Ό Παππούλης μου σφίγγει τό κεφάλι και προσεύχεται...........Γέροντας Πορφύριος

Κάθε φορά πού τον έβλεπα, χρησιμοποιούσα ένα ξεχωριστό τρόπο μαζί του.

Έβαζα τό κεφάλι μου πάνω στα γόνατα του και χωρίς νά τού μιλώ στην αρχή καθόλου, προσευχόμουνα νοερά γΓ αυτόν, γιά τους δι­κούς μου, γιά όλους μας γενικά, και παρέμενα σ' αυτή τή στάση γιά αρκετά λεπτά της ώρας. Αυτός μέ τή σει­ρά του, μέ τά δυό του χέρια και μέ τό πετραχήλι σ' αυτά, μοϋ τύλιγε τό κεφάλι μου, μοϋ τό έσφιγγε και προσευχόταν γιά αρκετά λεπτά τής ώρας μαζί μου. Πολλές φορές αισθανόμουν τήν αναπνοή του πολύ έντο­να, καθώς και τους κτύπους τής καρδιάς του. "Αν καμιά φορά είχα και πονοκεφάλους ή κάτι άλλο, όλα μού έφευγαν και όταν τελείωνα και τήν εξομολόγηση μου μαζί του και έφευγα, νόμιζα ότι είχα πάρει τή μεγα­λύτερη ευλογία.

Όπως γεμίζει μια μπαταρία μέ ρεύμα, μοϋ φαινόταν πώς ήμουν φορτωμένος άπό ευλογία καθώς οδηγούσα επιστρέφοντας στό σπίτι μου. Μιά φορά ρώτησα τόν Παππούλη και τοϋ είπα:

- Γιατί Παππούλη, μού πιάνεις έτσι τό κεφάλι μου μέ τά χέρια σου; Μοϋ είπε τότε τό εξής:

- Νά! παιδί μου, όπως προσεύχεσαι εσύ, προσεύ­χομαι κι έγώ, και παίρνω τήν ψυχή σου κρατώντας τό κεφάλι σου, και τήν παρουσιάζω στό Χριστό μας και τοϋ ζητώ νά σέ ελεήσει, νά σέ βοηθήσει, νά σέ φωτίσει και νά σου δώσει 6,τι άλλο έχεις ανάγκη, και σέ σένα και στην οικογένεια σου

Δεν άρκεΐ μόνο ή δική μου προσευχή

Ο Γέροντας Πορφύριος είχε πολλά χαρίσματα. Είχε ν/ τό χάρισμα της επιεικείας, τό χάρισμα της αγρυ­πνίας. Δέν κοιμόταν τις νύκτες, γιατί τίς διέθετε για προσευχή και για όλους τους ανθρώπους και κατ εξο­χήν γιά όσους υπέφεραν άπό σοβαρές ασθένειες.

Ό ΐδιος πάντα έλεγε: «Έγώ θά προσευχηθώ. Άλλα αυτό δέν άρκεϊ. Πρέπει ή προσευχή μου νά βρίσκει κι άπό σας μιαν ανταπόκριση. Γιατί ό Θεός, πού θέλει νά στείλει τή Χάρη Του σ' εμάς, πρέπει νά βρεϊ τήν αγκαλιά μας ανοικτή, ώστε νά δεχτεί τή Χάρη Του. Και είτε μας θεραπεύσει άπό τήν αρρώστια μας, εϊτε επιτρέψει νά συνεχιστεί ή δοκιμασία της ασθένειας μας, ή ενέργεια Του θά είναι γιά τό ψυχικό μας όφελος». [Τ 243]

Σέ βοηθώ πιο πολύ με τις προσευχές μου

Στήν αρχή της γνωριμίας μου, είχα άγχος και ανυ­πομονησία, πώς νά βλέπω τό Γέροντα, νά τόν ρωτώ και νά παίρνω απαντήσεις του. Αισθανόμουν ψυχικό κενό, Οταν απουσίαζε άπό τα Καλλίσια ή ήταν έκεϊ, άλλα δέ δεχόταν λόγω ασθενείας ή έδινε σιωπηλά μό­νο ευλογία. Ό Γέροντας μέ άπήλλαξε άπό αυτό τό άγχος σταδιακά. Μιά μέρα μου είπε: «Ξέρεις, αισθάνο­μαι ότι σέ βοηθώ πολύ μέ τίς προσευχές μου». «Χαίρο­μαι πού τό ακούω άπό τό στόμα σας, διότι κι έγώ τό αισθάνομαι, τοϋ είπα. Σας ευχαριστώ πολύ και σας παρακαλώ μή παύσετε νά προσεύχεσθε και γιά μένα. Σας ομολογώ ότι πάντοτε και ιδιαίτερα όταν περνώ στιγμές δοκιμασίας, ζητώ τή βοήθεια τοϋ Χριστού δι ευχών σας και πάντοτε ενισχύομαι, το νιώθω». Ό Γέ­ροντας έλαμψε από χαρά και μου είπε: «Τί λες, μωρέ, το κάνεις αυτό; Κι εγώ το νιώθω».

Μια άλλη μέρα μοϋ απεκάλυψε: «Ξέρεις τι βλέπω; "Οτι σέ βοηθώ πιό πολύ μέ τις προσευχές μου παρά με τά λόγια μου. Σέ θυμάμαι πάντοτε στις προσευχές μου. Νά προσεύχεσαι κι έσΰ γιά μένα τον αμαρτωλό». Αυτά τά λόγια του ήταν ή χαριστική βολή γιά τήν αδημονία μου νά τον βλέπω και νά συζητώ μαζί του. «Σάς ευχαρι­στώ πολύ, Γέροντα», τοϋ είπα. «Τώρα μέ απαλλάσσετε από ένα βραχνά, πού μέ κούραζε πιό πολύ, επειδή σάς κούραζα. Τώρα δε θά στενοχωρούμαι πλέον, όταν δε θά μπορώ νά σάς βλέπω και νά σάς ακούω. Μοϋ φθάνει ότι θά προσευχεσθε γιά μένα και έτσι θά παίρνω από τό Χριστό τη μεγαλύτερη δυνατή βοήθεια.

πηγη