Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου καί οἱ παρακλητικοί κανόνες οἱ ἀφιερωμένοι στό ὄνομά Της

-->

Ὁ λόγος γιά τόν ὁποίο, ὅταν ἐγκαταλείψαμε τήν μονή Προυσοῦ, ἐγκαταβιώσαμε στην μονή Δοχειαρίου ἦταν ἡ θαυματουργός εἰκόνα τῆς Γοργοϋπηκόου, τήν ὁποία ἰδιαίτερα εὐλαβοῦντο οἱ Κολλυβάδες καί ἀπ’ ὅπου πέρασαν ἄφησαν εἰκόνες -ἀντίγραφα καί διηγήσεις τῶν θαυμάτων Της.Ὡς διάδοχοι τῶν Κολλυβάδων, ἀπό τούς Γεροντάδες μας, Ἀμφιλόχιο Πάτμιο καί Φιλόθεο Λογγοβαρδίτη, προτιμήσαμε νά ἀσκήσουμε τήν μοναχική πολιτεία στίς ἀγαπητές αὐλές τῆς Γοργοϋπηκόου, παρά τήν ἐγκατάλειψη καί τήν ἀνέχεια τῆς Μονῆς. Συναντήσαμε, βέβαια, πολλές δυσκολίες. Κάποιες ἀπ’ αὐτές σχετίζονται μέ τήν εἰκόνα τῆς Γοργοϋπηκόου. 

Πρῶτα–πρῶτα γιά τό ὄνομα Γοργοϋπήκοος. Πολλοί πεπαιδευμένοι ἀμφισβήτησαν τό ὄνομα Γοργοϋπήκοος καί ἐπέμεναν ὅτι ὀνομάζεται Γοργοεπήκοος. Ὅμως, στήν χειρόγραφη παράδοση τῆς Μονῆς, τήν ὁποία ὑποστηρίζει καί ὁ ἅγιος Νικόδημος, φέρεται ὡς Γοργοϋπήκοος. Αὐτό τό ὄνομα θέλησε νά δώση ἡ Παναγία στήν εἰκόνα Της.Οἱ φιλόθεες ἀδολεσχίες ἀμφισβητοῦν τό θαῦμα καί τά γενόμενα στόν χῶρο τῆς Εἰκόνος. Ἐμεῖς λοιπόν, Γοργοϋπήκοο τήν παραλάβαμε καί Γοργοϋπήκοο τήν ὀνομάζουμε καί τήν ψάλλουμε καί τήν μεγαλύνουμε. Καί ἀφήνουμε τούς φιλολογοῦντες στίς ἐρεσχελίες τους καί στήν κλονισμένη πίστη τους, στό μεγάλο θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλωθέντος μοναχοῦ γιά τήν ἀσέβειά του νά μαυρίζη τό πρόσωπο τῆς Παναγίας. 

Δεύτερη δυσκολία ἦταν ὅσον ἀφορᾶ τήν παράκληση τῆς Γοργοϋπηκόου. Στό  πανάγιο ὄνομά Της ὑπάρχουν τρεῖς παρακλήσεις· μία μέ ἱκετευτικό  καί παραμυθητικό χαρακτῆρα, ποίημα Ἰωάννου μοναχοῦ, σύμφωνα μέ τό «Ὑγράν διοδεύσας», μία θριαμβευτική τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ναξίου, στούς ἴδιους εἱρμούς, καί μία ἄλλη, τοῦ ἰδίου, σύμφωνα μέ τό «Ἁρματηλάτην Φαραώ». Ἡ πρώτη ἀπό αύτές ἦταν ἡ μόνη γνωστή καί τήν χρησιμοποιούσε ἀνέκαθεν τό μοναστήρι. Ἦταν μάλιστα τυπωμένη σέ βιβλιαράκια καί ἐψάλλετο ἀπό τούς χριστιανούς. Ὁ νῦν ἡγούμενος μέσα ἀπό τά χειρόγραφα ἀνέσυρε τήν ἄγνωστη μέχρι τότε παράκληση τοῦ ἁγίου Νικοδήμου, ἡ ὁποία παιανίζει τά θαύματα τῆς Γοργοϋπηκόου καί τραγουδᾶ τά μεγαλεῖα Της μέ τίς αὖρες τοῦ Ἀρχιπελάγους. Ὡς Ἀρχιπελαγίτης τήν μελοποίησε καί τήν ἔβαλε σέ χρήση στό μοναστήρι του. Αύτή ἡ  παράκληση ψάλλεται τριανταδύο χρόνια τώρα. Καί τά μικρά παιδιά ἀκόμη τήν ψάλλουν στούς δρόμους καί οἱ μαννάδες στίς κάμαρες τῶν ἄρρωστων παιδιῶν τους καί οἰ χειρώνακτες στήν δουλειά τους καί οἱ ὁδηγοί στό τιμόνι τους. 

Δυστυχῶς ὅμως στήνἘκκλησία ὑπάρχουν τά πιό ἀνυπόληπτα πρόσωπα. Περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο χῶρο, θά βρῆς τήν ἀνυποληψία. Τό ζήσαμε αὐτό σέ ὅλο  τό μεγαλεῖο του μετά  τήν ἑπταετία.Ἡ Ἐκκλησία ἐκθρονίζει ἐπισκόπους πού οὐδέποτε ἔδωσαν ἀφορμή σκανδαλισμοῦ, οὔτε ἐν ἔργῳ οὔτε ἐν λόγῳ. Ποῦ σκανδάλισε ὁ Λαρίσης Θεολόγος, ποιόν φαρμάκωσε ὁ Παραμυθίας Παῦλος ὁ ἁπλοῦς, ὁ Ἠλίας ὁ Βόλου καί ὁ πολυμαθέστατος καί διδακτικώτατος Νικόδημος Γκατζιρούλης, καί ἀντικαταστάθηκαν μέ ἀνθρώπους, πού στήν πατρίδα μου τούς χαρακτηρίζουν «σημειωμένους»( ὀνόματα δέν θά μνημονεύσω); Κανείς άπό αὐτούς δέν εἶπε: «Μά πῶς θά πάω ἐγώ νά ἀντικαταστήσω τόν ἁπλό, τόν ἀκατηγόρητο, τόν φτωχό, τόν φίλεργο; Πέστε μου ποῦ ἔφταιξε, γιά νά ἀναπαύσω τήν συνείδησή μου καί νά τόν ἀντικαταστήσω». Τίποτα ἀπό αὐτά, ἀλλά μέ κεκαυμένη τή συνείδηση προχώρησαν καί ἀνέβηκαν στούς θρόνους τῶν ἁγίων Νικολάου Χαλκίδος, Κωνσταντίνου Καρδίτσης καί λοιπῶν καί λοιπῶν...

Τά ἴδια συμβαίνουν καί στά γράμματα. Πρό ἐτῶν ὁ ἡγούμενος ἑνός μετοχίου τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους πῆρε τόν παρακλητικό κανόνα, ὅπως ψάλλεται στήν μονή Δοχειαρίου, τόν παραποίησε λίγο καί τόν κυκλοφόρησε σέ κασέτες, λές καί οἱ πατέρες τῆς μονῆς Δοχειαρίου ἦταν λίγοι, γιά νά ψάλουνε τήν Παναγία, λές καί ἡ μονή Δοχειαρίου εἶναι ἐγκαταλελειμμένη  καί δέν διαθέτει πιστούς διακόνους νά ψάλουν τά μεγαλεῖα τῆς Γοργοϋπηκόου. Εἶναι σάν νά πιάσουμε ἐμεῖς οἱ Δοχειαρίτες νά ψάλουμε τόν παρακλητικό κανόνα τῆς μονῆς Προυσοῦ( πού τό δικαιούμαστε ἄλλλωστε, διότι περάσαμε ἀπό κεῖ καί κτίτορες ἐγενόμεθα) ἤ τῆς μονῆς τοῦ Κύκκου. Ὤχ, αὐτή ἡ ἀνυποληψία μέσα στόν χῶρο τῆς μοναδικῆς ἀριστοκράτισσας ὀρθοδόξου ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας! 

_Ἡγούμενέ μου, δέν ἔχει κανόνες εἰς τιμήν τῆς Ἁγίας Τριάδος, δέν ἔχει ἰδιόμελα νά παιανίσης μέ τούς μοναχούς σου, παρά παρέκαμψες τήν πιό πλούσια ὑμνολογία καί πιάστηκες μέ τόν κανόνα τῆς Γοργοϋπηκόου; Λές καί τά παιδιά Της, οἱ διακονητές Της, εἶναι ἄμοιροι μουσικοῦ ταλέντου καί ἄφωνοι καί ἄκαρδοι. 

Τότε εἶπα: «Λίγο τό κακό, ἄς μήν ὁμιλήσω». Τώρα ὅμως γλυκόφθογγος ἀηδών τῶν Ἀθηνῶν κυκλοφορεῖ κασέτα, στήν ὁποία καταπιάνεται νά ἀποδώσει ἐκεῖνος « ἐγκαρδιώτερα»τήν παράκληση τῆς Γοργοϋπηκόου. Καί πράγματι ἡ καλλιέπεια ρέει ἀπό τά χείλη του σάν ποταμός χρυσόρροος...

