Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος

Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος

Και πάμε, τώρα, στις 30 του Νοεμβρίου, έχομε τον πολύ αγαπημένο μας Άγιο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο. Ήταν από τη Γαλιλαία, αδελφός του αποστόλου και πρωτοκορυφαίου Πέτρου, γυιοί και οι δύο του Ιωνά, ψαράδες το επάγγελμα και μαθηταί του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και ακολούθησαν τον Κύριο, πρώτος ο Ανδρέας εκλήθη απ’ τον Χριστό, εξ ου και Πρωτόκλητος, μαζί με τον ευαγγελιστή Ιωάννη, και υστέρα ο Ανδρέας έφερε και τον αδελφό του, τον Πέτρο είχε καλή θέση στη δωδεκάδα των αποστόλων ο Άγιος Ανδρέας. Ήτο υπαρχηγός. Σπουδαίος και σημαντικός γεμάτος Θεία χάρη. Σε πολλά σημεία της Θείας γραφής, της Καινής Διαθήκης, αναφέρεται το όνομά του και η δράση του. Όταν ήλθε το Πνεύμα το Άγιον, την ημέρα της Πεντηκοστής, εγέμισε κι αυτός από τη χάρη Του και μετά, του έπεσε ο κλήρος να μεταβεί και να κηρύξει στη Βιθυνία, στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στη Γαλατία, στο Βυζάντιο, στη Θράκη, στη Μακεδονία, από την ενδοχώρα, στα μέσα εκεί, που ναι η Βουλγαρία και τα υπόλοιπα, κι έφθασε μέχρι τας Πάτρας. 

Στον Πόντο έκαμε πολύ μεγάλη δουλειά έφθασε μέχρι την Ουκρανία, στη Σινώπη του Πόντου, που οι Σινωπείς ήταν τόσο άγριοι και βάρβαροι, που σε κάποια στιγμή, καθώς μιλούσε όρμησαν επάνω του και τον κτύπησαν τόσο πολύ, που τον άφησαν σχεδόν πεθαμένο, του κοψαν και το δακτυλάκι του, και τον πέταξαν στα σκουπίδια, έτσι, για να τον περιφρονήσουν και ν απαλλαγούν. Αλλά εκείνος δεν πεθανε είχε ήμερες απ’ τον Θεό και δεν τις έχανε και σηκώθηκε πάλι, πήγε, τους μίλησε, ήτο ανεξίκακος, ως μιμητής του Χριστού μας και αυτός, και τους έκαμε να τον ευσπλαχνισθούν και να τον ακούσουν. Κι ήλθαν στον Χριστό. Όλες αυτές οι Εκκλησίες, στον Πόντο και στα υπόλοιπα, οφείλονται στον Άγιο Ανδρέα, καθώς και στον απόστολο Πέτρο, τον αδελφό του, που ρθε να τον συναντήσει και κήρυξαν αρκετά στα μέρη αυτά τη χάρη του Ιησού Χριστού γι αυτό κι ο απόστολος Πέτρος τις δύο Καθολικές Επιστολές του τις στέλλει στους χριστιανούς του Πόντου, της Γαλατίας, της Καππαδοκίας, της Βιθυνίας και της Μικράς Ασίας. 

Δεν είν τυχαίο αυτό. Πόσο έχουν εργασθεί οι Απόστολοι του Χριστού! οι αναμορφωταί της οικουμένης έφεραν το ευαγγέλιο εις πάσαν την γήν και έως εσχάτου αυτής και ήλθε εις τας Πάτρας ο Άγιος Ανδρέας, εθεράπευσε εκεί έναν βαριά άρρωστο, τον Σώσειο, τον πίστεψαν οι Πατρείς, προσήλθαν στον Χριστό, θεράπευσε και την Μαξιμίλλα, την γυναίκα του ανθυπάτου, του Αιγαιάτου, του διοικητού, και τον αδελφό του, τον μαθηματικό σοφό Στρατοκλή, ο Στρατοκλής έγινε σε λίγο και επίσκοπος Πατρών, στο πόδι του Αγίου Ανδρέου, αλλά ο Αιγαιάτης ήτανε πολύ βάρβαρος. Κι επειδή έβλεπε τους ανθρώπους να πιστεύουν τον Άγιο Ανδρέα και να γίνονται χριστιανοί, δεν άντεξε γι αυτό συνέλαβε τον απόστολο και τον εσταύρωσε πάνω Σε σταυρό σχήματος Χι. Κι εκεί ο Άγιος Ανδρέας, απ’ τον σταυρό αυτό ανεχώρησε για τον εσταυρωμένο του ουρανού και τον Αναστημένο Χριστό μας και κατέστη πολιούχος των Πατρών, με πολλά θαύματα, πολλές επεμβάσεις και μεγάλη προστασία στην πρωτεύουσα της Πελοποννήσου αιώνες και αιώνες, αγαπάει και την πατρίδα μας ιδιαίτερα κι είναι, μετά τον απόστολο Παύλο, ο φωτιστής των Ελλήνων, τον αγαπάει και η Αθήνα, τον αγαπούνε παντού τον Άγιο Ανδρέα, κι έχει και πλήρη ασματική ακολουθία, γιατί είναι από τους πανηγυρικώς εορτάζοντας αποστόλους. 

Κι όσοι έχουν το όνομά του και όσες τους ευχόμεθα τα χρόνια πολλά κι όσοι πανηγυρίζουν κι έχουν ναούς, και πάλι χρόνια πολλά και στον γέροντα, εδώ, τον ηχολήπτη και στους άλλους, ευχόμεθα έτη πολλά και βοήθεια ο Άγιος Ανδρέας, να βοηθάει και την πατρίδα μας, την οποία προστατεύει, αλλά και ολόκληρη την οικουμένη.

από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία

Αφήστε τα όλα στον ΘΕΟ, για να είστε νικητές! - Ομιλητής Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Άγιος Παράμονος και οι 370 μάρτυρες, Άγιος Φιλούμενος

-->

Άγιος Παράμονος και οι 370 μάρτυρες

Θα πούμε τώρα το Φθινοπωρινό Συναξάρι, από αύριο 29 Νοεμβρίου γιορτάζει ο Άγιος Παράμονος και οι 370 μάρτυρες. Προήρχοντο αυτοί οι μάρτυρες από την Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. Στα χρόνια του Διοκλητιανού. Κι εκεί, ο Ακυλίνος, ο έπαρχος της πόλεως, είχε κάποια σωματική αρρώστεια, είχε συλλάβει αυτούς τους 370 πιστούς, χριστιανούς, και τους είχε στη φυλακή για να τους εκτελέσει, αν δεν προσκυνούσαν τα είδωλα και δεν αρνιόντουσαν τον Χριστό και αποφάσισε, λοιπόν, να πάει στο Ιράκ, στη σημερινή Βασόρα, που ταν εκεί σε μιά περιοχή θερμά λουτρά, για να θεραπευθεί από τη σωματική νόσο, από την οποία έπασχε και πήρε μαζί του, για επίδειξη, και δεν ξέρω γιατί άλλο, και τους 370 κρατούμενους χριστιανούς έφθασε εκεί στο Ιράκ, στη Βαρσατία, τότε, τη σημερινή Βασόρα, και πριν πάει στα λουτρά, πρόσφερε θυσία στη θεά της ανατολής Ίσιδα, και της Αιγύπτου, εκεί. 

Λοιπόν και ύστερα έβαλε και τους κρατουμένους να θυσιάσουν στη θεά και να προσκυνήσουν τα είδωλα, αρνούμενοι τον Ιησού Χριστό. Κι εκείνοι του λένε: Αυτό δεν γίνεται με καμία κυβέρνηση. Κάμε ο,τι θέλεις και οργίσθηκε τόσο πολύ ο φοβερός αυτός έπαρχος και ειδωλολάτρης διοικητής, που διέταξε και αποκεφάλισαν όλους και τους έστειλαν στον Παράδεισο. Ήταν εκεί κι ένας χριστιανός, ένας άνθρωπος, καλύτερα, στο Ιράκ, που τον έλεγαν Παράμονο και αυτός, μόλις είδε αυτή την φρικτή πράξη του έπαρχου, ε, λέει, αυτό δεν πάει είναι μεγάλο ανοσιούργημα να σφάξει σαν ζώα και σαν αρνιά αυτούς τους αθώους, που είναι και ξένοι. Τ’ άκουσε αυτά ο Ακυλίνος και θύμωσε πολύ ο Παράμονος έφυγε, καθώς είπε αυτές τις κουβέντες και διατάσσει τους στρατιώτες του να τον πάρουν από κοντά, να τον συλλάβουν και να τον φέρουν μπροστά του και του είπε: γιατί λες αυτά τα ρήματα; και αλλά θα σου πω, λέει είσαι συ χριστιανός; ναι. Κι εγώ είμαι χριστιανός. 

Πιστεύω στον Κύριο να θυσιάσεις στα είδωλα. Δεν γίνεται αυτό και τότε είπε στους στρατιώτες να ορμήσουν και να τον φονεύσουν και όρμησαν όλοι μαζί και τον κτυπούσε ο καθένας μ’ ο,τι είχε και με τα ξίφη τους και τον εφόνευσαν και πήγε και αυτός μαζί με τους 370 μάρτυρες. Τους έθαψαν σ’ ένα μέρος και τους γιορτάζει η Εκκλησία κάθε χρόνο στις 29 Νοεμβρίου. Αυτοί οι μάρτυρες μαρτύρησαν επί Δεκίου. Δεν πειράζει. 250, ακριβώς μπερδεύω τους αυτοκράτορες. Δεν έχει καμιά σημασία αυτό επειδή το λέει το βιβλίο σας το λέω.

Άγιος Φιλούμενος

Και μετά έχομε και τον Άγιο μάρτυρα Φιλούμενο. Τι ωραία κουβέντα! Αγαπημένος θα πει Φιλούμενος. Ήταν εκεί στη Λυκαονία, στη Μικρά Ασία, και φρόντιζε τη μεταφορά του σιταριού στη Γαλατία. Διαμετακομιστικό εμπόριο. Ήτανε χριστιανός. Τον κατήγγειλαν, εκεί, στον έπαρχο, κι εκείνος τον εκάλεσε να απολογηθεί. Του ζήτησε, ως γνωστόν, να αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα, εκείνος, όμως, επέμενε. Κι ο τύραννος διέταξε να τον βασανίσουν και μάλιστα, καθώς γράφει το ιερό Συναξάριο, τον βασάνισαν τόσο πολύ, που ίσα που έβγαινε η αναπνοή του και στο τέλος, τον εδεσαν πίσω από άρμα και τον έσερναν στους δρόμους. Βάδισε κάμποσο, σύρθηκε, για την ακρίβεια, και παρέδωσε την ψυχούλα του ο Άγιος Φιλούμενος στον φιλάνθρωπο Χριστό, στα χρόνια του Αυρηλιανού, 270-275 μ.Χ.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης

 

Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης

Ας πάμε και στις 27, γιατί πέρασε η ώρα, ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Ιάκωβος ο Πέρσης έζησε στα Βασίλεια της Περσίας, αρνήθηκε τον Χριστό για τη φιλία του βασιλέως, τον αρνήθηκαν, όμως και η μάνα του και η γυναίκα του, εγγράφως. Αν δεν αλλάξεις, λέει, εμείς δεν σέ ξέρομε. Τι ωραίες κυρίες αυτές! και μπράβο τους! Κι αυτός μετεμελήθη και γύρισε, λοιπόν, ξανά, στη θρησκεία την ορθοδοξία, ο βασιλιάς τον κάλεσε, κι εκείνος δεν άλλαζε και διέταξε, λοιπόν, τους στρατιώτες να τον κατασφάξουν. Πήραν τα μαχαίρια, του έκοψαν όλα τα μέλη, τα πάντα, κι έμεινε μόνο ο κορμός και το κεφάλι. Κι αυτός δεν άλλαζε και ύστερα τον αποκεφάλισαν ο Άγιος μεγαλομάρτυς Ιάκωβος ο Πέρσης να ‘χουμε την ευχή του.

