Να μην αναπαύουμε τον άλλον στα πάθη του..................

- Γέροντα, όταν κάποια γυναίκα μας πή: δέν μέ κατάλαβε ό πνευματικός, τί πρέπει νά της πούμε;

- Πέστε της: Μήπως εσύ δέν του έδωσες νά καταλάβη; Μήπως τό σφάλμα είναι δικό σου;. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις νά προβληματίζετε τον άλλον, νά μήν τον δικαιολογήτε εύκολα. Τά πράγματα είναι πολύ λεπτά. Έδώ, βλέπεις, καί τους πνευματικούς ακόμη τούς μπερδεύουν.

- Καί άν μας πή ότι δέν αναπαύεται στόν πνευματικό της;

- Γιά νά μήν αναπαύεται, μήπως φταίει καί αυτή, μήπως ζητά νά τήν άναπαύη ό πνευματικός στο θέλημα της. Κάποιος, ας υποθέσουμε, αδιαφορεί γιά τήν οικογένεια του καί έχουν συνέχεια φασαρίες μέ τήν γυναίκα του. Θέλει νά τήν χωρίση καί έρχεται καί μού κάνει παράπονα, μέ τήν απαίτηση νά πάρω τό μέρος του, γιά νά διαλύσω τήν οικογένεια του! Άν τού πώ: εσύ είσαι ένοχος γιά όλη τήν ιστορία, άν δέν συναισθανθή τήν ένοχη του, θά πή ότι δέν τον άνέπαυσα. Λένε δηλαδή μερικοί: δέν μέ άνέπαυσε ό πνευματικός, γιατί δέν τούς λέει νά κάνουν αυτό πού θέλουν. Αν ό πνευματικός δικαιολογή τά πάθη του καθενός, μπορεί νά τούς ανάπαυση όλους, άλλά δέν βοηθιούνται έτσι οί άνθρωποι. Αν είναι νά αναπαύουμε τόν καθέναν στά πάθη του, τότε ας αναπαύσουμε καί τόν διάβολο. Έρχεσαι λ.χ. εσύ καί μού λές: Ή τάδε αδελφή μου μίλησε άσχημα. Έ, σου λέω, μή δίνης σημασία σ’ αυτήν, καί σέ αναπαύω.

Έρχεται μετά άπό λίγο αυτή ή αδελφή καί μου λέει γιά σένα: Ή τάδε αδελφή έτσι καί έτσι έκανε. Έ, τώρα, της λέω, καλά, δέν τήν ξέρεις αυτήν; Μήν τήν παίρνης καί στά σοβαρά. Τήν άνέπαυσα καί αυτήν. Έτσι όλους τούς αναπαύω, άλλά καί όλους τούς πεδικλώνω! Ένώ πρέπει νά σου πώ: έλα εδώ γιά νά σου μιλήση έτσι ή αδελφή, κάτι της έκανες, οπότε θα αισθανθής τήν ένοχη σου καί θά διορθωθής. Γιατί, άπό τήν στιγμή πού θά αίσθανθής τήν ενοχή σου, όλα θά πάνε καλά. Ή πραγματική ανάπαυση έρχεται, όταν τοποθετηθή ό άνθρωπος σωστά. Σκοπός είναι πώς θά αναπαυθούμε στόν Παράδεισο, όχι πώς θά αναπαυθούμε στήν γη. Είναι μερικοί πνευματικοί πού αναπαύουν τόν λογισμό τού άλλου, καί μετά εκείνος λέει: πολύ μέ άνέπαυσε ό πνευματικός, αλλά μένει αδιόρθωτος. Ένώ πρέπει νά βοηθήσουν τόν άνθρωπο νά βρή τά κουσούρια του, νά διορθωθή καί στήν συνέχεια νά τόν κατευθύνουν. Τότε μόνον έρχεται ή πραγματική ανάπαυση.

Τό νά ανάπαυσης τόν άλλον στά πάθη του, δέν είναι βοήθεια αυτό γιά μένα είναι έγκλημα. Γιά νά μπόρεση νά βοηθήση ό πνευματικός δύο ανθρώπους πού έχουν σχέση, πρέπει νά έχη επικοινωνία καί μέ τούς δύο. Όταν άκούη λ.χ. λογισμούς δύο ανθρώπων πού έχουν διαφορές, πρέπει νά γνωρίζη καί τις δύο ψυχές, γιατί ό καθένας μπορεί νά παρουσιάζη τό θέμα, όπως τό καταλαβαίνει. Καί νά δεχθή νά λύση τις διαφορές τους, μόνον άν δεχθούν νά τις λύση σύμφωνα μέ τό Ευαγγέλιο, γιατί όλες οί άλλες λύσεις είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος καί χρειάζονται συνέχεια ασπιρίνες. Ύστερα νά βάλη τόν καθέναν στήν θέση του νά μή δικαίωση κανέναν. Νά πή στόν καθέναν τά κουσούρια του, οπότε πελεκιέται τό ένα στραβό, πελεκιέται καί τό άλλο, καί έτσι συμφωνούν καί συνεννοούνται. Τό μόνο καλό πού έχω είναι αυτό: ποτέ δέν δικαιώνω κανέναν, έστω καί άν δέν φταίη. Όταν λ.χ. έρχωνται οί γυναίκες καί μού λένε ότι έχουν προβλήματα στήν οικογένεια καί φταίει ό άνδρας, κατσαδιάζω τις γυναίκες. Όταν έρχωνται οί άνδρες καί κάνουν παράπονα γιά τις γυναίκες, κατσαδιάζω τούς άνδρες.

Δέν αναπαύω τόν λογισμό τους, άλλά λέω τά στραβά τού καθενός λέω στον καθέναν αυτό που του χρειάζεται, γιά νά βοηθηθή. Αλλιώς φεύγει αναπαυμένος ό ένας, φεύγει αναπαυμένος καί ό άλλος, καί στό σπίτι πιάνονται μεταξύ τους. Είχε δίκιο πού μού είπε γιά σένα έτσι!. Καί σ’ έμενα ξέρεις τί είπε γιά σένα;. Θέλω νά πώ, κανέναν δέν αναπαύω στά πάθη του. Πολλούς μάλιστα τούς μαλώνω πολύ – φυσικά γιά τό καλό τους -, άλλά φεύγουν πραγματικά αναπαυμένοι. Μπορεί νά φεύγουν πικραμένοι, άλλά μέσα τους καταλαβαίνουν ότι έγώ πικράθηκα πιο πολύ άπό αυτούς, καί αυτό τούς πληροφορεί.
- Μερικοί, Γέροντα, νιώθουν σιγουριά, όταν τούς μαλώνετε.
- Ναί, γιατί δέν τόν μαλώνω τόν άλλον ξερά. Θά του πώ ότι έχει αυτά τά καλά, γιά νά τά αξιοποίηση, καί αυτά τά κουσούρια, γιά νά τά διόρθωση. Όταν δέν του πης τήν αλήθεια, τότε, σέ μιά στιγμή πού δέν κολακεύεται, παλαβώνει.


http://gerontes.wordpress.com

ΜΗΝ ΟΡΓΙΖΕΣΤΕ......

Πραότης σημαίνει νὰ παραμένη ἀκίνητη καὶ ἀτάραχη ἡ ψυχή, τόσο στὶς ἀτιμίες ὅσο καὶ στοὺς ἐπαίνους.

Θυμὸς σημαίνει εὐμετάβλητη καὶ εὐέξαπτη συμπεριφορὰ καὶ ἀσχημοσύνη τῆς ψυχῆς.

Ὀργὴ σημαίνει νὰ διατηρῆς συνεχῶς μέσα σου κάποιο μίσος, νὰ ἐνθυμῆσαι δηλαδὴ τὸ κακὸ ποὺ σοῦ ἔγινε. Ὀργὴ σημαίνει νὰ ἐπιθυμῆς νὰ ἐκδικηθῆς αὐτὸν ποὺ σὲ παρώξυνε.

Ἐὰν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὀνομάζεται καὶ εἶναι «εἰρήνη ψυχῆς», ἐνῷ ἡ ὀργὴ «ταραχὴ καρδίας», τότε ὁπωσδήποτε τίποτε ἄλλο δὲν ἐμποδίζει τὴν παρουσία Του μέσα μας ὅσο ὁ θυμός.

Ἡ ἀρχὴ τῆς μακαρίας ἀνεξικακίας εἶναι τὸ νὰ γίνωνται δεκτὲς οἱ ἀτιμίες μὲ ἐσωτερικὴ πικρία καὶ ὀδύνη. Τὸ μέσον, νὰ ἀντιμετωπίζονται χωρὶς λύπη. Καὶ τὸ τέλος, ἐὰν ὑπάρχη τέλος, νὰ θεωροῦνται ὡς ἔπαινοι. 

Ἡ ἀρχὴ τῆς ἀοργησίας εἶναι νὰ σιωποῦν τὰ χείλη, ἐνῷ ἡ καρδιὰ εὑρίσκεται σὲ ταραχή. Τὸ μέσον εἶναι νὰ σιωποῦν οἱ λογισμοί, ἐνῷ ἡ ψυχὴ εὑρίσκεται σὲ ὀλίγη ταραχή. Καὶ τὸ τέλος, νὰ ἐπικρατῆ στὴν
θάλασσα τῆς ψυχῆς μόνιμη καὶ σταθερὰ γαλήνη, ὅσο καὶ ἂν φυσοῦν οἱ ἀκάθαρτοι ἄνεμοι.

« Να βλέπεις τους άλλους ως αγίους»

Πολλοί πλησίαζαν τον Γέροντα για να λύσουν τις πνευματικές απορίες τους. Ιδιαίτερα οι μοναχοί έθεταν το θέμα των σχέσεών τους με τον Γέροντα και τους παράδελφούς τους.

Στην σημερινή εποχή πλήθυνε το δικαίωμα και ο αυταρχισμός. Η νέα γενιά ζει μέσα σε ένα κοσμικό περιβάλλον , που συνεχώς εξαπλώνεται και που διέκοψε την επαφή και συνύπαρξη με την παλαιά γενεά. Αυτό στην καλογερική ζωή προκαλεί διακοπή και ασυμφωνία.

Οι παλαιότεροι Γέροντες, που είναι οι φορείς της παραδόσεως, φαίνονται σήμερα στους νέους που προσέρχονται στον μοναχισμό λίγο παράξενοι. Όσοι από τους νέους έχουν καταρτισθεί με την μελέτη των Πατερικών κειμένων δεν δυσκολεύονται , γιατί αντελήφθησαν το θέμα της πίστεως και της υπακοής στον Γέροντα. Στους περισσότερους όμως γεννιούνται διλήμματα και προβάλουν το « γιατί;». Αφού ο Γέροντας δεν έχει δίκαιο , γιατί επιμένει; Ή αφού δεν γνωρίζει καλά, γιατί θέλει να τον υπακούομε;

Σε αυτό το φαύλο κύκλο του ορθολογισμού στεκόταν , ο μακάριος, ως πραγματικός φάρος διακρίσεως. Όποιος πρόβαλλε ερωτήσεις και λάθη ή ελαττώματα ή και παραλείψεις του Γέροντος του απαντούσε στερεότυπα:

« Παιδί μου, ο καρπός της ησυχίας που επιδιώκεις είναι να επιδιώκεις να βλέπεις τους άλλους ως αγίους, ως αγγέλους. Όταν βλέπεις στους άλλους ελαττώματα και ιδίως στον Γέροντά του, να ξέρεις ότι έπεσε η πνευματική σου ζωή , υποβιβάστηκε , και χρειάζεται πολλή μετάνοια και αυτομεμψία. Όταν βλέπω και κρίνω μέσα μου τους αδελφούς μου , να ξέρω ότι δεν πάω καλά.. Πρέπει να πιστέψω καλά μέσα μου, ότι ο κάθε αδελφός είναι καλός και άγιος και μόνο εγώ είμαι ο πιο αχρείος . Σε κάθε παρεξήγηση να βάζω εγώ μετάνοια, είτε φταίω είτε όχι, για να είμαι πάντα ειρηνικός με τους άλλους και να είναι μαζί μου η Χάρις του Θεού. Ποτέ να μην κοινωνήσω τα θεία Μυστήρια αν έχω πικράνει κάποιον αδελφό και δεν έχω συνδιαλλαγεί μαζί του » ]

Από το βιβλίο « Ο χαρισματούχος υποτακτικός Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης»
Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού
Ψυχοφελή Βατοπαιδινά 12

https://vatopaidi.wordpress.com

EΠΕΖΗΣΕ ΑΠΟ ΕΚΤΡΩΣΗ !!

