ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ

-->

Φεβρουάριος 1997

Η Τουρκία βρίσκεται σε πολιτική αστάθεια. Συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς να αναδεικνύεται κανένα κόμμα αυτοδύναμο. Η Τανσού Τσιλέρ, έχοντας πάρει στις τελευταίες εκλογές το μεγαλύτερο ποσοστό, προσπαθεί να κάνει συμμαχίες, για να σχηματίσει κυβέρνηση. Στη χώρα επικρατούν αναταραχές και σύμφωνα με τη προσφιλή της μέθοδο, η Τουρκία για να αποσπάσει τη κοινή γνώμη από τα εσωτερικά προβλήματα, προσπαθεί να τα εξωτερικεύσει, συγκεντρώνοντας στρατεύματα στα ελληνοτουρκικά σύνορα και κοντά στη πράσινη γραμμή στη Κύπρο.

3 Μαρτίου 1997

Στο ελληνικό στρατόπεδο που εκτυλίσσεται η ιστορία μας, από την ογδόη πρωινή ώρα, υπάρχει μια αναστάτωση. Στις οκτώ παρά τέταρτο, ένας δόκιμος του 2ου Λόχου, έπιασε δύο δικούς μου στρατιώτες, να προσπαθούν να πουλήσουν χασίς, σε έναν δικό του. Το γεγονός βέβαια, αναφέρθηκε στη Διοίκηση του Τάγματος και ο Διοικητής τους τιμώρησε με 20ήμερη αυστηρά φυλάκιση και φυσικά εγκλεισμό στο πειθαρχείο.

7 Μαρτίου 1997

Ημέρα Παρασκευή. Το μεσημέρι κατά τις 12 η ώρα, μας φωνάζει ο Διοικητής στο γραφείο του, τον Υποδιοικητή και τους Διοικητές των Λόχων. Το ύφος του είναι σοβαρό, οπότε καταλάβαμε ότι, κάτι πολύ σημαντικό έχει να μας πει. Η φωνή του είναι στιβαρή και γεμάτη σιγουριά και αποφασιστικότητα. Τα λόγια του φωτιά: «Όπως ξέρετε κύριοι, η πολιτική κατάσταση στη Τουρκία είναι πολύ ρευστή. Όλοι περιμέναμε ότι θα εξωτερικεύσουν τα προβλήματά τους. Και αυτό έγινε. Πριν λίγο πήρα την επίσημη πληροφορία, ότι έχουν μεταφέρει στρατεύματα απέναντί μας. Η Τσιλέρ φεύγει σήμερα ταξίδι στην Ιταλία, που έχει την προεδρία της Ε.Ε., για να ζητήσει υποστήριξη για σχηματισμό κυβέρνησης. Αν δεν επιτευχθεί αυτό, μέσα στο Σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα που μας έρχεται, η οποία είναι και Καθαρά Δευτέρα, οι πληροφορίες που έχουμε, είναι ότι θα επιτεθούν. Προετοιμάστε το Σαββατοκύριακο τις οικογένειές σας για εφαρμογή του σχεδίου και το βράδυ της Κυριακής, να είσαστε σε αναμονή για το κρίσιμο τηλέφώνημα».

Κόκκαλο άπαντες. Αν πω ότι εκείνη τη στιγμή, πρόσκαιρα δεν ένοιωσα φόβο, θα είμαι ψεύτης. Ο φόβος όμως, δεν ήταν για τον εαυτό μου. Ήταν για την οικογένειά μου. Τι θα απογίνουν? Θα καταφέρουν να φύγουν?

Φύγαμε όλοι και αρχίσαμε στους Λόχους κάποιες προετοιμασίες, με τη δικαιολογία ότι από βδομάδα θα είχαμε άσκηση, γιατί η εντολή ήταν, να μη μάθει κανείς τίποτε από το υπόλοιπο προσωπικό, παρά μόνο την Καθαρά Δευτέρα το πρωί, αν χρειαστεί.

9 Μαρτίου 1997

Η πιο δύσκολη μάχη, είναι να πείσεις τη γυναίκα σου και το δίχρονο παιδί σου ότι, αν από Δευτέρα έχουμε πόλεμο, πρέπει να δείξουν υπευθυνότητα, γενναιότητα, υπακοή και πίστη στις οδηγίες.

Ήρθε η νύχτα της 9 Μαρτίου. Κανείς φυσικά δεν μπορεί να κλείσει μάτι. Κάπου κάπου, ακούγονται οι πνιχτοί λυγμοί της γυναίκας και το βλέμμα είναι στραμμένο στο τηλέφωνο. Οι ειδήσεις δεν είναι καλές. Η Τουρκία όπως λένε στη τηλεόραση, εξακολουθεί να μην έχει κυβέρνηση. Οι συνομιλίες θα συνεχιστούν στην Ιταλία, μέχρι τα ξημερώματα. Ο Θεός βοηθός. Θόλωσαν τα μάτια μου να κοιτάζω το τηλέφωνο. Η ώρα έχει φτάσει 03:40 το πρωί και το κουδούνισμα ήτανε σαν ριπή πολυβόλου.    Η φωνή του συναδέλφου κοφτή : «ελάτε μέσα». Τα πνιχτά κλάματα έγιναν δυνατοί λυγμοί. Δεν περιγράφεται το πώς είναι να αποχαιρετάς την οικογένειά σου, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να μην τη ξαναδείς !!!