-Χριστιανέ μου, δέν εἶναι στήν ἴδια τάξη τοῦ μικροῦ καί τοῦ μεγάλου παρακλητικοῦ κανόνα ὁ κανόνας τῆς Γοργοϋπηκόου»· εἶναι κτῆμα τῆς μονῆς Δοχειαρίου καί παρακαταθήκη τοῦ ἁγίου Νικοδήμου σ’ αὐτό τό ἅγιο μοναστήρι. Πότε ἦρθες νά ἐρευνήσης τήν χειρόγραφη παράδοση τῆς λατρείας στήν μονή Δοχειαρίου; Τήν βρῆκες ἕτοιμη καί τήν τσαμπουνᾶς καί τήν γυροφέρνεις σάν τό κατάξερο ψωμί μέσα στό στόμα σου,  γιά νά γλυκαθῆς. Μήτε τό ψάχνεις, μήτε τό ἐρευνᾶς, μήτε ρωτᾶς, σάν νά εἶναι ἡ μονή Δοχειαρίου ἐρημοκκλήσι στίς παρυφές τοῦ Ἄθωνα. Ἄν εἶσαι μεγάλος μουσουργός καί μουσικός, ἑκατοντάδες ὕμνοι ὑπάρχουν στίς βιβλιοθῆκες τῶν Μονῶν ἄγνωστοι στούς πολλούς. Γιατί δέν παίρνεις ἕναν ἀπό αὐτούς νά ψάλης, παρά ὑποκλέπτεις σάν τό πεινασμένο ποντίκι τό τυρί μέσα ἀπό τό στόμα τῶν Δοχειαριτῶν μοναχῶν καί τό παρουσιάζεις κασέρι, λές καί ἐμεῖς τό προσφέρουμε φέτα ξυνισμένη, πού ἔχει τή δυνατότητα μόνον ὁ φτωχός λαός νά τήν γεύεται;

Ἐπιτέλους πότε θά σταματήσει αὐτή ἡ ἀνυποληψία  μέσα στήν Ἐκκλησία; Πότε θά ἀρχίσουμε  νά σεβώμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον; Πότε θά παρουσιαζώμαστε σπουδαῖοι μέ τούς δικούς μας κόπους, μέ τίς δικές μας μελέτες; Πότε τό φῶς πού θά ἐκπέμπουμε θά εἶναι ἀπαύγασμα τῆς καρδιᾶς μας καί τῆς ζωῆς μας; Ὄχι πιά κλέφτες μέσα στήν Ἐκκλησία. «Αὐτός πού δανείζεται- λέγει ἡ Ἁγία Γραφή- αὐτό πού φτιάχνει εἶναι τοῦ δανειστῆ, δέν εἶναι τοῦ δανειζομένου.»

Καί ὁ  ραδιοφωνικός σταθμός τοῦ Πειραιᾶ ἄς προσέξη νά μήν  καταντήση κίτρινο φύλλο. Ὅλα τά χρόνια ἔβαζε τόν κανόνα τῶν Δοχειαριτῶν καί τώρα τόν ἀπέρριψε καί βάζει τόν κανόνα τόν μελίρρυτο ἑνός   παπᾶ, πού ἴσως ποτέ δέν ἦρθε νά προσκυνήση τήν Παναγία, καί ὅταν τόν ἀκοῦς ἔρχεται στόν νοῦ σου ἡ τραγουδίστρια Φεϊρούζ ἀπό τόν Λίβανο.

Ἡ παράκληση αὐτή δέν βγαίνει οὔτε ἀπό τόν φλοῖσβο τῆς θάλασσας οὔτε ἀπό τήν αὔρα τῶν βουνῶν· βγαίνει ἀπό τίς θυρίδες τῶν κέντρων διασκεδάσεως. Ψάλλει σάν αὐτόν πού ἔχασε τόν ἔρωτά του καί ψάχνει νά τόν βρῆ. Ψάλλει μέν μέ πάθος, ἀλλά ὄχι μέ θεῖο πόθο. Σ’ αὐτήν τήν ψαλμώδηση δέν ὑπάρχει τίποτε αὐθόρμητο, τίποτε πηγαῖο· ἀπίθανα ψεύτικη. Καλή φωνή, μπερδεμένη ὅμως μέ τό σύγχρονο τραγούδι τοῦ ξεχασμένου ἔρωτα. Εὐχαρίστως ἀκούγεται ἀπό παθιασμένους ἀνθρώπους, ἀλλά δέν ψάλλεται στήν Ἐκκλησία. Δέν εἶναι βιωματική, εἶναι φτιαχτή, ἐπειδή αὐτός πού ψάλλει δέν βρῆκε τήν ἀγάπη του γιά τήν Παναγία· δέν ἔγινε ἡ Παναγία ἀποκούμπι στή ζωή του. Προσπαθεῖ μέ ἐπιτηδεύσεις καί μέ φωνή τρυφερή, ἀλλά ἄκαρπη, νά ἑλκύση τήν ἀγάπη τῆς Παναγίας.

Τά αἰώνια πράγματα εἶναι αὐθόρμητα, πηγαῖα, καί ὄχι μέ φτιασίδια καί ἐπιτηδεύσεις. Ἡ ψαλμωδία βγαίνει μέσα ἀπό τά σπλάγχνα τῶν πιστῶν καί πλαταίνει τό στόμα τους, γιά νά διαλαλῆ αὐτά πού διηγοῦνται ὅλες οἱ γενιές τῶν ἀνθρώπων. Ἐμεῖς ψάλλουμε τόν ἔρωτά μας, αὐτόν πού γνωρίζουμε καλά, ὅπως μᾶς τόν δίδαξαν οἱ πατέρες μας. Ἡ παράκληση τῆς Γοργοϋπηκόου συνεχίζει τήν αἰώνια ἑλληνική ψαλμωδία, εἶναι ὁ ἀπόηχος τῶν αἰώνων μέσα στήν τρικυμισμένη θάλασσα, πού λέγεται ὀρθόδοξη Ἑλλάδα. Ἡ ὕμνηση τῆς Παναγίας δέν ἐκφράζεται μέ μουσικές ἐπιτηδεύσεις. Ἡ Παναγία εἶναι λατρευτή ἀπό τούς Ἀγγέλους καί ἀπό τούς ἀνθρώπους, στούς ὁποίους δέν ἔφθασε τό ὕφος τό λυρικό καί παθιασμένο.

Ἡ παράκληση τῆς Γοργοϋπηκόου ψάλλεται ἀπό πονεμένα στόματα καί στό ὄνομά Της σταυροσημειώνονται χέρια ροζιασμενα. Καί οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων πού τήν ψάλλουν εἶναι καταπονημένες, δέν ἔχουν ἀκόμα ἐλαφρώσει. Βγάζουν καημούς ὅπως τούς ἔχουν μέσα τους· ὄχι μελοδράματα. Μαννάδες πού ἔχουν χάσει τά δόντια τους, ἔχουν ξεφλουδίσει τά χέρια τους στίς μπουγάδες, στόν φοῦρνο, στήν λάτρα τοῦ σπιτιοῦ, παπποῦδες πού ἔχουν μαδήσει οἱ πώγωνες καί τά μουστάκια τους στ’ ἀλέτρι, τό τσαπί καί τό δικέλλι, γυναῖκες πού κλείνουν τά μάτια τῶν νεκρῶν τους, χειρώνακτες πού κύρτωσαν στό μεροδούλι καί ξαποσταίνουν, ἀκουμπώντας στήν ὄχερη τοῦ άλετριοῦ, καί θυμοῦνται τά περασμένα καί ὀνειρεύονται τί θά τούς ἀπαντήση τό ξημέρωμα τῆς ἄλλης μέρας. Ὄχι τρυφερές κοπέλες, πού δέν τίς ἄγγιξε ἡ τυράγνια τῆς ζωῆς.

Ἡ παράκληση εἶναι γιά τόν πολύ λαό, ὄχι γιά τον καλλικέλαδο ψάλτη καί τόν φτιασάρη παπᾶ. Μέσα ἀπό μιά παράκληση βιογραφεῖς τή ζωή τοῦ Ἕλληνα, τοῦ τυραννισμένου, τοῦ καταπιεσμένου, τοῦ καταπονημένου. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ μάννα τοῦ πόνου, τῆς ἀλήθειας, τοῦ ἀνυπέρβλητου. Μακάρι νά τό καταλάβη ὅποιος ψάλλει παράκληση καί ὄχι νά φτιάχνη φωνή ἀνοίκεια στή φύση του. 

Ψάλε μιά τέτοια παράκληση κι ἐμεῖς μαζί σου. 

Ἔπειτα, ἄν θέλη κανείς νά βγῆ στό μεϊντάνι ψάλτης καί συγγραφέας, ἄς μάθη πρῶτα δυό γκλίτσες γράμματα, ὅπως λέγαν οἱ παλιοί. Δέν εἶναι αἰσχύνης ἄξιον στίς μέρες μας νά κυκλοφορεί κασέτα μέ λάθη άκόμα καί στήν ἀπαγγελία τοῦ Εὐαγγελίου; Πενήντα χρόνια πίσω ἡ Ἐκκλησία, στούς ὀλιγογράμματους παπᾶδες τῆς ὑπαίθρου; Τό συνοδευτικό κείμενο στή θήκη τοῦ CD,  ἀποτελεῖ κατά τό ἥμισυ καί πλέον ἕνα κακότεχνο  ἐγκώμιο στόν μουσουργό! Αὐτοσυστήνεται καί χαρακτηρίζει τόν ἑαυτό του μέ ἀλλεπάλληλους πομπώδεις προσδιορισμούς καί σχήματα λόγου. «Πολύ μογίσαντι»,( ἀντί τοῦ ὀρθοῦ «πολλά μογήσαντα»)  «ἀόκνως συλλέξαντι»,( ἀπό ποῦ ἆραγε καί μέ τόσο κόπο; Μήπως ἀπό τό βιβλιαράκι τῆς Παρακλήσεως τῆς Μονῆς Δοχειαρίου;) 

Εἶναι ὁ «ἡδυμόλπως ᾄσας», μήπως καί «ὁ γοργῶς ὑπακούων»,ἀντί γιά τήν Παναγία, ἀφοῦ, ἐκτός ἀπό τή λανθασμένη χρήση ὅλων τῶν πτώσεων στή μακροσκελέστατη αὐτή περίοδο, χρησιμοποιεῖ ἐδῶ καί ἀρσενικό γένος; Παρομοιάζει τόν ἑαυτό του με νυκτικόρακα ἀγρυπνοῦντα καί καλλικέλαδον ἀηδόνα ἀγλαΐζουσαν! Εἶναι καί θήτης!   Φαίνεται πώς ἐκεῖνο τό «θῆτα» στή θήκη τοῦ CD εἶναι κυριολεκτικό καί ὄχι ...ὀρθογραφικό λάθος. Θῆτες λοιπόν καί σήμερα οἱ ἱεροθύτες; Καί ἀφοῦ εἶναι ὄντως ἔτσι, γιατί θέλουν νά παρουσιάζωνται γνῶστες τῆς ἀρχαίας γλώσσας μας καί νά τήν χειρίζωνται γιά ἐντυπωσιασμό τῶν ἁπλοϊκῶν πιστῶν; Εἶναι ὁ «ἀλεξίσας» ( ἀντί τοῦ ὀρθοῦ: ἀλεξήσας) μέν «τά τοῦ βίου τερπνά καί ἡδέα», ἀλλά «δι’ ἑαυτόν»!!! Ἐπισυνάπτει δέ ἀρχαιοπρεπῶς καί τό ἀνύπαρκτο «ποίκλιν», ἀντί τοῦ «ἐπίκλην» καθώς καί τό  νεοελληνικό «ἐσέ» πλαισιώνοντας τά πάντα μέ πλείστους σολοικισμούς καί βαρβαρισμούς. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές καί γιά τούς ἐπαΐοντες παραθέτουμε αὐτούσιο τό ἀσυνάρτητο συνοδευτικό κείμενο τοῦ CD, καί τήν ἐπιεικέστατη διόρθωσή του ἀπό τόν καλό μελετητή. 

