Εκοιμήθη εν ειρήνη ο Γέρων Κύριλλος (Γεραντώνης), καθηγούμενος της Μονής Οσίου Δαβίδ

Χτες  (30.3.2012), τις πρωινές ώρες, κοιμήθηκε εν ειρήνη ο οσιώτατος και πολυσέβαστος Γέροντας Κύριλλος (Γεραντώνης), καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος Εύβοιας.

Ο Γέρων Κύριλλος, διάδοχος στην ηγουμενία, αλλά και στην αρετή, του οσίου Ιακώβου (Τσαλίκη), του νέου ασκητού της Εύβοιας, υπέφερε επί σειρά ετών από πολυώδυνες ασθένειες, νοσηλευόμενος σε διάφορα νοσοκομεία.

Πέραν της αρετής του, οι ασθένειές του τον ανέδειξαν ως νέο Ιώβ διότι έδειξε τεράστια υπομονή μετά απαύστου δοξολογίας!

Εκοιμήθη στο ΝΑΤ όπου τελευταία νοσηλευόταν.

Η κηδεία και εκφορά του σεπτού λειψάνου του θα γίνει αύριο Σάββατο (31.3.2012) και ώρα 12 το μεσημέρι στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ.

Η ευχή του ας σκεπάζει τους πατέρες της Μονής του, τα πνευματικά του παιδιά, όλους όσους τον γνώρισαν και την Ελλάδα μας, για την οποία τόσο αγωνιούσε και ευχόταν.

Αμήν.

http://anavaseis.blogspot.com/

Αποστολή: καταστρέψτε την οικογένεια.....Δημήτρης Νατσιός Δάσκαλος-Κιλκίς

«Οι πρόγονοί μας φύτευαν ελιές, αν και ήξεραν ότι δεν θα τις δουν να καρπίζουν»


Κάποτε πλησίασε τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή Γιώργο Σεφέρη, ένας ξένος διαπρεπής συνομιλητής, «πειράζων αυτόν και λέγων»: «Μα πιστεύετε σοβαρά ότι είστε πραγματικά απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;». Απαντά ο Σεφέρης: «Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε Ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα, και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου».

(Το απόσπασμα περιέχεται στο βιβλίο της Μερόπης Σπυροπούλου, «Οικογένεια ώρα μηδέν», εκδ. «Αρχονταρίκι», σελ. 131). Δεν ξέρουμε αν κατάλαβε ο.
«πειραστής» ξένος την απάντηση του ποιητή, ο οποίος εξυμνεί την μάνα τη Ρωμηά και την οικογένεια, πριν αυτή ανοίξει τα πορτοπαράθυρά της και εισβάλλουν στο ευλογημένο καταφύγιο του Γένους, ο μαγαρισμένος αγέρας του δήθεν εξευρωπαϊσμού μας.
Και η κρίση «τηγανίζει» και ταλανίζει κυρίως την οικογένεια.

Δεν σκοπεύω να γράψω για την σπουδαιότητα και ιερότητα του οικογενειακού θεσμού. Αυτό ακόμα και οι ανίατα προοδευτικοί το κατανοούν. Το βλέπω στο σχολείο. Για τα δικά τους βλαστάρια γίνονται κέρβεροι. Απαιτούν και πειθαρχία και καλή παιδεία, επιλέγουν τα καλύτερα και ακριβότερα κολέγια. Τις προοδευτικές σαχλαμάρες και ψευτοδημοκρατικότητες τις αφήνουν για τα παιδιά του, δηκτικώς λεγόμενου, κοσμάκη. Και οι αφελείς ζητωκραυγαστές τούς πιστεύουν και τους ψηφίζουν.

Στο βιβλίο «οικογένεια σε κρίση» (συλλογικός τόμος) διαβάζω σ' ένα κείμενο της Ντίνας Πετροπούλου. «Από την δεκαετία του 1970, το διαζύγιο είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο με αυξητική τάση σε όλο τον δυτικό κόσμο. Στις ΗΠΑ για την τριετία 1977-79 ένας στους δύο γάμους κατέληγε σε διαζύγιο, ποσοστό που ανακοινώθηκε και στη χώρα μας 30 χρόνια μετά».(«Αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική», λέει ένα επιτυχημένο ρητό). Στο ίδιο κείμενο περιέχεται και το όνειρο ενός πεντάχρονου παιδιού. Το ρώτησαν τι θα γίνει, όταν μεγαλώσει.

Απάντηση: «Ξέρεις εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω επιστήμονας. μεγάλος επιστήμονας. και θα φτιάξω μια κόλλα, την πιο δυνατή κόλλα του κόσμου. για να κολλήσω την μαμά και τον μπαμπά». Το μικρό παιδί ψάχνει την «κόλλα». Σε τούτο τον τόπο ξέρουμε, ήξεραν οι παλιότεροι - αυτό λέγεται Παράδοση - πως η μόνη «κόλλα», ατσάλινη και συμπαγής, που ένωνε δία βίου το ζευγάρι είναι ο Χριστός.

«Ένθα ανήρ και γυνή και παιδία και τοις της αρετής συνδεδεμένοι δεσμοίς, εκεί μέσος ο Χριστός», γράφει ο άγιος Χρυσόστομος. («Εις Γεν.», λόγος Ζ', 5, ΕΠΕ 8,140). Όταν φεύγει ο Χριστός, από το «μέσον» και στην θέση του μπαίνει η καριέρα, η καλοπέραση, η ηδονοθηρία και η αδιαφορία τότε ο όμορφος και «χρηστός ζυγός» του γάμου καταλήγει σε διαζύγιο. (Και ας με συγχωρέσουν κάποιο ι -δεν μέμφομαι και δεν κρίνω κανέναν, για τα παιδιά γράφω- σπάνια βλέπουμε στα σχολεία, παιδιά διαλυμένων οικογενειών, στις οποίες υπάρχει αναφορά στο Χριστό και την εκκλησία μας.

Σπάνια βλέπουμε διαζύγια σε πολύτεκνες οικογένειες, γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν με το «εμείς» και όχι με το καταστροφικό «εγώ» του μοσχοαναθρεμμένου μοναχογιού ή της μοναχοκόρης. Σκέφτομαι, αν θέλουν τα νέα ζευγάρια να τιμωρήσουν το ελεεινό κρατίδιο του μνημονίου, ας κάνουν πολλά παιδιά. Οι στατιστικές λένε ότι τα περισσότερα παιδιά γεννήθηκαν την περίοδο της Κατοχής, εν μέσω φρικτής και ανείπωτης σκλαβιάς. Με 5-6 παιδιά και φόρους δεν πληρώνεις και εργασία βρίσκεις και ο Θεός βοηθάει. Κατανοώ τις αντιδράσεις. Πώς θα τα μεγαλώσουμε, τι θα απογίνουν, είμαστε άνεργοι, μέλλον ζοφερό. Σε λίγα όμως χρόνια θα διδάσκουμε και θα παίρνουν τα προνοιακά επιδόματα οι οικογένειες και τα παιδιά από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν. Ή μήπως περιμένουμε να λύσει την βραδυφλεγή βόμβα της λαθρομετανάστευσης ο κ. Χρυσοχοϊδης; Όπως το έλυσε στην προηγούμενη θητεία-κοροϊδία του).

Κι αν σήμερα «μες στην ερημιά του κόσμου» έχουμε περισσότερο ανάγκη την οικογένεια, έρχονται τα τρισάθλια κουρελουργήματα «περιοδικά ποικίλης ύλης» -βιβλία γλώσσας- και ευτελίζουν πλήρως τον ιερό θεσμό. Την εποχή του άκρατου ατομισμού και. κανιβαλισμού το «Νέο Σχολείο» τους, επιδιώκει να προσβάλλει και να μειώσει την σημασία που είχε -και έχει ακόμα- ως κοινωνική αξία και πρότυπο στην πατρίδα μας η οικογένεια (με τους δύο γονείς να ζουν μαζί και να φροντίζουν τα παιδιά τους). Πουθενά στα βιβλία αυτά δεν θα βρεις αυτό το εξαιρετικό που γράφει στο βιβλίο του «χάνω το παιδί μου», ο αειθαλής δάσκαλός μας Κωνσταντίνος Γανωτής, ότι «η οικογένεια είναι μια αγκαλιά προσώπων που αγαπιούνται και αγαπιούνται γι'αυτό που είναι και είναι εικόνες Θεού, γεννημένοι για την αιώνια ζωή στη βασιλεία του Θεού». (σελ. 76). Σ' όλο το Δημοτικό ελάχιστες αναφορές γίνονται στην οικογένεια και στον ανθρωποποιό ρόλο της. Στην Στ' τάξη, (γλώσσα, β' τεύχος) υπάρχει ενότητα με τίτλο «συγγενικές σχέσεις». Στο κείμενο «ώρες με την μητέρα μου», διαβάζουμε: Η μαμά μου. με τον μπαμπά μου παντρεύτηκαν από έρωτα στο άψε-σβήσε και οι ευχές που τους έδωσε ο παπάς όταν τους πάντρεψε πραγματοποιήθηκαν. Απόκτησαν καρπόν κοιλίας, δηλαδή εμένα και τον αδελφό μου». Ρηχή ειρωνεία, απαράδεκτη για σχολικό βιβλίο (σελ. 84). Στο κείμενο «πρέπει να φανώ γενναίος», το μοναχοπαίδι μιας οικογενείας, καλείται να επιδείξει την εξής γενναιότητα: να πάει διακοπές μόνο του, για να περάσουν οι γονείς του, προφανώς, καλύτερες διακοπές, χωρίς τις δεσμεύσεις από την παρουσία του μικρού τους παιδιού (σελ. 89).

Στο επόμενο κείμενο με τίτλο «μία οικογένεια ανάμεσα στις άλλες», αφού περιγράφει ένα παιδί, τρίτης δημοτικού, τα «είδη» των οικογενειών (πυρηνική, μονογονεϊκή, «ξαναπαντρεμένων») στο τέλος το παιδί αποφαίνεται: «Όταν μεγαλώσω και κάνω δική μου οικογένεια, δεν ξέρω ακόμα πώς θα μοιάζει.». (Το κείμενο είναι από το περιοδικό «ερευνητές», της εφ. «Καθημερινή»). Ολόκληρη ενότητα, χωρίς ένα κείμενο προβολής μιας φυσιολογικής οικογένειας. Πλήρης καταρράκωση του θεσμού και σαφές «δίδαγμα» στα παιδιά: δεν υπάρχει οικογένεια, «να είσαι ο εαυτός σου», μην ελπίζεις σε παρωχημένα πράγματα. Στο Γυμνάσιο τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. (Εξαιρετική η κριτική που κάνει η συνάδελφος φιλόλογος-θεολόγος Ευδοξία Αυγουστίνου). Εδώ κυριαρχούν κείμενα καταθλιπτικά, ακατάλληλα για παιδιά, διασύρονται οι γονείς, απαξιώνεται πλήρως η παραδοσιακή, «ομαλή» οικογένεια. Στα «κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας», Α' γυμνασίου, στο διήγημα του Λ. Τολστόι, με τίτλο «Ο παππούς και το εγγονάκι», ο γιος και η νύφη φέρονται βάναυσα και απάνθρωπα στον ανήμπορο γέρο-πατέρα, έως ότου μαθαίνουν από τον μικρό εγγονό να του φέρονται σωστά. Στην σελ. 45 στο κείμενο «Νινέτ» της Ζωρζ Σαρή περιγράφεται, κατά την εισηγητική σημείωση της συγγραφικής ομάδας, «η αδυναμία επαφής των γονιών με τα παιδιά τους και με τις ενοχές που συχνά αισθάνονται αυτοί», όπως και «η κρίση ταυτότητας, την αγωνία, δηλαδή, του παιδιού για την καταγωγή του, τους γονείς, τις ρίζες του».

Στην σελ. 49, στο απόσπασμα με τον τίτλο «Τα πράγματα στρώνουν περισσότερο», από το μυθιστόρημα «Η εποχή του υακίνθου», της Τούλας Τρίγκας, η ηρωίδα, ένα νεαρό κορίτσι, καταγράφει τις εμπειρίες της από το διαζύγιο των γονέων και το δεύτερο γάμο της μητέρας της, βλέπει θετικά το γεγονός αυτό, εκφράζει μάλιστα τις θετικές εντυπώσεις της και στον (φυσικό) πατέρα της (τηλεφωνικώς).

Στα «Κείμενα» της Β' γυμνασίου, στο κείμενο «Από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» (σελ. 48), ο μαθητής θα διαβάσει: «περισσότερο απ' τους άλλους, η μητέρα, με το χαρακτήρα της και τα ελαττώματά της, μου πλακώνει την καρδιά. Δεν ξέρω πια τι στάση να κρατήσω· δε θέλω να της πω βάναυσα πως είναι παράλογη, σαρκαστική και σκληρή».