Από το Συναξάρι του Παππούλη Ανανία

Άγιος Στυλιανός, Άγιος Αλύπιος, Άγιος Νίκων

Άγιος Αλύπιος

Προχωρούμε, τώρα, λιγάκι. Αν θέλετε, μη μιλάτε, ακούγεται, παιδιά. Κάντε λίγη υπομονή. Αν κάποιος δεν μπορεί, υπάρχουν και οι πόρτες. Αλοίμονο. Η Εκκλησία είναι η αγκαλιά του Χριστού, που μας έχει όλους και η ελευθερία μαζί έτσι. Πάμε, τώρα στις 26 του Νοεμβρίου έχουμε τον Άγιο Αλύπιο τον κιονίτη. Τον στυλίτη, επάνω στον κίονα, στον στυλό. Ήταν από την Ανδριανούπολη της Παφλαγονίας. Στον Πόντο. Στα χρόνια του εύσεβούς βασιλέως Ηρακλείου. Αυτός ήταν ο όντως μεγάλος σταυροφόρος της ανατολής κι ο Άγιος Θεοφάνης, ο Χρονογράφος, τον θαυμάζει και τον αγαπά ιδιαίτερα και τον εκθειάζει είχε δίκαιο. Στα χρόνια, λοιπόν, του Ηρακλείου, 610-640, τον 7ο αιώνα, έζησε ο Άγιος Αλύπιος. Αυτός που δεν έχει λύπη. Κι ο Παπαδιαμάντης μας μιλά για αλύπιον οίνον οταν πίνει κανείς κανονικά κρασί, του παίρνει την λύπη και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου, τι σημαίνει; του φτειάχνει την διάθεση. Αλλά να το πίνωμε και να μη μας πίνει, έλεγαν στα χωριά μας. Λοιπόν με μέτρον. Δεν απαγορεύεται η χρήση του οίνου. Η μέθη απαγορεύεται γιατί μετά μας κάνει γραμματισμένους και δεν ξέρομε τι κάνομε γελάτε, έ; Που βγαίνουμε και πρωθυπουργοί.

Ο Άγιος Αλύπιος, λοιπόν, ο κιονίτης, ήταν παιδί θαύμα. Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Η μάνα του, πριν τον γεννήσει, είδε μες στο σπίτι ένα αρνί ολόλευκο κι είχε στα κέρατα, ήταν κριός, φαίνεται, στα κέρατα λαμπάδες μεγάλες, που έφεγγαν κι έκαναν το δωμάτιο να είναι ολόφωτο και λέει: Μπά, κάτι θα γίνει. Κι όταν γέννησε το παιδί, κι ήταν τόσο χαριτωμένο ο Αλύπιος, λέει: Αυτό είναι.Ο γυιός μου θ ανέβει ψηλά και θα φωτίσει τον κόσμο και πράγματι, όταν μεγάλωσε κάμποσο, έφυγε και πήγε στην έρημο έφτειαξε ένα στύλο, έναν κίονα, κι ανέβηκε πάνω και καθόταν όρθιος, παρακαλώ! Εδώ είναι η υπομονή κι η καρτερία του η μεγάλη όρθιος, παρακαλώ, επάνω στον στύλο, χειμώνες και καλοκαίρια, Με λιοπύρια και βροχές και χιόνια και τα υπόλοιπα, 53 χρόνιαι είναι αυτά έργα της Θείας Χάριτος, βέβαια εμείς τ ακούμε και γελάμε. Τι να πούμε; Έχουν γίνει, όμως, αυτά. Πόσες δυνατότητες έχει ο άνθρωπος και τι προοπτική έχει! απ’ το κατ εικόνα στο καθ ομοίωσιν. 53 χρόνια! Κι ο διάβολος δεν άντεξε την υπομονή του, τον έπληξε με αρρώστεια. Κι εκείνος τι έκανε; δεν κατέβηκε οχι. Ξάπλωσε, όμως, στο ένα του πλευρό, γιατί ήταν όρθιος τα 53, και ξαπλωμένος στο ένα πλευρό έζησε ακόμα 13 χρόνια το όλον 66 χρόνια επάνω στον στύλο γι αυτό και σ’ έμας, όταν τυχαίνουν δυσκολίες ή ο,τι άλλο, να σκεπτόμεθα ότι οι Άγιοι έκαναν τόση υπομονή όλη την υπομονή. Κι ας μας δίνει κι έμας αυτή τη χάρη της υπομονής ο Χριστός μας και υστέρα, 106 ετών, ανεπαύθη εν Κυρίω. Αφού γέμισε με θαύματα την οικουμένη και με τις διδασκαλίες του, καθώς ήρχοντο στον στύλο, οδήγησε πολλούς στον Παράδεισο και φρόντισε αμέτρητους.

Άγιος Στυλιανός

Την ίδια μέρα γιορτάζει πάλι απ’ την Παφλαγονία, ο Άγιος Στυλιανός ο Παφλαγών. Κι αυτός παιδί θαύμα. Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός του μεγάλωνε, λοιπόν, κι είχε έφεση προς τον μοναχισμό και προς τον Θείο έρωτα οι γονείς του ήταν πλούσιοι και αφού τους εκήδεψε, όταν κοιμήθησαν, εκείνος μοίρασε την περιουσία του την αμύθητη στους φτωχούς και στους αναγκεμένους και στις Εκκλησίες που χρειαζόντουσαν να φροντίσουν τους φτωχούς και όλους και πήγε σέ μιά μονή. Ανέβηκε γρήγορα ψηλά. Ήταν χαριτωμένος και σε κάποια στιγμή, λέει στους πατέρες: Εγώ θα φύγω είχε τόσο θείο έρωτα, που ήθελε να βρίσκεται συνέχεια μόνος προς μόνον, τον Χριστόν, και να εύχεται και ν απολαμβάνει αυτόν και να τον χαίρεται και πήγε σ’ ένα σπήλαιο κι εξαφανίστηκε. Κι εκεί, άγγελος Κυρίου του πήγαινε τροφή και έτρωγε ουράνιον άρτον και ζούσε του δωσε την χάρη να θαυματουργεί ο Χριστός και τον ανακάλυψαν οι άνθρωποι και πήγαιναν αμέτρητοι στο σπήλαιον να τους βοηθήσει και του έδωσε και μιά ιδιαίτερη χάρη να είναι προστάτης και σωτήρας των παιδιών γυναίκες που πέθαιναν τα παιδιά τους, κατά την γέννα, ζωγράφιζαν, λέει, αγιογραφούσαν, δηλαδή, τη μορφή του, κι αμέσως εκείνος εστύλωνε τα παιδιά και δεν πέθαιναν στη συνέχεια έτσι γι αυτό λέει: Παίδων προστάτης πέφυκα —(είμαι)— Θεού το δώρον είμαι προστάτης των παιδιών. Κι αυτό το δώρο, τη χάρη, μου την έδωσε ο Θεός και πλήρης ήμερων, κι εκείνος, ανεπαύθη.

Άγιος Νίκων

Ίδια μέρα έχομε και τον Άγιο Νίκωνα, τον μετανοείτε. Απ τον Πόντο κι αυτός. Τι έβγαλε εκείνος ο Πόντος! Πλουσιόπαιδο, άκουσε στο ευαγγέλιο τη φωνή του Κυρίου, που λέει: Όποιος αφήσει τα πάντα και μ’ ακολουθήσει, εκείνος θα πάρει έκατονταπλάσια και θα κληρονομήσει και τη Θεία Βασιλεία. Πήγε σε μιά μονή, ασκήθηκε, υψώθηκε πάρα πολύ ο πατέρας του τον έψαχνε, το ‘μαθε εκείνος κι έφυγε, μην τον πιάσει. Κι έτρεξε όλη τη Μικρασία, κηρύττοντας μία λέξη μόνο: Μετανοείτε μετανοείτε ο Νίκων ο μετανοείτε έλεγε Μετανοείτε, όπως ο άη Γιάννης ο Πρόδρομος. Κι είχε την ίδια μορφή με τον άη Γιάννη έρχεται στην Κρήτη, που χαν εκεί οι σαρακηνοί κάνει τους Κρητικούς τους περισσότερους μωαμεθανούς, εκήρυξε , επανέφερε αμέτρητους στην ορθοδοξία, πέρασε στην Πελοπόννησο, ήλθε στην Αθήνα, πήγε στη Χαλκίδα, πήγε παντού, κατέληξε στη Σπάρτη. Κι εκεί βοήθησε τα μέγιστα τους Λάκωνας, έφτειαξε ωραία εκκλησία του Σωτήρος Χριστού και μιά μονή, στην οποία εγκαταβίωσε κι εκοιμήθη στα 998, στις 26 Νοεμβρίου μεγάλος Άγιος και μεγάλος προστάτης.

απο το συναξάρι του Παππούλη Ανανία

Αγία Αικατερίνα.

Αγία Αικατερίνα

Πάμε και 25 του μηνός, τώρα. 25 του μηνός, Έχουμε το καύχημα της ορθοδοξίας και την πρώτη επικεφαλής των Μαρτύρων γυναικών την Αγία μεγαλομάρτυρα και πάνσοφο νύμφη του Χριστού Αικατερίναν. Κατήγετο απ’ την Αλεξάνδρεια ο πατέρας ήτο εκεί διοικητής. Βασιλίσκος, όπως τον έλεγαν, ως προς το αξίωμα εκείνη ήτο παιδί θαύμα. Ωραιότατη, πλουσιότατη, μορφωμένη και αρχοντική την καμάρωναν όλοι και την ζητούσαν εις γάμον οι καλύτεροι εκείνη είχε μάθει και πολλά, πάρα πολλά γράμματα. Ήτο ιδιοφυΐα έμαθε τους αρχαίους σοφούς όλους Λατίνους τα μαγικά των μάγων τα πάντα. Δεν ήταν κάτι που να μην το εγνώριζε. Κι ενώ την ήθελαν όλοι για νύμφη, ζήλεψε ο Χριστός και την έκανε νύμφη δική Του έστειλε, μέσω της Θεοτόκου, το δαχτυλίδιον και την αρραβώνιασε.

Εκεί, ο Μαξιμίνος, ο αυτοκράτωρ, έζησε και αυτή και έλαμψε τότε, και επί Μαξιμίνου εμαρτύρησε το 307 μ.Χ., την κάλεσε να αρνηθεί την πίστη, έφερε και ρήτορες εκεί, να μιλήσουν με αυτή για να την αλλάξουν, αλλά εκείνη τι έκανε; τους αλλάζει τους έκανε χριστιανούς και έγιναν και μάρτυρες μετά την υπέβαλε στα χειρότερα και μεγαλύτερα βασανιστήρια και κολαστήρια, μέσα απ’ τα οποία εβγήκε ασινής και αλώβητος η Αγία. 

Αφού απέσπασε στην πίστη και την γυναίκα του Βασιλίσκου, του ηγεμόνος, δηλαδή, και άλλους στρατηγούς και άλλους επισήμους και πολλούς ειδωλολάτρες τους έκανε χριστιανούς και φοβήθηκε ο Μαξιμίνος, μην κάνει όλη την Αλεξάνδρεια χριστιανική, προς τα κει επήγαινε το πράγμα, και διέταξε και την αποκεφάλισαν στα 307, όπως προείπαμε, μ.Χ. Άγγελοι δε Κυρίου πήραν το λείψανο της, το πάνσεπτο λείψανο της, και το μετέφεραν στο Όρος Σινά και το άφησαν εκεί για αιώνες και κατά τον 8ο αιώνα αποκαλύφθηκε στους Αγίους ασκητάς και την μετέφεραν στην Μονή του Σινά, που ταν αφιερωμένη στην Μεταμόρφωση του Χριστού, και έβαλαν το λείψανο της μέσα σε αυτή την εκκλησία. Από τότε, η εκκλησία αυτή έγινε και εκκλησία της Αγίας μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης. 

Στους αιώνες εθαυματούργησε και θαυματουργεί οι Δυτικοί την έχουν προστάτιδα των γραμμάτων και των Τεχνών και βοηθάει τους νέους, αλλά και όλους τους ανθρώπους και χριστιανούς, πάρα πολύ. Την έχομε κι εδώ στην Αθήνα στις εκκλησίες, Έχουμε και το μετόχι του Σινά, στέλλουμε τα σέβη και την αγάπη μας στον Άγιο ηγούμενο και στους αδελφούς, και προσκυνούμε ταπεινά το ιερό της λείψανο στην παλαίφατη Μονή του Σινά, που ναι κει προκεχωρημένο φυλάκιον ορθοδοξίας και μεγαλείου.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία

`Ο άνθρωπος γίνεται καμιά φορά τόσο αδύναμος

 

`Ο άνθρωπος γίνεται καμιά φορά τόσο αδύναμος, πού δέν μπορεί νά διώξει ούτε μία μύγα ούτε καί τούς κακούς λογισμούς από τήν ψυχή. `Ομως, καί μέσα σέ αυτήν τήν αδυναμία τό έλεος του Θεού φυλάγει τόν άνθρωπο ανεπηρέαστο από κακές σκέψεις, καί μόνος ο θεός βρίσκεται στήν ψυχή καί στό νου, καί παντού.

~ Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

«Λέσβος, το νησί του Ταξιάρχη» , «Φωτεινά Μονοπάτια» ΕΡΤ2

23 του μηνός Νοεμβρίου, Άγιος Αμφιλόχιος, Άγιος Γρηγόριος,

Άγιος Αμφιλόχιος

Αλλά, να πάμε, τώρα, στις 23 του μηνός, γιατί βλέπω την ώρα και φεύγει, 23 του μηνός Νοεμβρίου, γιορτάζει ένας πολύ μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας μας, Καππαδόκης, ο Άγιος Άμφιλόχιος, επίσκοπος Ικονίου έζησε και έλαμψε τον 4ο μ.Χ αιώνα, τον λεγόμενο χρυσούν αιώνα της Εκκλησίας. Στο Ικόνιο ήταν επίσκοπος, άνθρωπος ασκητικής ζωής και διδάσκαλος της πίστεως εστήριξε και εβοήθησε πολλούς. Στα χρόνια του Μεγάλου Θεοδοσίου, πήγε στη Βασιλεύουσα και τον παρεκάλεσε τον σοφό και Άγιο αυτό αυτοκράτορα να παραδώσει τις Εκκλησίες των ορθοδόξων, τις οποίες είχαν πάρει οι αιρετικοί, οι Αρειανοί, ξανά στους κατόχους των ο Θεοδόσιος, όμως, φοβήθηκε την αναστάτωση και τα υπόλοιπα. 

Κι ο Άγιος δεν τον πίεσε. Καλά, του λέει. Θα τα ξαναπούμε. Κινάει, μιά μέρα, και πάει στο παλάτι, ήταν παρόντα και τα παιδιά του ο Ονώριος και ο Άρκάδιος οι μετέπειτα διάδοχοι του μπαίνει μέσα, λοιπόν, χαιρέτησε τον αυτοκράτορα, τον ασπάσθηκε, και στα παιδιά του δεν είπε ούτε χαίρετε τα περιφρόνησε, θα λέγαμε απλά. Αυτό κακοφάνηκε στον Θεοδόσιο κι αυτό γύρευε, άλλωστε, να γίνει ο Άγιος Αμφιλόχιος και του λέει ο Θεοδόσιος: γιατί δεν χαιρέτησες τα παιδιά μου; Με προσβάλλεις εμένα, αν δεν χαιρετάς τα παιδιά μου. Δίκαιο έχεις, του λέει. Στό κανα αυτό, για να δεις πόσο κακό κάνουν οι Αρειανοί στην ορθοδοξία γιατί; γιατί λένε πως σέβονται τον Πατέρα και δεν σέβονται τον Υιό. Τον Υιό Του. Δεν Τον θεωρούν ομοούσιο κλπ και τον θεωρούν κτίσμα του Θεού και τον καταφρονούν όπως εσύ στενοχωρήθηκες, που καταφρόνεσα τα παιδιά σου, έτσι και ο Θεός στενοχωρείται, γιατί καταφρονείτε τον Υιό και Λόγο. 

Τον σαρκωθέντα Θεό. Τον Χριστό μας ο Θεοδόσιος λέει: Δίκαιο έχεις. Δεν το είχα σκεφθεί αυτό και τι κάνει μετά ο αυτοκράτορας; Παίρνει όλες τις Εκκλησίες, τις ορθόδοξες, που χαν οι Αρειανοί, και τις παραδίνει στους ορθοδόξους. Στους κατόχους των. Κι έγινε αγαλλίαση και χαρά μεγάλη στην Κωνσταντινούπολη με τον σοφό αυτό τρόπο, που επινόησε ο Άγιος Αμφιλόχιος και πήγε στην επισκοπή του και έζησε αρκετό καιρό ακόμα και πλήρης ημερών, στις 23 Νοεμβρίου, ανέβηκε στον ουρανό. Άφησε, όμως, μέγα έργο στην εκκλησία και τον έχομε και θερμό πρέσβη στην Άνω Σιών.

Άγιος Γρηγόριος

Γιορτάζει την ίδια μέρα κι ένας αλλος Άγιος ο Άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Ακραγαντίνων της Κάτω Ιταλίας. Αυτός έζησε στα χρόνια του Ιουστινιανού του Β, του Ρινότμητου έβδομο αιώνα είχε ευσεβείς γονείς, και μεγάλωσε εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου έγινε γρήγορα αναγνώστης, ήταν και καλλίφωνος, και μιά μέρα άγγελος Κυρίου του λέει: Πήγαινε στην Αφρική, στην Καρθαγένη, στην Καρχηδόνα, και θα βρείς εκεί έναν ασκητή, ονόματι Μάρκον να πας, κι ο,τι σου πει να κάνεις. Δηλαδή, τι έκανε ο Άγιος; Παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει δρόμο, τι να κάνει στη συνέχεια είναι αυτό που λέει ο προφήτης Δαυίδ γνώρισον μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι γνώρισε μου δρόμο, τον οποίο θα βαδίσω και πήγε στην Αφρική, βρήκε τον Μάρκο, τον έβαλε στον πνευματικό βίο, και έζησαν, ως ασκηταί, και ανέβηκαν ψηλά, και ύστερα έφυγαν, πήγαν στην Αντιόχεια της Συρίας, πρόσφεραν εκει πολλά, με τα θαύματα και τη διδασκαλία τους και στη συνέχεια, ο Γρηγόριος επήγε στην Ιερουσαλήμ, στους Αγίους Τόπους, έγινε διάκονος και πρεσβύτερος, και ύστερα ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, γνώρισε τον πατριάρχη, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Δ, τον Πωγωνάτο, τον γυιό του Ηρακλείου, βοήθησε πολύ κατά την στ οικουμενική σύνοδο, όπου πολέμησε τον μονοθελητισμό, κατακεραύνωσε με τη διδασκαλία και τη χάρη του τους αιρετικούς, και πολλούς τους έφερε στην ορθόδοξη πίστη, και ύστερα πήγε στη Ρώμη και κατέληξε πάλι στον Ακράγαντα, στην πατρίδα του, έγινε επίσκοπος, βοήθησε τα μέγιστα, τον συκοφάντησαν οι ειδωλολάτραι και οι αιρετικοί, τον κατήγγειλαν στον πάπα, για πράγματα ανύπαρκτα και ανυπόστατα, ο πάπας δυστυχώς τα πίστεψε, τον κάλεσε, ο πάπας ήταν ορθόδοξος τότε, τον κάλεσε στη Ρώμη και τον έκλεισε φυλακή δυόμιση ολόκληρα χρόνια. 

Κι ο Άγιος τι έκανε εκεί; Παράδεισο τη φυλακή, ο Άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Ακραγαντίνων. Η Κάτω Ιταλία ήταν η Μεγάλη Ελλάς και πέρασαν δυόμιση χρόνια, είδε ο Θεός την υπομονή του, ασκήθηκε όσο χρειαζότανε πιο πολύ, έφτασε σε μέγα ύψος, και τότε ο πάπας θέλησε να κάνει δίκη έφερε και τους συκοφάντες, έφερε όλους, αλλά αυτοί που τον συκοφάντησαν και κάποια γυναίκα που τον κατηγόρησε για κάποια πράματα ανήθικα, ήταν όλα ψέματα, ανυπόστατα, φανταστικά, τι έγινε; Την ώρα της δίκης, μαύρισαν τα πρόσωπα τους γι αυτό να προσέχουμε τη συκοφαντία και την αδικία, όσο μπορούμε μαύρισαν τα πρόσωπα τους και δεν συνερχόντουσαν με τίποτα, έως ότου ομολόγησαν την ενοχή τους οτι έκαναν σκευωρία οτι όλα αυτά ήταν ψέματα και τα έκαναν εναντίον του Αγίου και τους συγχώρεσε ο Άγιος τους είχε συγχωρέσει κι από τη φυλακή γι αυτούς προσευχότανε. Κι όταν προσευχόμεθα για τους εχθρούς μας και συγχωρούμε τους εχθρούς μας, μοιάζουμε, τηρουμένων των αναλογιών, του Ιησού Χριστού. Του Ιησού Χριστού όταν μπορούμε και συγχωράμε, πάμε στον Παράδεισο. Πάει. Τίποτε άλλο να το ξέρουμε αυτό γιατί τότε ο Κύριος είναι υποχρεωμένος να συγχωρέσει και τα δικά μας αμαρτήματα γι αυτό και λέμε: και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών γύρισε πάλι στο ποίμνιο του και έζησε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του, θαυματουργώντας και ποιμαίνοντας τον λαό των Ακραγαντίνων, της πόλεως του Ακράγαντος, και άλλους πολλούς και ανεπαύθη κι εκείνος εν Κυρίω, πλήρης ημερών και αγιασμένος.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία

«Άγιον Όρος, κιβωτός της Ορθοδοξίας» , «Φωτεινά Μονοπάτια» ΕΡΤ2

Γέρων Εφραίμ Αριζόνα 1992.Ο Αόρατος Πόλεμος

22 Νοεμβρίου, Άγιος Φιλήμων, Αγία Απφία, Άγιος Άρχιππος, Άγιος Ονήσιμος, Αγία Κικιλία, Άγιος Βαλλεριανός, Άγιος Τιβούρτιος

Άγιος Φιλήμων, Αγία Απφία,  Άγιος Άρχιππος,  Άγιος Ονήσιμος

Να πάμε, τώρα στις 22 Νοεμβρίου, αύριο, δηλαδή, 22 Νοεμβρίου, γιορτάζουν, λοιπόν, Άγιοι που ανήκουν σε μία οικογένεια οι Άγιοι Απόστολοι Φιλήμων, Απφία, Άρχιππος και Ονήσιμος. Ο Φιλήμων κι η Απφία ήταν ζεύγος από τις Κολοσσές της Μικράς Ασίας. Κι ο γυιός τους, κατά πάσαν πιθανότητα, ο Άρχιππος, ο Ονήσιμος ήταν δούλος τους. Υπηρέτης. Κάποια φορά, τον ξεγέλασε το κακό, κι έκλεψε τα τιμαλφή και τα χρήματα των αφεντικών του κι έφυγε μετάνοιωσε, πήγε στη Ρώμη, πήγε, βρήκε τον απόστολο Παύλο, λέει: Πατέρα, φώτισε, να μεσιτεύσεις στο αφεντικό μου, τον Φιλήμονα, να με δεχτεί γιατί μετάνοιωσα μ’ αυτό που έκανα. Δεν μου άρεσε αλλά ξεκλέφτηκα από το κακό, κάποια στιγμή, κι έκαμα αυτό το κακό στο αφεντικό μου. 

Κι ήσαν όλοι μαζί εκείνοι στις Κολοσσές. Εκεί οι ειδωλολάτραι, μια μέρα, έκαμαν πανήγυρη στους Θεούς των και πήγαν και οι Απόστολοι αυτοί, που προαναφέραμε και γιορτάζουμε, σ’ ένα ναό, μαζί μ’ άλλους χριστιανούς κι έκαμαν αγρυπνία και δοξολογία. Αυτό είν το καλό. Δεν βρίζουμε, δεν αυτώνουμε, κάνουμε κι εμείς τον αντίποδα. Κάνουμε το θεϊκό έργο και δοξολογούμε τον Κύριο, ενώ οι αλλοι αδελφοί μας, πλανεμένοι και δυσκολεμένοι, τον υβρίζουν και προσευχόμεθα και γι αυτούς και γι αυτούς. Λοιπόν το ‘μαθαν, όμως, οι ειδωλολάτραι, ότι οι χριστιανοί κάνουν αγρυπνία, και τους έπιασε το κακό έτσι κι αλλοιώς τους ειχε πιάσει η πλάνη και τι κάναν οι καημένοι; Τρέχουν εκεί κι όρμησαν στην εκκλησία με κακές διαθέσεις κατά των χριστιανών οι περισσότεροι έφυγαν, αλλά οι εξονομασθέντες Απόστολοι έμειναν εκεί και είπαν: Οχι. Θα μαρτυρήσομε για τον Χριστό μας εκείνος δεν μας αρνήθηκε ούτε εμείς θα φύγομε μπράβο τους! δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό αλλά, όσοι μπορούν, μπράβο τους! Κι οι άλλοι, που δεν μπορούν, πάλι μπράβο τους! Άλοίμονο ο Χριστός θέλει ο,τι αντέχομε κι ο,τι μπορούμε. Κανένα δεν μάλλωσε. 

