Κυριακή ΙΒ΄Λουκά, (Δέκα λεπρών) - Αγνωμοσύνη : Ένας δολιοφθορέας της κοινωνίας

Με τη λήξη του εικοστού αιώνα δεν άλλαξαν μόνο κάποιες ισορροπίες στον περιβάλλοντα κόσμο μας. Οι επόμενοι αιώνες θα οφείλουν ανεκπλήρωτη ευγνωμοσύνη για την εξάλειψη των κακών που μας τρομοκράτησαν όσο και οι πόλεμοι. Λ.χ. η φυματίωση, η πολιομυελίτιδα, η λύσσα, η λέπρα κ.α. ακόμα έχουν σχεδόν εξουδετερωθεί. Η τελευταία που μας θυμίζει την τραγική συνέπεια που είχε για τους ασθενείς το γνωστό βιβλίο και τώρα η τηλεοπτική σειρά «ΤΟ ΝΗΣΙ», εξακολουθεί να σημαδεύει τη μνήμη μας και την πρόσφατη ιστορία.

Δεν είναι μόνο το αποτρόπαιο θέαμα των νεκρών μελών ενός ζωντανού θανάτου, που συνοδεύουν τον ασθενή. Τραγικότερη ακόμη ήταν η φυσική και κοινωνική απομόνωση σε έρημους τόπους και ξερονήσια (Σπιναλόγκα), δίνει το πιο φρικτό πλήγμα, όχι στο καταπληγωμένο σώμα, αλλά στην ευαίσθητη ψυχή των καταδίκων και απόκληρων της μοίρας.

Ένα τέτοιο θέαμα και μια κραυγή προκάλεσαν την ανθρώπινη ευσπλαχνία του Χριστού και συγχρόνως την θαυματουργική θεραπεία των. Η σπαρακτική κραυγή από μακριά: «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς», ήταν αρκετή για να απλωθεί το έλεος Του πάνω στα άρρωστα μέλη, να θεραπεύσει τα έλκη και να ζωογονήσει τα σώματα, καθαρίζοντας τα από τον ιό της λέπρας.

Έτσι στο άκουσμα της φωνής, «πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσιν» ένοιωσαν μια ανεξήγητη δύναμη να κατευθύνει τα βήματα τους, γι’αυτό σε λίγο σπεύδουν έξαλλοι από χαρά και διαπιστώνοντας ότι το όνειρο έγινε χειροπιαστή πραγματικότητα γέμισε χαρά φίλους και συγγενείς.

Το μόνο ανεξήγητο είναι πως άφησε να εισχωρήσει η αγνωμοσύνη και η αχαριστία στις ψυχές των εννέα. Το βέβαιο είναι πως η αγνωμοσύνη και η αχαριστία ανήκουν στα έλκη της ψυχής όπου η θεϊκή παρέμβαση φαίνεται αναποτελεσματική και αδύνατη. Γιατί εδώ υπάρχει «σημείον» όπου εδρεύει το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας του ανθρώπου και για το οποίο ο Χριστός σταυρώθηκε για να μείνει απαραβίαστο. Έτσι η αχαριστία απέναντι στο Θεό βαρύνει αποκλειστικά τον αγνώμονα και στην προκειμένη περίπτωση τους εννέα από τους δέκα πρώην λεπρούς. Κι’ ακόμα πιο πολύ βαρύνεται γιατί αν κάποιος είναι αχάριστος προς τον Θεό, τι θα γίνει προς τους άλλους κάποτε;, σημειώνει ο ι. Χρυσόστομος. Και καταλήγει: ας μη γινόμαστε αγνώμονες ούτε να αμελούμε την ευχαριστιακή αναφορά μας με λόγια σ’ Εκείνον που μας ευεργέτησε με έργα. Τα κέρδος στο κάτω- κάτω πάλι σ’ εμάς επανέρχεται, αφού όντας ευγνώμονες, προδιαθέτουμε τους ευεργέτες μας για ακόμα μεγαλύτερη ευεργεσία.

Αντίθετα η αγνωμοσύνη και η αχαριστία πληγώνουν πάντα τους φιλότιμους και καταστρέφουν την διάθεση που είχαν να προσφερθούν και να προσφέρουν περισσότερα. Το τελευταίο δεν αφορά βέβαια εκείνους τους ηρωικούς μάρτυρες που ξεχώρισε η ιστορία και σε όσους πίστεψαν πράγματι στο Χριστό. Γι’ αυτούς ισχύει μάλλον το αντίθετο αφού η πίστη τους δίνει δύναμη να κάνουν πράξη το λόγο: «πάτερ άφες αυτοίς..». Γνωρίζουν εξ άλλου πως η αχαριστία και η αγνωμοσύνη πολλές φορές είναι η μόνη ανταμοιβή του ευεργέτη, όταν βέβαια δεν είναι το μαρτύριο, όπως έδειξε η κορυφαία πράξη του Γολγοθά.

Εδώ όμως αποκαλύπτεται η αξία της ευεργεσίας σ’ ένα κόσμο που την περιφρονεί ή την χλευάζει, αλλά η αξία της ευγνωμοσύνης είναι εκείνη που θεραπεύει τα έλκη της ψυχής και χαρίζει την αιώνια ζωή στον ευγνώμονα Σαμαρείτη.

http://www.gonia.gr/