Το φως του κόσμου, ο Χριστός, φωτίζει τα σκοτάδια της ζωής και της ιστορίας....π.Ανανίας Κουστένης

Ογδοη Κυριακή του Ματθαίου σήμερα, αγαπητοί. Η Εκκλησία εορτάζει και τη μνήμη των Αγίων Πατέρων της Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου, που έγινε στη Χαλκηδόνα της Κωνσταντινουπόλεως το 451 μ.Χ. και διευθέτησε το μεγάλο ζήτημα του Μονοφυσιτισμού.

Το Ευαγγέλιο σήμερα είναι από τη μνήμη των Πατέρων

. Ο Χριστός μάς φέρνει ξανά με το σημερινό Ευαγγέλιο στο όρος των Μακαρισμών. Κι εκεί μιλά στους Μαθητάς και Αποστόλους και στους υπόλοιπους όλους. Και λέγει, απευθυνόμενος κυρίως στους Αποστόλους Του, πως «εσείς είστε το φως του κόσμου». Α

πολύτως βέβαια «το φως του κόσμου» είναι ο Χριστός μας και οι Μαθηταί Του και Απόστολοι είναι φώτα δεύτερα, φώτα από το Φως του Χριστού. Κι έχει τόση ανάγκη ο άνθρωπος από το φως όσο από τίποτε άλλο. Γι' αυτό και ο Θεός έφτιαξε πρώτα το φως και μετά τον άνθρωπο. Οι Απόστολοι, παίρνοντας τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και το φως του Χριστού κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, εβγήκαν σ' όλη τη γη και πήγαν σ' όλα τα έθνη και έφεραν στο Φως του κόσμου, τον Χριστό, αμέτρητες υπάρξεις.

 Οι Απόστολοι ήταν αγράμματοι, αλλά είχαν το Φως και τη Χάρη του Χριστού, γιατί το φως της αρετής δεν κρύβεται. Μοιάζει ο ενάρετος σαν μια πόλη που βρίσκεται επάνω στο βουνό και είναι ορατή από όλους. Αλλωστε, και το λυχνάρι δεν το ανάβουν για να το βάλουν κάτω από το σιτομέτρι, αλλά επάνω στον λυχνοστάτη, για να λάμπει σ' ολόκληρο το σπίτι. Κι ακόμα ο Χριστός μας είπε στους ακροατάς Του: «Εγώ δεν ήλθα να καταργήσω τον Νόμο ή τους Προφήτες, ήλθα να τον πραγματοποιήσω, να τον ολοκληρώσω». Διότι το Φως του κόσμου, το φως του Χριστού, μέσω των Προφητών και μέσω του Νόμου, έφεγγε αμυδρά και κυρίως στα έξω. Τώρα που 'ρθε ο Χριστός, ολοκλήρωσε τον Νόμο, δηλαδή το φως Του φωτίζει και τα βάθη της ψυχής. Ενώ ο Νόμος χτυπούσε το αποτέλεσμα της αμαρτίας, φέρ' ειπείν τον φόνο, ο Χριστός εδώ καταργεί και την αιτία του φόνου, που είναι ο θυμός. Το φως Του φτάνει μέχρι τα βάθη του ανθρώπου και φωτίζει και θεραπεύει και τη ρίζα του κακού. Κι η μεγαλύτερη ρίζα, βέβαια, είναι η φιλαυτία.

  Και στη συνέχεια ο Χριστός μας, μιλώντας και πάλι για το φως, που χαρίζει Εκείνος στους Αποστόλους και στους χριστιανούς και στους ανθρώπους όλων των αιώνων, τους είπε και κάτι συγκλονιστικό. «Τώρα που ήλθα Εγώ, το Φως, φωτίζω τα πάντα κι έχω απόλυτη απαίτηση και από εσάς τους Αποστόλους και τους λοιπούς. Κι όποιος από σας καταργήσει μια μικρή εντολή, φέρ' ειπείν τον θυμό, αυτός στη Βασιλεία θα είναι τελευταίος. Ενώ εκείνος ο οποίος θα κάμει τα πάντα, όλες μου τις Εντολές, ακόμη και μέχρι κεραίας, μέχρι ψιλής και κόμμματος, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, αυτός, και αφού διδάξει τους ανθρώπους, θα ονομασθεί "μέγας" στη Βασιλεία των ουρανών».

Ο άνθρωπος έχει προοπτική να γίνει μέγας, να γίνει Θεός κατά χάριν, να γίνει χώρα του αχωρήτου, να χωρέσει τον Θεό μέσα του. Γι' αυτό κι οι καημένοι δεν χορταίνομε με τίποτα. Αυτό το ενστερνίστηκαν οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι άγιοι και εποίησαν και εδίδαξαν το Ευαγγέλιο και την αρετή, γι' αυτό και ανεδείχθησαν μεγάλοι και δω στη γη που τους τιμάμε, αλλά και στη Βασιλεία των ουρανών. Κι ο Χριστός μας πρωτίστως και οι Απόστολοι και οι Πατέρες και οι Αγιοι μάς δείχνουν τον δρόμο, μας δίνουν «το φως του κόσμου», να γίνουμε και μεις φως μέσα μας, φως γύρω μας, φως παντού.

(Του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη Το κήρυγμα της Κυριακής)

http://misha.pblogs.gr