ο Βελιγραδιου Παυλος...ο Αγιος Πατριαρχης που μας αγαπησε και αγαπησαμε ολοι...

«Ένας άγιος που περπατάει πάνω στη γη»! Τα λόγια αυτά πρώτος τα πρόφερε γονατίζοντας για να ασπασθεί το χέρι του ένας πράκτορας του FBI, όταν τον είδε να προσεύχεται στην ακρογιαλιά του Λος Άντζελες στην Αμερική. Από τότε τα επανέλαβαν αυθόρμητα μυριάδες πιστοί για τον αοίδιμο πλέον Πατριάρχη της μαρτυρικής Σερβίας Παύλο. Στις 15 Νοεμβρίου 2009 ο μακαριστός Πατριάρχης, πλήρης ημερών – ήταν 95 ετών – πορεύθηκε προς την άνω Ιερουσαλήμ, την αληθινή πατρίδα όλων, συνοδευόμενος στην τελευταία του επίγεια κατοικία από ένα πλήθος εξακοσίων χιλιάδων και πλέον πιστών.

Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, μόλις πληροφορήθηκε την κοίμησή του, σε μήνυμά του θύμισε τα λόγια του Σέρβου ποιητή Μ. Μπέκοβιτς για τον Πατριάρχη Παύλο: «Κανένας στη θορυβωδέστατη εποχή μας δεν μιλούσε τόσο χαμηλόφωνα και ταυτόχρονα δεν ακουγόταν μακρύτερα. Κανένας δεν μιλούσε λιγότερο και η ομιλία του να έλεγε περισσότερα. Κανένας στη θεληματικά τυφλή εποχή μας δεν αντίκριζε την αλήθεια με περισσότερη ηρεμία».

Ο Πατριάρχης Παύλος είχε γεννηθεί στις 11 Σεπτεμβρίου 1914 στο Κούτσαντσι της Σλαβονίας (Κροατία). Έμεινε ορφανός από την πολύ μικρή του ηλικία. Ήταν τόσο ασθενικός, ώστε κάποτε του άναψαν κερί, νομίζοντας ότι είχε πεθάνει. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου, εργάσθηκε όμως σε διάφορες εργασίες, ακόμη και ως φορτοεκφορτωτής λιμανιού και ως οικοδόμος, προκειμένου να επιβιώσει. Το 1948 εκάρη μοναχός, το 1954 χειροτονήθηκε ιερεύς. Από το 1955 ως το 1957 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του εξελέγη επίσκοπος Ράσκας και Πρίζρεν στο Κοσσυφοπέδιο.

Πατριάρχης Σερβίας εξελέγη την 1η Δεκεμβρίου 1990 με τον αποστολικό τρόπο, δηλαδή με κλήρωση από εκλεγέν τριπρόσωπο. Και ήταν ο μόνος που δεν επιθυμούσε να εκλεγεί Πατριάρχης. Μετά την εκλογή του απευθυνόμενος στην Ιερά Σύνοδο είπε: «Οι δυνάμεις μου είναι μικρές και σεις το γνωρίζετε. Εγώ σ’ αυτές δεν ελπίζω. Ελπίζω στη βοήθειά σας και, επαναλαμβάνω, στη βοήθεια του Θεού, με την οποία Εκείνος μέχρι σήμερα με στήριξε». Κατά δε την ενθρόνισή του την επόμενη μέρα είπε τα εξής: «Ανερχόμενος ως 44ος Πατριάρχης Σερβίας στον θρόνο του αγίου Σάββα δεν έχω κανένα δικό μου πρόγραμμα. Το πρόγραμμά μου είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού»!

Ο Πατριάρχης Παύλος, όπως πάλι τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, που προέστη της κηδείας του, ήταν πάμφτωχος, ασκητής, νηστευτής, αδιαλείπτως προσευχόμενος, ταπεινός, θυσιαστικός, μαχητής ανυποχώρητος, πύρινος λειτουργός, ειρηνοποιός, ευρυμαθής θεολόγος, προφητικός κήρυξ του Ευαγγελίου, ελεημονέστατος!

