Γέροντας Πορφύριος: Όλα νά τ’ αντιμετωπίζουμε μέ αγάπη, μέ καλοσύνη, μέ πραότητα, μέ υπομονή καί μέ ταπείνωση

Συμβαίνει πολλές φορές νά αισθάνεται κανείς υπερβολική στενοχώρια γιά τήν κατάσταση του κόσμοu. Νά ϋποφέρει πού βλέπει ότι τό θέλημα του Θεοϋ δέν γίνεται σήμεραα π’ τούς άνθρωπους η κι απ’ τόν ‘ίδιο. Νά πονάει μέ τόνπόνο τό σωματικό καί τόν Ψυχικό των αλλων. Ή εύαισθησία αύτή είναι ένα δώρο του Θεοϋ. Στίς γuναίκες τή συναντάμε συχνότερα. Οί ψυχές πού εχοuν αύτή τή λεπτότητα είναι Ιδιαίτερα δεκτικές στά μηνύματα καί στή θέληση του Θεοϋ. Αύτές οί εύαίσθητες ψυχές έχοuν τή δυνατότητα νά προχωρήσοuν πολύ στήν εν Χριστώ ζωή, διότι αγαπάνε τόν Θεό καί δέν θέλουν νά Τόν λυπήσουν.

Διατρέχουν, όμως,έναν κίνδυνο. “ Αν δέν δώσουν στόν Χριστό μέ εμπιστοσύνητή ζωή τοuς, είναι δυνατόν τό πονηρό πνεύμα νά εκμεταλλευθεί τή λεπτότητά τοuς καί νά τίς οδηγήσει σέ λύπη καί σε απελπισία.

Ή εύαισθησία δέν έχει διόρθωση. Μπορεϊ μόνο νά μετασχηματισθεί,νά μεταποιηθεϊ, νά μετατραπεί, νά μεταμορφωθεϊ,νά μεταστοιχειωθεϊ, νά γίνει αγάπη, χαρά, θεία λατρεία. Πώς; Μέ τή στροφή πρός τά άνω. Νά στρέφετε τήν κάθε. θλίψη στή γνώση του Χριστού, στήν αγάπη Του,στή λατρεία Tou. Κι ό Χριστός πού συνεχώς περιμένει μέλαχτάρα νά μας βοηθήσει, θά σας δώσει τήν χάρι Του καίτή δύναμή Tou καί θά μετατρέφει τή θλίψη σέ χαρά, σέ αγάπη γιά τούς αδελφούς, σέ λατρεία πρός τόν ‘ίδιο. ‘Έτσι θά φύγει τό σκοτάδι. Νά θuμασθε. τόν ‘Απόστολο Παϋλο. Τί ελεγε; «Νυν χαίρω έν τοίς παθήμασί μου»”15.Ή Ψυχή σας νά δίδεται στήν ευχή, «Κύριε ‘Ιησοϋ Χριστέ,έλέησόν με», γιά ολες σας τίς εγνοιες, γιά όλα καί γιά Ολους. Μήν κοιτάζετε αυτό πού σας συμβαίνει, αλλά νάκοιτάζετε τό φως, τόν Χριστό, όπως τό παιδί κοιτάζει τήν μητέρα του, όταν κάτι του συμβεί. ‘Όλα νά τά βλέπετε χωρίς αγχος, χωρίς στενοχώρια, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο.Δέν είναι ανάγκη νά προσπαθείτε καί νά σφίγγεσθε. ‘Όλη σας ή προσπάθεια νά ειναι ν’ άτενίσετε πρός τό φως, νά κατακτήσετε τό φως. ‘Έτσι, αντί νά δίδεσθε στή στενοχώρια,πού δέν είναι του Πνεύματος του Θεοϋ, θά δίδεσθε στή δοξολογίατου Θεοϋ.

‘Όλα τά δυσάρεστα, πού μένουν μέσα στήν Ψυχή σας καί φέρνουν αγχος, μπορούν νά γίνουν άφορμή γιά τή λατρεία του Θεου καί νά παύσουν νά σας καταπονοϋν. Νά εχετε έμπιστοσύνη στόν Θεό. Τότε ξενοιάζετε καί γίνεσθε όργανά Του. Ή στενοχώρια δείχνει ότι δέν έμπιστευόμαστε τή ζωή μας στόν Χριστό. «’Εν παντί θλιβόμενοι, αλλ’ου στενοχωρούμενοι» “ 16, δέν λέει πάλι ο ‘Απόστολος Παύλος;

‘Όλα νά τ’ αντιμετωπίζετε μέ αγάπη, μέ καλοσύνη, μέ πραότητα, μέ ύπομονή καί μέ ταπείνωση. Νά είστε βράχοι.’Όλα νά ξεσπάνε πάνω σας καί σάν τά κύματα νά γυρίζουν πίσω’ έσείς νά είστε άτάραχοι. ‘Αλλά θά πείτε: «”Ε,γίνεται αύτό;». Ναί, μέ τήν χάρι του Θεου γίνεται πάντoτε. Άν τα παιρνομε ανθρώπινα, δεν γίνεται. Αντί, όμως,νά σας έπηρεάζουν δυσμενώς, μπορούν όλα νά σας κάνουνε καλό, νά σας στερεώνουνε στήν ύπομονή, στήν πίστη. Διότι γυμναστική είναι γιά μας όλες οί άντιδράσεις του περιβάλλοντος καί οί δυσκολίες γύρω μας. Γυμνάζομε τόν εαυτό μας πάνω στήν ύπομονή, στήν καρτερία. ‘Ακούστε εναπαράδειγμα.