Λοιπόν και τους πήραν μετά, τους έδεσαν και τους πήγαν στην Έφεσο, στον τύραννο εκείνος τους είπε ν αλλάξουν και να γίνουν ειδωλολάτραι. Αυτοί είπαν όχι είπαν πολλά όχι και γενναία όχι. Κι ύστερα τους έριξε μέσα σε μιά στέρνα, διέταξε τους δημίους, η οποία είχε λάσπη και τους έφτανε μέχρι τη μέση. Κι υστέρα, κάτι τρελόπαιδα ειδωλολατρικά, με σακοράφες, βελόνες, τους τρυπούσαν τα κεφάλια και οι Άγιοι έκαναν υπομονή και προσευχόντουσαν, μες στους αφόρητους πόνους και μέσα στη λάσπη και στο τέλος οι ειδωλολάτραι, αφού έβλεπαν πως δεν μπόρεσαν τα παιδιά να τους φονεύσουν ούτε η λάσπη, πήραν πέτρες, τους λιθοβόλησαν και τους έθαψαν μέσα στη στέρνα. Κι έτσι, εκείνοι ελεύθεροι πολιορκημένοι, θα λέγαμε, με τρόπο πνευματικό, έφυγαν για τη βασιλεία του Θεού. Κι η εκκλησία τους εορτάζει 22 Νοεμβρίου μιά οικογένεια ολόκληρη, λοιπόν, πήγε στον Χριστό, ως θυμίαμα με τρόπο Μαρτυρικό.

Αγία Κικιλία,  Άγιος Βαλλεριανός,  Άγιος Τιβούρτιος

Και εορτάζουν, ακόμη στις 22 και οι Άγιοι Κικιλία, η μάρτυς, Βαλλεριανός και Τιβούρτιος. Ήσαν αδέλφια αυτά, από τη Ρώμη οι αλλοι έζησαν στα χρόνια του Νέρωνα, αυτοί στα χρόνια του Διοκλητιανού. Η Κικιλία ήταν γόνος πλούσιας οικογενείας, είχε, όμως, μεγάλη πίστη και καλή ανατροφή. Κι επαντρεύθη τον Βαλλεριανό, που ταν ειδωλολάτρης, αλλά η Αγία ζωή της τον έπεισε κι έγινε κι εκείνος, καθώς ήτο γή καλή και αγαθή, χριστιανός και αποφάσισαν να ζουν ως αδελφοί. Τι ωραία! Δύσκολο, αλλά ωραίο, για οποίον μπορεί. Κι ο Βαλλεριανός είχε αδελφό τον Τιβούρτιο, που προαναφέραμε, κι εκείνος όταν είδε τον αδελφό του να παντρεύεται και να γίνεται χριστιανός, έγινε χριστιανός μάλιστα πολύ καλύτερος από τους δυό. Τόσο πολύ, που έβλεπε αγγέλους μπροστά του και Αγίους και συνομιλούσε. 

Χωρίς να ήτο πλάνη, γιατί υπάρχει και η πλάνη τους έμαθε, λοιπόν, ο τύραννος, εκεί, ο διοικητής της Ρώμης, επειδή διέδιδαν την χριστιανική πίστη, κι όχι μόνο αυτό, αλλά πήγαιναν και μάζευαν τα λείψανα των Μαρτύρων και τα έθαπταν γιατί οι ειδωλολάτραι τα πέταγαν στους δρόμους κι έκαναν τόσα αλλά, όπως ξέρετε το ‘μαθε, λοιπόν, ο τύραννος και διέταξε, τους κάλεσε σε απολογία γιατί το κάνετε αυτό; να μη θάψομε, λέει, τα μέλη του Χριστού; τους Αγίους μάρτυρες, τους τιμημένους; δεν υπάρχει τίποτα τιμιώτερο επάνω στη γή απ’ αυτούς και τέτοια αλλά όμορφα.

Κι αυτός εμάνιασε και φρύαξε και διέταξε τον Μάξιμο, ένα δήμιο, να τους κόψει τα κεφάλια. Πήρε τους δύο άντρες, τον Βαλλεριανό και τον Τιβούρτιο, και τους έκοψε τα κεφάλια. Η αγία Κικιλία περίμενε και τι βλέπει εκείνη την ώρα ο Μάξιμος; Ήταν γή καλή και αγαθή, αλλά βρεθηκε στη θέση του δημίου. Πόσοι δεν κάνουν επαγγέλματα αταίρειαστα με το βάθος της ψυχής των; Τι είδε; τους αγγέλους να έρχονται και να παραλαβαίνουν τις ψυχές αυτών των δύο Μαρτύρων και να τις προπέμπουν στον ουρανό, με δόξα και χαρά και τιμή μεγάλη και τι έγινε η ψυχούλα, όπως θα λεγε ο γέροντας Πορφύριος; Ξεκλειδώθηκε εν Χριστώ! Μπήκε στην ψυχή του το φώς του Χριστού. Το φώς των Μαρτύρων. Η Θεία χάρις και τι λέει η ψυχούλα, αφήνοντας κάτω τα όπλα και τα υπόλοιπα; Τι λέει; Κι εγώ είμαι χριστιανός, παιδιά. Αν σας πω τι είδα, θα γίνετε κι εσείς. Το είπε. Αλλά που να καταλάβουν οι άλλοι; Αρκετοί κατάλαβαν, αλλά οι δήμιοι οι υπόλοιποι κι ο άρχοντας δεν κατάλαβαν τίποτα και έγινε, λοιπόν, και ο δήμιος αυτός, ο Μάξιμος, έγινε χριστιανός. Στη συνέχεια, οι άλλοι δήμιοι πήραν την Κικιλία, την Αγία Κικιλία, και την έβαλαν σ’ ένα θερμό λουτρό. 

Τρεις ολόκληρες ήμερες και δεν έπαθε τίποτε. Ύστερα άνοιξαν το λουτρό, την βρήκαν μέσα να είναι ασινής και αλώβητος και ακεραία, και αφού δεν μπορούσαν να κάνουν πιά τίποτε άλλο, την εφόνευσαν την αποκεφάλισαν και αποκεφάλισαν, μετά, και τον Μάξιμο, μαζί με τον Ακάκιο, τον ιερέα που τον εβάπτισε ο Μάξιμος ήταν εκ δημίων. Τι σπουδαία πράγματα!

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ(Αγ.Λουκά Κριμαίας)

...Αν όλοι εμείς οι μεγάλοι πρέπει όλη τη ζωή μας να είμαστε στενά ενωμένοι με το Αληθινό Κλήμα, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και να τρεφόμαστε με το ζωοποιό χυμό από τη Θεία Ρίζα, το ίδιο αυτό ισχύει καί για τα μικρότερα κλήματα του Αμπελιού, τα πιο μικρά πράσινα φύλλα καί τα μικρά τρυφερά άνθη, πού ανθίζουν στο άγιο Κλήμα. Αυτά τα άνθη, τα φύλλα καί τα μικρά κλήματα είναι τα παιδιά μας, τα όποια φροντίζουμε με τρυφερότητα, τα όποια αγαπάμε σαν την καρδιά μας.

Έχουν μεγάλο χρέος και ευθύνη ενώπιον του Θεού εκείνοι οι χριστιανοί, οι όποιοι δεν εκτελούν το ιερό καθήκον τους να προστατεύουν τα μικρά τους παιδιά, και όχι μόνο τα παιδιά αλλά καί τα βρέφη, από τους εχθρικούς άνεμους, οι όποιοι μπορούν να τα αποκόψουν από το Κλήμα του Χρίστου καί να τα πάνε πολύ μακριά καί να τα ρίξουν στη σκόνη καί στο βόρβορο, οπού θα τα πατήσουν με τα πόδια τους οι εχθροί της ανώτατης αλήθειας καί του αγαθού.

Ό Ιωακείμ καί ή "Αννα, οί γονεΐς τής Ύπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το είχαν καταλάβει πολύ καλά. Μόνο τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής της μικρής, ή οποία είχε εκλεχτεί από τον Θεό για να υπηρετήσει το μέγα μυστήριο της ενσάρκωσης του Υίού του Θεού, οί γονείς απολάμβαναν την χαρά της ζωής μαζί της καί της θερμής αγάπης της. Μόλις αύτη βγήκε από τη νηπιακή ηλικία την οδήγησαν στο Ναό της Ιερουσαλήμ καί την άφησαν εκεί, έμπιστεύοντας την αγωγή της στον ίδιο τον Θεό.

"Οχι μόνο ό Ιωακείμ καί ή "Αννα αφιέρωσαν τον καρπό του καθαρού τους γάμου στον Θεό αλλά καί πρίν καί μετά από αυτούς το ίδιο έκαναν οι αγίες καί σοφές μητέρες, τα ονόματα των οποίων εσείς οι σημερινές μητέρες πρέπει να τα θυμάστε. Ή αγία "Αννα, ή οποία ήταν στείρα, προσευχήθηκε θερμώς στον Θεό, δίνοντας του τον όρκο να αφιερώσει σ' Αυτόν το παιδί της, αν έλυνε την άτεκνία της καί θα της έδινε αγόρι. Ό Κύριος ακούσε την προσευχή της "Αννας και αυτή έγινε μητέρα του μεγάλου προφήτη Σαμουήλ. Να θυμάστε οι μητέρες καί το όνομα της αγίας Μάρθας, της μητέρας του μεγάλου όσιου του Συμεών του Στυλίτου, τον όποιο, όπως και ή αγία "Αννα τον Σαμουήλ, τον είχε αφιερώσει ή Μάρθα στον Θεό ακόμη πρίν γεννηθεί. Στήν πολύ νεαρή ηλικία ανέβηκε ό μέγας Συμεών στο στυλό και παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατο του σαν μία άσβηστη λαμπάδα ενώπιον του Θεού.

Να θυμάστε, ευσεβείς σημερινές μητέρες, πόσο μεγάλο καί ιερό ενώπιον του Θεού είναι το καθήκον σας να καλλιεργείτε στα παιδιά σας τον φόβο του Θεού καί να τα διαπαιδαγωγείτε στην αδιάσπαστη καί αδιάκοπη ενότητα με το Αληθινό Κλήμα, τον Κύριο μας Ίησοΰ Χριστό. Μόνο από σας, μητέρες καί πατέρες, τα παιδιά σας μπορούν να μάθουν το νόμο του Θεού, τον όποιο δεν τους διδάσκουν στα σχολεία. Καί μόνο τότε θα μπορέσουν να τον μάθουν αν, εσείς οι ίδιοι, θα μελετάτε με προθυμία το νόμο αυτό στίς εκκλησίες του Θεού, μαθαίνοντας τον από τους υπηρέτες του Θεού, τους ιερείς καί τους επισκόπους.

Να πηγαίνετε στους ιερούς ναούς τα παιδιά σας για να αναπνέουν, έστω καί για λίγο, τον αέρα του γεμάτου όχι μόνο με θυμίαμα αλλά καί μυστική χάρη των μεγάλων μυστηρίων, πού τελούνται σ' αυτόν, καί τις προσευχές πολλών ανθρώπων.

Δώδεκα ολόκληρα χρόνια τρεφόταν μέσα στην ιερότητα του Ναού της Ιερουσαλήμ ή Ύπεραγία καί Αχραντος Παρθένος, ή «τιμιωτέρα των Χερουβείμ, καί ενδοξότερα άσυγκρίτως των Σεραφείμ». Οι παντοδύναμες ενώπιον του Θεού πρεσβείες Της να σας βοηθήσουν στο μεγάλο αυτό έργο της αγωγής των παιδιών σας. Αμήν.

Αγιου Λουκά Κριμαίας

''Λόγοι και Ομιλίες''

Εκδ.''Ορθόδοξη Κυψέλη''

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Εἶναι γνωστό ἀπό τήν Ἱερή Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἀφοῦ συμπλήρωσε τό τρίτο ἔτος τῆς ἡλικίας της, ὁδηγήθηκε ἀπό τούς ἁγίους γονεῖς της, τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄννα, «ἀποπληροῦσα πατρῴαν ἐπαγγελίαν», στό Ναό τῶν Ἱεροσολύμων. 

