όταν λείπει απ’ τον άνθρωπο ο Θεός, λείπουν τα πάντα......

Εκτη Κυριακή του Ματθαίου (Κεφ. θ΄, 1- σήμερα, αγαπητοί. Την περασμένη φορά ο Χριστός μας από τη χώρα των Γεργεσηνών έφυγε γιατί δεν Τον ήθελαν, όπως είπαμε, και γύρισε ξανά στη Γαλιλαία, στην Καπερναούμ. Τον είχαν δει κάποιοι που είχαν άρρωστο έναν παράλυτο. Τον έβαλαν στο κρεβάτι και ήρθαν κοντά.

Μπήκε ο Ιησούς σ' ένα σπίτι και εκεί Τον κύκλωσαν όλοι, τόσο πολύ που δεν μπορούσαν να μπουν μέσα. Τελικά κατάφεραν και έβαλαν τον άρρωστο μπροστά στα πόδια του Κυρίου. Ο Κύριος, που είδε την πίστη και του αρρώστου και εκείνων που τον έφερναν, του είπε: «Εχε θάρρος, παιδί μου, έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου».

Ο Θεάνθρωπος, ο καρδιογνώστης, είδε πως αιτία της παραλυσίας ήταν οι αμαρτίες. Συμβαίνει και αυτό κάποτε, και για λόγους παιδαγωγικούς και για λόγους παραδειγματικούς. Οχι πάντοτε. Πολλοί αμαρτάνουν και δεν παραλύουν, παραλύει όμως η αθάνατη ψυχή - κι αυτό είναι το χειρότερο.

Ηταν εκεί κοντά κάποιοι Γραμματείς, ντόπιοι και ξένοι, οι οποίοι, όταν άκουσαν τον Ιησού να συγχωρεί τις αμαρτίες του παραλύτου, είπαν πως βλασφημεί, πως κάνει αντιποίηση αρχής. Ο Θεάνθρωπος, όμως, διάβασε τις σκέψεις τους και την κακία τους, την κακοβουλία τους, και τους ρώτησε: «Τι νομίζετε; Σεις πιστεύετε ότι το δύσκολο είναι να θεραπεύσω το σώμα. Για Μένα το δύσκολο είναι να συγχωρήσω τις αμαρτίες, που 'ναι η πηγή της παραλυσίας. Για να δείτε όμως ότι Εγώ είμαι Θεός, που συγχωρώ αμαρτίες και δεν κάνω αντιποίηση αρχής...» -και στη συνέχεια λέει στον παράλυτο: «Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε, το πήρε και πήγε στους οικείους του. Σε εκείνους που τον είχαν παράλυτο, που 'χαν τόσα τραβήξει και ήταν μάρτυρες του θαύματος και της θεραπείας.

Ο κόσμος, ο «όχλος», όπως λέει το Ευαγγέλιο, τα πλήθη εκείνα που 'χαν κατακλύσει το σπίτι και πέριξ, μόλις είδαν αυτό το διπλό θαύμα εθαύμασαν και εδόξασαν τον Θεό που έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους. Τον Κύριο τον έβλεπαν ως άνθρωπο, γι' αυτό και θαύμασαν λέγοντας: «Κοίτα ο Θεός τι εξουσία έδωκε σ' έναν άνθρωπο!». Μα ο άνθρωπος εκείνος ήτο Ανθρωπος, με κεφαλαίο. Ητο Θεάνθρωπος. Ηταν ο μόνος αναμάρτητος, ο δικός και κατάδικός μας άνθρωπος. Εκείνος που έγινε κατάδικος στον Γολγοθά και κρεμάστηκε για να γίνει κατάδικος του καθενός μας.

Στις ημέρες μας βλέπουμε τι κακό κάνουν η αμαρτία και η αθεΐα, γιατί η ουσία της αμαρτίας είναι η απουσία του Θεού. Κι όταν λείπει απ' τον άνθρωπο ο Θεός, λείπουν τα πάντα. Ο άνθρωπος, τότε, είναι επικίνδυνος, γιατί χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και χωρίς Θεό ο άνθρωπος υποφέρει, δεν αντέχει και τρελαίνεται και δεν ξέρει τι κάνει, ούτε πώς να φερθεί. Γι' αυτό η θεραπεία της σημερινής παραλυσίας -της ψυχικής περισσότερο και της κοινωνικής στη συνέχεια- είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο Οποίος συγχωρεί τις αμαρτίες μας και αναιρεί την όποια παραλυσία. Μας συμφέρει να Τον καλούμε κοντά μας και να Τον κρατάμε και στην ψυχή μας και στη ζωή μας πάντοτε, ει δυνατόν.


(Το κήρυγμα της Κυριακής - του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη)


http://misha.pblogs.gr/