Αγία Γολινδούχ η μετονομασθείσα Μαρία....

Αγία Γολινδούχ η μετονομασθείσα Μαρία


13 Ιουλίου


Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο αγία Γολινδούχ καταγόταν από τήν Περσία καί έζησε στά τέλη τού 6ου καί τίς αρχές τού 7ου αιώνα μ. Χ. Ήταν ειδωλολάτρις, αλλά δέν τήν ικανοποιούσε η «ακανθώδης θρησκεία τών ειδώλων» καί αναζητούσε τόν αληθινό Θεό. Τήν αναζήτησε, όμως, πρώτος Εκείνος, τήν επισκέφθηκε καί τήν «ήλκυσε» πρός τόν εαυτό Του. Η Γολινδούχ είδε ουράνια οπτασία, η οποία ήταν καθοριστική γιά τήν ζωή της. Ο ιερός Συναξαριστής δέν μάς δίνει περισσότερες πληροφορίες σχετικά μέ τό τί είδε καί τί άκουσε, αλλά αυτό πού έχει σημασία είναι τό ότι μετά τήν ουράνια οπτασία, η Γολινδούχ ήλθε σέ επικοινωνία μέ τούς ποιμένας τής Εκκλησίας, κατηχήθηκε, βαπτίσθηκε καί μετονομάσθηκε σέ Μαρία.

Ο ειδωλολάτρης σύζυγός της, ο οποίος ήταν φανατισμένος, όταν κατάλαβε ότι η σύζυγός του έγινε Χριστιανή, κατελήφθη από οργή καί μίσος καί τήν κατήγγειλε στόν βασιλέα Χοσρόη. Εκείνος διέταξε καί τήν έκλεισαν μέσα σέ κάποιο φρούριο, τό οποίο ονομαζόταν «φρούριο τής λήθης», ίσως γιατί όποιος φυλακιζόταν μέσα σέ αυτό εθεωρείτο ζωντανός νεκρός καί μέ τό πέρασμα τού καιρού οι άνθρωποι τόν ξεχνούσαν. Ο Θεός, όμως, άλλα εκέλευσε γιά τήν Αγία Γολινδούχ-Μαρία, ενάντια στίς βουλές τών διωκτών της. Δηλαδή, επέτρεψε νά παραμείνη κλεισμένη η Αγία στό φρούριο αυτό γιά 18 ολόκληρα χρόνια, αλλά στήν συνέχεια ευδόκησε νά λάβη καί πάλι τήν ελευθερία της.

Όλα αυτά τά χρόνια υπέστη πολλά καί φρικτά βασανιστήρια, αλλά μέ τήν Χάρη τού Θεού παρέμεινε αβλαβής. Μετά τήν απελευθέρωσή της εγκαταβίωσε σέ γυναικείο Μοναστήρι στά Ιεροσόλυμα, όπου έζησε μέ υποδειγματική άσκηση καί υπακοή. Μέ τήν άδεια καί ευλογία τού Πατριάρχη Ιεροσολύμων ξεκίνησε γιά τήν Κωνσταντινούπολη, «ίνα ευχηθή υπέρ τών Βασιλέων». Καθ’ οδόν, όμως, καί ενώ προσευχόταν στόν ιερό Ναό τού αγίου Σεργίου, παρέδωσε τήν αγία ψυχή της «εις χείρας Θεού ζώντος».

Τόν βίο καί τήν πολιτεία τής αγίας Γολινδούχ, τής μετονομασθείσης Μαρίας, σύμφωνα μέ τόν Πατμιακό Κώδικα 266, διέσωσε ο Πρεσβύτερος τής Μεγάλης τού Χριστού Εκκλησίας Ευστράτιος, ο οποίος συνέγραψε καί τόν βίο τού αγίου Ευτυχίου.

Ο βίος καί η πολιτεία της μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Πρώτον. Η Ορθοδοξία δέν περιορίζεται σέ έθνη, κράτη καί φυλές, αλλά είναι οικουμενική. Περιλαμβάνει στούς κόλπους της ανθρώπους από όλον τόν κόσμο, επειδή σέ όλα τά πλάτη καί μήκη τής γής υπάρχουν άνθρωποι καλοπροαίρετοι, οι οποίοι είναι έτοιμοι νά δεχθούν τόν «σπόρο» καί νά καρποφορήσουν «εν υπομονή». Ο Τριαδικός Θεός, ο οποίος εργάζεται συνεχώς γιά τήν σωτηρία όλων τών ανθρώπων, δέν κάνει διακρίσεις, επειδή «ουκ έστι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ εν παντί έθνει ο φοβούμενος αυτόν καί εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός αυτώ εστι». (Πρ. ι', 34-35).

Όταν υπάρχουν άνθρωποι καλοπροαίρετοι, όπως ο Κορνήλιος, ο οποίος αναφέρεται στό δέκατο κεφάλαιο τών «Πράξεων τών Αποστόλων», οι οποίοι αναζητούν τήν αλήθεια, καί η αλήθεια είναι ενυπόστατη, δηλαδή είναι ο Χριστός –«εγώ ειμί η αλήθεια»- τότε ο Θεός θά οικονομήση έτσι τά πράγματα, ούτως ώστε νά συνδεθούν μέ πνευματικούς ποιμένες, φορείς τής Ορθοδόξου Παραδόσεως, όπως ο Κορνήλιος μέ τόν Απόστολο Πέτρο, οι οποίοι θά τούς μυήσουν στό μυστήριο τής πίστεως. Δηλαδή θά τούς κατηχήσουν, ούτως ώστε στήν συνέχεια μέ τό Βάπτισμα νά ενταχθούν στούς κόλπους τής Εκκλησίας, καί μέ τό Χρίσμα νά λάβουν τό Άγιο Πνεύμα.

Οι Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι επιτελούν καί σήμερα σπουδαίο καί σημαντικό έργο σέ πολλά μέρη τής γής καί χρειάζονται τήν συμπαράσταση καί τήν βοήθεια όλων, μέ κάθε τρόπο καί μέσο, επειδή ο λόγος τού Ευαγγελίου πρέπει νά ακούγεται συνεχώς «εις πάντα τά έθνη», μέχρι τήν συντέλεια τών αιώνων.

Δεύτερον. Ο φανατισμός είναι ασθένεια, η οποία δημιουργεί πολλά προβλήματα στίς ανθρώπινες κοινωνίες. Τόν συναντά κανείς σέ εμπαθείς ανθρώπους, οι οποίοι δουλεύουν στά πάθη μέ τήν θέλησή τους καί δέν έχουν τήν διάθεση νά απαλλαγούν από αυτά. Επίσης, ο φανατισμός καλλιεργείται σέ διάφορες ανθρωποκεντρικές ομάδες καί οργανώσεις, οι οποίες επιθυμούν μέ αυτόν τόν τρόπο νά δημιουργούν οπαδούς καί παράλληλα νά τούς συγκρατούν καί νά τούς αυξάνουν, γιά νά τούς χρησιμοποιούν ως ασπίδα καί ξίφος απέναντι στούς αντιπάλους τους. Αντίθετα, η Εκκλησία, η οποία δέν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, δηλαδή δέν είναι ανακάλυψη τού ανθρώπου, αλλά αποκάλυψη τού Θεού στόν κόσμο, δέν καλλιεργεί τόν φανατισμό, επειδή δέν ενδιαφέρεται νά αποκτήση οπαδούς.

Η Εκκλησία, πού είναι τό Θεανθρώπινο Σώμα τού Χριστού, είναι πνευματικό Θεραπευτήριο, τό οποίο βοηθά τόν άνθρωπο νά θαραπευθή από τά πάθη καί νά γίνη αληθινός άνθρωπος. Καί όπως τά Νοσοκομεία καί οι ιατροί δέν θεωρούν τούς ασθενείς ως εχθρούς, έτσι καί η Εκκλησία δέν θεωρεί κανέναν ως εχθρό της, αλλά αγαπά όλους ανεξαιρέτως τούς ανθρώπους χωρίς φυλετικές ή άλλες διακρίσεις. Όταν, κατά καιρούς, παρατηρήται τό φαινόμενο τού φανατισμού σέ κάποια άρρωστα μέλη της, τότε η Εκκλησία προσπαθεί νά τά απαλλάξη από τήν ασθένειά τους, μέ τόν τρόπο ζωής πού διαθέτει καί εμπνέει. Μάλιστα, σέ περίπτωση «γάγγραινας» δέν διστάζει νά προβή σέ αποκοπή τών σάπιων μελών, προκειμένου νά διασφαλισθή η υγεία καί η ακεραιότητα τών υπολοίπων.

Ο λόγος τής Εκκλησίας δέν είναι ανθρώπινος λόγος, ο οποίος αδυνατεί νά αγγίξη εσωτερικά τόν άνθρωπο, νά τόν αναγεννήση πνευματικά καί νά τόν παρηγορήση αληθινά, αλλά είναι «ρήματα ζωής αιωνίου». Είναι η αλήθεια, η οποία ελευθερώνει από τήν τυραννία τού διαβόλου, αλλά καί θεραπεύει «από παντός μολυσμού σαρκός καί πνεύματος», από κάθε αθένεια, επομένως καί από τήν ασθένεια τού φανατισμού. Τά υγιή καί πραγματικά μέλη τής Εκκλησίας είναι οι Άγιοι, οι οποίοι είναι ξένοι πρός κάθε έννοια φανατισμού, αφού τά χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα είναι η βαθειά ταπείνωση, η πραότητα, η διάκριση, η υπομονή καί η ανιδιοτελής αγάπη.

Η αγία Γολινδούχ-Μαρία διδάσκει διαχρονικά μέ τόν βίο καί τήν πολιτεία της, μεταξύ τών άλλων, ότι η συναδέλφωση τών λαών δέν είναι κάτι τό ανέφικτο. Η κολυμβήθρα είναι η πνευματική μήτρα τής Εκκλησίας, η οποία γεννά ή μάλλον αναγεννά τούς ανθρώπους καί τούς κάνει αληθινούς αδελφούς.


http://www.parembasis.gr

Διήγηση του Γέροντα Χρύσανθου: Το θαύμα πολλαπλασιασμού των άρτων από τον Τίμιο Πρόδρομο...

Τον περασμένο χρόνο (1939) ήμουν ένα διάστημα Τραπεζάρης. Πλησίαζε του Τ. Προδρόμου, κατά την οποία συνήθως μικροπανηγυρίζουμε. Εγώ από την προπαραμονή μέτρησα το ψωμί και ήταν όλα 250 ψωμιά. Μ’ αυτό έπρεπε να κάμω 4 τράπεζες, γνωρίζοντας ότι για κάθε τράπεζα ξοδεύονται 70-80 ψωμιά.Εξαιτίας δε της εορτής του Τιμίου Προδρόμου έπρεπε να δώσω στους ξένους προσκυνητές και ευλογία ψωμί ένα ή δύο στον καθένα. Λογαριάζω καλά το ψωμί και βλέπω ότι δεν θα με φθάσει να περάσω.

Πηγαίνω στον ηγούμενο. Του λέω ότι το ψωμί δεν θα μας φθάσει και πρέπει αύριο (ήταν παραμονή της εορτής) να ζυμώσουμε. Ο ηγούμενος, δεν ξέρω τί συλλογίσθηκε, και μου λέει: «Όχι, όχι δεν θα ζυμώσουμε». «Μα Γέροντα, δεν θα μας φθάσει το ψωμί, θα ντροπιαστούμε και στους ξένους, να μην έχουμε ψωμί στην γιορτή του Τιμίου Προδρόμου». Αυτός πάλι το χαβά του!

«Όχι, λέει, θα περάσουμε». Τί να κάνω λοιπόν; Για να μη φιλονικώ, έφυγα πολύ λυπημένος και στενοχωρημένος. Πήγα στη τράπεζα, μοίρασα το ψωμί μέσα σε δύο κοφίνια. Έβαλα στο ένα 150 ψωμιά και στο άλλο 100. Αυτά έγιναν την Παρασκευή το πρωί. Σκέφθηκα, εν τω μεταξύ, για την τράπεζα του Σαββάτου το βράδυ να μουσκέψω παξιμάδι για να τραπεζώσω να εξοικονομήσω την ανάγκη.

Την Παρασκευή λοιπόν και το Σάββατο το πρωί, για δύο τράπεζες που έγιναν, ξοδεύθηκαν τα 150 ψωμιά που υπήρχαν στο ένα κοφίνι. Αφού τελείωσε η τράπεζα του Σαββάτου το πρωί, το αδειανό κοφίνι το πήγα μέσα στο «παρακελλαρίκι», όπου έχουμε το παξιμάδι και τη ρακί. Μου έμειναν μόνον 100 ψωμιά και τα φύλαγα για το αυριανό τραπέζι στη γιορτή του Αγίου. Το απόγευμα του Σαββάτου πήγα στο «παρακελλαρίκι» να πάρω παξιμάδι και να το μουσκέψω, καθώς είχα προαποφασίσει και, ω, των θαυμασίων σου, Τίμιε Πρόδρομε! Βλέπω το αδειανό κοφίνι, που είχα βάλει το πρωί εκεί, και ήταν γεμάτο ψωμί φρέσκο. Τρίβω τα μάτια μου. Μήπως είναι πλάνη του πονηρού; Μήπως δε βλέπω καλά; Σ’ αυτό το κοφίνι εγώ είχα τα 150 ψωμιά και τα ξόδεψα τις δύο ημέρες! Τί είναι τούτο; Τί είναι το άλλο; Τούτο είναι θαύμα του Τιμίου Προδρόμου.

Τρέχω λοιπόν στο Γέροντα χαρούμενος, του λέω όλη την ιστορία και τον προσκαλώ να έλθει μόνος του να δει το θαύμα. Πράγματι ήλθε, πιστοποίησε το θαύμα και δώσαμε και οι δύο την οφειλόμενη τιμή και δόξα στον Τίμιο Πρόδρομο. Και έβλεπες την άλλη μέρα παρακαλούσα τους ασκητές και ξένους προσκυνητές να πάρουν όχι από ένα, αλλά από πέντε και έξι ψωμιά ο καθένας, κηρύττοντας συνάμα σ’ όλους το θαύμα του Τιμίου Προδρόμου.

πηγή: «Διονυσιάτικες διηγήσεις»

http://vatopaidi.wordpress.com

Τελική απάντηση του κ. Δημ Τσελεγγίδη προς τον Μητρ. Μεσσηνίας,

Θεσσαλονίκη 19-8-2010


Προς


τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη


Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο


Μητροπολίτου Μελετίου 13 24100 ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Πληροφορήθηκα από το Διαδίκτυο το περιεχόμενο της νέας επιστολής Σας (15-7-2010) προς εμέ, η οποία ως και την 19-8-2010 δεν έφτασε στην γραμματοθυρίδα του Πανεπιστημίου μας. Στην επιστολή Σας αυτή μου γνωστοποιείτε την πρόθεσή Σας, δηλώνοντας κατηγορηματικά: «ο μεταξύ μας διάλογος σταματά εδώ».