Ἐκεῖ, συνοδευόμενη ἀπό λαμπαδηφοροῦσες παρθένες, παραδόθηκε «ὡς τριετίζουσα δάμαλις» στόν ἱερέα Ζαχαρία, τόν πατέρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὡς ἀφιέρωμα εὐγνωμοσύνης στό Θεό. 

Στό Ναό παρέμεινε ἡ Θεοτόκος μέχρι τήν ἡλικία τῶν δεκαπέντε ἐτῶν καί, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, «ἄγγελος ἔφερεν (σέ αὕτήν τροφήν), ἀφοῦ ἔζη μίαν ζωήν, ὡσάν εἰς τόν Παράδεισον... μίαν ζωήν ἀφρόντιστον, ἀπερίσπαστον, λύπης ἀμέτοχον, ἀνωτέραν τῶν παθῶν καί ὑψηλοτέραν πάσης ὀδυνηρᾶς ἡδονῆς· ἔζη μόνῳ τῷ Θεῷ· ἐβλέπετο ἀπό μόνον τόν Θεόν... καί εἰς τόν Θεόν μόνον ἦτο ἀφιερωμένη». 

Ἔτσι, «...ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἡνώθη μέ τόν Θεόν διά τῆς ἱερᾶς ἡσυχίας. Ἐπειδή μοναχή αὐτή ἀπό ὅλους ἀπό τόσον μικρόν παιδίον ὑπέρ φύσιν ἡσύχασε, καί μοναχή αὐτή τόν Θεάνθρωπον Λόγον ἀπειράνδρως ἐκυοφόρησεν» (Μετάφραση Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου).

Ἡ εἴσοδος, λοιπόν, τῆς Κυρίας Θεοτόκου στό νομικό Ναό, ἑορτάζεται ἀπό τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, τά ὁποῖα προέβλεψε ὁ προφητάναξ Δαβίδ, λέγοντας: «Ἀπενεχθήσονται τῷ Βασιλεῖ παρθένοι ὀπίσω αὐτῆς, αἱ πλησίον αὐτῆς ἀπενεχθήσονταί σοι· ἀπενεχθήσονται ἐν εὐφροσύνῃ καί ἀγαλλιάσει, ἀχθήσονται εἰς ναόν Βασιλέως» (Ψαλμ. μδ΄, 15 16

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς.

Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ Ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα, τὴν ἐν Πνεύματι θείῳ· ἣν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.

Γέρων Εφραίμ της Αριζόνα (ρωσικό ντοκυμαντέρ)

Μην Κρινετε - Γεροντα Εφραιμ Αριζονα

21 Νοεμβρίου, μνήμη Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη.

Πάμε στις 21 Νοεμβρίου, γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου

 

Εισόδια της Θεοτόκου

Αλλά, τώρα, να φύγουμε, γιατί περνάει η ώρα, πότε πέρασε κιόλας! Αμέσως πέρασε! Πάμε στις 21, τώρα, Νοεμβρίου και σταματάμε εδώ έχομε τα Εισόδια της Υπεραγίας, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας και τα Εισόδια αυτά, που θα εξηγήσω σε λίγο τι είναι, απετέλεσαν, αργότερα, τη χριστιανική εορτή των εισοδίων της Θεοτόκου οι δίκαιοι και Άγιοι γονείς της, Ιωακείμ και Άννα, δεν είχαν παιδάκι. Η Άννα ήταν στείρα και πέρασαν τη ζωή τους χωρίς παιδί μεγάλη δοκιμασία και για τους Εβραίους διπλή, γιατί όλοι περίμεναν, όποιος έχει απογόνους, μήπως απ’ αυτούς προέλθει ο Χριστός γι αυτό σου λέει, αφού δεν έδωσε παιδί σε μένα ο Κύριος, δεν με εγκρίνει. Δεν με εγκρίνει να γίνω, κατά το ανθρώπινο, κι εγώ συγγενής του Χριστού να γεννηθεί από το σόϊ μου κι από το δέντρο μου, από τη φάρα μου, ο Χριστός. Κι ήταν μεγάλος πόνος. Σημέρα είναι μιά δοκιμασία, δεν πειράζει ο Κύριος τη δίνει, και να χεις παιδιά δοκιμασία είναι και να μην έχεις είναι δοκιμασία τι κάνεις; Κάνεις υπομονή, σκύβεις το κεφαλάκι σου στον Χριστό και λέμε αυτό που λέει η Εκκλησία μας: Σοι, Κύριε. Σε σένα, Κύριε. Κι ο Κύριος κανονίζει. Κι άμα αφεθούμε εκεί με εμπιστοσύνη στον Κύριο, φεύγουν όλα γιατί είναι πειρασμός, πιά είτε έχω είτε δεν έχω, μάλλον μας τα εμπιστεύεται ο Θεός και τα παιδιά, αλλά και την ατεκνία μας εμπιστεύεται κάτι, για να δει τι θα κάνουμε.

Μιά φορά, ο προφήτης Δαυίδ εδέχθη έναν αξιωματικό, που ταν βασιλιάς, όπως ξέρετε, και προφήτης, που του είπε: Βασιλιά μου, ο τάδε αξιωματικός σας βρίζει και τι του πε ο Δαυίδ; δεν του πε· Έλα δώ, τι είπε; κλπ οχι τέτοια οχι τέτοια ο Δαυίδ εμείς τα κοιτάμε αυτά τι του πε; Χμ. Τι του πε; Καλά κάνει, παιδί μου, και με βρίζει. Κι εσας , άμα έρχονται και σας λένε διάφοροι, καλά κάνουν. Πολύ καλά κάνουν γιατί καλά κάνουν αφού σας βρίζουν ο Θεός τον έβαλε, βρέ, να με βρίσει γιατί; για να δει ο Θεός, εγώ ο Δαυίδ, που θεωρούμαι σπουδαίος, πως θα αντιδράσω. Τι να κάνω με δοκιμάζει. Πλάκα δεν έχει αυτό;

Έτσι, λοιπόν. Παρακαλούσαν, όμως, τον Κύριο, δεν απελπίστηκαν. Αν θέλεις, Κύριε, το κάνεις. Κι αν μας δώσεις παιδάκι, θα το αφιερώσουμε σε σένα και όντως ο Κύριος τους έδωσε ένα, αλλά λέοντα. Λέαινα. Την Παναγίτσα! και την αφιέρωσαν σ’ Εκείνον, όταν έγινε τριών ετών. Κι έτσι εισήλθε, αυτό σημαίνει Εισόδια, είσοδος, εισήλθε η Παναγία μας στον ναό τον νομικό. Στον ναό του Σολομώντος. Τριών ετών κοριτσάκι. Τριετούσα δάμαλις και την πήρε ο αρχιερεύς ο μέγας, ο Ζαχαρίας, πατέρας του Προδρόμου, και οι αλλοι ιερείς και οι υπόλοιποι διακονούντες τον ναό, και την έβαλαν στα Άγια των Αγίων εκεί που έμπαινε, κάθε χρόνο, μιά φορά, ο αρχιερεύς με αιματηράν θυσιαν και κάποιοι σκανδαλίζονται και λένε: Μά μπήκε γυναίκα στο ιερόν; Βεβαίως μπήκε, εκεί, η Παναγία. Αλλά ήταν η Παναγία! γιατί η Παναγία, τι εγέννησε; Τον Χριστό! Τον Κύριο του ιερού. Τον σωτήρα και λυτρωτή τι έγινε η Παναγία; ναός! Ο καθαρότατος ναός του Σωτήρος ναός έγινε η Παναγία. Από το ρήμα ναίω. Τι σημαίνει ναίω; Κατοικώ. Κατοίκησε μέσα της ο Χριστός ο Κύριος του ναού. Κι ο ναός συμβολίζει την Θεοτόκο. Πολύ σπουδαία αυτά!

Την εισήγαγαν, λοιπόν, και έμεινε δώδεκα χρόνια εκεί και ετρέφετο με τον άρτο του αγγέλου με ουράνια τροφή ο Αρχάγγελος Γαβριήλ πήγαινε κάθε μέρα. Κι εκεί έβλεπε ουράνια πράγματα. Κι ερωτοτροπούσε με τον άσαρκο Λόγο και την αγάπησε τόσο πολύ ο άσαρκος Λόγος, ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, που εσαρκώθη κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού, εκ των αγνών και παρθενικών αιμάτων της Κυρίας Θεοτόκου και έτσι η Παναγία μας έγινε η αιτία της των πάντων θεώσεως. Η αιτία να σηκωθούν οι πεσμένοι, αφού έφερε τον νέο Aδάμ, τον Χριστό, και να μπούμε, με τη χάρη της και με την εκείνου δύναμη, όλοι στον Παράδεισο.

Αυτή είναι η εορτή των εισοδίων είναι μεγάλη και σημαντική, γιατί ο κόσμος, αυτή τη γιορτή, τι κάνει; Ξαναεπιστρέφει στον Θεό, διά της Θεοτόκου γι αυτό μην αφήνουμε την εκκλησία μας, τον ναό μας, και μην αφήνουμε και τον έμψυχο ναό, τον εαυτό μας να φιλοξενούμε κι εμείς μέσα μας τον Χριστό και να είμεθα του Χριστού και της Παναγίας.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΛΟΥΚΑ ΤΟΝ ΙΑΤΡΟΝ

Απολυτίκιο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου - Θεοτόκιον

20 Νοεμβρίου εορτάζουν οι Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης και ο Άγιος Πρόκλος

Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης

Τον Άγιο Γρηγόριο εορτάζει, λοιπόν, τον Δεκαπολίτη έζησε στα χρόνια της Εικονομαχίας απ’ τη Δεκάπολη της Ισαυρείας της Μικράς Ασίας. Από γονείς ευσεβείς, κι εκείνος, έγινε πιστό τους τέκνο, του Θεού έμαθε τας γραφάς, κι όταν μεγάλωσε, θέλησαν να τον παντρέψουν με το ζόρι. Κι όταν έγινε ο γάμος, αφήνει τη νύφη και φεύγει κρυφά και βγήκε στη Μικρασία, ήταν εικονομαχία, τότε, και πήγαινε στις διάφορες πόλεις και στα χωριά, και στήριζε τους ανθρώπους και μάλιστα, εκείνους που Μαρτυρούσαν κι ομολογούσαν για το όνομα του Χριστού για την αγάπη των ιερών και Σεπτών εικόνων έτρεξε παντού, ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, πήγε στον Όλυμπο της Βιθυνίας, ύστερα πήγε στη Ρώμη, γύρισε όλες τις πόλεις της Δύσεως, και εκήρυξε, γύρισε, ξανά, στην Κωνσταντινούπολη, επήγε Θεσσαλονίκη, κι ήλθε πάλι στην Κωνσταντινούπολη, βρήκε εκεί πολλούς να διώκονται για τις ιερές εικόνες, και πήγε σ’ έναν ομολογητή, τον όσιο Συμεών και κάθισε κοντά του, ήταν υπέργηρος, τον στήριξε, πήρε την ευλογία του, και καθώς καθόταν και μιλούσαν, ήλθε ο άγγελος Κυρίου και τον πήρε τον Άγιο Γρηγόριο, τον Δεκαπολίτη, που ήταν δε και μεγάλος θαυματουργός είχε γεμίσει την ανθρωπότητα με θαύματα πολλά και διάφορα.

Άγιος Πρόκλος

Κι άλλος ένας Άγιος, 20 του μηνός, είναι ο Άγιος Πρόκλος ο μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, και πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και διάδοχος του, μετά από διάφορα βάσανα ο Άγιος Πρόκλος αγαπούσε ιδιαίτερα την Παναγία, και για τη σημερινή ημέρα και εορτή έχει γράψει μια περίφημη ομιλία, άμα την βρείτε στην Πατρολογία, είναι δηλαδή, ένα αριστούργημα. Απεθανε το 447, το Συναξάριο δεν τον αναφέρει, παρά μόνο τον μνημονεύει, και δεν έχει βιογραφία, κι εμείς έχομε περιοριστεί στο να λέμε τις βιογραφίες των αγίων που εορτάζουν κι έχουν ακολουθία κι έχουν και συναξάριο γιατί είναι πάρα πολλοί κάθε μέρα που εορτάζουν, που αν τους λέγαμε όλους, δεν θα μπορούσαμε να τελειώσουμε μέσα σε τρία τέταρτα αλλά χαιρόμαστε, που υπάρχουν τόσοι Άγιοι και μας δίνουν τόση χαρά.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία

Να παραδειγματιζόμαστε από τα ζώα. Άγιος Παϊσιος

-Γέροντα, τί είναι αυτό το βουητό που ακούγεται;

-Ένα μελίσσι εγκαταστάθηκε στο παράθυρό μου και τώρα εργάζεται εντατικά. Τί τραβάω το βράδυ με τις φωνές τους! Ελάτε να σας δείξω την κυψέλη μου.

