῾Η ἐγκατάλειψις ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἡ κατὰ Θεὸν λύπη*..᾿Επιστολὴ τοῦ ῾Αγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ

᾿Αγαπητέ μου φίλε καὶ ἀδελφὲ ἐν Χριστῷ!

Εἶναι γραμμένο: «καὶ οἱ ἔγγιστά μου ἀπὸ μακρόθεν ἔστησαν» (Ψαλμ. λζ´ 13). Διότι τὸ ἄσπρο δὲν πηγαίνει μὲ τὸ μαῦρο καὶ τὸ σκοτάδι δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸ φῶς. ῾Η εὐλάβεια εὑρίσκεται σὲ συνεχῆ πόλεμο μὲ τὴν ἀνευλάβεια. Τί συμφωνία μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ἐκεῖ, ὅταν ὁ ἕνας προσπαθῆ καὶ ἀγωνίζεται νὰ σκαρφαλώση ἕνα βουνό, ἐνῶ ὁ ἄλλος κατρακυλᾶ κάτω;

«Καὶ οἱ ἔγγιστά μου ἀπὸ μακρόθεν ἔστησαν», διότι σὺ ἔχεις σταθῆ μακρυὰ ἀπὸ αὐτούς· στέκεσαι μακρυά, διότι δὲν εὑρίσκεις τίποτε ὅμοιό σου σὲ αὐτούς. ᾿Αποφεύγουμε τὴν κάπνα καὶ τὴν πίσσα, γιὰ νὰ μὴ μαυρίσουμε· ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ μία ἐπιδημία, γιὰ νὰ μὴ κολλήσουμε ἀρρώστια· φεύγουμε ἀπὸ τοὺς λεπρούς, γιὰ νὰ μὴ πάσχουμε ὅπως πάσχουν αὐτοί.

Γι᾿ αὐτὸ ἔχει εἰπωθῆ: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν... καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε» (Β´ Κορινθ. στ´ 17, ῾Ησ. νβ´ 11, ᾿Αποκαλ. ιη´ 4). Καθένας ποὺ ἀποφεύγει τοὺς τοιούτους, πλησιάζει στὸν Θεό· καὶ ὅσο Τὸν πλησιάζει, τόσο περισσότεροι ἄνθρωποι τὸν ἀποφεύγουν· καὶ ὅσο περισσότεροι ἄνθρωποι τὸν ἀποφεύγουν, τόσο περισσότερο ὁ Θεὸς τὸν πλησιάζει, σὰν κάποιον ποὺ ἔχει ἐγκαταλειφθῆ. «Σοὶ ἐγκαταλέλειπται ὁ πτωχός, ὀρφανῷ σὺ ἦσθα βοηθὸς» (Ψαλμ. θ´ 35). Πρέπει νὰ εἶσαι τέτοιου εἴδους πτωχός, τὸν ὁποῖον οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν.

῏Ω Θεέ μου, ποὺ ἔχεις τὸ πᾶν! ῎Ας μὲ ἐγκαταλείψουν ὅλοι, ἕως τὸν τελευταῖο· μόνον Σὺ μὴ μὲ ἐγκαταλείψης! Θὰ ἔχω τὸ πᾶν σὲ Σένα· Σὺ εἶσαι βοηθός, παράκλησις, ἐνίσχυσις, προστασία, καταφυγή, συμβουλὴ καὶ παρηγορία μου. ῞Οταν ἐγκαταλείπεσαι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, κατάφευγε στὸν Θεό, ὅπως κάνεις καὶ ὅπως γράφεις. Διότι Αὐτὸς θὰ βρῆ τὸν τρόπο νὰ ἐπιτελέση τὸ ἔργο Του, ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτε. Τώρα, αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο πρᾶγμα.

Τὸ δεύτερο. Πρέπει νὰ ἔχουμε λύπη, διότι λυπήσαμε τὸν Θεό· αὐτὸ τὸ τραῦμα θεραπεύεται μὲ αὐτὸ τὸν ἐπίδεσμο. Τὸ νὰ λυποῦμε τὸν Θεὸ (ὦ Θεέ μου! ποιοί εἴμαστε; σκουλήκια, γῆ, χῶμα καὶ στάκτη καὶ λυποῦμε τὴν μεγαλωσύνη Σου! μὴ μᾶς ἐπιτρέψης νὰ τὸ ξανακάνουμε αὐτὸ μὲ τὴν Χάρι Σου!), τὸ νὰ λυποῦμε, λέγω, τὸν Θεό, θεραπεύεται τοῦτο μὲ τὸ νὰ λυπούμαστε γιὰ τὸν Θεό. ῾Η ἁμαρτία προξενεῖ λύπη, καὶ μὲ αὐτὴ τὴν λύπη θεραπεύεται. ῞Ενα πικρὸ γέννημα ἡ λύπη, ποὺ ὅμως καταβροχθίζει τὸν ἐμπαθῆ του γονέα τὴν ἁμαρτία. Τέτοια εἶναι ἡ θαυμαστὴ σοφία τοῦ Θεοῦ: τὸ τραῦμα θεραπεύεται μὲ τραῦμα! «῾Η γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη, μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β´ Κορινθ. ζ´ 10), λέγει ὁ ᾿Απόστολος.

Τὸ ἔλεός Σου, Κύριε, καταδιώξει με, πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου! Σῶσον, Χριστὲ ὁ Θεός, ὅσους ἦλθες νὰ σώσης, διότι γι᾿ αὐτοὺς ἔχυσες τὸ πανάγιον Αἷμα Σου!

Κλείων ἐδῶ καὶ ἀναθέτων ἑμαυτὸν εἰς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διατελῶ.



(*) Περιοδ. «῞Αγιος Κυπριανός», ἀριθ. 321/᾿Ιούλιος-Αὔγουστος 2004, σελ. 88.
Μετάφρασις ἀπὸ τὰ ρωσικὰ τῆς ᾿Επιστολῆς ὑπ᾿ ἀριθ. 18, ἐκ τῶν ῾Απάντων τοῦ ῾Αγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ, τόμος ε´, σελ. 305-306, ἐκδ. ε´, Μόσχα 1994


http://www.synodinresistance.org/