Καταρχήν, σέβομαι την πρόθεσή Σας να σταματήσετε το διάλογο με τον ομόλογό Σας -μέσω του οποίου (και κάποιων άλλων) η Πρόνοια του Θεού οικονόμησε την επιστημονική εξέλιξή Σας- και να τον συνεχίσετε ασμένως με τους ετεροδόξους. Άλλωστε, εμφανίζεσθε να εμμένετε στην αρχική θέση Σας, ότι δηλαδή η Εκκλησία μετά το 1054 είναι πλέον διηρημένη.

Παρότι σέβομαι την επιθυμία Σας να σταματήσει εδώ ο διάλογός μας, δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε κάποιες από τις προβληματικές εκκλησιολογικές ερμηνείες Σας, ούτε μπορώ να αφήσω να αιωρούνται κάποια από τα άλλα θέματα που θίγετε.

Όσα γράφετε, Σεβασμιώτατε, για την Καθολικότητα της Εκκλησίας με βρίσκουν γενικότερα σύμφωνο, αλλά αφορούν άλλη ιδιότητα της Εκκλησίας, και δεν είναι εδώ το θέμα μας αυτό. Διευκρινιστικά να σημειώσω ότι πουθενά στα κείμενά μου δεν διαφοροποιώ την τοπική Εκκλησία από την Καθολική Εκκλησία ως προς την οντολογία της ούτε αμφισβητώ την καθο­λικότητα της τοπικής Εκκλησίας υπό τον κανονικό επίσκοπό της. Σαφώς και θεωρώ την τοπική Εκκλησία ως την όλη Εκκλησία κατά την αλήθεια, τη ζωή και την πληρότητά της, υπό τον επίσκοπό της, με τη θεμελιώδη όμως προϋπόθεση ότι ο επίσκοπος εκτός της θεσμικής κανονικότητας του θα πρέπει να φρονεί ορθοδόξως και να βρίσκεται σε Ενεργό κοινωνία μετά του Αγίου Πνεύματος και μυστηριακούς σε κοινωνία με τις άλλες τοπικές Εκκλησίες.

Αλλά και ποτέ και πουθενά δεν θεώρησα την Ορθόδοξη Εκκλησία «ως μία γενική και αόριστη Εκκλησία» ή «ως υπερκείμενη των άλλων επιμέρους Εκκλησιών» ή ως «άθροισμα επιμέρους αριθμητικών εκκλησιαστικών μονάδων», όπως εσφαλμένως ερμηνεύσατε. Αντίθετα, πάντοτε θεωρούσα και θεωρώ την Ορθόδοξη 'Εκκλησία ως εκείνην ακριβώς πού ομολογούμαι στο Σύμβολο της Πίστεως, ως τη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», τη συγκεκριμένη εν τόπω και χρόνω Εκκλησία.

Από αυτή την Εκκλησία εκπίπτουν οι αιρετικοί που καταδικάζονται, από τις εν τόπω και χρόνω οικουμενικές Συνόδους της «Μίας» Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτά είναι απολύτως σαφή και κατανοητά ευρύτερα από όλους τούς πιστούς. Τα περί «ενός» του Πλωτίνου και τα περί «νεοπλατωνικών απορροών» είναι τελείως άσχετα απ’ όσα φρονώ και γράφω περί Εκκλησίας. Μην εμπλέκετε άλλα θέματα, όπως π.χ. και τα περί Δυτικής Εκκλησιολογίας, που δεν αφορούν το καίριο σημείο της διαφωνίας μας, το όποιο είναι μόνον η Ορθόδοξη θεώρηση της Εκκλησίας ως της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Μη προσπαθείτε με την Αναφορά Σας στη μεθοδολογία -για την όποια δεν είναι τώρα ή ώρα να διαλεχθούμε- να θολώσετε τα «νερά» στο διάλογό μας. Θα επαναλάβω, ότι η παρέμβαση της προηγούμενης επιστολής μου (7-7-10) αφορούσε μόνο την προβληματική εκκλησιολογικώς διατύπωσή Σας ότι η Εκκλησία είναι και «Μία» και «διηρημένη».

Αναφερόμενος στην Καθολικότητα και Ενότητα της Εκκλησίας σημειώνετε ορθώς ότι: «Η σχισματική αυτή διάσπαση ή η αιρετική αυτή διαίρεση δεν συνεπάγεται ούτε μία νέα «καθολική» Εκκλησία, ούτε μία διάσπαση της Ενότητας της Εκκλησίας, ενώ η ύπαρξη της νέας ομάδας ὑπὸ τον αντικανονικόν επίσκοπον δεν διαταράσσει την Ενότητα της τοπικής Εκκλησίας». Σαφώς, τα σχίσματα και oι αιρέσεις δεν αφορούν την Ενότητά της. Αφορούν τους σχισματικούς και αιρετικούς oι οποίοι απλώς αποκόπτονται από τη «Μία» και μόνη Εκκλησία. Εγώ ακριβολογώντας στην περίπτωση αυτή δεν θα έκανα λόγο για «σχισματική διάσπαση» ή «αιρετική διαίρεση» αλλά για έκπτωση των σχισματικών και αιρετικών από την Εκκλησία.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι συμφωνούμε γενικώς στο ότι η Εκκλησία είναι «Μία» και ενιαία. Παρά ταύτα, εξακολουθούμε, με βάση τα γραφόμενά Σας, να διαφωνούμε στο ότι η «Μία» Εκκλησία είναι μετά το 1054 και «διηρημένη».

Σεβασμιώτατε, αν «οι σχισματικοί δεν ανήκουν στην Εκκλησία και τα μυστήριά τους δεν έχουν καμία ισχύ», όπως ορθά γράφετε, τότε πώς υποστηρίζετε τα εξής; «Το σχίσμα του 1054 σημαίνει διαίρεση της Εκκλησίας; Νομίζω ότι ουδεμία αμφισβήτηση υφίσταται, πολλω μάλλον όταν ολόκληρη η πατερική γραμματεία του 15 αιώνος αποδέχεται ότι έχουμε διηρημένη την Εκκλησία του Χριστού, την ευρισκομένην υπό την Μίαν Κεφαλήν του Σώματος, τον Χριστό (βλ. Μάρκος Εφέσου ό Ευγενικός).

Και συνέχιζετε! «Ήταν δυνατόν να είχαμε σχίσμα, διαίρεση, διάκριση ή διαφοροποίηση χωρίς διαίρεση; Νομίζω όχι. Η διαίρεση αυτή διετάραξε ή αλλοίωσε την Ενότητα και Καθολικότητα της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, όπως αυτή περιγράφεται και σημαίνεται στο Σύμβολο της Πίστεως, το Σύμβολο της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου; Όχι βέβαια, γιατί κάθε διαίρεση ή διάσπαση δεν σημαίνει Αλλοίωση της Ενότητας…, γιατί οι εκκλησιολογικές συνέπειες οποιασδήποτε διαφοροποίσης δεν αποδίδεται προς το Καθολικό Σώμα της Εκκλησίας, αλλά προς αυτόν, ο οποίος αποσχίζεται ή διαφοροποιείται από το Καθολικό Σώμα της Εκκλησίας».

Τα γραφόμενα Σας εδώ είναι, κατά μία επιεική αποτίμησή μου, ασαφή και συγκεχυμένα, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται αντιφατικά μεταξύ τους. Έχω τη γνώμη ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ακριβολογείτε. Δεν οριοθετείτε την έννοια των όρων που χρησιμοποιείτε ή μάλλον χρησι­μοποιείτε τους γνωστούς θεολογικούς όρους προσδίδοντάς τους άλλη σημασία από την καθιερωμένη, χωρίς προηγούμένως να τη γνωστοποιείτε. Έτσι όμως δημιουργείται σύγχυση στην κατανόηση των γραφομένων Σας.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος και σαφής· Όσα γράφετε περί σχίσματος, αιρέσεως, ενότητας και καθολικότητας είναι ορθά στο μέτρο που αφορούν τους σχισματικούς και αιρετικούς καθεαυτούς. Πράγματι, το σχίσμα ή η αίρεσή τους δεν θίγουν την ενότητα και καθολικότητα της Εκκλησίας, επειδή αυτοί απλώς εκπίπτουν και αποκόπτονται ουσιαστικά και θεσμικά από τη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» είτε ως απλά μέλη είτε ως ολόκληρες τοπικές Εκκλησίες. Τα πράγματα όπως εμφανίζονται συγκεχυμένα ή αντιφατικά, όταν στη συνάφεια αυτή κάνετε λόγο για «Μία» και σαφώς διηρημένη από το 1054 Εκκλησία και ενώ, θεωρείτε διηρημένη την Εκκλησία, υποστηρίζετε απεριφράστως ότι δεν θίγεται ή ενότητά της. Έτσι εμφανίζεσθε να αγνοείτε την οντολογία της Εκκλησίας.

Το σχίσμα, Σεβασμιώτατε, όπως και ή αίρεση δε θίγουν οντολογικώς την 'Εκκλησία. Η Εκκλησία ήταν, είναι και θα παραμείνει «Μία» και Αδιαίρετη έως της συντέλειας. Αυτό ακριβώς ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως χρησιμοποιώντας το ρήμα «Πιστεύω» σε χρόνο ενεστώτα. Ο Χριστός είναι κεφαλή αυτού του ακεραίου σώματος, το όποιο παραμένει ακέραιο εί­τε εμπλουτίζεται ιστορικώς με αναρίθμητα μέλη είτε περιορίζεται ιστορικώς σε ελάχιστα. Ο Χριστός δεν μπορεί να είναι, όπως υποστηρίξτε, κεφα­λή ενός διηρημένου ή πολυδιηρημένου σώματος. Τέτοιου είδους Εκκλησιολογία, που εισηγείσθε με το κείμενό Σας, δε νομιμοποιείται από την ιστορία και την πνευματική εμπειρία της Εκκλησίας διαχρονικώς. Η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι ποτέ «Μία» και διηρημένη. Αν η Εκκλησία είναι διηρημενη, δεν είναι «Μία», όπως το Ένα Κυριακό Σώμα. Αλλά, επιπροσθέτως. Αν είναι διηρημένη, δεν είναι ούτε «Αγία» ούτε «Καθολική» ούτε «Αποστολική». Μη μνημονεύετε, Σεβασμιώτατε, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό για ενίσχυση δήθεν των θεσμών Σας. Δεν σας ευνοεί σε καμία περίπτωση. Απεναντίας, γίνεται και κατήγορος των εσφαλμένων εκκλησιολογικών τοποθετήσεων Σας.

Σεβασμιώτατε, ομολογείτε δύο αντιφατικά εν τοις όροις πράγματα. Έτσι όμως δεν υφίσταται δογματική ακρίβεια, αλλά μάλλον διολίσθηση σε μία ευρύτερα γνωστή θεολογική «διγλωσσία» των ημερών μας, που έχει φανερή τη σκοποθεσία της.

Με την παραπάνω τοποθετησή Σας, Σεβασμιώτατε, δεν έχουμε απλώς εισήγηση μίας «νέας» Εκκλησιολογίας αλλά και διακήρυξη μία «νέας» οντολογίας, σύμφωνα με την οποία ένα σώμα μπορεί να είναι διηρημένο χωρίς να αλλοιώνεται ή ενότητά του. Είναι προφανές ότι εδώ οι λέξεις «διαίρεση» και «ενότητα» παίρνουν ένα άγνωστο μέχρι σήμερα νοηματικό περιεχόμενο, πού σαφώς δεν υπηρετεί τη δογματική ακρίβεια για την αδιαμφισβήτητη οριοθέτηση της Αλήθειας της Εκκλησίας.

Είναι πρωτάκουστο, Σεβασμιώτατε, αυτά πού γράφετε ως πανεπιστημιακός καθηγητής και κυρίως ως Επίσκοπος: «Εσείς, βέβαια, και oι ομόφρονές Σας έχετε το δικαίωμα να διαφοροποιηθείτε από την παρούσα Συνοδική απόφαση και επίσης να την αμφισβητείτε, αλλά και μετά τη διαφοροποίησή Σας να συνεχίζετε να ανήκετε στην Εκκλησία!». Έχω τη γνώμη ότι ένα τέτοιο κείμενο θα είχε θέση μόνο στο χώρο του Παπισμού. Αλλά και εκεί μόνον όταν η αμφισβήτηση θα είχε αποδέκτη αποκλειστικώς και μόνον τον ίδιο τον Πάπα.

Συγκεκριμένα, εγώ ούτε διαφοροποιούμαι από την παρούσα Συνοδική απόφαση ούτε την αμφισβητώ, όπως εσφαλμένα νομίζετε. Είμαι σύμφωνος με το Ανακοινωθέν της Συνόδου της Ιεραρχίας και ειδικότερα με το σημείο που επικαλείσθε στην προς εμέ επιστολή Σας: «Οι Εκπρόσωποι, της Εκκλησίας μας στον συγκεκριμένο διάλογο έχουν σαφή γνώση της Ορθοδόξου Θεολογίας, της Εκκλησιολογίας και της Εκκλησιαστικής Παραδόσεως και προσφέ­ρουν τις γνώσεις και τις δυνάμεις τους προς τον σκοπό «της των πάντων ενώσεως» «εν αληθεία» και μέσα στα απαραίτητα θεολογικά πλαίσια και τις αποφάσεις των Πανορθοδόξων Συνδιασκέψεων». Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι ως προς τις αποφάσεις των Πανορθοδόξων Συνδιασκέψεων» επιφυλάσσομαι να επανέλθω ενώπιον της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Όπως είναι, φανερό όμως από το κείμενο, η Συνοδική απόφαση εστιάζει στις «γνώσεις» και τις «δυνάμεις» των Εκπροσώπων Της, και όχι στην αγιοπνευματική θεογνωσία και στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που χαρακτηρίζουν τον επισκοπικό βαθμό της ιερωσύνης τους, σύμφωνα με τη θεολογία της Εκκλησίας μας. Κατά συνέπεια, θεωρώ ότι Εσείς με όσα εκκλησιολογικώς εσφαλμένα γράφετε στην Επιστολή έχετε εκθέσει το σώμα της Ιεραρχίας, πού Σας ετίμησε με την εμπιστοσύνη Του.