Να δήτε με τί αρχιτεκτονική εργάζονται οι μέλισσες, ενώ δεν έχουν ούτε αρχιτέκτονα ούτε εργολάβο! Εύχομαι να δουλέψετε και εσείς σωστά, πνευματικά, να φτιάξετε πνευματική κυψέλη, να βγάζη μέλι πνευματικό, να έρχονται οι λαϊκοί να τρώνε και να γλυκαίνονται πνευματικά.

-Τί σημαίνει, Γέροντα, αυτό που λέει ο Ψαλμωδός: «Ανθρώπους και κτήνη σώσεις ,Κύριε»;

-Εννοεί ότι ο Θεός βοηθάει και τα ζώα. Πόσοι Άγιοι είναι προστάτες ζώων! Αλλά και τί τραβάνε τα καημένα! Εμείς ούτε μια εβδομάδα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε την υπακοή που κάνουν αυτά στον άνθρωπο. Αν τα ταΐσουν, τα τάισαν διαφορετικά μένουν νηστικά. Αν δεν κάνουν αυτό που θέλει το αφεντικό τους, τα χτυπούν. Και τί κόπο κάνουν ,χωρίς να περιμένουν κανέναν μισθό. Εμείς ένα «Κύριε ελέησον» να πούμε, Παράδεισο έχουμε να λάβουμε. Μικρό πράγμα είναι αυτό; Μας πέρασαν επομένως και στην ακτημοσύνη και στην υπομονή και στην υπακοή.

Όλα να τα παρακολουθήτε, γιατί όλα βοηθούν. Παρατηρώ τα μυρμήγκια πόσο φιλότιμα εργάζονται, χωρίς να έχουν επιστάτη. Εγώ δεν βρήκα σε κανέναν άνθρωπο την λεπτότητα που είδα στα μυρμήγκια. Τα νέα μυρμηγκάκια πάνε και κουβαλούν στην φωλιά ξυλάκια και ένα σωρό άλλα άχρηστα πράγματα, επειδή ακόμη δεν ξέρουν τί πρέπει να φέρουν.

Τα παλιά μυρμήγκια τα αφήνουν να τα κουβαλήσουν, χωρίς να τους κόβουν την προθυμία, και μετά τα βγάζουν έξω από την φωλιά . Ύστερα ,σιγά-σιγά τα νέα βλέπουν τί κουβαλούν τα παλιά και μαθαίνουν τί πρέπει να φέρνουν. Αν ήμασταν εμείς, θα λέγαμε: «Έλα εδώ εσύ, τί είναι αυτά που κουβαλάς; Πέταξέ τα γρήγορα έξω!».

Τα ζώα τα έκανε ο Θεός, για να εξυπηρετείται ο άνθρωπος ,αλλά και για να παραδειγματίζεται. Ο άνθρωπος ,αν είναι άνθρωπος, από όλα ωφελείται.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ

http://talantoblog.blogspot.gr/

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ΤΗΝ ΓΟΡΓΟΥΠΗΚΟΟ....ΨΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗΣ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.

Πάμε 19 του μηνός Νοεμβρίου, Προφήτης Αβδιού, Άγιος Βαρλαάμ

Προφήτης Αβδιού

Πάμε 19 του μηνός Νοεμβρίου έχομε έναν προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, τον αρχαιότερο προφήτη που έγραψε είναι ο προφήτης Αβδιού ή Οβδιού. Που σημαίνει δούλος του Κυρίου ή εξομολογούμενος. Κι εξομολογούμαι, τι σημαίνει; Δοξολογώ. Αυτό σημαίνει εξομολογούμαι. Δοξολογώ όταν, κανείς, πει όλα τα βάσανα του στον παπά και στον Χριστό, μαζί είν αυτά τα δύο, τότε, τι γίνεται; γίνεται ανάλαφρος, σαν αγγελούδι και τι κάνει; Δοξολογεί ευχαριστεί. Άμα έχει κανείς κάτι πολύ βαρύ επάνω του και φύγει, είναι ευχαριστημένος. Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ. Κι ο εφευρέτης του στηθοσκοπίου, ο Λαμενέκ, όταν εξομολογήθηκε, για πρώτη φορά, και βγήκε από το εξομολογητήριο, τι είπε; τι δήλωσε; Νοιώθω αηδόνια να κελαηδούν στα στήθια μου. Αισθάνθηκε τον Παράδεισο.

Αυτά που λέει η Εκκλησία είναι όλα σωστά και ακόμη παραπάνω, αδελφοί μήν κοιτάτε που στις μέρες μας υπάρχει τόση δυσκολία. Η Εκκλησία είναι αιωνία είναι αήττητη είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνες να το κρατάμε αυτό όλα θα φύγουν και οι εχθροί θα φύγουν και τα πάντα θα φύγουν, η Εκλησία θα μένει. Κι αυτοί που την πολεμούν σε λίγο θ αναπαύονται στα κοιμητήρια και θα βλέπουνε, όπως έλεγε κάποιος ωραίος, προ ετών, τα κυπαρισσάκια ανάποδα, κι οι καμπάνες θα συνεχίζουν να κτυπάνε γιατί έχει Θεία την προέλευση η Εκκλησία είναι Χριστός μπορεί εμείς οι παπάδες η οι χριστιανοί να μαστε, πολλές φορές, ανάξιοι ή δυσκολεμένοι ή ταλαίπωροι ή αγωνιζόμενοι, αν θέλετε, αλλά άλλο είναι αυτό και άλλο ο θεσμός ο θεσμός είν ο Χριστός εμείς είμαστε φορείς και μεταφορείς του μηνύματος Του να τα ξεχωρίζουμε αυτά, για να μην μπερδευόμαστε.

Λέει ο άλλος: Χάλασε ο δεσπότης, χάλασε ο παπάς, θα φύγω κι εγώ απ’ την εκκλησία όχι ο Χριστός δεν χάλασε ο Χριστός δεν χάλασε. Κι αν χάλασε ο παπάς, προσευχήσου. Πατέρας σου είναι. Κι αν δυσκολεύτηκε ο παπάς ή ο δεσπότης, προσευχήσου. Πατέρας σου είναι. Σ’ έχει βαφτίσει, σε μεταλαβαίνει, προσεύχεται, ο πατέρας σου ο κατά σάρκα, άμα κάνει κάτι, τι θα κάνεις; Θα βγεις έξω και θα λές όχι. Δεν θα κλαις; θα παρακαλείς κι άλλους να προσεύχονται. Θα κάνεις ο,τι μπορείς, θα χεις πόνο έτσι πρέπει να αισθανόμεθα και τους πατέρες της Εκκλησίας, καθώς και οι πατέρες της Εκκλησίας πρέπει να αισθάνονται εμάς παιδιά τους και μας έχουν παιδιά τους γι αυτό και λέγονται και πατέρες γεννούν μέσα μας τον Χριστό γι αυτό και λέγονται πατέρες γιατί γεννούν τον Χριστό στην ψυχή μας έτσι τον Υιό του Θεού έτσι. Πάμε στον προφήτη Οβδιού και πάλι έζησε τον 9ο αιώνα π.Χ μαζί με τον προφήτη Ηλία. 

Ήταν στην υπηρεσία του βασιλέως αχαάβ και στη συνέχεια του Οχοζία εβραϊκά ονόματα ο Οχοζίας, λοιπόν, έστειλε πενήντα στρατιώτες, μ’ έναν αξιωματικό, να πάρουν τον Ηλία και να τον φέρουν με το ζόρι απ’ το βουνό, να τον δικάσει ο Οχοζίας, γιατί είχε κάψει τους ιερείς της αισχίνης και τα υπόλοιπα και τι κάνει ο Ηλίας; Λέει: Θεούλη μου, δεν τους καις, να τελειώνουμε; και αμέσως ρίχνει μια φωτιά και τους καίει. Θα μου πείτε: γιατί; Παλαιά Διαθήκη είν εδώ. Παλαιά Διαθήκη είν εδώ. Στην καινή Διαθήκη δεν έγινε αυτό μιά φορά που πήγε ο Χρίστος στη σαμάρεια με τους αποστόλους και δεν τους δέχτηκαν σ’ ένα χωριό, ο ευαγγελιστής Ιωάννης κι ο Ιάκωβος του, τι είπανε; Χριστέ μου, λέει, να παρακαλέσομε τον Θεό να ρίξει φωτιά να τους κάψει, όπως το κανε κι ο Ηλίας; Κι ο Χριστός, τι έκανε; Τους μάλλωσε τους μάλλωσε. —Καλώς τον Φιλιππάκο και χρόνια πολλά, παιδί μου και ο Ιωαννίκιος είναι εδώ. Λεβέντες είστε όλοι.—

Θυμήθηκα τον πατέρα Φίλιππο, που ερχόταν εδώ, από την Καλαμάτα, χρόνια πολλά και σ’ εκείνον, χρόνια πολλά και στον δεσπότη μας Χρυσόστομο, τον Πρόεδρο του Ιδρύματος και να ‘χουμε την ευχή του, τον ευχαριστούμε πολύ, και όλους τους Χρυσοστόμους και όλους τους Φιλίππους και όλους πό ρχονται τις επόμενες μέρες, έτσι ολους τους Αγίους που λέγομε, οποίος γιορτάζει το επταήμερο, του λέμε χρόνια πολλά το λέμε τώρα, για να ισχύσει για όλους όπως λέμε για τον πατέρα Γεννάδιο, που θα ναι μεθαύριο στις 17, χρόνια πολλά και σ’ εκείνον και να ‘χουμε και την ευχή του και τον ευχαριστούμε, και όλους τους πατέρες.

Λοιπόν τους μάλλωσε ο Χριστός, να επανέλθω, τους μάλλωσε ο Χριστός, και είπε: εμείς δεν είμαστε πιά του Πνεύματος της Παλαιάς Διαθήκης εμείς είμαστε του Πνεύματος της Καινής Διαθήκης. Που ναι αύρα λεπτή και δεν είναι ούτε φωτιά ούτε σεισμός ούτε θύελλα και καταιγίδα εκείνα ήταν παιδαγωγικά. Τώρα, λοιπόν, είναι η φιλανθρωπία και η καλοσύνη εσείς να τους συγχωρέσετε και να τους ξανασυγχωρέσετε και μη μου ξαναπείτε τέτοια. Τι ωραία!

Μπορείς να μην τον αγαπάς αυτό τον Χριστό, λοιπόν; Μπορείς να μην Τον θέλεις; Μπορείς να μην Τον λατρεύεις; Μπορείς να μην θέλεις να πεθάνεις για τ όνομα Του; Μπορείς; Βεβαίως γι αυτό στους αιώνες ο Χριστός έχει αμέτρητους και τους κερδίζει όλους, με τι; Με την καλοσύνη και την φιλανθρωπία Του και με κάτι αλλο, που ναι όμορφο: την συμπόνοια Του. Ξέρει ο Χριστός ότι η αμαρτία είναι αδυναμία και τι της πρέπει της αδυναμίας; Συμπόνοια. Δηλαδή, είναι ο άλλος πεσμένος κάτω, να τον κόψουμε ακόμα; να τον κλωτσήσουμε ακόμα; Ε, τότε; Αυτό είν απάνθρωπο ούτε τα ζώα δεν το κάνουν μερικοί το κάνουμε, αλλά ας μας φωτίσει ο Χριστός, να μην το κάνουμε. Δεν είν καλό. Λοιπόν. Στέλλει άλλη πεντηκοντάδα, ο Οχοζίας να συλλάβουν τον Ηλία, έπαθε μια απ’ τα ίδια και στέλλει, λοιπόν, τον Οβδιού. 

