Διατί λοιπὸν νὰ γογγύζῃς καὶ νὰ μὴ εὐχαριστῇς τὸν Θεόν;

Διατί λοιπὸν νὰ γογγύζῃς καὶ νὰ μὴ εὐχαριστῇς τὸν Θεόν;*


Σύγχρονος Μοναχικὸς Χαρισματικὸς Λόγος Ζωῆς καὶ ̓Αληθείας

῞Αγιον ῎Ορος, τῇ 2ᾳ ̓Ιουλίου 1945

Δεῦρο ἡ καλή μου καὶ ἠγαπημένη ἀδελφούλα καὶ πάλιν νὰ παραμυθήσω τὰς θλίψεις σου. Δεῦρο τὰ σπλάγχνα μου, τῆς ψυχῆς ἡ μικρούλα τροφός μου καὶ ἐσαεὶ βοηθός μου, ἡ πνευματικὴ συνεργάτις, ἡ καλὴ καὶ ἀγαπητὴ ἀδελφούλα μου καὶ τὸν Θεὸν εὐλογήσωμεν μὲ γλυκεῖαν τῆς καρδίας φωνήν, διὰ στόματος ἐκφωνουμένης καὶ διὰ νοὸς ἐνηχουμένης, εὐλόγει, λέγοντες, ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ πάντα τὰ ἐντός μου τὸ ῎Ονομα τὸ ῞Αγιον Αὐτοῦ!

Βλέπεις πόσον μᾶς ἀγαπάει ὁ Κύριος; Βλέπεις πόσον εἴμεθα οἱ ἀχάριστοι εὐτυχεῖς; Στρέψε τὸν νοῦν σου, χρυσῆ μου ψυχούλα, καὶ ἴδε τὴν πατρίδα σου, τὸ χωρίον σου, πόσοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν καλύτεροι ἀπ ̓ τὰ μᾶς καὶ δὲν εὐδόκησεν ἐπ ̓ αὐτοῖς ὁ Θεός. ̓Ενθυμήσου πόσοι καλοὶ Χριστιανοὶ εἶναι μέσα εἰς αὐτὸ καὶ δὲν ἐπέβλεψεν ἐν αὐτοῖς ὁ γλυκύς μας Χριστός, ἀλλ ̓ εἰς τὸ ἰδικόν μας τὸ μικρὸν καὶ δυστυχὲς καλυβάκι ἐπέβλεψεν ἡ ἀγαθότης Αὐτοῦ, τὸ γυμνὸν παντὸς ἀγαθοῦ -οὐδενὸς ἄλλου εἰμὴ βλασφημίας- καὶ ὅμως, μέγα τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου! ῎Οντως, θαῦμα ἐξαίσιον νὰ βλέπῃς ἐσήμερον ἐξ ἡμῶν νὰ δοξολογῆται ὁ Θεός, νὰ εὐφραίνεται ἡ Κυρία καὶ Δέσποινα τοῦ παντός, ἡ γλυκειά μας καὶ ὄντως Μητέρα!

Δὲν εἶναι θαυμάσιον; ̔Ο Προστάτης τοῦ χωριοῦ μας, ὁ Τίμιος Πρόδρομος, νὰ μὴ ἐξελέξῃ ἄλλο σπιτάκι ἀπὸ τὰ λίαν καλὰ τοῦ χωριοῦ μας, ἀλλὰ τὸ ἐδικόν μας, καθὼς μὲ ἐφανέρωσεν ὁ Θεὸς πρὸ ἐτῶν 14, ὅτι Αὐτὸς ἔχει με ἀναλάβει, Αὐτὸς προστατεύει καὶ ἀπ ̓ Αὐτὸν νὰ ζητῇς ὅ,τι θέλεις... καὶ νὰ τὸν ἔχω Προστάτην καὶ ̔Οδηγόν, Κηδεμόνα, Γέροντα. Στὸ μικρὸ Καλυβάκι μου Αὐτὸν ἑορτάζομεν. Αὐτὸς εἶναι Πατέρας καὶ ἡ Παναγία ἡ Μητέρα!

