ΠΑΤΗΡ ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ Η ΖΩΗ ΤΟΥ

Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής.

Σε πολλούς που ζητούσαν να προσευχηθεί για κάποιο ζήτημα που τους απασχολούσε ο Γέροντας έλεγε:

- Ο Θεός μου είπε: ''Γαβριήλ, αυτός ο ίδιος δεν μου το ζητάει. Γιατί εσύ λοιπόν με παρακαλάς;''.

Και τότε έβαζε πολλές φορές τον επισκέπτη να προσευχηθεί:

- Να παρακαλέσεις εσύ τον Κύριο! Γονάτισε και, έτσι γονατιστός, να λες τον 50ο ψαλμό.

Από το βιβλίο της Νάνα Μερκβιλάτζε: ''Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής''.

Τοιχογραφία στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Βέροιας.

Π ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ ''Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ''

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ.ΣΤΟΝ Γ. ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΨΑΝΗ.

Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ .ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Εγώ δουλεύω για του Κύριο!

Εγώ δουλεύω για του Κύριο!Ή αγάπη για τον θεό είναι απόλυτη. Για να μας βοηθήσει ο Χριστός, πρέπει κι εμείς να κοπιάσουμε - για να λάβουμε. Όπως ο γεωργός κουράζεται και μετά απολαμβάνει τους καρπούς, έτσι κι ο Χριστός θέλει κόπο, προσευχή και προσοχή.

Γέροντας Αμβρόσιος

Γέρων Πρόκλος - Elder Proclos

Η μαγευτική Εκκλησία της Παναγίας της Κρυφτής. στο Πλωμάρι της Λέσβου..

Δυτικά της Μελίντας ακολουθώντας ένα μονοπάτι που μόνο οι ντόπιοι ξέρουν καλά, μπορείτε να φτάστε μέχρι τη Κρυφή Παναγιά. Ένα τοπίο μοναδικό, ένα μέρος επιβλητικό. Απότομα βράχια που στις ρίζες τους αναβλύζουν ζεστά νερά, αντικατοπτρίζονται μέσα στο γαλαζοπράσινο του Αιγαίου, κρύβοντας διακριτικά την εικόνα της Παναγιάς που βρήκε καταφύγιο στην εγκοπή τούτου του βράχου. Το ξωκλήσι αυτό είναι κρυμμένο εξ ολοκλήρου στην ευρύχωρη σπηλιά ενός βράχου.

Σύμφωνα με την παράδοση, αφού κρύφτηκε εκεί μία κοπέλα με το παιδί της, κυνηγημένη από τους Τούρκους με άλογα (γι’ αυτό και στο πανηγύρι συνηθίζουν να κατεβαίνουν με άλογα οι κάτοικοι του Παλαιοχωρίου) σώθηκε και έταξε στην Παναγιά τη σπηλιά αυτή να την κάνει εκκλησία. Επίσης, σύμφωνα με μαρτυρίες, πολλοί Έλληνες της Μικράς Ασίας βγήκαν στην περιοχή αυτή με τις βάρκες τους μετά την καταστροφή, και την έχουν ως προστάτιδά τους. Τέλος, στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής κατοχής, πολλοί Έλληνες σώθηκαν διαφεύγοντας στη Μέση Ανατολή με συμμαχικά υποβρύχια, που πλησίαζαν αθέατα την απρόσιτη περιοχή της Παναγιάς της Κρυφτής.

Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να επισκεφτείτε τη Κρυφή Παναγιά είναι να φτάστε μέχρι εδώ απ' τη θάλασσα με τη βοήθεια κάποιου πλεούμενου. Η Εκκλησία βρίσκετε γυρο στα 3 χιλιόμετρα από τη Μελίντα και 10 απο το κέντρο του Πλωμαρίου. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος σταματάει και ακολουθεί δύσβατο μονοπάτι. Επίσης βλέπετε στις φώτογραφίες την είσοδος δια θαλάσσης. Από τα παλιά χρόνια οι κάτοικοι του Πλωμαρίου και των γύρω περιοχών, πήγαιναν για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας και να θεραπευτούν από τους ρευματισμούς στα ιαματικά νερά που αναβλύζουν στο νοτιοδυτικό σημείο, όπως βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία.

Κρυφή Παναγιά

Πελαγίσια μου αύρα

Ακρογιάλια κρυφά

Ποια σπηλιά, νά ’κρυψε

την Παναγιά μας

Στα ράχτα της Μελίντας,

Να γεννά

Τα πολυπλόκαμα

Κορώνες του βυθού

Βασιλικούς αστερίσκους

Στα απύθμενα της θάλασσας ;

Κορίτσια με Πράσινα

Της ελιάς φουστάνια

Ορμάνε στα Νερά

Κοχλάζει η θάλασσα

Ανάβουνε σπηλιές

Κόκκινα της φωτιάς ,τα βράχια

Τα κύματα υποκλίνονται

Στη Μάνα ,την Κρυφή

Την Παναγιά

Στρατής Γιαννίκος
 http://alfavitario.blogspot.com
http://www.plomaricity.gr

ένα πρωινό στους ελαιώνες της Λέσβου ....παιχνίδι με το φως...

απο Πρόδρομο .....

Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ και το απολυτρωτικό Του έργο

Εις την βιβλιοθήκην Τζεζαρίνη της Ρώμης φυλάσσεται η κατωτέρω επιστολήν πρό Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τιβέριον, σταλείσασα υπό Πουβλίου Λεντούλου, Κυβερνήτου της Ιουδαίας πρό του Ποντίου Πιλάτου.