Τον μετέπειτα προφήτη. Ήταν κι αυτός στη δούλεψη εκεί του βασιλέως έβγαζε το ψωμάκι του κι αυτός. Αυτός, όμως, όταν έφθασε στο βουνό, που ταν ο Ηλίας, ξέρετε τι κάνει; δεν του πε κατέβα να σε δέσουμε. Τι του είπε; Πάει και πέφτει στα πόδια του και λέει: Συγχώρεσε μας, προφήτη μου. Δεν ξέρουμε, τι κάνουμε μήτε τ αφεντικό μου μήτ εμείς. Συγχώρεσε μας. Κι αν θες, μη μας καις. Κι ο Ηλίας δεν τον έκαψε. Κι όχι μόνο αυτό, τον κράτησε κοντά του και τον έκανε προφήτη ο Οβδιού ή Αβδιού. Κι έγραψε κι εκείνος το πρώτο προφητικό βιβλίο, που μιλάει για τον Χριστό, για ποιόν άλλο; Κι εκοιμήθη εκεί στην Σιχέμ στη Σαμάρεια, και τον έθαψαν μαζί με τους πατέρες του, λέει το ιερό Συναξάριο.

Άγιος Βαρλαάμ

Αλλά βλέπω και την ώρα και περνάει. Στις 19 έχουμε και έναν μάρτυρα, γέροντα, τον Βαρλαάμ οχι Βαλαάμ. Βαρλαάμ. Ήταν εκεί στην Αντιόχεια της Συρίας, απ’ όπου κι ο θείος και ιερός Χρυσόστομος, που γιορτάσαμε χθες, και τόσοι Άγιοι. Στις Συριάδες Αθήναις. Ήταν αι Αθήναι της Συρίας. Κι όλα αυτά σε ποιόν οφείλονται; Ολες αυτές οι Ελληνικές, οι Ελληνιστικές; Στον Μέγα Αλέξανδρο, παρακαλώ είχε 400.000 κατοίκους η Αντιόχεια την εποχή εκείνη! Συριάδες Αθήναι οχι Αθήνα. Αθήναι γιατί εδώ η Αθήνα ήταν εννέα πόλεις ελέγοντο Αθήναι. Αθήνα η μια, Αθήνα η άλλη, τις μάζεψε όλες κάποιος, εδώ πέρα, αρχαίος βασιλεύς, και τις ένωσε και αι πολλαί πως λέγονται; Αθήναι γι αυτό λέγονται Αθήναι και στα ξένα πως λέγονται; Athens. Δεν λέμε Αθήνα. Athens. Athens, σημαίνει Αθήναι. Το σίγμα είναι πληθυντικός το ξέρετε. Αθήναι. Ήτανε, λοιπόν, εκεί, μεγάλης ηλικίας ο Βαρλαάμ αλλά πολύ πιστός. Τον κάλεσε ο έπαρχος, λοιπόν, του λέει: Τι ακούω, γέρο; Μυαλό δεν έχεις; Ακόμα πιστεύεις σ’ αυτόν που σταύρωσαν οι Ιουδαίοι; Σ’ αυτόν τον πλάνο; Σ’ αυτόν πιστεύεις; Κι άσπρισαν τα μαλλιά σου και συνεχίζεις ακόμα; αλλά ο Βαρλαάμ δεν έπαιρνε από τέτοιες κουβέντες και του λέει: Άκου να σου πω, αν θες, έλα κι εσύ, δεν θες, εσύ θα μετανοιώσεις εγώ να ξέρεις δεν αλλάζω. Δεν αλλάζω. Κάμε με ο,τι θες. Του λέει: να αρνηθείς τον Χριστό και να θυσιάσεις στα είδωλα εγώ; λέει είσαι μακριά νυχτωμένος. Δεν γίνεται αυτό εγώ γέρασα και κατάλαβα εσύ φαίνεται να μην καταλαβαίνεις, αλλά δεν πειράζει εύχομαι στον Κύριο, να σε φωτίσει να καταλάβεις. 

Αυτό είν οι χριστιανοί. Ήμερα αρνιά. Κι όχι σκορπιοί ούτε εκδικητές ούτε μισαλλόδοξοι. Αν το κάνουμε καμιά φορά, αδυναμία δική μας είναι και δεν οφείλεται στη χριστιανική μας ιδιότητα, αλλά στη δική μας αδυναμία τι να κάνομε; Ας βάλομε το κεφάλι κάτω, κι ας πούμε ήμαρτον στον Κύριο κι ας είμαστε, τουλάχιστον, ταπεινοί κι ας κάνομε αυτομεμψία και, λοιπόν, τώρα, Έτσι λες;, λέει μάλιστα. Κάτσε, τώρα, να σε τακτοποιήσω. Διατάσσει δώδεκα, εκεί, δημίους τον κρεμάνε και άρχισαν να τον κτυπάνε, μ’ ο,τι είχαν και δεν είχαν εκείνος, όμως, υπέμενε με καρτερία και Θεία γαλήνη ήταν στο πρόσωπο του, παρότι οι πόνοι ήταν αφόρητοι οι Άγιοι πονούσαν! δεν είναι εδώ βουδιστικό και μαγικό και ειδυλλιακό. Πονούσαν αφόρητα. Αλλά είχαν τόση πίστη, που ο Κύριος τους έδινε τη χάρη Του, προσέξτε το αυτό, και άντεχαν γι αυτό οι Άγιοι ξέρουν από πόνο από πραγματικό πόνο ξέρουν. Απ τα Μαρτύρια τους με τα βάσανα τους, με τον πειρασμό, με το να. Ξέρουν από πόνο γι αυτό είναι κι οι πιο αρμόδιοι και στον δικό μας πόνο αλλά και ξέρουν συνάμα οι Άγιοι και τι; και από χαρά. Ξέρουν και από χαρά γι αυτό είναι κι οι πιο αρμόδιοι για τη δική μας χαρά γιατί, άμα έχουμε πόνο, θέλουμε να τον πούμε κάπου. Άμα έχουμε λύπη, θέλουμε να την πούμε, να την μεταδώσουμε, κάπου, σε κάποιον Αλλο να την ανακοινώσουμε γι αυτό λέει ο λαός μας: Μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη. Αλλά, άμα έχουμε και χαρά, πάλι θέλουμε να την πούμε. Η Παναγία, όταν ο άγγελος της ευηγγελίσθη τη Θεία σάρκωση του Χριστού, δεν έκατσε να το κρατήσει μόνη της. 

Στον Ιωσήφ δεν μπορούσε να το πει, γιατί δεν καταλάβαινε. Αφού και μετά σκεπτόταν ο Ιωσήφ από που έμεινε έγκυος και το Πνεύμα το Άγιο τον πληροφόρησε και του είπε εκ Πνεύματος Αγίου . Τι κάνει; Πάει, δρόμο παίρνει και δρόμο αφήνει, στην εξαδέλφη της την Ελισάβετ. Τη μάνα του Προδρόμου και της είπε το μεγάλο καλό την πρόλαβε εκείνη την είπε μητέρα του Κυρίου όταν έχουμε, λοιπόν, μεγάλη χαρά, θέλουμε κι αυτήν να ανακοινώσουμε γι αυτό λέει πάλι ο λαός μας: Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά. Διπλή χαρά έτσι, λοιπόν, ο Άγιος Βαρλαάμ υπέφερε. Τον κατέβασαν από την κρεμάλα και τι κάνουν; Τον πάνε σε ένα βωμό ειδωλολατρικό. Του λένε: Άπλωσε το χεράκι σου. Το απλώνει και τι βάνουνε, οι φοβεροί αυτοί άνθρωποι; Κάρβουνα αναμμένα με λιβάνι και δίπλα ήταν ο βωμός να τον αναγκάσουν, να τα πετάξει. Κι άμα τα πέταγε, τι εντύπωση θα έδινε; Οτι θυσίασε εκείνος θα πονούσε. Άμα έλθει και πονούμε κάτι, τι κάνουμε; το καρβουνάκι που φτιάνουμε τα αυτά, άμα καούμε, κάηκα εγώ προχθές, εδώ πέρα, μπάμ, πέτα το. Σου λέει, να θυσιάσει να δείξει ότι θυσιάζει. Αυτό θέλανε ο Άγιος το κατάλαβε και τι κάνει; Κράταγε εκεί το χεράκι του μέχρι που τα κάρβουνα το έλυωσαν το χεράκι του, έγινε τρύπα κι έπεσαν κάτω τα κάρβουνα και το αυτό, έπεσαν στη γη, αλλά όχι επάνω στον βωμό. Φαίνεται απλό αυτό αλλά είναι πολύ σπουδαίο και ύστερα, μέσα σ’ αυτά τα βάσανα, ο γέροντας Βαρλαάμ απέθανε ετελειώθη πυρί και βασάνοις ετελειώθη, σημαίνει έγινε τέλειος γι αυτό λέμε στην κηδεία: Μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων έγινε τέλειος επήρε τέλος, αλλά έγινε τέλειος γι αυτό τα βάσανα και τα Μαρτύρια, τι κάνουν; μας κάνουν...

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία

Ο Γέροντας Εφραίμ ομιλεί στον ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος

,Άγιος Πλάτων Άγιος Ρωμανός, 18 Νοέμβρη

-->

Άγιος Πλάτων

Τώρα απ’ τις 17 φεύγομε. Πάμε στις 18 γιορτάζουν οι μεγάλοι μάρτυρες Πλάτων και Ρωμανός. Κι αυτοί του 3ου αιώνος, στην πρώτη χριστιανοσύνη ο Άγιος Πλάτων ήταν από την Άγκυρα έχομε μιλήσει πρόπερσι γι αυτόν, μία ώρα ολόκληρη. Τώρα θα τα πούμε περιληπτικά, για να χωρέσουν όλοι οι Άγιοι. Ήταν χριστιανός. Κι εκήρυττε τον Θείο λόγο από νεαράς ηλικίας και αγαπούσε τον Κύριο αμέτρητα είχε κι έναν αδελφό Αντίοχο, που κι εκείνος είχε Μαρτυρήσει για τον Χριστό και γιορτάζει 24 Δεκεμβρίου τον κάλεσε, λοιπόν, ο έπαρχος, και του είπε να σταματήσει να κάνει τέτοια πράγματα ο Άγιος Πλάτων, όμως, δεν τον άκουσε και επέμενε επέμενε κι ο άλλος. Τελικά, έμεινε αμετάπειστος ο νεαρός Πλάτων και άρχισαν τα Μαρτύρια και τα βασανιστήρια. Δεν θα σας τα πω την άλλη φορά, δυστυχώς, τα είπα όλα και μερικοί κόντεψαν να λιποθυμήσουν, αν ενθυμείσθε. 

Λοιπόν γι αυτό κι έχει αποκληθεί και μεγαλομάρτυς ο Άγιος Πλάτων. Αρχαίο Ελληνικό όνομα που άγιασε με τον Άγιο Πλάτωνα. Από την Άγκυρα μεγάλα και φοβερά βασανιστήρια. Στο τέλος, από τα βασανιστήρια, έγινε τελείως αγνώριστος. Του έμειναν μόνο τα οστά σχεδόν επάνω του για σκεφθείτε τι έχουν τραβήξει οι Άγιοι! Τόσα βάσανα! Τόσα δεινά! Τόσες κακοποιήσεις! και η ψυχή ήταν μέσα στο σώμα γιατί και ο Χριστός δεν την είχε καλέσει ακόμα και πεθαίνουμε όχι απ’ τα βασανιστήρια ούτε από τις αρρώστιες ούτε από τίποτα άλλο. Πεθαίνουμε, γιατί το θέλει ο Χριστός. Δεν πα να ‘χουμε ανίατη ασθένεια; δεν πα να ‘χουμε ο,τιδήποτε; δεν βγαίνει η ψυχή, εάν ο Κύριος δεν το πει. Δεν πα να τρώμε και να πίνουμε; Ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος ούτε υγιείς, αν είμαστε, νομίζουμε ότι είμαστε εξασφαλισμένοι οχι μερικοί έχουν ανίατη ασθένεια χρόνια πολλά και ζουν γιατί ο Χριστός τους θέλει έχει τον λόγο Του. Κι αλλοι είναι υγιείς και πεθαίνουν εκεί που κοιμούνται η στο δρόμο. Άρα, λοιπόν, η ζωή μας και τα πάντα εξαρτώνται απόλυτα από τον Χριστό μας ο οποίος ξέρει και πόσες τρίχες έχει το κεφαλάκι μας έτσι γιατί έχομε κάποιον, που τα ξέρει όλα τα δικά μας κι αυτά που δεν φανταζόμαστε και μας αγαπάει τόσο πολύ, όσο κανένας αλλος. Αυτό, αυτό κατάλαβαν οι Άγιοι γι αυτό και τα παράτησαν όλα και νεότητα και πλούτη και ηδονές και δόξες και θέσεις και τα πάντα και έγιναν του Χριστού, ψυχή τε και σώματι είναι πολύ σπουδαίο αυτό.

