Οι κατά φαντασίαν ασθενείς...τι είναι ο λογισμός, όταν τον καλλιεργείς

Μεγαλύτερη αρρώστια είναι το να πιστέψη ο άνθρωπος στον λογισμό του ότι έχει κάποια αρρώστια. Ο λογισμός αυτός του δημιουργεί άγχος, τον κάνει να στεναχωριέται , να μην έχη όρεξη για φαγητό, να μην μπορή να κοιμηθή, να παίρνη φάρμακα, και τελικά αρρωσταίνει , ενώ ήταν καλά. Να είναι άρρωστος κανείς και  να κάνη θεραπεία, αυτό το καταλαβαίνω. Αλλά να είναι υγιής και να νομίζη ότι είναι άρρωστος και να αρρωσταίνη στα καλά καθούμενα, αυτό είναι ...; Ένας λ.χ., ενώ  έχει και σωματική και πνευματική δύναμη , δεν μπορεί να κάνη τίποτε , γιατί έχει πιστέψει στον λογισμό του που του λέει ότι δεν είναι καλά, με αποτέλεσμα να σβήνη  σωματικά και πνευματικά. Δεν είναι ότι λέει ψέματα. Αν ο άνθρωπος πιστέψη ότι κάτι έχει , πανικοβάλλεται , τσακίζεται , και δεν έχει μετά κουράγιο να κάνη τίποτε.

Έτσι αχρηστεύεται χωρίς λόγο.

Έρχονται μερικοί στο Καλύβι που είναι τελείως τσακισμένοι. " Μου λέει ο λογισμός ότι έχω έιτζ " , λένε και το πιστεύουν. Τους ρωτάω: " Μήπως συνέβη εκείνο, εκείνο; ". " Όχι ", μου λένε. « Τότε άδικα στεναχωριέσαι. Πήγαινε να κάνης μία εξέταση , για να σου φύγη ο λογισμός » . «Και αν γίνη η εξέταση και βρουν ότι έχω κάτι;» , λένε μερικοί και δε με ακούν και βασανίζονται . Ενώ αυτοί που ακούν, κάνουν εξέταση, βλέπουν ότι δεν έχουν τίποτε και, να δήτε, το πρόσωπό τους αλλάζει, το κουράγιο επανέρχεται. Οι άλλοι από την στενοχώρια ξαπλώνουν στο κρεβάτι και ούτε να φάνε δεν θέλουν. Εντάξει, έχεις έιτζ. Για τον Θεό δεν υπάρχει δύσκολο πρόβλημα . Αν ζήσης πιο πνευματικά , εξομολογήσαι , κοινωνάς, κ.λ.π., θα βοηθηθής.

- Πώς ξεκινάει , Γέροντα, και νομίζει κάποιος ότι είναι άρρωστος;

- Σιγά- σιγά καλλιεργεί αυτόν τον λογισμό. Πολλές φορές μπορεί να υπάρχη κάποια αιτία, αλλά να μην είναι κάτι σοβαρό. Βγάζει μετά και ο λογισμός κάτι ακόμη και το μεγαλοποιεί. Όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, ήταν ένας οικογενειάρχης στην Κόνιτσα που νόμιζε ότι είχε φυματίωση. Δεν άφηνε ούτε την γυναίκα του να πάη κοντά του . « Μην πλησιάζης, της έλεγε, θα κολλήσης » . Σε ένα ξύλο κρεμούσε η καημένη το καλάθι με το φαγητό και του το έδινε από μακριά.

Η φουκαριάρα είχε λιώσει. Τα παιδιά του τα κακόμοιρα από μακριά τον έβλεπαν. Αυτός εν τω μεταξύ δεν είχε τίποτε, αλλά, επειδή ο ήλιος δεν τον έβλεπε ήταν κίτρινος και πίστευε ότι έχει χτικιό. Σηκώνομαι και πάω στο σπίτι του. Μόλις με είδε , μου λέει: « Μη με πλησιάζεις, καλόγερε, μην κολλήσης κι εσύ, και έρχεται κόσμος εκεί στο μοναστήρι. Έχω χτικιό. » « Ποιος σου είπε, μωρέ, ότι έχεις χτικιό, του λέω. Η γυναίκα του έφερε να με κεράση γλυκό καρύδι. « Άνοιξε το στόμα σου, του λέω. Θα κάνης υπακοή τώρα».

Το άνοιξε. Δεν ήξερε τι θα κάνω . Βάζω το καρύδι μέσα στο στόμα του και το γυρνάω δυο- τρεις φορές και ύστερα το παίρνω και το τρώω. « Μη, μη θα κολλήσης! » , φώναζε. « Τι θα κολλήσω! Τίποτε δεν έχεις , του λέω.

Αν είχες χτικιό , χαμένο το είχα να το κάνω; Σήκω να βγούμε έξω ». Λέω στην γυναίκα του: « Πέταξέ τα όλα, φάρμακα, κουβέρτες ...; » . Τον σηκώνω και βγαίνουμε έξω. Έπειτα από τρία χρόνια που ήταν κλεισμένος μέσα κοιτούσε τον κόσμο παράξενα. Ύστερα , σιγά-σιγά, πήγε και στην δουλειά του. Τι είναι ο λογισμός, όταν τον καλλιεργής!

π. Παϊσιος 

http://1myblog.pblogs.gr/

Η ΙΕΡΑ ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ . του Ιερομονάχου Γρηγορίου Χατζηεμμανουήλ Αγιορείτου

α. Τί εἶναι Κατήχησις

Κατήχηση ἀρχικὰ ὀνομαζόταν ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἀπευθυνόταν στοὺς κατηχουμένους, δηλαδὴ στοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ εἶχαν δηλώσει τὴν ἐπιθυμία τους νὰ βαπτισθοῦν καὶ νὰ γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἐξηγοῦσε τὰ δόγματα καὶ τὸ μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, καὶ ἀνέλυε τὶς βάσεις τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἡ ὁλοκληρωμένη διδασκαλία γιὰ τὰ ἱερὰ Μυστήρια ἀπευθυνόταν μόνο στοὺς βαπτισμένους, ὄχι μόνο γιὰ νὰ μὴν κοινοποιοῦνται τὰ ἅγια καὶ τυχὸν περιφρονηθοῦν, ἀλλὰ κυρίως διότι γιὰ τὴν βαθύτερη κατανόησή τους ἀπαιτεῖται ὁ φωτισμὸς τῆς θείας Χάριτος ποὺ χορηγεῖται μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα.

Σήμερα, μὲ τὸν ὅρο κατήχηση ἐννοοῦμε πλέον ὁλόκληρη τὴν συστηματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ὁποία αὐτὴ παιδαγωγεῖ κατηχουμένους ἢ πιστούς, καὶ ἀναλύει τὰ δόγματα, τὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ τὶς ἀρχὲς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.

β. Τὸ περιεχόμενο καὶ ἡ ἐξέλιξη τῶν Κατηχήσεων

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἤδη ἀναφέρει τὰ βασικὰ θέματα μιᾶς κατηχήσεως: Εἶναι ἡ διδασκαλία περὶ μετανοίας, περὶ πίστεως στὸν Θεό, περὶ Βαπτίσματος, περὶ τοῦ Χρίσματος (τὸ ὁποῖο τότε ἐτελεῖτο μὲ χειροθεσία), περὶ ἀναστάσεως νεκρῶν καὶ περὶ τῆς μελλούσης κρίσεως.

Στὰ χρόνια τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἡ κατήχηση ἦταν συνήθως μία ὁμιλία (ὅπως τὸ κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς). Τὴν σύντομη κατήχηση συμπλήρωναν τὰ πολλὰ θαύματα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ποὺ συνόδευαν τὸ κήρυγμα τῆς μετανοίας. Ἡ συστηματικὴ κατήχηση γινόταν τότε μετὰ τὸ ἅγιο Βάπτισμα.

Στοὺς μεταποστολικοὺς χρόνους χρησιμοποιοῦνταν ὡς βάση τῆς κατηχήσεως μιὰ ἐκλογὴ ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται στὸ σχέδιο τῆς θείας Οἰκονομίας γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ ἀναγνώσματα αὐτὰ διαβάζονται μέχρι σήμερα στὸν Ἑσπερινὸ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Τὸν δεύτερο αἰῶνα, ἡ κατήχηση ἄρχισε νὰ συστηματοποιεῖται. Τότε δημιουργήθηκε ἡ τάξη τῶν κατηχουμένων, ἐνῶ ταυτόχρονα παρατάθηκε ὁ χρόνος τῆς κατηχήσεως, καὶ ὁρίσθηκε νὰ εἶναι τρία ἔτη. Ἡ παράταση αὐτὴ θεωρήθηκε ἀναγκαία γιὰ τὴν στήριξη τῶν κατηχουμένων στὴν ἐποχὴ ἐκείνη τῶν διωγμῶν.

Ἀργότερα, μὲ τὴν παύση τῶν διωγμῶν, οἱ ἐνδιαφερόμενοι γιὰ τὴν χριστιανικὴ πίστη ἔγιναν περισσότεροι. Ἡ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ προστατεύση τὸ ποίμνιό της ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ ἰδιοτελῆ κίνητρα, ἔκανε περισσότερο ἔλεγχο καὶ προετοίμαζε προσεκτικότερα τοὺς ὑποψηφίους.

Ἀπὸ τὸν τέταρτο αἰῶνα λοιπὸν διακρίνεται ἡ τάξη τῶν φωτιζομένων. Πρόκειται γιὰ τοὺς κατηχουμένους ἐκείνους πού, ὕστερα ἀπὸ τριετῆ κατήχηση, κρίνονταν ἕτοιμοι νὰ λάβουν τὸ ἅγιο Βάπτισμα. Κατὰ κανόνα ἡ βάπτισή τους γινόταν τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα. Δημιουργήθηκαν λοιπὸν νέες κατηχήσεις, ποὺ ἀπευθύνονταν στοὺς φωτιζομένους κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Παράλ- ληλα συντάχθηκαν καὶ κατηχήσεις γιὰ τοὺς νεοφωτίστους, οἱ ὁποῖες ὀνομάσθηκαν μυσταγωγικές, διότι μυοῦν καὶ εἰσάγουν τοὺς βαπτισμένους στὴν κατανόηση τῶν ἱερῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων συνέταξε πρῶτος συστηματικὴ σειρὰ κατηχήσεων. Σώζονται δεκαοκτὼ κατηχήσεις του πρὸς φωτιζομένους, καὶ πέντε μυσταγωγικές. Οἱ τελευταῖες ἐκφωνήθηκαν ἀμέσως μετὰ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, κατὰ τὴν Διακαινήσιμο ἑβδομάδα, καὶ ἑρμηνεύουν τὰ μυστήρια τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, τοῦ Χρίσματος καὶ τῆς θείας Λειτουργίας.

Μὲ τὴν ἐπικράτηση τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ, τὴν κατήχηση τοῦ νεοφωτίστου νηπίου ἀναλαμβάνουν πλέον ὁ ἀνάδοχος καὶ οἱ γονεῖς τοῦ παιδιοῦ, μὲ τὴν συμπαράσταση βέβαια τοῦ Ἐπισκόπου καὶ τοῦ Ἱερέως τῆς ἐνορίας.

