Η Ελληνίδα Μάνα…

Η μητρότητα είναι δώρο του θεού προς το ανθρώπινο Γένος καί ιδιαίτερα προς το γυναικείο φύλο. Μέσω της Μητρότητας ή Γυναίκα προσκαλείται να υπηρετήσει το μυστήριο της ζωής, όχι μόνο ως διατήρηση καί συνέχιση της βιολογικής ζωής, αλλά κυρίως ως έκφραση καί βίωση της άγιοπνευματικής ζωής.

Για τη διπλή αυτή αποστολή της ή Γυναίκα είναι προικισμένη με χαρίσματα, πού την καθιστούν ίκανή να ανταποκριθεί στη διπλή ιερουργία της ζωής καί ιδιαίτερα στο «τεκνοτροφεΐν». Γι’ αυτό καί κύριο χαρακτηριστικό της γυναικείας ψυχοσύνθεσης εΐναι ή έτεροκεντρικότητα, το δυναμικό ενδιαφέρον της δηλαδή για λύση καί ανακούφιση των προβλημάτων των «άλλων». Εΐναι δέ πλουτισμένη σχεδόν με ανεξάντλητα αποθέματα άφοσιώσεως, αύταπαρνήσεως, ανιδιοτέλειας, συγχωρητικότητας, υπομονής, ηρωισμού, στοργής καί αγάπης «δίχως ορούς».

Κόποι καί άγωνίες, πόνοι καί θυσίες, ανήφορος καί γολγοθάς συνθέτουν τη ζωή της Μάνας, ή οποία όμως εκούσια τα αποδέχεται, χωρίς γογγυσμούς. Αντίθετα τα θεωρεί κατώτερα της χαράς πού αισθάνεται, επειδή συμβάλλει στο ρεΰμα ζωής δημιουργικά, προσφέροντας στη γήινη κοινωνία όλο) ρωμένες προσωπικότητες, αλλά συγχρόνως ετοιμάζοντας με το λόγο καί το βίωμά της «πολίτες του ουρανού».

Ή Ελληνίδα Μάνα, ως Όρθόδοξη Χριστιανή, γνωρίζει πόσο δύσκολη εΐναι ή υποχρέωση του «τεκνοτροφεΐν», γιατί είναι «τέχνη» δύσκολη καί λεπτή, ζυμωμένη από λίγη επιστήμη και εμπειρία, από πολλή κοινή λογική καί κυρίως από πολλή άγάπη. Την πολλή καί σωστή αγάπη, όμως, μόνο άπ’ τον Θεό της αγάπης μπορεί κανείς να την αντλήσει. Γι’ αυτό καί κατάφευγει σ’ Εκείνον για ενίσχυση καί φωτισμό.

Έτσι ή άσκηση της αγωγής των παιδιών της έρχεται ως καρπός του δικού της πνευματικού αγώνα. “Ηδη έχει κρατήσει τον εαυτό της, με την εγκράτεια, μέσα στην ψυχοσωματική υγεία, να μεταδώσει, άπ’ τη στιγμή της σύλληψης, υγιές το δικό της γενετικό υλικό, ενώ κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης ένδιαφέρεται για την ομαλή ανάπτυξη του εμβρύου της, τρέφοντας το με το πιο υγιές «αΐμα» της, αλλά καί με τίς αγαθές σκέψεις της, τη γαλήνη της συνείδησης της, την προσευχητική διάθεση της, τα αισθήματα αγάπης της.

Και αργότερα, τις νοσηρές καί επικίνδυνες συμπεριφορές των ατόμων του κοινωνικού περίγυρου έρχεται να τίς ελαχιστοποιήσει στα παιδιά της με τον διάλογο μαζί τους, προπάντων δε με το δικό της παράδειγμα. Το παιδί, άλλωστε, περισσότερο επηρεάζεται από τα έργα, παρά από τα λόγια. Βοηθός σταθερός στον αγώνα των παιδιών για βίωση των διαχρονικών αξιών πού ή πίστη μας εμπνέει, ή Μάνα. Εκείνη τα εμπνέει με σωστή νοηματοδότηση της ζωής τους, στοιχείο, πού αναζητούν στο βάθος της υπάρξεως τους οι νέοι μας.

“Ακόμη, για τη σωστή κοινωνικοποίηση των παιδιών της, ή Χριστιανή Όρθόδοξη Μάνα τους εμπνέει το ενδιαφέρον για τα μέλη της οικογένειας καί τους λοιπούς συναθρώπους τους. Με τη συμμετοχή σε κόπους καί ευθύνες, στην οποία εκείνη τα προτρέπει, σε δραστηριότητες καί φιλανθρωπική δράση στη μικρή καί τη μεγάλη οικογένεια, το σπίτι δηλ. καί την ενορία, τα παιδιά ωριμάζουν καί βρίσκουν την ποιότητα της ζωής, την ευτυχία. Ευτυχία βέβαια για τον Χριστιανό είναι ή κατάσταση της προσφοράς καί της άγαπητικής επικοινωνίας, ή αίσθηση εμπιστοσύνης καί ελευθερίας, οπού μπορούν καί αναπτύσσουν τα θεόσδοτα χαρίσματα τους, τα όποια οδηγούν στην αγιότητα.