«Τῷ πολύ μογίσαντι, τῷ ἀόκνως συλλέξαντι, τῷ ἡδυμόλπως ᾄσαντι, Σύ, τῷ γοργῶς ὑπακούοντι, ἀγάπης πολλῆς καί χρέους καί τιμῆς ὡς νυκτικόραξ ἀγρυπνῶν, ὡς καλικέλαδος ἀηδών ἀγλαΐζουσα, πρόσδεξαι θῆτα τοῦ Υἱοῦ σου καί λειτουργόν, τόν ἀλεξίσαντα τά τοῦ βίου τερπνά καί ἡδέα δι’ ἑαυτόν, τόν μόνον ἐράσμιον Χριστόν. Τόν ποίκλιν λέγοντα Ἀλέξιον, τόν ταπεινόν ἱερουργόν, πρόσδεξαι σύν τοῖς λοιποῖς πρός σέ κράζοντα, Γοργοεπήκοε βοηθέ, καί μεσίτευσον ἐν τάχει δι’ αὐτόν καί τοῖς ἀκούουσι ταῦτα, τά ἑαυτοῦ δι’ ἐσέ συλλεγέντα. Καί αὐτοῖς τε καί αὐτῷ πάντα τά πρός σωτηρίαν ἐξ αὐτῶν γεννηθέντα ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν παράσχου, μήτηρ Θεοῦ, ἡ Παναγία ἠμῶν.»

(Οι υπογραμμίσεις τῶν λαθῶν δικές μας)

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΟΡΘΩΜΕΝΟ 

«Τόν πολλά μογήσαντα, τόν ἀόκνως συλλέξαντα, τόν ἡδυμόλπως ᾄσαντα, ἐξ ἀγάπης πολλῆς καί χρέους καί τιμῆς, ὡς νυκτικόρακα ἀγρυπνοῦντα, ὡς καλλικέλαδον ἀηδόνα ἀγλαΐζουσαν, Σύ, ἡ Γοργῶς Ὑπακούουσα, πρόσδεξαι· τόν θύτην τοῦ Υἱοῦ Σου καί λειτουργόν, τόν ἀλεξήσαντα τά τοῦ βίου τερπνά καί ἡδέα δι’ Αὐτόν τόν  μόνον ἐράσμιον Χριστόν. Τόν  ἐπίκλην καλούμενον Ἀλέξιον, τόν ταπεινόν ἱερουργόν μή παρίδῃς σύν τοῖς λοιποῖς πρός Σέ κράζοντα, Γοργοϋπήκοε βοηθέ, ἀλλά μεσίτευσον ἐν τάχει  ὑπέρ αὐτοῦ καί τῶν ἀκουόντων τά μελῳδήματα ταῦτα  τά  ὑπ’αὐτοῦ  διά Σέ συλλεγέντα. Παράσχου δέ πᾶσιν ἡμῖν τά πρός σωτηρίαν αἰτήματα, Μῆτερ Θεοῦ, ἡ Παναγία ἡμῶν». 

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ –ΣΧΟΛΙΑ

1.    «Τῷ πολύ μογήσαντι....ἄσαντι.»Τό ρήμα τῆς πρότασης «πρόσδεξαι» ἀπαιτεῖ ἀντικείμενο σέ αιτιατική πτώση. Οἱ ἀλλεπάλληλες δοτικές πρέπει νά μετατραπούν σέ αιτιατικές.

2.    «Πολύ»:  διορθώνουμε: πολλά: γιατί παραλείπεται τό σύστοιχο ἀντικείμενο καί παραμένει  ὁ ἐπιθετικός του προσδιορισμός στόν πληθυντικό ἀριθμό καί στό οὐδέτερο γένος. 

3.    «Μογίσαντι»= μογήσαντι: διορθώνουμε μέ η γιατί τό ομηρ. ρῆμα εἶναι μογέω (κατά τό ποιέω-ῶ)

4.    «Τῷ γοργῶς ὑπακούοντι»: Προφανῶς ἐδῶ ἀναφέρεται στήν Παναγία. Ἡ δοτική ἀρσενικοῦ  γένους πρέπει νά μετατραπῆ σέ ὀνομαστική θηλυκοῦ γένους πού θά προσδιορίζη τό Ὑποκείμενο τῆς πρότασης: «Σύ, ἡ Γοργῶς ὑπακούουσα». 

5.    «ἀγάπης πολλῆς καί χρέους καί τιμῆς»: πρέπει νά μετατραπούν σέ ἐμπρόθετους προσδιορισμούς τῆς αἰτίας ἤ σέ δοτική τῆς αἰτίας: ἐξ ἀγάπης.....(:ἀναγκαστικό αἴτιο: ἡ αἰτία πού προκαλεῖ τήν ἐνέργεια τοῦ ρήματος).

6.    «ὡς νυκτικόραξ...ἀγλαΐζουσα».: Η πτώση καί πάλι ἀτυχῶς ἀλλάζει ἀπό δοτική σέ ὀνομαστική, ἐνῶ ἡ σύνταξη ἀπαιτεῖ τήν αἰτιατική, ἀφοῦ πρόκειται ξανά γιά τό ἀντικείμενο τοῦ ρήματος πρόσδεξαι.

7.    «Καλικέλαδον»: Ἡ λέξη γράφεται μέ δύο λ.

8.    Χωρίζουμε τή μακροσκελέστατη περίοδο σέ δύο περιόδους μέ τήν ἄνω τελεία.

9.    «Θῆτα»! : ὁ θής, τοῦ  θητός, τόν θῆτα, οἱ θῆτες: ἡ κατώτερη κοινωνική τάξη τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας. Προφανῶς ὁ συγγραφέας ἤθελε νά γράψη «θύτην».

10.«ἀλεξίσαντα»: τό ρῆμα ἀλέξω σχηματίζει τύπους ὡς ἐκ ρήματος ἀλεξέω( κατά τό ποιέω- ῶ: ἀλεξήσαντα: θά γραφῆ μέ η.

11.«δι’ ἑαυτόν»: Νοηματικά δέν μπορεῖ νά σταθῆ: ἀπομάκρυνε τά τερπνά γιά τόν ἑαυτό του; Πρέπει νά διορθωθῆ : «δι’ Αὐτόν τόν μόνον ἐράσμιον Χριστόν».

12.«Ποίκλιν»! : Δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ λέξη. Τό ἐπίκλην: κατ’ ἐπωνυμίαν, ὀνόματι.

13.«Λέγοντα»: διορθώνουμε:λεγόμενον ἤ καλούμενον.

14.«Πρόσδεξαι»: τό ρῆμα ἐπαναλαμβάνεται καί στή δεύτερη πρόταση. Μπορεῖ στή β΄πρόταση νά ἀντικατασταθῆ :π.χ. «μή παρίδῃς».

15.«Μεσίτευσον δι’ αὐτόν»: εἶναι νεοελληνική σύνταξη. Στήν ἀρχαία ἑλληνική  ἡ πρόθεση διά +αιτ. δηλώνει αἰτία. Διορθώνουμε: «ὑπέρ αὐτοῦ».

16.«Τοῖς ἀκούουσι»: Διορθώνουμε σέ γενική: «καί (ὑπέρ) τῶν ἀκουόντων», ἀφοῦ συνδέεται παρατακτικά(μέ τό σύνδεσμο καί) μέ τό ὑπέρ αὐτοῦ καί ἔχει τόν ίδιο συντακτικό ρόλο.

17.«Τά ἑαυτοῦ»: εἶναι κτητική ἀντωνυμία.   Τό ὀρθό εἶναι τά ὑπ’ αὐτοῦ συλλεγέντα. Συμπληρώνουμε τή λέξη «μελῳδήματα» γιά περισσότερη σαφήνεια.

18.«ἐσέ»!:  ἡ ἀντωνυμία στήν ἀρχαία ἑλληνική εἶναι: «σέ». Διορθώνουμε: «διά Σέ».

19.«Καί αὐτοῖς τε καί αὐτῷ... ἐξ αὐτῶν».: ἐπανάληψη τῆς λέξης αὐτός. Περισσότερο δόκιμη ἡ ἔκφραση: πᾶσιν ἡμῖν.

20.«Τά γεννηθέντα ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν παράσχου...» Ποιά γεννηθέντα ἐν ταῖς καρδίαις νά παράσχῃ; Καί ἀφοῦ ἔχουν γεννηθῆ γιά ποιό λόγο νά τά παράσχῃ ἐκ νέου;

21.«Μήτηρ»: εἶναι κλητική πτώση. Διορθώνουμε: Μῆτερ.

22.«ἠμῶν»:Ἡ ἀντωνυμία δασύνεται: ἡμῶν.

23. Μακροπερίοδος λόγος, ἀσάφεια, ἀπώλεια νοήματος.

Καί μιά τελευταία ἀπορία: Καλά ὁ θύτης· οἱ ἐργαζόμενοι στό στούντιο, θῆτες καί αὐτοί; Ἤ ἀκολουθοῦν τή δικηγορική ρήση: «Πλήρωσέ με καί κάνω μήνυση καί στόν ἑαυτό μου»;

Ὤχ αὐτή ἡ ἀνυποληψία μέσα στό χῶρο τῆς μοναδικῆς ἀριστοκράτισσας ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! 