γ. Σκοπὸς τῆς Κατηχήσεως

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος μᾶς προτρέπει νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ἡμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος, δηλαδή, νὰ ξέρουμε τί νὰ ἀπολογηθοῦμε σὲ ὅποιον μᾶς ρωτᾶ γιὰ τὴν πίστη μας. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος συμπληρώνει: «Ὅταν οἱ χριστιανοὶ δὲν ξέρουν νὰ ἀποκριθοῦν στοὺς ἀπίστους καὶ αἱρετικοὺς ποὺ τοὺς ρωτοῦν περὶ πίστεως, θὰ λένε ἐκεῖνοι πὼς ἡ χριστια- νικὴ πίστη εἶναι ἕνα ψέμα». Δὲν δικαιολογεῖται λοιπὸν ἕνας ὀρθόδοξος χριστιανός, νὰ μὴν γνωρίζη τί πιστεύει, ἰδιαίτερα μάλιστα στὴν σημερινὴ ἐποχή, ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ καὶ ποικίλη πληροφόρηση. Δὲν εἶναι ὅμως μόνον αὐτὸς ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο κρίνεται ἀναγκαία ἡ κατήχηση ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχει καὶ ἕνας πολὺ βαθύτερος λόγος.

Στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς Μαθητές Του: Ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν. Μὲ τὴν διδασκαλία Του ὁ Χριστός, ἐπὶ τρία ἔτη, καθάρισε τὶς καρδιὲς τῶν Μαθητῶν Του, καὶ τοὺς κατέστησε ἄξιους νὰ παρακαθήσουν στὸ εὐχαριστιακὸ Δεῖπνο, καὶ νὰ δεχθοῦν λίγο ἀργότερα τὴν πληρότητα τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μὲ τὸ ἴδιο πνεῦμα, ἡ Ὀρθόδοξη Κατήχηση δὲν εἶναι ἁπλὰ μία θεωρητικὴ ἀνάλυση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως, ἀλλὰ ἀποβλέπει καὶ στὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐκ- κλησία προκειμένου νὰ θεραπεύση τὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο, καὶ νὰ τὸν ὁδηγήση προοδευτικὰ στὴν θέωση. Ἐδῶ βρίσκεται ὁ σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ ὁ σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας.

Μὲ βάση τὰ προηγούμενα καταλαβαίνουμε πόσο ἀπαραίτητη εἶναι ὄχι μόνον ἡ συγγραφὴ κάποιων βοηθημάτων Ὀρθοδόξου Κατηχήσεως, ἀλλά ϙκυρίως καὶ ἡ παρουσία ἐμπείρων πνευματικῶν ὁδηγῶν γιὰ τὸ ὑπεύθυνο καὶ δύσκολο αὐτὸ ἔργο. Σὲ κάθε περίπτωση ἀποτελεῖ ἀσφάλεια ἡ χρησιμοποίηση τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι κοπίασαν, καθάρισαν τὴν καρδιά τους, ἔφθασαν στὴν θέωση, καὶ κατέγραψαν γιὰ χάρη μας τὴν πολύτιμη πεῖρα τους.


Ευχαριστούμε τον Γέροντα για τη παραχώρηση της δυνατότητας δημοσίευσης των πονημάτων Του από την ιστοσελίδα μας  Ahdoni.blogspot.gr

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ του φρέατος του Ιακώβ

Ο Άγιος Φιλούμενος κατά κόσμος Σοφοκλής γεννήθηκε στην Λευκωσία, στις 15 Οκτωβρίου 1913. Γονείς του ήταν οι Ευσεβείς Γεώργιος και Μαγδαληνή. Ήταν δίδυμος αδελφός με τον π. Ελπίδιο κατά κόσμον Αλέξανδρος και από μικροί ξεχώρισαν για την αγάπη που είχαν προς τον Θεό και γι’ αυτό από πολύ νωρίς άναψε μέσα τους η επιθυμία για τη μοναχική ζωή. Το 1927, σε ηλικία μόλις 14 ετών αναχώρησαν και οι δυο για την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, αφού πήραν την ευχή του πνευματικού τους, αλλά και των ευλαβών γονέων τους. Εκεί έμειναν 6 περίπου χρόνια, όταν ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου τους πήρε για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο του Πατριαρχείου στα Ιεροσόλυμα, όπου βρέθηκαν το 1934, μαθητές στην Σχολή της Αγίας Σιών.

Το 1937 εκάρησαν μοναχοί παίρνοντας ο Σοφοκλής το όνομα Φιλούμενος και ο Αλέξανδρος το όνομα Ελπίδιος. Στις 5 Σεπτεμβρίου του ιδίου χρόνου χειροτονήθηκαν διάκονοι και το 1939 αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο του Πατριαρχείου. Ο π. Ελπίδιος έφυγε από την Αγία Γη, υπηρετώντας σε άλλους τόπους. Ο Άγιος Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συνεχή χρόνια, μέχρι το μαρτύριό του. Το 1943 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και αφού πέρασε από διάφορες διακονίες μέσα στο Πατριαρχείο και διορίσθηκε σε διάφορες θέσεις υπηρετώντας πάντοτε με ευθύνη και φόβο Θεού και με πολύ αγάπη προς τους αγιοταφίτες πατέρες, στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ όπου υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, στις 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Εκεί όμως, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους που συνέχεια τον απειλούσαν ότι αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ και πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγει, θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως απαντούσε ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το προσκύνημα, αλλά ότι ήταν έτοιμος ακόμα και να μαρτυρήσει, ως πιστός φύλακας αυτού.

Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλούμενου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο. Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι παρέμεινε 5 μέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει. Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακρυά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε   παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

ΜΟΝΗ ΣΙΝΑ

''Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ'' ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΝΑΪΤΗΣ

Ο ΠΑΤΗΡ ΠΑΥΛΟΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ

Γ. Πορφύριος:Υπάρχουν τρεις τρόποι πνευματικής ζωής

Ο πρώτος είναι να έχεις μία αρρώστια. ό δεύτερος είναι να κάνεις όλες τις δουλειές με χαρά. και ο τρίτος είναι να υπακούς σε Γέροντα.

 Αυτό το τελευταίον έχει τί το περισσόν». «Να λυώνεις επάνω στην εργασία σου. Να εργάζεσαι, όμως, μ' ευλάβεια, να έχεις πίστη μέσα σου και προσευχή.

Μ' αυτό τον τρόπο θ' αγιάσεις».

Με την προσευχή σας, μέσω του Χριστού, επηρεάζετε ευνοϊκά τον άλλο. Να μην σκέφτεστε άσχημα για κάποιον, διότι τότε επηρεάζετε κι' αυτόν άσχημα.

«Οι περισσότεροι έρχονται εδώ και μου λένε: Κανείς δεν με θέλει, είμαι άχρηστος, δεν με καταλαβαίνουν, δεν μ' αγαπούν»Τους εξηγώ τότε «όλα αυτά προέρχονται από τον εγωισμό.

Όταν στραφείς προς το Θεό, δεν ζητάς τίποτε, δεν είσαι ανικανοποίητος κι' είσαι με όλα και με όλους ευχαριστημένος. Τους αγαπάς τότε όλους κι' εκείνοι σ' αγαπούν.

Κι' αυτό εξαρτάται από εσένα, διότι ενώθηκες με τον Θεό». «Η μητέρα αρχίζει να παιδαγωγεί το παιδί της μέσα από τη μήτρα της, με τα ψυχικά της βιώματα». «Επιτρέπεται», έλεγε, «να βοηθά ο Θεός τον άνθρωπο να κάμνει τόσες εφευρέσεις,

να τις χρησιμοποιεί ο διάβολος κι' εμείς οι χριστιανοί να μη τις χρησιμοποιούμε;».

«Όταν αγαπήσουμε τον Χριστό η ψυχή μας ελευθερώνεται από το φόβο».

- «Όποιος αγαπά το Χριστό αυτός αποφεύγει την αμαρτία».

«Βρίσκεσαι μέσα σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο και κουνάς τα χέρια σου και προσπαθείς μ' αυτό τον τρόπο να διώξης το σκοτάδι. Δεν φεύγει, όμως, έτσι το σκοτάδι. Άνοιξε το παράθυρο για να μπη το φως και μόνο τότε θα φύγη το σκοτάδι. Το φως είναι εκείνο που θα διώξη το σκοτάδι. Να μελετούμε, λοιπόν, την Αγία Γραφή,τους βίους των Αγίων, τους Πατέρες αυτό είναι το φως, που θα διώξη το σκοτάδι».

«Όταν σε μια χώρα πέσει πολλή αμαρτία, τότε και τα πολιτικά της θέματα πάνε στραβά,

αντί να πηγαίνουν ίσια».

Πηγή: βιβλίο ΄΄Βίος και λόγοι΄΄ γέροντα Πορφυρίου

http://www.briefingnews.gr/

Tα “γουρουνάκια” της Παναγίας..........

Τα «γουρουνάκια» της Παναγίας .

Στο περιβόλι της Παναγίας μας, η παρουσία της Παναγίας μας είναι έντονη. Παντού φαίνεται να υπάρχει η παρουσία Της Ακόμα και ο προσκυνητής μπορεί να νοιώσει την ευλογία Της και ότι η ακούραστη μεσίτριά μας σκεπάζει με στοργή το αγιώνυμο Όρος της. Άλλωστε είναι η προστάτις του Μοναχισμού μας και η μητέρα όλων των Μοναχών.

Μια από τις αμέτρητες διηγήσεις για την παρουσία της Παναγίας μας στη ζωή των μοναχών είναι και η εξής που μας διηγήθηκαν και που για άλλη μια φορά αποδεικνύει το μέγεθος της αγάπης του Θεού που κανέναν δεν αποστρέφεται, αλλά θέλει “πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν”.

Κάποτε λοιπόν, λέει η διήγηση, ζούσαν σ’ ένα μοναστήρι δυο υποτακτικοί, οι οποίοι είχαν κυριευθεί από το πάθος της “μέθης”. Και ήταν καθημερινά μεθυσμένοι. Ο Γέροντας και οι υπόλοιποι αδελφοί προσπαθούσαν με αγάπη να τους νουθετήσουν και να τους συμβουλέψουν. Εκείνοι όμως δεν εθεραπεύοντο και παρέμεναν κυριευμένοι στο πάθος τους. Επειδή όμως αποτελούσαν σκάνδαλο με την αμετανοησία τους και με τη συνεχιζόμενη απαράδεκτη συμπεριφορά τους λόγω της “μέθης” τους, γι’ αυτό και η Αδελφότητα και η Ιερά Επιστασία απεφάσισε να τους εκδιώξει από τη Μονή, προς γνώση και συμμόρφωση. Ένα χειμωνιάτικο όμως βράδυ, που ο καιρός είχε αγριέψει πολύ και το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα και συνέχιζε να πέφτει πυκνό, ο Ηγούμενος βλέπει στον ύπνο του την Παναγία να τον σκουντά και να του λέει: “Σήκω γρήγορα, γιατί τα γουρουνάκια μου κινδυνεύουν”.