10 Μαρτίου 1997 (Καθαρά Δευτέρα)

Η ώρα είναι 04:15 το πρωί. Έχω φτάσει μπροστά από το Λόχο μου κι έχω πάθει πλάκα. Ο Αξκός υπηρεσίας είχε ξυπνήσει στις 03:30 όλο το Τάγμα, χωρίς να τους πει τίποτε άλλο, παρά μόνο να φορτώσουν γιατί θα φύγουμε. Ήδη λοιπόν όταν έφτασα, τελειώνανε. Είπα στον Υπολοχαγό που είχα στο Λόχο να επιβλέψει να τελειώσουν, μέχρι να γυρίσω από τη συγκέντρωση με τον Διοικητή κι όταν τελειώσουν, να συγκεντρώσει το Λόχο να τους μιλήσω.

Η ώρα 04:25 μπαίνουμε στο γραφείο του Διοικητή. Δεν ξέρω πως συνδύαζε τη βλοσυρότητα με το χαμόγελο στο πρόσωπό του. Τα λόγια που μας είπε ήταν λιγοστά, γεμάτα θάρρος, αυτοπεποίθηση κι αξιοπρέπεια: «παιδιά μου πέντε η ώρα να είστε πάνω στ΄ άρματα, έτοιμοι. Θα πάρουμε επαφή με τους ασυρμάτους και μετά σιγή μέχρι νεωτέρας. Στις 05:31 έχει πρώτο φως. Αν δεν έχει γίνει τίποτα μέχρι τότε, με τη διαταγή μου θα ξεκινήσουμε. Εύχομαι σε όλους καλή τύχη και να θυμάστε ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί η Παναγιά είναι μαζί μας». Έτσι φύγαμε όλοι και πήγαμε στους Λόχους μας.

Η ώρα είναι 04:40 και είμαι μπροστά από τον συγκεντρωμένο Λόχο. Νόμιζα ότι δεν θα μπορώ να αρθρώσω λέξη, αλλά τα λόγια βγήκανε σαν χείμαρρος από μέσα μου. Μάλλον είπα πολλά, γιατί στο διπλανό Λόχο ακούσαμε να τραγουδούν με όλη τους τη δύναμη, τον Εθνικό Ύμνο. Αναρίγησα και μ΄ έπιασε σύγκρυο.        Μέσα στη σαστιμάρα μου, ακούω τον Επιλοχία να λέει: « πάμε κι εμείς ρεεεεεεεεεεεεεε ». Από τότε έχουν περάσει πάνω από 16 χρόνια και δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου. Τραγουδούσαμε όλοι μαζί τον Ύμνο της πατρίδας μας, οι περισσότεροι με δάκρυα στα μάτια κι αυτό που θα πω το λέω με απόλυτη βεβαιότητα. 

ΣΕ ΚΑΝΕΝΟΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΤΟ ΦΟΒΟ. ΕΙΔΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΩ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟ ΒΑΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΑΣ.

Μετά το τέλος του ύμνου κι αφού πέρασαν 2 – 3 λεπτά για να συνέλθουμε, με ρωτάει ο Επιλοχίας, τι θα γίνει με τους δύο που έχουμε στο πειθαρχείο δι΄ αυστηράς φυλακίσεως. Απευθύνθηκα σε ένα Δόκιμο που είχα και του λέω: «Παναγιώτη πήγαινε άνοιξέ τους, πες τους όλη την αλήθεια και ρώτα τους, αν τους βγάλω έξω, θα πολεμήσουν?» Στους υπόλοιπους έδωσα εντολή να ανέβουν στ΄ άρματα.

Η ώρα είναι 04:55 και βλέπω να έρχονται προς τα μένα, ο Δόκιμος με τους δύο τιμωρημένους στρατιώτες. «Κύριε Λοχαγέ τους είπα ότι διατάξατε και μου είπαν ότι, θέλουν να σας μιλήσουν». Σας ακούω τους λέω. Και τότε ο ένας μου είπε τις παρακάτω κουβέντες, που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου:

ΚΥΡΙΕ ΛΟΧΑΓΕ ΚΙ ΕΓΩ ΚΙ Ο ΝΙΚΟΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΦΤΩΧΕΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΤΙΜΙΕΣ. ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΚΑΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΑΜΕ. ΟΜΩΣ ΑΝ ΠΑΤΕ ΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΑΛΑΔΕΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ, ΜΕ ΤΙ ΜΟΥΤΡΑ ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ? ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΚΡΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΜΑΣ? ΠΑΝΩ ΑΠ΄ ΟΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΓΙ΄ ΑΥΤΟ, ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ !!!!!!!!!!

Εδώ τελειώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της συγκεκριμένης ιστορίας. Το υπόλοιπο είναι εξίσου συγκλονιστικό αλλά και απόρρητο και δεν μπορεί να κοινοποιηθεί. Το μήνυμα που βγαίνει απ΄ όλα τα παραπάνω, είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός. 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: ΚΑΘΕ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ.

                                                                              

ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