Για να παραμείνετε, Σεβασμιώτατε, και ουσιαστικά Επίσκοπος της Εκ­κλησίας και εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος μία μόνο λύση φαίνεται να υπάρχει: να ανακαλέσετε την εσφαλμένη θεολογικώς (δογματικώς) θέση Σας: «Το σχίσμα ταυ 1054 σημαίνει διαίρεση της Εκκλησίας ... Νομίζω ότι ουδεμία αμφισβήτηση υφίσταται... ότι έχουμε διηρημένη την Εκκλησία του Χριστού, την ευρισκομένην υπό την Μίαν Κεφαλήν του Σώματος, τον Χριστόν» (Επιστολή 15-7-2010). Θα επαναλάβω εκείνα που Σας έγραψα στην προηγούμενη επιστολή μου (7-7-2010): «Η θεώρηση της Εκκλησίας ως διηρημένης, σήμερα, αντίκειται σαφώς στη ρητή διατύπωση τού Συμβόλου της πίστεως, πράγμα πού συνεπάγεται, κατά τα Πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων, καθαίρεση και αφορισμό, κατά περίπτωση, σε όποιον επιμένει στη θεώρηση αυτή». Αυτό είναι ουσιαστικά αλλά και θεσμικά το επιτίμιο των Οικουμενικών Συνόδων για όσους παραβιάζουν τον Όρο της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Επιπροσθέτως, θέλω να σημειώσω ότι η Σύνοδος της Ιεραρχίας μας ουδέποτε υποστήριξε ότι είναι Αλάθητη. Μήπως όμως Εσείς γνωρίζετε κάποια τοπική Σύνοδο που να φρονεί ότι είναι, αλάθητη; Θα θυμάσθε, ασφαλώς, ότι ο συνώνυμός Σας Επίσκοπος και άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξορίσθη επανειλημμένως από τοπικές Συνόδους με Επισκόπους πού είχαν κανονική χειροτονία, ενώ άλλες τοπικές Σύνοδοι τον δικαίωσαν πανηγυρικώς και διόρθωσαν τα κακώς αποφασισθέντα. Διορθωτικές Συνοδικές Αποφάσεις είχαμε πολλές κατά το παρελθόν από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπως καλώς γνωρίζετε. Αλλά να Σας ρωτήσω και κάτι άλλο; Όταν κάποιοι επίσκοποι στην Ιερά Σύνοδο ή στη Σύνοδο της Ιεραρχίας μας διαφωνούν και μειοψηφούν ως προς τη Συνοδική απόφαση, τίθενται -με βάση το σκεπτικό Σας- εκτός Εκκλησίας;

Στο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, Σεβασμιώτατε, οι Συνοδικές απο­φάσεις είναι δεσμευτικές για όλους, μόνον όταν έχουν τον αδιαμφισβήτητο χαρακτήρα της αλαθήτου εκφράσεως της Εκκλησίας. Όταν είναι λ.χ. αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων. Επομένως, κάθε Συνοδική Απόφαση δεν είναι οπωσδήποτε και αγιοπνευματική. Αυτό πιστοποιείται αδιάψευστα από την 'Εκκλησιαστική Ιστορία (βλ. π.χ. την Ληστρική Σύνοδο του 449).

Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσω, ότι με όσα γράφω παραπάνω σχολιάζω θεωρητικώς και θεολογικώς μόνον το αν μπορεί ή όχι να ανήκει στην Εκκλησία όποιος συμβαίνει να διαφωνεί με μία Συνοδική απόφαση, πού δεν έχει το χαρακτήρα. Οικουμενικής Συνόδου, και τίποτε περισσότερο, Ο,τιδήποτε άλλο είναι εκ του πονηρού.

Σεβασμιώτατε, στην επιστολή Σας (15-7-2010) πολύ συχνά, μη έχοντας θεολογικά - επιστημονικά επιχειρήματα, καταφεύγετε σε ευτελείς ειρωνείες και σε απαξιώτικους χαρακτηρισμούς. Αυτά όμως δεν Σάς τιμούν ούτε ως πανεπιστημιακό δάσκαλο ούτε ως επίσκοπο. Εμένα ως αποδέκτη τους, πάντως, ούτε με μειώνουν ούτε καθόλου με βλάπτουν. Απεναντίας μάλιστα. Γι' αυτό και Σάς είμαι, ειλικρινώς, ευγνώμων, παρά το γεγονός ότι λυπούμαι πολύ για την προσωπική ζημία Σας, προκειμένου ακουσίως να με ωφελήσετε πνευματικά.

Γράφετε στην επιστολή Σας ότι τόσο καιρό σιωπούσατε, «ένεκα σεβασμού σε ένα πρόσωπο (δηλ. εμένα) το οποίο στον πανεπιστημιακά χώρο τρεις φορές με εψήφισε στην εξελικτική μου διαδικασία και μάλιστα στις δυο πρώτες ως μέλος της Εισηγητικής Επιτροπής και ανεπιφυλάκτως υπέγραψε και εψήφισε για την εξέλιξή μου».

Απ' όσο ενθυμούμαι, μόνο μία φορά -στην τελευταία εκλογή Σας- υπήρξα μέλος της Τριμελούς Εισηγητικής Επιτροπής και Σας εψήφισα πράγματι ανεπιφύλακτα. Ποτέ όμως δεν υποστήριξα ότι είμαι «αλάθητος». Τούτο το προνόμιο το σφετερίζεται μόνον ο Πάπας, με τους εκπροσώπους του οποίου προτιμάτε να διαλέγεσθε. Εγώ απλώς φροντίζω να περνώ το χρόνο μου εν μετανοία.

Επιπροσθέτως, θα ήθελα να Σας διευκρινίσω ότι, όταν Σας εψήφισα, Σας εψήφισα με βάση συγκεκριμένες μελέτες που καταθέσατε για την εξέλιξή Σας, στις οποίες όμως δεν περιέχονταν τα θεολογικά ατοπήματα για τα όποια τώρα διαφωνούμε. Αν περιέχονταν, να είσθε βέβαιος ότι δεν θα Σας εψήφιζα.

Η εκλογή κάποιου προσώπου σε οποιοδήποτε αξίωμα στην Εκκλησία, είτε του διδασκάλου είτε του επισκόπου, δεν προδικάζει νομοτελειακά την παραπέρα πορεία του, ακόμη και όταν η εκλογή αυτή γίνεται αδιαμφισβητήτως δια του Αγίου Πνεύματος. Δεν εμποδίζεται δηλαδή καθόλου το αυτεξούσιο του από αυτή την αγιοπνευματική Εκλογή. Γι' αυτό και μπορεί να υποπέσει σε βαρύτατα θεολογικά και δογματικά σφάλματα. Αυτό μαρτυρείται από την Αγία Γραφή (βλ. την περίπτωση εκλογής στο Αποστολικό αξίωμα από τον ίδιο το Χριστό τόσο του Ιούδα του Ισκαριώτη όσο και του Πέ­τρου). Μαρτυρείται όμως και από την ιστορία της Εκκλησίας (βλ. την πλη­θώρα των καταδικασθέντων Πατριαρχών, επισκόπων, κληρικών και μονα­χών από Οικουμενικές Συνόδους). Μάλιστα, η περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου είναι επί του προκειμένου ιδιαίτερα χαρακτηριστική. Όταν ο Απόστολος Πέτρος ομολόγησε ορθά το Χριστό, ό Κύριος του είπε; «μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά...» (Μθ. 16, 17-19). Όταν όμως αμέσως μετά φρονούσε εσφαλμένα, τον αποδοκίμασε αυστηρά και εξομοιώναντάς τον, ως προς το φρόνημά του, με τον σατανά του είπε: «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά, σκάνδαλον ει εμού, ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων» (Μθ. 16, 23),

Με άλλα λόγια, φρονώ ότι η όποια θετική ψήφος μου τότε δεν έχει σχέση με την εξέλιξή Σας σήμερα.

Σε άλλο σημείο της επιστολής Σας γράφετε: «Είμαι σίγουρος, ότι και του χρόνου και κάθε χρόνο, λίγο πριν την σύγκληση της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής θα σας υπομιμνήσκονν οι ομόφρονές Σας τη θεολογική Σας αγωνία και την τρωθείσα εκκλησιολογική αυτοσυνειδησία, προς αφύπνιση του ορθοδόξου φρονήματός Σας(!!!).

Σεβασμιώτατε

Προβληματίζομαι σοβαρά για την προέλευση των παραπάνω λογισμών Σας, αλλά και για την εκφρασθείσα γι' αυτούς «σιγουριά» σας. Δεν θα προβώ σε ψυχολογική ερμηνεία των λογισμών Σας. Ένα μόνο θα πω: Η από 7- 7-10 Επιστολή μου προς Σας δεν γράφηκε ούτε με υπόδειξη κάποιου, ούτε λόγω της προσεχούς συγκλήσεως της Μ.Δ.Ε., ούτε λόγω κάποιας άλλης σκοπιμότητας. Αυτό το γνωρίζετε Εσείς καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Η επιστολή γράφτηκε επειδή Εσείς, έχοντας ανοίξει μία διαμάχη με τον συνεπίσκοπό Σας, ως άλλοθί Σας, επικαλεσθήκατε διερωτώμενος την δική μου σιγή, και έτσι με αναγκάσατε να απαντήσω στο ερώτημά Σας: «ένα τέτοιου είδους σοβαρό εκκλησιολογικό ατόπημα πέρασε απαρατήρητο από τον καταξιωμένο Καθηγητή της Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας και ασχολίαστο». Εάν δεν υπήρχε ο συγκεκριμένος υπαινιγμός Σας στο πρόσωπό μου και το ερωτημά Σας, δεν θά απαντούσα.

Έχω την γνώμη ότι δεν είναι τίμιο αυτό πού Εσείς προκαλέσατε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, να το παρουσιάζετε ενώπιον τρίτων και να προσπαθείτε να το αποδώσετε, στη δική μου δήθεν σκοπιμότητα. Προφανώς, αυτό θα μπορούσατε να το ισχυρισθείτε, μόνον εάν Εσείς στην επιστολή Σας δεν αναφερόσασταν στο πρόσωπό μου και δεν είχατε διερωτηθεί απεριφράστως για τη σιωπή μου στο συγκεκριμένο θέμα και δεν είχατε προκαλέσει την Απάντηση μου. Μη διαστρέφετε λοιπόν την Αλήθεια, λόγω δικής Σας σκοπιμότητας, λίγο πριν τη σύγκληση της Μ.Δ.Ε. στη Βιέννη (Σεπτέμβριος 2010). Δεν είναι σωστό και δεν Σας τιμά το γεγονός ότι ενώ έχετε επωμισθεί το έργο της Υπερασπίσεως της Αλήθειας έναντι των ετεροδόξων, Εσείς ό ίδιος τώρα, να τη διαστρέφετε.

Τέλος, από την έκβαση τον έως εδώ διαλόγου μας διαπιστώνει ο καθένας, που μας διαβάζει, ότι δικαιώνομαι για την επί ένα περίπου έτος σιωπή μου. Ο διάλογος μεταξύ μας όντως «ουκ ωφελεί ουδέν».

Με τον προσήκοντα σεβασμό ασπάζομαι την δεξιά Σας

Δημήτριος Τσελεγγίδης


Καθηγητής της θεολογικής Σχολής ΑΠΘ




Πηγή: http://apotixisi.blogspot.com/


Αναδημοσίευση από: http://radiofloga.blogspot.com/2010/08/blog-post_5674.html


και από: http://anavaseis.blogspot.com/2010/08/blog-post_28.html


και από: http://panayiotistelevantos.blogspot.com/2010/08/blog-post_28.html


http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=4091&Itemid=1

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (2 Νοεμβρίου 1898 – 28 Αυγούστου 1959): 51 χρόνια από την μακαρία του Κοίμηση

Συμπληρώνονται σήμερα (15 π.ημ./ 28 ν.ημ. Αυγούστου 2010), 51 χρόνια από την οσιακή κοίμηση του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστού. Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (παλ. ημερ.), όπως τον είχε η ίδια πληροφορήσει: «ότι θα τον πάρει στην εορτή Της».

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι από το ομώνυμο βιβλίο του μακαριστού Γέροντα Ιωσήφ του Βατοπαιδινού, υποτακτικού της συνοδείας και πνευματικού τέκνου του Οσίου αυτού Γέροντα, που αναφέρεται στον βίο και την πολιτεία αυτού του σύγχρονου εργάτη και δασκάλου της ησυχίας και της αδιάλειπτης προσευχής.[...]Όσοι θέλουν «δικαιούν εαυτούς» δεν θα συναντήσουν στους λόγους ή τους τρόπους του Γέροντα ούτε θεολογικούς όρους, ούτε φιλοσοφικές εκφράσεις, ούτε άψογη εκφραστική διατύπωση. Από την νεαρή του ηλικία ο αείμνηστος επιθυμούσε με δίψα την στροφή προς τον Θεό, όπως προτρέπει η πρώτη και κύρια εντολή «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου» και την θεία πνοή που απορρέει κατά συνέπεια από εκεί.

Υπέμεινε γενναία το «μαρτύριον της συνειδήσεως» με τον ανύσταχτο ζήλο του θείου πόθου και τα δάκρυα έγιναν γι’ αυτόν «άρτος ημέρας και νυκτός». «Ουκ έδιδε ύπνον τοις οφθαλμοίς ουδέ ανάπαυσιν τοις κροτάφοις, έως ου εύρη τόπον τω Κυρίω». Θυμάμαι ότι μας έλεγε· «αφ’ ότου φόρεσα το ράσο, ούτε ψωμί χόρτασα ούτε ύπνο». Ασφαλώς δεν κυριολεκτούσε, όταν έλεγε ότι δεν χόρτασε ποτέ τροφή και ύπνο, αλλά εννοούσε την συνεχή έγνοια και επαγρύπνησή του για την διαφύλαξη του θείου φόβου, μήπως και υποκλαπεί από κάποιο πάθος. Όταν ζητούσε έλεος με αλάλητους στεναγμούς της καρδίας, «αι εκ της Χάριτος παρακλήσεις του εύφραναν την καρδίαν».

Πόσο ποθούσε τη Χάρη! Πόσο την αναζήτησε! Πόσο εργάστηκε γι’ αυτήν! Τα σπήλαια και τα φαράγγια του μαρτυροτόκου Άθωνα γνωρίζουν όλα αυτά. Η φιλόπονος τήρηση της “πρακτικής” εργασίας, στην οποία αγωνιζόταν με υπομονή «ωσεί νυκτικόραξ εν οικοπέδω», δεν άργησε να του προσφέρει τους πρώτους καρπούς, την «έν Θεώ αίσθησιν». Ο αδαμιαίος θρήνος του έγινε «άρτος ημέρας και νυκτός». «Ίνα τί απώσω με και ίνα τί σκυθρωπάζων πο¬ρεύομαι εν τω εκθλίβειν τον εχθρόν μου;»… Ο άγιος Σιλουανός αναφέρεται πολύ εύστοχα στον αδαμιαίο θρήνο· «ο πρώτος θρήνος ήταν για την ανεύρεση της Χάριτος «από τον κατάλογο των πεπτωκότων», ο δεύτερος, που ήταν και οδυνηρότερος, ήταν η ανάκληση της Χάριτος, που κρύβεται κατά τους μυστηριώδεις τρόπους της λειτουργίας της».

Όσο και αν προσπάθησα ο ευτε¬λής να συλλάβω την λεπτότητα των τρόπων των μυστηρίων της Χάριτος κατά το διπλό αυτό τρόπο της ενεργείας της, δεν το κατάφερα σωστά, γιατί ο Γέροντας συνήθως έκλαιε, όταν μας ερμήνευε αυτή την τέχνη. «Ένα σας λέω, παιδιά, μας έλεγε, προκειμένου να χάσετε τη Χάρη και να αγνοείτε την ανάκλησή της, προτιμώ να μην την βρείτε, όσο και αν σας φαίνεται σκληρό. Γι’ αυτό σας εύχομαι μάλλον πείρα παρά Χάρη. Η πείρα φέρνει πολλές χάριτες και τις ανακαλεί αν αποκρυβούν, αλλά η πρόωρη Χάρις δεν φέρνει καμία πείρα».