Ο ηγούμενος νόμιζε ότι η ενέργεια ήταν εκ του πονηρού και δεν υπήκουσε. Οπότε η Θεοτόκος ξαναήλθε για δεύτερη φορά και του επανέλαβε τα ίδια λόγια: “Σήκω γρήγορα, γιατί τα γουρουνάκια μου κινδυνεύουν”. Και όταν ο ηγούμενος και πάλι δεν υπήκουσε, ήλθε πιο αυστηρή αυτή τη φορά και σε τόνο που δεν σήκωνε πλέον ανυπακοή του λέει “Τρέξε τώρα, γιατί σου είπα ότι τα γουρουνάκια μου κινδυνεύουν”. Οπότε αυτή τη φορά σηκώθηκε και μαζί με άλλους πατέρες βγήκε έξω από την μάνδρα της Μονής, ψάχνοντας τα γουρουνάκια της Παναγίας.

Σε μια στιγμή ακούνε στα δεξιά τους και από το βάθος ενός γκρεμού βογγητά και άρχισαν να κατεβαίνουν την απόκρημνη πλαγιά και φτάνουν κοντά σε δυο μοναχούς που ήταν χτυπημένοι από το πέσιμο και κυριολεκτικά θαμμένοι μέσα στο χιόνι. Τους σηκώνουν και, ω του θαύματος! Aναγνωρίζουν στα πρόσωπά τους τους δύο μοναχούς που μεθούσαν και ήθελαν ως εκ τούτου να εκδιώξουν από το Μοναστήρι. Με πολύ κόπο, τους σήκωσαν και τους πήγαν στο Μοναστήρι, αλλά όμως δεν τους έδιωξαν όπως είχαν αποφασίσει, διότι πως ήταν δυνατόν αυτούς που η Παναγία τους έσωσε τόσο θαυματουργικά και νοιάστηκε η ίδια για να σωθούν τα γουρουνάκια της, αυτοί να τους διώξουν; Γι’ αυτό αποφάσισαν, αφού έτσι το θέλει η Παναγία, να κρατήσουν “τα γουρουνάκια”στο μοναστήρι.

Αλλά, ω του θαύματος! Η θαυματουργική επέμβαση της Θεοτόκου σωφρόνισε τους δυο μοναχούς και από τότε που σώθηκαν με την θαυματουργική της επέμβαση δεν ξαναέπεσαν στο πάθος της “μέθης”, αλλά έζησαν πλέον εν μετανοία.

Λέγεται δε, ότι ίσως, το Άγιο Όρος να ονομάζεται “περιβόλι της Παναγίας”, διότι περιέχει όλων των ειδών τα “λουλούδια”, αγίους και αμαρτωλούς. Κανέναν όμως μοναχό δεν απομακρύνουν, όσο αμαρτωλός κι αν είναι, ενθυμούμενοι πάντοτε το περιστατικό με τα “γουρουνάκια”…

(περιοδικό Ο.Μ)


http://dosambr.wordpress.com

Δηλαδή υπάρχει μετάνοια χωρίς την προαίρεσή μας;

- Ναι , είναι η αναγκαστική μετάνοια. Σου ζητάω δηλαδή να με συγχωρέσης για ένα κακό που σου έκανα , για να γλυτώσω από τις συνέπειες , αλλά εσωτερικά δεν αλλάζω. Ο διαβολεμένος άνθρωπος κάνει δήθεν ότι μετάνιωσε και πηγαίνει με πονηριά, βάζει μετάνοιες με προσποιητή καλωσύνη, για να πλανέση τους άλλους.

Αλλά και το να πάη κανείς να πη τις αμαρτίες του στον πνευματικό ,γιατί φοβάται μήπως πάη στην κόλαση , κι αυτό δεν είναι μετάνοια . Γιατί δεν είναι ότι μετανοεί για τις αμαρτίες του, αλλά το θέμα είναι να μην πάη στην κόλαση! Μετάνοια πραγματική είναι πρώτα να συναισθανθή ο άνθρωπος το σφάλμα του , να πονέση , να ζητήση συγχώρεση από τον Θεό και μετά να εξομολογηθή. Έτσι θα έρθη η θεία παρηγοριά . Για αυτό πάντα συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση. Μόνον εξομολόγηση ποτέ δεν συνιστώ.

Να , και όταν γίνεται ένας σεισμός, βλέπει κανείς ότι όσοι έχουν καλή προαίρεση συγκλονίζονται, μετανοούν και αλλάζουν ζωή. Οι άλλοι, οι περισσότεροι , έρχονται προς στιγμήν σε συναίσθηση, μόλις όμως περάση ο κίνδυνος ,πάλι γυρίζουν στην παλιά τους ζωή. Για αυτό, όταν μου είπε κάποιος ότι στην πόλη που μένει έγινε δυνατός σεισμός ,του είπα: « Σας κούνησε δηλαδή γερά. Σας ξύπνησε όμως; » . « Μας ξύπνησε, μας ξύπνησε » , μου λέει. « Πάλι όμως θα κοιμηθήτε », του είπα.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης Σινά. Εκπομπη της ΝΕΤ.

Ι.Μ. ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΙΝΑ. ΜΕ ΤΗ ΜΑΓΙΑ ΤΣΟΚΛΗ.

...ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι κυρίως ο υπέρμαχος της ησυχίας,....

   

Αυτός έκανε, με την Χάρη του Χριστού, αγώνες για την κατοχύρωση αυτής της μεθόδου καθάρσεως της καρδιάς και των λογισμών, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση γνώσεως και κοινωνίας με τον Θεό.

Σε λόγο του στα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου ομιλεί για την ησυχαστική ζωή.

 Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αγιορείτης άγιος, μιλώντας από την πείρα του, παρουσιάζει την Παναγία τύπο της νοεράς ησυχίας, αφού μέσα στα άγια των αγίων έφθασε στην κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό, δια της ησυχίας.

  Γράφει ότι δεν μπορούμε να φθάσουμε στον Θεό και κοινωνήσουμε μαζί Του, αν δεν καθαρθούμε και αν δεν καταλείψουμε τα αισθητά και τις αισθήσεις και αν δεν ανεβούμε πάνω από τους λογισμούς και τους συλλογισμούς και την ανθρώπινη γνώση και από όλη την διάνοια.

  Αυτό ακριβώς έκανε και η Παρθένος. Ζητούσα η Παρθένος αυτήν την κοινωνία με τον Θεό, «την ιεράν ησυχίαν ευρίσκει χειραγωγόν ησυχίαν την νου και κόσμου στάσιν, την λήθην των κάτω, την μύστιν των άνω, την των νοημάτων επί το κρείττον απόθεσιν αύτη πράξις ως αληθώς, επίβασις της ως αληθώς θεωρίας ή θεοπτίας, ειπείν οικειότερον ή μόνη δείγμα της ως αληθώς ευεκτούσης ψυχής».

 Στην συνέχεια περιγράφει ο άγιος ότι οι αρετές είναι φάρμακα για τις ασθένειες της ψυχής για τα πάθη, αλλά η θεωρία είναι «της υγιαινούσης ο καρπός, οίόν τι τέλος ούσα και είδος θεουργόν». Η ψυχή, με άλλα λόγια, θεραπεύεται δια των αρετών, αλλά θεραπευομένη ενώνεται με τον Θεό δια της θεωρίας, στην οποία οδηγεί η αγωγή της ησυχίας. «Δι' αυτής (της θεωρίας) θεοποιείται άνθρωπος, ου της από των λόγων ή της των ορωμένων στοχαστικής αναλογίας, αλλά της από της καθ' ησυχίαν αγωγής».

Με την μέθοδο αυτή της ορθοδόξου ησυχίας και αγωγής θεραπευόμαστε, «απολυόμεθα των κάτω και συννεύομεν προς τον Θεόν» και με διαρκείς δεήσεις και προσευχές «θίγομέν πως της αθίκτου και μακαρίας φύσεως εκείνης. Και ούτως αυτοίς ανακραθέντος απορρήτως υπέρ αίσθησιν και νουν φωτός, εν εαυτοίς ως εν εσόπτρω θεωρούσι τον Θεόν οι την καρδίαν δι' ιεράς ησυχίας καθαρθέντες».

Τα κύρια χαρακτηριστικά σημεία του λόγου αυτού του αγιορείτου αγίου είναι ότι με την μέθοδο της ορθοδόξου αγωγής, που είναι ουσιαστικά μέθοδος της νοεράς ησυχίας, καθαρίζουμε την καρδιά και τον νου μας και δι' αυτού του τρόπου ενωνόμαστε με τον Θεό. Αυτή είναι η μόνη μέθοδος προσψαύσεως του Θεού και κοινωνίας μαζί Του.

απόσπασμα κειμένου του μητροπολίτου Ναυπάκτου π.Ιεροθέου Βλάχου

http://misha.pblogs.gr/

Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Ένατη συνομιλία (ερωτ. 253 -254)

253.  Ποια είναι ή άσκησης καί ποιοι οι πειρασμοί τον ερημίτου ασκητού;

Ή άσκησης του έρημίτου ησυχαστού είναι ή ακατάπαυστη προσευχή, πού συνοδεύεται από την νηστεία. Ή προσευχή καί ή νηστεία είναι τα δύο προστατευτικά όπλα του ησυχαστού, οί δύο πτέρυγες με τίς όποιες ανεβαίνει μέχρι τον θρόνο του Θεού.

Ό ερημίτης πρέπει να είναι μία άσβεστη λαμπάδα αδιάλειπτου προσευχής. Εάν μένεις στην έρημο για ησυχία, ψυχαγωγία ή σπουδές ουδέποτε θα σε πολεμήση ό διάβολος. Άλλα όταν πεις ότι μένεις για τον Κύριο, αρχίζεις να προσεύχεσαι καί να νηστεύεις, τότε θα δεις πώς θα σε πολεμήση ό διάβολος.

Λέγει το Γεροντικό για ένα ησυχαστή, ό όποιος επήγε στην έρημο καί κάποτε του φανερώθηκε ό διάβολος με την μορφή του ανθρώπου καί του είπε: «Γιατί ήλθες εδώ;» «Για τον Θεό», απάντησε αυτός. Τότε άρχισε ό διάβολος να τον πολεμά με κάθε είδους πειρασμούς για να τον δίωξη από την έρημο.

Γιατί με πολεμάς έτσι; Ρώτησε ό ερημίτης τον διάβολο. «αφού ήσουν βλάκας καί μου είπες γιατί μένεις εδώ  διότι εγώ δεν γνώριζα Τι έκανες εδώ. Πολλοί άνθρωποι μένουν στην έρημο, αλλά δεν προσεύχονται, ούτε νηστεύουν. Εγώ με αυτούς δεν έχω καμία απασχόληση».

Όποτε λοιπόν, όποιος θέλει να έλθει στο μοναστήρι ή να αναχώρηση για την ησυχία, πρέπει να προσεύχεται πολύ καί να νηστεύει κατά την δύναμη του. Διαφορετικά γελάει ό διάβολος με αυτόν. Όσο περισσότερο επιμένει ό μοναχός στην προσευχή άλλο τόσο καί προοδεύει πνευματικά.

 Ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, λέγει σχετικά με αυτά: «Ή δύναμις του βασιλέως φαίνεται στα πολλά όπλα, ενώ ή δύναμις του έρημίτου στην πολλή προσευχή». Ενώ οί πειρασμοί με τους οποίους μάχεται ό ησυχαστής είναι οί εξής: Ή άκηδία, ό ύπνος, οί νυκτερινές φαντασίες, ό πόλεμος της πορνείας, ή οργή, ό φόβος, ή υπερηφάνεια, ή κενοδοξία καί άλλοι.

254. Πάτερ Κλεόπα, τον ρώτησε κάποιος μαθητής του, είναι υποχρεωμένος ό μοναχός να προσφέρει υλική ελεημοσύνη;

 Γιατί όχι. Κάθε μοναχός έχει καθήκον να κάνη ελεημοσύνη στους πτωχούς από ότι έχει, ενδύματα, χρήματα, τρόφιμα. Ακόμη καί αυτός που ζει στην έρημο έχει καθήκον να ανοίγει την πόρτα του στους πτωχούς, να τους δίνη παξιμάδι καί ένα ακόμη ποτήρι νερό.

Μόνο αυτός πού ζει τελείως απομονωμένος στα βάθη των ορέων καί στερείται όλων των αναγκαίων της ζωής, δεν του ζητείται να κάνη ελεημοσύνη. Δεν ακούμε Τι λέγει ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος; «Μοναχός πού δεν κάνει ελεημοσύνη ομοιάζει με το καταραμένο καί άκαρπο δένδρο...».

Ιδιαίτερα σήμερα πού ό μοναχός έχει όλα τα αναγκαία να κάνη το κατά δύναμη, χωρίς τσιγγουνιά για να μη πέση στον γκρεμό της απώλειας. Αλίμονο στους μοναχούς πού είναι τσιγκούνηδες καί δεν ελεούν τους πτωχούς, διότι τους ετοιμάζεται μεγάλη τιμωρία.

Υπάρχουν μοναχοί πού δεν δίνουν τίποτε σε πτωχούς καί τους απομακρύνουν μάλιστα από τα κελιά τους. Αυτοί πού υποσχέθηκαν να ζήσουν πτωχοί, αγαπούν μερικές φορές τα χρήματα καί τα υλικά αγαθά περισσότερο από τους λαϊκούς.

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη 1980

http://anavaseis.blogspot.gr/

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Ένατη συνομιλία (ερωτ. 257 -258)

257.    Να σας πω καί ένα άλλο πού μου συνέβη στην νεότητα μου.

Όταν ήμουν δόκιμος μοναχός, είχα ταλέντο στην αγιογραφία.

Με δίδαξε την αγιογραφία των εικόνων ένας μοναχός, ονόματι Νείλος από το μοναστήρι Σέκου.

 Αφού συνήθισα στο σχέδιο καί την ζωγραφική με νερομπογιές, κατόπιν άρχισα με τα χρώματα. Μερικές φορές ερχόταν ό Ηγούμενος στο κελί μου, κοίταζε πώς αγιογραφώ καί χαιρόταν. Άλλα εγώ είχα αρχίσει να πειράζομαι από τον πειρασμό της φιλοχρηματίας, διότι μόνος μου αγόραζα χρώματα καί όλα τα αναγκαία για τίς εικόνες.

Κάποτε ήλθε ό Ηγούμενος καί Γέροντας μου καί μου είπε:

Τι τιμή έχει αυτή ή εικόνα; Δεν πωλείται, Πανοσιώτατε. Του απάντησα.

Αυτήν, αδελφέ Κωνσταντίνε, να την πώλησης διότι είναι ωραία.

Όταν είδα εγώ ότι πρέπει να παζαρεύομαι με τους ανθρώπους καί να έχω χρήματα, φοβήθηκα μήπως καί με νικήσει ή φιλαργυρία.  Μία ημέρα ήλθε ό οικονόμος στο κελί μου καί μου είπε:

Αδελφέ Κωνσταντίνε, άφησε την αγιογραφία καί άιντε στο διακόνημα.

Τότε τα παρέδωσα όλα στα χέρια του Ηγουμένου καί επήρα το διακόνημα του βοσκού των προβάτων της Μονής. Έτσι τότε λυτρώθηκα από δύο πάθη, από την υπερηφάνεια καί από τον φιλαργυρία.

258. Πηγαίνοντας κάποτε με τους πατέρας στο κοιμητήρι, τους είπε τα έξης λόγια:

  Πατέρες, το κοιμητήρι είναι επιστήμη επιστημών καί τέχνη τεχνών. Διότι ακουστέ Τι λέγει ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος: «Πήγαινε στο κοιμητήρι, αδελφέ, διότι εκεί είναι ή ανώτερη σχολή για τίς ψυχές μας, ή οποία μας μιλάει για τον Θεό...».

Οί παλαιοί πατέρες είχαν πάντοτε στο κελί των ένα φέρετρο, ένα σταυρό και μία νεκροκεφαλή για να θυμούνται ήμερα καί νύκτα την ώρα , του θανάτου, να προσεύχονται καί να έχουν δάκρυα. Καί όταν είχαν ταραχή ή σκληρότητα στην καρδιά των καί δεν μπορούσαν να προσευχηθούν, πήγαιναν την νύκτα στο κοιμητήρι ή στους ετοιμοθάνατους αδελφούς καί έτσι πάλι δάκρυζαν, ταπεινώνονταν  καί προσεύχονται με ζήλο.

Ας ερχόμαστε  καθημερινά στο κοιμητήρι, για να προσευχώμεθα για τους αποθανόντος αδελφούς μας, διότι αυτοί πλέον δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό των. Όλους αυτούς τους πατέρας τους είχα γνωρίσει. Τι καθαρή καί ταπεινή ζωή είχαν εδώ στην γη!

Μερικοί άπ' αυτούς γνώριζαν το ψαλτήρι από στήθους καί δεν έτρωγαν εάν δεν τελείωναν την ανάγνωση του, όπως ήταν ό πατήρ Γεράσιμος, ό αδελφός μου ή ό πατήρ Βασίλειος Μιτασέρου. Άλλοι είχαν το χάρισμα των δακρύων, άλλοι την αγόγγυστο υπακοή, την τελεία αγάπη, όπως ό πατήρ Γαλακτίων Ήλίε, ό πατήρ Ιλαρίων Ίονίκα καί ό αδελφός μου Βασίλειος.

Άλλοι αγαπούσαν την ησυχία καί σιωπή, όπως ό πατήρ Ποιμήν Ναστάκ καί ό μεγαλόσχημος Ιωάννης Ρόσου. Καί άλλοι είχαν την καρδιακή προσευχή, όπως ό πατήρ Πάίσιος Νικητένκου καί ό πατήρ Γερβάσιος Γκάσπαρ. Άπ' όλους τους πατέρας, πού έζησαν στην Συχαστρία ωφελήθηκα καί όλους τους μνημονεύω στις ανάξιες προσευχές μου. Γι` αυτό έρχομαι πάντοτε εδώ καί θυμούμαι την αγάπη καί τίς συμβουλές των. Αυτοί ζουν τώρα κοντά στον Χριστό, όπου γρήγορα καί εμείς θα πάμε για να κριθούμε κατά τα έργα μας.

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη 1980

http://anavaseis.blogspot.gr/

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Ένατη συνομιλία (ερωτ. 259 -263)

259.    Ένας από τους μαθητές του τον ρώτησε κάποια ήμερα: Πανοσιώτατε πάτερ, με νικά το πάθος της οργής καί σκανδαλίζω τους αδελφούς. Τι να κάνω για να είμαι πράος;

Ό άγιος Έφραίμ ό Σύρος λέγει: «Προκειμένου για τον άπιστο, όταν θέλεις να έλθει στην πίστη, με μεγάλη πραότητα να του μιλάς, διότι ό τρόπος της επιστροφής καί βοηθείας μιας ψυχής είναι μόνο ή πραότης».

Ενώ ό άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος λέγει: «Ή πραότης κυμαίνεται μεταξύ οργής καί αναισθησίας». Συνεχώς λοιπόν, για να αποκτήσουμε το δώρο της πραότητας να προσευχώμεθα με υπομονή καί επιμονή στον Κύριο, να διαβάζουμε τίς διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων κι να βαδίζουμε πάντοτε την μέση καί βασιλική οδό.

Επίσης ό άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος λέγει στους ιαμβικούς του λόγους: «Ό νους εξαπατάται καί ή αλήθεια χάνεται από την υπερβολική αγάπη καί το μίσος». Ό Πνευματικός ιδιαίτερα πρέπει να έχει μέτρο στην πραότητα του καί την αλήθεια, ή οποία να κυμαίνεται μεταξύ αγάπης καί οργής, δηλ. μεταξύ συγχωρήσεως καί επιτιμίου. Αυτός πρέπει να συνδυάζει στην εξομολόγηση την αγάπη με την δικαιοσύνη, ενώ το μίσος και την οργή να τα αντιμετωπίζει με υπομονή καί πραότητα.

260.    Πώς μπορεί ό άνθρωπος να έχει περισσότερη πνευματική ησυχία στην πρόσκαιρη αύτη ζωή του; Ρώτησαν μερικοί μοναχοί , τον πατέρα Κλεόπα.

Με την απομάκρυνση από τίς πολλές γήινες φροντίδες. Αυτό το πράγμα μας το είπε ό θείος πατήρ Ισαάκ ό Σύρος, ό όποιος λέγει: «Ό πολυμέριμνος άνθρωπος δεν μπορεί να ζήση στην πραότητα καί την ησυχία». Καί άλλου λέγει: «Χωρίς την απροσπάθεια, μη ζητάς φως στην ψυχή σου». Καί πάλι: «Ό νους του ασχολουμένου με τίς γήινες φροντίδες δεν θα λυτρωθεί από την λησμονιά καί δεν θα ανοιχθεί σ' αυτόν ή θύρα της σοφίας». Να αποφεύγουμε τίς απατηλές φροντίδες αυτού του αιώνος για να αποκτήσουμε την ειρήνη της καρδιάς καί την αγία προσευχή, ή οποία είναι ή μητέρα όλων των αρετών.

261. Σε τι συνίσταται η καθαρότητα , του ανθρώπου και σε ποσά ήδη διαιρείται;

Ή καθαρότης του ανθρώπου είναι τριπλή καί συγκεκριμένα: Καθαρότης του σώματος, δηλ. αποφυγή καί προφύλαξη άπ' όλες τίς σωματικές ηδονές καθαρότης της ψυχής, δηλ. απελευθέρωσης από κάθε εσωτερικό δεσμό με τα πάθη, τα όποια εμφωλεύουν στον νου καί την καρδιά καί τρίτον καθαρότης του νου, στην οποία φθάνουν μόνο οι τέλειοι καί με αυτήν αξιώνονται της αποκαλύψεως θείων μυστηρίων. (Άγιος Ισαάκ ό Σύρος).

262 Πως γίνεται φανερή η αληθινή αγάπη προς το πλησίον;

Ή αληθινή αγάπη γίνεται γνωστή όχι μόνο με την ελεημοσύνη, αλλά περισσότερο με την προσφορά του θείου λόγου καί την σωματική διακονία υπέρ των ασθενών καί των εχόντων ανάγκη.

