Διαλύει ο Χριστός οικογένειες; Καμμιά φορά....

Γράφονται διάφορα κατά καιρούς για τις σέχτες που παρασύρουν νεαρά παιδιά, τα προσηλυτίζουν , τα απομονώνουν και τα παρασύρουν άλλοτε σε γκουρουιστικά μονοπάτια ,άλλοτε σε αμερικανόφερτες ομάδες, άλλοτε σε νεοπαγανιστικές και νεοσατανιστικές ατραπούς.

Ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για να καταδειχθεί η καταστροφική επίδραση αυτών των ομάδων είναι και η διάλυση των οικογενειών, η απομάκρυνση των παιδιών από τους γονείς  , των συζύγων από το ταίρι τους, η απομόνωση  από τις κοινωνικές συναναστροφές , η εχθρότητα προς όσους διαφωνούν με την ιδεολογία της ομάδας κλπ

Αυτό που δε λέγεται όταν ασκείται αυτή η , εν πολλοίς δίκαιη , κριτική είναι πως ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται και στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μάλιστα εκθειάζονται από την πατερική γραμματεία, την υμνογραφία αλλά και τον ίδιο τον Χριστό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι άγιοι που γιορτάζουν σήμερα.

Πήγανε, λέει το συναξάρι,  οι δύο νέοι άνδρες, άγνωστοι ως τότε μεταξύ τους, να προσκυνήσουν στα Ιεροσόλυμα .Εκεί γνωρίστηκαν και κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος τους  άναψε μέσα τους ο πόθος να γίνουν μοναχοί. Ο μεν Ιωάννης ήταν 22 ετών, φρεσκοπαντρεμένος, ο δε Συμεών ο μετέπειτα Σαλός είχε μια μάνα ηλικιωμένη να τον περιμένει.

Κατευθύνθηκαν προς κάποιο μοναστήρι της περιοχής κι ο εκεί διακριτικός γέροντας έκανε αυτό που πολλοί σημερα θα ονόμαζαν προσηλυτισμό: προσπάθησε να διασκεδάσει τις ανησυχίες τους για τους οικείους τους, να αυξήσει την εμπιστοσύνη τους στην Θεία Πρόνοια επικαλούμενος χωρία από την Αγία Γραφή και τα συναξάρια των αγίων  και τελικά τα κατάφερε...Οι δύο νέοι έγιναν μοναχοί και αγωνίστηκαν να υπερβούν την φυσική έλξη  προς την σύζυγο, τους γονείς και τους οικείους. Η αρετή αυτή , ονομαζόμενη αποταγή και ξενιτεία,  θεωρείται από τις βασικές του μοναστικού βίου. Παρόμοια συναντάμε στη ζωή του γέροντος Πορφυρίου, του αγ.Ιωάννου του Καλυβίτου, του οσίου Αλεξίου τού ανθρώπου του Θεού, του αγίου Σάββα Νεμάνια  και εκατοντάδων ακόμα οσίων ανδρών και γυναικών.Στην περίπτωση μάλιστα του σήμερα εορταζομένου αγίου Ιωάννη  έχουμε και αθέτηση των υποσχέσεων που αυτός έδωσε κατά τη διάρκεια του μυστηρίου του γάμου του, ενώπιον Θεού και ανθρώπων !

O όσιος Συμεών  από την άλλη φαίνεται πως δεν ξέχασε τη γερόντισσα μάνα του, γι αυτό και συνέθεσε μια προσευχή γεμάτη πόνο και τρυφερότητα γι΄αυτήν  που άφησε πίσω να βολοδέρνει στην αγωνία για την τύχη του παιδιού της, δίχως να νοιαστεί να της στείλει κάποια είδηση ούτε καν πως βρίσκεται στη ζωή...Βλέπετε τότε δεν υπήρχε η ευκολία της επικονωνίας , ούτε η Νικολούλη να ψάχνει τους εξαφανισμένους κι έτσι η μαύρη μάνα του αγίου θα πέρασε μέσα από καμίνι θλίψης και οδυρμού εξαιτίας τού «καπρίτσιου» τού γιού της.