Από τα κύρια χαρακτηριστικά του Γέροντος περίσσευε ο ζήλος, τον οποίο παρέτεινε ως τα τέλη της ζωής του, καθώς και η λιτότητα και η ολιγάρκεια για χάρη της αμεριμνίας και του απερίσπαστου, τα οποία συστηματικά επεδίωκε. Για να φρονεί ταπεινά και να εκφράζει την ταπεινοφροσύνη του, μεταχειριζόταν ιδιαίτερες εκφράσεις, που είναι ασυνήθιστες στην κοινή φρασεολογία· ερμήνευε όμως με τον τρόπο αυτό το βάθος του ταπεινού του φρονήματος, το οποίο θεωρούσε πολύ βασικό στην εν Χριστώ φιλοσοφία. Το αυστηρό και ανελέητο, που εφάρμοζε στον εαυτό του, δεν εμπόδιζε την ελευθερία και ευρύτητα του πνεύματος, με την οποία διέκρινε τα πράγματα αναλόγως της φύσεως και θέσεως τους.

Ο Γέροντας, αν και βρέθηκε στην πιο κρίσιμη καμπή του συμβιβασμού με τον νεωτερισμό που εισχώρησε διαμέσου των Ρώσων ο οποίος σιγά-σιγά γινόταν παραδεκτός σε αυτόν τον τόπο, δεν συνθηκολόγησε κατ’ ουδένα τρόπο. Έχοντας επίγνωση της Πατερικής κληρονομιάς και με ζήλο στην Πατερική παράδοση, δεν αρκέστηκε στον έξω μόνο τύπο. Υπομένοντας αθόρυβα τον βαρύ χλευασμό του “πλανεμέ¬νου”, διέσχισε το πέπλο του συμβιβασμού και σταθεροποίησε την ανόθευτη παράδοση «της πράξεως ως επίβασιν θεωρίας». Έτσι διατήρησε στους Αθωνίτες ησυχαστές την Παλαμική περί νήψεως θεωρία. Με την ευρύτητα της ελευθερίας που τον διέκρινε, δεν δογμάτιζε ποτέ για ένα τρόπο ζωής, παρά την αυστηρότητα της προσωπικής του έμμονης. Απέδιδε ίση σπουδαιότητα σε όλα τα μοναστικά συστήματα του Άθωνα, αρκεί ο φόβος του Θεού να διέπει τον κάθε σκοπό, που πολύ συχνά συνιστούσε σε όσους τον επισκέπτονταν για συμβουλή.

Αν και έδειχνε κατά κάποιο τρόπο προτίμηση στο σύστημα «του καθέζεσθαι εις υπακοήν πατρός πνευματικού», στις μικρές συνήθως συνοδείες, εκτιμούσε πολύ και το κοινοβιακό σύστημα, όταν εφαρμόζεται κατά την Πατερική μας παράδοση. «Στους αληθινούς κοινοβιάτες, έλεγε, διακρίνεται μία ιδιαίτερη ημερότητα και γαλήνη, και όχι στους άλλους που ασχολούνται με πολλές μέριμνες». Στον κελλιώτικο επίσης βίο διέβλεπε πολλές ευχέρειες και μέσα, που θα μπορούσαν να φέρουν καρποφορία στην ησυχία και την εσωστρέφεια, αν στρέφονταν με επίγνωση προς την πνευματική ζωή. Απόδειξη αυτού, καθώς μας έλεγε, είναι η επίδοση στη νήψη και τα μυστήρια της Χάριτος των τότε κελλιωτών, όταν τους επισκέφθηκαν οι μεγάλοι νηπτικοί Πατέρες την εποχή του αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου και έπειτα.

Εδώ ας μου επιτραπεί να επανέλθω στο θετικό συμπέρασμα του μακαρίου Γέροντος για την νοερά ησυχία, ότι δεν είναι μία μηχανική μέθοδος, που οδηγεί στην θεία θεωρία, ούτε πάλι περιορίζεται σε εποχιακές και περιοδικές διαστάσεις. Η νοερά ησυχία, αν θεωρείται ως μέσο για την συνάντηση του γήινου ανθρώπου με τον υπερβατικό Θεό, δεν εξαρτάται μόνο από τους τεχνητούς τρόπους, με τους οποίους οι ησυχαστές προσπαθούν να συγκρατούν τον νου τους -«και τούτο δει ποιήσαι». Η κύρια όμως οδός είναι η μαρτυρία της συνειδήσεως για την ακριβή τήρηση των θείων εντολών και την συνεχή αυταπάρνηση, που θα συνοδεύεται αχώριστα με την ταπείνωση, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να δει κάποιος τον Θεό· αυτά προσελκύουν την Χάρη του Θεού. Η νοερά λοιπόν προσευχή, η νήψη και οποιοδήποτε άλλο στοιχείο του θεωρητικού βίου, δεν είναι αποτελέσματα τεχνητής προκλήσεως της Χάριτος, αλλά καρποί της εν Χριστώ τελείας ζωής.

Φθάσαμε ήδη στο τέλος των ταπεινών μας προσπαθειών για την περιγραφή μερικών από τα βιώματα του αειμνήστου Γέροντός μας, και έχουμε την επίγνωση της ατέλειάς μας, όπως και αρχικά τονίσαμε. Τολμήσαμε το έργο αυτό χωρίς λογοτεχνική ή κριτική γνώση με μοναδικό κίνητρο τον ευσεβή πόθο της ωφέλειας του πλησίον και από αίσθηση του χρέους που δημιουργεί η ευγνωμοσύνη προς τους ευεργέτες.[...]

«Μαρτυρών περί τούτων ως γράψας ταύτα» δεν απέβλεψα σε κανέναν άλλο σκοπό, ούτε μεταχειρίστηκα καμία υπερβολή, αλλά μάλλον παρασιώπησα πράγματα, όπως και πρόσωπα που ακόμα ζουν. [...]

Σε όσους έχουν αυτιά για να ακούν και μάτια για να βλέπουν δεν θα κρυφτεί η Χάρις που ενυπάρχει στους λόγους και τα βιώματα του Γέροντος. Θα τους πληροφορήσει ότι είναι καρποί πολλών αγώνων και κόπων, που αποκομίστηκαν ως λάφυρο μιας ολόκληρης και γεμάτης κόπους ζωής και έχουν την σφραγίδα της ακέραιης Πατερικής παραδόσεως.

Στις επιστολές του, που διασώθηκαν και εκδόθηκαν από τους εν Χριστώ αδελφούς μου, βλέπει κανείς το άδολο και φλογερό πνεύμα του Γέροντος να πάλλει από ζήλο και ένθεο πόθο· πνεύμα ιδιάζον ίσως για τους πολλούς, εξαιτίας του τρόπου της εκφράσεώς του. Δεν διατυπώνεται ενδεχομένως με την πληρότητα των νόμων της τέχνης του λόγου, φέρει όμως την μαρτυρία του λόγου της Ζωής.

Πρακτικές εμπειρίες των προσωπικών του αγώνων με βάση την Πατερική παράδοση, που αρχίζουν από την μετάνοια και προχωρούν ως την εν Θεώ τελείωση, πείθουν ιδιαίτερα τον σύγχρονο άνθρωπο ότι είναι κατορθωτή η εν Χριστώ ζωή και αποδεικνύουν στον σημερινό κυκεώνα της συγχύσεως ότι η Ευαγγελική αλήθεια είναι η μόνη σώζουσα αλήθεια, όχι μόνο «τω καιρώ εκείνω» αλλά και σήμερα και πάντοτε. Ως εδώ εκπληρώνεται και ένα μεγάλο μέρος του ταπεινού σκοπού της συγγραφής αυτής.
Ικετεύω τον μακάριο Γέροντα να συγχωρέσει τις αδυναμίες μου και όλους τους αναγνώστες να με κρίνουν με επιείκεια. «Αλλά, συμπαθέστατε πατέρα μας, που με την εν Θεώ στοργή σου βοηθούσες, ώστε κάθε τρόπος και πρόφαση να συντελεί στην σωτηρία και με την προσευχή σου ένωνες με τον Θεό αυτούς που είχαν απομακρυνθεί, θυμήσου τώρα και εμάς που είμαστε κυκλωμένοι από δυσκολίες και βρισκόμαστε σε αδυναμία, θυμήσου όλα εμάς τα πνευματικά παιδιά σου, όπως πολλές φορές μας υποσχόσουν ότι κανείς μας δεν θα χαθεί, και ικέτευσε την Δέσποινά μας να χαρίσει στην ευτέλειά μας ταπείνωση και υπομονή, που τόσο επιδίωξες και βρήκες στη ζωή σου. Αμήν».

πηγή: αποσπάσματα από Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής. Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 1




http://vatopaidi.wordpress.com

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης

Εκοιμήθη σύμφωνα με πληροφορίες της "Romfea.gr" σήμερα Σάββατο, 28 Αυγούστου 2010 ο αγωνιστής Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης σε ηλικία 104 ετών, μια ημέρα σημαδιακή αφού στο Άγιον Όρος εορτάζεται σήμερα με το παλαιό η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Να σημειωθεί, ότι ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο της Φλώρινας για 26 ημέρες, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη, ενώ την τελευταία ημέρα παρουσίασε νεφρική ανεπάρκεια.

Επίσης, αξίζει να αναφερθεί, ότι χθες Παρασκευή ο Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος, κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων.

Ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, γεννήθηκε στις Λεύκες Πάρου στις 20 Απριλίου του 1907.

Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1929. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1935 και Πρεσβύτερος το 1942.

Υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος στη Μητρόπολη Αιτωλίας, ως στρατιωτικός ιερέας και ως Ιεροκήρυκας στην Αθήνα. Εξέδωσε δεκάδα περιοδικών, ίδρυσε οικοτροφία φοιτητών και μαθητών, ηγείται Ιεραποστολικής αδελφότητος Θεολόγων "Ο ΣΤΑΥΡΟΣ", εξεφώνησε κηρύγματα καθ΄ άπασαν την χώραν, συνέγραψε περί τα ογδοήκοντα δύο θρησκευτικού περιεχομένου βιβλία.

Στις 25 Ιουνίου του 1967 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας.

Στις 14 Ιανουαρίου του 2000 παραιτήθηκε λόγω γήρατος.

Τέλος, στις 28 Αυγούστου 2010 εκοιμήθη σε ηλικία 104 ετών.

Ένας ασκητής στη Σιβηρία, Μια συνάντηση στα δάση

askitis_siviria


Πηγή: "Πεμπτουσία, τ 25"

Ο Άγιος Ευδόκιμος, υπόδειγμα χριστιανού κυβερνήτη – 31 Ιουλίου

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ γής η καλέσας σε, προς ουράνιους σκηνάς, τηρεί και μετά θάνατον, αδιαλώβητον, το σώμα σου Άγιε· σύ γαρ εν σωφροσύνη και σεμνή πολιτεία, μάκαρ έπολιτεύσω, μή μολύνας την σάρκα. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Oύτος ο μακάριος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ΄ [829], εκατάγετο δε από γονείς ευγενείς και λαμπρούς κατά την ζωήν. Πατρίκιοι γαρ ήτον αυτοί και Oρθόδοξοι, Bασίλειος και Eυδοκία ονομαζόμενοι, οίτινες εκατάγοντο από την Kαππαδοκίαν, ήτοι από την Kαραμανίαν. Όθεν επειδή αυτοί καλώς ανέθρεψαν και επαίδευσαν τον υιόν τους τούτον Eυδόκιμον, διά τούτο και ο βασιλεύς Θεόφιλος ετίμησεν αυτόν με το αξίωμα του Kανδιδάτου, και εδιώρισεν αυτόν να ήναι στρατοπεδάρχης, πρώτον μεν, εις την χώραν των Kαππαδοκών, έπειτα δε, εις όλην την γην των Pωμαίων.

Ήτον γαρ ο Άγιος μία ζυγαρία της δικαιοσύνης, και ένας κανών, οπού εφύλαττε κάθε ισότητα. Kαι έκαμνε μεν καθ’ εκάστην ημέραν πολλάς ελεημοσύνας εις Eκκλησίας, εβοήθει δε εις χήρας και ορφανά, και απλώς ειπείν, κάθε είδος αρετής εμεταχειρίζετο ο αοίδιμος. Kυριευθείς δε από σωματικήν ασθένειαν, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Oι δε δούλοι αυτού φυλάττοντες την παραγγελίαν οπού τοις έδωκεν, έθαψαν αυτόν μαζί με τα ρούχα και υποδήματά του. Oύτος ο αοίδιμος εδοξάσθη παρά Θεού με πολλά θαύματα, τα οποία τώρα δεν ημπορούμεν να αναφέρωμεν.

H δε του λειψάνου αυτού μετακομιδή εις την Kωνσταντινούπολιν, έγινε κατά την έκτην του παρόντος Iουλίου. H δε κοίμησις αυτού έγινε κατά την παρούσαν τριακοστήν πρώτην του αυτού. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου όρα εις το Nέον Eκλόγιον. O δε ελληνικός Bίος τούτου σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Eυδοκίμου του φερωνύμως κατά Θεόν ευδοκιμήσαντος», συνεγράφη δε υπό του Mεταφραστού.)

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Για τα θαύματά του ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει: «Ένας φρενοβλαβής άνδρας άγγιξε τον τάφο του και έγινε αμέσως υγιής. Το ίδιο και ένα παιδί. Μετά από δεκαοκτώ μήνες, η μητέρα του άνοιξε το φέρετρό του και βρήκε το σώμα του σαν να ήταν ακόμη ζωντανό, χωρίς σημάδια σαπίλας ή φθοράς. Μια υπέροχη ευωδία αναδιδόταν από το σώμα του αγίου. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και ενταφιάστηκαν στην νέα εκκλησία της Αγίας Θεοτόκου που έχτισαν οι γονείς του δίκαιου Ευδόκιμου.» (Πρόλογος από την Αχρίδα)

http://vatopaidi.wordpress.com

Από την Σιμωνόπετρα στη Γαλλία............

http://istologio.org

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ –ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Η Ιερά Βασιλική, Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Ξηροποτάμου, βρίσκεται χτισμένη στη δυτική πλευρά της χερσονήσου του Άθω, σε υψόμετρο 200 μέτρων σε μια τοποθεσία με πανοραμική θέα και σε πολύ μικρή απόσταση απο το λιμάνι της Δάφνης. Η παράδοση αναφέρει ότι η μονή χτίστηκε την εποχή της αυτοκράτειρας Πουλχερίας (450 – 457).

Η ιστορία της Μονής

Άλλες πηγές αναφέρουν ώς ιδρυτές της μονής τους αυτοκράτορες Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο (912 – 959) και Ρωμανό Α΄ Λεκαπηνό (920 – 944). Σύμφωνα όμως με γραπτές πηγές η μονή ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αιώνα απο το μοναχό Παύλο Ξηροποταμηνό. Το όνομα του αναγράφεται στο πρώτο τυπικό του Αγίου Όρους, ως ηγουμένου της μονής και σπουδαίου πνευματικού ανδρός. Η μονή τον 11ο αιώνα κατείχε στήν ιδιοκτησία της τεράστιες εκτάσεις γής, τα όρια της οποίας έφταναν μέχρι τις μονές Ιβήρων, Αγίου Παύλου και Αγίου Διονυσίου. Μέχρι τον 13ο αιώνα η μονή είχε μεγάλη υλική ευημερία και πνευματική άνθηση. Με την έλευση όμως των Φράγκων και τις επιδρομές των πειρατών άρχισαν οι οικονομικές δυσχέρειες. Το 1280 μία καταστροφική πυρκαγιά μεγάλωσε τα προβλήματα του μοναστηριού, τα οποία άρχισαν να ξεπερνιούνται με την έκδοση χρυσόβουλων απο τους Παλαιολόγους Αυτοκράτορες Μιχαήλ Η΄ (1259 – 1282) και Ανδρόνικου Β΄ (1282 – 1328). Το 1507 η μονή κάηκε ξανά και διασώθηκαν μόνο τα ιερά κειμήλια της. Την ίδια εποχή ο Σελίμ ο Α΄ εξέδωσε φιρμάνι που έδινε ξεχωριστά προνόμια στην μονή, ενώ το 1609 άλλη μία πυρκαγιά την κατέστρεψε εκ νέου.

Οι Σέρβοι ηγεμόνες βοήθησαν στο έργο της αναστήλωσης της και ο Καισάριος Δαπόντε το 1760 την ανακαίνισε εκ βάθρων. Οι συνεχείς επιδρομές των Τούρκων και των πειρατών είχαν ως αποτέλεσμα τα ιερά κειμήλια να πωληθούν και να ανακτηθούν απο τον Νικόλαο Κεφαλά, ο οποίος τα έστειλε για φύλαξη στην Ύδρα. Με την επανάσταση του 1821, τουρκικό στρατιωτικό τμήμα κατέλυσε στη μονή μέχρι το 1829. Μετά το πέρας των πολεμικών επιχειρήσεων οι πατέρες επανήλθαν στη μονή και προσπάθησαν με την περιόδευση του Τιμίου Ξύλου και των ιερών λειψάνων των Αγίων Τεσσαράοντα Μαρτύρων στις παραδουνάβιες ηγεμονίες να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα χρήματα για την ανοικοδόμηση των κτιριακών εγκαταστάσεων της μονής. Σήμερα συνεχίζονται αδιάκοπα οι εργασίες για την αποκατάσταση της νοτιοδυτικής πτέρυγας της μονής που κάηκε το 1972, ενώ έχουν ανακαινισθεί το αρχονταρίκι και οι ξενώνες. Η μονή Ξηροποτάμου κατέχει σήμερα τήν όγδοη θέση στη σειρά των μοναστηριών του Αγίου Όρους.

Το καθολικό της μονής

Ο ναός είναι βυζαντινού αγιορείτικου ρυθμού και είναι αφιερωμένος στη μνήμη των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Χτίστηκε απο το 1761 έως το 1763 απο το λόγιο και πολυγραφότατο μοναχό Καισάριο Δαπόντε. Έχει ύψος 15 μέτρα, μήκος 30 και πλάτος 19 και είναι στραμμένος περισσότερο πρός το βορρά. Οι τοιχογραφίες αγιογραφήθηκαν το 1783 και απεικονίζουν στον κυρίως ναό σκηνές απο την Καινή Διαθήκη, στη λιτή απο την Παλαιά Διαθήκη και στο νάρθηκα από τήν Αποκάλυψη. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο έχει φυτικό διάκοσμο, ενώ οι φορητές εικόνες που είναι αναρτημένες σε όλα τα μέρη του ναού ξεπερνούν τις 200. Εντός του Ιερού φυλάσεται το μεγαλύτερο στον κόσμο μέρος του Τιμίου Σταυρού, στο οποίο φαίνεται και μία απο τίς τρύπες απο τα καρφιά του Κυρίου. Επίσης φυλάσονται και τα λείψανα των Αγίων: Τιμοθέου, Μεγάλου Βασιλείου, Χρυσοστόμου, Γρηγορίου του Θεολόγου, Θεοδώρων Τύρωνος και Στρατηλάτου, Χαραλάμπους, Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, Δέκα Μαρτύρων Κρήτης, Ιγνατίου του Θεοφόρου και η κάρα του νεομάρτυρος Αυξεντίου. Στήν αριστερή γωνία του εξωνάρθηκα υπάρχει εντοιχισμένη ανάγλυφη ολόσωμη παράσταση του Αγίου Δημητρίου με κτητορική επιγραφή.

Έξω απο το καθολικό υπάρχει η φιάλη αγιασμού ενώ απέναντι απο την κυρίως είσοδο του ναού, στη νότια πτέρυγα της μονής, βρίσκεται η τράπεζα, η οποία χτίστηκε απο τον ηγεμόνα της Βλαχίας Αλέξανδρο. Είναι ευμεγέθης και τοιχογραφημένη το 1859 απο αγιογράφους μοναχούς της σκήτης της Αγίας Άννας. Εκτός απο το καθολικό υπάρχουν 7 παρεκκλήσια εντός του μοναστηριού (Αρχαγγέλων, Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, Προδρόμου, Εισοδίων Θεοτόκου, Αγίου Θεοδοσίου και Αγίου Γεωργίου) εκτός του περίβολου 4 κελλιά (Αναλήψεως, Κοιμήσεως Θεοτόκου, Αγίου Αθανασίου και Γενέσιου του Προδρόμου) και το κελλί του Αγίου Δημητρίου στίς Καρυές. Στο σκευοφυλάκειο της μονής φυλάσσονται χρυσοκέντητα άμφια, λειτουργικά σκεύη, ασημένια ευαγγέλια, επισκοπικές ράβδοι και ένα αριστούργημα της μικροτεχνίας, ο δίσκος απο στεατίτη που είναι δώρο της αυτοκράτειρας Πουλχερίας. Η βιβλιοθήκη περιέχει 341 χειρόγραφους κώδικες, 20 περγαμηνούς, 20 χειρόγραφους κώδικες εκκλησιαστικής μουσικής, ένα τετραευάγγελο του 14ου αιώνος και 4.000 έντυπα βιβλία και στεγάζεται πάνω απο το νάρθηκα του καθολικού. Η Μονή πανηγυρίζει στίς 9 Μαρτίου τη μνήμη των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί στίς 14 Σεπτεμβρίου την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Για επικοινωνία: Ιερά Μονή Ξηροποτάμου, τηλ: (23770) 23.251, fax: (23770) 23.733.


http://papakallinikos.wordpress.com

Έγινε κλέφτης, αλλά είχε πολλή ευλάβεια στη Θεοτόκο!.......

Διδαχές Αγίου Κοσμά του Αιτωλού (μνήμη 24 Αυγούστου)

Να έχετε ευλάβεια σε όλους τους Αγίους της Εκκλησίας, και περισσότερο στη Δέσποινα Μαρία , διότι όλοι οι Άγιοι είναι δούλοι του Χριστού, η δε Θεοτόκος είναι Βασίλισσα του ουρανού και της γης, που παρακαλεί τον εύσπλαχνο Χριστό για τις αμαρτίες μας. Για τούτο πρέπει και εμείς να τιμούμε τη Δέσποινά μας με νηστείες και ελεημοσύνες.Ένας άνθρωπος ονομαζόμενος Ιωάννης νικήθηκε και έγινε κλέφτης, έγινε και καπετάνιος σε 100 κλέφτες· αλλά είχε πολλήν ευλάβεια στη Θεοτόκο και κάθε πρωί και βράδυ έλεγε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Θέλοντας ο πανάγαθος Θεός να τον σώσει για την ευλάβεια που είχε στη Θεοτόκο, έστειλε ένα άγιο ασκητή, τον οποίον άμα είδαν οι κλέφτες τον έπιασαν. Τους λέει ο ασκητής: Σας παρακαλώ, να με πάτε στον καπετάνιο σας, διότι έχω να σας πω λόγο για το καλό σας. Τον πήγαν στον καπετάνιο και του λέει: Κράξε μου όλα τα παλληκάρια να έλθουν να σας πω ένα λόγο. Τους κράζει ο καπετάνιος και ήλθαν. Λέει ο ασκητής: Δεν έχεις άλλον; Έχω, λέει, ένα μάγειρο. Του λέει του ο ασκητής: Κράξε τον να έλθει. Και άμα ήλθε, δεν μπορούσε να δει τον ασκητή ο μάγειρος, αλλά γύριζε το πρόσωπό του σε άλλο μέρος. Τότε του λέει ο ασκητής: Εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού σε προστάζω να μου ειπείς ποιός είσαι και ποιός σε έστειλε και τί κάνεις εδώ που κάθεσαι; Αποκρίθηκε ο μάγειρος και λέει: “Εγώ είμαι ψεύτης και πάντοτε το ψέμα λέω, αλλά τώρα, επειδή με έδεσες με το όνομα του Χρίστου, δεν μπορώ παρά να ειπώ την αλήθεια. Εγώ λοιπόν είμαι διάβολος, και με έστειλε ο μεγαλύτερος μου να δουλεύω σε τούτον τον καπετάνιο και να τον φυλάω για να τον βρω καμίαν ημέρα που να μη διαβάζει τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, να τον βάλω στη κόλαση. Και έχω τώρα 14 χρόνια που τον φυλάω, και δεν βρήκα καμίαν ημέρα που να μη διαβάζει το «Άγγελος πρωτοστάτης». Τότε λέει ο ασκητής: Σε προστάζω στο όνομα της Αγίας Τριάδος να γίνεις άφαντος και πλέον να μη πειράξεις τους χριστιανούς. Και αμέσως έγινε άφαντος ο διάβολος σαν καπνός. Τότε δίδαξε ο ασκητής τους κλέφτες και άλλοι έγιναν καλόγηροι και άλλοι πανδρεύτηκαν και έκαμαν καλά έργα και σώθηκαν. Για τούτο σας συμβούλευα όλους, άνδρες και γυναίκες, να μάθετε το «Άγγελος πρωτοστάτης», να το λέτε στη προσευχή σας. Και αν θέλετε, να πάρετε το «Αμαρτωλών σωτηρία», που έχει 70 θαύματα της Θεοτόκου, από τα οποία σας είπα ένα για να καταλάβετε.

http://vatopaidi.wordpress.com

Η συγχώρηση των εχθρών του (24 Αυγούστου – μνήμη Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου)

Ο άγιος Διονύσιος, ο μεγάλος ιεράρχης, που το λείψανο του σώζεται άφθαρτο στην Ζάκυνθο, τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε στο μοναστήρι της Παναγίας της Αναφωνήτριας στην Ζάκυνθο.
Η ψυχή του ευφραινόταν στη γαλήνη της ζωής στο μοναστήρι· χόρταινε και γέμιζε χαρά. Μα δεν άργησε να τον βρει μια μεγάλη θλίψη. Κάποιος σκότωσε τον αδελφό του Κωνσταντίνο Σιγούρο! Είναι εύκολο να φαντασθεί κανείς πόσο πόνεσε η ψυχή του αγίου! Οι άγιοι λυπούνται για το κάθε κακό, που γίνεται στον κόσμο. Πόσο περισσότερο, για τόσο μεγάλα εγκλήματα!
Αλλά να, μια ημέρα έρχεται στο μοναστήρι ένας ξένος έντρομος. Πέφτει στα πόδια του Αγίου και τον καθικετεύει:
-Λυπήσου με, άνθρωπε του Θεού! Κρύψε με. Ψάχνουν να με βρουν! Και αν με βρουν, θα με σφάξουν σαν αρνί! Σώσε με!…
- Γιατί, παιδί μου, Τί κακό έκαμες;
-Σκότωσα άνθρωπο! Λυπήσου με! Κρύψε με! Από στιγμή σε στιγμή φθάνουν! Με έχουν πάρει από πίσω!….
- Ποιοί, παιδί μου; Ποιοί;
- Οι Σιγούροι! Σκότωσα τον αδελφό τους!… Τρέμει ο άγιος από τον πόνο. Δάκρυα τρέχουν στα μάτια του. Και με φωνή σβησμένη ψελλίζει: Και τί σου έφταιξε ο καλός αυτός άνθρωπος;
Μα δεν προχωρεί. Θυμάται τον λόγο του Χριστού: Αγαπάτε τους εχθρούς σας. Συγχωρείτε και ευεργετείτε τους εχθρούς σας, αν θέλετε να είσθε τέκνα του επουρανίου Πατέρα. Και ακόμα ο άγιος Διονύσιος θυμάται, ότι ήταν πνευματικός πατέρας. Και αγκάλιασε τον φονιά του αδελφού του. Και τον έκρυψε.
Και μετά από λίγο έφθασαν οι αδελφοί του. Με μαχαίρια και τουφέκια. Για να πάρουν εκδίκηση για το χυμένο αίμα.
Σπίθες πετάνε τα μάτια τους. Οργή και μίσος βγαίνει από το στόμα τους. Βράζει η καρδιά τους.
Και ο άγιος προσποιείται, πως συμφωνεί μαζί τους. Και κάνει πως δεν ξέρει τίποτε! Δεν είδε, τάχα, τίποτε! Και δεν άκουσε τίποτε! Θρηνούν και κλαίνε όλοι μαζί. Και μετά; Ο άγιος διώχνει με ευγένεια τα αδέλφια του από το μοναστήρι. Τους δείχνει τόπους μακρινούς, που τάχα θα μπορούσε να είναι κρυμμένος ο φονιάς. Και εκείνοι τρέχουν! Να τον βρουν!..
Όταν πια εκείνοι ήταν μακριά, ο άγιος πηγαίνει κοντά στον εχθρό του, τον φονιά του αδελφού του. Και με λόγια γεμάτα αγάπη και καλωσύνη και συγγνώμη, προσπαθεί να μαλακώσει την σκληρή καρδιά του φονιά! Ο φονιάς πέφτει στα πόδια του. Και ζητεί συγγνώμη. Και υπόσχεται ότι θα μετανοήσει ειλικρινά. Και ο άγιος τον συγχώρεσε, και όχι μόνο αυτό. Του είπε:
- Φύγε μακριά! Σε ξένα μέρη. Να μη μπορούν πια να σε βρουν οι Σιγούροι. Και ζήσε εκεί με μετάνοια. Για να σε ελεήσει ο Θεός.
Μα δεν περιορίστηκε σ’ αυτό ο άγιος. Φρόντισε και με δική του βάρκα να τον στείλει μακριά. Και τον συνόδευσε, μέχρι που αναχώρησε. Σαν να ήταν φίλος του. Και του έδωσε τροφές για το ταξίδι. Και χρήματα για τις πρώτες του ανάγκες στην ξενιτιά!
Ποιός δεν θαυμάζει τον άγιο Διονύσιο για την πράξη του αυτή; Ποιός δεν το καταλαβαίνει, ότι αυτή είναι η αληθινή αγάπη για τους εχθρούς μας;
Τί απολογία θα δώσουμε εμείς, που όχι μόνο δεν ευεργετούμε τους εχθρούς μας, αλλά ούτε καν τους συγχωράμε; ή και, ακόμη χειρότερα, τους βρίζουμε και τους καταριόμαστε;


http://vatopaidi.wordpress.com

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Είναι «σωτήρας» η Παναγία;

Ρωτάτε για ποιό λόγο ολόκληρη η Ορθόδοξη και η καθολική Εκκλησία αποκαλούν τη Θεοτόκο «σωτήρα» λέγοντας «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς», ενώ ένας είναι ο Σωτήρας ο Ιησούς Χριστός, ο Βασιλιάς και Κύριος. Τέτοιου είδους ερώτημα θέτεις και περιμένεις απάντηση. Είναι εύκολο να θέτεις αδιανόητα ερωτήματα και να περιμένεις αναπαυτικά να σου απαντήσουν, έτσι δεν είναι; Αυτό το πονηρό ερώτημα, δεν είναι δικό σου ούτε προέρχεται από σένα αλλά από εκείνους που αμέσως μετά τον πόλεμο γύριζαν στη Μάτσβα και πωλούσαν αμερικανική εξυπνάδα στους Ματσβάνους.