«Ήκουσα, ω Καίσαρ, ότι επιθημείς να μάθεις ότι σοι γράφω νυν περί ανθρώπου τινός λίαν ενάρετου καλουμένου Ιησού Χριστού, όν ο λαός θεωρεί Προφήτην, και οι μαθηταί αυτού Θεόν, λέγοντες ότι είναι υιός του Θεού, πλάστου των ουρανών και της γης και παντός ότι εν αυτή ευρίσκεται.
Καί υπάρχει τη αληθεία, ω Καίσαρ.
Ακούονται καθ' ημέραν θαυμάσια πράγματα περί του Χριστού αυτού.
Ανεγείρε νεκρούς και ιατρεύει ασθενείς δια μιας μόνης λέξεως.
Είναι ανήρ μετρίου αναστήματος, καλός την όψιν, και μεγαλοπρέπεια περιβεβλημένος, ιδίως κατά τό πρόσωπον, ώστε όσοι τον ατενίζουν αναγκάζονται να τον αγαπούν και να τον φοβούνται.
Έχει την κόμην χρώματος καρύου ωρίμου, εξεκνουμένην μέχρι των ώτων του εκείθεν δε μέχρι των ωμοπλατών Του, καταντά γαιόχρους αλλά μάλλον στιλπνή, διχάζεται κατά το σύστημα των Ναζαρηνών.
Το μέτωπόν Του είναι λείον και γαλήνιον.

Το πρόσωπόν Του είναι πυκνόν και του αυτού χρώματος της κόμης, δεν είναι δε μακρόν, αλλά διχάζεται εις τό μέσον.
Το βλέμμα Του είναι σοβαρόν και εμποιούν φόβον, έχει δε δύναμην ακτίνος ηλιακής.
Ουδείς δύναται να τον παρατηρήσει ατενώς.
Όταν επιτιμά φοβίζει. Όταν δε πράττει τούτον κλαίει.
Είναι αξιαγάπητος και χαρίεις.
Μετά σοβαρότητος λέγουσιν ότι ουδέποτε ώφθη γελών αλλά πλειστάκις κλαίων.
Έχει ωραίας χείρας και τούς βραχίονας. Εν τη συνομιλία ευαρεστεί πάντας. Δυσκόλως όμως φαίνεται.
Όταν δε φανή που, είναι μετριόφρων και έχει τό ωραιότερον παράστημα του κόσμου. Είναι ωραίος ως η μητέρα Του, ήτις εστίν η ωραιότερα γυνή ήτις ποτέ εθεάθη εις τά μέρη ταύτα.

Εάν όμως η σή μεγαλειότης, ω Καίσαρ, ποθή να ιδή αυτόν, ως μοί έγραφες άλλοτε επληροφόρησαν με διότι θα σοί τον στείλω πάραυτα. Πάντως εν Ιερουσαλήμ θαυμάζουσι την σοφίαν του καίτοι ουδέποτε εσπούδασε τι και όμως είναι κάτοχος πάσης επιστήμης.
Περιπατεί ανυπόδητος και ασκεπής την κεφαλήν.
Πολλοί βλέποντες αυτόν γελώσι. Αλλ' ότε ευρίσκονται πρό αυτού τρέμουσι και θαυμάζουσι αυτόν.
Λέγουσιν ότι ουδέποτε άνθρωπος ως αυτός ανεφάνη εις τα μέρη αυτά.
Τη αληθεία, ως μοί λεγωσιν οι Εβραίοι, ουδέποτε εκηρύχθη διδασκαλία, ως η δική του. Ουδέποτε εδόθησαν συμβουλαί όμοιαι των ιδικών Του.

Πολλοί δε των Ιουδαίων θεωρούσιν αυτόν Θεόν. Άλλοι πάλιν μοί λέγουσιν ότι είναι εχθρός της σης μεγαλειότητος , ω Καίσαρ.
Πολλαχώς με παρενοχλούν οι μοχθηροί αυτοί άνθρωποι.
Λέγεται ότι αυτός ουδέποτε εδυσηρέστησε τινά, αλλά ότι μάλλον εποίησε τό αγαθόν. Όλοι όσοι εγνώρισαν αυτόν λέγουσιν ότι ευηρεστήθησαν παρ αυτού.
Όμως εις την σήν μεγαλειότητα, ω Καίσαρ, εις την πρός σε υπακοήν, είμαι πρόθυμος ότι διατάξεις θέλει εκτελεσθή.

Εν Ιερουσαλήμ Ινδικτιώνος 7. Σελήνη 11

Της σης μεγαλειότητος πιστότατος και ευπειθέστατος

ΠΟΥΒΛΙΟΣ ΛΕΝΤΟΥΛΟΣ


http://www.pentapostagma.gr

Συναξαριστής 25 Μαρτίου: Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου

Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου

Ο συνδυασμός των δυο γεγονότων που γιορτάζομε σήμερα, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της Ελληνικής Επαναστάσεως, αποτελεί βαθύτατο συμβολισμό της εννοίας της ελευθερίας, που δεν είναι ό,τι απλώς λέμε πολιτική ελευθερία κι εθνική ανεξαρτησία, αλλά "της σωτηρίας ημων το κεφάλαιον". Η ελευθερία στην ουσία της είν' έννοια ηθική και πνευματική, ρίζα της προσωπικότητος του ανθρώπου. Η πολιτική ελευθερία κι η εθνική ανεξαρτησία είν' εξωτερικές καταστάσεις· η ηθική και πνευματική ελευθερία είναι εσωτερική στον άνθρωπο ζωή και δύναμη. Όσοι μπόρεσαν ν' αντιταχθούν σε βαρβαρικές επιδρομές, όσοι στάθηκαν ικανοί να ιδρύσουν ελεύθερα πολιτεύματα ξεκίνησαν πρωτ' αρχή από έναν ευαγγελισμό που άκουσαν μέσα τους και στηρίχθηκαν επάνω σε μια εσωτερική ελευθερία, στην ηθική και πνευματική ελευθερία, που είναι πνοή του Θεού μέσα στον άνθρωπο - "ου δε το πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία".

