Eις μνήμην κυρ Φωτίου Κόντογλου, του Κυδωνιέως, επί τη εκδημία αυτού (13/7/1965)

Κάποιος από εκείνους που αγαπούνε τον Θεό αχόρταστα, σαν τον ρώτηξα να μου δώσει να καταλάβω την αγάπη του Θεού, μου είπε πως τοσο πολύ ένοιωσα αυτή την ενέργεια , ώστε βιαζότανε η ψυχή μου με κάποια ανεκλάλητη χαρά κι αγάπη να βγεί από το στόμα μυ και να πετάξει στον Κύριο και σαν να μην ήξερε τον τρόπο που ζούνε στην πρόσκαιρη τούτη ζωή.

Κι όποιος δοκιμάσει αυτή την αγάπη , και χίλιες βρισιές να ακούσει απο τον άλλο και να κακοπάθει απ΄αυτόν, δεν θυμώνει καταπάνω το, αλλά απομένει σαν να΄ναι κολλημένος στην ψυχή εκεινού που τον έβρισε , είτε με άλλο τρόπο τον έβλαψε .

Και μοναχά στενοχωριέται για όσους δεν λυπούνται τους φτωχούς, είτε μιλάνε καταπάνω στον Θεό, είτε ζούνε με πονηριά.Γιατί αυτός που αγαπά πολύ τον Θεό, ή καλύτερα που δεν αγαπά πια τον εαυτό του, αλλά μονάχα τον Θεό , δε ζητά την δική του την τιμή, αλλά μοναχά εκεινού που τον τίμησε με τιμή αιώνια. Κι αυτό δεν το θέλει με λίγη θέληση , αλλά έχει αυτή τη διάθεση σαν να είναι το φυσικό του, επειδή δοκίμασε πολύ την αγάπη τού Θεού.


Κοντά σ΄αυτά πρέπει να ξέρει κανένας, πως εκείνος που φτάνει σε τέτοια αγάπη με την ένέργεια τού Θεού, υψώνεται απάνω κι από την πίστη , τον καιρό αυτής τής ενέργειας, επειδή με την αίσθηση της καρδιάς και με πολλή αγάπη βαστά μέσα του τον Θεό που τον τιμά με την πίστη του.
Αυτό μάς λέγει καθαρά ο άγιος Παύλος γράφοντας:
«Και τώρα απομένουνε αυτά τα τρία πίστη , ελπίδα , αγάπη και το πιο μεγάλο από αυτά είναι η αγάπη» Γιατί όποιος βαστά τον θεό με την αγάπη, όπως είπα είναι πιο μεγάλος από την πίστη του, επειδή βρίσκεται ολάκερος κυριευμένος από τον πόθο τού Θεού»

Άγιος Διάδοχος Φωτικής , σε μεταγραφή Φωτίου Κόντογλου από το βιβλίο «Πηγή Ζωής»

Καλό Παράδεισο να έχει ο απολογητής της πονεμένης Ρωμιοσύνης , ο αναβιωτής της ορθόδοξης εικονογραφίας και δικός μας δάσκαλος κυρ Φώτης, ο Αϊβαλιώτης και Λέσβιος , που έφυγε σαν σήμερα για την αληθινή πατρίδα ...

http://filokalia.tk/