῎Οντως, μέγα θαυμάσιον! ̓Αλλ ̓ εἰς ποῖον; Εἰς ἕνα οὐτιδανόν, εἰς ἕνα ἐλάχιστον, ἄπορον παντὸς ἀγαθοῦ! Ποῖον καλὸν εἶδεν ὁ Κύριος ἀπὸ ἐμένα νὰ μὲ χαρίσῃ τόσα πολλὰ ἀγαθά;

Τοῦτο νὰ κάμῃς καὶ ἐσύ, ἀδελφούλα μου· ποίησον τοῦ βίου σου ἀνασκό- πησιν, μελέτησον τίνι τρόπῳ παρῆλθες, ἐνθυμήσου τὰς πολλὰς εὐεργεσίας τῆς Παναγίας καὶ τοῦ γλυκυτάτου Υἱοῦ Της καὶ Σωτῆρος ἡμῶν καὶ οὕτω νὰ ἔχῃς ὑπομονὴν εἰς τοὺς πειρασμούς. Πάντοτε βοηθεῖ ὁ Θεός, πάντα προφθάνει, ἀλλὰ θέλει ὑπομονήν. ̓Ακούει ἀμέσως ὅταν φωνάζωμεν, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὸ ἰδικόν σου μυαλό. Νομίζεις ὅτι ἀμέσως δὲν ἔφθασεν ἡ φωνή σου εἰς τοὺς ̔Αγίους, εἰς τὸν Θεόν, εἰς τὴν Παναγίαν. Προτοῦ ἐσὺ νὰ φωνάξῃς, οἱ ῞Αγιοι ἔτρεξαν εἰς βοήθειαν τοῦ Δ., γνωρίζοντες ὅτι ἐσὺ θὰ τοὺς φωνάξῃς καὶ θὰ ζητήσῃς τὴν προστασίαν Τους, ἀλλὰ ἐσὺ μὴ βλέποντας, μὴ γνωρίζοντας, θέλεις εὐθὺς ὡς ἀστραπὴ νὰ σὲ γίνῃ καλά.

̓Αλλά, δὲν εἶναι ἔτσι. ̔Ο Κύριος ζητεῖ τὴν ὑπομονήν, νὰ ἴδῃ τὴν πίστιν σου. Δὲν εἶναι μόνη ἡ προσευχὴ ὅπου νὰ λέγῃ κανεὶς ὡσὰν παπαγάλος, ἀλλὰ πρέπει [νὰ συντρέχουν] καὶ ὅλα τὰ συνακόλουθα.
῎Ανθρωπος, λέγει, χωρὶς ὑπομονήν, λύχνος χωρὶς λάδι. ̓Ιδού, ἦλθεν ὁ Δ., ἐζημιώθης ὅμως, διότι δὲν εἶχες μακροθυμίαν καὶ νὰ τὸν περιμένῃς μὲ πίστιν, ὁπότε νὰ κερδίζῃς ἀμφότερα.

Τώρα θυμώνεις διὰ τὴν Β. ̓Εγὼ σὲ λέγω, ὅτι θᾶττον ἤ βράδιον θὰ τὴν ἰδῇς πάλιν ὅπως θέλεις κοντά σου. ̓Εὰν ἀρέσῃ [εἰς τὸν Θεὸν] αὐτὸ ποὺ ζητεῖς καὶ νοσταλγεῖ ἡ ψυχή σου, χωρὶς ἄλλο θὰ γίνῃ. ̓Αλλά, θέλει προσευχὴ μεθ ̓ ὅλης ψυχῆς καὶ δι ̓ ὑπομονῆς νὰ τὸ περιμένῃς. Δὲν ὠφελεῖ ἄν ἀθυμῇς, ἄν στενοχωρῆσαι, ἄν λέγῃς λόγια, ἀλλὰ πρέπει νὰ κλείνῃς τὸ στόμα, κανεὶς νὰ μὴν σὲ ἐννοῇ καὶ νὰ ἐβγαίνῃ καπνὸς ἀπ ̓ τὰ μάτια, ὄχι ἀπὸ τὴν μύτη.

