότι είχα πάθος με την “ψαλτική”. Η φωνή μου με κολάκευε κι εγώ, όπου πήγαινα να ψάλω, ζητούσα την πρωτοκαθεδρία. Οι ταπεινοί αδελφοί πάντα με αναγνώριζαν πρωτοψάλτη. Έτσι, μια χρονιά του αγίου Γεωργίου, είχαν ολονυχτία στην Αγία Άννα κι εγώ έβαλα στον τορβά μου τα μουσικά βιβλία κι έφθασα στον ναό λίγο καθυστερημένος. Όμως, άλλοι είχαν ήδη ανέβει στο ψαλτήρι και δεν μού ’διναν τη θέση του “πρώτου”. Περίμενα λίγο. Τίποτα! Τους έδωσα να καταλάβουν …“ότι ήρθα”, αλλά αυτοί συνέχιζαν να ψάλλουν τα δικά τους. Άρχισα να θυμώνω και να ταράσσομαι.

“Γιατί ήρθα;”, σκέφτηκα, “για δεύτερος ή για τρίτος; Εγώ λαμπαδάριος ή δομέστιχος; Ή εγώ πρώτος ή θα φύγω!”. Και, δυστυχώς, ο εγωισμός με οδήγησε στο δεύτερο. Μάζεψα τα βιβλία μου και επιδεικτικά έφυγα. “Να μάθετε ποιος είμαι!…”, είπα μέσα μου. Σε καμιά ώρα έφθασα στο κελί μου, στενοχωρημένος “έως θανάτου”. Άφησα τον τορβά μου, κάθισα στον πάγκο που κάθεσαι τώρα, γιατρέ. Ήμουν ιδρωμένος και κατάκοπος. Ράκος ψυχικό. Με πήρε ο ύπνος.

Και τότε, μου συνέβη κάτι θαυμαστό. Δεν ξέρω αν ήταν όραμα ή όνειρο. »Βρέθηκα κάτω στον αρσανά των Κατουνακίων και ήταν βαθύ σκοτάδι. Μόνο τα κύματα ακούγονταν. Σε λίγο άκουσα κουβέντες και μια βάρκα που πλησίαζε. Μόλις που διακρινόταν. Κωπηλατούσαν 6-8 στρατιώτες και ένας Αξιωματικός στεκόταν όρθιος. Η στολή του δεν έμοιαζε με τις στολές των δικών μας αξιωματικών. 

Η βάρκα ακούμπησε στον αρσανά. Φοβήθηκα. Ακούστηκε στην ησυχία η φωνή του Αξιωματικού:

»–Κατεβείτε και φέρτε τον μέσα στη βάρκα!

»Εγώ αντέδρασα και μαζεύτηκα.

»–Όχι, όχι!… Εγώ είμαι καλός άνθρωπος!…, είπα. Εγώ ήρθα στο Όρος να καλογερέψω. Δεν είμαι κλέφτης!… Μη με πιάσετε!…

»–Έλα μέσα!… Έλα μέσα!…

»Ακούστηκε σταθερή η φωνή του Αξιωματικού. Με πήραν μαζί τους και η βάρκα κατευθύνθηκε προς τον αρσανά της Αγίας Άννης. Δεν μίλαγε κανείς. Σκοτάδι γύρω. Μαύρη η θάλασσα. Δεν μίλαγε κανείς. Φοβήθηκα πολύ. Δεν τολμούσα να κοιτάξω τα πρόσωπά τους, ούτε να τους ρωτήσω. Μόνο όταν φθάσαμε στην Αγία Άννα, μου μίλησε αυστηρά ο Αξιωματικός:

«–Πήγαινε να ψάλλεις στο Πανηγύρι μου! Και μην προσβάλλεις τη Γιορτή μου με τον εγωισμό σου!… Πήγαινε!… Σ’ αγαπώ!…»

»Τότε κατάλαβα ποιος ήταν: ήταν ο ίδιος ο άγιος Γεώργιος! Ξύπνησα τρομαγμένος και έβαλα τα κλάματα. Δάκρυα μετανοίας για την απαίσια διαγωγή μου. Κοίταξα το ρολόι. Προλάβαινα. Αν έτρεχα, προλάβαινα πριν τελειώσουν. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Της επιστροφής του ασώτου. Στον δρόμο παρακαλούσα τον άγιο Γεώργιο να με συγχωρέσει. Τέτοιο αμάρτημα που έκανα απόψε!… Να χαλάσω την ατμόσφαιρα του πανηγυριού!… Να παγώσω τις καρδιές των συνασκητών μου με το πάθος μου!…

–Συγχώρησέ με, άγιέ μου, τον ανάξιο μοναχό!…

»Έφθασα πριν τελειώσουν. Μόλις μπήκα στον ναό, ξαφνιάστηκαν όλοι. Στάθηκα κάτω από τον πολυέλεο και φώναξα με δάκρυα:

»–Συγχωρέστε με, αδελφοί μου!

»Και έκανα εδαφιαίες μετάνοιες προς τα τέσσερα σημεία του ναού. Έκλαιγαν οι αδελφοί, έκλαιγα κι εγώ. Με το “Δι’ ευχών” αγκάλιασα έναν-έναν όλους και συγχωρεθήκαμε.

Ήταν η πιο έντονη μέρα της ζωής μου…».

Φαίνεται ότι η ταπείνωση ξαναχτίζει ό,τι γκρεμίζει ο εγωισμός· την αγάπη και το χαμόγελο μέσα μας και γύρω μας…

«Πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών, ευρέθην την αμαρτίαν εκπληρών•

τη μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος,

τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος•αλλ’ εκάτερα διόρθωσον, Χριστέ ο Θεός, δια της μετανοίας, και σώσόν με».

Παρακλητική, Γ’ Ήχος, Όρθρος Δευτέρας, Β’ Απόστιχο των αίνων.]

Πηγή : ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Υμνος Αγίας Ματρώνας