Η Παναγιά της Πέτρας

Ένας ύμνος για την Πέτρα
Από το διήγημα του Αργύρη Εφταλιώτη για την Πέτρα και την εκκλησίας της.

... Βγήκανε δὲ βγήκανε ἀπὸ τὸ λαξευτὸ τὸ δρόμο, καὶ ξεφυτρώνει μπροστά τους μιὰ πεντάμορφη θέα: κάμπος βαθὺς καὶ δεντροσκέπαστος, βουνὰ παρακεῖθε ἀραδιασμένα, σὰν κύματα γιγαντένια, ἀπὸ τὰ δεξιὰ γάλα ἡ θάλασσα, μὲ δύο ρημονήσια παράπλευρα στὴ στεριά, δίπλα στ᾿ ἀκρογυάλι τὄμορφο τὸ χωριό, ποὺ φέγγανε τὰ σπίτια του σὰν γλάστρες μὲ τὰ λουλούδια, καὶ τέλος, καταμεσὶς στὰ σπίτια ἐκεῖνα, -παράξενο θᾶμα!- βράχος ποὺ στεκότανε σὰν κολοσσὸς δίχως ταῖρι –οὐρανόγγιχτος κολοσσός, μήτε τέχνη, μήτε συμμετρία, κι᾿ ὡς τόσο μεγαλεῖο ποὺ σ᾿ ἔκανε καὶ τόνε σεβόσουνα. Κι᾿ ἀπάνω στοῦ Κολοσσοῦ τὴν κορφή, μεγάλη κατάλευκη Ἐκκλησιά, τὸ Καμπαναριό, κάτασπρο κι᾿ αὐτὸ λαφρόστεκο καὶ χαριτωμένο.
Διάβηκαν πλάγι τοῦ βράχου καὶ τὸ καλοξετάσανε τὸ πέτρινο τὸ θεριό, τ᾿ ἀμέτρητα τὰ λιθάρια ποὺ κρεμιοῦνται ἀπὸ τὶς ράχες του, ἄλλα σὰ χτισμένα ἀπ᾿ ἀνθρώπινο χέρι, ἄλλα σὰ νὰ τἄθελε ξεπίτηδες ὁ Θεὸς γιὰ νὰ φοβερίζῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ κάτω. Εἴδανε καὶ τὴ λιθόχτιστη τὴ σκάλα μὲ τὰ σιδερένια τὰ κάγκελα, ποὺ ἀνέβαιναν οἱ Χριστιανοὶ στοὺς Ἑσπερινοὺς καὶ στὶς Λειτουργίες, τὰ καμάρωσαν ὅλα ἀπὸ κοντὰ καὶ τὰ θάμασαν.


Πηγή