“Η Όρθόδοξη Χριστιανή Μάνα δημιουργεί σωστό σύνδεσμο με τα παιδιά της καί τα καθοδηγεί σιγά-σιγά στη συναισθηματική καί πνευματική ανεξαρτησία. Καί είναι μία πραγματικότητα, ότι ή μεταβολή της οικογένειας σήμερα σε ολιγομελή («πυρηνική»), ευνοεί την εμφάνιση επικίνδυνων καί νοσηρών συμπεριφορών, καί εκ μέρους των παιδιών αλλά και της μητέρας.

Όμως ή σωστή Μάνα επιδιώκει από πολύ νωρίς, αναθέτοντας ευθύνες καί σεβόμενη την προσωπικότητα των παιδιών της, να ζουν αυτά στη «σκιά» του Θεού καί πολύ λιγότερο στη δική της. Γι’ αυτό ή δική της παρουσία γίνεται σιγά-σιγά διακριτική καί καθόλου δεσμευτική. Στήν Όρθόδοξη Μάνα, καί μόνο οι εικόνες της Βρεφοκρατούσας Παναγίας_μας της υποδεικνύουν τον τρόπο της σχέσης της με τα παιδιά της. Ή Παναγία-Μητέρα, σ’ αυτές τίς εικόνες, κρατά τον μικρό “Ιησού στην αγκαλιά της, τα χέρια της απλώς τον περιβάλλουν προστατευτικά, αλλά δέν τον «σφίγγουν». Ή μητρική αγάπη δεν πρέπει να «πνίγει» το παιδί, απλώς εμπεριέχει την προστατευτική φροντίδα, αλλά καί τον σεβασμό καί την συγχωρητικότητα καί την κατανόηση. “Ετσι ή μητρική αγάπη δεν μετατρέπεται σε κτητική-κυριαρχική, αντίθετα βοηθά τα παιδιά να επιτύχουν καί την τρίτη «έξοδο» τους, δηλ. την απομάκρυνση από την μητρική αγκαλιά. “Ετσι τα αποδίδει στην κοινωνία ολοκληρωμένες καί ελεύθερες προσωπικότητες, υπεύθυνες απέναντι στίς απαιτήσεις της οικογενειακής καί κοινωνικής ζωής.

Με την αγωγή πού εφαρμόζει ή Όρθόδοξη Μάνα, εμπνέοντάς τους τη Ουσιαστική αγάπη, τα προετοιμάζει ακόμη καί τη ζωή τους να θυσιάζουν στην υπεράσπιση πανανθρώπινων αξιών, όπως της ελευθερίας καί της αγάπης προς τον Θεό καί τον συνάνθρωπο. Γι’ αυτό ιδιαίτερα ή Ελληνίδα Μάνα- το βεβαιώνει ή Ιστορία της- έχει αναδείξει ήρωες καί μάρτυρες. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα: Μια Μάνα από τα Μέγαρα μέσα στην αντάρα του πολέμου το 1940, γράφει: «Χαλάλι της Πατρίδος ό Δημητρός μου. “Ας ήτανε να πέθαινα καί εγώ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω ή πατρίς! Διαμάντω Μονίου, χήρα, πρόσφυξ». Άλλα καί τη νεομάρτυρα Άκυλίνα (1764/27 Σεπτεμβρίου), ή ίδια ή Μάνα της την προετοίμασε για το Μαρτύριο, έγινε δηλ. ή άλείπτριά της. Τα τελευταία λόγια της μισοπεθαμένης Μάρτυρος προς την Μητέρα της: «Έκαμα αυτό για το όποιο με είχες προετοιμάσει. Δεν αρνήθηκα τον Χριστό μου» (Ν. ‘Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον)

Ή Όρθόδοξη Χριστιανή Μάνα αναδεικνύεται έτσι πρότυπο αύταπαρνήσεως στην έγωκεντρικότητα καί θηριωδία του σύγχρονου κόσμου. Καί είναι αποδεδειγμένο: χωρίς την αυταπάρνηση καί την αυτοθυσία της Μάνας δεν αποκαλύπτονται ισορροπημένα παιδιά καί ισορροπημένοι άνθρωποι, επειδή ακριβώς δεν τους προσφέρεται ή ζεστασιά της στοργής, ή θαλπωρή του ενδιαφέροντος, ή σιγουριά της παρουσίας καί ή ανακούφιση της ενθάρρυνσης. “Η γνήσια Μάνα με τη ζεστασιά της θυσιαστικής αγάπης της, πού την ωθεί στη σωστή διαπαιδαγώγηση, εργάζεται για τη δημιουργία ενός πιο

ανθρώπινου πολιτισμού, πού δίνει προτεραιότητα στην αξία της ζωής καί στο διάλογο της αγάπης, της αληθινής αγάπης, πού είναι ανηφορική καί διάσπαρτη από το χρέος.

Τελικά ένα είναι σίγουρο. “Αν όλες οι γνήσιες Μάνες ενωμένες προχωρούν κρατώντας αναμμένη τη δάδα της Ουσιαστικής αγάπης, οπωσδήποτε ή «σκιά» υποχωρεί καί το «σκοτάδι» περιορίζεται. “Ετσι, όμως, αυτές οι Μάνες αναδεικνύονται συγxρόνως καί Μάνες του πολιτισμού της ψυχής, πού αυτόν κατεξοχήν αναζητεί απεγνωσμένα ή ανθρωπότητα. “Αρα σώζουν έτσι τον ΚΟΣΜΟ μας.

Βαρβάρας Καλογεροπούλου-Μεταλληνού,Δρος Θεολογίας-Πτυχ.Φιλολογίας

περιοδικό ”Τόλμη”

http://vatopaidi.wordpress.com