Βιογραφία

Σήμερα η εκκλησία μας γιορτάζει το χαρμόσυνο μήνυμα της θείας ενσάρκωσης, που με τόσο σαφή τρόπο μας το παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιο του (κεφ. Α' στίχ. 26-38). Την ήμερα αυτή, ο θεόσταλτος αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται στην Παρθένο Μαρία, στη Ναζαρέτ και της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Και Όταν η Παρθένος αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό να συλλάβει χωρίς άνδρα, ο αρχάγγελος της απάντησε ότι «το Άγιο Πνεύμα θα έλθει σε σένα και η δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει» Τότε η σεμνή κόρη, η Παρθένος Μαρία, του απάντησε ταπεινά. «Ιδού λοιπόν, η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημα Εκείνου». και καθώς ο Γαβριήλ εξαφανίστηκε από μπροστά της, συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας. με τρόπο υπερφυσικό, η Παρθένος συνέλαβε στην άχραντη κοιλιά της, τον Υιό και Λόγο του Θεού. Εκείνον πού με την εκούσια θυσία του επάνω στο Σταυρό, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον αιώνιο θάνατο και την καταστροφή στην οποία είχε οδηγηθεί μετά την πτώση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και την εμφάνιση της αμαρτίας στον κόσμο.

Αξίζει, όμως, να δούμε πως οι εμπνευσμένοι υμνωδοί της Εκκλησίας μας έψαλαν το κοσμοσωτήριο άγγελμα: «Σήμερον χαράς Ευαγγέλια παρθενική πανήγυρις τα κάτω τοις άνω συνάπτεται• ο Αδάμ καινουργείται η Εύα της πρώτης λύπης ελευθερούται και η σκηνή της καθ' ημάς ουσίας τη θεώσει του προσληφθέντος φυράματος ναός Θεού κεχρημάτικεν. Ω μυστήριον! ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της συλλήψεως άφραστος. Άγγελος λειτουργεί τω θαύματι παρθενική γαστήρ τον Υίόν υποδέχεται, Πνεύμα άγιον καταπέμπεται Πατήρ άνωθεν ευδοκεί, και το συνάλλαγμα κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν εν ω και δι' ου σωθέντες, συνωδά τω Γαβριήλ, προς την Παρθένον βοήοωμεν χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, εξ ης ή σωτηρία, Χριστός ο Θεός ημών, την καθ' ημάς προσλαβόμενος φύσιν προς εαυτόν έπανήγαγεν».

Οι αρχές της εορτής του Ευαγγελισμού δεν είναι επακριβώς γνωστές. Το γεγονός ότι η Αγία Ελένη έκτισε στη Ναζαρέτ βασιλική, στην οποία περιλαμβανόταν κατά παράδοση ο οίκος της Θεοτόκου, όπου αυτή δέχθηκε τον Ευαγγελισμό, επέδρασε ίσως στη σύσταση τοπικής εορτής. Οι πρώτες μαρτυρίες περί αυτής ευρίσκονται στον Άγιο Πρόκλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, το 430 μ.Χ. και στο Πασχάλιον Χρονικόν (624 μ.Χ.), όπου χαρακτηρίζεται ως συσταθείσα στις 25 Μαρτίου από τους θεοφόρους δασκάλους. Η μεγαλοπρεπής πανήγυρη του Ευαγγελισμού ετελείτο από τους Βυζαντινούς στο ναό των Χαλκοπρατείων, όπου παρίσταντο και οι αυτοκράτορες.

http://www.imkifissias.gr/html/gr/mainpage/maingr.html

http://www.saint.gr/93/saint.aspx

Agni Parthene (Complete) - Simonopetra Monastery

ΑΚΟΥΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΑ....

Agni Parthene - Valaam Brethren Choir

Άγιος Νεομάρτυς Λουκάς (+1802) ο εν Μυτιλήνη μαρτυρήσας . Ο Άγιος του παπαΦώτη του απλού!!

και Αγιορείτης Άγιος

Μνήμη 23 Μαρτίου

Ο άγιος καταγόταν από την Ανδριανούπολη. Έξι χρονών έμεινε ορφανός από πατέρα. Η μητέρα του, λόγω της μεγάλης φτώχειας, τον έδωσε σ' ένα γνωστό της έμπορο, για να εργάζεται κοντά του και σιγά σιγά να μπορέσει, μεγαλώνοντας, να ζήσει μόνος του. Ο έμπορος αυτός πήρε μαζί του τον μικρό Λουκά αρχικά στη Ρωσία και ύστερα στην Κωνσταντινούπολη όπου είχε και κατάστημα.

Μια μέρα βγήκε έξω ο Λουκάς και έτυχε να μαλώσει μ' ένα τουρκόπουλο και το έδειρε. Οι Τούρκοι που ήσαν παρόντες, μόλις είδαν το περιστατικό ώρμησαν σα θηρία ανήμερα και άρπαξαν τον Λουκά και ήσαν έτοιμοι να τον ξεσκίσουν από την οργή τους. Ο Λουκάς, παιδί δεκατριών ετών, φοβήθηκε πολύ και φώναξε: Αφήστε με και τουρκεύω. Αμέσως ηρέμησαν. Την ίδια στιγμή ένας ονομαστός Τούρκος τον πήρε και με μεγάλη χαρά τον πήγε στο σπίτι του. Εκεί τον πρόσταξε να αρνηθεί τον Χριστό και να αποδεχθεί τη δική του αντίχριστη θρησκεία.

Όταν ησύχασε το παιδί, συνειδητοποίησε το μεγάλο κακό που έπαθε και αμέσως μετανόησε. Έτσι ενώ ο αγάς του έδειχνε εύνοια και του έταζε διάφορα, ο άγιος, αν και μικρό παιδί, δεν εξαπατήθηκε αλλά ένιωσε περιφρόνηση για όλα αυτά. Δεν μπορούσε όμως να φύγει από εκείνο το σπίτι.

Κατάφερε να στείλει μήνυμα στο αφεντικό του μήπως και μπορέσει να τον γλυτώσει, πριν του κάνουν την περιτομή. Το αφεντικό του πρόθυμα έτρεξε στον πρέσβη της Ρωσίας και θερμά τον παρεκάλεσε να λυτρώσει την ψυχή που κινδύνευε. Εκείνος έστειλε αμέσως άνθρωπο δικό του να ζητήσει το παιδί. Ο αγάς του απάντησε όμως πως δεν μπορούσε να το δώσει διότι μόνο του πήγε, δεν το πίεσε καθόλου για να γίνει τούρκος. Έτσι ο απεσταλμένος έφυγε χωρίς αποτέλεσμα.