Δεν είναι υπερβολικά τα λόγια του Πατριάρχου. Ο μακαριστός Παύλος ήταν ένα θαύμα του Θεού. Κυκλοφορούσε και ως Πατριάρχης μόνο με τα δημόσια μέσα μεταφοράς, κοιμόταν σε ένα απλό φτωχικό δωμάτιο, στο Πρίζρεν δε σε μια ψάθα, έραβε και επισκεύαζε μόνος του τα ενδύματα και τα υποδήματά του και ετοίμαζε το πάντοτε νηστίσιμο φαγητό του ο ίδιος. Από τότε που εξελέγη Πατριάρχης, λειτουργούσε κάθε μέρα! Αυτός δε έδωσε λύση στο οδυνηρό σχίσμα της λεγόμενης «Ελεύθερης Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας» και την οδήγησε στους κόλπους του Σερβικού Πατριαρχείου.

Η εκλογή του συνέπεσε με την πιο τραγική περίοδο της ιστορίας της Σερβίας, τότε που ο φρικτός πόλεμος κατέστρεφε την άλλοτε ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Τότε ακριβώς έδειξε την αγιότητά του. Συνέπασχε με τον μαρτυρικό λαό της καταφανώς αδικούμενης Σερβίας, αλλά ποτέ δεν παρασύρθηκε και μάλιστα καταδίκαζε έντονα κάθε ακραίο εθνικισμό. «Κάτω από τον ήλιο υπάρχει αρκετός χώρος για όλους», έλεγε και τόνιζε: «Την ειρήνη τη χρειάζονται εξίσου όλοι οι άνθρωποι· όπως εμείς, το ίδιο και οι εχθροί μας». «Δεν υπάρχει», φώναζε, «συμφέρον ούτε εθνικό ούτε προσωπικό που θα μπορούσε να αποτελεί δικαιολογία του να μην είμαστε άνθρωποι»!

Η φράση μάλιστα αυτή, που συχνά επανελάμβανε, συνετέλεσε ώστε τα παιδιά να τον ονομάζουν χαϊδευτικά: «Ο Παύλος, να είμαστε άνθρωποι »!

Αυτής της αληθινά αγίας μορφής ας έχουμε όλοι την ευχή και ιδιαίτερα ο πολυβασανισμένος λαός της Σερβίας. Να ευχηθούμε δε να αναδείξει ο Κύριος αντάξιο διάδοχό του.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ», αριθ. 1992

Σχόλια:

Παρακάτω παραθέτω μερικά περιστατικά που βρήκα… Είναι πραγματικά ατελείωτα, όσοι και οι πιστοί που είχε βοηθήσει και τον αγαπούσαν.

> Τελειώνοντας η συνεδρίαση της Σερβικής Συνόδου στο Βελιγράδι, ο Πατριάρχης Παύλος ξεκίνησε, κατά τη συνήθειά του, να πάει στον εσπερινό στον Καθεδρικό Ναό. Βγαίνοντας είδε στο πάρκινγκ ένα πλήθος από πολυτελή μαύρα αυτοκίνητα και ρώτησε:
-Σε ποιόν ανήκουν αυτά τα αυτοκίνητα;
-Είναι των επισκόπων που ήρθαν για τη Σύνοδο Μακαριώτατε, του απάντησε ένας ιερέας που τον συνόδευε.
-Ω, ο Θεός να τους φυλάει. Με τι θα κυκλοφορούσαν άραγε εάν δεν είχαν δώσει τη μοναχική υπόσχεση της ακτημοσύνης;

> Ο διάκονος που συνόδευε τον Πατριάρχη στις εξόδους του στο Βελιγράδι διηγείται για το μάθημα που πήρε από αυτόν μια φορά που πήγαιναν στην εκκλησία Μπάνοβο Μπρντο.
-Με τί θα πάμε, με το αυτοκίνητο; ρώτησε ο διάκονος.
-Όχι, με το λεωφορείο! απάντησε κατηγορηματικά ο Πατριάρχης.
-Μα το λεωφορείο είναι πάντα γεμάτο και η ζέστη είναι αποπνιχτική. Και δεν είναι και κοντά.
-Έτσι θα πάμε, του λέει κοφτά ο Πατριάρχης.
-Μακαριώτατε, προσπαθούσε να τον πείσει ο διάκονος, είναι καλοκαίρι, ο κόσμος πηγαίνει για μπάνιο στο νησάκι Τσιγκάλια και οι πιο πολλοί είναι ημίγυμνοι, δεν είναι σωστό…
-Πάτερ, του λέει ήσυχα ο Πατριάρχης, ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει!