Τα λόγια μας είναι ακάθαρτα όχι τα φαγητά!

«Ουδέν εστιν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ο δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον» (Μρ. 7, 15).

Αυτά τα λόγια του Χριστού οι άνθρωποι που δεν θέλουν να νηστεύουν τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο. Λένε πως δεν υπάρχουν φαγητά ακάθαρτα, γι' αυτό και δεν νηστεύουν. Είναι σωστό αυτό που λένε;

Όχι, καθόλου δεν είναι σωστό. Λέγοντας αυτό η αγία μας Εκκλησία δεν εννοεί ότι υπάρχουν φαγητά που κάνουν τον άνθρωπο ακάθαρτο, ότι υπάρχουν τρόφιμα ακάθαρτα. Τίποτα απ' αυτά που δημιούργησε ο Θεός δεν είναι ακάθαρτο, όλα είναι καθαρά και καλά λίαν, αν τα δεχόμαστε με ευχαρίστηση, και κανένα φαγητό που μπαίνει στο στόμα μας δεν μας κάνει ακάθαρτους, διότι τίποτα που μπαίνει στον άνθρωπο από έξω δεν μπορεί να τον κάνει ακάθαρτο.

Ποια είναι αυτά που μπαίνουν μέσα μας; Είναι οι επιδράσεις που δεχόμαστε από τους άλλους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι μας βρίζουν, μας προσβάλλουν, μας ταπεινώνουν αυτό δεν μας κάνει ακάθαρτους. Ας τους αφήσουμε να μας βρίζουν, να μας κακολογούν και να μας συκοφαντούν, δεν πρέπει αυτό να μας ενοχλεί και να μας κάνει ακάθαρτους. Μας κάνουν ακάθαρτους εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας.

Ποια είναι αυτά που βγαίνουν από μέσα μας;

Πρώτα απ' όλα είναι τα λόγια μας. Αν τα λόγια αυτά είναι άσχημα, αν το στόμα μας, με το οποίο λαμβάνουμε το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού ανοίγει για να λέμε διάφορες βρισιές και αισχρολογίες, αυτό μας κάνει ακάθαρτους. Ο άνθρωπος που βρίζει, τον εαυτό του βρίζει, και αυτός που συκοφαντεί τον πλησίον του, τον εαυτό του συκοφαντεί και φανερώνει μ' αυτό τον τρόπο την ρυπαρότητα και την ακαθαρσία της ψυχής του. Αυτός που βρίζει, μιαίνει τον εαυτό του και όχι εκείνον που βρίζει.

Μας κάνουν ακάθαρτους όλα εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας. Και από μέσα μας βγαίνουν όχι μόνο τα λόγια αλλά και οι πράξεις και γενικά όλη η συμπεριφορά μας. Τα λόγια, τα έργα, ακόμα το βλέμμα μας φανερώνουν την κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Αν τα λόγια μας είναι γεμάτα κακίες και συκοφαντίες, αν τα έργα μας δεν είναι καθαρά και όλη η συμπεριφορά μας δείχνει την κακία, την υπερηφάνεια, τη μεγαλομανία και την τάση να προβάλλουμε τον εαυτό μας, αυτό μας κάνει ακάθαρτους.

Γινόμαστε ακάθαρτοι όταν η ζωή μας μοιάζει με τη ζωή των ανθρώπων, για τους οποίους ο άγιος προφήτης Δαβίδ λέει στον 72ο ψαλμό του: «Διά τούτο εκράτησεν αυτούς η υπερηφανία, περιεβάλοντο αδικίαν και ασέβειαν εαυτών, εξελεύσεται ως εκ στέατος η αδικία αυτών, διήλθον εις διάθεσιν καρδίας· διενοήθησαν και ελάλησαν εν πονηρία, αδικίαν εις το ύψος ελάλησαν· έθεντο εις ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διήλθεν επί της γης» (Ψα. 72, 6-9)

Υπάρχουν άνθρωποι που η γλώσσα τους είναι τόσο μεγάλη που σαρώνει την γη. Αν λοιπόν είμαστε σαν τούς ανθρώπους που περιγράφει στον ψαλμό του ο προφήτης Δαβίδ, αν η γλώσσα μας σαρώνει την γη, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την υπερηφάνεια, την έπαρση και την αναισθησία, αν ο νους μας δεν είναι συγκεντρωμένος και γυρίζει παντού, αν όλους τους ανθρώπους τους ειρωνευόμαστε, τους συκοφαντούμε και τους κουτσομπολεύουμε, τότε κάνουμε τους εαυτούς μας ακάθαρτους.

Οι πράξεις μας αυτές που βγαίνουν από μέσα μας, όχι μόνο από το στόμα μας βγαίνουν, αλλά μέσα από τον ίδιο τον εαυτό μας, από το πνεύμα μας και αποκαλύπτουν στους άλλους ανθρώπους την πνευματική μας υπόσταση. Την ακαθαρσία του πνεύματος μας την βλέπουν οι άνθρωποι. Αυτή μας κάνει ακάθαρτους. Οι άνθρωποι μας βλέπουν μέσα στο θολό φως, μέσα στο σκοτεινό φως της ψυχής μας. Αυτό το σκοτεινό φως μας μιαίνει.

Αντίθετα πρέπει να ζούμε και να ενεργούμε έτσι ώστε να εκπέμπουμε το Φως του Χριστού, την ευωδία του και όχι την κακία, την υπερηφάνεια, την έπαρση, την συκοφαντία, που όλα αυτά είναι ακαθαρσία. Αυτό να θυμόμαστε. Τίποτα απ' αυτά που μπαίνουν μέσα μας από το στόμα μας δεν μπορούν να μας κάνουν ακάθαρτους. Μας κάνουν ακάθαρτους αυτά που βγαίνουν από το στόμα μας και κάνουν φανερό στους άλλους το εσωτερικό μας είναι. Να το θυμάστε, να είστε πράοι και ταπεινοί για να εκχέεται από μέσα σας το Φως και η ευωδία του Χριστού. Αμήν.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

http://xristianos.gr/

Ο ΠΑΠΑ-ΝΕΟΦΥΤΟΣ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

Στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια έζησε, ο ξακουστός ιερομόναχος Νεόφυτος ο Καραμανλής (†1860) που καταγόταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας και ο οποίος υπήρξε πνευματικός εκατοντάδων αγιορειτών μοναχών. Ανάμεσα στα άλλα,προγνώρισε, σαράντα μέρες πριν, την ημέρα του θανάτου του, διάβασε το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι, έσκαψε ο ίδιος τον τάφο του και αφού μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων, ευλόγησε τους μαθητές του και κάνοντας το σημείο του σταυρού,παρέδωσε εν ειρήνη το πνεύμα του στον Κύριο το έτος 1860, σε ηλικία εκατόν έξι ετών, από ταοποίαταογδόντα οκτώ τα έζησε στον Άθωνα.

Διηγούνται για τον π. Νεόφυτο ότι μια φορά έπιασε επ’ αυτοφόρω στον κήπο του ένα αγριογούρουνο να καταστρέφει με το ρύγχος του τα Λαχανικά. Τότε διέταξε το ζώο να σταθεί όρθιο ενώ ο ίδιος πήγε ως τους μαθητές του και τους είπε να το βάλουν σ’ ένα μεγάλο σάκκο και να το μεταφέρουν στο κελλί. Εκεί κατασκεύασαν ξύλινη γούρνα για τροφή και νερό, ο δε Γέροντας τους έδωσε εντολή να το ταΐζουν με ρίζες και χόρτα, ώστε να μην πηγαίνει στους κήπους και προκαλεί ζημιές στους λαχανόκηπους των ερημιτών, που με τόσο κόπο και μόχθο διατηρούσαν.

Παρ’όλο ότι ο παπα-Νεόφυτος δεν φαίνεται να ήταν άριστος καλλιγράφος, είχε την θεάρεστη μοναχική συνήθεια να αντιγράφει πατερικά κείμενα προς ψυχική ωφέλεια και για την κάλυψη λειτουργικών και πνευματικών αναγκών. Ένα τέτοιο χειρόγραφο,στο οποίο «με υποτυπώδη ορθογραφία και τονικό σύστημα» ο παπα-Νεόφυτος αντιγράφει διάφορες ομιλίες, σώζεται σήμερα στη Βιβλιοθήκη της μονής Σίμωνος Πέτρας.

Ο παπα-Νεόφυτος ήταν μεγάλος βιβλιόφιλος, όπως διαπιστώνουμε και από σωζόμενο χειρόγραφο της Καλύβης του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων, του έτους1821, που σήμερα βρίσκεται στη μονή Αγίων Πάντων Πατρων και στο οποίο παραδίδεται σε παράφραση ο «Βίος και η πολιτεία του οσίου Ανδρέα του διά Χριστού σαλού ειςτην απλοελληνικήν». Σημειώνει ο ίδιος στο φ. 113β του χειρογράφου:

«Το παρόν βιβλίον αφιερώθη εις τον ναόν του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου εις Καυσοκαλύβια παρά του εν αυτώ ενασκούμενου παπα κυρ-Νεοφύτου Καραμανλή Αυξεντούδη, παρ’ ου και εκαλλιγραφήθη και σταχωδέθη δι’ ιδίων εξόδων εις αιώιον μνημόσυνον αυτού. αωκα [1821] κατά μήνα Δεκέμβριον και ο αποξενώσας αυτό εχέτω αντίδικον τον άγιον Γεώργιον».

Στο χειρόγραφο αυτό ο ίδιος υπογράφει Νεόφυτος Αυξεντούδης, υποδηλώνοντας με τον τρόπο αυτό την πνευματική του σχέση με το γέροντα Αυξέντιο της Καλύβης του Αγίου Γεωργίου.

Ο π.Αυξέντιος, έλαμψε ιδιαίτερα με τη φωτεινή του ζωή στη σκήτη. Είχε ένα πήλινο αγγείο, όπου έβραζε για τον εαυτό του χόρτα, που τα μάζευε στην έρημο και τρεφόταν μόνο μ’ αυτά. Καμμιά φορά έτρωγε και ψωμί, αλλά τίποτε περισσότερο,ζώντας με τον τρόπο αυτό περί τα εξήντα χρόνια στα Καυσοκαλύβια. Μετά την κοίμησή του, τον διαδέχθηκε ο υποτακτικός του παπα-Νεόφυτος, ο οποίος ξεπέρασε τον ένα αιώνα ζωής.

Γράφει γι’ αυτόν ο επίσκοπος Πορφύριος Ουσπένσκυ μετά την επίσκεψη του σ’ αυτόν:

«Ο πατήρ Νεόφυτος γεννήθηκε και ανατράφηκε στην Ανατολή. Από καιρό αγωνίζεται εδώ για τη σωτηρία τη δική του και των άλλων. Είναι πνευματικός, και σ’ αυτόν εξομολογούνται οι μοναχοί πέντε μοναστηριών και οι αρχιερείς που διαμένουν στο Άγιον Όρος… Είναι πολύ αυστηρός. Μου είχε κάνει εντύπωση, όταν διάβασα από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ότι όσοι μεταλαμβάνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, πρέπει να είναι πιο καθαροί κι απ’ την ηλιακή ακτίνα, και ρώτησα τον συνομιλητή μου να μου πει κάτι προς ωφέλειαν.

Με κοίταξε με το διορατικό του βλέμμα και μου είπε:

—Να έχεις φόβο Θεού και νάσαι εγκρατής.