Ο αγάς τότε επειδή φοβήθηκε μήπως ξαναζητήσουν το παιδί, το έδεσε και του έκανε περιτομή δια της βίας.

Λίγες μέρες μετά ο Λουκάς κατάφερε να φύγει από το σπίτι του αγά και πέρασε στον Γαλατά. Εκεί οι Χριστιανοί του έδωσαν χριστιανικά ρούχα και τον έβαλαν σε ένα καράβι για τη Σμύρνη. Από τη Σμύρνη πήγε στη Θήρα. Εκεί συνέβη να αρρωστήσει και πόνεσαν τα μάτια του. Αυτό τον ανάγκασε να πάει σε ένα πνευματικό και να φανερώσει όσα είχαν γίνει. Ο πνευματικός τον παρηγόρησε πρώτα, κατόπιν τον συμβούλευσε ότι συμφέρον είναι να φύγει από τους τόπους που είναι Τούρκοι και να πάει στο Άγιο Όρος, να επιμεληθεί τη σωτηρία του. Τον άκουσε και έφυγε για το Άγιο Όρος.

Αρχικά επισκέφτηκε την Ι. Μονή Μεγίστης Λαύρας, όπου υπηρέτησε μερικό καιρό στο αρχονταρίκι. Κατόπιν πήγε στη Μονή Ιβήρων, όπου εξομολογήθηκε στον ηγούμενο την κατάστασή του και εκείνος τον έστειλε στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, όπου και έκανε τον κανόνα της διόρθωσης, υπακούοντας στον πνευματικό, και επανεντάχθηκε στην Εκκλησία κατά την τάξη της. Ακολούθως στη Μονή Σταυρονικήτα έλαβε ρασοευχή. Επισκέφθηκε πολλές μονές στο Άγιο Όρος αλλά ο εχθρός της σωτηρίας των ανθρώπων δεν του επέτρεπε να αναπαυθεί κάπου και αναγκαζόταν να φεύγει. Βγήκε από το Άγιο Όρος για ένα διάστημα αλλά και έξω ο πειρασμός δεν τον άφηνε να ηρεμήσει πουθενά και επανήλθε. Τελικά στη Σκήτη της Αγίας Άννης τον δέχτηκε με πολλή αγάπη ένας παπα Βησσαρίωνας, στον οποίο αποκάλυψε την πτώση του αλλά και τον αγώνα του και την επιθυμία του για ομολογία. 

Ο γέροντας αρχικά προσπάθησε να τον αποτρέψει, παρουσιάζοντάς του τα βασανιστήρια και τον θάνατο ενώ παράλληλα του υπέδειξε τη σωτηρία μέσα από το δρόμο της μοναχικής ζωής. Επειδή όμως ο άγιος επέμενε, τον έστειλε σ' ένα πνευματικό της Σκήτης, τον πατέρα Ανανία, στον οποίο εξέθεσε τον πόθο του για μαρτύριο. Ο πνευματικός αρχικά τον επήνεσε για τη διάθεσή του για ομολογία, παράλληλα όμως του έδειξε και τις δυσκολίες. Ο άγιος επέμενε πως με τη χάρη του Χριστού θα κατορθώσει να τα υπομείνει. Τότε ο πνευματικός του είπε πως πρέπει να προετοιμασθεί πνευματικά και να δοκιμαστεί για ένα χρονικό διάστημα με έντονο πνευματικό αγώνα με τη συμφωνία και τη συμπαράσταση του γέροντα Βησσαρίωνα.

Αφού προετοιμάστηκε με αυστηρή νηστεία, λίγο ψωμί και νερό, μια φορά την ημέρα, μετάνοιες, αδιάλειπτη προσευχή και άλλες δοκιμασίες, εκάρη μοναχός και ξεκίνησαν μαζί με τον γέροντα Βησσαρίωνα, με την ευχή του πνευματικού.

Ύστερα από πολλούς σταθμούς κατέληξαν στη Μυτιλήνη στο χωριό Πάμφιλα. Εκεί ο άγιος προετοιμάστηκε, με συνεχή εξαγόρευση των λογισμών στο γέροντά του, με το μυστήριο του Ευχελαίου και της Θείας Ευχαριστίας, με τη συμπαράσταση του εφημερίου του χωριού Παρθενίου, με τις παρακλήσεις που τελούσαν και τη συνεχή και έντονη προσευχή όλων.

Έπειτα, αφού ο παπα Παρθένιος του φόρεσε κατάσαρκα το καλογερικό παραμάντι, μετά αγιοταφίτικο σάβανο και από πάνω κοσμικά ρούχα, τον σταύρωσε με λάδι από τον Πανάγιο Τάφο και του έδεσε μέσα στα μαλλιά ένα κομματάκι από το ματωμένο πουκάμισο του νεομάρτυρος της Μυτιλήνης Θεοδώρου, ο άγιος ξεκίνησε για την πόλη και εμφανίστηκε στον δικαστή.

Εγώ, του λέει, όταν ήμουν μικρό παιδί, δεκατριών ετών, ξεγελάστηκα από εσάς και ήρθα στη θρησκεία σας, μη μπορώντας να ξεχωρίσω την αλήθεια από το ψέμα. Έμεινα στη θρησκεία σας λίγο καιρό αλλά, όταν ενηλικιώθηκα, κατάλαβα ότι η θρησκεία σας είναι ψεύτικη και αυτός που τον λέτε για προφήτη είναι απατεώνας και παραμυθάς και σας εξαπάτησε όλους σας και τον πιστέψατε. Αφού λοιπόν έμαθα πως η θρησκεία σας είναι σκοτάδι, την αρνούμαι μπροστά σας και ομολογώ τη χριστιανική πίστη μου, που είναι το αληθινό φως. Πιστεύω και προσκυνώ τον Κύριό μου Ιησού Χριστό, Θεό αληθινό.

Ο δικαστής τον ρώτησε διάφορα και αρχικά με ηρεμία του είπε, σε λυπούμαι, παιδί μου, διότι, αν δεν με ακούσεις, έχεις να υποστείς πολλά βασανιστήρια, που δεν τ' άκουσες ποτέ.