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς  Μονής Δοχειαρίου

    Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος

Παναγιά μου τι να κάνω;

Σ’ ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους, το γνωρίζετε, ιδιόρυθμο ήτανε. Είπε ο παπάς στον αγωγιάτη:

-Κύριε Δημήτριε, μου φέρνεις και μένα πέντε-δέκα φορτία ξύλα, να κάψω το χειμώνα;

-Θα σου φέρω, παπα-Εφραίμ.

Έφερε.

-Φερ’ τα από ‘δω.

-Όχι από ‘κει, το ζώο φοβάται, Γέροντα.

-Φερ’ τα από ‘δω, ντε.

Μαλώσανε.

-Ασυγχώρητος.

Κι εσύ ακοινώνητος.

Έφυγε ο αγωγιάτης πήγε απάνω στο βουνό. Ο παπάς τώρα τι πρέπει να κάνει; Μπορεί να λειτουργήσει, να φέρει σε αδιαφορία, ότι εγώ είχα δίκιο; Όχι. Μπορεί να λειτουργήσει; Όχι. Τι να κάνει. Τώρα μάχονται δύο: «Καλά, αύριο που θά ‘ρθει -γιατί ήτανε βραδάκι- αύριο που θά ‘ρθει ο αγωγιάτης, του λέω ότι να με συγχωρέσει». Ο άλλος λέει: «Καλά, αν δεν έρθει ο αγωγιάτης αύριο κι έλαβε ένα τηλεγράφημα από τη γυναίκα του να πάει ότι το παιδί αρρώστησε, τι θα κάνεις;» Πάτερ, εδώ είναι ο θησαυρός του καλογήρου. Προσευχή.

-Παναγία μου, τι να κάνω; (Το Ιβήρων ήταν το μοναστήρι.)

-Παναγία Πορταΐτισσα, τι να κάνω, βοηθησέ με.

Κεραυνοβόλος έρχεται η πληροφορία, η έμπνευση, να πούμε, η παρουσία της Παναγίας.

Όλοι μας ξέρομε ότι τα μοναστήρια τα Αγιορείτικα, όταν βασιλεύει ο ήλιος κλείνουνε. Έχουν όμως κι ένα πορτάκι μικρό τόσο, που εν καιρώ, σπάνια το ανοίγουν αυτό. Ανάβει λοιπόν ο παπάς το φανάρι του, περνάει το πορτάκι κι ανεβαίνει απάνω στο βουνό.

-Καλησπέρα σας.

-Καλώς τον παπά.

-Ευλογημένε κύριε Δημήτρη, να με συγχωρέσεις.

-Θεός σχωρέσου. Συγχώρεσέ με κι εσύ.

Συγχωρεθήκανε και κατέβηκε κάτω ο παπάς πάλι και λειτούργησε την άλλη μέρα. Βλέπετε ότι σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται η προσευχή. Δεν μπορείς εκείνη την ώρα τι να κάνεις, σαστίζεις δεν ξέρεις τι να κάνεις. «Παναγία μου, τι να κάνω;» Και σε βοηθάει η Παναγία. Δεν μπορείς, πάτερ, να λειτουργήσεις. «Μη τα αμαρτήματά μου κωλύσωσι ενθάδε παραγενέσθαι το Άγιόν Σου Πνεύμα». Πάτερ μου, λειτουργάμε, μεταλαμβάνομε, η χάρις κατέρχεται, αλλά «μη εις κρίμα ή εις κατάκριμα», το λέμε κι αυτό.

Από το βίο του Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτου

πηγή

Ο φωτισμένος Μητροπολίτης Χαλκίδος κυρός Νικόλαος (Σελέντης)

αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη,


Καθηγουμένου Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου,

Όσα ακολουθούν, αποτελούν αναμνήσεις από την επί διετίας περίπου αναστροφή μου με τον αοίδιμο Ιεράρχη. Χαράσσω τις γραμμές αυτές με αισθήματα ευγνωμοσύνης προς το σεπτό του πρόσωπο, για όσα μας ωφέλησε και ευεργέτησε τα δυο περίπου χρόνια, που διατελέσαμε υπό το ωμοφόριό του.

Τον μακαριστό Μητροπολίτη Νικόλαο εγνώρισα, όταν εμόναζα στην Ι. Μονή Πεντέλης προ και μετά την κουρά μου το 1972. Ερχόταν στο Μοναστήρι για λίγη ανάπαυσι εκ των κόπων της ποιμαντορίας του. Καίτοι ειχε πολλή ανάγκη από ανάπαυσι, όταν ήρχοντο πιστοί που ζητούσαν εξομολόγο, και μή υπάρχοντος ετέρου, ο ίδιος προσεφέρετο να τους εξομολόγηση, χωρίς μάλιστα να δείξη ότι είναι αρχιερεύς. Παρουσιάζετο ως ένας απλούς παπάς. Στους ερωτώντας, εάν υπάρχη πνευματικός στην Μονή, απαντούσε, «ναί· εγώ είμαι».

Από τις πολύωρες και ενίοτε ολονύκτιες εξομολογήσεις που έκανε, όταν υπηρετούσε ως πνευματικός στην Παναγία της Τήνου, ειχε αποκτήσει δυνατούς πονοκεφάλους, που τον συνόδευαν στην μετέπειτα ζωή του. Όμως ποτέ δεν άφηνε κάποια ψυχή, που είχε ανάγκη από εξομολόγησι. Αλλά και επάνω στο γραφείο του, στην Μητρόπολι Χαλκίδος, είχε το επιτραχήλιόν του, ώστε να εξομολογή όποιον είχε ανάγκη. Ενδιεφέρετο για την σωτηρία κάθε ψυχής που συναντούσε.

Ο ίδιος εξωμολογείτο συχνά. Ενθυμούμαι κάποιο Σαββατόβραδο, μετά τον Εσπερινό, με κάλεσε στο άγιο Βήμα και μου είπε: «Πάτερ Γεώργιε, θέλω να εξομολογηθώ κάποιους λογισμούς, γιατί αύριο θα κοινωνήσω». Εξεπλάγην και του αντέτεινα, ότι δεν είμαι πνευματικός και ακόμη ότι είμαι νεοχειροτόνητος και άπειρος ιερομόναχος. Μου απήντησε: «Δεν πειράζει· είσαι ιερεύς». Με βαθειά ταπείνωσι εξομολογήθηκε και με ευχαρίστησε. Αλλά και οσάκις προσκαλούσε πνευματικό από το Άγιον Όρος για εξομολόγησι των Χριστιανών του ποιμνίου του, αυτός πρώτος εξωμολογείτο.

Όταν χρειάσθηκε να βρούμε κάποιο Μοναστήρι για να μονάσουμε, μας προσκάλεσε με την μεσολάβησι του τότε διακόνου του και νυν Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου στην Ιερά Μονή αγίου Γεωργίου (Αρμά) κοντά στα Φύλλα της Χαλκίδος, μία από τις διαλυθείσες από τους Βαυαρούς Ιερές Μονές. Δεχθήκαμε την πρόσκλησι, καίτοι η Μονή ήταν πολύ πτωχή και μισοερειπωμένη, προσβλέποντες στην αγάπη τοϋ μακαριστού Νικολάου. Μας ύπεσχέθη μάλιστα, ότι δεν θα επεμβαίνει στα εσωτερικά της Μονής, ούτε θα υποχρεώνη τους ιερομόναχους να διορίζωνται ως εφημέριοι σε κενές εφημεριακές θέσεις. Τις υποσχέσεις αυτές ετήρησε απαρεγκλίτως.

Η εγκαταβίωσίς μας στην ανωτέρω Ιερά Μονή ήταν μία ιδιαίτερη ευλογία για μας. Οι προσευχές του μας έστήριξαν και το παράδειγμα του μας ενέπνεε. Παραθέτω εν συνεχεία σύντομο λόγο που εξεφώνησε κατά την ενθρόνισί μου ως ηγουμένου στην Ιερά αυτή Μονή την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών το 1973. Το πρωΐ της ιδίας ημέρας κατά την Θεία Λειτουργία με είχε χειροθετήσει εις πνευματικό και αρχιμανδρίτη.

«Αγαπητέ π. Γεώργιε, καθηγούμενε της Ιεράς ταύτης Μονής. Η Εκκλησία μας η Ορθόδοξος ευρίσκεται εν πορεία. Προφυλακαί αυτού του ιερού στρατεύματος είναι αι Ιεραί Μοναί. Και με την Χάριν του Θεού μια τέτοια προφυλακή, ένα τέτοιο φως για τους λοιπούς αδελφούς, που απαρτίζουν το σώμα του Χριστού, από σήμερα γίνεται και η Ιερά Μονή του αγίου Γεωργίου Αρμά για την Ιερά Μητρόπολι Χαλκίδος.

Σάς είπα και ιδιαιτέρως, επαναλαμβάνω και εδώ δημοσίως, ότι εις το πρόσωπόν μου θα βρήτε ένα στοργικόν πατέρα, ο οποίος δεν θα καταδυναστεύη την Μονήν, αλλά πατρικώς θα την προστατεύη και ποικιλοτρόπως θα εκχέη την αγάπην του προς τους αδελφούς της αδελφότητος ταύτης.

Η Ιερά Μητρόπολις Χαλκίδος έχει, όπως και εσείς διαπιστώσατε, ευσεβείς Χριστιανούς. Αγαπούν τα μοναστήρια, ιδιαιτέρως όταν σ΄ αυτά ασκούνται άνθρωποι με φόβον Θεού, με ευγενείς οραματισμούς, όπως είσθε εσείς και η συνοδία σας. Και να είσθε βέβαιοι, ότι η αγάπη όλων μας θα σας ενισχύη, θα σας προστατεύη και θα σας θερμαίνη πάντοτε.

Και σεις μή παύσετε πρεσβεύοντες προς Κύριον υπέρ ημών, προσευχόμενοι υπέρ του επισκόπου, υπέρ του κλήρου και υπέρ του λαού, σηκώνοντες τον σταυρόν μας, αναπληρούντες τα υστερήματά μας, όντως ώστε αυτή η Τοπική Εκκλησία να αξιωθή της χαράς να είναι ένα πρότυπον οικογενείας Θεού, παράδειγμα και στις άλλες αδελφές Εκκλησίες.