Κείμενα απαισιόδοξα, παιδαγωγικά ναυάγια, που ελάχιστα συνάδουν με την δροσιά, και την χαρά που πρέπει να προσφέρουμε στην «άνοιξη» της ζωής, στην νιότη του γυμνασίου. Στην σελ. 52 «φιλοξενείται» κείμενο με τίτλο «Οι Κυριακές στην θάλασσα», πρωταγωνιστούν τρία κορίτσια, που οι γονείς τους είναι διαζευγμένοι. Ένα από τα κορίτσια εκθέτει τις αιτίες του διαζυγίου. Μιλά για τον πατέρα της: «Φαίνεται ότι στο παλιό μας σπίτι τον καιρό που ζούσανε με την μητέρα οι δουλειές του το ίδιο τον απασχολούσανε. Ήταν ίσως η κύρια αιτία που χωρίσανε. Αυτό, και το ότι μπορούσα να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος κάνει απιστίες. Τώρα το κατάλαβα». Μάλιστα. Και εμείς καταλαβαίνουμε γιατί επιλέγονται τέτοια κείμενα για 13χρονα και 14χρονα παιδιά. Στη σελ. 42 άλλο απαισιόδοξο κείμενο με τίτλο «Η μάνα», εντελώς ακατάλληλο για παιδιά, στο οποίο ο πατέρας θύμωνε και ξυλοφόρτωνε άγρια τα παιδιά, όταν τον ξυπνούσαν πριν από την ώρα του» και η σύζυγος-μητέρα, που έκανε τα πάντα, ανεχόταν την συμπεριφορά του άντρα της και «ήταν ικανοποιημένη γιατί της έφτανε να γνωρίζει συχνά όλο τον πόθο του άντρα, να πιάνει παιδί μ' αυτόν, να γεννάει.».

Θα μπορούσα να συνεχίσω, όπως για παράδειγμα με εκείνο το «εξαιρετικό», που περιέχεται στην «Νεοελληνική Γλώσσα», της γ' γυμνασίου, όπου ο δύσμοιρος φιλόλογος καλείται να διδάξει το γνωστό τραγούδι των Κατσιμιχαίων «Don't worry be happy», το οποίο είναι κατάλληλο για οινόφλυγες, μεταμεσονύκτιους θαμώνες διασκεδαστηρίου και όχι για τάξη σχολικού διδακτηρίου.

Παραθέτω την πρώτη στροφή:
«Άμα ξυπνήσεις και έχεις βγάλει ουρά,
αν κοιταχτείς και έχεις βγάλει βυζιά
don't worry be happy.
Άμα η κόρη σου σε λέει μπαμπά ενώ ο γιος σου
σε φωνάζει μαμά
don't worry be happy.».

Αυτά τα «ωραία» βγαίνουν σήμερα από τα σχολεία. Πνίγονται, ασφυκτιούν τα παιδιά από τις αναθυμιάσεις. Αντί για το «μάννα» της εξαίσιας παράδοσής μας, τα ποτίζουμε χολή, τα τρέφουμε με ακαθαρσίες. Μία Πνευματική Γενοκτονία, την οποία επιτρέπουμε, γιατί από Έθνος με ήθος θυσιαστικό και αντιστασιακό, καταντήσαμε, αξιολύπητο, δειλό σκορποχώρι. Εσχάτη ώρα εστί, να βρούμε τον εαυτό μας, να καθαρίσουμε την Ελλάδα από τις ανθρωποκάμπιες που την μαραζώνουν. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, αλλιώς μεγάλωναν τα παιδιά τους.

Ιδού ένα παράδειγμα:

«.Ένας ευσεβής γέροντας των ογδόντα χρόνων μου διηγείτο: Όταν ήταν μικρό παιδί αρρώστησε βαριά. Ήταν ετοιμοθάνατος. Οι γονείς του φέραν το γιατρό στο χωριό. Ο γιατρός εξέτασε τον άρρωστο, έδωσε τη συνταγή. Και ήταν Μ. Τεσσαρακοστή. Η οικογένεια πάμφτωχη. Αναγκάζονται και σφάζουν ένα κατσικάκι, για το άρρωστο παιδί. Πέρασαν μερικές μέρες και το άρρωστο παιδί έγινε καλά. Περίσσεψε όμως πολύ κρέας. Επειδή ήταν Μ. Τεσσαρακοστή, το πέταξαν στο ποτάμι! Ποιοί; Αυτοί που δεν είχαν τι να φάνε: Που τρώγαν κρέας Χριστούγεννα και Πάσχα! Έκαναν ή δεν έκαναν θυσία;». (αρχ. Β. Μπακογιάννη, «Τουρκοκρατία»).

http://resaltomag.blogspot.com/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

Απορώ, πως μερικοί δίνουν τόση σημασία στην ανθρώπινη δόξα και όχι στην δόξα του Θεού που μας περιμένει, όταν «των ανθρώπων την δόξαν φύγωμεν». Σε τι θα μας ωφελήση, αν αποκτήσουμε και το πιο μεγάλο αξίωμα που υπάρχει και μας εγκωμιάζη όλος ο κόσμος; Θα μας οδηγήσουν στον Παράδεισο τα εγκώμια του κόσμου ή θα μας ωθήσουν στην κόλαση;

Γέροντας  Παΐσιος 

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

Είπε γέρων. Δεν έχω ασχοληθεί με πολλά πράγματα. Λίγα πατερικά ξέρω και προσπαθώ…, τέλος πάντων. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι δεν υπάρχει φαρμάκι στον άνθρωπο. Το φαρμάκι γίνεται γλυκό, όταν το αντιμετωπίσεις πνευματικά.

Βλέπουμε πολλές φορές ένα άνθρωπο να αμαρτάνει. Λυπείται όπως πραγματικά μετανοεί, νιώθει λύπη εξομολογείται και έχει θεια παρηγοριά. Και όταν δεν νοιώθει αυτή την παρηγοριά, τότε πρέπει να καταλάβει ότι κάποια εξέλιξη τον πειράζει μέσα του, τον πειράζει ο λογισμός και πρέπει να πάει να το πει αυτό, όποτε έρχεται η παρηγοριά. Προχωρούμε τώρα. Συμμετέχει σε μια στεναχώρια ενός αδελφού που υποφέρει, κάνει προσευχή, παρακαλεί και τον βοηθάει ο Θεός. 

 Είπε πάλι , όταν κανείς είναι ελευθερωμένος από το παλιοάγχος, τότε αναπαύονται κοντά του και κάθε είδους άνθρωποι. 

Να αναπαύουμε τους ανθρώπους πνευματικά.

Παλιά στους δέκα οι έξι ήταν θεοφοβούμενοι, οι δύο μέτριοι και οι δύο αδιάφοροι, άλλα και αυτοί είχαν μέσα τους πίστη. Σήμερα δεν είναι έτσι. Δεν ξέρω πού θα πάει αυτή ή κατάσταση. Να προσπαθήσουμε τώρα, όσο μπο­ρούμε, να βοηθήσουμε πνευματικά τους ανθρώπους· όπως έγινε τότε με τον κατακλυσμό, με την κιβωτό τού Νώε, έτσι και τώρα Να γλυτώσουν μερικοί, Να μή σακατευτούν πνευματικά. Θέλει πολλή προσοχή, πολλή διάκριση, να δει κανείς τα πράγματα από πολλές πλευρές και να αναπαύση τους ανθρώπους. Μήπως έμενα με αναπαύει Να μαζεύονται οι άνθρωποι ή ήθελα να βλέπω τόσο κόσμο; Όχι, αλλά σ’ αυτήν την κατάσταση πού βρισκόμαστε, θέ­λουν λίγη βοήθεια οι καημένοι οι άνθρωποι. Εγώ δεν έγινα παπάς, για να μην έχω να κάνω με κόσμο, και τε­λικά περισσότερο ασχολούμαι με τον κόσμο.

Αλλά ό Θεός ξέρει την διάθεση μου και μου δίνει περισσότερα από όσα θα μου έδινε αν έκανα αυτό πού με ανάπαυε. Πό­σες φορές παρακαλώ την Παναγία Να μου οικονομήσει έναν τόπο μακρινό, ήσυχο, να μή βλέπω, Να μην ακούω τίποτε, να κάνω προσευχή για όλον τον κόσμο, άλλα δεν μ’ ακούει- σε άλλα τιποτένια μ’ ακούει. Βλέπω ότι τώρα ό Θεός, όταν πρόκειται Να έχω κόσμο, με βιδώνει στο κρεββάτι με κάποια αρρώστια, για να ξεκουραστώ. Δεν μού δίνει την γλυκύτητα πού ένιωθα παλιότερα στην προ­σευχή, γιατί δεν θα μπορούσα να αποχωριστώ από αυτήν. Τότε, όταν ερχόταν κανείς στο Καλύβι, ζοριζόμουν να βγω από εκείνη την κατάσταση την πνευματική.

Εκεί στο Καλύβι γίνομαι πρόγραμμα των ανθρώπων. Διαβάζω μέσα Ψαλτήρι, άπ’ έξω χτυπούν. Τους λέω «περιμένετε ένα τέταρτο» και αυτοί φωνάζουν: «Έ, Πάτερ, σταμάτα την προσευχή· ό Θεός δεν παρεξηγείται». Κατάλαβες; Μέχρις εκεί φθάνουν! Δεν είναι μόνον πού θα σταματήσω, αλλά αν βγω, μετά πάει, τέλειωσε. Ό,τι κάνω μέχρι τότε. Το πρωί, στις έξήμισι-επτά ή ώρα πρέ­πει να έχω τελειώσει και τον Εσπερινό, για να είμαι σί­γουρος. «Φως… πρωϊνόν αγίας δόξης» Την ώρα πού τε­τελειώνετε εσείς τον Όρθρο, εγώ έχω τελειώσει και τα κομποσχοίνια του Εσπερινού. Αν προλάβω να πάρω αντί­δωρο το πρωί, καλά- μετά ούτε τσάι- γίνομαι πτώμα, πέ­φτω κάτω. Ακόμη και το Πάσχα, την Διακαινήσιμο, είχα κάνει ένατες, τριήμερα. Μπορείς δεν μπορείς, πρέπει να μπορείς. Μία μέρα, δεν ξέρω τι εμπόδια είχε ό κόσμος -ίσως είχε φουρτούνα ή θάλασσα και δεν είχε καράβι -και δεν ήρθε κανείς στο Καλύβι. Πά, πά, έζησα μία σι­ναϊτική μέρα, όπως τότε στην σπηλιά της Αγίας Επι­στήμης! Όταν ή θάλασσα έχει φουρτούνα, εγώ έχω μπουνάτσα· όταν έχει μπουνάτσα, τότε έχω φουρτούνα.

Έχω βέβαια την δυνατότητα να πάω κάπου να ησυ­χάσω. Ξέρετε πόσοι μού έχουν πει να μού κάνουν τα έξοδα, για να πάω στην Καλιφόρνια, στον Καναδά; «Έχουμε Ησυχαστήριο, λένε, να ‘ρθής». Αν βρεθώ σε άγνωστο τόπο, θα είναι σαν να βρίσκομαι στον Παρά­δεισο. Δεν θα με ξέρει κανείς, θα έχω το πρόγραμμα μου, θα ζήσω καλογερικά, όπως θέλω. Βλέπεις όμως, όταν τελειώνει ό πόλεμος, τότε απολύεται κανείς. Τώρα έχουμε πόλεμο, πνευματικό πόλεμο. Πρέπει να είμαι στην πρώ­τη γραμμή. Τι μαρξιστές υπάρχουν, τι μασόνοι, τι σατανιστές και τόσοι άλλοι! Πόσοι δαιμονισμένοι, πόσοι αναρχικοί, πόσοι πλανεμένοι έρχονται, για να τους επισφραγίσω την πλάνη τους! Και πόσους μού τους στέλ­νουν, χωρίς να τους προβληματίσουν, άλλοι για να τους ξεφορτωθούν, άλλοι για να μη βγάλουν αυτοί το φίδι από την τρύπα… Να ξέρατε πόσο στριμώχνομαι και από πό­σες μεριές! Πίκρα το στόμα μου από τον πόνο των ανθρώ­πων. Μέσα μου όμως νιώθω παρηγοριά. Αν φύγω, το θεωρώ σαν να φεύγω από την πρώτη γραμμή, σαν να οπισθοχωρώ. Το θεωρώ προδοσία. Έτσι το νιώθω.

 Μήπως ξεκίνησα για τέτοια πράγματα ή ξεκίνησα για να βοηθάω μοναστήρια; Για άλλου ξεκίνησα και άλλου βρέθηκα, και τώρα πώς παλεύω! Και βλέπεις, ό άλλος δεν μιλάει. Δεν πάει να διαλύσουν την Εκκλησία; «Δεν πειράζει!», λέει. Πηγαίνει και με τον έναν και με τον άλλον, αρκεί να βολευτεί. Τι να βολευτεί! Αυτόν τον βολεύει ό διάβολος τε­λικά. Αυτά είναι άτιμα πράγματα. Αν ήθελα εγώ να κάνω αυτό πού με ευχαριστεί, ου, ξέρετε πόσο εύκολο ήταν; Σκοπός όμως είναι να κάνω όχι αυτό πού βολεύει εμένα, άλλα αυτό πού βολεύει τον άλλον. Αν σκεφτόμουν πώς να βολευτώ εγώ, έχω την δυνατότητα να βολευτώ σε πολ­λές μεριές. Για να πέρασης όμως στην βουλή τού Θεού, πρέπει να γίνεις «βουλευτής» τού Θεού, όχι «βολευτής» τού εαυτού σου.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Β΄-ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ)


http://gerontes.wordpress.com/

Η μεγαλύτερη αρρώστια: οι αριστεροί λογισμοί.....

