Τί θα μπορούσαμε να πούμε για την αγάπη μέσα στο γάμο;

Πιστεύω ότι θα έπρεπε η εκκλησία να δίνει σε όλους τους νεόνυμφους ένα δώρο, που θα ήταν ένα ωραίο κάδρο με τον ύμνο της αγάπης που έχει γράψει ο απόστολος Παύλος (Α’ Κορινθίους κεφ. 13)! Όχι βέβαια για να το κρεμάσουν στο σαλόνι τους, αλλά στην καρδιά τους… Ελάτε όμως που δεν μελετούμε όλοι το λόγο του Θεού, και πάλι από εκείνους που τον μελετούν λίγοι τον εφαρμόζουν και πολλοί λιγότεροι τον εφαρμόζουν χωρίς προσαρμογές! Γι’ αυτό χρειάζεται να συζητήσουμε από ψυχολογική τουλάχιστον άποψη ορισμένα θέματα που θα μας βοηθήσουν να αναπληρώσουμε κάποιες αδυναμίες μας. Αγάπη σημαίνει ότι προσπαθώ να καταλάβω τί αρέσει και τί ευχαριστεί το σύντροφό μου. Είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πολλές φορές όταν έρχονται ζευγάρια στο ιατρείο μου και εκεί να διαπιστώνουν ότι κάποια πράγματα που κάνει ο ένας εκνευρίζουν τον άλλο, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται η επικοινωνία! Αγάπη σημαίνει πριν απ’ όλα, ότι προσπαθώ να καταλάβω το χαρακτήρα του και τις αδυναμίες του, ώστε να αποφύγω να τον πληγώσω.

 Αγάπη σημαίνει απαραίτητα σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου. Αγάπη σημαίνει να ανέχομαι τα ελαττώματα και τα λάθη του. Παράλληλα επιδιώκω να τον βοηθήσω να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος. Θα μου πείτε καλά, όλα αυτά πώς να τα εφαρμόσει κανείς; Κατ’ αρχήν δεν πρέπει να βγάζει γρήγορα συμπεράσματα, που σημαίνει ότι χρειάζεται να μελετάει κάθε πρόβλημα και να το συζητάει με το σύντροφό του. Ακόμη και αυτό το θέμα της συζήτησης δεν είναι όλοι σε θέση να το πετύχουν ικανοποιητικά. Κατά συνέπεια, ίσως χρειαστεί να το βάλουμε σαν στόχο να βελτιώσουμε το επίπεδο συζήτησης αλλά και επικοινωνίας. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δώσουμε χρόνο στον άλλο, και να περιορίσουμε τον εαυτό μας στην κατάλληλη στιγμή, ώστε να μην κλέβουμε πάντοτε εμείς οι ίδιοι την παράσταση! Ακούω να μου λένε πολλές γυναίκες ότι ο άνδρας τους δεν βοη­θάει ενεργά στο σπίτι.. Όταν όμως αναλύονται τα πράγματα, βλέπει κανείς όχι εκείνες έχουν ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης διότι όταν πάει να κάνει κάτι εκείνος αρχίζουν τις φωνές ότι δεν το έκανε καλά, ότι αυτές το θέλουν αλλιώς κ.λπ., ώστε στο τέλος να βγαίνει το συμπέρασμα ότι μόνον ό,τι κάνουν εκείνες γίνεται σωστά και άρα ο άνδρας δεν πρέπει να ανακατεύεται!

 Πολλά πράγματα οι άνδρες τα θεωρούν αυτονόητα ενώ για τις γυναίκες έχουν σημασία οι επισημάνσεις. Για παράδειγμα, το να μην εκφράζουν πάντα τα συναισθήματά τους ή να τα εκφράζουν με έμμεσο τρόπο. Λόγου χάρη· «σου αγόρασα αυτό που σου αρέσει» σημαίνει σίγουρα ότι νοιάζομαι για σένα και σ’ αγαπώ. Ίσως όμως μια γυναίκα να περιμένει να το ακούσει ξεκάθαρα και να ψυχρανθεί αν αυτό δεν γίνει! Γι’ αυτό θα πρέπει πάντοτε να κοινοποιούμε τις σκέψεις μας για το πως επιθυμούμε να γίνουν ορισμένα πράγματα, έτσι ώστε να τροποποιείται ανάλογα η συμπεριφορά του συντρόφου μας. Μερικές γυναίκες ασκούν έντονη κριτική στους άνδρες τους, γιατί έτσι νιώθουν ότι τα καταφέρνουν καλύτερα και ηρωοποιούν τον εαυτό τους. Όμως οι άνδρες τους ψυχραίνονται γιατί εκλαμβάνουν τη στάση αυτή σαν μη αναγνώρισή τους από το σύντροφό τους, με αποτέλεσμα να μην αποδίδουν συναισθηματικά και οι ίδιοι. Τότε ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος που είναι δύσκολο να σπάσει…

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή εδώ και πάντοτε να θυμόμαστε το παραμύθι του Αισώπου «με το βοριά και τον ήλιο που παραβγήκαν στη δύναμη» και νίκησε ο ήλιος επειδή ήταν ήρεμος και γλυκός, ενώ ο βοριάς σε κάθε του απότομη προσπάθεια έφερνε το αντίθετο αποτέλεσμα… Πιό πολλά θα πετύχουμε με το γλυκό τρόπο παρά με το αγρίεμα. Ξέρω πολλές γυναίκες που δεν διεκδικούν με φωνές το δίκιο και την άποψή τους αλλά έφτασαν στο σημείο μετά από καιρό, να ζητούν τη γνώμη τους πάντοτε οι άνδρες τους και συνήθως να την εφαρμόζουν… Αντίθετα, γνώρισα περιπτώσεις όπου οι σύζυγοι (γυναίκες) εφάρμοζαν σχολαστικά το «μία σου και μία μου!» με αποτέλεσμα να γίνεται το σπίτι πεδίο μάχης καθημερινά και στο τέλος να χωρίσουν κι όλας.

 Πρέπει λοιπόν να δείχνουμε κατανόηση στο σύντροφό μας, όπως δείχνουμε και στα παιδιά μας που τα δικαιολογούμε όταν κάνουν ένα λάθος, επειδή τα αγαπάμε… Οι διαφορές μέσα στο γάμο πρέπει να γίνουν αντικείμενο προσοχής και των δύο και όταν ενοχλούν να προσπαθεί ο καθένας να «τορνάρει» τις ανωμαλίες του για να πλησιάσει με τον άλλο. Αυτό δεν είναι ταπεινωτική υποχώρηση αλλά ωριμότητα χαρακτήρα, για το καλό και των δύο.

 (π. Αντωνίου Ι. Στυλιανάκη, ιατρού- παιδοψυχιάτρου, «Αποκρίσεις σε υπεύθυνους γονείς», εκδ. Αποστ. Διακονία)

http://fdathanasiou.files.wordpress.com/