Η Χάρις του Θεού να είναι μετά πάντων υμών και διά άλλην μίαν φοράν εκτιμώντας την ευσέβειάν σας και τα προσόντα σας δύναμαι να αναφωνήσω τό: “Άξιος”».

Μας τηλεφωνούσε συχνά για να μας ερωτήση, εάν έχουμε φαγητό ή εάν κρυώνουμε τον χειμώνα. Όταν έμαθε, ότι κάποιος αδελφός δεν είχε κάποιο ρούχο, είπε: «Εγώ έχω δύο, θα του δώσω το ένα», όπως και το έκανε. Όταν ήταν στενοχωρημένος, ερχόταν και μου έλεγε τον λογισμό του ζητώντας και την γνώμη μου. Κάποτε του είπα, ότι θα ήταν καλό, κάποιον κληρικό που τον στενοχωρούσε, να τον καλέση στο σπίτι του να του κάνη το τραπέζι για να λοιώση ο πάγος. Μετά από λίγες ημέρες μου είπε: «Πάτερ Γεώργιε, έκανα ό,τι μου είπες».

Δεν λησμονώ την κατάνυξί του οσάκις τελούσε την Θεία Λειτουργία. Οι συλλειτουργοί του είχαμε την αίσθησι, ότι είχε μία άλλη σχέσι και κοινωνία με τον Θεό. Αλλά και τα κηρύγματά του ήταν πάντοτε πρωτότυπα, εκ του περισσεύματος της καρδίας, θεολογικά. Ποτέ δεν έλεγε κοινοτυπίες ή τα ίδια πράγματα. Ομιλούσε ως παθών τα θεία και γι΄αυτό μαθών τα θεία.

Η τελευταία Θεία Λειτουργία, που ετέλεσε στον άγιο Νικόλαο Χαλκίδος μετά την έκπτωσί του, και στην οποία και ημείς του συμπαρασταθήκαμε, υπενθυμίζε τον Κύριο ανερχόμενο στον Γολγοθά. Σιωπηλός, προσευχόμενος, όλος δοσμένος στον Θεό, πονεμένος αλλά και εν Χριστώ αναπαυμένος, ιερουργούσε την άχραντο ιερουργία. Ωμίλησε και έκανε με ταπείνωσι απολογισμό της πενταετούς ποιμαντορίας του. Κανένα παράπονο και καμμία κατηγορία ή μομφή κατά ουδενός.

Όταν αργότερα τον επισκέφθηκα ασθενούντα σοβαρά σε συγγενικό του σπίτι στην Αθήνα, μου είπε: «Τα πάθη μας πταίουν για όλα». Ουδένα κατηγόρησε. Είναι χαρακτηριστική και η κατωτέρω επιστολή του που μας απηύθυνε, ενώ είχε ήδη εκθρονισθή, αλλά και υπέφερε από την ανίατη ασθένεια:

«Εν Χαλκίδι τη 29-7-1974


Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ πάτερ Γεώργιε,


Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε,


Με πολλήν χαράν και συγκίνησιν θα έλεγα, έλαβα την κάρτα σας εξ όρους αγίου, όπου τα σκηνώματα του Θεού Ιακώβ και της Θεομήτορος Προστάτιδάς μου το περιβόλι.


Σας ένοιωσα όλους πολύ κοντά μου και νοερώς ικέτευσα τον Κύριον διά τα διασκορπισμένα εκ της καταιγίδος τέκνα εν Κυρίω και αδελφούς ομοψύχους. Πιστεύω ότι ο Παντοδύναμος, ο Οποίος από κάθε πικρό εξάγει γλυκύ, και από την θλίψιν την γενομένην εσχάτως καρπόν πνευματικόν και σωτήριον θα δωρήση εις την ψυχήν μου και την Εκκλησίαν Του. Σκεπτόμενος τα γεγονότα μέσα εις μίαν πανοραματικήν άποψιν και όχι την επί μέρους και της στιγμής, αλλά κάτω από την γωνίαν της Ιστορίας του Θεού και της ενεργείας τοϋ αγίου Πνεύματος εν τω κόσμω, δεν είναι δυνατόν παρά να ειρηνεύω και υπομένω αγογγύστως. Το γεγονός αυτό έγινε αφορμή ίνα αποκαλυφθωσιν πολλοί διαλογισμοί ευεργετηθέντων κληρικών, εις τους οποίους είπα ότι με μισείτε δωρεάν, ενώ κακόν δεν σας έκανα. Ο Θεός να τους συγχώρηση όλους.


Στην προσευχή σας μή με λησμονείτε. Εις τους πατέρας του Αρμά την αγάπη μου, εις τον π. Αιμιλιανό και τους περί αυτόν αδελφούς ομοίως την εν Κυρίω αγάπη μου.

Εύχεσθε

Υμέτερος εν Χριστώ

Ο Χαλκίδος Νικόλαος».

Είναι αξιομνημόνευτος και η πτωχεία του, οφειλομένη στην ελεημοσύνη του. Όσοι έζησαν κοντά του, πολλά έχουν να διηγηθούν γι΄ αυτήν. Ενθυμούμαι ότι φορούσε ενα μπαλωμένο ζωστικό. Έκαμα την σκέψι ότι θα είχε και καλό. Το ίδιο όμως ζωστικό φορούσε και κατά τις μεγάλες εορτές. Προφανώς δεν είχε άλλο.

Επρόσεχε πολύ ο μακαριστός Νικόλαος να μή επηρεασθή από την δόξα του κόσμου. Κάθε βράδυ προσηύχετο γονατιστός και μετά δακρύων στο υπνοδωμάτιό του δίπλα σε μία κάρα. Την κάρα αυτή εζήτησε από την Ηγουμένη, όταν για πρώτη φορά επεσκέφθη την Ιερά Μονή αγίου Νικολάου Βάθειας. Όταν κληρικός του περιβάλλοντός του, που επληροφορήθη από την μητέρα του επισκόπου το γεγονός, τον ηρώτησε, για ποιό λόγο κάθε βράδυ κλαίει μπροστά στην κάρα απήντησε: «Έχει πολλή δόξα το αρχιερατικό αξίωμα». Προσηύχετο για να τον φυλάξη ο Θεός άτρωτο από την ματαιοδοξία.

Ας λεχθή και αυτό, ότι δεν έδιδε σημασία στα πολυτελή άμφια. Ήταν σε όλα λιτός και μέτριος.

Είναι γνωστή και η ιδιαιτέρα ευλάβεια του στην Παναγία από τα νεανικά του χρόνια, ένεκα της οποίας τον εχαρακτήριζαν ως «παιδί της Παναγίας».

Υπήρξε άνθρωπος του Θεού, μοναχός εν τη καρδία του, αληθής Ορθόδοξος επίσκοπος. Ταπεινός, προσευχητικός, ελεήμων, υπομονετικός, πράος, ειρηνικός και ειρηνοποιός, αγνός, λειτουργικός, διδακτικός. Πρώτα ποιμήν και μετά διοικητής. Πρωταρχικό του μέλημα ήταν η σωτηρία του και η σωτηρία των ψυχών του ποιμνίου του και η δόξα του Θεού.

Πιστεύω ότι οι ευχές του μας βοηθούν μέχρι σήμερα και θα μας βοηθήσουν και κατά την έξοδό μας από τον κόσμο.

Η πρόσφατος ανακομιδή των σεπτών λειψάνων του, που έγινε με την φροντίδα του Σεβ. Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου, έδειξε ότι η Χάρις που σκηνώνει στις ψυχές των αγίων ανθρώπων μένει, κατά τον θείο Γρηγόριο τον Παλαμά, ανεκφοίτητος και από τους τάφους και από τα λείψανά των.

Η συνείδησις της Εκκλησίας περί του μακαριστού Νικολάου νομίζω ότι βλέπει να επαληθεύεται σ΄ Αυτόν ο λόγος του σοφού Σολομώντος: «Τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς. Αρεστή γάρ ην Κυρίω η ψυχή αυτού· διά τούτο έσπευσεν εκ μέσου πονηρίας. Οι δε λαοί ιδόντες και μή νοήσαντες, μηδέ θέντες επί διανοία το τοιούτον, ότι χάρις και έλεος εν τοις εκλεκτοΐς αυτού και επισκοπή εν τοις οσίοις αυτού» (Σοφία Σολομώντος, δ΄13-15).

πηγή: αρχιμ. Γεωργίου Καθηγουμένου Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Μνήμη Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου, Ετήσια Έκδοσις της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους «Ο Όσιος Γρηγόριος» περίοδος β΄, έτος 2005, αριθμ. 30


http://vatopaidi.wordpress.com

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΜΙΛΗΤΟ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩ

Ξέρετε ὅτι...


1. Ξέρετε ὅτι, μὲ τὸ βασιλικὸ καὶ τὰ Σταυρολούλουδα, ποὺ παίρνουμε ἀπό τήν Ἐκκλησία τήν ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, μποροῦμε νά πιάνουμε μαγιά, γιατί φουσκώνει τό ζυμάρι θαυμάσια καί ἔτσι μποροῦμε νά κάνουμε λειτουργίες καί ψωμί;

2. Ξέρετε ὅτι, ὁ Άγιασμὸς ποὺ κάνουμε στὴν Ἐκκλησία μας τὴν παραμονὴ καὶ ἀνήμερα τῶν Θεoφανείων ἀλλὰ καὶ ὁποιοσδήποτε ἄλλος ἁγιασμὸς ποὺ γίνεται ἀπὸ Ὀρθόδοξο ἱερέα, ὅσο καὶ νὰ τὸν κρατήσουμε, δὲν χαλάει;

3. Ξέρετε ὅτι, στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπὸ τὸν Πανάγιο Ταφο τοῦ Χριστοῦ κάθε Μεγάλο Σάββατο βγαίνει τὸ Ἅγιο Φῶς θαυματουργικὰ μόνον σὲ ὀρθόδοξο Πατριάρχη μὲ βοή;

4. Ξέρετε ὅτι, στὸ Ὄρος Σινὰ, ἐκεῖ ποὺ ὁ Θεόπτης Μωυσῆς εἶδε τὴ βάτο τὴν καιομένη καὶ μὴ καταφλεγόμενη, ὅταν σπάσετε μία πέτρα, στὰ τοιχώματά της εἶναι ἀποτυπωμένη ἡ βάτος αὐτὴ τοῦ Προφήτη Μωυσέως;