̓Εγώ, ἀδελφή μου, μάρτυς ὁ Κύριος, ὁ ἀπολλύων πάντας τοὺς λαλοῦντας τὸ ψεῦδος, μεγάλως ἔχω κερδίσει ἀπὸ αὐτὰ ποὺ σὲ λέγω, τόσον ὥστε νὰ νομίζῃς ἀπὸ τὸν πόνον, ὅτι θὰ βγῇ ἡ ψυχὴ ὡς ἐν καμίνῳ πυρός.

Κι ὅμως, ἀφοῦ παρέλθει, ἔρχεται τόση παράκλησις ὡσὰν νὰ εἶσαι μέσα εἰς τὸν Παράδεισον, χωρὶς σῶμα. Σὲ ἀγαπᾶ ὁ Χριστός, σὲ φιλεῖ γλυκὰ ἡ Παναγία, σὲ χαίρονται ὅλοι οἱ ῞Αγιοι ῎Αγγελοι, σὲ θαυμάζουν!

Βλέπεις πόσα ἀγαθὰ προξενοῦσιν αἱ θλίψεις; ῞Οταν θέλῃς νὰ ἰδῇς ἀγάπην Χριστοῦ, ὑπόμεινον εἰς ὅ,τι σοῦ ἔλθει. ῎Οχι ὅπου ἀρέσεις ἐσύ, ἀλλ ̓ ὅπου θελήσει ὁ Κύριος νὰ σὲ δοκιμάσῃ. Οὐδὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ κάμνομεν προαιρετικά, ὅσον ἀνώτερα μυριοπλασίως ὅσα μᾶς στέλνει ὁ Κύριος παρὰ προαίρεσιν.
Κόκκαλον πρὸς κόκκαλον καὶ αἷμα πρὸς αἷμα, τόσον τὸν ἄνθρωπον πολεμεῖ ὁ ἐχθρός, θελήσει Θεοῦ, ὅπου νὰ ῥέῃ, νὰ λειώνῃ ὡσεὶ κηρός. Καὶ ὅταν ὅμως παρέλθῃ ἡ δοκιμασία, πληροῦσαι ὅλος χαράν, περικυκλοῦσαι ἀπὸ ἄπλετον φῶς καὶ βλέπεις μυστήρια, ἅπερ οὐκ ἔστι γλῶσσα λαλῆσαι καὶ τότε πλέον διψᾷς πότε πάλιν νὰ ἔλθουν οἱ πειρασμοί, ἀφοῦ ἤδη ἔχουν τόσην ὠφέλειαν. Οὗτος εἶναι ὁ δρόμος κατὰ ἀλήθειαν καὶ ὁ γράφων σοι ἐκ πείρας τὴν ἀλήθειαν μαρτυρεῖ.

̓Ανδρίζου, λοιπόν, ἀγαπητὴ ἀδελφούλα μου, καὶ ἴσχυε ἐν Κυρίῳ,ὑπομένουσα εἰς ὅ,τι σοὶ ἔρχεται, ἐκδεχομένη μετὰ τὸν πόνον γαλήνην καὶ Χάριν Θεοῦ καὶ εἶσαι ὡς λέγω περιστερά, καὶ ὄχι κόρακας, ὁποὺ μὲ λέγεις. Πήγαινε μὲ τὸν Δ. νὰ ἰδῇς μίαν ψυχὴν ὅπου ἔχω ἀναθρέψει πνευματικῶς
πολλὰ ἔτη. ̓Εμένα ἔχει ἀρχῆθεν πατέρα. ̔Ε. ̓Ι., ὁδὸς ....., ἀριθ. ..., ̓Αθῆναι.

