Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

 

-->

Σαράντα μέρες μετά την γιορτή των Χριστουγέννων, η Εκκλησία μας γιορτάζει την Υπαπαντή του Κυρίου. Η οποία είναι μεγάλη Θεομητορική εορτή και λογίζεται και ως Δεσποτική. 

Η Χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής έχει τις ρίζες της στην Π.Δ. όπου ο Θεός παραγγέλλει  στο Μωυσή να Του αφιερώνουν οι Ισραηλίτες «παν πρωτότοκον πρωτογενές διανοίγον μήτραν». Παράλληλα έπρεπε να προσφέρουν << αμνό ενιαύσιον άμωμον εις ολοκαύτωμα και νεοσσός περιστεράς ή τρυγών περί αμαρτίας…>> ή σε περίπτωση αδυναμίας  «δύο τρυγώνες ή δύο νεοσσοί περιστερών, μία εις ολοκαύτωμα και μία περί αμαρτίας>>

ὁ Θεὸς δηλαδή ζήτησε ἀπὸ τὸ Μωυσῆ τὴν προσφορὰ κάθε πρωτότοκου αρσενικού παιδιοῦ σὰν μιὰ θυσία σὲ μνήμη τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Ἰσραὴλ σώθηκε ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν Αἰγυπτίων μέσῳ τοῦ θανάτου ὅλων τῶν πρωτοτόκων τῆς Αἰγύπτου.

Ἡ παρουσίαση αὐτὴ τοῦ κάθε πρωτότοκου βρέφους στὸ Ναὸ δὲ σήμαινε μιὰ πλήρη ἀφιέρωση στὸ Θεό: τὰ παιδιὰ αὐτὰ ἐπέστρεφαν στὴ συνέχεια πίσω στὴν καθημερινὴ κοσμικὴ ζωή. Ἡ παρουσίαση σήμαινε τὴν ἄφεσή τους στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, σήμαινε ὅτι ὁ Θεὸς εἶχε πάνω τους δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀναγνωριζόταν ἀπὸ τὸ ὅτι οἱ γονεῖς πλήρωναν γιὰ τὸ παιδὶ σὰν λύτρα ἕνα ἀμνὸ ἢ ἕνα ζεῦγος περιστεριῶν.

Ὁ πρωτότοκος ἦταν πραγματικὰ μιὰ αἱματηρὴ θυσία ἡ ὁποία ἀναβαλλόταν ἀπὸ αἰώνα σὲ αἰώνα μέχρι τὴ μέρα ποὺ ὁδηγήθηκε στὸ ναὸ ὁ Μονογενὴς Γιὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶχε γίνει Γιὸς τῆς Παρθένου, ὁ «υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Σε αυτό το σημείο τονίζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «Κάνε μου λοιπόν την χάρι και πρόσεξε ότι η διατύπωσις όλου αυτού του νόμου έγινε για Εκείνον μόνο που επρόκειτο να γεννηθή από μητέρα Παρθένο. Γιατί Εκείνος  που γεννήθηκε από μητέρα Παρθένο, Αυτός μόνο διήνοιξε μήτρα». 

Ανταποκρίθηκε λοιπόν η Παναγία στην Ιουδαϊκή παράδοση. Αν και Αυτή που συνέλαβε εκ Πνεύματος Αγίου, η ΑειΠάρθενος  δεν είχε ανάγκη καθαρισμού, όμως η Ταπεινή Μητέρα του Θεού τηρεί την Ιουδαϊκή παράδοση και προσφέρει δυό νεοσσούς περιστεςριών ένα για τιν Γαιό Της τον Αμνό του Θεού που θα σηκώσει πάνω Του την αμαρτία του κόσμου και ένα για τον Εαυτό Της η Αμόλυντος. 

