«Σου εύχομαι παιδί μου να σ'αγαπήσει ο Θεός όπως σ'αγαπάει ο λαός»

 Είχα την ευλογία στα πρώτα χρόνια της ίερωσύνης μου να συναντήσω ένα γέροντα και πολύπειρο ιερέα, απλό αλλά γι' αυτό και σπουδαίο.

 Ή απλότητα του συνίστατο στο ότι αγωνιζόταν να είναι ιερέας όπως τον ήθελε ή Εκκλησία και ή ευλογημένη παράδοση της. Όταν με σύστησε στον γέροντα ό υιός του, ιε­ρέας και εκείνος, τότε ό γέροντας σήκωσε το καθαρό βλέμμα του και μου είπε: «Σου εύχο­μαι παιδί μου να σ' αγαπήσει ό Θεός, όπως σ' αγαπάει ό λαός». Όταν συνειδητοποίησα την ευχή του ένιω­σα σαν να πέφτει μια κεραμίδα στο κεφάλι μου.

Ό Γέροντας μου έλεγε ότι μπορεί να με άγαπάει ό λαός και να τρέχει ίσως και πίσω μου, αλλά ό Θεός να μην εύαρεστείται από εμένα. Μου έλεγε με άλλα λόγια ότι μπορεί τον κόσμο να τον ξεγελάσω και να τον κάνω να με θαυμάζει, αλλά ό Θεός να μην θέλει ούτε να με δεί. Μου έλεγε ότι μπορεί να έχω την τέχνη να αποκτήσω πολλούς οπαδούς, αλλά να είμαι πολύ μακρυά από τον Θεό. Μου έκανε ακόμη εντύπωση αυτή ή διαφορά των χρόνων «να σ' αγαπήσει ό Θεός», όπως «σ' αγαπά» ό λαός.

Μου έλεγε δηλαδή ότι τον κόσμο μπορεί εκείνη την στιγμή να τον είχα δεδομένο, όχι όμως και τον Θεό. Ευλογώ το Ονομα του Θεού πού στα πρώτα μου ιερατικά βήματα συνάντησα αυτόν τον ευλογημένο άνθρωπο. Τα λόγια του με προσ­γείωσαν. Τον θυμήθηκα και τα θυμάμαι πολ­λές φορές ελέγχοντας κατά το δυνατόν την δική μου πορεία και διερωτώμενος πόσο όχι ό κόσμος, αλλά ό Θεός να εύαρεστείται από την διακονία μου. Τα λόγια αυτά όμως τα θυμήθηκα πολλές φορές όταν έβλεπα περισσότερο ή λιγότερο μεγαλόσχημους κληρικούς να δημιουργούν και μάλιστα με σύγχρονες μεθόδους μάρκετιγκ, στρατιές οπαδών για να επιβάλουν την παρουσία τους, να τρομοκρατήσουν αδελφούς και συλλειτουργούς τους, ακόμη και τους επισκόπους τους.

Όταν είδα τέτοιους κληρι­κούς να χαλαρώνουν και αυτό ακόμη το ευαγγελικό ήθος για να κερδίσουν ανθρώ­πους και να επιβληθούν. Διερωτήθηκα πολλές φορές: άραγε δεν τους απασχολεί αν αυτά πού κάνουν αρέσουν στο Θεό; Δεν τους απασχολεί αν εκείνη την ώρα φύγουν από τη ζωή αυτή,ποιά θα είναι ή με­τέπειτα πορεία τους; Φθάνεις κάποτε σκανδαλιζόμενος να διερωτάσαι αν πιστεύουν τε­λικά στο Θεό και σε ποιο Θεό πιστεύουν. Πι­στεύουν στο Θεό ή τον χρησιμοποιούν για την δική τους εγκόσμια επικράτηση. Διερωτήθηκα πολλές φορές αν ό δρόμος για τον αγιασμό και την σωτηρία μας περνάει μέσα από τέτοια μονοπάτια, μέσα από τέ­τοια τερτίπια.

Βέβαια ευθύνες δεν έχουν μόνον τέτοιοι ποιμένες, ευθύνες έχουν και τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας πού μερικές φορές έχουν και κατά κόσμον μόρφωση, αλλά παρουσιάζο­νται να έχουν και την μόρφωση της ευσέβει­ας, έχοντας όμως στην πραγματικότητα αρνηθεί την πνευματική της δύναμη. Ευθύνη τεράστια έχουν και αυτοί που από μέλη του Σώματος του Χρίστου έγιναν οπαδοί ανθρώ­πων καταστρέφοντας την ενότητα της Εκκλησίας και διχάζοντας το λαό του Θεού.

Να μην άκουσαν άραγε ποτέ τους ότι ό διχα­σμός και το σχίσμα δεν ξεπλένονται ούτε με το αίμα του μαρτυρίου; Πικρές αλλά δυ­στυχώς υπαρκτές διαπιστώσεις και πραγμα­τικότητες. Ασφαλώς ως άνθρωποι εύκολα μπορεί να πλανηθούμε, αλλά αύτη ή συνειδητή δια­στροφή του εκκλησιαστικού ήθους και ή εμμονή σ' αυτήν είναι μια κατάσταση δαιμο­νική. Ενθυμούμαι πριν από μερικά χρόνια, ένας τέτοιος λαός -δηλαδή οπαδοί- έφθασαν στο σημείο να λιθοβολήσουν το κτίριο μιας επι­σκοπής για να επιβάλουν τον δικό τους άνθρωπο και δεν χρειάστηκαν παρά λίγες ήμε­ρες για να αποκαλυφθεί πόσο ακατάλληλο ήταν το πρόσωπο αυτό για την Εκκλησία.

Δεν είναι δύσκολο να αποκτήσουμε οπα­δούς, δύσκολο είναι να αποκτήσουμε το Θεό. 'Αραγε αυτό είναι κάτι πού τελικά μας ενδια­φέρει;

Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Παύλου




http://www.proskynitis.blogspot.com/