263. Πως μπορούμε να λυτρωθούμε από τις συκοφαντίες και τις κατακρίσεις των άλλων;

Άπ' αυτό το φοβερό πάθος δεν μπορούμε να λυτρωθούμε μ' άλλο τρόπο παρά μόνο με την ιερά προσευχή. Διότι Άκουσε Τι λέγει ό θείος Πατήρ Μάξιμος ό Ομολογητής: «Να προσεύχεσαι όσο μπορείς περισσότερο με την καρδιά σου γι' αυτούς πού σε δυσφημούν, καί ό Θεός γρήγορα θα φανέρωση την αλήθεια σ' αυτούς πού σκανδαλίζονται». Το ίδιο λέγει καί ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος: «Το άδικο στόμα με την προσευχή σφραγίζεται». Να προσευχώμεθα περισσότερο για να λυτρωθούμε από τίς κακολογίες, τίς τιμωρίες καί την οργή του Θεού.

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη 1980

http://anavaseis.blogspot.gr/

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Δέκατη συνομιλία (ερωτ. 283 -284)

283.    Με ποιο είδος προσευχής μπορούμε να φθάσουμε στην θερμή καρδιακή προσευχή;

Με κάθε είδος μπορούμε να αποκτήσουμε την καρδιακή προσευχή. Καί με την ανάγνωση του ψαλτηρίου, εάν την κάνουμε με μεγάλη πίστη καί προσοχή καί με τίς μετάνοιες καί με τους Χαιρετισμούς καί ακόμη με την πνευματική ψαλμωδία, με την νηστεία, και με την ολονύκτια αγρυπνία.

Οί Άγιοι Πατέρες όμως έχουν εκλέξει την ευχή του Ιησού για την απόκτηση της καρδιακής προσευχής, ως την πλέον κατάλληλη. Ανώτερη από την καρδιακή προσευχή είναι ή έκστασης, ή αρπαγή του νου, πού ονομάζεται από τους πατέρας «πνευματική θεωρία», καί συμβαίνει όταν καθαρίζεται τελείως ή  καρδιά.

Σ' αυτή την βαθμίδα έφθασε ό Μωυσης, ό Ηλίας, όταν αξιώθηκαν να μιλήσουν με τον Θεό καί είδαν την δόξα Του καί ιδιαίτερα ό Απόστολος Παύλος, ό όποιος ανέβει μέχρι τρίτου ουρανού.

Στην τελευταία αυτή βαθμίδα της προσευχής οί σωματικές δυνάμεις παραμένουν στον άνθρωπο, αλλά τίς κυβερνάει το Άγιο Πνεύμα όπου καί όπως θέλει, διότι ό άνθρωπος δεν μπορεί να τίς κυβέρνηση.

 Ό νους του ανθρώπου σε τέτοιες στιγμές λειώνει σαν κερί στην φωτιά από την δύναμη του θείου πυρός καί παύουν οί ενέργειες του. Δεν μπορεί τότε ό άνθρωπος με την ανθρώπινη αντίληψη να καταλάβει τα μυστήρια αυτά του Θείου Πνεύματος.

Ούτε τίς θείες αποκαλύψεις κατά τον καιρό της προσευχής, δεν μπορεί να εξήγηση στους άλλους αυτός πού τίς είδε, αλλά μόνο σ' άλλους πού ευρίσκονται υψηλότερα άπ' αυτόν. όπως ήταν ό προφήτης Δανιήλ. Αυτός δεν μπορούσε να εξήγηση τίς θείες αποκαλύψεις αλλά του τίς εξήγησε ό αρχάγγελος Γαβριήλ.

284. Γνωρίσατε κανένα μοναχό ή λαϊκό ό όποιος να έχει την καρδιακή προσευχή;

Γνώρισα μερικούς ερημίτες, πού ζούσαν στις τρώγλες των δασών γύρω από το μοναστήρι Συχαστρία, την Σύχλα, την Παλαιά Άγαπία, το Ποκρώβ, αλλά πόσο είχαν προοδεύσει στην αρετή μόνο ό Θεός το γνωρίζει. Τώρα όλοι αυτοί έφυγαν άπ' αυτό τον κόσμο.

Είχαν επίσης την καρδιακή προσευχή πατέρες από το μοναστήρι μας, την Συχαστρία, όπως ό π. Γερβάσιος Γκάσπαρ, ό Παΐσιος Νικητένκου, μάγειρας του μοναστηρίου (1970) καί ίσως ό αδελφός μου, Γεράσιμος Ήλίε.

Όμως ή καρδιακή προσευχή είναι ένα μυστικό έργο, το όποιο μόνο ό Θεός το γνωρίζει, καί αυτός πού την έχει πολύ δύσκολα την λέγει στους άλλους.

Μάλιστα μερικές φορές ούτε ό ίδιος άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι έχει την καρδιακή προσευχή. Υπάρχουν καί λαϊκοί πού έχουν αυτή την πνευματική προσευχή, ώστε ξεπερνούν καί τους μοναχούς. Να σας ειπώ ένα θαυμαστό γεγονός πού είδα εδώ στην εκκλησία, πριν από δέκα χρόνια.

Ευρισκόμουν στο Άγιο Βήμα. Είχα έλθει στην Εκκλησία από τίς 4 το πρωί καί διάβαζα την Θεία Μετάληψη μπροστά στην Αγία Τράπεζα γονατιστός. Μετά από λίγη ώρα μπήκε μέσα μία γυναίκα να προσευχηθεί, ή οποία είχε έλθει από το βράδυ στο μοναστήρι. Δεν την γνώριζα.

Προσκυνούσε όλες τίς εικόνες καί έκανε παντού μετάνοιες. Δεν γνώριζε ότι κάποιος ήταν στην εκκλησία. Ήταν σκοτάδι διότι ήταν τότε χειμώνας. Βλέποντας εγώ να προσεύχεται έτσι επίμονα την κοίταζα από την Ωραία Πύλη καί αύτη επήγε καί γονάτισε στο μέσον της εκκλησίας με τα χέρια υψωμένα ψηλά καί έλεγε από την καρδιά της αυτά τα λόγια: «Κύριε, μη με εγκαταλείπεις. Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!».

Είδα ένα κίτρινο φως τριγύρω της καί τρόμαξα. Κατόπιν ή γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στην γη καί προσευχόταν σιωπηλά. Ή φωτεινή ακτίνα πού την περιέλουζε μεγάλωσε περισσότερο καί μετά εξαφανίσθηκε. Κατόπιν, αφού έσβησε το θείο εκείνο φως, ή γυναίκα σηκώθηκε στα πόδια της καί βγήκε έξω από την εκκλησία. Ήταν μία απλή γυναίκα από τα χωριά μας.

Ιδού λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής. Να πού καί οί λαϊκοί ξεπερνούν τους μοναχούς. Εγώ έκανα προσκομιδή καί από την μεγάλη μου συγκινήσει άρχισα να κλαίω καί έτρεμα με τα χαρτιά στο χέρι. Μόνο ό Θεός γνωρίζει πόσοι εκλεκτοί υπάρχουν σ' αυτό τον κόσμο!

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη 1980

http://anavaseis.blogspot.gr/

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Είκοσι πρακτικές συμβουλές για Ταπείνωση.

Του Πρωτ. π.Στεφάνου Αναγνωστόπουλου

1. Σε ξέχασαν; Δε σε πήραν ούτε ένα τηλέφωνο; Δεν πειράζει. Και προπαντός μην παραπονείσαι.

2. Σε αδίκησαν; Ξέχασέ το.

3. Σε περιφρόνησαν; Να χαίρεσαι.

4. Σε κατηγορούν; Μην αντιλέγεις.

5. Σε κοροϊδεύουν; Μην απαντάς.

6. Σε βρίζουν; Σιωπή και προσευχή.

7. Σου αφαιρούν το λόγο; 
Σε διακόπτουν;    Μη λυπάσαι.

8. Σε κακολογούν; Μην αντιμάχεσαι.

9. Σου μεταδίδουν ευθύνες τα παιδιά σου;Οι συγγενείς σου, οι δικοί σου οι άνθρωποι;

Μη διαμαρτύρεσαι.

10. Θυμώνουν μαζί σου; Να παραμένεις ήρεμος.

11. Σου κλέβουν φανερά; Κάνε τον τυφλό.

12. Σε ειρωνεύονται;  Να μακροθυμείς.

13. Δεν ακούνε τις συμβουλές σου; Ιδίως δεν ακούνε τις συμβουλές σου τα παιδιά σου;

Πέσε στα γόνατα και κάνε προσευχή.

14. Εκνευρισμός στο αντρόγυνο;

Εσύ φταις. Κι εσύ φταις. Όχι ο άλλος.

15. Έφταιξες; Ζήτησε συγγνώμη.

16. Δεν έφταιξες; Πάλι ζήτησε συγγνώμη.

17. Έχεις υγεία; Δόξαζε τον Θεόν.

18. Έχεις αρρώστια; Έχεις καρκίνο, ταλαιπωρείσαι, υποφέρεις, βασανίζεσαι, πονάς;

Δόξαζε τον Θεόν.

19. Γκρίνια, ανεργία, φτώχεια μέσα στο σπίτι;  Νήστευσε. Αγρύπνησε. Κάνε προσευχή.

20. Για όλους και για όλα προσευχή. Πολλή προσευχή. Πολλή προσευχή. Νηστεία και προσευχή διότι «τούτο το γένος των παθών και των δαιμόνων ουκ εκπορεύεται παρά μόνο με νηστεία και προσευχή».

http://www.briefingnews.gr/

Οί ιδιοτροπίες ξεκινούν άπό τόν λογισμό (π.Παισιος)