5. Ξέρετε ὅτι, ὅταν πεθαίνουν οἱ καλόγεροι στὴ Μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα στὰ Ἱεροσόλυμα, τὰ σώματά τους δὲν παγώνουν, οὔτε ξυλιάζουν, οὔτε μυριζουν καὶ δὲν τὰ θάβουν στὸ χῶμα, ἀλλὰ τὰ τοποθετοῦν σὲ ἕνα δωμάτιο;

6. Ξέρετε ὅτι, πάνω στὸ κεφάλι (στὸ κόκκαλο) τοῦ ψαριοῦ «Γουλιανός», ποῦ ζεῖ στὴ λίμνη Γεννησαρέτ, εἶναι ἀποτυπωμένη ἡ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἰορδάνη ποταμό;

7. Ξέρετε ὅτι, κάθε χρόνο στὸ Ὄρος Θαβώρ, στὰ Ἱεροσόλυμα, στὶς 6 Αὐγούστου, ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος μας, ἐμφανίζεται μία φωτεινὴ Νεφέλη, ἡ ὁποία καλύπτει τὸ χῶρο τοῦ Μοναστηριοῦ καὶ φωτίζει ὅλη τή νύχτα τὸν γύρω περίβολο;

8. Ξέρετε ὅτι, ὅταν ἑορτάζει ἡ Ἁγία Μαρκέλλα στὴ Χίο καὶ πηγαίνουν ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ λαὸς ἐκεῖ ποὺ μαρτύρησε ἡ Ἁγία, κοντὰ στὴν ἀκροθαλασσιά, νὰ ψάλλουν τὴν Παράκλησή της, τὰ θαλασσινὰ νερὰ θερμαίνονται καὶ βγάζουν ἀτμοὺς καὶ φυσαλίδες καὶ μόλις τελειώσει ἡ παράκληση σταματοῦν ὅλα αὐτὰ τὰ φαινόμενα;

9. Ξέρετε ὅτι, στὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Μαλεβῆς, κοντὰ στὴν Τρίπολη, ὑπάρχει μία εἰκόνα ἀρχαία τῆς Παναγίας, ποὺ μυστηριωδῶς βγάζει Ἅγιο Μύρο ἀρίστης ποιότητος καὶ μεγάλης διάρκειας σὲ εὐωδία;

10. Ξέρετε ὅτι, στὸ Ἅγιον Ὄρος ἡ Παναγία μας μίλησε πολλὲς φορὲς μὲ τοὺς μοναχοὺς γιὰ νὰ τοὺς προστατεύσει ἀπὸ πειρατὲς, ὅταν κινδύνευαν, ὅπως συνέβη στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας ποὺ εἶναι θαυματουργή;

11. Ξέρετε ὅτι, κάθε χρόνο στὸ πανηγύρι τῆς Παναγίας μας, 15 Αὐγούστου, στὸ Μαρκόπουλο τῆς Κεφαλλονιᾶς, ἐμφανίζονται φίδια στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ δὲν τσιμποῦν τοὺς προσκυνητές; Οἱ κάτοικοι συνέθεσαν καὶ ἕνα ποίημα ποὺ λέει:
«Τὰ φίδια ἀπ' τὸ Μαρκόπουλο καλῶ γιὰ νὰ μὲ φᾶνε,
μά κεῖνα εἶν' τσὴ Παναγιᾶς καὶ μὲ χαϊδολογᾶνε».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἐμπειρίες ἀπὸ τὸν ἀμίλητο κόσμο τοῦ Ἄθω»

Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ....του Γιώργου Καλογιάννη.

ΑΣΤΕΓΟΙ ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΑΣΚΟΠΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΣΕ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΛΕΙΣΤΑ. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΝΑ ΘΡΕΨΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ. ΔΙΑΛΥΜΕΝΗ Ή ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΥΣΚΙΝΗΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ. ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ. ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥΣ. ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΩΣΤΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΙΔΑΝΙΚΩΝ. ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΠΟ ΤΑ Μ.Μ.Ε. ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΛΟΙΔΟΡΟΥΝΤΑΙ. ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ. ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΥΨΗ. ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ, ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΑΣΗ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗ, ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ. Ή ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ, ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ? ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ, ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ. ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΓΥΡΩ ΜΟΥ. ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΠΛΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΝΕΥΡΙΚΑ, ΔΥΣΠΙΣΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙ΄ ΑΥΤΟ. ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ. ΔΕΝ ΟΔΗΓΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΕ ΣΩΣΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ. ΕΧΟΥΜΕ ΓΑΛΟΥΧΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΟΤΙ «ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ». ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΟΥΧΤΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΕΙ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΣΑΝ ΤΗ ΜΟΝΗ ΟΔΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΟΤΙ ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ. ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΙΔΑΝΙΚΑ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ? ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ. ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ. ΟΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, ΕΣΤΩ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΔΕΕΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ? Η ΕΛΠΙΔΑ ΟΜΩΣ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ, ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΣΑΝ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥΣ. ΑΣ ΜΗ ΓΕΛΙΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. ΜΑΓΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

Η ΑΡΧΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ Η ΧΩΡΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΥΘΥΝΕΣ. ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ. ΕΙΔΑΛΛΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ.

ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΛΑΘΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΘΟΔΗΓΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣ, ΣΑΝ ΠΗΓΕΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΤΙΣ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΠΑΠΑΓΑΛΙΑΣ ΕΙΤΕ ΑΧΡΗΣΤΩΝ ΕΙΤΕ ΚΑΚΟΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΔΑΧΘΟΥΝ ΗΘΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ, ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΜΕ ΑΜΟΙΒΑΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ. ΑΥΤΟ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΤΙΜΙΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ, ΣΩΣΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΕΓΧΟ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ ΟΠΟΥ ΑΥΤΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.

Η ΤΑΠΕΙΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΑΝΕΦΕΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΜΕ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΣΙΓΑ – ΣΙΓΑ ΘΑ ΔΙΟΡΘΩΘΟΥΝ.

ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ: ΚΡΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΛΑΜΠΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ. ΑΝ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΑΝ ΦΑΡΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΛΑΜΠΡΟΤΕΡΟ.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ

-->

Φεβρουάριος 1997

Η Τουρκία βρίσκεται σε πολιτική αστάθεια. Συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς να αναδεικνύεται κανένα κόμμα αυτοδύναμο. Η Τανσού Τσιλέρ, έχοντας πάρει στις τελευταίες εκλογές το μεγαλύτερο ποσοστό, προσπαθεί να κάνει συμμαχίες, για να σχηματίσει κυβέρνηση. Στη χώρα επικρατούν αναταραχές και σύμφωνα με τη προσφιλή της μέθοδο, η Τουρκία για να αποσπάσει τη κοινή γνώμη από τα εσωτερικά προβλήματα, προσπαθεί να τα εξωτερικεύσει, συγκεντρώνοντας στρατεύματα στα ελληνοτουρκικά σύνορα και κοντά στη πράσινη γραμμή στη Κύπρο.

3 Μαρτίου 1997

Στο ελληνικό στρατόπεδο που εκτυλίσσεται η ιστορία μας, από την ογδόη πρωινή ώρα, υπάρχει μια αναστάτωση. Στις οκτώ παρά τέταρτο, ένας δόκιμος του 2ου Λόχου, έπιασε δύο δικούς μου στρατιώτες, να προσπαθούν να πουλήσουν χασίς, σε έναν δικό του. Το γεγονός βέβαια, αναφέρθηκε στη Διοίκηση του Τάγματος και ο Διοικητής τους τιμώρησε με 20ήμερη αυστηρά φυλάκιση και φυσικά εγκλεισμό στο πειθαρχείο.

7 Μαρτίου 1997

Ημέρα Παρασκευή. Το μεσημέρι κατά τις 12 η ώρα, μας φωνάζει ο Διοικητής στο γραφείο του, τον Υποδιοικητή και τους Διοικητές των Λόχων. Το ύφος του είναι σοβαρό, οπότε καταλάβαμε ότι, κάτι πολύ σημαντικό έχει να μας πει. Η φωνή του είναι στιβαρή και γεμάτη σιγουριά και αποφασιστικότητα. Τα λόγια του φωτιά: «Όπως ξέρετε κύριοι, η πολιτική κατάσταση στη Τουρκία είναι πολύ ρευστή. Όλοι περιμέναμε ότι θα εξωτερικεύσουν τα προβλήματά τους. Και αυτό έγινε. Πριν λίγο πήρα την επίσημη πληροφορία, ότι έχουν μεταφέρει στρατεύματα απέναντί μας. Η Τσιλέρ φεύγει σήμερα ταξίδι στην Ιταλία, που έχει την προεδρία της Ε.Ε., για να ζητήσει υποστήριξη για σχηματισμό κυβέρνησης. Αν δεν επιτευχθεί αυτό, μέσα στο Σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα που μας έρχεται, η οποία είναι και Καθαρά Δευτέρα, οι πληροφορίες που έχουμε, είναι ότι θα επιτεθούν. Προετοιμάστε το Σαββατοκύριακο τις οικογένειές σας για εφαρμογή του σχεδίου και το βράδυ της Κυριακής, να είσαστε σε αναμονή για το κρίσιμο τηλέφώνημα».

Κόκκαλο άπαντες. Αν πω ότι εκείνη τη στιγμή, πρόσκαιρα δεν ένοιωσα φόβο, θα είμαι ψεύτης. Ο φόβος όμως, δεν ήταν για τον εαυτό μου. Ήταν για την οικογένειά μου. Τι θα απογίνουν? Θα καταφέρουν να φύγουν?

Φύγαμε όλοι και αρχίσαμε στους Λόχους κάποιες προετοιμασίες, με τη δικαιολογία ότι από βδομάδα θα είχαμε άσκηση, γιατί η εντολή ήταν, να μη μάθει κανείς τίποτε από το υπόλοιπο προσωπικό, παρά μόνο την Καθαρά Δευτέρα το πρωί, αν χρειαστεί.