Ο άγιος του απάντησε με πολύ θάρρος, τα σκέφτηκα όλα αυτά τα βάσανα, ό,τι έχετε να μου κάνετε, κάντε το μια ώρα αρχύτερα, μην αργοπορείτε. Χριστιανός είμαι, την πίστη μου δεν την αρνούμαι, τον Χριστό μου προσκυνώ, τον Χριστό μου ποθώ, Χριστιανός θέλω να πεθάνω.

Άρχισαν τότε οι παρόντες Τούρκοι να του τάζουν διάφορα οφέλη από τη μια και από την άλλη να τον φοβερίζουν. Ο δικαστής τον έστειλε στο ναζίρη, τον έφορο των βακουφίων. Στο δρόμο συνάντησαν τον μητροπολίτη τυχαία και ο άγιος του ζήτησε να κάνει δέηση. Πράγματι ο μητροπολίτης έστειλε γράμματα σε όλα τα χωριά να κάνουν παρακλήσεις για χάρη του μάρτυρος. Έτσι σ' όλο το νησί γινόταν προσευχή για την ενίσχυση του αγίου μάρτυρος.

Ο ναζίρης άρχισε τις κολακείες και τα ταξίματα, μάταια όμως. Στο μεταξύ μαζεύτηκαν οι αγάδες του νησιού για να διαβαστεί ένα φιρμάνι του σουλτάνου. Έφεραν και τον μάρτυρα να τον εξετάσουν και τότε ο άγιος όχι μόνο δεν δέχτηκε τις προτάσεις για εξώμοση αλλά, με την θεία φώτιση, έκανε μια θαυμαστή ομολογία πίστεως.

Τον έκλεισαν στη φυλακή, στο τιμωρητικό ξύλο. Ο μητροπολίτης και οι δημογέροντες προσπάθησαν να στείλουν άνθρωπο στη φυλακή να του συμπαρίσταται και να του φέρνει τη Θεία Κοινωνία.

Την Κυριακή 23 Μαρτίου τον έβγαλαν από τη φυλακή και τον οδήγησαν στο ναζίρη, ο οποίος του έκανε την τελευταία πρόταση για επιστροφή στο ισλάμ. Μετά την αρνητική του απάντηση ο άγιος οδηγήθηκε για απαγχονισμό στην αγορά των Ρωμιών, χαίρων και προσευχόμενος σα να πήγαινε σε γάμο. Ήταν δεκαεννέα ετών.

Το τίμιο λείψανό του έμεινε κρεμασμένο τρεις μέρες, φαινόταν δε σα να κοιμάται. Το θαυμαστότερο είναι πως ανέδιδε μια άρρητη ευωδία, την οποία αισθάνονταν όλοι όσοι περνούσαν από εκεί, αν και δεν μπορούσαν να σταθούν για πολύ, διότι απαγορευόταν με ποινή θανάτου.

Μετά τις τρεις ημέρες κατέβασαν το άγιο λείψανο, το έβαλαν σε μια βάρκα και αφού του έδεσαν μια πέτρα το έριξαν στη θάλασσα. Το μαρτυρικό σώμα όμως δεν βυθίστηκε, μόνο έσερνε τη βάρκα σαν πτερό. Ακολούθησε φοβερή θαλασσοταραχή με αποτέλεσμα το καΐκι να συντριβεί στους βράχους και μόλις γλύτωσαν οι άνθρωποι.

Οι Χριστιανοί και ιδιαιτέρως ο γέροντάς του στεναχωρήθηκαν πολύ διότι δεν μπόρεσαν να ενταφιάσουν τον άγιο. Τη νύχτα όμως παρουσιάστηκε ο άγιος στον ύπνο του παπα Βησσαρίωνα και του είπε, μη λυπάσαι, πάτερ, έξω από τη θάλασσα είμαι. Πράγματι η θάλασσα το είχε βγάλει έξω και κάποιοι Χριστιανοί το ενταφίασαν κρυφά.

Μεγάλα θαύματα και θεραπείες ακολούθησαν, με την πρεσβεία του αγίου νεομάρτυρος Λουκά.

http://vatopaidi.wordpress.com

 http://agioritikesmnimes.blogspot.gr

ΥΓ. ο παπαΦώτης Λαυριώτης έχτισε στο όνομα του Αγίου ένα μεγαλοπρεπή ναό, όχι σε μέγεθος αλλά σε ομορφία ,  σε κτήμα του έξω απο τα Πάμφιλα σε σημείου που ο ίδιος έλεγε ότι ο Άγιος κοιμήθηκε. Κάθε χρόνο έκανε μεγάλο πανηγύρι όπου πλήθος κόσμου μαζευόταν τιμ΄βντας τον Άγιο και τον Γέροντα.

http://ahdoni.blogspot.gr/

ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

«Θεοτόκε, μητέρα του παντός, το καύχημα της παρθενίας, το καύχημα της αρετής και τα πάντα της αγαθότης, προστρέχομεν οι αμαρτωλοί, οι αδύνατοι, εις εσπλαχνίαν της αγαθότης σου, να λυπηθείς τους αθώους εκείνους οπού φέρνουν την αμαρτωλή τους προσευχή ειλικρινώς εις τον παντουργόν και εις την βασιλείαν του, εκείνους οπού ’τρεξαν ξιπόλυτοι και γυμνοί, εκείνους οπού αφήσαν χήρες και αρφανά, εκείνους οπού ’χυσαν το αίμα τους, κατά τον όρκον τους, ν’ αναστηθεί διά της δυνάμεως του Παντοκράτορα η σκλαβωμένη τους πατρίδα και να λαμπρυθεί ο Σταυρός της Ορθοδοξίας, και δι’ αυτόν τον όρκον αυτείνοι πέθαναν δι αυτείνη την πατρίδα και θρησκεία, και θυσίασαν και το έχει τους, και πολλών οι γυναίκες τους, τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους διακονεύουν και ταλαιπωρούνται ξυπόλυτοι, γυμνοί, νηστικοί στα σοκάκια εκείνης της ματοκυλισμένης πατρίδος οπού ζύμωσαν οι γονέοι τους και οι συγγενείς τους με το αίμα τους, και την γοδέρουν σήμερα και την τρώνε και την προδίνουν οι γουρνόλυκοι με τ’ ακονισμένα δόντια και οι σύντροφοί τους αυτεινών οι τοιούτοι. Θεοτόκο, μήτηρ του παντός, αυτούς τους αθώους να λυπηθείς, αυτούς τους γυμνούς και ταλαίπωρους… Προστρέχομεν οι αμαρτωλοί, οι ανάξιοι δούλοι σου και οι σκλάβοι σου εις το έλεός σου και εις την εσπλαχνίαν σου...».