Λέει στον Θεό ο άγιος Συμεών:

«Θεέ μου, Εσύ που δέχτηκες την θυσία του Αβραάμ (Γεν. 22, 1-12), Εσύ που πρόσεξες το ολοκαύτωμα του Ιεφθάε (Κριτ. 11, 30-39), Εσύ που δεν γύρισες το πρόσωπό Σου απ' τα δώρα του Άβελ (Γεν. 4, 4), Εσύ που ανάδειξες προφήτιδα την Άννα για χάρη του δούλου Σου Σαμουήλ (Α΄ Βασ. 2, 1-10), Εσύ, Κύριέ μου, Κύριε, για χάρη του δούλου Σου, δέξε την ψυχή της μητέρας μου. Θυμήσου, Θεέ μου, τους κόπους και τους μόχθους της, που έκανε για μένα. Θυμήσου, Κύριε, τους στεναγμούς και τα δάκρυα που έχυσε, όταν για χάρη Σου έφυγα μακριά της. Θυμήσου, Κύριε, τα στήθη με τα οποία θήλασε εμένα τον ταπεινό, για να χαρεί την νεότητά μου, που όμως δεν χάρηκε. 

Μη ξεχνάς, Κύριε, ότι δεν μπορούσε να κάνει μακριά μου ούτε ώρα, κι όμως χωρίστηκε από μένα τόσα χρόνια. Θυμήσου, Κύριε που γνωρίζεις τα πάντα, ότι όταν ήθελε να χαρεί για μένα, τότε για το δικό Σου όνομα με στερήθηκε. Μη ξεχνάς, δίκαιε, το σπαραγμό που ένιωσε τη μέρα που ήρθα κοντά Σου. Γνωρίζεις, Κύριε, πόσο αγρύπνησε κάθε νύχτα για να θυμάται τη νεότητά μου, από τότε που την εγκατέλειψα. Εσύ γνωρίζεις, Κύριε, πόσες νύχτες έχασε τον ύπνο της ζητώντας το πρόβατο που κοιμόταν μαζί της. Μην ξεχνάς, φιλάνθρωπε, πόσος πόνος γέμιζε την καρδιά της, όταν βλέποντας τα ρούχα μου, έλιωνε για το μαργαριτάρι της που τα φορούσε. Θυμήσου ακόμη, Κύριε, ότι της στέρησα την παρηγοριά και τη χαρά και την αγαλλίαση, για να υπηρετήσω

Εσένα τον δικό μου και δικό της Θεό, και Κύριο των όλων. Δώσε της για συνοδεία αγγέλους, που θα προστατεύουν την ψυχή της από τα πονηρά και άσπλαχνα πνεύματα και θηρία του αέρα, που προσπαθούν να αποσπάσουν και να καταπιούν αυτούς που περνούν ανάμεσα από αυτά. Κύριε, Κύριε, στείλε της δυνατούς φύλακες, για να επιτιμούν κάθε ακάθαρτη δύναμη που θα συναντάει. Πρόσταξε ακόμη, Θεέ μου, να χωριστεί η ψυχή από το σώμα της χωρίς λύπη και βάσανα. Και αν, σαν γυναίκα, σ' αυτή τη ζωή αμάρτησε είτε με λόγια είτε με έργα, συγχώρεσε την ψυχή της, χάρη της θυσίας που γέννησε και που σου πρόσφερε, δηλαδή εμένα τον ανάξιό Σου δούλο. Ναι, Κύριε, Κύριε, Θεέ μου, Εσύ που είσαι δίκαιος κριτής και φιλάνθρωπος, μη την οδηγήσεις από θλίψη σε θλίψη, από οδύνη σε οδύνη, από στεναγμό σε στεναγμό, αλλά για τη λύπη που ένιωσε για το μοναδικό της παιδί, οδήγησέ την στη χαρά, αντί για δάκρυα δώσ' της αγαλλίαση, αυτή την αγαλλίαση που έχεις προετοιμάσει για τους αγίους Σου, Θεέ μου, Θεέ μου, στους αιώνες. Αμήν».

Στις μέρες μας πολλές ανάλογες περιπτώσεις προβάλλονται από τα ΜΜΕ:Παλιότερα η ιστορία  μιας δόκιμης μοναχής σε μοναστήρι της Κορίνθου είχε γίνει σίριαλ.Η αναχώρηση από τα εγκόσμια μια ομάδας νέων μαζί με τον πνευματικό τους π.Νεκτάριο  είχε προβληθεί από τηλεοπτικές εκπομπές κατ επανάληψη,  με αποκορύφωμα το ξύλο που «έπαιξαν» οι δόκιμοι μοναχοί με τους οικείους τους  μπροστά στις κάμερες.Μητροπολίτης της Κύπρου κατηγορήθηκε από πολλούς γονείς ότι καθοδηγεί πνευματικά του παιδιά σε αγιορείτικο μοναστήρι. Στην Αμερική υπάρχει ολόκληρη εκστρατεία εναντίον του γέροντος Εφραίμ επειδή νέα παιδιά γίνονται καλόγεροι στα μοναστήρια του. Μέχρι και σύλλογος γονέων είχε ιδρυθεί με σκοπό την προστασία των νέων από τον προσηλυτισμό στον μοναχισμό. Αυτά είναι μόνο λίγα από όσα συμβαίνουν και τα οποία γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε επαφή με μοναστήρια.