> Ο Πατριάρχης αρνούνταν πολλές φορές να πάρει και τον μισθό του και αρκούνταν στη σύνταξη που είχε ως πρώην επίσκοπος Ράσκα και Πρίζρεν. Τα ρούχα του και τα παπούτσια του τα διόρθωνε μόνος. Του έμεναν και χρήματα από τη μικρή του σύνταξη τα οποία έδινε στους φτωχούς και σε άλλες αγαθοεργίες.

> Διηγούνται κάποιοι ότι όταν οι Ιεράρχες ζήτησαν το 1962 αύξηση μισθών ο Παύλος -επίσκοπος τότε- είπε έκπληκτος: «Γιατί να γίνει αύξηση αφού δεν μπορούμε να ξοδέψουμε ούτε αυτά που έχουμε;»

> Κάτοικοι του Βελιγραδίου συναντούσαν συχνά τον Πατριάρχη Παύλο στο δρόμο, στο τραμ ή στο λεωφορείο. Μια φορά, ενώ περπατούσε επί της Λεωφόρου Πέτρου του Α’, κατευθυνόμενος προς το Πατριαρχείο, σταμάτησε δίπλα του μια Mercedes, τελευταίο μοντέλο. Στο τιμόνι ήταν ο ιερέας μιας πλούσιας βελιγραδινής ενορίας.
-Μακαριώτατε, παρακαλώ επιτρέψτε μου να σας πάω όπου επιθυμείτε, του λέει περιποιητικά.
Ο Πατριάρχης μόλις ανέβηκε, ρώτησε:
-Πάτερ, τίνος είναι αυτό το πολυτελές αυτοκίνητο;
-Δικό μου, Μακαριώτατε!
-Σταμάτα αμέσως! τον διέταξε ο Πατριάρχης.
Κατέβηκε, έκανε ταπεινά το σημείο του σταυρού, τον ευλόγησε και του είπε:
-Ο Θεός να σε προστατεύει!
(Από άρθρο του Jovan Janjic στην εφημερίδα Nasa Rec (13/2/2004))

> Όταν του ανακοινώθηκε ότι εξελέγη Πατριάρχης, στενοχωρήθηκε πολύ. Προσευχήθηκε πολύ και δέχθηκε με ταπείνωση το θέλημα του Θεού, βάζοντας όμως ένα τάμα για τον εαυτό του στην προσευχή αυτή: «Θεέ μου, Συ γνωρίζεις ότι δεν έχω τις δυνάμεις και την ικανότητα να ανταπεξέλθω σε αυτό το υψηλό λειτούργημα, να γίνω Πατριάρχης, ποτέ μου δεν το επεθύμησα ούτε καν το σκέφτηκα. Βάζω όμως ένα τάμα από τώρα και στο εξής μέχρι να πεθάνω, να Σου λειτουργώ καθημερινά, και Εσύ, όπως γνωρίζεις, να αναπληρώσεις τις ελλείψεις μου και τις ατέλειές μου». Και όντως ο μακάριος αυτός άνθρωπος του Θεού λειτουργούσε καθημερινά, όπου και αν βρισκόταν. Ακόμη και όταν ήταν εκτός Σερβίας, σε αποστολές, λειτουργούσε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Το σπάνιο αυτό λειτουργικό του φρόνημα και η εσωτερική του ζωή τον ανέδειξαν σε αληθινό εκκλησιαστικό ηγέτη, γι’ αυτό τον αγαπούσε πολύ ο λαός, αλλά και οι αποφάσεις του σε κρίσιμα θέματα ήταν πάντοτε σοφές και μέσα στο θέλημα του Θεού.

Ας έχουμε την ευχή του…

http://www.xfd.gr

Συνεχιζεται το αφιερωμα.....