 Αλλωστε, σκοπός του ανθρώπου είναι ο Παράδεισος εδώ είμαστε περαστικοί και φευγαλέοι τόσο πολύ, που δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Πέρασαν τα χρόνια, εγώ θυμάμαι χτες ήμουν παιδάκι και τώρα άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το γήρας περί κεφαλήν, που λέει ο Άγιος Γρηγόριος έτσι είναι. Περνάει τόσο γρήγορα. Τόσο γρήγορα! και θα περάσουν και τα υπόλοιπα ευτυχώς που περνάει, γιατί έχει και βάσανα ο βίος, γι αυτό, άμα έχουμε βάσανα μεγάλα, να σκεπτόμεθα ότι κάθε μέρα που φεύγει δεν ξανάρχεται. Δεν ξανάρχεται οπότε, τι γίνεται από κει και πέρα; Θ αντέξομε. Κι αντέχομε γιατί μας βαστάει ο Κύριος αντέχομε. Κι αν επιτρέψει να πεθάνομε και ο,τιδήποτε, πάλι για καλό μας είναι για καλό μας είναι μας έχει στα χεράκια Του τα τρυπημένα από τον σταυρό και μας λέει: για κοιτάχτε εδώ; Κοιτάχτε και τα ποδαράκια μου, κοιτάχτε και την πλευρά μου δεν έκλεισαν οι πληγές του Χριστού. Το ξέρετε αυτό; Ούτε πρόκειται να κλείσουν, λεν οι Πατέρες. Κι όταν πάμε στην αιώνια ζωή, θα μας δείχνει τις πληγές Του ο Χριστός και θα μας λέει: Κοιτάχτε, βρε, πόσο σας αγάπησα και πόσο σας αγαπώ γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για την αγάπη. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν γι αυτό κι αυτήν ζητάμε. Σ’ ο,τι κάνομε και την αμαρτία που κάνομε και το κακό που κάνομε. Κι ο,τιδήποτε κάνομε, αυτό ζητάμε. Αλλά είναι λάθος δρόμος γι αυτό και λέγεται και αμαρτία αυτό. Αμαρτία σημαίνει σφάλλω περί τον σκοπόν. Δεν βρήκα τον στόχο μου έτσι. Ξαστοχώ, που λένε στα λαϊκά. Λοιπόν.

Άγιος Ρωμανός

Να πάμε τώρα, γιατί φεύγει και η ώρα, στον άλλο Άγιο τον Άγιο Ρωμανό. Δεν ήταν μαζί, αλλά Μαρτύρησαν την ίδια μέρα. Σε άλλη τοποθεσία και σε άλλο χρόνο ο Άγιος, λοιπόν, Ρωμανός. Ήταν κι αυτός νεαρός. Τον καιρό των Μαρτυρίων, στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, θα λέγαμε ότι οι νέοι ακολουθούσαν την εκκλησία. Ήταν ένα είδος ιεράς μόδας. Κι έπαιρναν τον δρόμο της Εκκλησίας. Το καλύτερο τον δρόμο της Εκκλησίας! γι αυτό και οι περισσότεροι μάρτυρες ήσαν νεαροί από τριών ετών, από δώδεκα, δεκαπέντε, δεκαοκτώ, είκοσι, άντε τριάντα. 

Σπουδαίο αυτό! Έτσι, λοιπόν, και ο Άγιος Ρωμανός εκλήθη από τον άρχοντα του τόπου, γιατί κατηγγέλθη πως είναι χριστιανός και έχει αγάπη μεγάλη, πολύ μεγάλη στον Χριστό. Η μάλλον, μια μέρα, που ο άρχοντας του τόπου πήγαινε στον ναό των ειδώλων, βγαίνει μπροστά εκείνος από αγάπη στον Χριστό κι από αγάπη στην ψυχή του ειδωλολάτρη διοικητή και του λέει: Αδελφέ, τα είδωλα που πιστεύεις δεν είναι Θεός και του κακοφάνηκε εκείνου και τον κάλεσε σε απολογία του είπε ν αλλάξει εγώ να αλλάξω; Εσύ ν αλλάξεις. Δεν βλέπεις; Αλλά ο άλλος δε θέλησε να καταλάβει και διέταξε, λοιπόν, τι να κάνουν; να τον κτυπήσουν στο στόμα, για τα λογάκια που είπε. Πως τα είδωλα δεν είναι Θεός. Τον κρέμασαν, μετά, και τον ταλαιπώρησαν. Ας μην τα πω τον Άγιο Ρωμανό τον ξεκρέμασαν, τον ξαναέφεραν σε απολογία, του κάναν ανάκριση, δηλαδή, τίποτα εκείνος τι να κάνει, δηλαδή; Ν αφήσει τον γάμο, να πάει για πουρνάρια, που λένε στα χωριά μας; Αλοίμονο του έκοβε, μέχρι εκεί. Φωτίζει ο Θεός οι Άγιοι έχουν το Πνεύμα το Άγιον και καταλαβαίνουν τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς αυτών και τον ξανακρέμασε, λοιπόν, τον Άγιο Ρωμανό και την ώρα εκείνη ήταν κοντά στον μάρτυρα και μια γυναίκα, με το παιδάκι της. 

Που ταν πολύ μικρό και λέει τότε, καθώς ήταν κρεμασμένος, ο Άγιος Ρωμανός στον έπαρχο: για να ρωτήσουμε, λέει, αυτό το παιδί, να μας πει ποιος είναι ο αληθινός Θεός και ο έπαρχος λέει: Μπράβο. Λέει: Παιδάκι, σε παρακαλώ, πές μου, ποιόν Θεό να λατρεύω και ποιόν Θεό ν ακολουθώ και το παιδάκι, που ταν νήπιο, ξέρετε τι του είπε; Τον Χριστό τον Θεό των χριστιανών. Αλλά ο άλλος δεν ήτανε καλή φύτρα. Κακοχυμένος, θα λέγαμε και θύμωσε τόσο πολύ, που έβαλε να ραβδίσουν το παιδί. Σπουδαίος άντρας! να ραβδίσουν το παιδί! σαν τον Ηρώδη και το καημένο, τότε, από τους πολλούς ραβδισμούς και την απώλεια αίματος, ζήτησε νεράκι να πιεί. Διψάω, είπε και του λέει η μανούλα του, Οχι, παιδί μου, να μην πιείς νεράκι απ’ αυτούς να πιείς στη Θεία Βασιλεία το αθάνατο νερό. Κάνε, καλό μου, λίγη υπομονή. Τι μάνες ήταν κι αυτές! Κάνε, καλό μου, λίγη υπομονή και έκανε η ψυχούλα υπομονή και σε λίγο του κοψαν το κεφάλι να κόψεις σ’ ένα παιδάκι, τριών με τεσσάρων χρονών, το κεφάλι, είναι φοβερό και στη συνέχεια, αφού ξεκρέμασαν τον Άγιο Ρωμανό, του κόψανε την γλώσσα να μάθεις να μιλάς, λέει. Αλλά, τι έγινε; Τι έγινε; Μιλούσε και χωρίς γλώσσα! Αυτό είναι κουφό, που λέν στα Εξάρχεια, τα παιδιά μας, εκεί! Μιλούσε και χωρίς γλώσσαι γιατί έτσι ήθελε ο Θεός ο,τι θέλει κάνει ο Θεός. Αυτό σημαίνει το θαύμα. 

Η αντιστροφή των φυσικών νόμων ο,τι θέλει κάνει. Ποιεί όσα βούλεται. Ποιος θα τον διατάξει τον Θεό; Η ποιος θα τον συμβουλέψει; Μάς έφτειαξε. Δεν τον φτειάξαμε για να τον συμβουλεύουμε μερικές φορές, τον συμβουλεύουμε. Αλλά, πλάκα έχουμε. Λοιπόν, τι να κάνουμε! Πάνω στην απελπισία μας και πάλι δεν μας παρεξηγεί. Αλοίμονο αν μας παρεξηγούσε, θα μας είχε κάψει όλους. Δεν καίει ο Θεός το κακό μας καίει και μιλούσε, λοιπόν, και τότε ειχε έλθει στο μέρος εκείνο κι ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός Γαλέριος. Τέλος 3ου αιώνος, αρχές 4ου του πανε, λοιπόν, αυτό κι αυτό. Κι εκείνος θύμωσε τόσο πολύ, Λέει: του κόψαμε τη γλώσσα και μιλάει. Τα χε παίξει. Λέει: Τι γίνεται εδώ πέρα. Αυτό δεν είχε γίνει πάλι. Δεν ξανάγινε και τι έκανε; Οχι μόνο δεν πήγε εκεί ν ακούσει, αλλά λέει: Κλείστε τον στη φυλακή κι αφήστε να πεθάνει από την πείνα μετά, άλλη εντολή, καθώς τον κλείσανε στη φυλακή, να πάνε και να τον πνίξουν και πιάσαν την ψυχούλα, τον Άγιο Ρωμανό, τον λεβέντη, τον γενναίο, γιατί ρώμη σημαίνει δύναμη, τον δυνατό, και τον έπνιξαν στη φυλακή. 

Κι η ψυχούλα του πέταξε για τον φιλάνθρωπο Χριστό μας για την εκκλησία των πρωτοτόκων για την άνω Ιερουσαλήμ για την αιώνια πατρίδα μας γι αυτό έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Τι είν ο θάνατος; Ένα απλό επεισόδειο της ζωής και φεύγουμε και πηγαίνουμε από πατρίδα σε πατρίδα ένα επεισόδειο, λέει ο γέροντας Πορφύριος έλεγε: Τι είν ο θάνατος; Σάν να βγεις από μια πόρτα, από να δωμάτιο, να περάσεις μια πόρτα και να πάς στο άλλο. Τόσο είναι. Τόσο είναι! γι αυτό, αφού ο Χριστός εσταυρώθη και απέθανε και ανέστη, άνοιξε τον δρόμο για την βασιλεία κι οι άνθρωποι πιά δεν πάμε στον Άδη, τον αναύγητο, που θα λεγε ο μεγάλος Αισχύλος, αλλά στην αγκάλη του Χριστού και τι είναι ο θάνατος, κατά μία ποιήτρια της εποχής μας; Το άνοιγμα της Θεϊκής αγκάλης που μας παίρνει, μας αγκαλιάζει ο Χριστός, και μας έχει αιώνια κοντά Του γι αυτό και αυτοί δεν φοβόντουσαν τον θάνατο. Ήταν άφοβοι και αντρειωμένοι και για την πίστη και για τον Χριστό. Πίστη και Χριστός ταυτίζονται.

Πάμε, λοιπόν, τώρα, σιγά σιγά, και στις 19 του μηνός μέχρι 21 έχομε εφταημέρα είν αυτά. Λέμε τους Αγίους εφτά ημερών, από την Πέμπτη μέχρι την ερχόμενη Τετάρτη να το βγάλουμε, να τα φτάσουμε μέχρι τα μέσα του Ιουλίου, που είχαμε αρχίσει, κι εκεί θα τελειώσουμε το Συναξάριο μερικοί τα θεωρούν ανιαρά. Αλλά εμένα μ’ ευχαριστούν πάρα πολύ γιατί; οι Άγιοι είναι το ευαγγέλιο στην πράξη είναι εφαρμόσιμο το ευαγγέλιο. Κι έχουμε τόσες ευχές εδώ τώρα αυτούς που τους μελετάμε, ξέρετε τι κάνουν αυτοί; Έρχονται εδώ και κάθονται. Το ξέρετε αυτό; Έρχονται εδώ και κάθονται! και χαίρονται. Χαίρονται κι οι Άγιοι, που λέμε τ όνομα τους, που λέμε τα Μαρτύρια τους, που λέμε τα βάσανα τους, που επικαλούμεθα τη χάρη τους γιατί είναι δικοί μας και κατάδικοι μας και δεν μπήκαν στον Παράδεισο, ακόμη. Περιμένουν κι εμάς και λέει ο ιερός Χρυσόστομος: Μπορούν να περιμένουν; Μπορούν γιατί; γιατί αγαπούν εκείνος που περιμένει κάνει υπομονή. Η αγάπη πάντα υπομένει. Τι ωραία το λέει ο Άγιος Παύλος. Κάνει υπομονή! και στα ανθρώπινα, άμα αγαπάμε, κάνουμε υπομονή. Άμα δεν αγαπάμε, είμαστε νευρικοί, σαν κι εμένα. Τι να κάνουμε; Λοιπόν.

από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία