ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ: Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου ....

Όστις αγαπά τον Κύριον, πάντοτε Εκείνον σκέπτεται, η δε μνήμη του Θεού γεννά την προσευχήν. Εάν δεν θα ενθυμήσαι τον Κύριον, τότε δεν θα προσεύχησαι, χωρίς δε της προσευχής η ψυχή δεν θα εμμείνη εν τη αγάπη του Θεού, διότι δια της προσευχής έρχεται η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Δια της προσευχής διαφυλάττεται ο άνθρωπος από της αμαρτίας, διότι ο προσευχόμενος νους είναι απησχολημένος εις τον Θεόν και μετά τεταπεινωμένου πνεύματος ίσταται ενώπιον του προσώπου του Κυρίου, τον Οποίον γνωρίζει η ψυχή του προσευχομένου.

Εις τον αρχάριον όμως είναι απαραίτητος βεβαίως ο χειραγωγός, επειδή προ της χάριτος του Αγίου Πνεύματος η ψυχή έχει μέγαν πόλεμον προς τους εχθρούς, και αδυνατεί να διακρίνη η ιδία, εάν είναι εκ του εχθρού η ηδονή της οποίας γεύεται. Τούτο δύναται να διακρίνη μόνον εκείνος όστις εκ πείρας εγεύθη του Αγίου Πνεύματος, και ούτος κατά την γεύσιν αναγνωρίζει την χάριν.

Όστις θέλει να ασκή την προσευχήν άνευ χειραγωγού, και εν τη υπερηφανία αυτού φαντάζεται ότι δύναται να διδαχθή εκ των βιβλίων και δεν προσφεύγει εις γέροντα, εκείνος ήδη κατά το ήμισυ ευρίσκεται εν πλάνη. Τον δε ταπεινόν ο Κύριος προστατεύει, και εάν ουδείς έμπειρος οδηγός υπάρχη, και ούτος προσφεύγει εις τον υπάρχοντα πνευματικόν, τότε ένεκα της ταπεινώσεως αυτού θα σκεπάση αυτόν ο Κύριος.
Λογίζου ότι εις τον πνευματικόν ζη το Άγιον Πνεύμα και ούτος θα είπη εις σε το πρέπον. Εάν όμως σκεφθής ότι ο πνευματικός ζη αμελώς και πώς είναι δυνατόν να έχη το Άγιον Πνεύμα, ένεκα της τοιαύτης σκέψεως σου θα υποστής μέγαν πειρασμόν, και ο Κύριος θα σε ταπεινώση και θα παραχωρήση να πέσης εις πλάνην.

Η προσευχή δίδεται εις τον προσευχόμενον. Η εκ συνηθείας μόνον προσευχή, άνευ συντετριμμένης δια τας αμαρτίας καρδίας, δεν είναι ευάρεστος εις τον Θεόν.
Θα διακόψω δι’ ολίγον τον λόγον περί προσευχής.

Νοσταλγεί η ψυχή μου τον Κύριον και μετά πόθου ζητώ Αυτόν, και δεν δύναται η ψυχή μου να σκέπτηται άλλο τι.
Διψά η ψυχή μου τον ζώντα Κύριον και ορμά το πνεύμα μου προς Αυτόν, ως Πατέρα Ουράνιον και φιλόστοργον. Ο Κύριος δια του Αγίου Πνεύματος υιοθέτησεν ημάς. Είναι γλυκύς εις την καρδίαν ο Κύριος. Αυτός είναι η χάρα, η ευφροσύνη και η ασάλευτος ελπίς ημών.

Κύριε Αγαθέ, αναζήτησον εν ελέει το πλάσμα Σου και δείξον Σεαυτόν εις τους ανθρώπους δια του Αγίου Πνεύματος, ως δεικνύεις Σεαυτόν εις τους δούλους Σου.
Χαροποίησον, Κύριε, δια της ελεύσεως του Πνεύματος Σου του Αγίου πάσαν ψυχήν θλιβομένην. Δος, Κύριε, ίνα πάντες οι άνθρωποι, οίτινες προσεύχονται εις Σε, γνωρίσουν το Πνεύμα το Άγιον.

Πάντες οι άνθρωποι ας ταπεινωθώμεν χάριν του Κυρίου και χάριν της Βασιλείας των Ουρανών. Ας ταπεινώσωμεν εαυτούς, και θα δώση εις ημάς ο Κύριος να γνωρίσωμεν την δύναμιν της προσευχής του Ιησού. Ας ταπεινώσωμεν εαυτούς, και Αυτό το Πνεύμα του Θεού θα διδάσκη την ψυχήν.
Ώ, άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωσιν και θα δώση εις σε ο Κύριος να γευθής της γλυκύτητος της προσευχής. Και εάν θέλης να προσεύχησαι καθαρώς, τότε γενού ταπεινός, εγκρατής, εξομολογού καθαρώς, και θα σε αγαπήση η προσευχή. Γενού υπήκοος, υποτάσσου μετά αγαθής συνειδήσεως εις τας αρχάς, και έσο ηυχαριστημένος εν πάσι, και τότε ο νους σου θα καθαρισθή εκ των ματαίων λογισμών. Ενθυμού ότι σε βλέπει ο Κύριος και μένε εν φόβω, μήπως θλίψης δια τινος τον αδελφόν, τον οποίον μη κατακρίνης και μη λυπήσης ούτε και δι’ απλού βλέμματος, και το Πνεύμα το Άγιον θα σε αγαπήση, και Αυτό θα είναι η βοήθεια σου κατά πάντα.

Το Πνεύμα το Άγιον ομοιάζει πολύ προς φιλόστρογον μητέρα. Η μήτηρ αγαπά το τέκνον αυτής και πονεί δι’ αυτό. Ούτω και το Άγιον Πνεύμα σπλαγχνίζεται, συγχωρεί, θεραπεύει, νουθετεί και χαροποιεί. Και το Πνεύμα το Άγιον αναγνωρίζεται εις την ταπεινήν προσευχήν.
Όστις αγαπά τους εχθρούς, ούτος ταχέως θα γνωρίση τον Κύριον δια Πνεύματος Αγίου. Όστις όμως δεν αγαπά αυτούς, δι’ αυτόν δεν θέλω ούτε και να γράψω. Αλλά λυπούμαι δι’ αυτόν, διότι βασανίζει και εαυτόν και τους άλλους, και τον Κύριον δεν θα γνωρίση.

Ψυχή, ήτις αγαπά τον Κύριον, δεν δύναται να μη προσεύχηται, διότι έλκεται προς Αυτόν δια της χάριτος, την οποίαν εγνώρισεν εκ πείρας εις την προσευχήν.
Δια την προσευχήν εδόθησαν εις ημάς οι ναοί, και εν αυτοίς αι ακολουθίαι τελούνται δια βιβλίων. Αλλ’ ούτε τον ναόν ούτε και τα βιβλία είναι δυνατόν να έχης πάντοτε μετά σου· η εσωτερική όμως προσευχή παντού και πάντοτε είναι μετά σου. Εν τοις ναοίς τελούνται αι θείαι ακολουθίαι, και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν αυτοίς, αλλ’ η ψυχή είναι ο καλύτερος ναός του Θεού, και όστις προσεύχεται εσωτερικώς, δι’ εκείνον όλος ο κόσμος εγένετο ναός του Θεού. Τούτο όμως δεν είναι δια πάντας.
Πολλοί προσεύχονται προφορικώς ή αγαπούν να προσεύχωνται δια βιβλίων· και τούτο είναι καλόν, και ο Κύριος δέχεται την προσευχήν και σπλαγχνίζεται αυτούς. Εάν όμως προσεύχηται τις εις τον Κύριον και σκέπτηται άλλα τινα, τότε ο Κύριος δεν εισακούει της τοιαύτης προσευχής.

Όστις προσεύχεται εκ συνηθείας, δεν έχει αλλαγάς εις την προσευχήν, όστις όμως προσεύχεται θερμώς, υφίσταται πολλάς αλλαγάς κατά την προσευχήν: Διεξάγει μάχην προς τον εχθρόν, μάχην προς εαυτόν, προς τα πάθη, μάχην προς τους ανθρώπους, και εν παντί πρέπει να είναι ανδρείος.
Ζήτει την συμβουλήν των εμπείρων, εάν ευρίσκης, και παρακάλει μετά ταπεινώσεως τον Κύριον, και θα δώση εις σε ο Κύριος σύνεσιν εν πάσιν ένεκα της ταπεινώσεως σου.
Το Πνεύμα του Θεού μαρτυρεί εν τη ψυχή, εάν η προσευχή ημών είναι ευάρεστος ενώπιον του Κυρίου, και Αυτό το Πνεύμα είναι ευχάριστον εις την καρδίαν και πλήρες ειρήνης. Πρότερον δεν εγνώριζον, εάν εισηκούσθη ή ουχί η προσευχή μου και εάν είναι δυνατόν να γνωρίζης τούτο και δια ποίου τρόπου.

Αι συμφοραί και οι κίνδυνοι πολλούς εδίδαξαν να προσεύχωνται.
Επεσκέφθη εμέ εις το κατάστημα στρατιώτης, όστις κατηυθύνετο προς την Θεσσαλονίκην. Η ψυχή μου ηγάπησεν αυτόν και λέγω προς αυτόν:
«Προσεύχου εις τον Κύριον, όπως μειωθούν αι θλίψεις».
Και ούτος απήντησε: «Γνωρίζω να προσεύχωμαι. Έμαθον εις τον πόλεμον, ότε ήμην εις τας μάχας. Ικέτευον θερμώς τον Κύριον, ίνα παραμείνω ζωντανός. Αι σφαίραι έπιπτον, τα βλήματα εξερρηγνύοντο και ολίγοι έμειναν εν τη ζωή. Αν και πολλάκις έλαβον μέρος εις την μάχην, ο Κύριος διεφύλαξεν εμέ». Ενώ έλεγε ταύτα, εδείκνυεν ότι προσηύχετο, και εκ της στάσεως του σώματος αυτού εφαίνετο ότι ήτο όλος βεβυθισμένος εν τω Θεώ.
Πολλοί αγαπούν να αναγινώσκουν σοβαρά βιβλία, και τούτο είναι καλόν, αλλ’ ανωτέρα πάντων είναι η προσευχή. Όστις όμως αναγινώσκει ανωφελή βιβλία ή εφημερίδας, ούτος καταδικάζει την ψυχήν αυτού εις πνευματικόν λιμόν. Η ψυχή αυτού πεινά, διότι η αληθινή τροφή και η τέρψις αυτής ευρίσκεται εν τω Θεώ. Εν τω Θεώ κρύπτεται και η ζωή και η χαρά και η αγαλλίασις αυτής.

Εάν ζητής όπως ο νους σου προσεύχηται ηνωμένος μετά της καρδίας, και δεν επιτυγχάνης τούτου, τότε λέγε την προσευχήν δια του στόματος και κράτει τον νουν εν ταις λέξεσι της προσευχής, ως διδάσκει η «Κλίμαξ». Εν καιρώ ο Κύριος θα δώση εις σε και την καρδιακήν προσευχήν, άνευ λογισμών, και θα προσεύχησαι αβιάστως. Τινές έβλαψαν την καρδίαν αυτών, διότι εβιάζοντο να προσεύχωνται δια του νοός εν τη καρδία, και κατέληξαν να μη δύνανται ούτε δια του στόματος να λέγουν την προσευχήν. Συ δε γνώριζε την τάξιν της πνευματικής ζωής: Τα χαρίσματα δίδονται εις την απλήν, ταπεινήν, υπήκοον ψυχήν. Όστις είναι υπήκοος και εγκρατής εν παντί –εις την τροφήν, την ομιλίαν, τας κινήσεις–, εις αυτόν ο Ίδιος ο Κύριος δίδει την προσευχήν, και αύτη, θεία ενεργεία τελείται εν τη καρδία.

Η αδιάλειπτος προσευχή προέρχεται εκ της αγάπης και απόλλυται εξ αιτίας της κατακρίσεως, της αργολογίας και της ακρατείας. Όστις αγαπά τον Θεόν, εκείνος δύναται να σκέπτηται Αυτόν ημέρας και νυκτός, διότι την αγάπην προς τον Θεόν ουδεμία εργασία παρεμποδίζει. Οι Απόστολοι ηγάπων τον Κύριον, και ο κόσμος δεν απετέλει εμπόδιον δια την αγάπην αυτήν, καίτοι ενεθυμούντο τον κόσμον και προσηύχοντο δι’ αυτόν και εκήρυττον. Εις τον Μέγαν Αρσένιον ελέχθη: «Φεύγε τους ανθρώπους». Και όμως το Πνεύμα του Θεού και εν τη ερήμω διδάσκει να προσευχώμεθα δια τους ανθρώπους και δι’ άπαντα τον κόσμον.

Εν τω κόσμω τούτω έκαστος έχει το λειτούργημα αυτού: Ο είς βασιλεύς, ο άλλος πατριάρχης, ή μάγειρος, ή σιδηρουργός, ή διδάσκαλος, αλλ’ ο Κύριος αγαπά πάντας, και μεγαλύτερον βραβείον θα δοθή εις εκείνον, όστις αγαπά πλείον τον Κύριον. Ο Κύριος έδωκεν εις ημάς την εντολήν να αγαπώμεν τον Θεόν εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της ψυχής. Αλλ’ άνευ προσευχής πώς είναι δυνατόν να αγαπάς; Δια τούτο ο νους και η καρδία του ανθρώπου οφείλουν πάντοτε να είναι ελεύθεροι δια προσευχήν.
Όταν αγαπάς τινα, θέλεις να σκέπτησαι αυτόν, να ομιλής δι’ αυτόν, να είσαι μετ’ αυτού. Τον Κύριον αγαπά η ψυχή ως Πατέρα και Δημιουργόν, και παρίσταται ενώπιον Αυτού εν φόβω και αγάπη: Εν φόβω, διότι είναι ο Κύριος, εν αγάπη, διότι η ψυχή γνωρίζει Αυτόν ως Πατέρα πλήρη ελέους, και η χάρις Αυτού είναι γλυκυτέρα παντός άλλου.

Εγώ εγνώρισα ότι η προσευχή είναι εύκολος, επειδή βοηθεί η χάρις του Θεού. Ο Κύριος αγαπά ημάς υπερβαλλόντως, και δια της προσευχής καταξιοί ημάς να συνομιλώμεν μετ’ Αυτού και να μετανοώμεν και να δοξολογώμεν Αυτόν.

Αδυνατώ να περιγράψω οπόσον πολύ αγαπά ημάς ο Κύριος. Δια του Πνεύματος του Αγίου γνωρίζεται η αγάπη αύτη, και η ψυχή του προσευχομένου γνωρίζει το Άγιον Πνεύμα.
Λέγουν τινές ότι εκ της προσευχής προέρχεται πλάνη. Τούτο είναι σφάλμα. Η πλάνη προέρχεται εκ της αυθαιρεσίας και ουχί εκ της προσευχής. Πάντες οι άγιοι προσηύχοντο πολύ και προέτρεπον τους άλλους εις προσευχήν. Η προσευχή είναι το κάλλιστον έργον δια την ψυχήν. Δια της προσευχής ερχόμεθα προς τον Θεόν, δια της προσευχής ζητείται η ταπείνωσις, η υπομονή και παν αγαθόν. Όστις ομιλεί εναντίον της προσευχής, είναι φανερόν ότι ουδέποτε εγεύθη πόσον αγαθός είναι ο Κύριος και πόσον πολύ αγαπά ημάς. Εκ του Θεού ουδέν κακόν προέρχεται. Πάντες οι άγιοι προσηύχοντο αδιαλείπτως· ούτε και δι’ έν δευτερόλεπτον δεν έμενον άνευ προσευχής.

Η ψυχή, απολέσασα την ταπείνωσιν, στερείται συγχρόνως και της χάριτος και της προς τον Θεόν αγάπης, και τότε σβέννυται η διάπυρος προσευχή. Όταν όμως η ψυχή αποκτήση την ταπείνωσιν και αναπαυθή εκ των παθών, τότε ο Κύριος θα δώση εις αυτήν την χάριν Αυτού και μετά θερμών δακρύων θα προσεύχηται αύτη και δια τοςυ εχθρούς, ως δι’ εαυτήν, αλλά και δι’ όλον τον κόσμον.


http://wra9.blogspot.com/