Σὲ εὔχομαι, ἀδελφός σου ̓Ιωσήφ.

̓Επαναλαμβάνω καὶ συνδέω πάλι συνέχειαν, ἀγαπητὴ ἀδελφούλα μου.
Αὐτὴ ἡ ̔Ε., ὁποῦ σὲ γράφω νὰ πᾶς, εἶναι ἀπ ̓ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ λόγῳ τῆς ἀνωμαλίας [τῶν καιρῶν] ἦλθαν αὐτοῦ μὲ τὸν ἄνδρα της καὶ δύο παιδάκια. ̔Οδήγησέ την εἰς ̓Εκκλησίαν τοῦ [Μητροπολίτου] ἁγίου Φλωρίνης [Χρυσοστόμου], διότι δὲν γνωρίζει. Εἶναι ἀληθινὸς μαργαρίτης Χριστοῦ. ῎Ας εἶναι μαζὶ καὶ ὁ Δ. νὰ διδάξῃ λόγια πνευματικὰ εἰς τὸν ἄνδρα της.
῎Ας σοῦ γράψω τώρα καὶ τὴν αἰτίαν ὁποῦ γύρισα μὲ τὸν εὐλογημένον̓ Αρχιερέα μας [πρώηνΦλωρίνης].

̓Εγὼ ἐπείσθην εἰς τοῦ πατρὸς ̓Ακακίου [Παππᾶ] τὰ λόγια ὁποῦ μᾶς ἔγραψε ἐδῶ, ὅτι οἱ πρῶτοι ̓Αρχιερεῖς ἐπρόδωσαν τὸν ̓Αγῶνα [τοῦ Πατρίου ̔Ημερολογίου] καὶ πολλὰ καὶ διάφορα ἐναντίον τους.

῞Ενεκα λοιπὸν ὅπου εἶμαι πάντα κλεισμένος καὶ δὲν ἐβγαίνω πουθενὰ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα, δὲν ἦλθε κανεὶς νὰ μοῦ εἰπῇ ἀπ ̓ τοὺς ἄλλους πῶς ἔχει ἡ ἀλήθεια. Δι ̓ αὐτὸ ἤμην ὡς οἱ λοιποί, φρονῶν ὅτι δὲν εἶναι ἐντάξει. ̓Αλλὰ δὲν ἤμουν καὶ πολέμιος, ὅπως κάμνουν ἐδῶ μερικοί, ποὺ ὑβρίζουν καὶ λέγουν τὰ μύρια.

Δι ̓ αὐτὸ ὁ πολὺ ̓Αγαθός μας Θεός, βλέπων τὴν ἄγνοιαν ὅπου εἶχον, δὲν μὲ ἄφησεν εἰς τὸ σφάλμα, ἄν καὶ κάθε ὀλίγον ἤρχοντο οἱ τοῦ [Βρεσθένης] Ματθαίου καὶ μοῦ ἔλεγαν τὰ συνήθη, ἐνῶ ἐγὼ ἀντιθέτως τοὺς ἔλεγα, ὅτι τὸ σχίσμα εἶναι χειρότερον ὅλων, ἡ δὲ ὁμόνοια εἶναι Θεοῦ ἐντολὴ καὶ φέρει καλὰ ἀποτελέσματα. Τέλος, βλέποντας ὁ Θεὸς τὴν ψυχήν μου, ζωηρὰ καὶ φαεινότερα τοῦ ἡλίου μοῦ ὑπέδειξε ὅτι εἶμαι ἔξω πεσμένος καὶ ὅτι ὅλοι αὐτοὶ τοῦ Ματθαίου καὶ οἱ λοιποί, ὅπου ἐχωρίσθησαν, εἶναι ἐσφαλμένοι καὶ δημιουργοῦν ἀνόνητον (ἀνωφελὲς) σχίσμα εἰς βάρος τῆς ὑπερηφάνου ψυχῆς των, καθ ̓ ὅτι ἄλλο δὲν εἶναι τὸ αἴτιον, εἰμὴ ὁ ἐγωϊσμός των.

