Για τον Χρήστο Τσολάκη......

-->

Εχθές συναντηθήκαμε καμιά δεκαριά συμμαθητές στον Πολύγυρο, για να παραβρεθούμε στο σαρανταήμερο μνημόσυνο του αγαπητού μας συμμαθητού Χρήστου Τσολάκη.

Αλήθεια, πέρασαν 40 ημέρες από το πρωϊνό εκείνο της Κυριακής των Βαῒων, όπου ταξιδεύοντας με την οικογένειά μου στις 06:30 περίπου, προς το κοινό σημείο συναντήσεώς μας με τον Χρήστο, στο Βατοπέδι της Σιθωνίας, στην Ιερά Μονή του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη, πληροφορήθηκα τηλεφωνικά από την κόρη του την Αγγελική την αιφνίδια αναχώρησή του για τα Άνω Σκηνώματα.

Το συναίσθημά μου εξακολουθεί να είναι απερίγραπτο ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Γιατί εκείνη την ημέρα είχα την ελπίδα ότι θα τον συναντήσω. Τι να πω! Έτσι ήθελε ο Θεός! Άλλωστε Αυτός δεν είναι ο Δημιουργός; Αυτός δίνει την ζωή αυτός την παίρνει, κατά βούλησή Του!

Με τους παρευρισκόμενους συμμαθητές αναφερθήκαμε για το τι ζήσαμε ο καθένας μας μαζί του.

Αναμνήσεις....πολλές αναμνήσεις. Τον συναντήσαμε ξανά στην τελευταία του κατοικία, χωρίς όμως την φυσική παρουσία του. Όμως στο σπίτι του όλα θύμιζαν τον Χρήστο...

Συμμαθητή αιωνία σου η μνήμη θα σε έχω πάντα στην καρδιά μου γιατί οι δυό μας ζήσαμε αυτό το λίγο το υπερβατό που μας επέτρεψε ο Θεός.

Βασίλειος Τσαφαρίδης

Και στη Μυτιλήνη έγινε την ίδια μέρα και ώρα το μνημόσυνο του αγαπημένου μας φίλου Χρήστου Τσολάκη.

Πέρασε για ένα χρόνο από τη Μυτιλήνη και μας άφησε την ανιδιοτελή αγάπη του, κέρδισε με τον τρόπο του την αγάπη μας.!!

Θέλω να το τονίσω....πρώτα μας αγάπησε εκείνος και μας άνοιξε τη καρδιά μας. Είναι κοινή ομολογία όλων μας.

Μαζευτήκαμε η παρέα του, του φτιάξαμε εμείς τα κόλλυβα με αγάπη, παρευρέθηκαν και 8 συνάδερφοι του που είχανε συνυπηρετήσει σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και της Κύπρου. 

Το κυρίαρχο συναίσθημα που επικρατούσε ήταν η Χαρμολύπη. Η ανθρώπινη λύπη για την φυσική έλλειψη του, η έλλειψη ενός ανθρώπου που μόνο χαρά έδινε και κουράγιο, κατά κοινή ομολογία όλων μας, αλλά και από την άλλη η Χαρά ότι είναι πολύ καλά εκεί που είνα,ι και όπως είπε και ένας φίλος γιατρός ήταν φανερό ότι ο Θεός τον ήθελε κοντά Του, γιατί έτσι όπως έφυγε ούτε σε νοσοκομείο μέσα να ήταν θα τον προλάβαιναν.

Ο Πνευματικός επισήμανε ένα χάρισμα του Χρήστου , το ότι ποτέ δεν είχε κατηγορήσει κάποιον, ποτέ δε πρόσβαλε, πάντα είχε κάτι καλό να πει για τον οποιονδήποτε όσο και αν τον είχε πικράνει. Ένα φωτεινό παράδειγμα για μας. Ας μεσητεύει από κει που είναι.

Ήδη η Παρηγοριά έχει αρχίσει να σκεπάζει τις ψυχές όλων μας που πονέσαμε με το ξαφνικό φευγιό του, και ειδικά στην αγαπημένη του οικογένεια!

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.!!!!

Χριστός Ανέστη - Αληθώς Ανέστη.