To ... ευαγγέλιο του βολέματος........!!!

Έχουν κάνει άλλο ευαγγέλιο

Άλλα ό Χριστός αναπαύεται εκεί πού υπάρχει ή αρχοντιά, τό πνεύμα της θυσίας, τό αθόρυβο, ή αφάνεια.

- Όταν, Γέροντα, βλέπης τόν άλλον νά δυσκολεύεται, δέν πρέπει νά βοηθήσης, όπως καί νά είσαι;

- Μά βέβαια! Άλλα έχω παρατηρήσει ότι έχει καλλιεργηθή ένα κοσμικό φρόνημα σε πολλούς πνευματικούς ανθρώπους. Έχουν κάνει ένα δικό τους κοσμικό ευαγγέλιο, ένα ευαγγέλιο στα μέτρα τους, και σου λένε: Ό Χριστιανός πρέπει νά έχη την αξιοπρέπεια του δεν πρέπει νά φανή, κατά κάποιον τρόπο, κορόιδο.

Τά αντιμετωπίζουν δηλαδή όλα μέ μιά κοσμική λογική και δικαιοσύνη. Αυτό τό δικαιούμαι, σού λέει, δέν τόν αδικώ δεν θέλω νά μέ άδικη!. Νά έχη εν τω μεταξύ και αναπαυμένο τόν λογισμό του ότι έχει δίκαιο.

Και βλέπεις σέ έναν τέτοιον άνθρωπο όλα τά δικαιώματα τά κοσμικά. Φιλότιμο δέν έχει, θυσία δέν έχει, τίποτε δέν έχει, δικό του ευαγγέλιο έφτιαξε και δέν έχει καμμιά συγγένεια μέ τόν Θεό.
Έμ, πώς θά τόν επισκίαση μετά ή θεία Χάρις;

Όταν υπηρετούσα τήν θητεία μου, ήταν ένας ασυρματιστής στην αεροπορία πού ερχόταν στην μονάδα μας και έπαιρνε τά σήματα. Είχαμε σχέσεις, θεολόγος ήταν, έκανε καί κηρύγματα. Όλοι όμως Ιησουίτη τόν έλεγαν, γιατί, όχι μόνο μιά θυσία δέν έκανε, αλλά ούτε μιά μικρή εξυπηρέτηση.
Καμμιά φορά τού έλεγα: Αφού πάς πού πάς στο αεροδρόμιο, σέ παρακαλώ, δώσε καί αυτά τά σήματα τού τάδε. Όχι, έλεγε, εγώ έφερα τά δικά μου, καί αυτός νά πάη τά δικά του, καί έτσι άνέπαυε τόν λογισμό του ότι δέν αδίκησε τόν άλλον.

Μά, αφού ό Χριστός δέν λέει απλώς: άν σέ παρακάλεση κάποιος νά πάς ένα μίλι, πήγαινε δύο, άλλα λέει: άν σέ άγγαρέψη ένα μίλι, πήγαινε δύο. Ή δέν λέει: άν σού ζητήση τόν χιτώνα, δώσε και τό ιμάτιο, άλλα αν σού αφαίρεση τον χιτώνα, δώσε και τό ιμάτιο.

Νά τό λέη ό Χριστός αυτό και ό άλλος, ενώ θεωρεί τον εαυτό του πνευματικό άνθρωπο, νά λέη: Έγώ έφερα τά δικά μου, και αυτός νά πάη τά δικά του; Είναι σάν νά λέη δηλαδή: κορόιδο είμαι νά μου ζήτηση ένα μίλι και νά πάω δύο;. 'Έμ, πώς θά πλησίαση ή Χάρις του Θεού σέ έναν τέτοιον άνθρωπο; Ένώ, όταν κανείς έφαρμόζη τό γραφικό χωρίο καί, άμα τον άγγαρεύουν ένα μίλι, πηγαίνη πιο πέρα, μετά εργάζεται ό Χριστός καί αλλοιώνεται πνευματικά ό άλλος πού τον άγγάρεψε καί προβληματίζεται: Βρέ, κοίταξε, λέει, έγώ τον άγγάρεψα ένα μίλι καί αυτός πήγε πιό πέρα! Τόση καλωσύνη!.

Έάν είχε καί ό Χριστός αυτήν την κοσμική λογική πού έχουν σήμερα πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, δεν θά άφηνε τόν ουράνιο Θρόνο Του, γιά νά κατεβή στην γή, νά ταλαιπωρηθή καί νά σταυρωθή άπό μας τους ελεεινούς ανθρώπους.

Μέσα όμως στην κατ' άνθρωπο αυτήν αποτυχία Του ήταν κρυμμένη ή σωτηρία όλων των ανθρώπων. 'Αλλά τί τράβηξε, γιά νά μας σώση! Μέχρι νά Του δίνουν σφαλιάρες καί νά Του λένε: Προφήτευσε ποιος σέ χτύπησε!. Έπαιζαν δηλαδή οι Εβραίοι μέ τόν Χριστό. Έγώ ξέρεις πόσο λυπόμουνα, όταν ήμουν μικρός καί έβλεπα τά παιδιά νά παίζουν τό μπίζ; Άντε τώρα νά παίζουν αυτό τό παιχνίδι μέ τόν Χριστό!...

Προφήτευσε ποιος σέ χτύπησε!... Πάμ!. Ώ, φοβερό! Καί εμείς ζητάμε έναν Χριστιανισμό χωρίς σταύρωση, αλλά απευθείας ανάσταση.