- Γέροντα, αγωνιώ, όταν έχω να τακτοποιήσω ένα πρόβλημα, και δεν μπορώ να κοιμηθώ.

- Σ’ εσένα το βασικό πρόβλημα είναι οι πολλοί λογισμοί. Άν δεν είχες αυτούς τους πολλούς λογισμούς, θα μπορούσες να αποδώσεις πολύ περισσότερα και στην διακονία σου και στα πνευματικά σου. Άκου έναν τρόπο, για να αποφεύγεις τους πολλούς λογισμούς: Όταν σου έρχεται στον νου κάτι που πρόκειται π.χ. να κάνεις αύριο, να λες στον λογισμό σου: Αύτη η δουλειά δεν είναι για σήμερα θα την σκεφθώ αύριο. Επίσης, όταν είναι να αποφασίσεις για κάτι, μην ταλαιπωρείσαι με την σκέψη να βρεις το καλύτερο και αναβάλλεις συνέχεια. Διάλεξε κάτι και προχώρα. Άφησε έπειτα τον Θεό να φροντίσει για τα παραπέρα. Προσπάθησε να άποφεύγεις την σχολαστικότητα, για να μη ζαλίζεις το μυαλό σου. Να κάνεις ό,τι μπορείς με φιλότιμο και νά κινείσαι απλά και με μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό. Τον υποχρεώνουμε, κατά κάποιον τρόπο, τον Θεό να βοηθήσει, όταν αναθέτουμε το μέλλον και τις ελπίδες μας σ’ Αυτόν. Μέ τους πολλούς λογισμούς κι ένας υγιής άνθρωπος αχρηστεύεται. Ένας που πάσχει και υποφέρει, είναι δικαιολογημένος, αν στενοχωριέται. Ένας όμως που έχει την υγεία του και ζαλίζεται και υποφέρει από αριστερούς λογισμούς, αυτός είναι για δέσιμο! Να είναι μια χαρά και να βασανίζεται με τους λογισμούς του!

Στην εποχή μας η μεγαλύτερη αρρώστια είναι οι μάταιοι λογισμοί των κοσμικών ανθρώπων. Οι άνθρωποι όλα μπορεί να τα έχουν εκτός από καλούς λογισμούς. Ταλαιπωρούνται, γιατί δεν αντιμετωπίζουν τα πράγματα πνευματικά. Π.χ. ξεκινάει κανείς να πάει κάπου, παθαίνει μια μικρή βλάβη η μηχανή του αυτοκινήτου του, καί καθυστερεί λίγο να φθάσει στον προορισμό του. Άν έχει καλό λογισμό, θα πει: Φαίνεται, ό Καλός Θεός έφερε αυτό το εμπόδιο, γιατί ίσως θα πάθαινα κάποιο ατύχημα, αν δεν είχα αυτήν την καθυστέρηση. Πώς να Σε ευχαριστήσω, Θεέ μου, γι’ αυτό; , και δοξάζει τον Θεό. Ένώ, αν δεν έχει καλό λογισμό, δεν θα αντιμετώπισει πνευματικά την κατάσταση, θα τα βάλει με τον Θεό και θα βρίζει: Να, θα πήγαινα νωρίτερα, άργησα, τί αναποδιά! Καί Αυτός ο Θεός… .

Ο άνθρωπος, όταν δέχεται ό,τι του συμβαίνει με δεξιό λογισμό, βοηθιέται. Ενώ, όταν δουλεύει αριστερά, βασανίζεται, λειώνει, παλαβώνει. Μιά φορά, πριν από χρόνια, μπήκαμε σε ένα φορτηγό που είχε για καθίσματα κάτι σανίδες, για να έρθουμε από την Ούρανούπολη στην Θεσσαλονίκη. Μέσα ήταν άνω-κάτω βαλίτσες, πορτοκάλια, ψάρια, βρώμικα καφάσια από ψάρια που τα επέστρεφαν, παιδιά από την Άθωνιάδα, άλλα καθιστά, άλλα όρθια, καλόγεροι, λαϊκοί… Ενας λαϊκός ήρθε και κάθησε δίπλα μου. Ήταν και χονδρός και, επειδή κάπως στριμώχθηκε, έβαλε τις φωνές: Τί κατάσταση είναι αυτή!… . Πιο εκεί ήταν ένας μοναχός που, ο φουκαράς, ήταν κουκουλωμένος μέχρι επάνω από τα καφάσια και μόνον το κεφάλι του είχε εξω. Εν τω μεταξύ, όπως κουνιόταν το φορτηγό – ο δρόμος ήταν ένας καρρόδρομος χαλασμένος -, έπεφταν τα στοιβαγμένα καφάσια και ο καημένος προσπαθούσε να τα πετάει αριστερά-δεξιά με τα χέρια του, για να μην τον χτυπήσουν στο κεφάλι. Και ο άλλος φώναζε, επειδή καθόταν λίγο στριμωχτα.

 Δεν βλέπεις, του λέω, εκείνος πώς είναι, κι εσύ φωνάζεις;. Ρωτάω και τον μοναχό: Πώς τα περνάς, πάτερ;. Κι εκείνος χαμογελώντας μου λέει: Από την κόλαση, Γέροντα, καλύτερα είναι εδώ! Ο ένας βασανιζόταν, αν και καθόταν, και ο άλλος χαιρόταν, παρόλο που τα καφάσια κόντευαν να τον κουκουλώσουν. Και είχαμε δυο ώρες δρόμο δεν ήταν και κοντά. Ο νους του λαϊκού γύριζε στην άνεση που θα είχε, αν ταξίδευε με λεωφορείο, και πήγαινε να σκάσει, ενώ ο μοναχός σκεφτόταν την στενοχώρια που θα είχε, αν βρισκόταν στην κόλαση, και ένιωθε χαρά.

Σκέφθηκε: Σε δυο ώρες θα φθάσουμε και θα κατεβούμε, ενώ οι καημένοι στην κόλαση ταλαιπωρούνται αιώνια. Ύστερα εκεί δεν έχει καφάσια, κόσμο κ.λπ., άλλα είναι κόλαση. Δόξα Σοι ο Θεός, εδώ είμαι καλύτερα.

- Που οφείλεται, Γέροντα, η διαφορά εμπιστοσύνης λ.χ. δύο υποτακτικών προς τον Γέροντα τους;

- Στον λογισμό. Μπορεί κανείς να εχη χαλασμένο λογισμό για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε.

Αν ο άνθρωπος δεν έχει καλό λογισμό και δεν βγάζει τον εαυτό του από τις ενέργειες του – αν ενεργεί δηλαδή με ιδιοτέλεια -, δεν βοηθιέται ούτε και από έναν Άγιο. Όχι άγιο Γέροντα ή άγια Γερόντισσα να έχει, όχι τον Άγιο Αντώνιο να είχε Γέροντα, αλλά και όλους τους Άγιους, δεν μπορεί να βοηθηθεί. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να βοηθήσει έναν τέτοιον άνθρωπο, αν και το θέλει πολύ. Όταν κανείς αγαπάει τον εαυτό του, έχει δηλαδή φιλαυτία, όλα τα ερμηνεύει όπως τα αγαπάει ο εαυτός του. Και βλέπεις, άλλοι τα ερμηνεύουν αμαρτωλά, άλλοι όπως τους αναπαύει, και σιγά-σιγά γίνονται φυσιολογικές αυτές οι παράλογες ερμηνείες τους.

 Όπως και αν φερθείς, σκανδαλίζονται Είναι μερικοί που, αν τους προσέξεις λίγο, αν τους πείς έναν καλό λόγο, πετούν. Αν δεν τους προσέξεις, λυπούνται πολύ, πιάνουν τα άκρα, που είναι του πειρασμού. Βλέπουν λ.χ. μία κίνηση και λένε: α! έτσι θα έγινε, και ύστερα καταλήγουν να είναι σίγουροι ότι έτσι έγινε. Ή βλέπουν τον άλλον σοβαρό και νομίζουν ότι κάτι έχει μαζί τους, ενώ ο άλλος μπορεί να είναι σοβαρός, γιατί τον απασχολεί κάτι. Προ ήμερων ήρθε και σ’ εμένα κάποιος και μου είπε: Γιατί παλιά μου μιλούσε ο τάδε και τώρα δεν μου μιλάει; Του είχα κάνει μιά παρατήρηση, μήπως γι’ αυτό;. Κοίταξε, του λέω, μπορεί να σε είδε και να μη σε πρόσεξε ή είχε κανέναν άρρωστο και είχε στον νου του να ψάξει για γιατρό ή να βρει συνάλλαγμα, για να πάει στο εξωτερικό κ.λπ.. Και πράγματι ο άλλος είχε άρρωστο άνθρωπο, είχε ένα σωρό φροντίδες, και αυτός είχε την απαίτηση να σταθεί να του μιλήσει και έβαζε ένα σωρό λογισμούς.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Γ΄- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ)

http://gerontes.wordpress.com/

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΛΟΥΚΑ ΤΟΝ ΙΑΤΡΟΝ

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

Στην  εποχή  μας  η  μεγαλύτερη  αρρώστια  είναι  οι  μάταιοι  λογισμοί  των  κοσμικών ανθρώπων.  

Οι  άνθρωποι  όλα μπορεί  να τα έχουν εκτός  από  καλούς  λογισμούς. 

Ταλαιπωρούνται, γιατί δεν  αντιμετωπίζουν τα πράγματα πνευματικά. 

Γέροντας Παΐσιος 

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ επ. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ

Γέροντα, πώς συμβαίνει μερικές φορές ,αυτός που βοηθιέται, να φέρεται άσχημα προς αυτόν που τον βοήθησε;

Γέροντα, πώς συμβαίνει μερικές φορές ,αυτός που βοηθιέται, να φέρεται άσχημα προς αυτόν που τον βοήθησε;

- Ο διάβολος πάει και κεντάει τον άλλον, ώστε να μας φερθή άσχημα και να αγανακτήσουμε, οπότε χάνουμε το καλό.

Δεν φταίει ο άνθρωπος˙ο διάβολος κεντάει τον άνθρωπο, για να μας κάνη να τα χάσουμε όλα. Όταν κάνετε μια καλωσύνη, να αισθάνεσθε πάντα πως ό,τι κάνετε έχετε υποχρέωση να το κάνετε και να είστε έτοιμες να αντιμετωπίσετε πειρασμό, για να μη χάσετε το καλό που κάνατε, αλλά να το κερδίσετε όλο. Κάνει λ.χ. ένας μια ελεημοσύνη, χωρίς να έχη σκοπό να την φανερώση.

Μπαίνει ο πειρασμός στην μέση και βάζει άλλους να του πουν «εσύ ο φιλάργυρος, που δεν έκανες τίποτε κ.λπ., ο τάδε έκανε αυτό, ο τάδε εκείνο», για να τον αναγκάση να πη και αυτός… ταπεινά «έκανα και εγώ κάτι μικρό, ένα νοσοκομείο» ή να τον αναγκάση να αγανακτήση να αγανακτήση και να πη «ποιός εγώ, που έκανα αυτό και αυτό;» και να τα χάση όλα. Ή θα βάλη αυτόν που ευεργέτησε να του πη:

«Αχάριστε, εκμεταλλευτά κ.λπ.», μέχρι να του απαντήση: «Εγώ εκμεταλλευτής; Εγώ που σου έκανα εκείνη την καλωσύνη , εκείνη την ευεργεσία;».

«Βρε τον αχάριστο, θα πη μετά, δεν ήθελα να μου πη “ευχαριστώ”, αλλά τουλάχιστον να το αναγνώριζε». Όταν όμως κανείς περιμένη αναγνώριση, πάει, τα χάνει όλα.

Ενώ, αν βάλη έναν καλό λογισμό και πη «καλύτερα που ξέχασε την καλωσύνη που του έκανα» ή «μπορεί να ήταν στενοχωρημένος ή κουρασμένος, γι’ αυτό μίλησε έτσι», δικαιολογεί τον άλλον και δεν χάνει. Όταν δεν περιμένουμε ανταπόδοση, τότε έχουμε καθαρό μισθό. Ο Χριστός έκανε το παν για μας και εμείς Τον σταυρώσαμε. Τί ψάλλουμε; «Αντί του μάννα χολήν». Πάντοτε να προσπαθούμε να κάνουμε το καλό, χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση.

Aνοιχτή Επιστολή του Μητροπολίτη Σισανίου καί Σιατίστης Παῦλου στον Υπουργό κ. Χρυσοχοῒδη

«Εἴτε τό θέλουν οἱ τοπικές κοινωνίες εἴτε ὄχι, εἴτε τό θέλετε, εἴτε ὄχι θά γίνει» εἶπε ὁ κ. Χρυσοχοῒδης καί ἀπό τηλεοράσεως, ἀλλά καί στούς ἐκπροσώπους τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν δηλαδή στό Περιφερειάρχη Δυτ. Μακεδονίας, στόν Ἀντιπεριφεριάρχη, στήν Δήμαρχο Βοῒου, στόν Πρόεδρο τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Βοῒου τόν ὁποῖο ἀπρεπῶς διέκοψε καί τόν χαρακτήρισε σάν λαϊκιστή, «εἶπε ὁ γάϊδαρος τόν πετεινό κεφάλα» λέει βέβαια ὁ λαός μας καί στούς τοπικούς Βουλευτές, σχετικά μέ τήν δημιουργία στρατοπέδου συγκεντρώσεως, γιατί περί αὐτοῦ πρόκειται, στήν Νεάπολη Κοζάνης.