—Αμήν, του απάντησα και στη συνέχεια τον ρώτησα για τη ζωή τους.

—Έχω δέκα υποτακτικούς, μου είπε. Πουθενά δεν πηγαίνουν. Την ήμερα καλλιεργούν τον κήπο και το αμπέλι, και τη νύχτα κάνουν πολλές μετάνοιες, ο καθένας χωριστά. ΄Οποιος απ’ αυτούς αγαπάει περισσότερο απ’ τους άλλους τις μετάνοιες,τότε απαλλάσσεται από τη δουλειά… Αρκούνται στην ξηροφαγία. Μεταλαμβάνουν μια φορά την εβδομάδα μετά από την εξομολόγηση των λογισμών και την συγχωρητική ευχή».

Πηγή: Παταπίου Μοναχού Καυσοκαλυβίτου, Αγιασμένες Μορφές των Καυσοκαλυβίων Από τον όσιο Μάξιμο ως τον γέροντα Πορφύριο, Έκδοση Ι. Καλύβης Αγίου Ακακίου, Σειρά :Ερημοπολίτες αρ. 9, Άγιον Όρος.

vatopaidi.wordpress.com

ΟΙ ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ

Στην Καλύβα «Αγία Τριάς» της ίδιας Σκήτης, ασκητικά ζούσανε πέντε αδέρφια κατά σάρκα, οι όποιοι γίνανε Μοναχοί, και πήρανε τα ονόματα: Αθανάσιος, Γρηγόριος, Αρτέμιος, Φιλάρετος και Μακάριος.

Στην αρχή ζούσανε ομόφωνα με ειρήνη και αγάπη, υπακοή και σεβασμό προς το σχήμα και την Καλογερική, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Μοναχισμού.

Με την πάροδο όμως του χρόνου, ξεθύμανε εκείνη ή πρώτη ευλάβεια και λίγο το αδελφικό θάρρος, λίγο το θέλημα πού με τέχνη και πολλή μαστοριά βάνει ό Διάβολος, άρχισαν να κάνει ό καθένας ότι ήθελε, χωρίς να ρωτάει τον άλλον.

Έτσι μπήκε ανάμεσα τους, χωρίς να το καταλάβουν, ή ψύχρα, ακολούθησε γκρίνια και φιλονικίες, οι όποιες καταλήγανε σε σοβαρά επεισόδια, μαλώματα, φωνές, χειροδικίες και έντονα κτυπήματα τόσο, πού ό ένας έσπαγε το κεφάλι, το χέρι, το πόδι ή ότι άλλο μπορούσε του άλλου αδελφού, ώσπου να, τον υποτάξει στη δική του θέληση. Δε σεβόταν ό μικρός το μεγάλο, ούτε ό μεγάλος υπολόγιζε το μικρό αδελφό.

Οι καυγάδες και τα άσχημα επεισόδια συνεχίζοντας σχεδόν κάθε μέρα, ήταν σπάνιο πράγμα να πέρναγε ήμερα και να μην ακούνε, οι γειτονικοί ασκητές, τους αδελφούς αυτούς να καυγαδίζουν και να κτυπιόνται, Όποιος από τους γείτονες ή τους άλλους Πατέρες τολμούσε να επέμβει για να τους χωρίσει ή να μεσολαβήσει να ειρηνεύσουν και να μη μαλώνουν, έφευγε ξυλοδαρμένος κι έτσι κανείς δε μπορούσε να βοηθήσει τα αδέρφια αυτά.

Πέρασαν σαράντα χρόνια μαρτυρικής ζωής, πού τα πέντε αυτά αδέρφια καθημερινά μάλωναν. Οι Πατέρες της Σκήτης είχαν συνηθίσει στις καθημερινές αυτές φωνές τους και λέγανε: «Οί ταραχοποιοί αδελφοί πάλι μαλώνουν και σκοτώνονται».

Μετά από το χρονικό αυτό διάστημα των 40 χρόνων, πέρασε μια μέρα, πέρασε δεύτερη και τρίτη μέρα και, από τ' αδέρφια αυτά δεν ακούστηκαν οι συνηθισμένες φωνές τους, αλλά στη Καλύβα τους επικρατούσε άκρα σιγή.

Στους Πατέρες φάνηκε περίεργο πού δεν άκουγαν να μαλώνουν, άλλα κανείς δεν τολμούσε να πάει για να ιδεί τι συμβαίνει.

Την τρίτη προς την τέταρτη ημέρα, στον ύπνο του Δικαίου της Σκήτης παρουσιάζεται ή Αγία Άννα και του είπε: «Πηγαίνετε με τους Πατέρες να θάψετε, με δόξες και τιμές, τους πέντε Μάρτυρες του Χριστού, τα πέντε αδέρφια, πού για την αγάπη του Κυρίου γίνανε Καλόγεροι και από φθόνο του Διαβόλου μαλώνανε χωρίς αιτία και παρά τη θέληση τους, το βράδυ όμως κάθε ήμερα μετά το Απόδειπνο, συγχωρούσε από την καρδιά του ό ένας τον άλλον και δε βάστηξε ποτέ ή κακία μέσα τους ούτε μια ολόκληρη ήμερα, διότι εφάρμοζαν με ακρίβεια το ρητό πού λέγει: «Μη έπιδυέτω ό ήλιος επί τω παροργισμό υμών, οργίζεστε, και μη αμαρτάνετε» (Έφεσ. Δ' 24).

Ό Δίκαιος - πρόεδρος της Σκήτης - άμα άκουσε αυτά από την Αγιάννα, αμέσως κάλεσε τους Πατέρες σε γεροντική Σύναξη και πήγαν όλοι στην Καλύβα, πού ζούσαν τα πέντε αδέρφια, βρήκαν την πόρτα ανοιχτή, μπήκαν μέσα και βρήκαν σε στάση πού βάνουμε μετάνοια μετά το Απόδειπνο μέσα στην εκκλησία και τους πέντε πεθαμένους να εκπέμπουν άρρητη ευωδιά και έπληρώθη σ' αυτούς το ρητό της Αγίας Γραφής πού λέγει «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε. Εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε... και όπου εύρώ σε εκεί και κρίνω σε» (Ματθ. Ζ' 1,2).

Τότε όλοι οί Πατέρες, αφού πήραν ένα μάθημα ανεξικακίας από τους Μοναχούς αυτούς, με τιμές και θυμιάματα συνόδευσαν τους Μάρτυρες του Χριστού και κήδευσαν τα σώματα τους στο Κοινό Κοιμητήρι με τους άλλους Πατέρες και δόξασαν το Θεό, πού με κάθε τρόπο οικονομεί τη σωτηρία των ανθρώπων.

http://www.pigizois.net/

π.Λεμεσού Αθανάσιος - Ψυχικές και σωματικές αμαρτίες

Ανεκτικότητα - Ανεξικακία, (Γέροντος Μακαρίου)

Σαράντης Καργάκος 'Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 1821'

Ο Σαράντης Καργάκος και ο Δημήτρης Νατσιός σπάνε την ηχομόνωση της Νέας Εποχής Η αλήθεια για το ΄1821

Ύμνος εις την Ελευθερίαν

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ

- ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ -

(Ολόκληρο το κείμενο)

( Από  1 έως  158 )

του Διονυσίου Σολωμού

1

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη

που με βία μετράει τη γη.

2

  

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

3

Εκεί μέσα εκατοικούσες

πικραμένη, εντροπαλή,

κι ένα στόμα ακαρτερούσες,

«έλα πάλι», να σου πεί.

4

'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα,

κι ήταν όλα σιωπηλά,

γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα

και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

5

Δυστυχής! Παρηγορία

μόνη σού έμενε να λές

περασμένα μεγαλεία

και διηγώντας τα να κλαις.

6

  

Και ακαρτέρει και ακαρτέρει

φιλελεύθερη λαλιά,

ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι

από την απελπισιά,

.............

Λόγος εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Τρία σημαντικότατα γεγονότα στην ιστορία του κόσμου εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.

To πρώτο είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, τον οποίο εορτάζουμε σήμερα με χαρά και αγάπη, αλλά και με δέος ενώπιον του μεγαλείου του γεγο­νότος αυτού, το οποίο ονομάζεται «κεφάλαιον» (δη­λαδή αρχή) της σωτηρίας μας.

Εννέα μήνες μετά τον Ευαγγελισμό πραγματο­ποιήθηκε και το δεύτερο από τα σημαντικότερα γε­γονότα, η κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου μας Ιη­σού Χρίστου. Κορυφή και ολοκλήρωση της σωτηρί­ας μας θα είναι η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χρί­στου μετά από ένα φρικτό θάνατο πάνω στο Σταυρό.

Όχι μόνο μια φορά αλλά πολλές φορές φανερώ­θηκαν στους αγίους άγγελοι. Έξι μήνες πριν τον Ευ­αγγελισμό της Παναγίας Παρθένου Μαρίας στάλθη­κε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στον ιερέα Ζαχαρία, ο οποίος υπηρετούσε στο ναό, για να του αναγγείλει, ότι απ' αυτόν θα γεννηθεί ο μεγαλύτερος μεταξύ των αν­θρώπων, ο Πρόδρομος του Κυρίου ο Ιωάννης. Και σήμερα ο ίδιος φέρνει το χαρμόσυνο άγγελμα στην Υπεραγία και άχραντο Παρθένο Μαρία, η οποία ζού­σε στο ταπεινό φτωχόσπιτο του ξυλουργού Ιωσήφ.

Ο διάλογος του με την Παναγία είναι τόσο άγι­ος και μεγαλειώδης που δεν τολμώ να τον περιγράψω με δικά μου λόγια αλλά πρέπει να τον επαναλά­βω με Ευαγγελικά λόγια.

Όταν μπήκε ο αρχάγγελος στο υπερώο, είπε:

«Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου· ευλο­γημένη συ εν γυναιξίν.

Η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αύτη· μη φοβού, Μαριάμ- εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. και ιδού σύλληψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το άνομα αυτού Ιησούν. ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον αυτού του πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.

Είπε δε Μαριάμ προς τον άγγελον πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; και αποκριθείς ο άγ­γελος είπεν αύτη· Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού...

Είπε δε Μαριάμ· ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου. και απήλθεν απ' αυτής ο άγ­γελος» (Λκ. 1, 28-38).

Σας έχω πει πολλά τα προηγούμενα χρόνια γι' αυτόν το μοναδικό στην Ιστορία του κόσμου διάλογο. Αλλά τώρα θα σταθώ στα λόγια του Αρχαγγέλου:

«Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγι­ον κληθήσεται υιός Θεού».

Κανείς ποτέ, από τη δημιουργία του κόσμου και μέχρι τη συντέλεια του, δεν γεννήθηκε και δεν θα γεννηθεί κατά τον τρόπο, κατά τον οποίο γεννήθη­κε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Κανείς ποτέ δε γεννήθηκε χωρίς άνδρα. Κανείς δε γεννήθηκε και δε θα γεννηθεί με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος. Σε κανέναν ποτέ δεν κατοίκησε το Άγιο Πνεύ­μα με τέτοια ολοκληρωμένη πληρότητα, με την ο­ποία εγκατοίκησε στην Παναγία Παρθένο Μαρία. Κανέναν δεν επισκίασε η δύναμη του Υψίστου και τα μητρικά σπλάγχνα καμμίας γυναίκας δεν αγίασε, με τέτοια πληρότητα και δύναμη, όπως τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας.

Κρατήστε βαθειά στην καρδιά σας, αυτό που σας λέω για την πλήρη ενότητα του Πνεύματος του Θε­ού και της ανθρώπινης ουσίας της Μαρίας.

Η ψυχή και το πνεύμα του άνθρωπου έχουν την αρχή τους στο Πνεύμα του Θεού. To δεύτερο κεφά­λαιο της Παλαιάς Διαθήκης λέει, ότι έπλασε ο Θε­ός τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, «χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής» (Γέν. 2, 7).

