Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Ὕμνοι Θείων Ἐρώτων 2

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Ὕμνοι Θείων Ἐρώτων

4. Αὐτό

ΑΣΩΜΑΤΟ ἢ σωματικό, ὅ,τι ἂν σκεφτεῖς,

θὰ βρεῖς τὸν Θεὸ νὰ τὰ ἔχει κάνει ὅλα.

Τὰ οὐράνια, ὅ,τι ἀκούσεις,

τὰ ἐπίγεια κι ὅσα εἶναι στοὺς βυθούς,

γιὰ ὅλα Μία ἡ ζωὴ καὶ ἡ δόξα,

Ἕνας ὁ πόθος τους, Μία ἡ βασιλεία,

ὁ Πλοῦτος, ἡ Χαρά, ὁ Στέφανος, ἡ Νίκη, ἡ Εἰρήνη,

κάθε ὀμορφιὰ ποὺ ὑπάρχει,

εἶναι ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀρχῆς καὶ αἰτίας,

ἀπ’ ὅπου ὅλα πήγασαν κι ἔχουν γίνει.

Αὐτὸ εἶναι ἡ σύσταση τῶν ἐπάνω καὶ τῶν κάτω,

Αὐτὸ ἡ τάξη τῶν νοητῶν ὅλων,

Αὐτὸ ὑποταγὴ τῶν ὁρατῶν ὅλων,

Αὐτὸ εἶχαν οἱ ἄγγελοι ἀσάλευτο θεμέλιο,

ὅταν ἔπαιρναν γνώση, καὶ φόβο ἀκόμα περισσότερο

τὴν ὥρα ποὺ ἔβλεπαν νὰ πέφτει ὁ σατανᾶς μὲ τοὺς δικούς του ἀπὸ τὴν οἴηση.

   Γιατὶ μόνο ὅσοι Αὐτὸ λησμόνησαν,

καταξέπεσαν στὴν ἔπαρσή τους δουλωμένοι,

Ὅσοι πάλι Αὐτὸ εἶχαν νὰ μαθαίνουν,

ἀνάλαφροι γίνονταν ἀπὸ φόβο καὶ τὴν ἀγάπη,

ἀγκάλιαζαν τὸν δικό τους Κύριο ἀχώριστα ἑνωμένοι μαζί Του.

Ἀπ’ ὅπου ἡ ἐπίγνωση τῆς βασιλείας

τὸ μεγάλωμα ἔφερε τῆς ἀγάπης,

γιατὶ καὶ περισσότερη τὴν Ἀστραπὴ

καὶ τρανότερη ἔβλεπαν ἀπὸ τὸ Φῶς τῆς Τριάδας,

καὶ πάλι Αὐτὸ κάθε σκέψη ἄλλη ἔδιωχνε,

τοὺς ἔκανε ἀμετακίνητους,

ποὺ ἀλλοιούμενη ἀρχικὰ πῆραν τὴ φύση τους,

νὰ μένουν στὸ Οὐράνιο ὕψος. 

[Ὕμνος Β’, στ. 106-135]

5. Μοναχός

ΜΟΝΑΧΟΣ, στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν κόσμο καθαρός,

χωρὶς διακοπὴ μιλάει μὲ τὸν Θεὸ μόνο,

ἀπὸ Ἐκεῖνον βλέπεται Ἐκεῖνον βλέποντας,

ἀπὸ Ἐκεῖνον ἀγαπιέται Ἐκεῖνον ἀγαπώντας,

γίνεται Φῶς μυστικὰ φωτιζόμενος.

Τὸν ἐπαινοῦν καὶ νοιώθει φτωχότερος.

Ἂν δικό τους τὸν νόμισαν, εἶναι σὰν ξένος κοντά τους.

   Θαῦμα ξένο τελείως καὶ ἄφραστο!

Γιὰ πλοῦτο ἄπειρο εἶμαι φτωχός,

μοιάζω ἄπορος, πολλὰ κατέχοντας

καὶ λέω : διψάω γιὰ πλῆθος ὑδάτων

ἀλλὰ ποιός θὰ μοῦ δώσει ὅ,τι ἔχω ἄφθονο,

ποῦ θὰ βρῶ Ἐκεῖνον ποὺ βλέπω συνέχεια;

Πῶς θὰ κρατήσω ὅ,τι μέσα μου ὑπάρχει

καὶ πουθενὰ δὲν εἶναι νὰ τὸ δεῖς στὸν ἔξω κόσμο;

Ὅποιος ἔχει αὐτιὰ γιὰ ν’ ἀκούει, ἂς ἀκούει,

τὴν ἀλήθεια νοιώθοντας σὲ λέξεις ἀγράμματου! 

[Ὕμνος Γ’]

6. Ἀφήνεσαι κι ἀνατέλλεις

ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙΣ, ἂν κι εἶσαι κρυμμένος, πῶς ὅλα τὰ ἐποπτεύεις,

πῶς δὲν Σὲ βλέπουμε, καὶ μᾶς βλέπεις ὅλους Ἐσύ;

Ὅμως ὄχι ὅλους, δὲν βλέπεις καὶ δὲν γνωρίζεις ὅλους, Θεέ μου,

μόνο τοὺς φίλους Σου γνωρίζεις ἀγαπώντας,

κάνεις ἐξαίρεση, καὶ σ’ αὐτοὺς ἐμφανίζεις τὸν ἑαυτό Σου.

Ἥλιος εἶσαι κρυμμένος ἀπ’ ὅλη τὴ θνητὴ φύση,

στοὺς δικούς Σου ὅμως ἀφήνεσαι κι ἀνατέλλεις, σ’ αὐτοὺς γίνεσαι ὁρατός,

κι ἀνατέλλουν σὲ Σένα οἱ πρὶν στὸ σκοτάδι παραδομένοι,

πόρνοι, μοιχοί, ἄσωτοι, ἁμαρτωλοί, τελῶνες –

ὁ νοῦς τους ἀλλάζει, Παιδιὰ γίνονται τοῦ θείου Σου Φωτός.

Πάντως Φῶς γεννάει τὸ Φῶς, ἄρα Φῶς κι αὐτοὶ ἔχουν γίνει,

ὅπως ἔχει γραφεῖ : Παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴ Χάρη Σου Θεοὶ οἱ ἴδιοι! 

[Ὕμνος Η’, στ. 1-12]

για τη συνέχεια κλικ εδώ.

όλο το έργο εδώ

Πηγή: www.ellopos.gr/symeon/default.asp 

Ἐπιλογὴ - μετάφραση : Γ. Βαλσάμης

Πολυτονική γραμματοσειρά

.