Ἀλήθεια κ. Ὑπουργέ, ποιός εἶσθε ἐσεῖς πού μιλᾶτε μέ αὐτό τόν τρόπο; Ποιός νομίζετε ὅτι εἶσθε, γιά νά προκαλεῖτε βάναυσα τίς τοπικές κοινωνίες τίς ὁποῖες καί ἐσεῖς ὡς μέλος τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ὁδηγήσατε στήν παρακμή; Τόσο σπουδαῖο φαντάζεσθε τόν ἑαυτό σας; Νοσταλγεῖτε τήν ἐποχή τοῦ «ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν;». Ἡ περιφρόνηση τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν εἶναι δημοκρατική κατάκτηση; Πρέπει νά καταλάβετε καλά, ὅτι δέν σᾶς φοβόμαστε, ὅσο κι’ἄν μᾶς ἀπειλεῖτε !

Κύριε Ὑπουργέ, τό πρῶτο πού δέν πρέπει νά ξεχάσετε, εἶναι ὅτι εἶσθε καί ἐσεῖς ΕΝΟΧΟΣ γιά τό κατάντημα αὐτοῦ τοῦ τόπου καί οἱ ἔνοχοι τό λιγότερο πρέπει νά εἶναι σεμνοί καί διακριτικοί καί ὄχι προκλητικοί.. Ἀλήθεια, τί θά κάνετε; Θά συγκρουσθεῖτε μέ τούς πολίτες; Θά φέρετε τά ΜΑΤ; Θά χτυπηθεῖτε μαζί μέ τούς ἀνθρώπους γιά νά ἀποδείξετε ὅτι ἐσεῖς μπορεῖτε; Ἐνεργεῖτε μέ τόση ἀφροσύνη; Δέν σκέπτεσθε τό ἁπλούστερο. ὅτι τήν ὥρα πού ὅλα θά εἶναι ἕτοιμα, ἐσεῖς ΔΕΝ θά εἶσθε Ὑπουργός, ἴσως οὔτε καί βουλευτής; Ἡ ἀλαζονεία ποτέ δέν ὑπῆρξε καλός σύμβουλος! Περισσότερη ψυχραιμία κ. Ὑπουργέ, ἀλλοιῶς δέν εἶσθε κατάλληλος γιά τήν θέση πού ἔχετε.

Ἄς ἔλθουμε ὅμως καί στήν οὐσία τοῦ προβλήματος. Γιατί ἄραγε ἀντιδροῦν οἱ τοπικές κοινωνίες; Πρῶτον γιατί δέν τίς ἐνημερώσατε, δεύτερον γιατί δέν σᾶς ἐμπιστεύονται, τρίτον γιατί τίς ὑποτιμήσατε καί τέταρτον γιατί δέν θέλουν νά γίνουν συνεργοί σας στήν ἀθλιότητα πού ἑτοιμάζετε. Ἄς τά προσεγγίσουμε ἕνα-ἕνα.

Πρῶτον, δέν τίς ἐνημερώσατε καί αὐτό εἶναι μιά πρώτη ὑποτίμηση καθ’ἑαυτήν. Ἀποφασίσατε γι’αὐτούς χωρίς αὐτούς, κι’ὅταν ἦλθαν πρός σᾶς οἱ ἐκλεγμένοι ἀντιπρόσωποι τους τούς φερθήκατε μέ σκαιότητα καί περιφρόνηση. Μέ μιά τέτοια συμπεριφορά ποιός μπορεῖ νά σᾶς ἐμπιστεύεται;

Δεύτερον, γιατί δέν σᾶς ἐμπιστεύονται ὡς πολιτικό. Μήπως κ. Ὑπουργέ ἤλθατε ἀπό ἄλλο πλανήτη; Μποροῦμε νά ἐμπιστευθοῦμε ἐκείνους πού κατέστρεψαν τή χώρα ἐν γνώσει τους; Σέ ἄλλες ἐποχές καί ἀπέναντι σέ ἄλλους ἔπρεπε νά εἴσασταν γενναῖος καί νά ἀντισταθεῖτε γιά νά μή φθάσουμε ἐδῶ πού φθάσαμε. Ἀργήσατε πάρα πολύ καί εἶναι πλέον πολύ ἀργά γιά νά ζητᾶτε νά σᾶς ἐμπιστευθοῦμε. Θυμᾶστε κ. Ὑπουργέ, τόν #Εὐστάθιο Λαζαρίδη; Εἶναι ὁ ἀστυνομικός πού ἔπεσε θῦμα τῶν ἀδίστακτων δολοφόνων στά Ζωνιανά καί τραυματίστηκε βαρύτατα; Εἶναι ἀπό τή Νεάπολη. Βλέπουμε τόν δύστυχο πατέρα του καθημερινά νά προσπαθεῖ νά τόν στηρίξει στό κέντρο ἀποκατάστασης πού φιλοξενεῖται. Ἡ ἐπίσημη Πολιτεία τόν ἔχει ξεχάσει. Ἕνα δικό σας ἄνθρωπο, ἐννοῶ τοῦ Ὑπουργείου σας, πού ἔπεσε θῦμα τοῦ καθήκοντος καί τήν οἰκογένεια του δέν μπορέσατε νά στηρίξετε καί θέλετε νά σᾶς ἐμπιστευθοῦμε;

Τρίτον, ἀνακοινώσατε πρίν λίγο καιρό ὅτι θά πέσει «σκοῦπα στήν Ἀθήνα γιά τούς λαθρομετανάστες». Τήν σκοῦπα κ. ὑπουργέ τήν χρησιμοποιοῦμε γιά νά μαζεύουμε σκουπίδια. Αὐτή τήν ἀντίληψη ἔχετε λοιπόν γιά τούς λαθρομετανάστες; Καί ἀφοῦ αὐτά τά κατ’ἐσᾶς σκουπίδια τά φέρνετε σέ μᾶς ἀντιλαμβανόμαστε τί γνώμη ἔχετε καί γιά μᾶς. Ἄλλωστε αὐτό ἔχει φανεῖ πρό πολλοῦ ἀφοῦ ἀφήσατε τόν τόπο αὐτό νά ρημάξει, ἀφοῦ κλείσατε τά σχολεῖα του κλπ. Ἐμεῖς ὅμως δέν ἔχουμε αὐτή τήν ἀντίληψη καί γι’αὐτό δέν θέλουμε νά γίνουμε συνεργοί στήν ἀθλιότητα πού ἀκούει στό ὄνομα «στρατόπεδο συγκεντρώσεως».

Ἀλήθεια! πότε κάνατε κάτι σωστό καί ὁλοκληρωμένο σ’αὐτό τόν τόπο γιά νά πιστέψουμε ὅτι θά τό κάνετε καί τώρα; Ὑποτίθεται ὅτι ξεκινάτε ἕνα ἔργο σέ ἕνα ὑπουργεῖο καί τό ἀφήνεται γιά νά πᾶτε σέ ἄλλο, ἀποδεικνύοντας τόσο καθαρά ὅτι σᾶς ἐνδιαφέρει ἡ καρέκλα καί ὄχι τό ἔργο. Ἔχετε νά μᾶς ὑποδείξετε ἕνα ἄλλο ἔργο στήν Ἑλλάδα πού νά ἔγινε τόσο γρήγορα, ὅσο θά τό κάνετε ἐσεῖς, τόσο ἀξιόπιστα καί τόσο φερέγγυα γιά νά πιστέψουμε ὅτι θά τό κάνετε καί τώρα; Μιά ἀποθήκη ἀνθρώπων θά φτιάξετε, μιά χωματερή ἀνθρώπων καί τίποτα ἄλλο. Εἴπατε ὅτι θά φυλάσσεται τόσο καλά, ὥστε κανείς δέν θά μπαίνει καί κανείς δέν θά βγαίνει. Μά λοιπόν μᾶς θεωρεῖτε τόσο ἀφελεῖς; Ἀλήθεια μπορεῖτε νά μᾶς ὑποδείξετε ἕνα τέτοιο κέντρο στήν Εὐρώπη νά τό ἐπισκεφθοῦμε, νά δοῦμε τίς προδιαγραφές του καί νά καταλάβουμε τί «παράδεισο» θά φτιάξετε γι’ αὐτούς τούς δύστυχους ἀνθρώπους.

Ποῦ θά μένουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι χειμῶνα-καλοκαίρι; Σέ σκηνές, σέ παραπήγματα, σέ κτίρια; Ὅσο ἔγκαιρα ἔφτασαν φέτος τά βιβλία στά σχολεῖα, ἄλλο τόσο γρήγορα θά γίνουν αὐτά πού ὑπόσχεσθε. Φαντάζεστε τί ἐμπειρία ζωῆς θά ἀποκτήσουν τά παιδιά μας βλέποντας ἀνθρώπους μέσα σέ συρματοπλέματα ἤ βλέποντας τά ἄλλα παιδιά, σάν παιδιά ἑνός κατώτερου Θεοῦ πίσω ἀπό τά κάγκελα!!! Γιά μιά ἀκόμη φορά δουλειές τοῦ ποδαριοῦ. Μέ τή δυστυχία τῶν ἀνθρώπων δέν κάνουμε τόσο φθηνή πολιτική κ. Ὑπουργέ. Βρεῖτε ἅλλο τρόπο γιά νά πείσετε τούς Ἀθηναίους καί νά διεκδικήσετε τήν ἐπανεκλογή σας.

Ἀλήθεια, ἔχετε ποτέ ἐπισκεφθεῖ τή Νεάπολη; Ἔχετε δεῖ πόσο κοντά εἶναι τό στρατόπεδο; Εἶναι σχεδόν στά κράσπεδα τῆς
πόλεως. Ἄν λοιπόν μπορεῖ νά γίνει ἕνα στρατόπεδο συγκεντρώσεως μέσα σέ μιά πόλη γιατί δέν τό φτιάχνετε λίγο ἔξω ἀπό τήν Κηφισιά, λίγο ἔξω ἀπό τήν Βάρκιζα, λίγο ἔξω ἀπό τήν Πεντέλη;

Κύριε Ὑπουργέ,

Εἶναι σημαντικό νά θυμᾶσθε τό ἀρχαῖο ρητό. Ὁ σωστός ἄρχοντας πρέπει νά θυμάται τρία πράγμαα. Πρῶτον ὅτι ἄρχει ἀνθρώπων, δεύτερον ὅτι διοικεῖ σύμφωνα μέ τούς νόμους καί τρίτον νά θυμάται ὅτι δέν θά εἶναι πάντα ἄρχων.

Τό πρόβλημα τό δημιούργησε ἡ ἄφρων καί ἀδιάφορη συμπεριφορά τοῦ πολιτικοῦ συστήματος πού κατέρρευσε. Γιά μένα ὡς ἄνθρωπο καί ὡς Ἐπίσκοπο αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καί ὀργίζομαι μαζί σας γιατί τούς ἀντιμετωπίζετε ὡς «σκουπίδια» καί «μπάζα» τώρα πού δέν ἐξυπηρετοῦν τίς πολιτικές σας. Θά τούς διακονοῦσα προσωπικά καί ἐθελοντικά μέ πολύ προθυμία. Ἄν διαφωνῶ μαζί σας εἶναι γιατί δέν δέχομαι νά γίνω συνεργός στήν ἀθλιότητα πού ἐπιχειρεῖτε καί στήν περιφρόνηση τῆς τοπικῆς κοινωνίας μας.

Ὁ Μητροπολίτης
Ὁ Σιανίου καί Σιατίστης Παῦλος

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

Η αλήθεια της αγάπης δεν κυβερνάται από το νου της λογικής αλλά από την καρδιά του συναισθήματος.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΙΕΡΩΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ

. «Αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶναι καλὰ πνευματικά, εἶναι μερικοὶ ἱερωμένοι ποὺ σπουδάζουν ψυχολογία, γιὰ νὰ βοηθήσουν τὶς ψυχὲς (μὲ ἀνθρώπινες τέχνες). Καὶ τὸ παράξενο εἶναι ποὺ οἱ δάσκαλοί τους οἱ ψυχολόγοι δὲν πιστεύουν στὸν Θεὸ καὶ δὲν παραδέχονται οὔτε ψυχή, ἢ τὴν παραδέχονται μὲ ἕνα δικό τους τρόπο (σχεδὸν ὅλοι). Ἀπὸ αὐτὴν τὴν πράξη τους οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ φανερώνουν ὅτι πνευματικὰ εἶναι ἄρρωστοι καὶ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ἁγιοπατερικὲς ἐξετάσεις, καί, ἀφοῦ θεραπευθοῦν, τότε θὰ διακρίνουν καὶ μόνοι τους τὸ ἄρρωστο αὐτὸ πνεῦμα καὶ θὰ γνωρίσουν παράλληλα καὶ τὴν θεία Χάρη, γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν στὸ ἑξῆς τὶς ψυχὲς ποὺ πάσχουν τὴν θεία ἐνέργεια καὶ ὄχι τὶς ἀνθρώπινες τέχνες.

. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος … βοηθηθεῖ νὰ πιστέψει στὸν Θεὸ καὶ στὴν μέλλουσα ζωή, τὴν αἰώνιο – συλλάβει δηλαδὴ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς – καὶ μετανοήσει, ἀλλάξει ζωή, ἔρχεται ἀμέσως ἡ θεία παρηγοριὰ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τὸν ἄνθρωπο, διώχνοντας καὶ ὅλα τὰ κληρονομικά του. Ἔτσι ἔγινε σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους ποὺ μετανόησαν, ἀγωνίστηκαν μὲ φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, ἔγιναν καὶ Ἅγιοι καὶ τοὺς προσκυνᾶμε τώρα μὲ εὐλάβεια καὶ ζητᾶμε καὶ τὶς πρεσβεῖες τους, ἐνῶ πρὶν εἶχαν πολλὰ πάθη καὶ κληρονομικά.

. Ἐπὶ παραδείγματι, ὁ Ὅσιος Μωυσῆς ὁ Αἰθίοψ, ἐνῶ πρὶν ἦταν ὁ πιὸ αἱμοβόρος ληστής, μὲ κληρονομικὴ κακία, μόλις πίστεψε στὸν Θεό, μετανόησε, ἀσκήθηκε, ἔφυγαν ὅλα τὰ πάθη, τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἀξιώθηκε νὰ λάβει ἀκόμα καὶ τὸ προφητικὸ χάρισμα. Πέρασε δὲ στὴν εὐαισθησία ἀκόμα καὶ τὸ Μέγα Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπὸ τὴν μεγαλύτερη ἀρχοντικὴ οἰκογένεια τῆς Ρώμης, μὲ κληρονομικὲς ἀρετὲς καὶ ἐπιστημονικὴ μεγάλη μόρφωση.

. Ἑπομένως, τὸ πᾶν εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ψυχὴ μπορεῖ νὰ τὴν βοηθήσει μόνο χαριτωμένος Πνευματικός, μὲ πίστη, ποὺ ἀγαπάει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν πονάει, γιατί γνωρίζει τὴ μεγάλη της ἀξία, τὴν βοηθάει στὴ μετάνοια, τὴν ξαλαφρώνει μὲ τὴν ἐξομολόγηση, τὴν ἐλευθερώνει ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ὁδηγεῖ στὸν Παράδεισο ἢ πετάει τὸν λογισμό, μὲ τὸν ὁποῖο βασανίζει τὴν εὐαίσθητη ψυχὴ ὁ πονηρός, καὶ θεραπεύεται.

. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀρρώστια στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν λογισμό, ὅταν δηλαδὴ πείσει ὁ διάβολος τὸν ἄνθρωπο μὲ λογισμοὺς ὅτι δὲν εἶναι καλά. Ὅπως δὲν ὑπάρχει καὶ ἀνώτερος γιατρὸς σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἀπὸ τὸν ἔμπειρο Πνευματικό, ποὺ ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη μὲ τὴν ἁγιότητά του καὶ πετάει αὐτοὺς τοὺς λογισμοὺς ἀπὸ τὰ εὐαίσθητα πλάσματα τοῦ Θεοῦ καὶ θεραπεύει ψυχὲς καὶ σώματα δίχως φάρμακα, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὶς ἐξασφαλίζει καὶ τὸν Παράδεισο».

(Σ.: Ἔχει σημασία ὅτι πρόκειται γιὰ κείμενα ποὺ ὁ ἴδιος ὁ γέροντας ἔγραψε μὲ τὸ χέρι του)


Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου
“Ἐπιστολές”,
Ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχαστ. “Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος”,
Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 1994, σελ. 102-103.


http://christianvivliografia.wordpress.com/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

...........τὸ πᾶν εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ψυχὴ μπορεῖ νὰ τὴν βοηθήσει μόνο χαριτωμένος Πνευματικός, μὲ πίστη, ποὺ ἀγαπάει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν πονάει, γιατί γνωρίζει τὴ μεγάλη της ἀξία, τὴν βοηθάει στὴ μετάνοια, τὴν ξαλαφρώνει μὲ τὴν ἐξομολόγηση, τὴν ἐλευθερώνει ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ὁδηγεῖ στὸν Παράδεισο ἢ πετάει τὸν λογισμό, μὲ τὸν ὁποῖο βασανίζει τὴν εὐαίσθητη ψυχὴ ὁ πονηρός, καὶ θεραπεύεται.........    

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «ΕΓΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΘΕΛΩ Ν΄ ΑΓΑΠΑΣ»

Σε μία επίσκεψή μου στον Γέροντα Παϊσιο, ο Γέροντας καθόταν στο υπαίθριο αρχονταρίκι του, στο Ιερόν Κελλίον Παναγούδα, κι έπλεκε σιωπηλός κομποσχοίνι. Εμείς ολοτρίγυρα αρκετοί θα έλεγα προσκυνητές καθισμένοι στους κομμένους κορμούς των δένδρων, παρακολουθούσαμε σιωπηλοί. Για μια στιγμή ο γέροντας έσπασε τη σιωπή του αστειευόμενος με δυό παιδιά δέκα με δώδεκα χρονών.

- Εσένα πως σε λένε ; ρώτησε ο Γέροντας.

- Γιώργο απαντά ο μικρός.

- Πω, πω και ήθελα έναν υποτακτικό να τον λένε Γιώργο του απάντησε ο Γέροντας αστειευόμενος, κι ύστερα τον πλησίασε συνεχίζοντας...

Μα εγώ δε τον θέλω έτσι, τον θέλω να έχει βγάλει πανεπιστήμια, να ξέρει ξένες γλώσσες.

Στο τέλος φεύγοντας ο μικρός με τον πατέρα του, πήγε να πάρει την ευχή του. Ο γέροντας, του έδωσε το κομποσχοίνι που έπλεκε, τον έβαλε στην αγκαλιά του και του είπε

«Έλα μωρέ, εγώ τον Χριστό θέλω ν΄ αγαπάς» καταδεικνύοντας τόσο απλά ο Γέροντας, την ορθόδοξη ομορφιά της ελεύθερης επιλογής οδού προς σωτηρίαν.

http://www.agioritikovima.gr/

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: «ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΣΘΕ ΤΙΣ ΩΡΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ»

Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό.

Για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, τη νιώθουν βαθιά.

Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε το βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ’ το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.

Να παρατηρείτε όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους. Να ρωτάτε να ολοκληρώνετε τις γνώσεις σας για το καθετί, να μη στέκεστε αδιάφοροι. Αυτό σας βοηθάει σε βαθύτερη μελέτη των θαυμασίων του Θεού. Γίνονται όλα ευκαιρίες να συνδεόμαστε με όλα και με όλους. Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του παντός. Να ζείτε μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Όταν όμως δεν έχει κανείς εσωτερική χάρι, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μας ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον Παράδεισο.

Ο πνευματέμφορος αυτός που έχει το Πνεύμα του Θεού, προσέχει όπου περνάει, είναι όλα μάτια, όλα όσφρηση. Όλες του οι αισθήσεις ζούνε, αλλά ζούνε με το Πνεύμα του Θεού. Είναι αλλιώτικος. Όλα τα βλέπει κι όλα τα ακούει· βλέπει τα πουλιά την πέτρα την πεταλούδα… Περνάει από κάπου αισθάνεται το καθετί, ένα άρωμα για παράδειγμα. Ζει μέσα σε όλα· στις πεταλούδες, στις μέλισσες κ.λπ. Η χάρις τον κάνει να είναι προσεκτικός. Θέλει να είναι μαζί με όλα.

Προσευχή είναι να πλησιάζεις το κάθε πλάσμα του Θεού με αγάπη και να ζεις με όλα και με τα άγρια ακόμη, εν αρμονία. Αυτό επιθυμώ και προσπαθώ να το εφαρμόζω.

Έπειτα από καιρό μας εφέρανε άλλον παπαγάλο, αυτόν που έχομε τώρα… Είναι εγωιστής, όμως, και θέλει να τον προσέχεις, να του μιλάεις με γλυκύτητα, να μην τον περιφρονείς. Ζηλεύει ιδιαιτέρως, γι’ αυτό δεν θέλει να μιλάεις σ’ άλλον, ούτε ν’ αγαπάεις άλλον. Αλλιώς θυμώνει πολύ.

http://www.agioritikovima.gr/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό.!!!!

γέρων Πορφύριος 

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ...ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

«Έκθαμβος ασπάζεται Γαβριήλ

έκθαμβος λαμβάνει η Παρθένος τον ασπασμόν

πως ο Θεού λόγος κατήλθε βροταθήναι;

Του Κτίστου προσκυνούμεν την συγκατάβασιν».

Η ΑΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ-ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ - Η ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ

η Στελίτσα...το σπουργιτάκι του Θεού!!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ ΑΓΙΑΣ ΔΟΞΗΣ...!!!

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ  ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ...!!!

ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ.....!!!

Ησυχαστική Θεολογία

Ο Ησυχασμός δεν αποτελεί εποχικό ή περιθωριακό φαινόμενο της ιστορίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά συνιστά κεντρικό άξονα της μοναχικής παραδόσεώς της και σφραγίζει διαχρονικά το χαρακτήρα της πνευματικής της ζωής. Ήδη, από τους πρώτους αιώνες της ιστορίας της Εκκλησίας η έννοια της ησυχίας συνδέθηκε με την αποδέσμευση του ανθρώπου από την αγωνιώδη μέριμνα και ταραχή του κόσμου και την επιστροφή του προς το Θεό.

Η ησυχία δεν είναι πλαδαρότητα ή ακινησία, αλλά αφύπνιση και έντονη ενεργοποίηση στο επίπεδο της πνευματικής ζωής. Είναι μια εσωτερική ανασύνταξη και επανατοποθέτηση, που καλλιεργείται με την περισυλλογή, την αυτοσυγκέντρωση, την προσευχή και την κοινωνία με το Θεό, Και η ησυχαστική ζωή, που καλλιεργείται με τη φυγή στην έρημο, δεν εκφράζει αποστροφή προς τον κόσμο, αλλά προσήλωση στην αγάπη του Θεού. Ο ησυχαστής απομονώνεται στην έρημο, για να χωρέσει μέσα του ολόκληρο τον κόσμο. Η ησυχαστική όμως ζωή μπορεί να καλλιεργηθεί ως ένα βαθμό και μέσα στις πόλεις, όπως βεβαιώνει η ιστορία της Ορθοδοξίας. Ο πατέρας του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Κωνσταντίνος ζούσε ησυχαστική ζωή μέσα στην Κωνσταντινούπολη ως συγκλητικός και μέλος της αυτοκρατορικής αυλής. Εκείνο που απαιτεί η ζωή αυτή είναι η αποδέσμευση από την εμπαθή προσήλωση στον κόσμο και η πλήρης αναφορά στο Θεό.

Προσήλωση

Κεντρική θέση στον ησυχασμό έχει η νοερά ή καρδιακή προσευχή, που πραγματοποιείται με την επίκληση του ονόματος του Χριστού: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ε¬λέησόν με». Η προσευχή αυτή με τη συντομία της βοηθάει στην αυτοσυγκέντρωση και στην απερίσπαστη προσήλωση στο Θεό, Με τη συνεχή επανάληψή της και με τη χάρη του Θεού η προσευχή μεταφέρεται σταδιακά από τα χείλη στην καρδιά του ανθρώπου.

Όπως γράφει ένας από τους ησυχαστές θεολόγους, ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, η επίκληση του ονόματος του Ιησού αποτελεί το κυριότερο όπλο του πιστού στον αγώνα του εναντίον του πονηρού: «Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους· ου γαρ έστιν εν τω ουρανώ και επί γης ισχυρότερον όπλον» (Κλίμαξ 21, ΡG 88,9450). Με την προσευχή αυτή αντιμετωπίζει ο πιστός τους πειρασμούς και καταπολεμεί τα πάθη. Και όταν η προσευχή ριζώσει στην καρδιά, ξεριζώνονται τα πάθη και ο άνθρωπος ειρηνεύει με το Θεό και ελευθερώνεται.

Ο ησυχασμός πολεμήθηκε έντονα τον δέκατο τέταρτο αιώνα από τον ελληνικής καταγωγής μοναχό Βαρλαάμ, που ήρθε από την Καλαβρία της Ιταλίας στην Κωνσταντινούπολη και τη Θεσσαλονίκη. Την πολεμική του Βαρλαάμ και των ομοφρόνων του ανέτρεψε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος και πρόβαλε τη θεολογική θεμελίωση της ησυχαστικής ζωής. Έτσι ο ησυχασμός και η ησυχαστική θεολογία συνδέθηκαν στενότερα με το όνομα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και με την εποχή του.

Στους κορυφαίους εκπροσώπους της ησυχαστικής θεολογίας που αναπτύχθηκε ως την εποχή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά συγκαταλέγονται ο όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο μοναχός Ευάγριος, ο όσιος Μάρκος ο ασκητής, ο Διάδοχος επίσκοπος Φωτικής, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ο όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης κ.ά.