- Γέροντα, αυτός πού σιχαίνεται, γιατί το παθαίνει;
- Πές μου, εσύ τί σιχαίνεσαι;
- Ολα τά σιχαίνομαι.
-Τότε όλα σ' εσένα θά ερχωνται! Και τά σκουλήκια στά φρούτα ή στά όσπρια και καμμιά
τρίχα στο ψωμί κ.λπ.
- Έτσι γίνεται, Γέροντα!
- Δόξα Σοι ο Θεός! Βλέπεις πόσο σε βοηθάει ο Θεός γιά να τό ξεπεράσης;
- Από τον λογισμό δεν ξεκινάει, Γέροντα, αυτό; Άς ποϋμε ότι βρήκε ή αδελφή μια τρίχα.
Άς τήν βγάλη στην άκρη.
- Αυτό είναι ευλογία! Δώσ' την σ' εμένα, να τήν πάρω έγώ ευλογία!... Άχ! Θυμάμαι, μια
φορά στό Σινά πηγαίναμε κάπου μέ έναν μοναχό και του έδωσα δυό ροδάκινα. Τον βλέπω,
δέν τά τρώει. Ήθελε να πάη να τα πλύνη, γιά νά τά φάη, και τά κρατούσε στα χέρια, μήν τά
βάλη στην τσέπη καί κολλήσουν μικρόβια καί άπό τήν τσέπη! Ό αδελφός του πού είχε οκτώ
παιδιά μού έλεγε: Περισσότερο σαπούνι ξοδεύει αυτός, γιά νά πλύνη τά χέρια του, παρά ή
γυναίκα μου μέ τά οκτώ παιδιά πού πλένει!. Καί νά δήτε τί έπαθε! Έκεί στό Σινά έδιναν σέ
κάθε καλόγερο καί έναν Βεδουίνο, γιά νά τον έξυπηρετή, νά του πηγαίνη τό φαγητό κ.λπ. Ό
Βεδουίνος πού έδωσαν σ' αυτόν ήταν ό πιο βρώμικος άπ' όλους. Κατάμαυρος! Μύριζαν τά
ρούχα του, μύριζε ολόκληρος. Μιά εβδομάδα έπρεπε νά τον βάλης στό μουσκιό, γιά νά
καθαρίση! Τά χέρια του ήταν..., μήν τά ρωτάς! Έπρεπε νά τά ξύσης μέ τήν σπάτουλα! Έν τω
μεταξύ, όταν έπιανε τό τσανάκι, γιά νά του πάη τό φαγητό, έβαζε τά δυό του δάχτυλα μέσα. Φύγε, φύγε..., του φώναζε εκείνος, μόλις τον έβλεπε. Τελικά αυτός ό μοναχός ούτε δυό
εβδομάδες δέν κάθησε στό Σινά έφυγε.
Θυμάμαι, καί στό Κοινόβιο είχαμε έναν μοναχό πού ως λαϊκός ήταν νωματάρχης. Τον
είχαν βάλει διαβαστή, γιατί ήταν μορφωμένος. Τόσα χρόνια ήταν στό μοναστήρι καί
σιχαινόταν. Ποϋ νά άγγίξη πόμολο! Μέ τό πόδι άνοιγε τήν πόρτα ή σκουντούσε τό μάνταλο μέ τον
αγκώνα καί μετά καθάριζε μέ οινόπνευμα τό μανίκι πού τό ακούμπησε! Ακόμη καί τήν
πόρτα της εκκλησίας μέ το πόδι τήν άνοιγε. Και επέτρεψε ό Θεός, όταν γέρασε, να
σκουληκιάσουν τά πόδια του, ιδίως το ένα με το όποιο άνοιγε τις πόρτες. 'Ήμουν
παρανοσοκόμος, όταν ήρθε γιά πρώτη φορά στο νοσοκομείο της Μονής με δεμένο το πόδι.
Μου είπε ό νοσοκόμος νά το λύσω και εκείνος πήγε νά φέρη κάτι γάζες. Όταν το άνοιξα, τί
νά δω! Πώ, πώ, ήταν γεμάτο σκουλήκια! ¨Πήγαινε στην θάλασσα, του λέω, πλύν' το, νά
φύγουν τά σκουλήκια, και έλα νά κάνουμε αλλαγή. Πού είχε φθάσει! Τί τιμωρία! Έγώ τά
έχασα. Μου λέει ό νοσοκόμος: Κατάλαβες άπό τί είναι αυτό;. Κατάλαβα, του λέω,
επειδή ανοίγει τήν πόρτα με το πόδι!.
- Και σ' αυτήν τήν κατάσταση, Γέροντα, συνέχιζε νά άνοίγη τήν πόρτα με τό πόδι;
- Ναί, μέ τό πόδι! Και είχε γεράσει καλόγερος!
- Δέν τό κατάλαβε;
- Δέν ξέρω. Μετά πήγα στην Μονή Στομίου στην Κόνιτσα. Τί θάνατο είχε ποιος ξέρει! Και
έβλεπες, εκεί στο Κοινόβιο μερικοί νέοι μοναχοί πήγαιναν και έτρωγαν άπό τό περίσσευμα
πού άφηναν στά πιάτα τους τά γεροντάκια, γιά νά πάρουν ευλογία! Μάζευαν τά περισ-
σεύματα των κλασμάτων. Ή άλλοι ασπάζονταν τό πόμολο, γιατί τό ακούμπησαν οι Πατέρες,
και αυτός, όταν προσκυνούσε τις εικόνες, μόλις πού ακουμπούσε τό μουστάκι του στην εικόνα.
Και τό μουστάκι τί θά τραβούσε μετά μέ τό οινόπνευμα!
- Όταν, Γέροντα, κάτι τέτοιο γίνεται σε ιερά πράγματα, δέν είναι άνευλάβεια;
- Μά άπό' κει ξεκινάει κανείς και φθάνει πιο πέρα. Έφθασε στο σημείο νά μήν προσκυνάη,
γιατί φοβόταν μήπως εκείνος πού προσκύνησε πριν άπό αυτόν τήν εικόνα είχε καμμιά
αρρώστια!
- Δηλαδή, γιά νά μή σιχαίνεται κανείς, δέν πρέπει νά δίνη σημασία;
-Τις σαβούρες πού τρώνε οι άνθρωποι δεν τις βλέπουν! Αμα κάνη κανείς τον σταυρό του,
εϊτε φοβία έχει εϊτε νοσοφοβία, βοηθάει μετά ό Χριστός. Εκεί στό Καλύβι πόσοι περνάνε
πού έχουν διάφορες αρρώστιες! Και μερικοί απλοί κάνουν τον σταυρό τους, οι καημένοι,
παίρνουν το κύπελλο πού έχω εκεί και πίνουν νερό. Οι άλλοι πού φοβούνται δεν το
αγγίζουν. Ήρθε πριν από λίγες μέρες κάποιος πού είχε πολύ μεγάλη θέση σε κάποια υπηρεσία.
Τόσο φοβάται ό καημένος τά μικρόβια, πού έχει ασπρίσει τά χέρια του, γιά νά τά καθαρίζη
με τό οινόπνευμα. Ακόμη και τό αυτοκίνητο του τό τρίβει με οινόπνευμα! Τον λυπήθηκα!
Ξέρεις τί είναι νά εχη τέτοια θέση και νά κινήται έτσι; Τοϋ έδωσα λουκούμι, και δεν τό πήρε, επειδή
τό έπιασα. Άλλα και στό κουτί νά ήταν, πάλι δεν θά τό έπαιρνε, γιατί θά σκεφτόταν ότι και
στό κουτί θά τό έβαλε κάποιος άλλος με τά χέρια του. Παίρνω τό λουκούμι, τό τρίβω στά
παπούτσια του και τό τρώω. Τού έκανα κάμποσα τέτοια και τρόμαξα νά τον κάνω νά
έλευθερωθή λίγο από αυτό. Νά, και σήμερα ήρθε εδώ μιά κοπέλα πού είχε νοσοφοβία. Και όταν
μπήκε μέσα δεν πήρε ευχή, γιατί φοβόταν μήν κόλληση μικρόβια, και όταν έφυγε, έπειτα από
τόσα πού της είπα, γιά νά τήν βοηθήσω, πάλι δεν πήρε ευχή. Δεν σου φιλώ τό χέρι, μου λέει,
γιατί φοβάμαι μήν κολλήσω μικρόβια! Τί νά πής; Κάνουν έτσι μαύρη τήν ζωή τους.




http://agioritis.pblogs.gr

Σε έναν εκπαιδευτικό για την Κατήχηση (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος †1956)

Eξοργίζεσθε με μερικούς συναδέλφους σας οι οποίοι δεν βλέπουν ευμενώς την Κατήχηση στα σχολεία. Και έχετε δίκιο. H οργή σας είναι οργή δικαίου και τέτοια οργή έχει αξία ενώπιον του Θεού. Δεν ωφελεί όμως μονάχα να οργιζόμαστε, αλλά και να πείθουμε. Χρειάζεται ακόμη, να προσευχόμαστε στο Θεό για εκείνους πού από ανοησία εξεγείρονται ενάντια στο νόμο του Θεού στα σχολεία. Να τους ανοίξει ο Θεός τα μάτια και να δουν ότι πριονίζουν το κλαδί πάνω στο όποιο κάθονται. Γιατί πραγματικά, όλη η διαπαιδαγώγηση της χριστιανικής νεολαίας βασίζεται στην ασάλευτη πέτρα της διδαχής του Χριστού.

Σε μας ήταν έτσι για χίλια χρόνια από τότε που βαπτιστήκαμε, έτσι πρέπει να είναι και σήμερα και αύριο και στον αιώνα του αιώνος. Τέτοια αγωγή, κατά το παρελθόν, δεν μας έκανε να ντρεπόμαστε και ούτε θα μας κάνει και στο μέλλον. Αυτό μας έδωσε πρωτοκλασάτους άνδρες, πού είναι στολίδια της ιστορίας μας, όπως τα άστρα είναι στολίδια στο ουράνιο στερέωμα. Και μάλιστα τεράστιο αριθμό τέτοιων ανδρών και γυναικών, αστέρων στο στερέωμα της εθνικής μας ιστορίας. Μα τί άλλο θα μπορούσε ν' αποτελεί το σκοπό της αγωγής από το να δώσει ανθρώπους, σωστούς ανθρώπους. Η επιστήμη της αγωγής, σε μας αλλά και σε όλους τους βαπτισμένους λαούς, πρέπει απαραίτητα να αρμόζει με τη διδαχή του Χριστού. Αν η αγωγή, αποχωριστεί από τη διδαχή του Χριστού, τότε δε χάνεται μεν η διδαχή του Χριστού αλλά χάνεται η αγωγή και οι σωστοί άνθρωποι. Αν πάλι η αγωγή χαθεί στο σχολείο, τότε το σχολείο γίνεται επικίνδυνο για ανθρώπους και λαούς. Γιατί, άνθρωπος μορφωμένος και δίχως χαρακτήρα, είναι περισσότερο επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους απ' ό,τι ο άνθρωπος πού είναι αγράμματος και ανάγωγος. Αυτός είναι ανάγωγος λόγω αδυναμίας, ενώ ο πρώτος κατά πεποίθηση.

Διάσπαση στην πίστη ενός ανθρώπου, προκαλεί αναπόφευκτα και διάσπαση στο χαρακτήρα. Αυτό μαρτυρεί τόσο η βιβλική ιστορία όσο και γενικότερα η ιστορία των βαπτισμένων λαών. Τους βασιλείς του Ισραήλ πού εξέπιπταν από το Θεό, τους ακολουθούσε και η ηθική πτώση. Γιατί καθώς το ποτάμι είναι ενωμένο με την πηγή και το φως με τον ήλιο, έτσι είναι και η ηθική ζωή με την πίστη. Εγώ ειμί η οδός (Ίω. 14, 6), είπε ο Χριστός, εγώ ειμί το ύδωρ το ζων (Ίω. 4, 11), εγώ ειμί το φως του κόσμου (Ίω. 8, 12). Που θα οδηγήσουμε τα παιδιά μακριά από αυτή την Οδό παρά στην καταστροφή; Με τί θα ποτίσουμε τις διψασμένες ψυχές τους έξω από τούτο το Ζων Ύδωρ; Με τα θολωμένα λασπόνερα πού πίνουν και τα ζωντανά; Με τί θα τα φωτίσουμε πέρα από αυτό το Φως;....