Με το Πνεύμα του Θεού μόνο το πνεύμα του άν­θρωπου είναι δυνατόν να κοινωνεί, εφόσον από Ε­κείνον προέρχεται, όπως συμβαίνει και στην φύση, συγγενή δηλαδή μεταξύ τους πράγματα να έχουν πραγματική επικοινωνία.

Την δυνατότητα της αληθινής κοινωνίας με τον Θεό την διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, ο οποίος λέει:

«Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αύτω ποιήσομεν» (Ιω. 14, 23).

Αλλά και ο απόστολος Παύλος με κάποια έκ­πληξη ρωτάει τους χριστιανούς της Κορίνθου: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α' Κορ. 3, 16).

Από τους βίους των αγίων γνωρίζουμε για μιά πραγματική κοινωνία με τον Θεό, που είχαν στη ζωή τους οι άγιοι του Θεού. Γνωρίζουμε ότι αυτοί υπήρξαν κατοικοιτήρια του Πνεύματος του Θεού. Αλλά ακόμα και αυτή η βαθειά κοινωνία τους με το Θεό δεν μπο­ρεί να συγκριθεί μ' εκείνη την ευλογημένη κατά­σταση, η οποία υπερβαίνει ακόμα και την κατάσταση των αγγέλων και των αρχαγγέλων, στην όποια βρέθη­κε η Υπεραγία Παρθένος Μαρία μετά την επέλευση του Αγίου Πνεύματος.

Αυτό δεν μπόρεσε, η καλύτερα, δεν ήθελε να α­ντιληφθεί ο κακότυχος εκείνος αιρετικός Νεστόριος, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η Υπεραγία Θεοτόκος γέννησε έναν κοινό άνθρωπο Ιησού Χριστό, με τον οποίο αργότερα ενώθηκε ο Θεός, γι' αυτό και την Υπεραγία Παρθένο Μαρία την ονόμαζε Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο.

Αν, έστω και ελάχιστο, δίκαιο είχε ο Νεστόριος, τότε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός θα ήταν όχι ο Υιός του Θεού και Θεάνθρωπος αλλά ένας από τους πολλούς μεγάλους αγίους, οι οποίοι ονομάζο­νται αληθινοί ναοί και μονές του Πατρός και του Υιού για την απέραντη αγάπη τους στον Θεό και την τέλεια εφαρμογή στη ζωή τους των εντολών του Χριστού. Όπως βλέπετε ο Νεστόριος δικαίως ανα­θεματίστηκε από την Τρίτη Οικουμενική Σύνοδο.

Σ' αυτό το σημείο θα μπορούσα να τελειώσω τον εγκωμιαστικό μου λόγο προς τιμήν της μεγάλης αυτής εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Όμως δεν θέ­λω να προσπεράσω τα λόγια εκείνα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, τα όποια μπαίνουν σε κάθε καθαρή καρδιά:

«Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου».

Όλοι εσείς, που είστε ομόψυχοι με μένα, πέστε μου, μπορεί να υπάρχει ανώτερη και καθαρότερη χαρά από αυτή, που δίνει η αίσθηση ότι μαζί μας εί­ναι ο Κύριος! Ότι μας αγαπά, επειδή φυλάσσουμε τις εντολές Του και ότι θα έλθει μαζί με τον Άναρ­χο Πατέρα Του και θα κατοικήσει μαζί μας!

Της ανώτατης αυτής ευτυχίας και χαράς να μας αξιώσει ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός διά πρεσβειών της Υπεραγίας και Αχράντου Παρθένου Μαρίας! Αμήν.

http://www.impantokratoros.gr/

Φιλόθεος Ζερβάκος, γέρων: Αχαριστία.... όταν σας πικραίνουν οι ευεργετηθέντες

O Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ευεργέτησε την ανθρωπότητα, και ιδιαιτέρως τους συμπατριώτες του Ιουδαίους, με ποικίλες και πολύτροπες ευεργεσίες. Όμως έλαβε ως αμοιβή από τους ευεργετηθέντες ονειδισμούς, εμπτυσμούς, κολαφισμούς, μαστιγώσεις, καταφρονήσεις΄ δέχτηκε στο κεφάλι του ένα στεφάνι πλεγμένο με αγκάθια, ποτίστηκε ξίδι και χολή και στο τέλος καταδικάστηκε με το σταυρικό θάνατο, το θάνατο της πιο μεγάλης ντροπής. Αλλά και στους Μαθητές του λίγο πρίν από το σταυρικό του θάνατο είπε: Άν καταδίωξαν εμένα, και σας θα κυνηγήσουν. Άν ετήρησαν το λόγο μου, και το δικό σας λόγο θα σεβαστούν και θα τηρήσουν… Επειδή δεν είστε ένα κομμάτι από τον αμαρτωλό κόσμο, θα σας μισήσει ο κόσμος ο αμαρτωλός.

Στον κόσμο μέσα θα δοκιμάσετε θλίψη, αλλά μην απελπίζεστε΄ η θλίψη θα μεταβληθεί σε χαρά και αυτή τη χαρά κανείς δεν θα μπορεί να σας την αφαιρέσει, γιατί θα είναι διαρκής, παντοτινή.

Λοιπόν μη λυπηθείτε. Μάλλον να χαρείτε, διότι με το που σας καταφρόνησαν οι άνθρωποι που ευεργετήσατε, περισσότερο σας τίμησαν. Σας ανέδειξαν συναθλητή και συναγωνιστή όλων εκείνων των μεγάλων και επιφανών ανδρών, που έπαθαν για την αγάπη, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την καλοκαγαθία και που ο Κύριος τους εμακάρισε λέγοντας: Μακάριοι θα είστε, όταν σας μισήσουν οι άνθρωποι και σας ονειδίσουν και σας καταδιώξουν. Να χαίρεστε τότε, γιατί ο μισθός που θα πάρετε στους ουρανούς θα είναι μεγάλος.

Ο Κύριος, σαν ήταν κρεμασμένος επάνω στο Σταυρό, προσευχόταν για τους σταυρωτές του κι έλεγε: «Πάτερ, άφες αυτοίς΄ ου γαρ οίδασι τι ποιούσοι», που θα πει «Πατέρα, συγχώρεσε τους, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν». Όπως ο Κύριος, έτσι και οι περισσότεροι Άγιοι και μεγάλοι σοφοί και σπουδαίοι άνθρωποι, προσεύχονταν για τους εχθρούς, για κείνους που τους μισήσαν και τους αδικούσαν. Αυτούς να μιμηθούμε κι εμείς, για να έχουμε μεγάλο μισθό στους ουρανούς.

πηγή: Διδαχές πατρικές και Θαυμαστά γεγονότα του Γέροντος ΦΙΛΟΘΕΟΥ Ζερβάκου (1884-1980), εκδ. “Ορθόδοξος Κυψέλη”.

Κυριακή της Ορθοδοξίας,

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγος εις την Α’ Κυριακή των Νηστειών

Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, της ορθής πίστεως, η οποία καταπάτησε όλες της αιρέσεις και στερεώθηκε για πάντα. Γι’ αυτό η Κυριακή αυτή καλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οι αιρέσεις φάνηκαν ήδη απαρχής του χριστιανισμού. Οι ίδιοι οι  Απόστολοι του Χριστού προειδοποιούσαν τους συγχρόνους τους, και μαζί τους και εμάς, για τον κίνδυνο από τους ψευδοδιδασκάλους.

Ο  Άγιος Απόστολος Πέτρος στη Β’ Καθολική επιστολή γράφει το εξής: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται  ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν, και πολλοί εξακολουθήσουσιν αυτών ταις ασελγείαις, δι’ ους η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται» (Β’ Πετ. 2, 1-2).

Ο Άγιος Παύλος, επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη από την Ελλάδα, έκανε στάση στην Έφεσο. Εκεί στους χριστιανούς κατοίκους της πόλεως έλεγε: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαροίς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. 20, 29-30).

Πολλοί τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι και σχισματικοί υπήρχαν στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Μερικές αιρέσεις τάραζαν την Εκκλησία ολόκληρους αιώνες, όπως για παράδειγμα οι αιρέσεις του Αρείου, του Μακεδονίου, του Ευτηχούς, του Διοσκόρου, του Νεστορίου και επίσης η αίρεση της εικονομαχίας. Οι αιρέσεις αυτές προκάλεσαν πολλές διαταραχές στην Εκκλησία και την βασάνισαν πολύ. Υπήρχαν πολλοί ομολογητές και μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την αληθινή πίστη στον αγώνα κατά των ψευδοδιδασκάλων και των αιρετικών.

Υπήρχαν επίσης και πολλοί και μεγάλοι ιεράρχες οι οποίοι και αυτοί υπέφεραν πολλούς διωγμούς και πολλές φορές εξορίστηκαν. Ο Άγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, για παράδειγμα,  σε μία σύνοδο υπό την προεδρία του Διοσκόρου, η οποία καλείται «λειστρική», χτυπήθηκε τόσο άγρια που μετά από τρεις ημέρες πέθανε.

Η τελευταία στη σειρά των αιρέσεων, η αίρεση της εικονομαχίας, ήταν αυτή που επέφερε τα περισσότερα βάσανα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η αίρεση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 717. Ανέβηκε στο θρόνο με τη βοήθεια του στρατού όπου υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Επειδή ήθελε να ευαρεστήσει το στρατό άρχισε σκληρό διωγμό κατά των εικονοφίλων.

Ο διωγμός αυτός συνεχίστηκε και στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ο οποίος διαδέχτηκε στο θρόνο τον Λέοντα. Η κόπρος σημαίνει τα κόπρανα. Ονομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατά την βάπτισή του μόλυνε την κολυμβήθρα. Οι δύο αυτοί αυτοκράτορες για πολλά χρόνια είχαν την εξουσία στα χέρια τους και προκάλεσαν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Μετά από αυτούς υπήρχαν και άλλοι αυτοκράτορες εικονομάχοι, οι οποίοι συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους και βασάνισαν την Εκκλησία επί ολόκληρα χρόνια.

Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων. Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.

Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.

Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα  της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!

Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου: «ου ποιήσεις σ’ εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).

Τι σημαίνει αυτή η εντολή; Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι…

Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα  με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι. Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που  δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας. Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα. Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Την εικόνα του αυτή την ευλόγισε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ’ αυτή την εικόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.

Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ’ αυτές  πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γή; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.

Να το ξέρετε, να το θυμάστε και να μην συναναστρέφεστε με τους αιρετικούς. Να μην απομακρύνεστε από την Εκκλησία, μη σχίζετε το χιτώνα του Χριστού. Να θυμάστε ότι ο Χριστός στην αρχιερατική του προσευχή παρακαλούσε τον Πατέρα Του, λέγοντας: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17, 21). Ο Κύριος θέλει ενότητα της Εκκλησίας. Οι σχισματικοί, οι οποίοι βρίσκουν σφάλματα στη διδασκαλία της Εκκλησίας, απομακρύνονται απ’ αυτήν και πιστεύουν ότι θα βρούν τη σωτηρία στις αιρετικές τους οργανώσεις.

Ξέρετε όμως τι έλεγαν οι μεγάλοι άγιοι για τους ανθρώπους που σχίζουν το χίτώνα του Χριστού; Ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, είπε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και δεν έχουν κοινωνία μαζί της και μάρτυρες να είναι, ακόμα και με το αίμα τους, δεν καθαρίζουν την αμαρτία τους διότι η βαριά αυτή αμαρτία της διαίρεσης της Εκκλησίας δεν καθαρίζεται ούτε με το αίμα. Και ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε ότι αυτός που προκαλεί σχίσμα στην Εκκλησία δε θα κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού.

Όλοι οι αιρετικοί, όμως, είναι κήρυκες του σχίσματος. Ενώ ο απόστολος λέει: «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ’ αυτών» (Ρωμ. 16, 17). Και στην άλλη επιστολή του λέει το εξής: «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9). Και όλοι οι αιρετικοί ευαγγελίζουν όχι αυτό που ευαγγελίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία μας γέννησε πνευματικά.