Σκοπός του ησυχασμού είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο σε προσωπική σχέση και κοινωνία με το Θεό. Για να πραγματοποιηθεί, όμως, αυτό χρειάζεται να επιστρέψει ο άνθρωπος στον εαυτό του. Χρειάζεται να απαγκιστρωθεί από την αλλοτριωτική εξωστρέφεια και την προσκόλλησή του στον κόσμο και να αναζητήσει την εσωτερική του ενότητα και καθαρότητα. Μόνο έτσι μπορεί να αποκατασταθεί ως δημιούργημα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Θεού και να καθρεφτίσει μεσάτου τον όντως Όντα Θεό.

Σε τελική ανάλυση δηλαδή ο ησυχασμός δεν επιδιώκει τίποτε άλλο, παρά να επαναφέρει τον άνθρωπο στη φυσική του κατάσταση. Να τον αποκαταστήσει δηλαδή στην κατάσταση εκείνη, όπου είναι δυνατή και η τήρηση των εντολών του Θεού. Οι εντολές αυτές, που συνοψίζονται από το Χριστό στη διπλή εντολή της αγάπης («αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν» Λουκ. 10,27), ζητούν από τον άνθρωπο να στρέψει προς το Θεό και τον πλησίον του ολόκληρη την ύπαρξή του. Πώς όμως, μπορεί να το κάνει αυτό, αν δεν απαγκιστρωθεί από την προσκόλλησή του στον κόσμο και δεν απαλλαγεί από τη διάσπαση στην οποία βρίσκεται; Πώς μπορεί να δώσει ολόκληρη την καρδιά και το νου και την ψυχή του, και ολόκληρη γενικά την ύπαρξή του στο Θεό, και πώς μπορεί να αγαπήσει τον πλησίον του όπως τον εαυτό του, όταν ο ίδιος είναι μοιρασμένος και αιχμαλωτισμένος σε πάθη και επιθυμίες;

Χαρακτήρας

Η ησυχαστική θεολογία, ως ορθόδοξη θεολογία, έχει εμπειρικό χαρακτήρα. Ενώνει τη γνώση με τη ζωή. Έτσι, στηρίζει και εμπνέει τη ζωή. Η θεολογία αυτή αποτέλεσε το στήριγμα και την ανακαινιστική πνοή της Ορθοδοξίας κατά την περίοδο που ακολούθησε και ως σήμερα, όχι μόνο στον ελληνικό αλλά και στον σλαβικό κόσμο. Σ’ αυτή στηρίχθηκε το ορθόδοξο γένος κατά τη μακραίωνη περίοδο της δουλείας και αυτή ενέπνευσε το πλήθος των Νεομαρτύρων. Η περίφημη «Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών», που δημο¬σιεύθηκε το 1782 από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και περιέχει συλλογή βασικών κειμένων ησυχαστικού περιεχομένου, είχε τεράστια απήχηση. Μεταφράστηκε σύντομα στη σλαβωνική γλώσσα και αποτέλεσε την πυξίδα της πνευματικής ζωής μοναχών και λαϊκών σε ολόκληρη την Ορθοδοξία.

Παράδοση

Η ησυχία, που καλλιέργησε ιδιαίτερα ο ορθόδοξος μοναχισμός, δεν περιοριζόταν στις έρημους, αλλά εισχωρούσε και στην καθημερινή ζωή των πιοτών μέσα στον κόσμο. Αυτό βεβαιώνεται σε ολόκληρη την παράδοση της Ορθοδοξίας. Ιδιαίτερα όμως επίκαιρη και επιτακτική γίνεται η ησυχαστική παράδοση στην ταραγμένη εποχή μας. Αυτή μπορεί να βοηθήσει τον ανήσυχο και κουρασμένο άνθρωπο να βρει την ηρεμία και την ψυχική του υγεία. Να βρει το νόημα και την πληρότητα της ζωής του.

Αν ο άνθρωπος δεν επιστρέψει στον εαυτό του, δεν μπορεί να βρει ούτε το Θεό ούτε την αληθινή ταυτότητα του, Σε όποιον γνωρίζει τον εαυτό του, σημειώνει ένας ασκητικός συγγραφέας, «η γνώσις των πάντων δίδοται» (Ισαάκ Σύρου, Λόγος 16, εκδ. 1. Σπετσιέρη, Αθήναι 1985, σ. 58). Επιστρέφοντας ο άνθρωπος στον εαυτό του και ανακαλύπτοντας την εικόνα του Θεού που υπάρχει μέσα του, οδηγείται στο αρχέτυπο της υπάρξεώς του, στο Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου. Το φως του Χριστού απομακρύνει τη σύγχυση και την ακαταστασία από την ψυχή του ανθρώπου και φανερώνει την «κστ’ εικόνα Θεού» υπόστασή του.

Πηγή: Η Καθημερινή. «Επτά ημέρες». Αφιέρωμα: Η Βυζαντινή Θεσσαλονίκη, 25 Δεκεμβρίου 1992, σ.8.


http://www.pemptousia.gr/

Ο Άγιος Λουκάς ο Οσιομάρτυρας ο Ανδριανουπολίτης εορτάζει στις 23 Μαρτίου

Βίος Αγίου Λουκά του Οσιομάρτυρα του Ανδριανουπολίτη

Ο Άγιος Λουκάς, γεννήθηκε από τον Αθανάσιο και τη Δομνίτσα στην Αδριανούπολη της Θράκης. Σε ηλικία έξι χρονών έμεινε ορφανός από πατέρα και η μητέρα του τον
παρέδωσε σ' έναν Ζαγοραΐο πραγματευτή, με τον όποιο εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Όταν ήταν 13 χρονών ο Λουκάς, φιλονίκησε μ' ένα τουρκόπουλο έξω από το σπίτι του κυρίου του και το έδειρε. Αυτό το είδαν οι εκεί παρευρισκόμενοι Τούρκοι και όρμησαν
με θυμό εναντίον του Χριστιανόπουλου. Ο Λουκάς για ν' αποφύγει την τιμωρία είπε στους Τούρκους: «Αφήστε με και 'γώ θα τουρκέψω». Τότε καταλάγιασε ο θυμός των Τούρκων
και τον πήγαν σ' ένα ευγενή Τούρκο, που πέτυχε τον εξισλαμισμό του.

Ελεγχόμενος όμως από τη συνείδηση του, ο Λουκάς ζήτησε τη βοήθεια του κυρίου του από τη Ζαγορά, ο οποίος και προσπάθησε να τον απελευθερώσει με την επέμβαση της
Ρωσικής Πρεσβείας. Αλλά η Ρωσική Πρεσβεία, για ν' αποφύγει τυχόν ανωμαλίες, είπε ότι θα δεχόταν τον Λουκά μόνο αν αυτός διέφευγε από το σπίτι του Τούρκου αφέντη του.
Πράγματι μετά από λίγες ημέρες ο Λουκάς κατόρθωσε και απόδρασε από το σπίτι του αφέντη του και αφού, επιβιβάστηκε σε πλοίο πήγε στη Σμύρνη, και από 'κεί στη Θήρα.
Εκεί με τη συμβουλή ενός πνευματικού ήλθε στο Άγιο Όρος, όπου παρέμεινε αρκετά. Εκεί αφού γύρισε διάφορες Σκήτες και Μονές, τελικά εκάρη μοναχός στη Μονή
Σταυρονικήτα. Τον κατέλαβε όμως ο πόθος του μαρτυρίου και αναχώρησε για τη Μυτιλήνη κατά τον Μάρτιο του 1802 μ.Χ.

Λόγω κάποιου γεγονότος, η Μυτιλήνη εκείνη την εποχή βρισκόταν σε μεγάλη αναταραχή. Ο Λουκάς, με τις ευχές των Πατέρων του Αγίου Όρους, παρουσιάστηκε στον κριτή της
πόλης και ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό. Παρά τις κολακείες και τους φοβερισμούς των Τούρκων, ο Θρακιώτης μάρτυρας παρέμεινε αμετακίνητος στην πίστη και την
απόφαση του να μαρτυρήσει. Οδηγούμενος προς τον Ναζήρη, στο δρόμο συνάντησε τον Μητροπολίτη Μυτιλήνης, που τον πήγαιναν στο κριτήριο, έσκυψε του φίλησε το χέρι
και ζήτησε τις προσευχές του. Για την ενέργεια του αυτή, οι συνοδοί Τούρκοι τον έδειραν ανελέητα.

Μπροστά στον Ναζήρη, ο Λουκάς με ευτολμία κήρυξε τον Χριστό και κατηγόρησε τη μουσουλμανική θρησκεία. Μετά από τριήμερη προθεσμία, που εξέπνευσε χωρίς αποτέλεσμα
για τους Τούρκους, ο Ναζήρης εξέδωσε καταδικαστική απόφαση. Έτσι στις 23 Μαρτίου 1802 μ.Χ., ο Λουκάς απαγχονίστηκε στη Μυτιλήνη και έλαβε το ένδοξο στεφάνι του
μαρτυρίου. Το Άγιο λείψανο του παρέμεινε για τρεις μέρες στην αγχόνη, κατόπιν το έριξαν στη θάλασσα.

Στίχος

Λουκάς Όσιος εκ δε του ξίφους πέλει, Συνθιασώτης του χορού των Mαρτύρων.

Ἀπολυτίκιον Ήχος δ΄.

Ασκητικώς προγυμνασθείς εν τω Άθω, τας νοητάς των δυσμενών παρατάξεις, την πανοπλίαν ώλεσας παμμάκαρ του Σταυρού, αύθις δε προς άθλησιν, ανδρικώς

απεδύσω, κτείνας τους της πίστεως, αισθητούς πολεμίους, Οσιομάρτυς ξίφει νοητώ, διό εστέφθης, Λουκά διττοίς στέμμασι.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε

Ὁσίων ἰσότιμος, καὶ Ἀθλητῶν κοινωνός, ὑστέροις ἐν ἔτεσιν, ἐν ἀμφοτέροις Χριστόν, δοξάσας γεγένησαι· ὅθεν ἡ τῆς Προγόνου, τοῦ Χριστοῦ σεπτὴ Σκήτη, χαίρει

Ὁσιομάρτυς, τῇ ἁγίᾳ σου δόξῃ, καὶ πόθῳ μακαρίζει σε, Λουκᾶ παμμακάριστε.

Κοντάκιον. Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον

Τὸν Χριστὸν ἐδόξασας ἐσχάτοις χρόνοις, τῇ στερρᾷ ἀθλήσει σου, καταβαλὼν τὸν δυσμενῆ· διό σοι χαῖρε κραυγάζομεν, Ὁσιομάρτυς Λουκᾶ παναοίδιμε.

Κοντάκιον Ήχος γ΄. Η Παρθένος σήμερον

Την λαμπράν σου Άθλησιν, ανευφημούμεν εκ πόθου, εν ωδαίς και άσμασιν, Οσιομάρτυς Κυρίου, ήλεγξας και γαρ την πλάνην των εκ της Άγαρ, έστησας Λουκά γενναίε

τρόπαια νίκης, κατ` εχθρών των αοράτων, διό εστέφθης, αξίως παρά Χριστού.

Ἕτερον Κοντάκιον Ήχος δ΄. Επεφάνης σήμερον

Εν παννύχοις άσμασι, τους σε υμνούντας, και προς σε ορθρίζοντας, μετ` ευλαβείας ιεράς, σκέπε και φρούρει πρεσβείαις σου, Οσιομάρτυς Λουκά παναοίδιμε.

Ὁ Οἶκος

Σος εστί Λόγος, Υιέ και Λόγε Θεού, και Θεέ προαιώνιε, ο χωρίς εμού λέγων, ου δύνασθε ποιείν ουδέν` διό καγώ ο ανάξιος, τη λαμπράν του Σου λαμπρού αριστέως,

και Οσιομάρτυρος Λουκά, εκδιηγήσασθαι βουλόμενος άθλησιν, την σην εξαιτούμαι θείαν χάριν και έμπνευσιν. Ως ουν εκείνω ενέπνευσας, τους θείους του υπέρ σου

Μαρτυρίου λογισμούς, ούτω καμού τη διάνοια έμπνευσον λόγον, ίνα δι` αυτού παραστήσω, όπως γενναίως αθλήσας, έστησε τρόπαια νίκης κατ` εχθρών ορατών και

αοράτων, τη ση θεία δυνάμει ρωννύμενος, και αξίως εστέφθη τω της αφθαρσίας στέμματι, παρά σου του στεφοδότου Χριστού.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις τῶν Ὁσίων ὁ μιμητής, καὶ τῶν Ἀθλοφόρων, ἰσοστάσιος ἐν παντί· χαίροις ὁ τῆς δόξης, Χριστοῦ κατατρυφήσας, Λουκᾶ Ὁσιομάρτυς, ἀθλήσας ἄριστα.

Μεγαλυνάριον

Ως αστήρ ανέτειλας νοητός, άθλοις Μαρτυρίου, αποστίλβων και των παθών, την αχλύν ελαύνον, Λουκά Οσιομάρτυς, των επικαλουμένων σε μετά πίστεως.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον

Δόξη Αθλοφόρε μαρτυρική, παρεστώς τω θρόνω, του παντάνακτος, και Θεού, μέμνησο των πίστει, την μνήμην σου τελούντων, Λουκά Οσιομάρτυς, Χριστού πανθαύμαστε.

http://xristianos.gr/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ....ΔΕΝ ΤΗΝ ΣΚΑΖΕΙ ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΜΜΙΑ...!!!

