Ξενιτεμένοι της πίστεως...Νοσταλγοί του Θεού

Προσκυνητή!, που ελάσπωσες τον άχραντο χιτώνα, για πωρωμένο σε θαρρούν, μα είσαι μονάχα θύμα. Έννοια σου, μάντεψα καλά το μυστικό σου αγώνα, ξέρω ποια πόρτα χτύπησες στο τελευταίο σου βήμα.»(Γ. Βερίτης)

Οι στίχοι αυτοί έχουν γραφτεί για ένα από τα μεγαλύ­τερα πνεύματα της γαλλικής ποίησης, τον Charles-Pierre Baudelaire. Ναι, εκείνον που το έργο του έχει συνδεθεί με την κατώτατη, χωρίς ήθος ζωή. Εντούτοις, σε πόσους ακόμα ποιητές και λογοτέχνες δεν θα ταίριαζαν αυτοί οι στίχοι; Οι Oscar Wilde και ΗHeirinch Heine είναι μόνο με­ρικοί από αυτούς. Στο έργο του καθενός, μπορεί ο προσε­κτικός αναγνώστης να διακρίνει την εσωτερική πάλη της ψυχής τους και την άσβεστη δίψα που ένιωθαν και που αναγνώριζαν πως μόνο 'Ενας μπορεί να την ανακουφίσει.

***

 «Τον φωτισμό μου τον οφείλω εξ ολοκλήρου σε ένα βιβλίο»......γράφει ο Γερμανός ποιητής Heinrich Heine(1797-1856),ο οποί­ος θεωρείται ο μεγαλύτερος της χώρας του μετά τον Goethe και εί­ναι χαρακτηριστική η επαναστατική του πένα. Νευρώδης και πρω­τότυπος, οι στίχοι και η πρόζα του χαρακτηρίζονται από σατυρικό πνεύμα και ειρωνεία. Κι όμως αυτός ο τόσο ταλαντούχος ποιητής και δοκιμιογράφος ομολόγησε πως ζούσε σε ένα πνευματικό σκο­τάδι. Μια οδυνηρή ασθένεια ήταν για αυτόν ο δρόμος προς την Αλήθεια. Γράφει αργότερα στην συλλογή Romancero: «Από τότε που συναισθάνθηκα ότι έχω ανάγκη της ευσπλαχνίας του Θεού, έδωσα σε όλους μου τους εχθρούς αμνηστεία.-.Βεβαίως επέστρεψα στον Θεό όπως ο άσωτος υιός, αφού αρκε­τά χρόνια έβοσκα χοίρους στους Εγελιανούς». Απορρίπτει τον Πανθεϊσμό σαν μια αραχνώδη ουσία χωρίς δύναμη και θεμέλια και ομολογεί πως «όποιος έχασε τον Θεό του, μπορεί να Τον βρει στην Αγία Γραφή και όποιος δεν τον γνωρίζει, εκείνον τον αγγίζει η πνοή του Λόγου του Θεού».

 ***

 «Και προσεύχου, προσεύχου αδιά­κοπα. Η προσευχή είναι δεξαμενή δύ­ναμης»· Ποιος μπορεί να φαντα­στεί πως αυτά τα λόγια βγαί­νουν από το στόμα του Charles Baudelaire(1821-1867), ενός από τους λεγόμενους «καταραμένους ποιητές». Διαβάζοντας κανείς τα «Άνθη του Κακού» νομίζει πως θέ­λει να αποτινάξει κάθε ηθικό χα­λινό, κάτι που αποδεικνύεται και από τον πρόωρο θάνατο του, μό­λις στα 46 του χρόνια, από ψυχι­κή και σωματικές ασθένειες. Και όμως στο Ατομικό Ημερολόγιο του με τίτλο «Η καρδιά μου γυμνή» φα­νερώνεται ο έντονος, γεμάτος τύ­ψεις και μεταμέλειες, ηθικός του αγώνας. Γράφει πως «καλλιέργη­σε την υστερία του με απόλαυ­ση και τρόμο». Μετά τον εσωτε­ρικό διχασμό όμως δηλώνει εξομο­λογητικά: «Ορκίζομαι.,.να κάνω κάθε πρωί την προσευχή μου στο Θεό, δεξαμενή κάθε δυνά­μεως και κάθε δικαιοσύνης»

 ***

«Όταν βρίσκεται κανείς στην παρουσία Του, γίνεται κάτι.» Φράση βγαλμένη από το «De Profundis», μακροσκελές γράμ­μα που έγραψε μέσα από την φυλακή ο Αγγλος ποιητής και λο­γοτέχνης Oscar Wilde (1854-1900).Από τους κυριότερους εκπρόσωπους του ρομαντισμού, ο Wilde υπερασπίστηκε το δόγ­μα της τέχνης για την τέχνη, αρνούμενος την αναγκαιότητα της ύπαρξης μιας ηθικής παραμέτρου στην τέχνη. Όπως αναφέρει όμως: «έγινα ο καταστροφεύς της μεγαλοφυίας μου. Έπαιρνα την ηδονή όπου μ' άρεσε και τραβούσα τον δρόμο μου». Καθώς όμως οι βαθιές ανησυχίες του τον στρέφουν σιγά-σιγά στην πί­στη παρατηρεί πως «όσοι έρχονται σε συνάφεια με το πρό­σωπο Του...παρατηρούν ότι κάπως έχει σβήσει η ασχή­μια της αμαρτίας τους», και ομολογεί πως « η στιγμή της με­τάνοιας είναι το μέσο με το οποίο μεταβάλλει κανείς το παρελ­θόν του.,.καθώς ο Χριστός απέδειξε ότι και ο κοινότερος αμαρ­τωλός μπορούσε να το κάνει».

 ***

Αυτό που φαίνεται, δεν είναι πάντα και αυτό που είναι Αυτοί και πόσοι ακόμα δεν αναφώνησαν πως μόνο κοντά στον Χρι­στό βρήκαν ανάπαυση και ζήτησαν το έλεος του; ΟΈλληνας ποιητής Κωστής Παλαμάς παρακαλεί σ' ένα ποίημα του:«Κύριε, είμαστε τα τέκνα Σου τα άσωτα...Κύριε, από λήθη αμαρτήσαμε.«Συγχώρησε την αμαρτία μας.Μετανοούμε για τα περασμένα κακά.» Βλέποντας μια κοινωνία που μαστίζεται από κρίση αξιών και ηθι­κών φραγμών, ας πάρουμε παράδειγμα από αυτούς, που βουτήχτηκαν στην ασυδοσία και «γύρισαν από την κόλαση», και ας μην κά­νουμε τα ίδια λάθη. Και πρώτα από όλα να μάθουμε να μην κρίνου­με από τα φαινόμενα, αφού η αλήθεια μπορεί να είναι τελείως διαφορετική.Ένα «Κύριε ελέησον» αρκεί και για την δική τους τα­λαιπωρημένη ψυχή και για την δική μας σωτηρία! Αυτό δεν απέδειξε και ο ληστής στον σταυρό;


περιοδικό ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ τευχ.95


http://proskynitis.blogspot.com/