Είχε ελθει ενας μιά φορά καί μου ελεγε τά παράπονά του γιά τήν γυναίκα του. Του λέγω, λοιπόν:- Τόσο κουτός ανθρωπος εισαι;- Κουταμάρες ειναι αυτά πού λέω;- Μεγάλες κουταμάρες, λέω. ‘Ετούτη έδω, ή γυναίκα σου, σ αγαπαει πολύ.Ναι, αλά μου κάνει αυτά …- Σου τά κάνει αυτά, γιά νά σ’ άγιάσει, αλλά έσένα δέν κόβει τό μυαλό σου. ‘Εξοργίζεσαι καί, αντί ν’ άγιάζεις,κολάζεσαι.

“ Αν είχε, ομως, ύπομονή καί ταπείνωση, δέν θά εχανε τις ευκαιριες του αγιασμού.Είναι μεγάλο πράγμα, μεγάλη αρετή ή ύπομονή. Ό Χριστός είπε: «”Αμα δέν εχετε ύπομονή, θά χάσετε τίς Ψυχές σας γιά νά τίς κερδίσετε, πρέπει νά εχετε ϋπομονή»”17.Ή ύπομονή είναι αγάπη καί χωρίς αγάπη δέν μπορείς νά εχεις ύπομονή. Είναι,όμως, καί θέμα πίστεως. Στήν πραγματικότητα,είμαστε άπιστοι, γιατί δέν ξέρομε πως τά φέρνει ό Θεος καί μας απαλλάσσει απ’ τίς δυσκολίες καί τίς στενοχώριες.

Νά παρακαλεϊτε τήν Παναγία:
«Στρέψον τον κοπετόν εις χαράν,εις εuθuμίαν δε το πένθος μετάβαλε,τον θρήνον εις εύφροσύνην και αγαλλίασιν νυν,Θεοτόκε μόνη παντευλάγητε» “ 18.
Ή διάθεση ν’ αγαπήσομε τόν Θεό εχει μέσα της καί κάποιον πόνο. ‘Όταν θέλομε νά ζήσομε πνευματικά, πονάμε,διότι πρέπει νά κόβομε κάθε δεσμό πού μας ένώνει μέ τήν ύλη. ‘Όταν, όμως, θέλομε νά ίκανοποιήσομε τόν έαuτό μας ή τούς αλλούς, αύτό πού δίνομε είναι μία αγάπη, μία ένέργεια είναι μία δύναμη της ψuχης μας, πού μέρος τό«ξοδεόομε» κι έκεί. Θέλει προσοχή, τί τάξη καί σειρά θά βάλομε στή ζωή μας, γιά ποιόν θά γίνει τό «εξοδο».

Ή θλίψη, ή κατά Θεόν, εχει μέσα της χαρά. Προχωρεί κανείς έμπρός έξαιτίας της. Δέν άφήνει μέσα του τήν κατάθλιψη,πού φθείρει τήν Ψuχή. ‘Όταν υπάρχει ταπείνωση,δέν ϋπάρχει κατάθλιψη. Ό έγωιστής στενοχωριέται πολύ μέ τό καθετί. Ό ταπεινός είναι έλεόθερος καί ανεξάρτητος απ’ ολοuς κι απ’ όλα. Αυτό γίνεται μόνο μέ τήν ένωση μέτ όν Χριστό. ‘Όλες οι αισθήσεις νά λειτουργούν σύμφωναμέ τό νόμο του Κυρίου, Νά είστε έτοιμοι νά κενωθείτε στόν όποιονδήποτε. Αύτά είναι έλεuθερία. “ Οπου αγάπη, έκεί έλευθερία.Ζώντας μέσα στήν αγάπη του Θεού, ζείτε μέσα.

15. Κολ. 1,24.
16. Κορ. ΒΙ 4,8.
17. Βλ. Λουκ. 21,19.
18. Κανών είς την Ύπεραγίαν Θεοτόκον

ΛΟΓΟΙ Περί του πνευματικού αγώνος


Από το βιβλίο: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΙΒΙΤΟΥ Βίος καί Λόγοι
Θ’ ΕΚΔΟΣΗ


http://foschristou.wordpress.com/