Αληθεύει ότι ένας είναι ο Σωτήρας του κόσμου και Μεσσίας, που για μας υπέφερε το πάθος της σταύρωσης και το θάνατο. Δεν υπάρχουν δύο σωτήρες αλλά ένας. Όμως αληθεύει πως η Θεοτόκος μπορεί να σώσει τους ανθρώπους από την εξαθλίωση και την αδυναμία, όπως μας μαρτυρεί η εμπειρία. Μπορεί να μας δωρίσει τη σωτηρία παρακαλώντας τον Γιό της και Σωτήρα του κόσμου.
Εμείς παρακαλούμε και τους Αγίους Αποστόλους: «Άγιοι Απόστολοι σώστε μας!». Αυτό δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε πολλούς σωτήρες αλλά έναν και μοναδικό. Όμως παρακαλούμε τους Αποστόλους ως πνευματικά φωτισμένους και ηθικά άξιους που είναι κοντά στο Θεό να παρακαλέσουν τον Σωτήρα του κόσμου για τη σωτηρία μας.

Και στον Άγιο Νικόλαο κατά την προσευχή μπορούμε να πούμε: «Άγιε Νικόλα σώσε μας!». Αυτό δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τον Άγιο Νικόλαο ως Σωτήρα του κόσμου, ίσον προς τον Ιησού Χριστό, ούτε ότι απομακρυνόμαστε από αυτή την αλήθεια, ότι πάντοτε και πάντα ένας και μοναδικός είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Αλλά προσευχόμαστε στον Άγιο Νικόλαο ή σε όποιον άλλον άγιο να μας σώσει παρακαλώντας τον Σωτήρα και Ελεήμονα Κύριο.

Η περίπτωση είναι παρόμοια με το να παρακαλούμε τους πρίγκιπες να παρακαλέσουν με τη σειρά τους το βασιλιά για κάτι που θέλουμε ή με το να παρακαλούμε κάποιους από τους συγγενείς μας να πάρουν το μέρος μας στο δικαστήριο.

Εμείς, πιστεύουμε στη συγγένεια με το Θεό, στην οικογένεια του Χριστού την πνευματική, την ένδοξη και αθάνατη. Κάθε σωματική συγγένεια στη γη είναι μόνο εικόνα ή σύμβολο της ουράνιας θεϊκής συγγένειας.

Ειρήνη και χαρά από τον Κύριο.

πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνο η πίστη…»




http://vatopaidi.wordpress.com

Παναγία η Προυσιώτισσα

Στις 22-23 Αυγούστου, εορτάζει με κάθε εκκλησιαστική και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, η ιστορική Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας στον Προυσσό Ευρυτανίας.

35 χιλιόμετρα από το Καρπενήσι και ακολουθώντας το φιδίσιο δρόμο της κοιλάδας της ποταμιάς, φτάνουμε στις αυλές του Μοναστηρίου, εκεί που η Παναγία, θέλησε να χτίσει το σπίτι της. Η ίδρυση της Μονής ανάγεται περίπου το 829μΧ την περίοδο της εικονομαχίας, όταν βασίλευε ο εικονομάχος Αυτοκράτορας Θεόφιλος. Δόθηκε διαταγή να καούν όλες οι ιερές εικόνες του Βυζαντίου και όσοι αντιστέκονταν να θανατώνονταν. Στην Προύσα της Μικράς Ασίας, βρισκόταν ο μεγαλοπρεπής Ναός που φύλαγε σαν πολύτιμο θησαυρό, την εικόνα της Παναγίας. Όταν έφτασε εκεί το διάταγμα περί καταστροφής των Αγίων Εικόνων, ένα αρχοντόπουλο πήρε την εικόνα και ήρθε στα μέρη της τότε Ελλάδας. Φτάνοντας στην Θράκη, η εικόνα χάθηκε και μη ξέροντας την αιτία που χάθηκε η εικόνα, το αρχοντόπουλο έκλαιγε και οδύρονταν, λέγοντας ότι δεν ήταν άξιος και η εικόνα έφυγε από αυτόν.

Στην περιοχή της Ευρυτανίας, και σε μια πολύ δυσπρόσιτη περιοχή , όπου ακόμη και σήμερα μόνο άγρια ζώα μπορούν και μένουν εκεί, και στις απολήξεις των μεγάλων βουνών Καλιακούδας και Χελιδώνας, η Κυρα της Ρούμελης θέλησε να χτίσει το σπίτι της.

Ένα βοσκόπουλο που έβοσκε τα γίδια του, τη νύχτα από 22 προς 23 Αυγούστου, στην απέναντι μεριά του βουνού, είδε έναν φωτεινό στύλο, που ξεκινούσε από την γη και έφτανε στον ουρανό. Έντρομο από το φόβο του άκουγε ταυτόχρονα και γλυκές μελωδίες και ψαλμούς. Αρχικά του πέρασε από το μυαλό ότι ήταν ουράνιο τόξο. Αλλά και πάλι μονολογούσε και έλεγε ότι το ουράνιο τόξο έβγαινε τη μέρα και πάντα μετά από βροχή, ενώ τότε ήταν νύχτα και καλοκαίρι. Πήγε και διηγήθηκε αυτό που είδε στον πατέρα του και αυτός με τη σειρά του στους γύρω βοσκούς. όλοι μαζί μετά από 3 βράδια πήγαν και αντικρίσανε όλοι μαζί τον ουράνιο στύλο που προαναφέραμε και τις γλυκές μελωδίες. Έπειτα από αναζήτηση και φτιάχνοντας μονοπάτια, είδαν στην σπηλιά όπου ξεκινούσε ο ουράνιος στύλος την εικόνα της Παναγιάς να φεγγοβολά και να αστράφτει. Τότε όλοι την προσκύνησαν και δόξασαν τον Τριαδικό μας Θεό για το θαύμα που τους αποκάλυψε.

Έτσι έχουμε εν συντομία το ιστορικό της ίδρυσης της Ιεράς Μονής όπου φυλά τον πολύτιμο θησαυρό της Ορθοδοξίας μας την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Προυσιώτισσας, κάνοντας χιλιάδες θαύματα στο διάβα των αιώνων όσους με ευλάβεια και ταπείνωση την προσκυνούν.

Η Ιερά Μονή διαθέτει επίσης και 2 τριώροφους ξενώνες για τη φιλοξενία των προσκυνητών ( απαραίτητη τηλεφων. επικοινωνία με τον ηγούμενο αρχ. Χρυσόστομο Δρόσο 2237080705-2237080726 κάθε μεσημέρι 3-4 για τη δωρεάν φιλοξενία). Η εικόνα της Παναγίας είναι τύπου Οδηγήτριας και είναι επιχρυσωμένη με αργυροεπίχρυση ένδυση δώρο του στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη που φιλοξενούνταν στη Μονή την περίοδο της επανάστασης του 1821. Επίσης αξίζει να αναφέρουμε το αγίασμα της Παναγίας , του μουσείο εκκλησιαστικών ενθυμημάτων, το μουσείο των ελληνικών γραμμάτων της Ρούμελης -κρυφό σχολείο την περίοδο 1821 και άλλα αξιοθέατα πέριξ της Μονής όπου μπορεί να θαυμάσει κάποιος.

Πηγή: www.enoriaka.gr

Πηγή: http://www.gonia.gr/gonia.php?article=189

Καλημέρα!

(κλικ για περισσότερες εδώ στο life.com)

Καλημέρα!!

.

agioritiko vima - ΤΥΦΛΟΙ:΄΄ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ;..΄΄

agioritiko vima - ΤΥΦΛΟΙ:΄΄ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ;..΄΄



.

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Ὕμνοι Θείων Ἐρώτων 11

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Ὕμνοι Θείων Ἐρώτων

21. Ἄγνωστο

ΑΓΝΩΣΤΟ σ’ ὅσους νομίζουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους

ὅτι εἶναι κάτι ἐνῶ δὲν εἶναι τίποτα.

Ἄγνωστο σ’ ὅσους ἔχουν τέρψη καὶ καύχηση

γιὰ τὸ μέγεθος τοῦ σώματος ἢ τὴ δύναμη ἢ τὸ κάλλος

ἢ γι’ ἄλλο χάρισμα, ὁποιοδήποτε, σοῦ λέω.

Ἄγνωστο, ἂν δὲν καθάρισαν τὴν καρδιά τους.

Ἄγνωστο, ἂν δὲν ζητοῦν μὲ καρδιὰ ζεστὴ νὰ πάρουν τὸ θεῖο Πνεῦμα.

Ἄγνωστο, ἂν δὲν πιστεύουν

ὅτι τὸ Πνεῦμα δίνεται καὶ τώρα σ’ ὅποιους τὸ θέλουν.

Ἡ ἀπιστία ἐμποδίζει, διώχνει τὸ θεῖο Πνεῦμα.

Δὲν ζητᾶς ἂν δὲν πιστεύεις,

καὶ πῶς θὰ λάβεις ὅ,τι δὲν ζήτησες;

Ἀλλ’ ἂν δὲν ἔλαβες, εἶσαι νεκρός.

[Ὕμνος ΜΔ’, στ. 191-211]

συνεχίζεται..

όλο το έργο εδώ

Πηγή: www.ellopos.gr/symeon/default.asp

Ἐπιλογὴ - μετάφραση : Γ. Βαλσάμης

Πολυτονική γραμματοσειρά

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης..... ΛΟΓΟΙ ΔΙΔΑΧΗΣ........ Υπομονή!!!

Αχ, τι να σας πω τώρα. Να σας πω και αυτό, καίτοι αυτό είναι ένα απόρρητο της ζωής μου, αλλά για την αγάπη σας, να πούμε, γιατί κι εσείς ανηψάκια μου είσαστε, θα σας το πω.

Το έκζεμα το οποίο έχω, αυτήν την πληγή που έχω στο ποδάρι, τό 'χω από δεκαπέντε χρονών. Δοκίμασα διάφορα φάρμακα, τίποτε. Τώρα που πέρασε η ηλικία, τότες περισσότερο επιδεινώθη το πράγμα. Καθήμενος στο κρεβάτι, το ονομάζω το "κρεβάτι του πόνου" εγώ. Διότι να καθίσω όπως καθόσαστε εσείς, δεν μπορώ. Θα καθίσω λίγο, δεν μπορώ, κατεβαίνουν τα αίματα και πονάει περισσότερο η πληγή, ενώ έτσι, τρόπον τινά, αν βάλεις κι ένα μαξιλάρι και σηκώσεις λιγάκι το ποδάρι πιο ψηλά, κατεβαίνουν κάτω τα αίματα και ελαφρώνεται ο πόνος. Ε, τη νύχτα προσπαθώ έτσι να ελαφρώσω τον πόνο.

Αλλά καθήμενος εδώ μου δημιουργήθηκε και κύστη κόκκυγος. Όταν το σκέπτεσθε αυτό, είναι το πλέον φρικωδέστερο, να πούμε. Διότι είναι... πολύ πόνο! Πώς να καθίσεις , βρε παιδί μου; Πώς να καθίσεις; Στο κρεβάτι κάθεσαι, Θα καθίσεις λίγο έτσι, θα καθίσεις λιγάκι δεξιά, λιγάκι αριστερά. Υπομονή· γυρίζεις δεξιά. Δεξιά ο γλουτός εκεί σε πονάει, μετά από μισή ώρα σε πονάει, σε τσούζει, σε προειδοποιεί ότι θ' ανοίξει πληγή. Γυρίζεις αριστερά. Πάλι μισή ώρα που κάθεσαι αριστερά, πάλι σε τσούζει, σε πονάει, σε ειδοποιεί ότι θ' ανοίξει πληγή. Μα εδώ θ' ανοίξει πληγή, δεξιά θ' ανοίξει πληγή, αριστερά θ' ανοίξει πληγή, έτσι ανάσκελα που κάθεσαι πάλι πληγή προμηνύει· ε, τότες εγώ πώς να καθίσω; Δοκίμασα να καθίσω μπρούμυτα, μα μπρούμητα μπορείς να καθήσεις;

Υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, εωσότου μια φορά δεν άντεξα κι έπεσα σε απόγνωση! Μόνο που το σκέπτεσαι, η απόγνωση είναι φρίκη, είναι γεύση κολάσεως, γεύση γεένης, να πούμε. Σαν να έχω τώρα τούτα εδώ, πώς να περπατήσω, να πηδήξω να βγω απ' έξω, πώς να το κάνω να φύγω, πώς να βγω; Με κράτησε έξι έως εφτά λεπτά.

Μέσα στον πόνο, μέσα στην απόγνωση, μέσα στην απελπισία που βρισκόμουνα, στη συνοδεία μου δεν έλεγα τίποτες. Μια λεπτή φωνή άκουσα, σαν αύρα λεπτή, να πούμε, ότι: «Έτσι σε θέλει ο Θεός». Με αυτό έτσι σαν να πήρα μια βαθιά αναπνοή· ε, νάναι ευλογημένο, αφού με θέλει ο Θεός, νά 'ναι ευλογημένο· μα δώσ' μου και υπομονή, γιατί δεν αντέχω εγώ τώρα.

Τι να κάνω, να βγω έξω να κάνω εγχείρηση; Όλοι σου λένε, εγχείρηση να κάνεις, εγχείρηση να κάνεις. Πώς να βγω όμως; Εδώ θα μπω στο αυτοκίνητο, θα πάω, αλλά και στο αυτοκίνητο δεν σε τραντάζει; Σηκώνομαι απελπισμένος έτσι και πηγαίνω στο καντηλάκι της Παναγίας, και το καντηλάκι της Παναγίας κι αυτό θαυματουργό είναι· πήρα λίγο βαμβάκι κι έρχομαι στο δωμάτιο, αλοίβω το μέρος που είναι η κύστη κόκκυγος και δεξιά και αριστερά τους γλουτούς την πρώτη μέρα. Τη δεύτερη μέρα πάλι, την τρίτη μέρα άφαντα γινήκαν όλα. Εθαυματούργησε η Παναγία! Τώρα κάθομαι ώρες ολόκληρες, δεν με πονάει ούτε γλουτός ούτε κύστη κόκκυγος.

Και είναι σαν μια βεβαίωση, να πούμε, αυτά τα βιβλία του Γέροντος Ιωσήφ που λεν -και το πρώτο και το δικό σας και του Φιλοθεΐτη- υπομονή στας θλίψεις. Υπομονή. Σ' όλο το βιβλίο αναπτύσσεται, να πούμε, το ρητό «υπομονή στας θλίψεις». Και το παίρνει ο Γέροντάς σας και ο άλλος ο Ηγούμενος και το αναπτύσσει σε διάφορες λεπτομέρειες.