ΜΕ΄ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ ΓΝΩΤΕ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΗΤΤΑΣΘΕ...ΟΤΙ ΜΕΘ΄ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ!!!

ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ: ΘΑ ΒΑΛΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΟΥΝ «ΔΙΑΛΕΞΤΕ!»

Η Αννα Βιμπόρνοβα θυμάται...

«Επισκέφθηκα τήν Ματρώνα τίς μέρες τής Μεγάλης Σαρακοστής, λίγο πρίν πεθάνει.

- Μή φοβάσαι μού λέει, δέν θά ξαναγίνει σύντομα πόλεμος. Θά ξαπλώσουμε έτσι, καί θά σηκωθούμε «αλλιώς»…
- Πώς αλλιώς; τήν ρωτάω.
- Νά,-μού λέει-θά γυρίσουμε στό «ξύλινο» ...
- Μάτουσκα, τής λέω, τί σημαίνει τό "ξύλινο";
- Ξύλινο αλέτρι μού λέει, μέ αυτό θά δουλεύουμε τότε...
- Καί πού θά πάνε τά τρακτέρ πού τώρα έχουμε;..."

- Ω,-λέει-άσε τά τρακτέρ...Θά δουλεύει τότε τό αλέτρι τό ξύλινο, καί ή ζωή θά είναι καλή. Ομως, ακόμη δέν φτάσαμε μέχρι αυτούς τούς καιρούς. Εσύ όμως, δέν θά πεθάνεις μέχρι τότε, καί θά τά δείς όλα αυτά...

Η επαναφορά τού ξύλινου αρότρου στήν ζωή μας (καί εφ΄ όσον βρεθούνε ζώα νά τά σύρουν ),θά ισοπεδώσει τήν ανθρώπινη αλαζονεία τής εποχής μας... Εάν δέν βρεθούνε ζωντανά πολύ φοβάμε ότι θά τά σύρουμε εμείς γιά νά μή πεθάνουμε από τήν πείνα
Πόλεμος(συμπλήρωσε)δέν θά ξαναγίνει(μέ τόν τρόπο πού μέχρι τώρα ξέρουμε...)Χωρίς πόλεμο θά πεθάνετε όλοι. Θά πέσουν πολλά θύματα. Ολοι οί νεκροί, θά ξαπλώσετε επάνω στήν γή....
Θά σάς πώ καί κάτι άλλο, Αποβραδίς, όλα θά είναι ( όρθια καί καλά ) πάνω στήν γή, καί όταν θά σηκωθείτε τό άλλο πρωϊ, όλα θά μπούν(θά ταφούν)μέσα στήν γή. Χωρίς «πόλεμο».
«Πώς σας λυπάμαι, όσους τους έσχατους καιρούς θα ζήσετε. Η ζωή θα γίνεται όλο χειρότερη.
Τελικά θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πούν «Διαλέξετε!»

Θα διαλέξουμε τον Σταυρό, της έλεγαν, αλλά πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε..;
-«Ε, θα κάνουμε προσευχή, θα πλάσουμε βώλους λίγο χωματάκι, θα προσευχηθούμε στον Θεό, θα φάμε και θα χορτάσουμε! » αποκρινόταν προφητικά η Αγία Ματρώνα, ενώ αλλού έλεγε:
"Θά πάρετε χώμα, θα κάνετε κουλουράκια, θα τα σταυρώνετε, και θα είναι σαν ψωμί!"

http://agioritikovima.gr/

Από τις συγκλονιστικές προφητείες της Οσίας μεγαλόσχημης μοναχής Μακαρίας(+18 Ιουνίου 1993)

Σας παρουσιάζουμε παρακάτω τις συγκλονιστικές προφητείες μιας σύγχρονης αγίας,ρωσίδα στην καταγωγή,της μεγαλόσχημης μοναχής Μακαρίας(11 Ιουνίου 1926+18 Ιουνίου 1993).
Από τριών ετών ήταν παράλυτη και τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε σχεδόν αβοήθητη.Μέσω αυτής ο Χριστός θεράπευσε χιλιάδες πονεμένες και αμαρτωλές ψυχές.
Διηγείται η ίδια:«Δεν γνώριζα τίποτα άλλο εκτός από τον Κύριο.Είναι τόσο λαμπερός,πιο λαμπερός και από τον ήλιο.Να μην Τον λυπούμε.Δεν έβλεπα τίποτα άλλο εκτός από τον Κύριο και το κρεβάτι μου.Να κάθεσαι στο κρεβάτι και να κοιτάς τον Θεό.Έτσι μπορείς να ζήσεις εκατό χρόνια.

-«Πέρασα όλην τη ζωή μου με δάκρυα και προσευχές.Δε γνωρίζω κάτι άλλο.Προσευχήθηκα και έκλαψα πολύ»έλεγε η μάτουσκα.«Ούτε μάτια δεν έχω πια μετά από τόσο κλάμα»
Λένε ότι όταν είσαι νέος κάτι σε αναστατώνει,μου έλεγε μία φορά,μιλώντας για τα πάθη του σώματος.Εγώ όμως σ'όλη μου τη ζωή έκλαψα.Ούτε μπορείς να φανταστείς πόσο έκλαψε η μάτουσκα

-Και γιατί έκλαιγες τόσο;
-Για όλους εσάς έκλαιγα!


ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ

Από το βιβλίο του Ghenadie Durasov-Οσία μοναχή Μακαρία,η παρηγοριά των θλιβομένων(στα ρουμανικά)

..Σύντομα θα συμβεί κάτι..
-Τι συγκεκριμένα μάτουσκα;
-Πόλεμος,πόλεμος θα είναι παντού,θα αρχίσουν να χτυπιόνται μεταξύ τους με ρόπαλα και πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν.Όταν θα αρ΄χισουν να χτυπιόνται με τα ρόπαλα όλοι θα γελάνε.όταν όμως θα αρχίσουν να τους πυροβολούν όλοι θα κλαίνε(4 Μαρτίου 1992)

...Δεν θα υπάρχει κάποιος να θάψει τους νεκρούς.Θα τους πετάνε σ'έναν λάκκο και εκεί θα τους θάβουν(28 Μαίου 1992)


-Βλέπετε πόσο σκοτεινά είναι όλα;Οι μάγοι τα σκοτείνιασαν όλα.Σας το ξαναείπα.Σύντομα όλα θα είναι σκοτεινά(17 Νοεμβρίου 1987)

-Ο ήλιος έλαμπε και τον χειμώνα.Τώρα δεν θα λάμπει ούτε το καλοκαίρι.Οι μάγοι θα ρίξουν κατάρες στον ήλιο(27 Αυγούστου 1987)

-Οι μάγοι σκοτείνιασαν τον ουρανό για να μην φαίνονται οι πράξεις τους.Οι μάγοι αγαπούν το σκοτάδι(5 Οκτωβρίου 1987)

-Στους σκοτεινούς ανθρώπους αρέσει να μαυρίζουν την γη,ενώ οι δυνάμεις του κακού πολλαπλασιάζονται.Σύντομα ο καθένας θα ξέρει αυτήν την δουλειά(σ.σ.την μαγεία).Όλα τα ακάθαρτα πνεύματα θα συγκεντρωθούν γύρω από τον κακό.Θα τους συγκεντώσει και θα αρχίσουν.Η ζωή θα είναι άσχημη(28 Οκτωβρίου 1987)

-Τώρα ήρθε η ώρα τους,ενώ οι καλές εποχές τελειώνουν.Θα ξεγελάσουν τον λαό και θα δείχνουν ο ένας τον άλλον με το δάχτυλο.(27 Μαρτίου 1987)

-Οι μάγοι θα καλύψουν όλον τον κόσμο με το σκοτάδι,ενώ χωρίς ήλιο τίποτα δεν θα μεγαλώνει.(18 Φεβρουαρίου 1988)

-Ο ήλιος θα εμφανιστεί τέσσερις φορές και μετά θα είναι πάλι σκοτάδι.Θα ζούμε στα σκοτεινά.(27 Αυγούστου 1987)

- Δεν θα σας αφήνουν να ανάψετε τα φώτα.Θα λένε ότι πρέπει να κάνετε οικονομία στην ενέργεια(28 Ιουνίου 1988)

...Αυτή είναι μόνο η αρχή.Σύντομα θα κάνει πολύ κρύο.Το Πάσχα θα έχουμε χιόνια,ενώ ο χειμώνας θα αρχίζει από της Αγιας Σκέπης(σ.σ.1/14 Οκτωβρίου).-Δεν θα βγαίνει χορτάρι μέχρι των Αγίων Αποστόλων.Ο ήλιος θα σμικρυνθεί στο μισό(27 Αυγούστου 1987)

-Θα είναι δύσκολα ο καλοκαίρι και ακόμη πιο δύσκολα τον χειμώνα.Οι δρόμοι θα είναι γεμάτοι με χιόνια και κανένας δεν θα τους καθαρίζει.Η παγωνιά θα είναι σκληρή και ανυπόφορη(29 Απριλίου 1988).


-Σύντομα θα μείνετε χωρίς ψωμί(29 Ιανουαρίου 1989)

-Σύντομα δεν θα έχετε ούτε νερό,ούτε μήλα,ούτε πατάτες(19 Δεκεμβρίου 1987)

-Μεγάλη πείνα θα υπάρχει,χωρίς ψωμί.Θα κόβετε την κλώδα στα δυο για να την μοιραστείτε.(18 Φεβρουαρίου 1988)

-Θα λάβει χώρα μεγάλη εξέγερση.Οι άνθρωποι θα φεύγουν από τα υψωμένα(σ.σ.εννοεί τις πόλεις).Θα τρέχουν οι άνθρωποι από εδώ και από εκεί.Κανένας δεν θα μένει στο σπίτι του-δεν θα υπάρχει τίποτα για φαγητό,ούτε ψωμί.(28 Δεκεμβρίου 1990)

-Εαν προσευχηθούμε στον Χριστό,στην Παναγία και στον Προφήτη Ηλία αυτοί δεν θα μας αφήσουν να πεθάνουμε από την πείνα.Θα προστατέψουν όσους πιστεύουν στον Θεό και προσεύχονται ανυπόκριτα.

-Όταν θα αρχίσουν να εξορίζουν τους καλόγερους θα σταματήσουν να φυτρώνουν τα σιτηρά.

Θα τυπώσουν μια ψεύτικη Βίβλο(σ.μετ.πιθανόν εννοεί τους εβραίους)και θα βγάλουν από μέσα ότι δεν τους βολεύει.Δεν τους αρέσει να αισθάνονται ένοχοι(14 Μαρτίου 1989).

Ετοιμάζουν αλλαγές στα της Πίστεώς μας.Όταν θα γίνει αυτό οι άγιοί μας θα φύγουν και θα σταματήσουν να προσεύχονται για την Ρωσία.Όσοι παραμείνουν(σ.σ. εννοεί τους πιστούς)θα τους πάρεο ο Κύριος μαζί Του.Οι επίσκοποι που θα το επιτρέψουν αυτό δεν θα δουν το πρόσωπο του Κυρίου ούτε εδώ,ούτε εκεί(σ.σ.εννοεί στον άλλον κόσμο)(3 Αυγούστου 1988)

-Όπου να'ναι τις ακολουθίες θα τις συντομέψουν.Θα μείνουν μισές(11 Νοεμβρίου 1988)

-Μόνο στα μεγάλα μοναστήρια θα ψάλλουν τις ακολουθίες όπως πρέπει.Αλλού θα κάνουν αλλαγές(27 Απριλίου 1988)

-Ένα πράγμα μόνο θα πω.Αλοίμονο στους ιερείς.Θα σκορπίσουν ένας-ένας και θα μείνουν μόνοι(28 Ιουνίου 1989)

Οι μάγοι θα μαγαρίσουν τα πρόσφορα και δεν θα έχουν με τι να λειτουργήσουν.Οι πιστοί θα μπορούν να κοινωνήσουν μια φορά.Η Παναγία θα πει στους δικούς της που και πότε να κοινωνήσουν.Οι πιστοί θα πρέπει μόνο να υπάκουσουν(28 Ιουνίου 1989)


Παναγία η ελπίς μου

-Όταν στις τέσσερις το απόγευμα θα είναι έξω σκοτεινά σαν να είναι βράδυ,τότε θα έρθει η Παναγία.Υα διασχίσει όλη τη γη και θα έρθει με όλη της τη δόξα στη Ρωσία για να επαναφέρει την ορθή πίστη.Όταν θα έρθει η Παναγία θα φτιάξει τα πράγματα όχι κατά τη θέλησή τους(αυτών που θα είναι στην εξουσία ή των μάγων)αλλά κατά τη θέλησή της,όπως θα ορίσει ο Σωτήρας Χριστός.Για λίγο καιρό θα επανέλθει η ορθή πίστη(11 Ιουλίου 1986)

Ο καιρός των διωγμών πλησιάζει

-Τα πράγματα θα είναι τόσο μπερδεμένα που ο άνθρωπος δεν θα είναι σε θέση να σώσει την ψυχή του.(Ιανουάριος 1990)