Δὲν ἔχω καιρὸν νὰ σὲ γράψω τὸ θαῦμα ὅπου ἔγινεν εἰς ἐμένα. ̔Ως ἐκ τούτου, ἐφώναξα τὸν πάτερ ̓Αντώνιον [Μουστάκαν] νὰ μὲ ἐξηγήσῃ πῶς ἔχει τὸ πρᾶγμα καὶ εἶδον ἀληθῶς ὅτι ἔσφαλα ἐξ ἀγνοίας. Βλέπεις λοιπὸν τὴν ἀγαθότητα τοῦ Κυρίου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πολλάκις ἐξ ἀγνοίας πλανᾶται ἤ ἄλλοι τὸν παρασύρουν, ἀλλ ̓ ὅταν εἶναι εὐθεῖα ψυχὴ δὲν ἀφήνει ὁ Κύριος, ἀλλὰ πολλαχῶς θὰ τὸ φέρῃ νὰ τὸν φωτίσῃ.

Τοῦτο μὲ κάμνει νὰ γίνωμαι χῶμα, στάκτη, σκουλίκι τῆς γῆς! Ποῖος ἤμην ἐγὼ ὁ τυφλός, ὁ ἄμοιρος πάσης ἀγαθωσύνης καὶ τί ἔπραξα καλὸ εἰς τὸν Πλάστην μου, ὁποῦ τόσην φροντίδα ἔχει δι ̓ ἐμένα, τόσον τὸν μέλλει νὰ μὴ κολασθῶ, ὅπου ὑπὲρ τοὺς καλοὺς συνηλικιῶτας μου μὲ ἠγάπησε καὶ τὴν Χάριν Του πλουσίαν μὲ δίδει νὰ ὁμιλῶ, νὰ προσεύχωμαι, νὰ γράφω, νὰ διηγοῦμαι τὰ λόγια Του!
Δὲν θαυμάζεις, ἀγαπητὴ ἀδελφούλα μου, ἐνθυμουμένη τὴν κοσμικήν μου ζωήν; ῎Ημην ἐγὼ διὰ Μοναχός;

Διατί λοιπὸν νὰ γογγύζῃς καὶ νὰ μὴ εὐχαριστῇς τὸν Θεόν;

̓Εὰν ἐγὼ σοῦ γράψω τοὺς πειρασμούς, ὁποῦ πάσχω, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρατήσῃς καὶ ὅμως, ἡ Χάρις τῆς Παναγίας ὅλα τὰ διαλύει!

Μὴν βιάζῃς τὸν Δ. διὰ Μοναχόν. Αὐτοῦ καλὰ περιπατεῖ. Δῶσ ̓ του πολλὰς εὐχὰς καὶ φιλήματα καὶ θὰ τὸν γράψω τώρα χωριστ, διὰ νὰ μὴν εἶναι πολλὰ εἰς τὸν φάκελον καὶ παραπέσει καὶ ἔχε ὑπομονήν, διότι ἡ Βασίλισσα Θεοτόκος καὶ Κυρία τῶν ὅλων δὲν μᾶς ἀφήνει· Αὐτὴ προσεύχεται δι ̓ ἡμᾶς!

Δὲν γράφεις τί κάμνουν ὁ Μ., ἡ Μ. κλπ.

Σὲ εὔχομαι πάλιν,

 ̓Ιωσήφ.



(*) Περιοδ. «῞Αγιος Κυπριανός», ἀριθ. 333/ ̓Ιούλιος-Αὔγουστος 2006, σελ. 318-320.

http://www.synodinresistance.org/