Καὶ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ἡ αἱματηρὴ αὐτὴ θυσία ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὸ Θεὸ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἀντικατάστατο τῆς θυσίας εἶχε προσφερθεῖ, Ἡ θυσία όμως ἔπρεπε νὰ περιμένει τὸν καιρό της.                                                

 Ἐτσι ὁ Ἅγιος Συμεὼν διακήρυττε τὴ λύτρωση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴ μακραίωνη ἀποξένωσή του ἀπὸ τὸ Θεὸ ἔδινε ταυτόχρονα καὶ στὴ Θεομήτορα τὴ φοβερὴ προειδοποίηση ὅτι  ρομφαία θὰ διαπερνοῦσε καὶ τὴ δική της τὴν καρδιά, ὅτι ἡ θυσία ποὺ ἀναστελλόταν γιὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη θὰ φανερωνόταν κάποια μέρα σὰν θεϊκὴ βουλὴ

«Αυτός δέχτηκε στην αγκαλιά του τον Ιησού και ευλόγησε τον αναγνώρισε ως Θεό Κύριο της ζωής και του θανάτου και είπε: Σήμερα αφήνεις ελεύθερο τον δούλο σου, Δέσποτα, να πεθάνη κατά τον λόγο σου με ειρήνη». Από πού τον αφήνεις ελεύθερο; Από τον στίβο της ζωής. είδαν τα μάτια μου την σωτηρία σου», λέει. Τι είναι αυτό που λέει; Προηγουμένως δηλαδή πίστευα με την διάνοιά μου και γνώριζα με τον λογισμό μου. Τώρα όμως είδαν και τα μάτια μου. (Τα επαναλαμβάνουμε αυτά τα λόγια σε κάθε εσπερινό, αλλά έχουμε μάτια για να δούμε;)                                                                     

 «Και ο Συμεών τους ευλόγησε και είπε στην Μαριάμ την μητέρα του: Αυτός πρόκειται να γίνη πτώσις και έγερσις για πολλούς μέσα στον Ισραήλ και σημείο αντιλεγόμενο». Πτώσις για ποιους; Σαφώς γι' αυτούς που απιστούν, αυτούς που αντιλέγουν, αυτούς που τον σταυρώνουν. Και έγερσις για ποιους; Αυτούς που τον αναγνωρίζουν και τον ομολογούν με ευγνωμοσύνη.                                                                                                   Πέρασαν κάπου τριάντα χρόνια ἀπὸ τὴν παρουσίαση τοῦ βρέφους μέχρι τὸ θάνατο τοῦ ὥριμου Ἰησοῦ· ἡ θυσία ὅμως εἶχε γίνει δεκτὴ καί, ὅταν ἦλθε ὁ καιρός, τὸ βρέφος ποὺ εἶχε προσφερθεῖ ἀπὸ τὴν Παρθέ¬νο Μαρία πέθανε στὸ Γολγοθὰ πάνω στο σταυρό.

Ὁ Χριστὸς ἀκολούθησε πραγματικὰ τὸ τραγικὸ αὐτὸ μονοπάτι, τὸ μονοπάτι τῆς ἀνθρώπινης καὶ τῆς Θείας ἐγκατάλειψης, τὴν ὁδὸ πρὸς τὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανῆ καὶ τὸ θάνατο τοῦ Γολγοθᾶ. Ὁ θάνατός Του ἦταν μιὰ καταπάτηση τοῦ θανάτου ἐφ’ ὅσον ἀναστήθηκε ζωντανὸς ἀπὸ τὸ μνῆμα. Ἔπειτα ἀναλήφθηκε μὲ δόξα καὶ μᾶς ἔδωσε τὸ Ἅγιό Του Πνεῦμα. Όμως ο ἐγερθεὶς Χριστὸς ἔχει στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια Του τὰ σημάδια ἀπὸ  τὰ καρφιά, στὴν πλευρὰ τὴν οὐλὴ ἀπὸ τὴ λόγχη καὶ στὸ μέτωπό Του τὰ σημάδια απ’ το ακάνθινο στεφάνι.   Η Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὸ ὁποῖο, ἐνῷ συνεχῶς οἱ ἄνθρωποι ἀπορρίπτουν, σταυρώνεται κατὰ τὴ διάρκεια τῶν αἰώνων γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸς εἶναι και ὁ δρόμος των Χριστιανών.                                                                      

«Το στερέωμα των επί Σοι πεποιθότων στερέωσον Κύριε την Εκκλησίαν ήν εκτήσω τω Τιμίω Σου Αίματι»

Β.Μ