-Θα φτιάξουν λίστες με αυτούς που πηγαίνουν στην εκκλησία(10 Φεβρουαρίου 1988)

-Θα υποστείτε διωγμούς επειδή προσεύχεστε στο Θεό(20 Μαίου 1989)

Θα πρέπει να προσεύχεστε έτσι ώστε να μην το ξέρει κανένας.Να προσεύχεσθε σιωπηλά.Θα παρακολουθούν τους ανθρώπους και θα τους συλλαμβάνουν(15 Μαίου 1987)

-Πρώτα θα απομακρύνουν τα βιβλία και μετά τις εικόνες.Τις εικόνες θα τις κατασχέσουν(1 Ιουλίου 1988)

-Θα σας βασανίσουν.«Δεν έχουμε ανάγκη από πιστούς»θα λένε αυτοί.(14 Ιουλίου 1988)

-Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα θα είναι πιο άσχημα.Θα κλείσουν τις εκκλησίες.Δεν θα γίνονται ακολουθίες Οι άνθρωποι θα κάνουν τις ακολουθίες όπου μπορούν.Θα το κάνουν έτσι ώστε οι εκκλησίες να είνια μακριά και να μην μπορούν οι άνθρωποι να φτάσουν.(14 Ιουλίου 1988)

-Οι εκκλησίες θα πέσουν στα χέρια των άλλων.Δεν θα χρησιμεύουν σε κανέναν.Θα ονομάζονται εν συνεχεία εκκλησίες ,αλλά μέσα θα χρησιμεύει- ως ποιος ξέρει τι επινόηση δική τους.Θα βρουν αυτοί τι να κάνουν στις εκκλησίες(11 Ιουλίου 1988)

-Οι ευσεβείς δεν θα δουν τον αντίχριστο(7 Ιανουαρίου 1988).Θα τους αποκαλύψει ο Θεός που να πάνε και που να κρυφτούν ώστε κανείς να μην τους βρει(17 Νοεμβρίου 1988)

Πηγή-razbointrucuvant.ro μετάφραση-επιμέλεια proskynitis.blogspot.com

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

«Πώς σας λυπάμαι, όσους τους έσχατους καιρούς θα ζήσετε. Η ζωή θα γίνεται όλο χειρότερη.

Τελικά θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πούν «Διαλέξετε!»

Θα διαλέξουμε τον Σταυρό, της έλεγαν, αλλά πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε..;

-«Ε, θα κάνουμε προσευχή, θα πλάσουμε βώλους λίγο χωματάκι, θα προσευχηθούμε στον Θεό, θα φάμε και θα χορτάσουμε! » αποκρινόταν προφητικά η Αγία Ματρώνα, ενώ αλλού έλεγε:

"Θά πάρετε χώμα, θα κάνετε κουλουράκια, θα τα σταυρώνετε, και θα είναι σαν ψωμί!"

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.....

Αμιούν. Το κέντρο των ελληνορθοδόξων χριστιανών του Λιβάνου.

 Αμιούν. Μια πόλη με 15.000 κατοίκους οι οποίο όλοι τους είναι ελληνορθόδοξοι.

Αμιούν. Η μεγαλύτερη αποκλειστικά ελληνορθόδοξη πόλη όχι μόνο του Λιβάνου, αλλά και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής.

 Αμιούν. Μια πόλη αραβόφωνων κατοίκων με ελληνική ψυχή.

Αμιούν - Αμ Γιούν. Η πόλη των Ελλήνων.

Μα ποιοι είναι αυτοί οι αραβόφωνοι ελληνορθόδοξοι που ζουν τόσο κοντά μας και που όμως εμείς δεν τους γνωρίζουμε; Τί να τους αποκαλέσουμε; Αραβόφωνους Έλληνες; Ορθόδοξους ιθαγενείς; Εξαραβισθέντες Έλληνες; Ετερόφωνους αδελφούς;

Ας δούμε όμως τί δηλώνει ο διάσημος φιλόσοφος και συγγραφέας Νασίμ Ταλέμπ ο οποίος κατάγεται από την Αμιούν:
«Η αρχική μου καταγωγή είναι από την Αμιούν, αλλά η οικογένειά μου από το 1890 δεν ζει εκεί πλέον παρά μόνο για διακοπές. Είναι η Ελληνορθόδοξη καρδιά της Λεβαντίνικης ενδοχώρας (είμαστε αυτοί που ο Καβάφης αποκαλεί Ελληνοσύροι ή, αυτοί που οι άνθρωποι αποκαλούν λιγότερο ποιητικά Αντιοχειανοί - και εγώ είμαι γαλλόφωνος Ελληνοσύρος (συρολιβανέζικο αίμα, αραβική λαλιά και ελληνική ψυχή)».

Μπορεί η εξήγηση που μας δίνει ο Νασίμ Ταλέμπ να είναι μια αλήθεια, αλλά όμως δεν είναι όλη η αλήθεια γιατί πολλοί από τους «Ελληνοσύρους» της Αμιούν και όλης της Μέσης Ανατολής όχι μόνο έχουν ελληνική ψυχή αλλά και ελληνικό αίμα. Οι ίδιοι αποκαλούν τους εαυτούς τους Ρουμ, δηλαδή Ρωμιούς, και είναι το απομεινάρι, η κληρονομιά, που άφησε πίσω της η ορθόδοξη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, μια κληρονομιά που είναι βαθιά ριζωμένη μέσα τους.
Οι 15.000 κάτοικοι της Αμιούν αποτελούν το ελληνορθόδοξο κέντρο ενός μεγαλύτερου ελληνορθόδοξου πυρήνα στην περιοχή της Κούρα. Ο πληθυσμός της περιφέρειας της Κούρα είναι περίπου 84.000 και το 65% αυτού του πληθυσμού είναι ελληνορθόδοξοι. Ως πρωτεύουσα της Κούρα, στην Αμιούν υπάρχουν ελληνορθόδοξα σχολεία και κολέγια, αλλά και πολύ κοντά σε αυτήν υπάρχει και το μοναδικό ορθόδοξο πανεπιστήμιο στο κόσμο, το Πανεπιστήμιο του Μπαλαμάντ.

Αν και απομονωμένοι από τον νεοελληνικό πολιτισμό, εντούτοις οι κάτοικοι της Αμιούν προσπαθούν να έχουν μια κάποια επαφή με την Ελλάδα και τους νεοέλληνες. 'Eχουν καθιερώσει τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στην πόλη τους και έχουν επίσης προχωρήσει στην διδυμοποίηση της Αμιούν με τη πόλη της Καλαμάτας.

Θα μπορούσε όμως να γίνουν περισσότερα από τη δική μας πλευρά ως νεοέλληνες για να επιτευχθεί μια περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεών μας με αυτούς τους ξεχασμένους Ρωμιούς αδελφούς μας. Είναι ντροπή μας να γνωρίζουμε όλες τις πανταχού φυλές της γης, και να αγνοούμε ότι εκτός από εμάς υπάρχουν και άλλοι Ρωμιοί σε αυτό το κόσμο. Ρωμιοί που ζουν απομονωμένοι μέσα στον Ισλαμικό Κόσμο που τους περικύκλωσε και το μόνο που θέλουν από εμάς είναι ηθική υποστήριξη και τίποτα άλλο.

Μέχρι να το πράξουμε αυτό, οι Ρωμιοί κάτοικοι της Αμιούν και της ευρύτερης περιοχής θα συνεχίσουν να έχουν, εκτός από το Θεό, τις ελληνορθόδοξες εκκλησίες τους και τα μοναστήρια τους για να τους δίνουν παρηγοριά και δύναμη.

Στην Αμιούν υπάρχουν 11 ελληνορθόδοξες εκκλησίες και ένα ελληνορθόδοξο μοναστήρι που αντικατοπτρίζουν μια ορθόδοξη Βυζαντινή Αυτοκρατορία που ακόμη ζει, ξεχασμένη από εμάς τους νεοέλληνες, αλλά ακόμη ζει. Ας τις γνωρίσουμε, ας τους γνωρίσουμε...

NOCTOC

Ο κρυπτοχριστιανός Γιουρι Γκαγκάριν και η Όσια μοναχή Μακαρία

Πενήντα χιλιόμετρα έξω από την πόλη Γκζάτσκ-που αργότερα ονομάστηκε πόλις Γκαγκάριν,επειδή εκεί γεννήθηκε το 1934 ο πρώτος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν-βρίσκεται το χωριό Τεμκινα.Ή πόλη Γκζατσκ βρίσκεται 145 χιλιόμετρα δυτικά της Μόσχας.
Στό χωριό αυτό κατοικούσε ή μεγαλόσχημη μοναχή Μακαρία.(Ο βίος και οι συγκλονιστικές προφητείες της προορατικής οσίας μοναχής Μακαρίας.

Ζούσε με μια πενιχρή σύνταξη. Σχεδόν λιμοκτονούσε. Ή μητέρα του Γκαγκάριν, ή "Αννα Τιμοφέγιεβνα Γκαγκάρινα, συχνά επισκεπτόταν τη μοναχή Μακαριά. Κάποια φορά την πα­ρακάλεσε να δεχτεί και το γιο της Γιούρι Άλεξέγιεβιτς. Ή Γε­ρόντισσα δέχθηκε πρόσχαρα.
Ό Γκαγκάριν ήταν ήδη από το 1962 βουλευτής του Ανωτάτου Σοβιέτ· ήταν φυσικά διάσημος σ' ολόκληρο τον κόσμο, μια και ήταν ό πρώτος άνθρωπος πού ταξίδεψε στο διάστημα. Γιος ξυ­λουργού πού δούλευε σε συνεταιριστικό αγρόκτημα (κολχόζ) αποφοίτησε το 1951 από τεχνικό σχολείο, αποκτώντας την ειδι­κότητα του τεχνίτη χυτηρίου. Συνέχισε τις σπουδές του στο βιο­μηχανικό κολλέγιο Σαράτοφ. Παράλληλα άρχισε να εκπαιδεύε­ται ως πιλότος. Ακολούθως το 1957 αποφοίτησε από τη σχολή πολεμικής αεροπορίας της Ε.Σ.Σ.Δ., στο 'Ορενμπουργκ.Το δια­στημόπλοιο του,το «Βοστόκ 1»εκτοξεύθηκε στις 12 Απριλίου 1961 κι άφοϋ έκανε μια πλήρη περιφορά γύρω από τη Γη σε μιά­μιση ώρα με ταχύτητα 28.968 χιλιόμετρα την ώρα καί σε ΰψος 301 χιλιομέτρων, προσγειώθηκε στην Σ.'Ενωση.Τιμήθηκε όσο ελάχιστοι στην πατρίδα του, ποικιλοτρόπως.

Ή Γερόντισσα Μακαριά θυμάται: «Ό Γιούρι Άλεξέγιεβιτς Γκαγκάριν ήλθε αρκετές φορές! Αυτό βέβαια δεν το γνώριζε κα­νείς, εκτός από τη μητέρα του, εκείνον κι εμένα. Μια φορά -ήταν τέλος φθινοπώρου του 1968- ήλθε με τρία αυτοκίνητα. Τα δύο είχαν γιατρούς καί στο τρίτο εκείνος. Μπήκε στο κελί μου καί μου είπε:"Εφερα γιατρούς, Γερόντισσα, να σας εξετάσουν. Σάς χρειαζόμαστε καί θέλουμε να είστε πάντα καλά!".

Μόλις τελεί­ωσε ή εξέταση, μου είπε: "Κάνω ενέργειες, να πάρετε μια αξιο­πρεπή σύνταξη.Είναι απαράδεκτο να βασανίζεται έτσι ό άνθρω­πος, στερούμενος τα απαραίτητα για τη ζωή!".Ηταν πολύ κα­λός ό Γιούρι.Σαν παιδί.

Τον κοίταξα, θυμάμαι, στοχαστικά καί του είπα: Ξέρεις, Γιούρι Άλεξέγιεβιτς, θα σου πω κάτι πού ίσως σε παραξενέψει.Δεν πρέπει να ξαναμπείς σε αεροπλάνο, θα σου φανεί περίεργο εσένα πού πήγες στο διάστημα κι όμως έτσι πρέ­πει να γίνει. Απαγορεύεται να ξαναπετάξεις! Χαμογέλασε. Καί φυσικά δεν με άκουσε. Αποτέλεσμα; Σκοτώθηκε μαζί με τον συ­γκυβερνήτη του, κατά τη συντριβή ενός διθέσιου αεριωθουμένου,στην διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσεως,στην περιοχή Βλαδιμίρ,κοντά στη Μόσχα!Ήταν μόλις 34 ετών.


Από το βιβλίο του Μ.Μελινού-''Άνθη Αγίας Ρωσίας''
proskynitis.blogspot.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Μιχαήλ Οκόλοβιτς

Ο Άγιος Νεομάρτυς Μιχαήλ Οκόλοβιτς το 1933 καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κράτησης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Νταλάγκα.Μετά από 5 χρόνια(1938) καταδικάστηκε σε θάνατο.

Η ρωσική εκκλησία τιμάει την μνήμη του στις 13 Μαρτίου

http://proskynitis.blogspot.com/