Δεν υπάρχει προσηλυτισμός προς τον μοναχισμό; Σαφώς και υπάρχει...

Το λένε και τα πατερικά βιβλία «Βλέπεις νέο να τρέχει (εννοείται να αγωνίζεται με ζήλο στα πνευματικά); Γέρων τον ηπάτησε. »

Δεν υπάρχει σκληρότητα, έστω φαινομενική προς τους θρηνωδούντες γονείς και συγγενείς ; Βεβαίως και υπάρχει όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο παρακάτω περιστατικό,προερχόμενο από την Αίγυπτο του 4ου  μΧ αιώνα.

«Διηγήθηκε κάποιος Πατέρας για τον αββά Ποιμένα και τους αδελφούς του ότι κατοικούσαν στην Αίγυπτο και, ενώ επιθυμούσε η μητέρα τους να τους δει, δεν μπορούσε. Τους παρακολούθησε όμως μια μέρα, όταν έφευγαν στην εκκλησία και τους συνάντησε. Αυτοί μόλις την είδαν γύρισαν και της έκλεισαν την πόρτα στο πρόσωπο. Εκείνη έκραζε μπροστά στην πόρτα και έλεγε με κλάματα και πολύ πόθο "Να σας δω, παιδιά μου αγαπημένα.

Όταν την άκουσε ο αββάς Ανούβ ήρθε στον αββά Ποιμένα και του είπε "Τι θα κάνουμε με τη γριούλα αυτή που κλαίει έξω από την πόρτα; Σηκώθηκε τότε ο αββάς Ποιμήν και ήρθε στην πόρτα και από μέσα στάθηκε και την άκουσε να κλαίει με πόθο πολύ και της είπε

- Τι φωνάζεις έτσι, γριά;

Αυτή όταν άκουσε τη φωνή του πολύ περισσότερο φώναζε και έλεγε

- Θέλω να σας δω, παιδιά μου. Τι πειράζει, αν σας δω; Μήπως δεν είμαι μητέρα σας, μήπως εγώ δε σας θήλασα; Λευκασμένη είμαι ολόκληρη κι άκουσα τη φωνή σου και ταράχτηκα.

- Εδώ θέλεις να μας δεις ή στον άλλο κόσμο;

- Αν δε σας δω εδώ, παιδί μου, θα σας βλέπω εκεί;

- Αν πιέσεις τον εαυτό σου να μη μας δεις εδώ, θα μας βλέπεις εκεί.

Έφυγε τότε χαρούμενη και έλεγε Αν θα σας βλέπω εκεί μια για πάντα, δε θέλω να σας δω εδώ.»

«Μίσος άμισον γονέων και συγγενών» και  «Πόθος Θεού έσβεσε πόθον γονέων» λέει ο Αγ.Ιωάννης ο Σιναΐτης στην Κλίμακα, στον «Λόγο περί ξενιτείας»

Θα μου πείτε  τωρα ...Πώς ξεχωρίζουμε το χρυσό από το μπακίρι; Δηλαδή τον θεοφιλή χωρισμό από τους οικείους , την αποταγή και την ξενιτεία για χάρη του Χριστού, από τον ψευτοζήλο, από τον σεχταριστικό φανατισμό και τον ιδιοτελή προσηλυτισμό; Τι να σας πω; Μάλλον εκ του αποτελέσματος...

Υπάρχουν μοναχοί που στεναχώρησαν τους δικούς τους φεύγοντας από τον κόσμο κι όμως απέτυχαν....Τα πατερικά βιβλία είναι γεμάτα από ανάλογες ιστορίες.

Όπως υπάρχουν και άλλοι παρασυρμένοι από σέκτες , παραθρησκευτικές ομάδες  και γκουρού που πήγαν,. είδαν, αντιλήφθηκαν την εξαπάτηση και μετανόησαν...Σωφρονίστηκαν ύστερα από τις αρνητικές εμπειρίες τους.

Ο Θεός να μάς δίνει σύνεση και διάκριση να κάνουμε κάθε φορά αυτό που είναι το κατ ευδοκίαν θέλημα Του κι όταν εμείς σφάλλουμε και κάνουμε τού κεφαλιού μας ή παρασυρόμαστε  από θελήματα ανθρώπων, ας κάνει Εκείνος το πικρό γλυκό και το στραβό ίσιο. 

http://misha.pblogs.gr/