Ναι, αλλά η Σκέπη της Παναγίας πάντα υπάρχει, αλλά δεν τη βλέπουμε. Τότες τη βλέπουμε, όταν πρόκειται να πέσουμε μέσα στο χάος, στην άβυσσο. Όταν πρόκειται να πέσουμε, τότες βλέπουμε τη Σκέπη της Παναγίας που μας απαλλάσσει από το να πέσουμε σ' αυτήν την καταβόθρα, να πούμε.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά το κυριότερο όταν εσταμάτησε, την τρίτη μέρα που έφυγαν οι πόνοι όλοι, μια χαρά κυκλοφόρησε μέσα μου, σαν μια πληροφορία ότι ο Θεός από την πολλή Του αγάπη, την άμετρο αγάπη Του, την φανέρωσε στο να μου δώσει την πληγή κάτω στο ποδάρι. Και δεν χόρταινα να ευχαριστώ, να δοξάζω, να υμνολογώ, να ευγνωμονώ τον Θεό που μού 'δωσε την πληγή. Ως δείγμα της αγάπης Του μου 'δωσε την πληγή αυτή στο ποδάρι. Δεν χόρταινα, μέρα-νύχτα χαιρόμουνα και δοξολογούσα: «Η αγάπη Σου η μεγάλη σ' αυτό φανερώθηκε· μα πώς να Σε δοξολογήσω, μα πώς να Σ' ευχαριστήσω, μα πώς να πω. Η αγάπη Σου εμένα τον ελεεινό, την βρώμα, ο Θεός ο άπειρος, το Αιώνιον, το Ατελεύτητον, εμένα αγάπησες; Μα τι είδες σε μένανε; Δοξάζω την Δόξα, δοξάζω το Ελεήμον, το Οικτίρμον», έλεγα, τώρα δεν μπορώ να πω τέτοια ώρα, δεν μπορώ να πω όπως έλεγα τότες. Τρεις μέρες, μετά από τρεις μέρες σταμάτησε.

Γι' αυτό καλά είναι οι θλίψεις, καλά είναι τα βάσανα, καλά είναι οι στενοχώριες, ξέρει ο Θεός γιατί τις δίνει. Γιατί έτσι περισσότερο πλησιάζουμε στον Θεό, με τις θλίψεις, με τα βάσανα. «Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν Σου», λέει (Ησ. 26,16). Με τις θλίψεις πλησιάζουμε. Ο Θεός μας αφαιρεί τις θλίψεις; «Ο φεύγων πειρασμόν επωφελή, φεύγει ζωήν αιώνιον», λέει. Έτσι είναι.

Γι' αυτό ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, να μην έρχεται σε απόγνωση για τη μια αποτυχία. Διότι δεν γνωρίζεις ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Όταν το γνωρίσεις το θέλημα του Θεού, κάνεις υπομονή, αλλά το θέλημα του Θεού δεν είναι πάντοτε γλυκό, είναι και πικρό, είναι και πικρό! «Το ποτήριον, ου μη πίω αυτό;» λέει. «Δεν θα το πιω το ποτήρι, Πέτρο;» λέει. «Θα το πιω το ποτήρι», και τον ονόμασε και σατανά, «ύπαγε οπίσω μου, σατανά, το ποτήριον ο δέδωκε ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;» (Ιω. 18,11). Έτσι είναι. Ναι, αλλά διά μέσου του Σταυρού ήρθε η Ανάστασις. «Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω»· διά μέσου του Σταυρού.

Και ο άγιος Χρυσόστομος επαινεί τον Ιώβ όχι στον πρότερό του βίο, που ήταν ελεήμων. οικτίρμων, που ήταν φιλόξενος, που ήταν της προσευχής άνθρωπος, όχι. Την υπομονή που έκανε στη μεγάλη δοκιμασία που του παρεχώρησε ο Θεός, στον πειρασμό, στην ασθένειά του. Η ασθένεια αυτή έκζεμα ήταν, όλο το σώμα του τό 'ξυνε κι έβγαζε ιχώρα, πύον έβγαζε. Εκεί επαινεί περισσότερο ο άγιος Χρυσόστομος τον Ιώβ. Αλλά «την υπομονήν Ιώβ ηκούσατε» (Ιακ. 5,11).

Εγώ σας έχω πει ότι κάποτε με πλησίασε μια Γερόντισσα εκεί και λέει:

-Θέλω να εξομολογηθώ.

-Μα εγώ δεν εξομολογώ τους καλογήρους, θα εξομολογήσω καλογριές;

-Όχι, θέλω να πω τον λογισμό μου, λέει.

-Ε, πες τον λογισμό σου.

Αφού είπε κι εκείνη τα βάσανά της -γιατί πάντα βάσανα θα σου πει, δεν θα σου πει χαρές- λέει: «Είδα σαν ένα όραμα, ότι πάνω σ' ένα βουναλάκι καθόντουσαν οι Πατριάρχαι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και λέω:

-Οι Πατριάρχαι είσαστε;

-Ναι, λένε, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.

-Νά 'ρθω κι εγώ εκεί;

-Έλα.

-Από πού νά 'ρθω;

-Να, από ΄κει, απ' τον δρόμο.

-Δεν βλέπω κανέναν δρόμο.

-Εκεί είναι, ψάξε να τον βρεις.

-Μα, δεν βλέπω δρόμο.

-Ψαξε, βρε ευλογημένη, ψάξε και θα τον βρεις.

-Μα, αυτός ο δρόμος είναι δεκαπέντε πόντους, πώς θα περάσω; Όλο αγριοπούρναρα και αγκάθια. Θα σχίσω τα φορέματά μου, θα ματώσω τα ποδάρια μου.

-Α, κι εμείς από 'κει περάσαμε και ήρθαμε εδώ πάνω.»

Το πράγμα θέλει να πει ότι διά μέσου των θλίψεων, δια μέσου των στενοχωριών, διά μέσου του αίματος, ο άνθρωπος θ' ανέβει στον ουρανό. Με αμεριμνία και με άνεση, με αυτοκίνητο δεν πάμε, πάτερ, στον Παράδεισο. Θα δώσεις αίμα, να πάρεις πνεύμα.

Έξω αυτή η Γερόντισσα, να πούμε, δεν αναφέρω τ' όνομά της. Καρκίνο, εγχειρήσεις, τούτο, εκείνο, αυτό κι όμως προσευχομένη είδε την Παναγία στο θρόνο της. «Περάστε οι όσιοι», λέει. Όλοι οι όσιοι πέρασαν μπροστά σαν παρέλαση, στην Παναγία. «Περάστε οι μεγαλομάρτυρες».

Αυτή καθότανε εκεί, Γερόντισσα ήταν, Ηγουμένη. Και στο τέλος πήγε, έβαλε μετάνοια φίλησε το χέρι της Παναγίας, ήταν ένα βελούδο! Και η Παναγία της είπε: «Υπομονή, υπομονή, υπομονή», και ξύπνησε, να πούμε. Δηλαδή αν θέλεις να είσαι μαθήτρια και μαθητής του Χριστού, θ' ανέβεις κι εσύ απάνω στο Σταυρό.

Απαλλαγή κανένας Άγιος δεν εζήτησε από τον Θεό. Υπομονή να χαρίσει. Αν κάνεις υπομονή θά 'χεις και λιγάκι μισθό, αν θά 'χεις απαλλαγή, δεν έχεις τίποτες, μισθό δεν έχεις.

Εγώ είχα μια ξαδέρφη, η οποία έπαθε το μυαλό της και υπέφερε, να πούμε. Περίπου μετά από είκοσι χρόνια πέθανε. Πιστεύσατέ με, την είδα μέσα στα τάγματα των αγγέλων· μαζί με τους αγγέλους υμνολογούσε την Αγία Τριάδα! Ακούτε; Λίγη υπομονή που έκανε στη λύπη, στη θλίψη. Δεν μπορούσε, είχε έτσι σαν μια παραλυσία και δεν μπορούσε ούτε τον εαυτό της να περιποιηθεί. Και εν τούτοις όμως την υπομονή που έκανε σ' αυτόν τον πειρασμό, που τον έδωσε ο Θεός βέβαια, και που την αξίωσε ο Θεός! Μέσα στα αγγελικά τάγματα, μέσα κι αυτή. Βρε, Βασιλική, λέω, τέτοια δόξα ηξιώθη! Υμνολογούσε μαζί με τους αγγέλους την Αγία Τριάδα.


http://www.myriobiblos.gr

Ελληνικό Παιδικό χωριό στο Φίλυρο

Ελληνικό Παιδικό χωριό στο Φίλυρο


Λίγα μόλις χιλιόμετρα από την πόλη της Θεσσαλονίκης, πάνω στην κορυφή του Φιλύρου, σ’ ένα τόπο ξερό, πετρώδη και κακοτράχηλο, όμως με μια υπέροχη θέα, «φύτρωσε» ξαφνικά μια μικρή, χρωματιστή πολιτεία: Το πρώτο «Ελληνικό Παιδικό Χωριό».

Οι ανάγκες μας είναι πολλές και συνεχώς αυξάνονται. Πιστεύουμε όμως ότι, με τη βοήθεια του Θεού και τη δική σας συμπαράσταση θα συνεχίσουμε το έργο μας. Ελάτε μια μέρα στο Παιδικό μας Χωριό για να μας γνωρίσετε. ΕΛΑΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ !

http://paidikoxorio.gr

.

Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά, Τραπεζούντα

Δείτε το video της Θείας Λειτουργίας από την Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα

πατώντας σε αυτό το link

.

Άραγε δεν ακούσατε ότι Αυτός άναψε νέα φλόγα στα σβησμένα κάρβουνα της αγάπης;

Στους διωγμένους από τον παράδεισο για την ανάσταση των νεκρών.

Άραγε ακόμα δεν έχετε ακούσει ότι ο παράδεισος άνοιξε πάλι; Όχι ο παράδεισος στη γη αλλά στον ουρανό, όχι στον χρόνο αλλά στην αιωνιότητα. Και ότι σ’ αυτό τον μόνιμο παράδεισο θα μπουν οι παραβάτες, οι ληστές και οι φτωχοί. Οι παραβάτες όπως ο Αδάμ οι ληστές όπως εκείνος στο σταυρό και οι φτωχοί όπως ο Λάζαρος. Ο Χριστός αναστήθηκε και με την ανάστασή Του άνοιξε την πόρτα του επουράνιου παραδείσου στα τέκνα του Αδάμ. Πολλοί ήδη έχουν μπει σ’ αυτόν τον παράδεισο και δεν πρόκειται να τον χάσουν ούτε να διωχθούν. Αν το έχετε ακούσει και παρόλα αυτά σας πιέζει ο φόβος του θανάτου, είναι σαν να μην το ακούσατε. Αν ακούσατε αυτό το χαρμόσυνο νέο και το δεχθήκατε στην καρδιά σας, τότε είστε στο κατώφλι της ανάστασής σας, που σημαίνει ότι άρχισε μέσα σας η ανάσταση που θα τερματιστεί με την οριστική ανάσταση. Αν αυτή η χαρμόσυνη είδηση έγινε η ζωή της ζωής σας, ο θάνατος για σας είναι παιχνίδι, όπως ο αιχμάλωτος για τους νικητές στον πόλεμο.

Άραγε δεν ακούσατε, ότι ο Αναστημένος Κύριος εκπλήρωσε την υπόσχεση του Θεού στον Αδάμ κατά την πρώτη έξοδο από την Εδέμ: Ότι ο σπόρος του σίτου θα φανεί; Ότι κάποιος θα καταστρέψει το κεφάλι αυτού του βουίζοντος ψεύδους, αυτού του πονηρού και χαμερπούς όφεως;

Και εμφανίσθηκε ο Θεάνθρωπος! Ο Θεός κατήλθε ως τον άνθρωπο και ο άνθρωπος ανυψώθηκε ως τον Θεό! Εμφανίσθηκε στη πεδιάδα των στεναγμών και των λυγμών ανάμεσα στους διωγμένους από τον παράδεισο. Και έφερε την απελευθέρωση των σκλάβων, τη ζωή στους νεκρούς, την υγεία στους ασθενείς, τη χαρά στους λυπημένους, την αγάπη στους δέσμιους του κακού. Όλο και πιο μεγάλα δώρα, όλο και πιο γλυκούς καρπούς από το δέντρο της Ζωής. Με το ύφασμα του ελέους σκουπίστε τα δάκρυα των δακρυσμένων. Με τη Θεία δύναμη ανάστησε την κόρη του Ιαείρου, το γιό της χήρας, το Λάζαρο, τις ψυχές των αμαρτωλών και το νου των αποστόλων. Όλη η φύση υποτάχτηκε και γονάτισε μπροστά Του και οι δούλοι της φύσης χάρηκαν. Αν το ακούσατε αυτό γιατί είστε ακόμα λυπημένοι; Γιατί βαδίζετε με κατεβασμένο το κεφάλι; Αν δεχθήκατε στη καρδιά σας αυτό το χαρμόσυνο νέο πρέπει να τελειώσουν οι λυγμοί σας.

Άραγε δεν ακούσατε ακόμα ότι το αμάρτημα του πρώτου εκδιωχθέντος από τον παράδεισο, του προγόνου όλων των εκδιωχθέντων, εξαγοράσθηκε και πλύθηκε με το αίμα της Αγάπης στο σταυρό; Αυτό το αμάρτημα σήμαινε την πτώση, τη διχόνοια και τον φθόνο ανάμεσα στους ανθρώπους όλων των εποχών! Η αγάπη των παιδιών για τον Πατέρα είχε σβήσει όπως και η αγάπη των αδελφών μεταξύ τους. Άραγε δεν ακούσατε ότι ο Χριστός σταμάτησε τον άνεμο των αμαρτιών και ησύχασε την παράφορη τρικυμία; Τον άνεμο και την τρικυμία που για αιώνες έσβηναν εκείνη την πρώτη φλόγα; Άραγε δεν ακούσατε ότι Αυτός άναψε νέα φλόγα στα σβησμένα κάρβουνα της αγάπης; Αν το ακούσατε, γιατί τότε σας βασανίζουν οι απομακρυσμένες εποχές: η εποχή της καχυποψίας προς τον Πατέρα και η εποχή του φθόνου απέναντι στα αδέλφια; Γιατί δεν απομακρύνετε αυτές τις δύο στάχτες μαζί με τα αποκαΐδια που παρέμειναν στη ψυχή σας; Αν ακούσατε το χαρμόσυνο νέο και το δεχτήκατε με την καρδιά σας τότε μεγάλωσαν πάλι τα δυό φτερά της πεσμένης ψυχής σας: η αγάπη προς το Θεό και η αγάπη προς τον αδελφό! Μ’ αυτά τα δυό θαυμαστά φτερά θα ανυψωθείτε στους ουρανούς, στον ουράνιο παράδεισο, στη βασιλεία των φτερωτών χερουβείμ, στην αθάνατη συγγένεια με τον Κύριο.

(Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνο η πίστη»)




http://vatopaidi.wordpress.com

Ο Είρωνας...!!