Κάνουμε έναν Χριστιανισμό, έναν Μοναχισμό, όπως τόν θέλουμε. Δεν θέλουμε νά στερηθούμε τίποτε. Γιά νά ζήσουμε όμως τά υπερφυσικά, πρέπει νά ζήσουμε υπερφυσικά.

Γ.ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


http://misha.pblogs.gr/

Πέρασαν τα χρόνια και δεν ανέχομαι πια….

-->

Από τον Mario de Andrade (ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής  απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουνπαραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία,  η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

http://opateras.blogspot.gr

ΕΝΑΣ ΚΑΚΟΣ ΛΟΓΙΣΜΟΣ......

Αράδιαζε με σιγουριά πάνω στην μεταφορική ταινία τα ψώνια που είχε μαζέψει στο καροτσάκι. Ατέλειωτα τα εφόδια, γέμισε η ταινία. Γεμάτο και το καρότσι. Έριξε μια ματιά στην κυρία που ήταν μετά από αυτήν. Κρατούσε στα χέρια της ένα γάλα κι ένα γιαουρτάκι. Χαμογέλασε και της είπε ευγενικά. "Παρακαλώ περάστε, έχετε μόνο δύο πράγματα". Εκείνη αρνήθηκε μ' ένα ξερό "όχι, ευχαριστώ" και βάλθηκε να κοιτά τα ξένα ψώνια με αυστηρό ύφος.

Τα μάτια της χτενίζαν ένα προς ένα όλα τα προϊόντα. Το σκελετωμένο της πρόσωπο σκαμμένο απ' τα χρόνια γινόταν ακόμη πιο άγριο από το συνοφρύωμα για την ξένη αφθονία. Φορούσε ένα φουστάνι φτηνιάρικο αγορασμένο μάλλον από λαϊκή και τα μαλλιά της ψαρά, άβαφα την έκαναν να φαίνεται πολύ μεγαλύτερη από την πραγματική της ηλικία 

Μετρούσε τα πάντα επάνω στην ταινία. Την καλοτυλιγμένη φέτα, το σαλάμι, το κρέας . Σταμάτησε για λίγο ύστερα έβγαλε από μια θήκη τα γυαλιά της πρεσβυωπίας και τα φόρεσε. Οι αριθμοί απ΄το κασέρι καθάρισαν, 12.65ευρώ! Καλά, πόσο έχει το κιλό, αναρωτήθηκε. Εγώ, αυτό που παίρνω είναι ημίσκληρο και κάνει μόνο 5.5ευρώ το κιλό. Και τα πέντε πακέτα μακαρόνια τι τα θέλει; Για πόλεμο πάμε; Μπουκάλια κρασί, μπύρας, αναψυκτικά. Πάρτι θα κάνουν;

Χμ, και φρούτα. Κοίταξε την νεαρή μάνα που τακτοποιούσε τα ψώνια της. Την έκοψε από πάνω μέχρι κάτω. "Δεν μου φαίνεται για φτωχή" σκέφτηκε. Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν καμιά ντροπή. Έχει κι ένα ντεκολτέ. Κάθε φορά που σκύβει στο καρότσι βγαίνουν όλα στην φόρα" Πριν αποσώσει την σκέψη της ένιωσε τον φαλακρό πίσω της στην ουρά για το ταμείο να τεντώνεται για να πάρει καλύτερη θέση στο θέαμα. Σήκωσε το κεφάλι της και τόβαλε μπροστά στα μούτρα του αναγκάζοντάς τον να κάνει πίσω. "Πίσω μου σ' έχω σατανά" παραλίγο να της ξεφύγει.

Είδε το παρθένο ελαιόλαδο και της έτρεξαν τα σάλια. Τα τελευταία δύο χρόνια στο σπίτι έτρωγαν απλό φτηνιάρικο ελαιόλαδο αγνώστου προέλευσης. Ώρες ώρες της μύριζε σαν το αυτοκίνητό τους. Κι εκείνο το χαρτί υγείας πολυτελείας ήταν πανάκριβο. Όχι σαν το δικό τους από επαναχρησιμοποιημένο χαρτί. Ήταν όμως πολύ φτηνότερο, σχεδόν στο μισό. Τόπαιρνε στην λαϊκή απ' το κυρ-Στέλιο, νάναι καλά.

"Ήμαρτον θεέ μου" σκέφτηκε "κονσέρβες!. Τι θα τις κάνουν; Μπά, αυτοί κάτι έμαθαν και ετοιμάζονται. Μας τόπε κι ο κουνιάδος μου. Αυτός έχει άκρες στο Άγιον Όρος. Έμαθε λέει από έναν πνευματικό ότι τώρα τον Δεκέμβριο όλα θα τελειώσουν. Μαζέψτε τρόφιμα" Έτσι τους είπε. Καλό αυτό αλλά χρειάζονται λεφτά για να τα αγοράσεις. Και τα ρημάδια έπαψαν να υπάρχουν. Ας είναι καλά αυτοί οι άχρηστοι πολιτικοί που μας έφεραν σ' αυτή την κατάσταση και έχασαν δουλειά και ψωμί. Τώρα καθαρίζει καμιά πολυκατοικία για να μην πεθάνουν της πείνας. Έχει τον άντρα της με εγκεφαλικό. Τόπαθε μόλις του ανακοίνωσαν την απόλυση. Όλα της ήρθαν μαζεμένα. Ο μεγάλος της γιός φευγάτος στον Καναδά εδώ κι ένα χρόνο. Ο μικρός της φαντάρος. Η κατάσταση δραματική. Ευτυχώς στην εκκλησία του Άϊ-Χριστόφορου μοιράζουν μεσημεριανό και την βολεύει κάθε μέρα με λίγο φαγητό.