Μα, λένε, η κατήχηση δεν είναι για την μοντέρνα εποχή μας. Δεν ξέρω, μονάχα βλέπω ότι και στη μοντέρνα εποχή μας, οι καλλίτεροι άνθρωποι είναι εκείνοι πού κρατούν την πίστη του Θεού και φυλάττουν το νόμο Του. Ούτε και ξέρω ποια άλλη επιστήμη θα μπορούσε να αντικαταστήσει την επιστήμη του Χριστού στην αγωγή της νεολαίας. Κοιτάξτε, δεν υπάρχει καμία άλλη επιστήμη για τον άνθρωπο, για το ποιο είναι το νόημα της ζωής του ανθρώπου και πώς πρέπει να είναι ο σωστός άνθρωπος, εκτός από την επιστήμη της πίστης.

Έτσι, κανένας δε μπορεί να θέσει άλλο θεμέλιο αγωγής -ούτε στην εποχή μας μήτε και για χιλιάδες χρόνια μετά από εμάς- πέρα από εκείνο το ζωντανό Θεμέλιο πού έθεσε τον ίδιο τον Εαυτό Του και είπε: ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν (Ίω. 15, 5).

Ειρήνη υμίν και ευλογία παρά Θεού.

(από το βιβλίο «Εμπνευσμένα Κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητος», Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2007

http://amethystosbooks.blogspot.com/

Ο αντιπαθητικός παππούλης

Κάποτε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι στο Όρος, πριν ακόμα η ανθρωπότητα μάθει τι είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν μία μικρή αδελφότητα νέων κατά βάσει μοναχών με τον Γέροντά τους, ο οποίος ήταν και αυτός σχετικά νέος. Μέσα σε αυτήν την αδελφότητα υπήρχε όμως και ένας μεγάλος σε ηλικία παππούλης. Ο παππούλης της ιστορίας μας, λοιπόν, δεν έλεγε ποτέ καλημέρα και περπατούσε πάντα με κατεβασμένο το βλέμμα.

Όποτε συναντούσε κάποιον αδελφό του σταματούσε μπροστά του χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το έδαφος και κατευθίαν γυρνούσε την πλάτη του και άλλαζε πορεία. Δεν πήγαινε ποτέ στις Παρακλήσεις και στους Εσπερινούς. Μπορεί να τον έβλεπαν καμιά φορά στο απόδειπνο μετά την τράπεζα, αλλά θα έφευγε πριν τελειώσει. Μονάχα τις Κυριακές πήγαινε στην Λειτουργία καθυστερημένος και καθόταν μέχρι να τελειώσει.

Όλοι οι αδελφοί του τον χαρακτήριζαν μονόχνοτο, παράξενο και τον συκοφαντούσαν συνέχεια στον Γέροντά τους. Πολλές φορές ο Γέροντας μπήκε στον πειρασμό να τον επιπλήξει για την συμπεριφορά του αυτή, αλλά κάθε φορά κάτι τον σταματούσε και τον δικαιολογούσε λέγοντας πως είναι ’’καμώματα της ηλικίας’’. Κάποια μέρα λοιπόν κάλεσε ο Καλός Θεούλης τον Παππούλη μας και αυτός έφυγε για πάντα για ένα πολύ μακρινό ταξίδι.

Οι αδερφοί του δεν στεναχωρήθηκαν καθόλου για την απώλεια του. Ίσα, ίσα χάρηκαν κιόλας, γιατί δεν θα έβλεπαν άλλο το ξινισμένο γέρικο πρόσωπό του. Αναρωτιόντουσαν όμως: ’’ τι κατάληξη θα έχει η ψυχούλα αυτού του παράξενου γεράκου που δεν τελούσε κανένα από τα θρησκευτικά του καθήκοντα;’’ Το ρώτησαν στο Γέροντά τους και αυτός με την σειρά του είπε να κάνουν για 40 μέρες προσευχή και νηστεία και τότε θα τους φανερώσει ο Καλός Θεούλης τι έγινε με την ψυχούλα του γέρου αδελφού τους.

Μετά από 40 μέρες Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στο Γέροντα και του αποκάλυψε ότι ο Γεράκος τους είναι στον Παράδεισο κοντά στον Καλό Θεούλη και προσεύχεται για αυτούς και για την σωτηρία της ψυχής τους. Ο Γέροντας απόρησε. Ρώτησε τον Άγγελο: ’’Μα πως; Αφού…’’ Πριν προλάβει όμως να τελειώσει αυτό που ήθελε να πει του απάντησε ο Άγγελος: ’’Ο αδελφός σας είναι στον Παράδεισο γιατί ποτέ δεν είπε κακό λόγο για αδελφό του και ποτέ δεν κατέκρινε κανέναν σας!

Πάντα το βλέμμα του κοιτούσε στο έδαφος για να μην δει κανέναν σας και τον κακολογήσει, δεν ερχόταν στις ακολουθίες για μην δει κανέναν αδελφό να κοιμάται στο στασίδι του, ή να μην κάνει τις μετάνοιες του και τον κρίνει’’. Ο Γέροντα έμεινε άφωνος. Τα νέα γρήγορα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα όχι μόνο στο μικρό κοινόβιο αλλά και στις γύρω Μονές και Σκήτες. Αντί για χαρά όμως απλώθηκε μια απέραντη λύπη.

Μέχρι και τα πουλιά σίγησαν εκείνη την μέρα. Ο αέρας δεν φύσηξε και τα λευκά προβατάκια της θάλασσας σταμάτησαν να γλύφουν τους τοίχους του μοναστηριού. Εκείνο το βράδυ ούτε τα άστρα βγήκαν στον ουρανό. Θρηνούσαν οι άνθρωποι, αλλά θρηνούσε και όλη η γη μαζί τους.

Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς να έχουμε έστω λίγη από την ταπείνωση του Άγιου αυτού Παππούλη και ας μας λέγανε παράξενους…

Πηγή: aoratigonia.blogspot.gr

Οταν άρχίζη κανείς νά κάνη υποχωρήσεις στην αµαρτία, εσωτερικά µαυρίζει, θολώνουν τά µάτια της ψυχής του και βλέπει θολά.

Οταν άρχίζη κανείς νά κάνη υποχωρήσεις στην αµαρτία, εσωτερικά µαυρίζει, θολώνουν τά µάτια της ψυχής του και βλέπει θολά.

Υστερα, είναι µολυσµένος από τήν αµαρτία καί ή αµαρτία τον µπερδεύει. Ακόµη και τά καθαρά µπορεί νά τά δή αµαρτωλά. Υπάρχουν άνθρωποι πού δέν µπορούν νά πιστέψουν λ.χ. ότι µερικοί νέοι ή νέες ζουν αγνή, καθαρή ζωή. «Αδύνατο, λένε,σήµερα νά συµβαίνη αυτό». 

Οι καηµένοι είναι τόσο βουτηγµένοι µέσα στην αµαρτία πού όλα τά βλέπουν αµαρτωλά. Οί άνθρωποι πού κοιµούνται µε τάταγκαλάκια{διαβολακια} δέν µπορούν νά σκεφθούν ότι υπάρχουν άλλοι πού κοιµούνται µέ τά αγγελάκια. Νά µή ζητάµε όµως από τους χοίρους νά εύλαβοΰνται τά κρίνα. Βλέπεις, καί ό Χριστός είπε :

«Μή βάλητε τους µαργαρίτας υµών έµπροσθεν των χοίρων, µήποτε καταπατήσωσιν αυτούς»

Γι' αυτό όποιος ζή πνευµατικά, καθαρά, καλά είναι νά προσεχή πολύ νά µήν ξεθαρρεύη ποτέ στους κοσµικούς ούτε καί νά τους δίνη πνευµατικά δικαιώµατα, γιά νά µή βλαφθή καί γιά νά µήν τους βλάψη, διότι οί κοσµικοί άνθρωποι άλλο τυπικό έχουν καί άλλον κανονάρχη

καί δέν µπορούν νά διακρίνουν τό άγιο Μύροαπό τήν κολώνια

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

http://talantoblog.blogspot.gr/

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ

Γέροντα, όταν δέν δικαιολογώ τούς άλλους γιά μία πράξη τους, αυτό σημαίνει ότι έχω σκληρή καρδιά;

-Δέν δικαιολογείς τούς άλλους καί δικαιολογείς τόν εαυτό σου; Μεθαύριο καί ο Χριστός δέν θά σέ δικαιολογήσει. Μπορεί σέ μία στιγμή η καρδιά τού ανθρώπου νά γίνει σκληρή σάν πέτρα, άν φερθεί μέ κακία, καί σέ μία στιγμή νά γίνει πολύ τρυφερή, άν φερθεί μέ αγάπη. Νά αποκτήσεις μητρική καρδιά. Βλέπεις, η μάνα όλα τά συγχωρεί καί καμμιά φορά κάνει πώς δέν βλέπει.

Όποιος κάνει σωστή πνευματική εργασία, γιά όλους βρίσκει ελαφρυντικά, όλους τους δικαιολογεί, ενώ τόν εαυτό τού ποτέ δέν τόν δικαιολογεί, ακόμη καί όταν έχει δίκαιο. Πάντοτε λέει ότι φταίει, γιατί σκέφτεται ότι δέν αξιοποιεί τίς ευκαιρίες πού τού δίνονται. Βλέπει λ.χ. έναν νά κλέβει καί σκέφτεται ότι καί ο ίδιος, άν δέν είχε βοηθηθεί, θά έκλεβε περισσότερο από αυτόν καί λέει: «Ο Θεός εμένα μέ βοήθησε, αλλά εγώ οικειοποιήθηκα τά δώρα τού Θεού. Αυτό είναι μεγαλύτερη κλεψιά. Η διαφορά είναι ότι τού άλλου η κλεψιά φαίνεται, ενώ η δική μου δέν φαίνεται».

Έτσι καταδικάζει τόν εαυτό του καί κρίνει μέ επιείκεια τόν συνάνθρωπό του. Ή, άν δεί στόν άλλον ένα ελάττωμα, είτε μικρό είτε μεγάλο, τόν δικαιολογεί, βάζοντας καλούς λογισμούς. Σκέφτεται ότι καί αυτός έχει πολλά ελαττώματα, τά οποία βλέπουν οι άλλοι. Γιατί, άν ψάξει κανείς, βρίσκει πολλά στραβά στόν εαυτό του, ώστε μπορεί εύκολα νά δικαιολογεί τόν άλλον. Πόσα καί πόσα δέν έχουμε κάνει! «Αμαρτίας νεότητός μου καί αγνοίας μου μή μνησθής. Κύριε».

- Όταν, Γέροντα, μού ζητήσουν μία εξυπηρέτηση καί τήν κάνω πρόθυμα, αλλά πάνω στήν βιασύνη κάνω μία μικρή ζημιά καί μού κάνουν παρατήρηση, δικαιολογώ τόν εαυτό μου.