Του Αγίου Νικολάου Αχρίδος

Ποιον δεν ειρωνεύτηκαν οι άνθρωποι;


Στον τεχνίτη Παύλο Τ., για την εξομολόγηση

Θα ήθελες να μάθης αν η εξομολόγηση είναι τόσο απαραίτητη; Παλαιότερα πήγαινες πιο συχνά στην εξομολόγηση μα σταμάτησες επειδή κάποιος σε ειρωνεύτηκε γι’ αυτό. Δεν έπρεπε να διακόψεις. Ποιον δεν ειρωνεύτηκαν οι άνθρωποι;

Ξέρεις τί είπε ο διορατικότερος όλων: ουαί υμίν οι γελώντες νυν, ότι πενθήσετε και κλαύσετε (Λκ. 6, 25). Μου γράφεις ότι έκτος από την τέχνη σου έχεις και ένα αμπέλι, που σου δίνει καλή παραγωγή, επειδή το καλλιεργείς πολύ.

Αν κάποιος εγκατέλειπε το αμπέλι του και ειρωνευόταν εσένα που φροντίζεις με επιμέλεια το δικό σου, μήπως θα σήκωνες τα χέρια σου από τ’ αμπέλι και θα σταματούσες να το καλλιεργείς; Σίγουρα, δε θα το έκανες αυτό.

Πώς μπορείς λοιπόν να ταλαντεύεσαι αναφορικά με την καλλιέργεια της ψυχής σου η οποία είναι σημαντικότερη απ’ όλα τ’ αμπέλια του κόσμου; Επειδή όταν πεθάνεις, την ψυχή σου θα την πάρεις ενώ το αμπέλι θα το αφήσεις.

Οι αμαρτίες θεριεύουν και πολλαπλασιάζονται μέσα στη μυστικότητα.

Μόλις όμως βγουν στο φως, ξηραίνονται και πεθαίνουν. Μην πεις: δεν έχω αμαρτίες! Διάβασε αυτό που λέει ο δίκαιος στο Ψαλτήρι: εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου (Ψ. 50, 7). Μην πεις πάλι: εγώ εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου στον Ίδιο το Θεό και δε χρειάζεται να εξομολογούμαι σε ανθρώπους.

Γιατί να αφήνεις τα φίδια να πολλαπλασιάζονται στον κόρφο σου;

Μήπως επειδή κάποιος σε ειρωνεύτηκε; Και αν σε ειρωνεύτηκε μια φορά, μήπως θα σε ειρωνεύεται αιώνια; Προσευχήσου μυστικά γι’ αυτόν στο Θεό. Ίσως μετανοήσει και με δάκρυα εκθέσει το αμάρτημά του. Τί είναι πιο ασταθές από την ανθρώπινη σκέψη; Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν μετανοιώνουν το βράδυ για λόγια που ξεστόμισαν την ημέρα; Γι’ αυτό, σε ό,τι αφορά την ψυχή σου, μην ακούς τον καθένα που σου λέει περιστασιακά κάτι αλλά άκουε αυτό που η Εκκλησία του Θεού κηρύττει. .

Ο Θεός μας είναι Θεός ελέους και καλοσύνης και θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων.

Πώς όμως να σωθεί κάποιος άνθρωπος, αν συνειδητά δεν κάνει διάκριση μεταξύ αμαρτίας και δικαιοσύνης του Θεού, αν δεν απορρίψει την αμαρτία και δεν αναγνωρίσει τη δικαιοσύνη του Θεού;

Με αυτό που ο άνθρωπος κουβαλά στην ψυχή του κατά την ώρα του θανάτου, με τούτο απέρχεται στην κρίση του Θεού. Αν αυτό είναι αμαρτία, με την αμαρτία, και αν είναι δικαιοσύνη, τότε με τη δικαιοσύνη. Ο Θεός περιμένει από κάθε θνητό άνθρωπο τη μετάνοια και η μετάνοια περιλαμβάνει την εξομολόγηση των ιδίων αμαρτημάτων. Και επειδή κάθε ώρα και ημέρα, μπορεί ο άγγελος του θανάτου να έρθει για να παραλάβει την ψυχή μας, γι’ αυτό η εκκλησία συνιστά στους πιστούς, συχνή εξομολόγηση και ακόμη συχνότερη Μετάληψη.

Ο Θεός να σε φωτίζει και να σε ευλογεί.


http://vatopaidi.wordpress.com

Οι τελευταίες στιγμές της Παναγίας.............

Ιωάννου του Γεωμέτρη


Η Μητέρα του Θεού λοιπόν έδειξε στους Αποστόλους, που ήδη το γνώριζαν, το σύμβολο της αναχωρήσεώς της, το φοίνικα, τους μετέδωσε επίσης ευλογία και ανάλογη παρηγοριά και αφού τους μίλησε για την έξοδο της και τους προθυμοποίησε για το κήρυγμα, τους είπε με λίγα λόγια ολόκληρη την οικονομία της αποστολής τους. Έπειτα ασπάσθηκε τον Πέτρο και τους άλλους Αποστόλους, “χαίρετε”, λέγοντας, “τέκνα και φίλοι και μαθηταί του Υιού και Θεού μου και να αισθάνεστε ευτυχείς, που αξιωθήκατε τέτοιο δάσκαλο και Δεσπότη και να υπηρετείτε τέτοια μυστήρια και να μετέχετε των διωγμών και των παθημάτων του, για να γίνετε κοινωνοί της δόξας και της Βασιλείας Του”.
Αφού τους μίλησε για τα τελευταία γεγονότα, τους ζήτησε να ψάλλουν τους επιτάφιους ύμνους, ενώ Εκείνη άρχισε τις προς τον Θεό ευχαριστίες της.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Σε ευλογώ”, έλεγε, “Δέσποτα και Θεέ και Υιέ του Θεού του προανάρχου σου Πατρός και δικέ μου υιέ, της δούλης σου, για την φιλανθρωπία σου. Σε ευλογώ, που μας λύτρωσες από την κατάρα και μας έδωσες την ευλογία. Σε ευλογώ τον αίτιο όλων των αγαθών μας, της ζωής, του φωτός, της ειρήνης, της δυνατότητας να γνωρίσουμε τον Πατέρα σου και το συνάναρχό σου και ζωοποιό Πνεύμα. Σε ευλογώ Λόγε, που ευλόγησες την κοιλιά μου κατοικώντας σ’ αύτη με ανέκφραστο τρόπο. Σε ευλογώ, που με τέτοιο τρόπο μας αγάπησες ώστε και για μας να σταυρωθείς και να πεθάνεις. Σε ευλογώ, που κατέστησες μακάρια την κοιλιά μου και πιστεύω ότι θα εκπληρωθούν και όλα τα άλλα, για τα οποία μου έχεις μιλήσει».

Η ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Μετά από αυτά τα λόγια ακολούθησε αμέσως η παράδοξη κάθοδος του Υιού της που συνοδευόταν από τους Προφήτες, τους Πατριάρχες και όλους τους Δικαίους. Μπροστά πήγαιναν οι Άγγελοι και Αρχάγγελοι και όλες οι υπόλοιπες Αγγελικές δυνάμεις. Τότε ο αέρας και ολόκληρο το σπίτι γέμισε. Όλα εκείνα που η Παρθένος προγνώριζε, τότε τα έβλεπε μπροστά της, ενώ οι άλλοι έβλεπαν μέρος από αυτά τα θαυμάσια, ο καθένας ανάλογα με την αγιότητά του. Έτσι η δεύτερη κατάβαση έγινε ενδοξότερη και φρικωδέστερη της πρώτης, και προφανεστέρα για όσους είχαν όραση πνευματική. Δεν ήσαν μόνον παρόντα τα κατώτερα αγγελικά τάγματα και δυνάμεις, αλλά και αυτά ακόμη τα Σεραφείμ και τα Χερουβείμ και οι Θρόνοι παρευρίσκονταν με φόβο, ιεραρχικά σύμφωνα με την τάξη τους. Έβλεπαν με φόβο όχι μικρότερο (ίσως μεγαλύτερο θα έλεγα, αν επιτρεπόταν), γεμάτοι έκπληξη για την δεύτερη κένωση και συγκατάβασή του. Ό,τι έγινε άλλοτε για χάρη ολόκληρου του ανθρωπίνου γένους, τώρα για μία μόνο ψυχή, για μία μόνον γυναίκα γινόταν ένα τέτοιο θαύμα.

Η συνοδεία ήταν λαμπρή και πολυάριθμη, όπως άρμοζε για την άφιξη του Δεσπότη και την αναχώρηση της Δέσποινας, αλλά η θέαση αυτών που γίνονταν, όπως ήδη είπα, γινόταν μόνον από τους καθαρούς, αν και η παρουσία του Δεσπότη ήταν ακατανόητη και σ’ αυτούς τους Μαθητές και Αποστόλους που ήσαν γεμάτοι από τη δύναμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που κατοικούσε μέσα τους. Παρευρισκόταν εκεί ο Χριστός με σώμα και μορφή πλήρως θεωμένη, λαμπρότερη της αστραπής και της λάμψεώς της, από ότι στο Θαβώρ, αλλά μικρότερη της φυσικής της λαμπρότητας ενώ οι Απόστολοι ήσαν σαν νεκροί. Ο Κύριος αμέσως τους λέγει, “ειρήνη υμίν”, όπως άλλοτε όταν «εισήλθε των θυρών κεκλεισμένων», στο ίδιο σπίτι που μαζεύτηκαν και τότε και τώρα, το σπίτι του Ιωάννη. Τότε συγκεντρώθηκαν για τον φόβο των Ιουδαίων. Σήμερα τους συγκέντρωσε αυτή που γέννησε τον Κύριο, η οποία και κατοικούσε σ’ αυτό με τον αγαπημένο και παρθένο μαθητή του, το δεύτερο και θετό υιό της.

Ακούοντας οι Μαθητές αυτήν τη γλυκειά, την ήρεμη και γνώριμη φωνή, πήραν θάρρος στο σώμα και στη ψυχή και, όσο τους ήταν δυνατό, ύψωσαν τα μάτια τους προς τον ήλιο, την ώρα που Εκείνος χαμήλωνε λίγο τη λαμπρότητα της ανατολής του και τους περιέλαμπε με μικρότερο φωτισμό.
Αλλά ας σταθούμε λίγο στα επιθανάτια της Παρθένου. Η ψυχή της βρίσκεται σε μία μεγάλη συγκίνηση και σχεδόν σκιρτά και προφθάνει ασυγκράτητη και τρέχει να απομακρυνθεί από το σώμα ώστε το γρηγορότερο να βρεθεί με τον Υιό της και να προσπέσει στα χέρια του και να αναχώρησει μαζί του. Πώς ήταν δυνατό να υπομείνει αυτή τη χαρά, όπως τη λύπη τον καιρό του Πάθους, και πώς εμείς να μην επιθυμούμε να πούμε πως αυτή δεν πέθανε, αν και δεν το λέμε αυτό, για να μην πούμε πρωτάκουστα διδάγματα.

Δάκρυσε, και πάλι έγινε ανώτερη των δακρύων από τη μεγάλη ευτυχία και το παράδοξο θέαμα, όταν είδε με σώμα εκείνον, που λίγο παλιότερα τον είδε να σύρεται, να καθυβρίζεται και να κτυπιέται, ενώ περιβαλλόταν από τόσες μυριάδες Αγγέλων, από τόση λαμπρότητα και τόση δόξα. Έβλεπε το πρόσωπο και τη μορφή εκείνου, που άλλοτε τον κορόιδευαν και τον έφτυναν, που ήταν ντυμένος την κόκκινη χλαίνα της ντροπής, να περιβάλλεται τώρα με τόση αξία και λαμπρότητα. Αυτόν που δεν είχε ούτε είδος ούτε ομορφιά, τώρα να αστράφτει από την ομορφιά της θεότητάς του. Έβλεπε τον άλλοτε νεκρό που καταδικάστηκε σαν αντίθεος, Θεό και Βασιλέα και Κριτή των πάντων, αθάνατο και ανίκητο. Ω, πώς ζούσε και πάλι μέσα στις αντιθέσεις, όπως τον καιρό της Σταυρώσεως. Το όραμα τη γέμιζε ευφροσύνη, χαιρόταν υπερβολικά η ψυχή της, αλλά συστελλόταν επειδή αναχωρούσε προς εκείνη τη δόξα και λαμπρότητα.

Τώρα πλέον δοξολογούσε περισσότερο από πριν εκείνον που την δόξασε. Προσευχόταν για τους Αποστόλους και για όλους τους παρόντες, ικέτευε για τους πιστούς όλης της γης ή μάλλον για όλο τον κόσμο και αυτών ακόμη των εχθρών και των σταυρωτών. Ζητούσε να λάβει από το Δεσπότη κάποιο λόγο ή κάποιο σημείο ως εγγύηση της σωτηρίας τους, απλώνοντας ικετευτικά τα χέρια εκείνα με τα όποια τον αγκάλιαζε, κινώντας τη γλώσσα και τα χείλη με τα οποία τον ασπαζόταν, θυμίζοντας τον θηλασμό του, και κλαίοντας από ευτυχία, έκαμε το παν, λέγοντας αποχαιρετιστήριους λόγους και προσευχές. Τότε αρχίζουν την υμνωδία οι Άγγελοι και όλοι μένουν ακίνητοι και εκστατικοί, όχι από φόβο αλλά από χαρά. Οι Απόστολοι αντιφωνούν με τη δική τους ψαλμωδία, και έτσι, περνώντας από το πανάγιο στόμα η υπεραγία ψυχή της, σαν σε ύπνο, παραδίδεται στον Υιόν της, ξεφεύγοντας τους πόνους του θανάτου, όπως τους διέφυγε και κατά την γέννηση ή μάλλον με την ίδια και μεγαλύτερη χαρά και όπως τότε, όταν ανέκφραστα γεννιόταν απ’ αυτή ο Υιός και Θεός της, και τώρα που αυτή πήγαινε προς τον Θεό, ο οποίος βρισκόταν μπροστά της όχι μόνο νοερά αλλά και αισθητά.
Αμέσως, όλοι οι Άγγελοι άρχισαν να ψάλλουν, και μετά του πνεύματος μεν έβγαινε κάποια άφθονη και ανεξήγητη ευωδία, ενώ το σώμα περιβαλλόταν από πλούσιο και απλησίαστο φως, ώστε και ο αέρας γέμισε από ήχους και άσματα, περισσότερο όμως από την ευχάριστη ευωδία, το δε σώμα ακτινοβολούσε από παντού, ώστε να γίνεται κάπως αθέατο. Έτσι λοιπόν διαμοιράζονται την Παρθένο, οι μαθητές και ο Διδάσκαλος, τα επίγεια και τα ουράνια, όπως και μετά από λίγο ο ουρανός και ο παράδεισος. Ο Κύριος και τα γύρω από αυτόν λειτουργικά πνεύματα πήραν τη ψυχή, ενώ οι μαθητές το σώμα.


πηγή: απόσπασμα από το βιβλίο «Ο βίος της Παναγίας», έκδοσις Ι.Μ. Χρυσοποδαριτίσσης Πατρών



http://vatopaidi.wordpress.com