Θυμηθείτε και τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε στους αποστόλους και μέσω αυτών σε μας τους διαδόχους τους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).Τρομερά είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου. Να τα θυμάστε πάντοτε. Να μην ξεχνάτε και αυτήν την ημέρα, την ημέρα του θριάμβου της ορθοδόξου πίστεως. Η πίστη αυτή διατυπώθηκε οριστικά στην Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο η οποία στερέωσε την Ορθοδοξία και καταπάτησε όλες τις αιρέσεις και τα σχίσματα.

Πάνω από χίλια χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος και δεν έχουν ξαναγίνει Οικουμενικές Σύνοδοι.* Γιατί; Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Δεν υπήρχε δυνατότητα να συγκληθούν. Αλλά να μην λυπόμαστε που δεν έγιναν άλλες και δεν γίνονται σήμερα οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Αυτές οι επτά που έχουμε, τακτοποίησαν όλα τα ζητήματα και έλυσαν όλα τα προβλήματα που είχε η Εκκλησία με τις αιρέσεις και στερέωσαν την ορθόδοξη πίστη.

Θα πείτε πως σήμερα έχουμε πολλές καινούριες αιρέσεις και σχίσματα. Ναι, έχετε δίκαιο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως οι καινούριες αυτές αιρέσεις δεν λένε τίποτε καινούριο αλλά επαναλαμβάνουν αυτά που ήδη έχουν πει οι παλαιοί αιρετικοί. Και όλες αυτές οι αιρέσεις αναθεματίστηκαν από την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο. Γι’ αυτό μας αρκούν οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαίτερα της Εβδόμης. Γι’ αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας τη οποία εξέφρασε και στερέωσε η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ορίστηκε αυτή την ημέρα να ψάλλεται δοξολογία ως ευχαριστία στο Θεό για την στερέωση της Ορθοδοξίας. Και αυτή την δοξολογία θα ψάλλουμε τώρα.

* Έχει επικρατήσει- ίσως και μέσω προπαγάνδας- στην Ορθοδοξία να ομιλούμε γιά 7 Οικουμενικές Συνόδους. Ασφαλώς ο Άγιος δεν αγνοεί ή μειώνει τις άλλες δύο Οικουμενικές Συνόδους απλώς ακολουθεί το συνήθειο και τονίζει την μεγάλη σπουδαιότητα τις Εβδόμης.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας – Λόγοι και Ομιλίες τόμος Α’

Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

http://www.impantokratoros.gr/

Μόνο αυτό που βγαίνει από το στόμα μας μάς κάνει ακάθαρτους...... Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

«Ουδέν εστιν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ο δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον» (Μρ. 7, 15). Αυτά τα λόγια του Χριστού οι άνθρωποι που δεν θέλουν να νηστεύουν τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο. Λένε πως δεν υπάρχουν φαγητά ακάθαρτα, γι' αυτό και δεν νηστεύουν. Είναι σωστό αυτό που λένε;

Όχι, καθόλου δεν είναι σωστό. Λέγοντας αυτό η αγία μας Εκκλησία δεν εννοεί ότι υπάρχουν φαγητά που κάνουν τον άνθρωπο ακάθαρτο, ότι υπάρχουν τρόφιμα ακάθαρτα. Τίποτα απ' αυτά που δημιούργησε ο Θεός δεν είναι ακάθαρτο, όλα είναι καθαρά και καλά λίαν», αν τα δεχόμαστε με ευχαρίστηση, και κανένα φαγητό που μπαίνει στο στόμα μας δεν μας κάνει ακάθαρτους, διότι τίποτα που μπαίνει στον άνθρωπο από έξω δεν μπορεί να τον κάνει ακάθαρτο.

Ποια είναι αυτά που μπαίνουν μέσα μας; Είναι οι επιδράσεις που δεχόμαστε από τους άλλους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι μας βρίζουν, μας προσβάλλουν, μας ταπεινώνουν αυτό δεν μας κάνει ακάθαρτους. Ας τους αφήσουμε να μας βρίζουν, να μας κακολογούν και να μας συκοφαντούν, δεν πρέπει αυτό να μας ενοχλεί και να μας κάνει ακάθαρτους. Μας κάνουν ακάθαρτους εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας.

Ποια είναι αυτά που βγαίνουν από μέσα μας;

Πρώτα απ' όλα είναι τα λόγια μας. Αν τα λόγια αυτά είναι άσχημα, αν το στόμα μας, με το οποίο λαμβάνουμε το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού ανοίγει για να λέμε διάφορες βρισιές και αισχρολογίες, αυτό μας κάνει ακάθαρτους. Ο άνθρωπος που βρίζει, τον εαυτό του βρίζει, και αυτός που συκοφαντεί τον πλησίον του, τον εαυτό του συκοφαντεί και φανερώνει μ' αυτό τον τρόπο την
ρυπαρότητα και την ακαθαρσία της ψυχής του. Αυτός που βρίζει, μιαίνει τον εαυτό του και όχι εκείνον που βρίζει.

Μας κάνουν ακάθαρτους όλα εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας. Και από μέσα μας βγαίνουν όχι μόνο τα λόγια αλλά και οι πράξεις και γενικά όλη η συμπεριφορά μας. Τα λόγια, τα έργα, ακόμα το βλέμμα μας φανερώνουν την κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Αν τα λόγια μας είναι γεμάτα κακίες και συκοφαντίες, αν τα έργα μας δεν είναι καθαρά και όλη η συμπεριφορά μας δείχνει την κακία, την υπερηφάνεια, τη μεγαλομανία και την τάση να προβάλλουμε τον εαυτό μας, αυτό μας κάνει ακάθαρτους.

Γινόμαστε ακάθαρτοι όταν η ζωή μας μοιάζει με τη ζωή των ανθρώπων, για τους οποίους ο άγιος προφήτης Δαβίδ λέει στον 72ο ψαλμό του: «Διά τούτο εκράτησεν αυτούς η υπερηφανία, περιεβάλοντο αδικίαν και ασέβειαν εαυτών, εξελεύσεται ως εκ στέατος η αδικία αυτών, διήλθον εις διάθεσιν καρδίας· διενοήθησαν και ελάλησαν εν πονηρία, αδικίαν εις το ύψος ελάλησαν· έθεντο εις ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διήλθεν επί της γης» (Ψα. 72, 6-9)

Υπάρχουν άνθρωποι που η γλώσσα τους είναι τόσο μεγάλη που σαρώνει την γη. Αν λοιπόν είμαστε σαν τούς ανθρώπους που περιγράφει στον ψαλμό του ο προφήτης Δαβίδ, αν η γλώσσα μας σαρώνει την γη, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την υπερηφάνια, την έπαρση και την αναισθησία, αν ο νους μας δεν είναι συγκεντρωμένος και γυρίζει παντού, αν όλους τους ανθρώπους τους ειρωνευόμαστε, τους συκοφαντούμε και τους κουτσομπολεύουμε, τότε κάνουμε τους εαυτούς μας ακάθαρτους.

Οι πράξεις μας αυτές που βγαίνουν από μέσα μας, όχι μόνο από το στόμα μας βγαίνουν, αλλά μέσα από τον ίδιο τον εαυτό μας, από το πνεύμα μας και αποκαλύπτουν στους άλλους ανθρώπους την πνευματική μας υπόσταση. Την ακαθαρσία του πνεύματος μας την βλέπουν οι άνθρωποι. Αυτή μας κάνει ακάθαρτους. Οι άνθρωποι μας βλέπουν μέσα στο θολό φως, μέσα στο σκοτεινό φως της ψυχής μας. Αυτό το σκοτεινό φως μας μιαίνει.

Αντίθετα πρέπει να ζούμε και να ενεργούμε έτσι ώστε να εκπέμπουμε το Φως του Χριστού, την ευωδία του και όχι την κακία, την υπερηφάνεια, την έπαρση, την συκοφαντία, που όλα αυτά είναι ακαθαρσία. Αυτό να θυμόμαστε. Τίποτα απ' αυτά που μπαίνουν μέσα μας από το στόμα μας δεν μπορούν να μας κάνουν ακάθαρτους. Μας κάνουν ακάθαρτους αυτά που βγαίνουν από το στόμα μας και κάνουν φανερό στους άλλους το εσωτερικό μας είναι. Να το θυμάστε, να είστε πράοι και ταπεινοί για να εκχέεται από μέσα σας το Φως και η ευωδία του Χριστού. Αμήν.

Αγίου Λουκά
Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
Λόγοι και Ομιλίες
Τόμος Β'
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

http://www.impantokratoros.gr

Ο πράος άνθρωπος

Τίποτε δεν αναπαύει τόσο πολύ τήν ψυχή όσο η πραότητα.

Ούτε να εξαγριωνόμαστε για τις εναντίον μας ύβρεις, και αν ακόμη είναι κατώτεροι αυτοί που διαπληκτίζονται με μας, αλλά με την επιείκεια και την πραότητα να καταστέλλουμε το θυμό. Γιατί τίποτε δεν υπάρχει πιο ισχυρό και τίποτε πιο δυνατό από την πραότητα. Αυτή εξασφαλίζει διαρκή γαλήνη στην ψυχή μας και την προετοιμάζει, σαν να πρόκειται να προσορμισθεί στο λιμάνι, και γίνεται αιτία για κάθε ανάπαυσή μας. Γι' αυτό και ο Χριστός διδάσκοντας εκείνη τη θεία διδασκαλία, έλεγε: «Μάθετε από μένα, ότι είμαι πράος και ταπεινός κατά την καρδιά, και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας». Γιατί τίποτε δεν αναπαύει τόσο πολύ την ψυχή και δεν την κάνει να ησυχάζει, όσο η πραότητα και η ταπεινοφροσύνη. Αυτές οι αρετές θα μπορούσαν να γίνουν γι' αυτόν που τις έχει αποκτήσει, πολυτιμότερες από κάθε στέμμα και ωφελιμότερες από κάθε λαμπρότητα και δόξα. (Ματθ. 11,29).

Ο πράος λοιπόν άνθρωπος είναι αγαπητός σ' όσους τον βλέπουν, αγαπητός και σ' εκείνους που τον γνωρίζουν μόνον εξ ακοής. Και δεν υπάρχει κανείς που, όταν ακούσει να επαινείται ένας ήμερος άνθρωπος, δεν θα επιθυμούσε να τον δει και να τον χαιρετίσει και να τον έχει συνεχώς μπροστά στα μάτια του, γιατί θεωρεί κέρδος τη φιλία ενός τέτοιου ανθρώπου. Κι' αν ακόμη μερικοί διαπληκτισθούν μεταξύ τους για χρηματικές διαφορές, πηγαίνουν γρήγορα στον καλοκάγαθο και πράο, γιατί πιστεύουν, ότι κάθε διαφορά και φιλονικία θα βρει γρήγορα τη λύση της από την καλοσύνη εκείνου. Κι' αν συμβεί ο ένας να αισθάνεται έχθρα προς τον άλλο, η ημερότητα του δικαστή τους αναγκάζει να γίνουν πράοι, αυτοί που εύκολα ξεσπούν σε οργή και θυμό ... Όπως η ακτίνα του ήλιου μόλις φανεί, διώχνει αμέσως το σκοτάδι, έτσι και ο καλοκάγαθος και πράος μεταβάλλει γρήγορα την ταραχή και τη διαμάχη σε ειρήνη και ησυχία.

Μην υπερηφανευόμαστε για κείνα που φοβίζουν τους ανθρώπους ... Ώστε λοιπόν συμπεραίνουμε, ότι έναν άνθρωπο ήμερο, πράο και καλόψυχο κανένας δεν θα ήταν δυνατόν να τον φοβηθεί, αλλά όλοι τον σεβόμαστε, τον τιμούμε και τον ντρεπόμαστε. Δεν βλέπετε, πώς ένας άνθρωπος που προκαλεί φόβο, είναι μισητός και ανεπιθύμητος από όλους; ...