9 Μαρτίου 1997

Η πιο δύσκολη μάχη, είναι να πείσεις τη γυναίκα σου και το δίχρονο παιδί σου ότι, αν από Δευτέρα έχουμε πόλεμο, πρέπει να δείξουν υπευθυνότητα, γενναιότητα, υπακοή και πίστη στις οδηγίες.

Ήρθε η νύχτα της 9 Μαρτίου. Κανείς φυσικά δεν μπορεί να κλείσει μάτι. Κάπου κάπου, ακούγονται οι πνιχτοί λυγμοί της γυναίκας και το βλέμμα είναι στραμμένο στο τηλέφωνο. Οι ειδήσεις δεν είναι καλές. Η Τουρκία όπως λένε στη τηλεόραση, εξακολουθεί να μην έχει κυβέρνηση. Οι συνομιλίες θα συνεχιστούν στην Ιταλία, μέχρι τα ξημερώματα. Ο Θεός βοηθός. Θόλωσαν τα μάτια μου να κοιτάζω το τηλέφωνο. Η ώρα έχει φτάσει 03:40 το πρωί και το κουδούνισμα ήτανε σαν ριπή πολυβόλου.    Η φωνή του συναδέλφου κοφτή : «ελάτε μέσα». Τα πνιχτά κλάματα έγιναν δυνατοί λυγμοί. Δεν περιγράφεται το πώς είναι να αποχαιρετάς την οικογένειά σου, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να μην τη ξαναδείς !!!

10 Μαρτίου 1997 (Καθαρά Δευτέρα)

Η ώρα είναι 04:15 το πρωί. Έχω φτάσει μπροστά από το Λόχο μου κι έχω πάθει πλάκα. Ο Αξκός υπηρεσίας είχε ξυπνήσει στις 03:30 όλο το Τάγμα, χωρίς να τους πει τίποτε άλλο, παρά μόνο να φορτώσουν γιατί θα φύγουμε. Ήδη λοιπόν όταν έφτασα, τελειώνανε. Είπα στον Υπολοχαγό που είχα στο Λόχο να επιβλέψει να τελειώσουν, μέχρι να γυρίσω από τη συγκέντρωση με τον Διοικητή κι όταν τελειώσουν, να συγκεντρώσει το Λόχο να τους μιλήσω.

Η ώρα 04:25 μπαίνουμε στο γραφείο του Διοικητή. Δεν ξέρω πως συνδύαζε τη βλοσυρότητα με το χαμόγελο στο πρόσωπό του. Τα λόγια που μας είπε ήταν λιγοστά, γεμάτα θάρρος, αυτοπεποίθηση κι αξιοπρέπεια: «παιδιά μου πέντε η ώρα να είστε πάνω στ΄ άρματα, έτοιμοι. Θα πάρουμε επαφή με τους ασυρμάτους και μετά σιγή μέχρι νεωτέρας. Στις 05:31 έχει πρώτο φως. Αν δεν έχει γίνει τίποτα μέχρι τότε, με τη διαταγή μου θα ξεκινήσουμε. Εύχομαι σε όλους καλή τύχη και να θυμάστε ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί η Παναγιά είναι μαζί μας». Έτσι φύγαμε όλοι και πήγαμε στους Λόχους μας.

Η ώρα είναι 04:40 και είμαι μπροστά από τον συγκεντρωμένο Λόχο. Νόμιζα ότι δεν θα μπορώ να αρθρώσω λέξη, αλλά τα λόγια βγήκανε σαν χείμαρρος από μέσα μου. Μάλλον είπα πολλά, γιατί στο διπλανό Λόχο ακούσαμε να τραγουδούν με όλη τους τη δύναμη, τον Εθνικό Ύμνο. Αναρίγησα και μ΄ έπιασε σύγκρυο.        Μέσα στη σαστιμάρα μου, ακούω τον Επιλοχία να λέει: « πάμε κι εμείς ρεεεεεεεεεεεεεε ». Από τότε έχουν περάσει πάνω από 16 χρόνια και δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου. Τραγουδούσαμε όλοι μαζί τον Ύμνο της πατρίδας μας, οι περισσότεροι με δάκρυα στα μάτια κι αυτό που θα πω το λέω με απόλυτη βεβαιότητα. 

ΣΕ ΚΑΝΕΝΟΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΤΟ ΦΟΒΟ. ΕΙΔΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΩ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟ ΒΑΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΑΣ.

Μετά το τέλος του ύμνου κι αφού πέρασαν 2 – 3 λεπτά για να συνέλθουμε, με ρωτάει ο Επιλοχίας, τι θα γίνει με τους δύο που έχουμε στο πειθαρχείο δι΄ αυστηράς φυλακίσεως. Απευθύνθηκα σε ένα Δόκιμο που είχα και του λέω: «Παναγιώτη πήγαινε άνοιξέ τους, πες τους όλη την αλήθεια και ρώτα τους, αν τους βγάλω έξω, θα πολεμήσουν?» Στους υπόλοιπους έδωσα εντολή να ανέβουν στ΄ άρματα.

Η ώρα είναι 04:55 και βλέπω να έρχονται προς τα μένα, ο Δόκιμος με τους δύο τιμωρημένους στρατιώτες. «Κύριε Λοχαγέ τους είπα ότι διατάξατε και μου είπαν ότι, θέλουν να σας μιλήσουν». Σας ακούω τους λέω. Και τότε ο ένας μου είπε τις παρακάτω κουβέντες, που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου:

ΚΥΡΙΕ ΛΟΧΑΓΕ ΚΙ ΕΓΩ ΚΙ Ο ΝΙΚΟΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΦΤΩΧΕΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΤΙΜΙΕΣ. ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΚΑΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΑΜΕ. ΟΜΩΣ ΑΝ ΠΑΤΕ ΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΑΛΑΔΕΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ, ΜΕ ΤΙ ΜΟΥΤΡΑ ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ? ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΚΡΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΜΑΣ? ΠΑΝΩ ΑΠ΄ ΟΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΓΙ΄ ΑΥΤΟ, ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ !!!!!!!!!!

Εδώ τελειώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της συγκεκριμένης ιστορίας. Το υπόλοιπο είναι εξίσου συγκλονιστικό αλλά και απόρρητο και δεν μπορεί να κοινοποιηθεί. Το μήνυμα που βγαίνει απ΄ όλα τα παραπάνω, είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός. 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: ΚΑΘΕ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ.

                                                                              

ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ

περί ζωώδους ηθικής ...

«Το γεγονός πως ο άνθρωπος γνωρίζει το καλό και το κακό, αποδεικνύει την ανωτερότητα της σκέψης του σε σχέση με τα ζώα.

Το γεγονός πως, παρ' όλα αυτά, κάνει το κακό, αποδεικνύει την ηθική κατωτερότητα σε σχέση με τα ζώα.»

Mark Twain 

http://misha.pblogs.gr/

Αλήθεια, τίποτα δεν κάνει την ψυχή τόσο φιλόσοφη, όσο η θλίψη.!!!!!!

Μήπως, όμως, δεν μπορούσε ο Θεός να δώσει παιδί στην Αννα και δίχως προσευχή; Μήπως δεν γνώριζε την επιθυμία της και πριν Του το ζητήσει; Ναι, αλλ' άν της έδινε το παιδί πριν το ζητήσει με την προσευχή, δεν θα φαινόταν η προθυμία της, δεν θα φανερωνόταν η αρετή της, δεν θα έπαιρνε τόση αμοιβή.

Ας δούμε τώρα και τη φιλοσοφία της γυναίκας. Ακου τι είπε στον αρχιερέα Ηλί, που την πέρασε για μεθυσμένη: «Όχι, κύριέ μου, δεν είμαι μεθυσμένη. Μια γυναίκα καταπικραμένη είμαι, που ξεχύνω τον πόνο της ψυχής μου μπροστά στον Κύριο. Μη θεωρήσεις τη δούλη σου καμιά τιποτένια• αν προσευχήθηκα ως τώρα, ήταν από τον πολύ μου πόνο» (Α' Βασ. 1:15-16). Αυτό είναι γνώρισμα πραγματικά συντριμμένης καρδιάς: Το να μην οργίζεται και να μην αγανακτεί εναντίον εκείνων που την αδικούν ή την προσβάλλουν, αλλά με πραότητα και σεμνότητα ν' απολογείται.

Αλήθεια, τίποτα δεν κάνει την ψυχή τόσο φιλόσοφη, όσο η θλίψη. Σηκώθηκε, λοιπόν, από το τραπέζι η Αννα κι έτρεξε να προσευχηθεί. Ας τ' ακούσουν όσοι από μας ούτε πριν ούτε μετά το φαγητό προσεύχονται. Ας τ' ακούσουν και ας παραδειγματιστούν.

Όλοι μας, τόσο πριν όσο και μετά τα γεύματα, οφείλουμε να δοξάζουμε και να ευχαριστούμε το Θεό. Όποιος είναι προετοιμασμένος γι' αυτό, ούτε θα παραφάει ούτε θα μεθύσει ποτέ. Έχοντας ως χαλινάρι του λογισμού του την αναμονή της προσευχής, θα γευθεί απ' όλα με μέτρο και θα έχει πολλή ευλογία και στο σώμα και στην ψυχή.

Με προσευχή, κοντολογίς, ας αρχίζει και ας τελειώνει κάθε γεύμα μας. Παράλληλα, ας μην παραλείπουμε να συμμετέχουμε στο πασχάλιο δείπνο της ευχαριστιακής συνάξεως, που γίνεται τακτικά στο ναό, αλλά και σε κάθε εκκλησιαστική ακολουθία, αν είναι δυνατόν. "Μα έχω τόσες φροντίδες και ασχολίες!", θα μου πεις.

Γι' αυτό ακριβώς έλα στο ναό, για να ελκύσεις με την εδώ παρουσία σου την εύνοια του Θεού, κι έτσι να φύγεις ασφαλισμένος• για να Τον έχεις βοηθό στις υποθέσεις σου, κι έτσι να γίνεις ακατανίκητος από τους δαίμονες και τους μοχθηρούς ανθρώπους.

Γιατί, συμμετέχοντας στη θεία λειτουργία και στην κοινή λατρεία, θα ενισχυθείς από τον παντοδύναμο Θεό, θα πάρεις τα δικά Του όπλα, κι έτσι ούτε ο διάβολος ούτε οι άνθρωποι θα μπορέσουν να σε βλάψουν.

(Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

http://1myblog.pblogs.gr

ΑΠΟ ΤΗ ΚΡΥΠΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!!!

Δοξαστικό Εσπερινού ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Αγάπη και εγωισμός: Δύο αιώνιοι αντίπαλοι

ΑΡΚΕΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ έγιναν με καλές προθέσεις. Ή θα ρίξεις τον εγωισμό ή θα ρίξεις την αγάπη. Όσο αυξάνει ο εγωισμός , τόσο μπλοκάρει η αγάπη. Όσο μικραίνει ο εγωισμός, τόσο αυξάνουν οι προϋποθέσεις να ανθήσει και να αναπτυχθεί η αγάπη. Έχουμε καλές προθέσεις, ζήλο για ιεραποστολή, διάθεση για προσφορά∙ έχουμε υψώσει όμως και το ντουβάρι του εγωισμού , που συχνά αναχαιτίζει το δρόμο προς την αγάπη. Μπαίνει ανάμεσα στους καλοπροαίρετους και σπάει την αρμονία των σχέσεων.

Στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη τελείται μια πάλη μεταξύ του εγωισμού και της αγάπης. Ο ιερέας και ο Λευίτης προσπερνούν τον πληγωμένο άνθρωπο, διότι φοβούνται μήπως πάνε καθυστερημένα στη δουλειά τους και τους «κράξει» το αφεντικό. Προτάσσουν τον εγωισμό και όχι την αγάπη. Αν έκαναν περίπατο στο δρόμο, οπωσδήποτε θα ασχολούνταν με τον πληγωμένο από τους ληστές οδοιπόρο. 

Ο Σαμαρείτης όμως, που φαίνεται πως η ζωή του τον είχε τσαλακώσει αρκετά, δεν σκέφτηκε το ίδιο. Σκύβει στον πληγωμένο και εικάζω πως έκανε περίπου τους εξής λογισμούς: «Είμαι που είμαι ξεφτιλισμένος στη ζωή μου, μια ξεφτίλα από το αφεντικό ας φάω. Δεν βαριέσαι. Δεν χάλασε ο κόσμος. Το εγώ μου θα κοιτάξω τώρα, να μην τσαλακωθεί,  ή τον συνάνθρωπό μου που είναι μισοπεθαμένος», και έτσι προτάσσει την αγάπη και όχι τον εγωισμό. Κάθε φορά που ξεκινάμε να εκδηλώσουμε  την αγάπη, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως δίχως την ταπείνωση η αγάπη μας δε θα έχει διάρκεια. Γρήγορα θα τρακάρει πάνω στον εγωισμό μας . Μη γένοιτο.

Απ’ το  Ευαγγέλιο βγαίνει το εξής συμπέρασμα: Ο Χριστός θα μπορούσε να μας πει: «Παιδιά μου, κρατήστε την αγάπη σας για το σόι σας, τους φίλους σας, τους αδελφούς σας, όμως τη θεϊκή αγάπη θα την εκδηλώνετε μόνο σε ανθρώπους από τους οποίους δεν προσδοκάτε τίποτα», δηλαδή σε αρρώστους, ξένους, φυλακισμένους, πεινασμένους.

Αυτοί οι δεύτεροι θα μας βάλουν στον Παράδεισο. Είναι οι μεγάλοι ευεργέτες μας. Με τους άλλους λειτουργούμε ιδιοτελώς. Κάτι έχουν , το οποίο εμείς προσδοκούμε να πάρουμε , αφού τους ευεργετούμε. Ο Κύριος, γνωρίζοντας την αδυναμία της ανταπόδοσης , θέλησε να μας προστατέψει. Γι’ αυτό μας προτρέπει: «Όταν ετοιμάζετε τραπέζι για γεύμα, να καλείτε ανθρώπους φτωχούς και αγνώστους που δεν μπορούν να σας το ανταποδώσουν. Τότε θα έχετε την ανταπόδοση από τον Θεό» (βλ. Λουκ. Ιδ΄12-14 ) .

Από το βιβλίο: “Πληγωμένες Σχέσεις

Ένθεες Συνθέσεις”

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΘΗΝΑ 2011

ΕΚΔΟΣΗ Β΄ΕΠΑΥΞΗΜΕΝΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/

Οικονομική κρίση - Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware

Θαυμαστό περιστατικό με τον Γέροντα Αββακούμ

-->

φωτ του 1964

από το βιβλίο SVETA GORA του Aleksandar Deroko

Με αφορμή τη χθεσινή ανάρτηση για τον Γέροντα Αββακούμ, έλαβα και μοιράζομαι μαζί σας, την παρακάτω επιστολή:

Φίλε μου Γιάννη, αν δεν σε κουράζω άκου περιστατικό θαυμαστό με τον Γέροντα Αββακούμ:  Ήταν καλοκαίρι του 1975 όταν μια παρέα από γυμνασιόπαιδα και φοιτητές από την γενέτειρα μου επισκεφθήκαμε την Λαύρα και πήγαμε  στο κελί του για να πάρουμε την ευχή του. Όπως συνήθιζε ο γέροντας μας ξενάγησε –τυφλός ών και ανυπόδητος –στην παλιά τραπεζαρία της μονής. Μας μίλησε για το περιεχόμενο των τοιχογραφιών της τραπεζαρίας και μας είπε ολόκληρα κατεβατά από στήθους από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη  ζητώντας να κρατάει ένα παιδί της παρέας μας από τον ώμο για να μη σκοντάφτει. 

Μάλιστα ζήτησε να μάθει το όνομα αυτού του παιδιού και του έδωσε εκείνη την ώρα ιδιαίτερες ευχές. Το παιδί το έλεγαν Γιώργο και του ευχήθηκε να μοιάσει τον Άγιό του, τον Άγιο Γεώργιο. Μόλις ολοκληρώθηκε η ιδιότυπη αυτή ξενάγηση πήραμε την ευχή του και φύγαμε.

Μετά από έναν χρόνο, το καλοκαίρι δηλαδή του 1976, μερικά παιδιά από την παρέα του ’75 συνοδευόμενα και πάλι από τον πνευματικό τους πατέρα Ε. ξαναπήγαν στην Λαύρα και ζήτησαν να ξαναδούν τον γέροντα Αββακούμ. Η παρεούλα είχε σταματήσει για λίγο έξω από το μοναστήρι και μονάχα ένας, ο Τ.Π. φοιτητής τότε της νομικής, πήγε να δει αν είναι ο Αββακούμ στο κελί του. Με το που τον κάλεσε έξω από το παράθυρό του και ενώ δεν είχε ακούσει ο γέροντας κανενός άλλου την φωνή απάντησε λέγοντας: «Έλα προηγούμενε Ε. με την συνοδεία σου».! 

Έτρεξε τότε ο Τ.Π. στην παρέα των παιδιών, που ήταν έξω από την πορτάρα του μοναστηριού όπως προείπα, για να μεταφέρει την στιχομυθία με τον γέροντα. Ενώ ούτε είδε –ήταν τυφλός- τον πατέρα Ε. αλλά ούτε και την φωνή του άκουσε, πώς αντιλήφθηκε την παρουσία του; Τα παιδιά όλα απόρησαν και θαύμασαν!

 Η ιστορία όμως δεν σταματάει εδώ. Έχει και συνέχεια και μάλιστα ακόμα πιό θαυμαστή: Η παρέα των παιδιών με τον πατέρα  Ε. μπήκαν στην αυλή του μοναστηριού και έβαλαν στο κέντρο τον γέροντα Αββακούμ. Εκείνος μένει για λίγο βουβός, η παρέα τα χάνει με το ύφος του, αλλά σπάει ο ίδιος την βωβαμάρα ρωτώντας με δάκρυα στα μάτια τον πατέρα Ε.: «Προηγούμενε Ε. τί κάνει εκείνο το παιδί ο Γιώργος;» Τα παιδιά τα έχασαν ! Μα είναι δυνατόν να θυμάται τον Γιώργο; Μετά από μια ολόκληρη χρονιά; Από ’δω περνάνε εκατοντάδες νεαροί προσκυνητές κάθε χρόνο! Και δεν ήταν μονάχα αυτό! Τί μπορεί να γνώριζε ο γ. Αββακούμ για τον Γιώργο, για έναν φοιτητή της ιατρικής που έμενε και σπούδαζε στην Θεσσαλονίκη; Και όμως γνώριζε τα πάντα!

Και άκου Γιάννη την συνέχεια: Στο λεπτό τα μάτια όλων  των παιδιών δακρύζουν! Ο πατήρ Ε. αδυνατεί να συγκρατήσει κι αυτός την συγκίνησή του και απαντάει στον γ. Αββακούμ: «Ο Γιώργος γέροντα συγχωρέθηκε! Το πρωΐ της πρωτοχρονιάς, ενώ ετοιμαζόταν να πάει στην εκκλησία, έπαθε μεγάλο έμφραγμα και εκοιμήθη!». Και ο γέρων Αββακούμ, εν μέσω δακρύων, λέει τότε τα εξής θαυμαστά:  «Προηγούμενε Ε. σε παρακαλώ να πεις στους γονείς του ότι έχω την πληροφορία πως  ο Γιώργος είναι στον Παράδεισο !».

Φίλε μου Γιάννη, με τον Γιώργο ήμασταν συμφοιτητές. Ήταν ένα πολύ φρόνιμο παιδί, πρόθυμο, καλοσυνάτο και προπαντός φιλάνθρωπο. Ο γέρων Αββακούμ με το χάρισμά του το διορατικό έλαβε πληροφορία  άνωθεν που παρηγόρησε τους γονείς του Γιώργου, και εμάς τους υπόλοιπους μας δίδαξε και μας έβαλε  με ασκητική αυστηρότητα έναντι των ευθυνών μας: Να σωθούμε σαν και τον αδελφό μας τον Γιώργο. Που ήταν άνθρωπος σαν κι εμάς. Αλλά άνθρωπος του Θεού.

Είθε ο γέροντας Αββακούμ και ο ευλογημένος ο Γεώργιος να εύχονται για μας και να πρεσβεύουν για την σωτηρία μας.

Φώτης Μ.

 http://agioritikesmnimes.blogspot.gr