-Πήγες νά κάνεις ένα καλό, έκανες καί μία μικρή ζημιά. Δέξου τήν παρατήρηση γιά τήν μικρή ζημιά, γιά νά λάβεις ολόκληρη τήν αμοιβή. Ο διάβολος είναι πολύ πονηρός. Τήν τέχνη τού τήν ξέρει άριστα. Τήν πείρα τόσων χρόνων νά μήν τήν αξιοποιήσει! Σέ βάζει νά δικαιολογηθείς, γιά νά χάσεις τήν ωφέλεια από τό καλό πού έκανες. Όταν δείς έναν άνθρωπο καταϊδρωμένο νά σηκώνει στόν ώμο τού ένα φορτίο κι εσύ πάς νά τού τό πάρεις, γιά νά τόν ελαφρώσεις, ε, αυτό είναι κάπως φυσικό. Είδες τό βάρος πού κουβαλούσε, κινήθηκες από φιλότιμο καί έτρεξες νά τόν βοηθήσεις. Τό νά σηκώσεις όμως μία κουβέντα πού θά σού πεί ο άλλος άδικα, αυτό έχει ψωμί Άν, όταν μάς κάνουν μία παρατήρηση, αμέσως δικαιολογούμαστε, αυτό φανερώνει ότι έχουμε ακόμη μέσα μάς ολοζώντανο τό κοσμικό φρόνημα.

-Γέροντα, πού οφείλεται η δικαιολογία;

-Στόν εγωισμό. Η δικαιολογία είναι πτώση καί διώχνει τήν Χάρη τού Θεού. Πρέπει όχι μόνο νά μή δικαιολογείται κανείς, αλλά καί νά αγαπήσει τήν αδικία πού γίνεται εις βάρος του. Αυτή η δικαιολογία μάς έβγαλε από τόν Παράδεισο. Έτσι δέν τό έπαθε ο Αδάμ; Όταν τόν ρώτησε ο Θεός: «μήπως έφαγες από τό δένδρο πού σου είπα νά μή φάς;», εκείνος δέν είπε: «ήμαρτον, Θεέ μου, ναί, έσφαλα», αλλά δικαιολογήθηκε. «Η γυναίκα πού μου έδωσες, είπε, αυτή μου έδωσε καί έφαγα». Σάν νά έλεγε: «Εσύ φταίς πού έπλασες τήν Εύα»! Μήπως ήταν υποχρεωμένος ο Αδάμ σ’ αυτό τό θέμα νά ακούσει τήν Εύα; Ρωτάει ο Θεός καί τήν Εύα κι εκείνη απαντάει: «Τό φίδι μέ απάτησε». Άν έλεγε ο Αδάμ: «ήμαρτον, Θεέ μου, έσφαλα» καί άν έλεγε καί η Εύα: «εγώ έσφαλα», όλα θά τακτοποιούνταν. Αλλά αμέσως δικαιολογία-δικαιολογία.

-Γέροντα, τί φταίει, όταν κάποιος δέν καταλαβαίνει πόσο κακό είναι η δικαιολογία;

-Τί φταίει; Ότι φταίει! Όταν κανείς δικαιολογεί συνεχώς τόν εαυτό του καί νομίζει ότι οι άλλοι δέν τόν καταλαβαίνουν, ότι όλοι είναι άδικοι καί αυτός είναι πού πάσχει, είναι τό θύμα, από ’κει καί πέρα είναι ανεξέλεγκτος. Καί τό παράξενο μερικές φορές ποιό είναι; Ενώ ο ίδιος έχει αδικήσει καί φταίει, λέει: «Εγώ θά τήν δεχόμουν τήν αδικία, αλλά δέν θέλω νά κολασθεί ο άλλος». Πάει δηλαδή νά δικαιολογηθεί, δήθεν από… αγάπη, γιά νά έρθει σέ συναίσθηση ο άλλος, από τόν οποίο νομίζει ότι αδικήθηκε, καί νά μήν κολασθεί! Ή αρχίζει νά δίνει ένα σωρό εξηγήσεις, μήν τυχόν καταλάβει ο άλλος κάτι λάθος καί… κολασθεί! Βλέπετε ο διάβολος τί λεπτή εργασία κάνει;

(Γ. Παϊσίου Αγιορείτου, «Πνευματικός αγώνας. Λόγοι», τ Γ΄, έκδ. Ι. Ησυχ, Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή, Θέσ/νίκης, σ. 86-89)

Να αναπαύουμε τους ανθρώπους πνευματικά..............Γέρων Παίσιος

Παλιά στους δέκα οι έξι ήταν θεοφοβούμενοι, οι δύο μέτριοι και οι δύο αδιάφοροι, άλλα και αυτοί είχαν μέσα τους πίστη. Σήμερα δεν είναι έτσι. Δεν ξέρω πού θα πάει αυτή ή κατάσταση. Να προσπαθήσουμε τώρα, όσο μπο­ρούμε, να βοηθήσουμε πνευματικά τους ανθρώπους· όπως έγινε τότε με τον κατακλυσμό, με την κιβωτό τού Νώε, έτσι και τώρα Να γλυτώσουν μερικοί, Να μή σακατευτούν πνευματικά. Θέλει πολλή προσοχή, πολλή διάκριση, να δει κανείς τα πράγματα από πολλές πλευρές και να αναπαύση τους ανθρώπους. Μήπως έμενα με αναπαύει Να μαζεύονται οι άνθρωποι ή ήθελα να βλέπω τόσο κόσμο; Όχι, αλλά σ’ αυτήν την κατάσταση πού βρισκόμαστε, θέ­λουν λίγη βοήθεια οι καημένοι οι άνθρωποι. Εγώ δεν έγινα παπάς, για να μην έχω να κάνω με κόσμο, και τε­λικά περισσότερο ασχολούμαι με τον κόσμο.

Αλλά ό Θεός ξέρει την διάθεση μου και μου δίνει περισσότερα από όσα θα μου έδινε αν έκανα αυτό πού με ανάπαυε. Πό­σες φορές παρακαλώ την Παναγία Να μου οικονομήσει έναν τόπο μακρινό, ήσυχο, να μή βλέπω, Να μην ακούω τίποτε, να κάνω προσευχή για όλον τον κόσμο, άλλα δεν μ’ ακούει- σε άλλα τιποτένια μ’ ακούει. Βλέπω ότι τώρα ό Θεός, όταν πρόκειται Να έχω κόσμο, με βιδώνει στο κρεββάτι με κάποια αρρώστια, για να ξεκουραστώ. Δεν μού δίνει την γλυκύτητα πού ένιωθα παλιότερα στην προ­σευχή, γιατί δεν θα μπορούσα να αποχωριστώ από αυτήν. Τότε, όταν ερχόταν κανείς στο Καλύβι, ζοριζόμουν να βγω από εκείνη την κατάσταση την πνευματική.

Εκεί στο Καλύβι γίνομαι πρόγραμμα των ανθρώπων. Διαβάζω μέσα Ψαλτήρι, άπ’ έξω χτυπούν. Τους λέω «περιμένετε ένα τέταρτο» και αυτοί φωνάζουν: «Έ, Πάτερ, σταμάτα την προσευχή· ό Θεός δεν παρεξηγείται». Κατάλαβες; Μέχρις εκεί φθάνουν! Δεν είναι μόνον πού θα σταματήσω, αλλά αν βγω, μετά πάει, τέλειωσε. Ό,τι κάνω μέχρι τότε. Το πρωί, στις έξήμισι-επτά ή ώρα πρέ­πει να έχω τελειώσει και τον Εσπερινό, για να είμαι σί­γουρος. «Φως… πρωϊνόν αγίας δόξης» Την ώρα πού τε­τελειώνετε εσείς τον Όρθρο, εγώ έχω τελειώσει και τα κομποσχοίνια του Εσπερινού. Αν προλάβω να πάρω αντί­δωρο το πρωί, καλά- μετά ούτε τσάι- γίνομαι πτώμα, πέ­φτω κάτω. Ακόμη και το Πάσχα, την Διακαινήσιμο, είχα κάνει ένατες, τριήμερα. Μπορείς δεν μπορείς, πρέπει να μπορείς. Μία μέρα, δεν ξέρω τι εμπόδια είχε ό κόσμος -ίσως είχε φουρτούνα ή θάλασσα και δεν είχε καράβι -και δεν ήρθε κανείς στο Καλύβι. Πά, πά, έζησα μία σι­ναϊτική μέρα, όπως τότε στην σπηλιά της Αγίας Επι­στήμης! Όταν ή θάλασσα έχει φουρτούνα, εγώ έχω μπουνάτσα· όταν έχει μπουνάτσα, τότε έχω φουρτούνα.

Έχω βέβαια την δυνατότητα να πάω κάπου να ησυ­χάσω. Ξέρετε πόσοι μού έχουν πει να μού κάνουν τα έξοδα, για να πάω στην Καλιφόρνια, στον Καναδά; «Έχουμε Ησυχαστήριο, λένε, να ‘ρθής». Αν βρεθώ σε άγνωστο τόπο, θα είναι σαν να βρίσκομαι στον Παρά­δεισο. Δεν θα με ξέρει κανείς, θα έχω το πρόγραμμα μου, θα ζήσω καλογερικά, όπως θέλω. Βλέπεις όμως, όταν τελειώνει ό πόλεμος, τότε απολύεται κανείς. Τώρα έχουμε πόλεμο, πνευματικό πόλεμο. Πρέπει να είμαι στην πρώ­τη γραμμή. Τι μαρξιστές υπάρχουν, τι μασόνοι, τι σατανιστές και τόσοι άλλοι! Πόσοι δαιμονισμένοι, πόσοι αναρχικοί, πόσοι πλανεμένοι έρχονται, για να τους επισφραγίσω την πλάνη τους! Και πόσους μού τους στέλ­νουν, χωρίς να τους προβληματίσουν, άλλοι για να τους ξεφορτωθούν, άλλοι για να μη βγάλουν αυτοί το φίδι από την τρύπα… Να ξέρατε πόσο στριμώχνομαι και από πό­σες μεριές! Πίκρα το στόμα μου από τον πόνο των ανθρώ­πων. Μέσα μου όμως νιώθω παρηγοριά. Αν φύγω, το θεωρώ σαν να φεύγω από την πρώτη γραμμή, σαν να οπισθοχωρώ. Το θεωρώ προδοσία. Έτσι το νιώθω. Μήπως ξεκίνησα για τέτοια πράγματα ή ξεκίνησα για να βοηθάω μοναστήρια; Για άλλου ξεκίνησα και άλλου βρέθηκα, και τώρα πώς παλεύω! Και βλέπεις, ό άλλος δεν μιλάει.

Δεν πάει να διαλύσουν την Εκκλησία; «Δεν πειράζει!», λέει. Πηγαίνει και με τον έναν και με τον άλλον, αρκεί να βολευτεί. Τι να βολευτεί! Αυτόν τον βολεύει ό διάβολος τε­λικά. Αυτά είναι άτιμα πράγματα. Αν ήθελα εγώ να κάνω αυτό πού με ευχαριστεί, ου, ξέρετε πόσο εύκολο ήταν; Σκοπός όμως είναι να κάνω όχι αυτό πού βολεύει εμένα, άλλα αυτό πού βολεύει τον άλλον. Αν σκεφτόμουν πώς να βολευτώ εγώ, έχω την δυνατότητα να βολευτώ σε πολ­λές μεριές. Για να πέρασης όμως στην βουλή τού Θεού, πρέπει να γίνεις «βουλευτής» τού Θεού, όχι «βολευτής» τού εαυτού σου.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Β΄-ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ)

http://gerontes.wordpress.com