Ας μη θεωρούμε λοιπόν σπουδαίο πράγμα, αν μας φοβούνται οι άνθρωποι.

Ο πράος και καλοσυνάτος άνθρωπος είναι πατέρας των ορφανών, προστάτης των χηρών, κηδεμόνας της φτώχειας, βοηθός των αδικούμενων και σ' όλες τις περιπτώσεις επιβάλλει τη δύναμη της δικαιοσύνης. Ο πράος πατέρας είναι σεβαστός στο παιδί και το πράο παιδί σεβαστό στον πατέρα και ο δούλος στον κύριό του και τον κύριο τίποτε δεν τον κάνει τόσο συμπαθή στους υπηρέτες, όσο η πραότητα. Γιατί, όταν τον δουν να διακρίνεται για την επιείκειά του και να συμπεριφέρεται σε όλους με πραότητα, πολύ τον εκτιμούν και τον θαυμάζουν και τον θεωρούν πιο πολύ πατέρα παρά αφέντη.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

http://1myblog.pblogs.gr/

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ Ο ΕΞ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Ο άγιος Λουκάς ήταν από την Ανδριανούπολη. Έμεινε ορφανός από πατέρα σε ηλικία έξη χρόνων. Τον παρέλαβε τότε ένας καλός χριστιανός από τη Ζαγορά, για να ανακουφίσει τη χήρα μητέρα του. Σαν έμπορος αυτός ζούσε στη Ρωσία και έπειτα στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε μαζί του και το μικρό Λουκά. Σε ηλικία δεκατριών χρόνων ο Λουκάς φιλονίκησε με παιδιά Τούρκων και έδειρε ένα από αυτά. Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και θα τον ξέσχιζαν, αν δεν δεχότανε να γίνει μουσουλμάνος. Τον πήρε τότε ένας Τούρκος στο σπίτι του, για να επιτύχει τον εξισλαμισμό του. Ο Λουκάς κατόρθωσε να ειδοποιήσει τον προστάτη του για τον κίνδυνο που διέτρεχε και αυτός πάλι κατέφυγε στην Ρωσική Πρεσβεία της Κωνσταντινουπόλεως, για να επιτύχει την απελευθέρωση του, αλλά δεν το κατόρθωσε. Ο Τούρκος, που τον κρατούσε, για να προλάβει και άλλη επέμβαση της Ρωσικής Πρεσβείας, τον έκαμε δια της βίας μουσουλμάνο.


Έπειτα από ένα διάστημα ο Λουκάς κατόρθωσε να δραπετεύσει. Συναντήθηκε με το θετό πατέρα του, που τον έστειλε στη Σμύρνη. Εκεί εξομολογήθηκε με δάκρυα και συντριβή και ο πνευματικός του συνέστησε να πάει στο Άγιον Όρος να ηρεμήσει ψυχικά και να αποφύγει άλλους κινδύνους.


Υπακούοντας ο Λουκάς πήγε στο Άγιον Όρος στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, όπου έζησε σαν μοναχός με μετάνοια, προσευχή και νηστεία. Πήγε και σε πολλά άλλα μοναστήρια του Αγίου Όρους και γνώρισε αγίους γέροντες, που τον στερέωσαν στην πίστη.


Στην Σκήτη της Άγιας Άννας γνώρισε τον άγιο Γέροντα Βησαρίωνα που, όταν άκουσε την ιστορία του Λουκά, έδειξε όλη την αγάπη του σ’ αυτόν. Ο Λουκάς του φανέρωσε το θερμό πόθο, που έκρυβε στην ψυχή του να μαρτυρήσει, για να ξεπλύνει το αμάρτημα της άρνησης του Χριστού, έστω και αν είχε πέσει άθελα σ' αυτό. Όμως ούτε ο Βησαρίων ούτε ένας άλλος άγιος γέροντας, ο Ανανίας, στον όποιο έστειλε τον Λουκά να του δώσει γνώμη, αν και έκλαιγε κι αυτός ο άγιος γέροντας ακούοντάς τον να λέγει τα παθήματα του, δεν έδωκαν την άδεια στο Λουκά να φύγει από το Άγιον Όρος και να αναζητήσει το μαρτυρικό θάνατο. Του είπαν πως ήταν ανάγκη να το σκεφθεί για πολύ καιρό και να ασκηθεί πολύ ακόμα, για να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο θάνατο. Ο Βησαρίων και ο Ανανίας συμφώνησαν να τον υποβάλουν σε αυστηρή νηστεία και προσευχή για πενήντα μέρες. Του είπανε να κάνει οκτακόσιες μετάνοιες την ημέρα και συνεχή προσευχή και να τρώγει μόνο ψωμί και νερό μια φορά το εικοσιτετράωρο. Ο Λουκάς το δέχτηκε με μεγάλη προθυμία και χαρά. Αλλά ο Θεός δεν περίμενε τη συμπλήρωση των πενήντα ημερών.


Είχαν περάσει τριάντα δύο ήμερες, όταν ήλθε στο Άγιον Όρος ένας Νικόλαος, φίλος του Βησαρίωνα ναυτικός, έτοιμος να φύγει με το καράβι του για την Τένεδο και Μυτιλήνη. Ήταν ευκαιρία να ταξιδέψει ο Λουκάς, αφού η επιθυμία του ήταν να μαρτυρήσει στη Μυτιλήνη, όπως και ο άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος πριν επτά χρόνια, του οποίου το μαρτύριο είχε διαβάσει ο Λουκάς, και τόσο είχε συγκινηθεί από αυτό.


Με χαρά δέχτηκε να ταξιδέψει, αφού ζήτησε μια χάρη από τον Ανανία: να τον κάνει μοναχό, και χάρη από το Βησαρίωνα: να τον συνοδεύσει στη Μυτιλήνη.


Στις 10 Μαρτίου έφυγαν από το Άγιον Όρος. Έφθασαν στην Τένεδο και μετά στα Μοσχονήσια, όπου φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του καλού χριστιανού Χατζή Ανδρέα. Από εκεί έφυγαν και ήρθαν στο χωριό της Μυτιλήνης Πάμφιλα. Ήλθαν στο ναό της Αγίας Βαρβάρας, όπου γνώρισαν τους ιερείς του ναού Γρηγόριο και Παρθένιο, που έδειξαν πολλή αγάπη για τους ξένους. Οι ιερείς διηγήθηκαν στους ξένους το μαρτύριο του αγίου Θεοδώρου και την άλλη μέρα (Πέμπτη) έκαμαν με μεγάλη κατάνυξη τη θ. Λειτουργία και κοινώνησαν όλοι των αχράντων μυστηρίων. Εκεί έμαθαν πως μία τουρκική οικογένεια με οκτώ άτομα, που ονομαζότανε «Κουτσουμέλη», δραπέτευσαν από τη Μυτιλήνη για να γίνουν χριστιανοί. Η είδηση αυτή ήταν μια ακόμα ενθάρρυνση για το Λουκά.

Ο εφημέριος των Παμφίλων Παρθένιος τον άλειψε στο μέτωπο με λάδι του Παναγίου Τάφου και μέσα στα πυκνά μαλλιά του του έβαλε ένα κομματάκι από το ματωμένο πουκάμισο του αγίου Θεοδώρου. Αφού έψαλαν κατανυκτική παράκληση στο ναό της Αγίας Βαρβάρας ξεκίνησαν για τη Μυτιλήνη. Οι δύο ιερείς των Παμφίλων τους συνόδευσαν μέχρι την Παναγία, που ήταν στο «Λευκολαίμι».


Αφού έμειναν μόνοι, ο Λουκάς μπήκε στο ναό και έκαμε πάλι θερμή προσευχή και μετά παρακάλεσε το Βησαρίωνα να συναντήσει και να παρηγορήσει τη μητέρα του. Αφού έκλαψαν και αντάλλαξαν ευχές, έδωκαν τον τελευταίο ασπασμό και χωρίστηκαν. Ο Λουκάς πήρε το δρόμο για τη Μυτιλήνη.


Ο Λουκάς παρουσιάστηκε στο Ναζήρ-Αγά της Μυτιλήνης. Μίλησε με θάρρος για το πως στην παιδική του ηλικία αρνήθηκε την πίστη του και πως τώρα είναι αποφασισμένος να μαρτυρήσει και να πεθάνει χριστιανός. Οι Τούρκοι τον έριξαν στη φυλακή και του είπανε να σκεφτεί καλλίτερα και σε τρεις μέρες να τους απαντήσει. Την τρίτη μέρα, που τον έβγαλαν απ’ τη φυλακή, πηγαίνοντας τον στον κριτή, είδε το Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιερεμία να βγαίνει απ’ το γραφείο του αγά και ζήτησε την ευχή του και τον παρακάλεσε να προσεύχεται γι’ αυτόν.


Το Μητροπολίτη τον είχε καλέσει ο αγάς για ανάκριση, σχετικά με την οικογένεια «Κουτσουμέλη» που εξαφανίστηκε. Παρ’ όλη την τρομοκρατία ο Δεσπότης έστειλε αμέσως έγγραφο στους ιερείς να προσευχηθούν για το παλληκάρι, που πήγαινε να μαρτυρήσει.


Ο Λουκάς και πάλι δήλωσε πως θέλει να πεθάνει χριστιανός και μάλιστα μίλησε με τόσο θάρρος και γνώση, που όλοι που τον άκουγαν έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Τον ξανάριξαν στη φυλακή και τέλος αποφάσισαν να τον κρεμάσουν. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Τον Χριστό μου προσκυνώ και λατρεύω». Τον κρέμασαν στις 23 ή 25 Μαρτίου, ημέρα Κυριακή στις δύο μετά το μεσημέρι.

Το λείψανο του το έδεσαν σε μεγάλη πέτρα και το έριξαν στη θάλασσα. Όμως ξεσηκώθηκε τόση απότομη τρικυμία, ώστε ο Τούρκος αξιωματικός που ήταν στο πλοίο ρωτούσε τον υπηρέτη του αγά: «Τι είναι, Γιαννάκη;» Και εκείνος του απάντησε: «Οργή Θεού, γιατί δεν αφήσατε να θάψουν οι χριστιανοί τον άγιο». Τελικά η τρικυμία έριξε το πλοίο στη στεριά. Κατόπιν οι χριστιανοί βρήκαν το λείψανο και το έθαψαν με τιμές. Υπάρχει πληροφορία ότι μέχρι το 1884 τα οστά του αγίου βρισκότανε στο ναό του Αγίου Συμεών. Το σκούφο του αγίου και ένα μανδήλι του χάρισε ο υπηρέτης του αγά στους ιερείς των Παμφίλων.

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Ασκητικώς προγυμνασθείς εν τω Άθω,

τας νοητάς των δυσμενών παρατάξεις

τη πανοπλία ώλεσας, παμμάκαρ, του Σταυρού,

αύθις δε προς άθλησιν ανδρικώς απεδύσω,

κτείνας τους της πίστεως, αισθητούς πολεμίους,

οσιομάρτυς. ξίφει νοητώ,

διό εστέφθης, Λουκά διττοίς στέμμασιν.

http://www.pigizois.net

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΙΤΗΣ

Ο Αγιος Νεομαρτυρας ΛΟΥΚΑΣ γεννηθηκε στην Αδριανουπολη.Σε ηλικια 6 ετων εμεινε ορφανος απο πατερα και η χηρα μητερα του τον παρεδωσε σε εναν πραματευτη για να εργαζεται κοντα του.

Με τον πραματευτη αυτον εγκατασταθηκε στην Κωνσταντινουπολη.Οταν ηταν 13 χρονων φιλονικησε με ενα τουρκοπουλο και το εκτυπησε ,οταν το ειδαν αυτο οι παρευρισκομενοι τουρκοι ορμησαν με θυμο πανω του και τον χτυπουσαν με μανια,Ο μικρος Λουκας φοβηθηκε πολυ και πανω στον τρομο του ζητησε να τον αφησουν και θα γινει τουρκος.

Τοτε τον πηγαν σ ενα πασα ο οποιος τον κρατησε κοντα του και τον ετοιμαζε για την περιτομη.Ο Λουκας που ειχε συνελθει απο τον φοβο καταλαβε το λαθος του να αρνηθει τον Χριστο και εψαχνε τροπο να φυγει απο το σπιτι του πασα πρωτου γινει η περιτομη του.

Καταφερε και εστειλε μηνυμα στην Ρωσικη πρεσβεια ζητωντας βοηθεια αλλα δυστυχως οι προσπαθειες του Ρωσου προξενου δεν απεδωσαν καρπους.Ο πασας προχωρησε σε βιαιη περιτομη για να προλαβει μηπως οι Ρωσοι παρουν το παιδι.

Ο Λουκας ομως καταφερε να φυγει απο το σπιτι του πασα και με ενα πλοιο πηγε στη Σμυρνη και απο εκει στο Αγιο Ορος,οπου εξομολογηθηκε και στην συνεχεια εγινε Μοναχος στην Μονη Σταυρονικητα.Μεσα του φουντωνε ο ποθος του μαρτυριου και μετα απο καιρο ζητησε την ευλογια του πνευματικου του και εφυγε προς μαρτυριον.Ταξιδευοντας προς ΚΠολη τον Μαρτιο του 1802 σταματησε για λιγο στην Μυτιληνη οπου βοηθησε και εκεινος στον εκχριστιανισμο και την φυγαδευση μιας οκταμελους τουρκικης οικογενειας.Αυτο το γεγονος αναστατωσε τους τουρκους του νησιου και με εντολη του ιεροδικαστη τους συνελαβαν τον Μητροπολιτη Μυτιληνης και ολους του Δημογεροντες.Ο τουρκικος οχλος ειχε εξαγριωθει και ολοι ζητουσαν την γενικη σφαγη των Χριστιανων .

Τοτε ο Λουκας παρουσιασθηκε μονος του στον κριτη και δηλωσε με παρρησια,οτι αυτος και μονον αυτος ειναι ο ηθικος αυτουργος και ο μονος υπευθυνος του εκχριστιανισμου της τουρκικης οικογενειας.Ο Μητροπολιτης και οι Δημογεροντες αφεθησαν ελευθεροι αλλα ο αγιος παραδωθηκε στον μαινομενο οχλο που ορμησε στον αγιο να τον κατασπαραξει.Υστερα απο φρικτα βασανιστηρια και εξευτελισμους ο αγιος Λουκας ελαβε απο τον κριτη 3 μερες προθεσμια για να αποφασισει αν θα γινει και παλι τουρκος η θα χασει την ζωη του.

Ο Αγιος απαντησε πως δεν χρειαζεται αυτη η προθεσμια γιατι τον Χριστο δεν θα τον αρνηθει ποτε ξανα.Τοτε εκδοθηκε διαταγμα θανατου και ο αγιος απαγχονιστηκε στις 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 1802.Το Λειψανο του το ερριξαν στην θαλασσα δεμενο με βαριες πετρες ομως κατα θαυμαστη ενεργεια το μαρτυρικο λειψανο επλεε στην επιφανεια της θαλασσης και οι Χριστιανοι το ανεσυραν και κρυφα το εθαψαν.Η μνημη του Αγιου Νεομαρτυρος Λουκα τιμαται ιδιαιτερα απο την Ιερα Μητροπολη Διδυμοτειχου και Ορεστιαδος και Ακολουθια εχει γραψει ο αγιος Νικηφορος ο Χιος.

http://1myblog.pblogs.gr/

Μια αληθινή ιστορία.Μια διαφορετική ανάγνωση της ευαγγελικής περικοπής του παραλυτικού.....

Εσείς, τι θα κάνατε για να βοηθήσετε έναν φίλο; Πόσο σημαντικό θα ήταν, όχι για εκείνον τόσο, όσο για εσάς;

Σε ένα χωριό στην Κίνα, ένας έφηβος κουβαλάει στην πλάτη του καθημερινά εδώ και 8 χρόνια το φίλο του, ο οποίος λόγω μιας συγγενούς διαταραχής, είναι εξαιρετικά δύσκολο να περπατήσει.

Οκτώ χρόνια πριν, μια βροχερή ημέρα, ο μικρός Lu Shao είχε μείνει στο σχολείο περιμένοντας τη μητέρα του, η οποία καθυστέρησε να πάει να τον πάρει.

Τότε, ο Lui Shi Ching, ο οποίος ήταν μικρότερος από τον Lu Shao, αποφάσισε να βοηθήσει και τον μετέφερε στο σπίτι. Από τότε τον πηγαινοφέρνει καθημερινα από και προς το σχολείο, τον πηγαίνει έτσι ακόμη και στην τουαλέτα.

Σε μια συνέντευξη, ο Lui shi Ching είπε: “Είμαι ευτυχής που τον κουβαλάω τόσα χρόνια, παρότι είναι αρκετά βαρύς”.

Ο Lui Shi Ching δεν καυχιέται για τις καλές πράξεις του. Οι γονείς του έμαθαν για την πράξη του τέσσερα χρόνια μετά…

Ο Lu Shao αναφέρει στο ημερολόγιό του ότι “από τότε που μπήκε στη ζωή του ο Lui Shi Ching, έφυγε ένα μαύρο σύννεφο και μπήκε ο ήλιος σ΄αυτήν”.

a-pistefto.blogspot.com

Ο πατήρ Παντελεήμων (Farah), ηγούμενος της Μονής Χαματούρα του Λιβάνου. μιλάει για την ανάγνωση της Βίβλου!!

Μεταφέρουμε σε ελεύθερη μετάφραση την ομιλία του πατρός Παντελεήμονα ηγούμενου της μονής Χαματουρα του Λιβάνου, Ο πατήρ είναι μια μεγάλη μορφή στην Ορθοδοξία και έχει μαθητεύσει στο Αγιον Όρος κοντά σε Άγιους Γέροντες όπως το Παππούλης Παισιος και ο Γέροντας Ισαάκ και είναι από τους πνευματικούς που μαζί με τον Σεβασμιότατο Εφραιμ της Τριπόλεως του Λιβάνου, αποτελούν την ελπίδα της αναγέννησης της Ορθοδοξίας στη πολύπαθη περιοχή του ευλογημένου Λιβάνου.

ahdoni

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, νυν και πάντα και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.

Μερικές φορές αισθάνομαι σαν να επαναλαμβάνομαι, αλλά το θέμα είναι πολύ σημαντικό για τη ζωή μας ως Χριστιανοί. Παρατηρούμε ότι οι άνθρωποι παραμελούν την ανάγνωση εν γένει, και πιο συγκεκριμένα τη πνευματική ανάγνωση. Με αυτό τον τρόπο να χάσουν κάθε σύνδεση με το Χριστό και τις αλλαγές στη συμπεριφοράς τους. Δεν γνωρίζουν το πραγματική τρόπο με τον οποίο ο Κύριος Ιησούς θέλει να ζούμε , τι δίδαξε, πώς πρέπει να συμπεριφερθούν οι άνθρωποι. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν διαβάζουν την Αγία Γραφή και έτσι δεν ξέρουν τα λόγια του Κυρίου Ιησού, ακόμα κι αν είναι το ιερότερο από τα ιερά βιβλία, γιατί σ΄αυτό καταγράφονται όλα για όσα μίλησε ο ίδιος από το άγιο στόμα του όταν ήταν στη γη. Πρέπει λοιπόν να τα εντρυφήσουμε και να παραμείνουμε σε αυτά τα λόγια όσο πιο πολύ γίνεται και να προσπαθήσουμε να τα εφαρμόσουμε στη ζωή μας με σοβαρότητα και ακρίβεια, ώστε να μπορέσουμε να συμπεριφερθούμε σαν τον Χριστό και να αξίζει να φέρουμε το όνομα Χριστιανοί. Δεν είναι αρκετό να λεγόμαστε απλά Χριστιανοί ή επειδή έχουμε κάποια επαφή τυπική παραδοσιακή με την Εκκλησία του Χριστού ..

Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα σε ολόκληρο τον κόσμο όπου οι άνθρωποι συγχέουν εθνικότητας, φυλής, εθνότητας και θρησκείας. Αν είστε Έλληνες , αυτό σημαίνει ότι είστε Ορθόδοξοι (επειδή η επίσημη θρησκεία στην Ελλάδα είναι η ορθόδοξη) , αλλά όχι ότι όλοι οι Έλληνες συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια αγάπη και την ίδια πίστη στο Χριστό! Αν είστε Λιβανέζοι , θα πρέπει να είστε Μαρωνίτες. Ο Χριστός δεν γνωρίζει σύνορα και δεν δίνει καμία σημασία στην φυλή ή την εθνότητα. Όταν πηγαίνουμε στις χώρες της διασποράς, αν λέτε ότι είστε από μια αραβική χώρα , αυτό σημαίνει ότι είστε μουσουλμάνοι. Δεν καταλαβαίνουν ότι θα μπορούσε να είναι από οποιαδήποτε χώρα ο Χριστιανός και από κάθε φυλή και ότι έχει μια διαφορετική ιδέα για τη ζωή , γιατί ζει βάση τη όποια σχέση με τη διδασκαλία του Χριστού , και το φαίνεται από τη ζωή σας, τη συμπεριφορά σας σε σχέση με το Ευαγγέλιο, και σχετικά με τις επιστολές των Αγίων και τη ζωή και τις διδασκαλίες τους.

Οι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, ιδιαίτερα στη χώρα μας, αλλά κατά βάση για όλα είναι ψέματα, εξαπάτηση, και χαρακτηρίζονται για την αναβλητικότητα τους . Λένε στον ιερέα "την ευχή σου», αλλά δεν τον τιμούν και να μην τον αγαπούν και δεν τον δίνουν αξία , όπως αξίζει στον ιερέα του Χριστού . Όχι μόνο όσον αφορά την προσωπικότητά του ως ανθρώπου, αλλά σε σχέση με το έργο του. Στην ιερατική υπηρεσία του, διακρίνεται στο ότι μας οδηγεί στην παρουσία του Θεού και φέρνει επάνω σε μας τη χάρη και το έλεος του Κυρίου κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας και σε όλες τις περιστάσεις της ζωής μας. Αυτό όμως δεν το βιώνουμε πραγματικά Αυτό δε οφείλεται στο γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε πως δρα ο Χριστός, όπως θα έπρεπε, γιατί δεν έχουμε μελετήσει τα λόγια του Χριστού.. Πρέπει να διαβάσουμε ξανά και ξανά μέχρι να τα απομνημονεύσουμε και να απορροφήσουμε μέχρι να μάθουμε, για να καταλάβουμε πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στη ζωη εν Χριστώ

. Υπάρχουν αδέλφια που δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον και οι οποίοι δεν μιλούν μεταξύ τους ή να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον και έτσι να λειτουργούν ως εχθροί με μαχαίρια στο λαιμό του ενός στον άλλο, ενώ ονομάζονται Χριστιανοί! Πώς συμβαίνει αυτό;! Πηγαίνουν στην εκκλησία και κοινωνούν, ενώ δρουν ως εχθροί! Συμπεριφέρονται σαν ειδωλολάτρες στην ηθική τους και τη ζωή τους, και στη συνέχεια πάνε στην εκκλησία για να κοινωνήσει σαν να είναι άξιοι Χριστιανοί! Αυτή η έλλειψη είναι λόγω της μη ανάγνωσης! Διαβάζοντας διεγείρει ο άνθρωπος το μυαλό του ,κάνει ένα άτομο να γνωρίζει και να καταλαβαίνει εν Χριστώ τα πράγματα. Κάποιος που ξέρει φέρει μεγαλύτερη ευθύνη από κάποιον που δεν ξέρει και ο οποίος είναι ανίδεος για το πώς να συμπεριφέρονται στη ζωή. Παρομοίως όσον αφορά τα πνευματικά θέματα, η γνώση από μόνη της δεν αρκεί, αλλά όταν έχετε διαβάσει την Αγία Γραφή σας πιέζει να λάβει μια ευλογημένη στάση, όπως είναι πρέπον.

Ο Απόστολος Παύλος λέει, «Είσαι ένας ναός του ζωντανού Θεού. Θα μείνω σε σένα», λέει ο Κύριος, «και θα περπατήσω ανάμεσά σας και θα είμαι Θεός σας και θα είστε λαός μου.Δεν είστε απλά μια φυλή. Είστε ο λαός του Χριστού, γιατί δέχεστε το Χριστό ανάμεσά σας και έτσι ο κόσμος σας συμπεριφέρεται σαν κάποιους για τους οποίους αυτό το όνομα δηλαδή του Χριστιανού είναι το πρέπον». «Και γι 'αυτό θα είστε διαφορετικοί από αυτούς. Ελάτε έξω από τα έθνη που δεν γνωρίζουν τη χριστιανική ζωή. Αυτή η έξοδος δεν σημαίνει απομόνωση από τον εαυτό σας, μακριά από τους ανθρώπους. Αλλά, ενώ είστε στη μέση της πόλης, μπορείτε με τη ζωή σας, πιστεύοντας και γνωρίζοντας τον Κύριο Ιησού, και θα είστε διαφορετικοί από τους άλλους μέσω των ενεργειών σας.

Επομένως, μην ενοχλείτε τους ανθρώπους όταν θέλετε να ακούσετε το ή βλέπετε τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Κάντε στο παιδί σας μια ειρηνική και ομαλή τελετή γάμου, χωρίς φωνές και φασαρίες . Οι άνθρωποι πηγαίνουν στο γάμο από χρέος, δίνοντας μεγαλύτερη προσοχή και αξία στις γαμήλιες δεξιώσεις. Τι ανοησία! Τι μεγάλα επιτεύγματα! Ακόμη περισσότερο, είναι αμελείς και κάνουν θόρυβο όλη τη νύχτα και ενοχλούν τους άλλους ανθρώπους, ξοδεύοντας τα χρήματά τους με αυτό το τρόπο, χωρίς να κάνει κάτι καλό με αυτό ακόμη και για τους εαυτούς τους. Έτσι, αντί να περιμένετε τους ανθρώπους να σας δώσουν δώρα και ελεημοσύνη, και να κάνετε όλη αυτή τη φασαρία με τις γιορτές και δεξιώσεις μετά το γάμο, δώστε τα λεφτα αυτά για τον τον εαυτό σας ώστε να μπορείτε να κάνετε ένα καλό νοικοκυριό, όπου θα είστε σε ηρεμία με τη σύζυγό σας, χωρίς την υπερηφάνεια και μεγαλείου των δεξιώσεων , που είναι έκφραση της κενότητας. Πώς μπορείτε να αρχίσετε τη ζωή σας όταν είστε στο χρέος από τα έξοδα ; Πώς μπορείτε να περάσετε όταν δεν έχετε;

Ο Χριστός ζητάει να είναι απλή η ζωή , τρυφερή , βοηθώντας ο ένας τον άλλον . Πώς μπορείς να είσαι ένας εχθρός για τους άλλους, όταν ο Κύριος σάς ζητά να προσευχόμαστε γι 'αυτούς, να τους αγαπούμε, γιατί αυτό είναι ότι πιο καλό για τη θεραπεία τους από το πειρασμό . Η αγάπη δεν είναι ένα αφηρημένο συναίσθημα, είναι μια κίνηση από μέσα σου από τον εαυτό σας προς τους άλλους. «Να οι κόρες μου και οι γιοι μου », λέει ο ισχυρός Κύριος, «και εγώ θα σας δεχτώ και θα είμαι ο Πατέρας σου, γιατί δεν έχετε δεχτεί τη κενή και ψεύτικη ζωή , αλλά επιθυμείτε να ζήσετε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού».

Μέσα σε αυτή τη αλλοτρίωση από την κοινωνία η οποία προσπαθεί να σας μολύνει, να νοθεύσει την εικόνα του Χριστού μέσα σας, να δώσετε να καταβάλουν ότι οι προσπάθειες τους είναι μάταιες , με το να επιμείνουμε στην εν Χριστώ ζωή έτσι ώστε θα είστε άξιοι να γίνουν γιοι και θυγατερες Του., «και εγώ θα σταθώ ανάμεσά σας και θα είμαι ο Πατέρας σας», « Θα είμαι ο Πατέρας σου, σημαίνει ότι θα τεθείς υπό της πλήρους προσοχή μου και δεν θα φοβάσαι τις δυσκολίες και τις κακουχίες και τις διώξεις που θα έρθουν σε σας. Πράγματι, θα επιβεβαιώσω ότι είστε παιδιά του Θεού!. Όσοι θέλουν να ζήσουν σε ευλάβεια θα διωχθούν, όπως ο Απόστολος Παύλος διδάσκει. Ο διάβολος δεν μας άφησε καθόλου, που πάντα μας πιέζει να επιστρέψουμε στην αμαρτία και να πεθάνουμε πνευματικά. Αυτός χαίρεται όταν βρίσκει το καθένα μας χωριστά από τον Χριστό και αποξενωμένοι από τον Εκείνον.

Για το λόγο αυτό ο Απόστολος λέει στο τέλος: «δεδομένου ότι έχουμε αυτά που υπόσχεται ο Κύριος, για να είμαστε οι γιοι Του, δηλαδή, ότι θα είμαστε υπό την προστασία Του, το έλεός Του, και οι κληρονόμοι των πραγμάτων Του», γι 'αυτό από φιλότιμο και ευγνωμοσύνη για Εκείνον, ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από κάθε μόλυνση του σώματος και του πνεύματος και ας ζούμε με το φόβο του Θεού. Ας ζήσουμε αυτή τη ζωή προσπαθώντας για την εκπλήρωση των εντολών του Θεού, όπως είναι η τοποθέτηση και η αποστασιοποίηση του εαυτού μας από κάθε ακαθαρσία στη σκέψη και στο σώμα, απομονωμένη από ό, τι ο κόσμος ρίχνει σε εμάς.

Κάθε μέρα το κακό έρχεται σε μας για να παρουσιάσει τις σκέψεις του να μας γεμίσει με αλλότριους λογισμούς . Αλλά και μείς κάθε μέρα πρέπει να θυμόμαστε την υπόσχεση που δώσαμε κατά την ημέρα της βάπτισης μας όταν είπαμε : «Αποδέχομαι τον Χριστό. Απορρίπτω το διάβολο και όλα τα έργα του». Κάθε στιγμή πρέπει να σταματήσουμε την σχέση με το πειρασμό και να πούμε : «Σε απορρίπτω , Σατανά και σε φτύνω όπως έκανε ο ανάδοχος μου έκανε κατά την κατήχηση στη βάφτιση μου και είμαι εχθρός σου, επειδή θέλω να είμαι του Χριστού». Αυτό γίνεται με το να κατέχουμε το φόβο του Θεού στην καρδιά μας, γιατί αισθανόμαστε την παρουσία Του, έχουμε την αίσθηση του ότι είναι εκεί μαζί μας. Ας κρατήσουμε απόσταση από όλα τα πράγματα που μας χωρίζουν από Αυτόν και από ας μείνουμε μακριά από κάθε τι που μολύνει τις ψυχές μας και το σώμα μας.

Ποια είναι η αρετή σας, αν αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν; Ή αν βοηθάτε όσους σας βοηθάνε ; Αυτή η πράξη είναι συμμετρική είναι μια απλή ανταπόδοση . Εσείς δεν κάνετε τίποτα μεγάλο, πιο πέρα από την δράση -αντίδραση. Αυτός όμως που είναι ευγενικός και γενναιόδωρος στη σημερινή κοινωνία, βρίσκεται σε κατάσταση ανισορροπίας, αφού κανείς δεν μπορεί να του επιστρέψει τη γενναιοδωρία του, αλλά ο συνειδητοποιημένος Χριστιανός ξέρει και για το λόγο αυτό είναι ευγενικός και γενναιόδωρος για να έχει πάντα μια αγνή ψυχή. Έτσι μόνο δίνουμε , που σημαίνει ότι επιλεγούμε συνειδητά να δώσουμε και δεν ζητάμε τίποτα για αντάλλαγμα. Ο Θεός είναι αυτός που μας παρέχει, πριν να δώσουμε και αυτός θα φροντίσει για μας, αφού θα μας δώσει και αυτός και θα αυξηθεί άφθονα η συγκομιδή μας. Δεν θα μας λείψει τίποτα, γιατί είμαστε οι γιοι και οι θυγατέρες του Υψίστου.

Όταν είμαστε σε αυτή την αγάπη, θα μας κρατήσει μακριά από κάθε δυσωδία, κάθε κομμάτι του εγωισμού μας και όλων των απολαύσεων της. Μέσα σε αυτά υπάρχει αμαρτία γιατί όταν νοιαζόμαστε για τους εαυτούς μας και τις επιθυμίες μας, εμείς οι ίδιοι κρατάμε απόσταση από τον Χριστό. Αλλά όταν εμείς αγνοούμε τον εγωισμό μας και δουλεύουμε για την εξυπηρέτηση των άλλων και για την αγάπη τους, αγαπάμε τον Χριστό και να βάζουμε στα χέρια Του όλες τις ικανότητές μας και όλες τις δυνατότητες μας και μας ευλογεί, αυξάνοντας τις ικανότητες μας για προσφορά στον πλησίον μας.

Είθε αδελφοί ο Κύριος να μας διαφωτίσει, , με τη μεγάλη ταπεινοφροσύνη Του. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να τον μιμηθούμε και να συμμετάσχουμε στη ζωη Του κάθε μέρα με την εκ του σύνεγγυς ανάγνωση της Αγίας Γραφής, από την αρχή μέχρι το τέλος. Ας μην κάνουμε τους κουρασμένους ή τους ανυπόμονους, αλλά ας συνεχίσουμε μέχρι να καταγράψουμε επάνω τις καρδιές μας τα θεια λόγια Του. Αυτό δεν είναι για να μπορέσουμε να παπαγαλίζουμε τις λέξεις του Ευαγγελίου , αλλά για να ξέρουμε πώς να ανταποκριθούμε σε κάθε κατάσταση που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας και έτσι να έχουμε τη σκέψη του Χριστού και να μην σκαφτόμαστε με το δικό μας εγωιστικό τρόπο .

Οι μητέρες και οι πατέρες πρέπει να διαβάσετε την Αγία Γραφή μπροστά στα παιδιά σας κάθε μέρα, ακόμα κι αν είναι μόνο περιληπτικά, προκειμένου να τους δείξετε μέσα από αυτή την στάση ζωής ότι θα πρέπει να διαβάζουν πάρα πολύ και έτσι ώστε να μάθουν πώς να απορροφούν του Χριστού τη σκέψη και το θέλημά Του και τα λόγια Του τα ευγενή. Ο ιερέας μεταφέρει τον Άγιο Θεό μέσω της Γραφής στην εκκλησία και ανυψώνει πάνω το ιερό Ευαγγέλιο ενώπιον όλων των ανθρώπων και λέει: Αυτή είναι η σοφία του Θεού.

Ας σηκωθούμε όρθιοι στη ζωή ίσια σύμφωνα με αυτή τη σοφία. Αυτό σημαίνει όταν λέει, «Σοφία ορθοί» Το Ευαγγέλιο είναι το βιβλίο Του περιέχει τη σοφία του Θεού. Είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι η Σοφία του Θεού, που γράφτηκε σε αυτό το βιβλίο. Ας σηκωθούμε όρθιοι ίσια σύμφωνα με όσα λέγει ο Κύριος στο Ευαγγέλιο Του. Είθε ο Κύριος Άγιο να μας επιτρέψει να διαβάζουμε και να κατανοήσουμε και να ενεργούμε σύμφωνα με αυτή την ανάγνωση, την εκμάθηση για την αγάπη του Κυρίου περισσότερο από τίποτα άλλο

http://noctoc-noctoc.blogspot.com
http://araborthodoxy.blogspot.com