Κοιτάζει στην ταινία τα ψώνια να κάνουν παρέλαση και θαρρείς την έπιασε κακία και φθόνος για την κοπέλα που τα αγόραζε. "Εμείς δεν έχουμε να φάμε κι αυτή, για δες. Πρέπει να βγάζει πολλά λεφτά. Η κρίση δεν την άγγιξε. Δες και το μικρό της στο καρότσι, καλοντυμένο. Όχι σαν και μένα μ' αυτό το τσίτι το ξεθωριασμένο. Όλοι κρατούν από ένα δυό πράγματα κι αυτή ένα καρότσι γεμάτο με τα όλα του."

Γρννν, γρννν η μηχανή σαν πολυβόλο στα επιδέξια και γρήγορα χέρια της ταμία καταγράφει με το lazer gun πάνω στο bar code ότι περνάει από μπροστά της. Δύο απανωτά χτυπήματα και η απόδειξη/κορδέλα βγαίνει με θόρυβο. "εκατόν ογδόντα πέντε και εβδομήντα δύο, παρακαλώ"

Βλέπει τα τέσσερα πενηντάρικα που βγαίνουν από το πορτοφόλι της κοπέλας και γουρλώνει τα μάτια της με οργή. "Τόσα παίρνω εγώ τον μήνα!"

"Κυρία, κυρία ένα και ογδόντα". Ξεκόλλησε από τις βασανιστικές σκέψεις, πλήρωσε και πήρε το γάλα και το γιαουρτάκι. Έφτασε στο σπίτι μαυρισμένη. Έκανε τον σταυρό της μπρος το εικόνισμα και ζήτησε συγχώρεση για τις κακές σκέψεις που έκανε. Δεν μπόρεσε όμως να κρατήσει μέσα της την αδικία. "Και συ Θεούλη μου αλλού δίνεις με το παραπάνω κι αλλού με το σταγονόμετρο, συγχώρα με." Χάϊδεψε τον άντρα της και πήρε τον δρόμο για την εκκλησία. Να πάρει το μεσημεριανό τους φαγητό.

Κάτω από τον χώρο της εκκλησίας, εκεί που κάνουν τις δεξιώσεις για τα μνημόσυνα. Εκεί καμιά κατοστή ξόμαχοι της κρίσης τρώνε την συμπόνια κάποιων ψαγμένων. Εκεί στα πόδια του Θεού και κάτω από την εποπτεία του.

Χαιρέτησε τον Παπα-Γιώργη και την κυρά Βασιλική, μια από τις εθελόντριες, και άπλωσε το χέρι να πάρει τα πιάτα με το φαγητό που της πρόσφεραν. Και τότε, την είδε. Στην άκρη, εκεί στις σκάλες απ' την πίσω μεριά της εκκλησίας μιλούσε με τον νεωκόρο. Νέα, ξανθιά, όμορφη με στητό στήθος και ντεκολτέ. Φορούσε το ίδιο φουστάνι που είχε και στο super market. Ναι, ήταν αυτή η κοπέλα με τα πολλά ψώνια.

Απόρησε για λίγο και ύστερα ρώτησε τον παπά. "Ποια είναι αυτή παπα-Γιώργη; Αν έβλεπες πόσα ξόδιασε για την κοιλιά τους, συμπάθα με, θα τρελαθείς. Πρέπει να το φυσάει. Θάχει πολλά χρήματα έ; Τι θέλει αυτή εδώ;"

Ο ιερωμένος την κοίταξε μισοχαμογελώντας. Κούνησε το κεφάλι του και ύστερα αργά με κείνο τον ήρεμο τόνο της φωνής του της απάντησε. "Είναι μία από κείνες τις λίγες ψυχούλες του Θεού που ταΐζουν τα φτωχά και αδύναμα πλάσματα Του. Ένα από αυτά είσαι και συ και ο άντρας σου. Και για να μην  κάνεις ανόητους συνειρμούς, αυτή η ψυχούλα καταθέτει κάθε φορά το ένα τρίτο του μηνιαίου μισθού της. Έτσι τόπε ο Χριστός. Η αξία βρίσκεται στο υστέρημά σας. Από αυτό να δίνετε"

Δεν είχε πολλά να σκεφτεί, μόνο ένα. Αυτό που της ήρθε αυθόρμητα. Γονάτισε μπρος της και πήρε το άσπρο λεπτό της χέρι και τόφερε στα χείλη της. Αυτά που βγήκαν από μέσα της ξεψυχισμένα μόνο αυτή κι ο Θεός τα άκουσε."Να σ' έχει καλά ο Θεός. Συγνώμη, για ότι σκέφτηκα".

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ..... ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

Κατηγορηθήκαμε, όχι πάντα άδικα, για εκκοσμίκευση, η οποία συνιστά νοθεία της αυθεντικότητας. Οι του Ιερού Κλήρου όλων των βαθμίδων δεν ζήσαμε τον ασκητικό τρόπο ζωής, καθώς διδάσκει το Ευαγγέλιο, δεν δώσαμε πάντα το καλό παράδειγμα, όχι ευσεβιστικά και υποκριτικά, αλλά σαν ελεύθερη και συνειδητή επιλογή ενός τρόπου ζωής. Δεν θελήσαμε να είμαστε «οι άλλοι», οι μη συσχηματιζόμενοι με τον παρόντα κόσμο. Προκαλέσαμε με την οικονομική μας άνεση, με την προσχώρησή μας στην εκκοσμίκευση, με την απουσία της λιτότητας στις εκδηλώσεις μας και ενίοτε και στην αμφίεσή μας. Με την επιδίωξη της άνεσης ακόμη και στη μοναστική μας ζωή, με τη δυσκολία που δημιουργήσαμε στους απλούς ανθρώπους να μας προσεγγίσουν, κάποτε και με την ποιότητα της φιλανθρωπίας μας. Μιλήσαμε πολλές φορές για τα κανονικά μας δικαιώματα, σπάνια όμως για τις κανονικές μας ευθύνες. Συνερχόμεθα σε Συνόδους, αλλά θεωρούμε ότι οι συνοδικές αποφάσεις σταματούν στα όρια των Μητροπόλεών μας. Αλλά τότε γιατί συνερχόμεθα;

Αφήσαμε μια χαλαρότητα να μουδιάσει την πνευματική μας ζωή και θεωρήσαμε την ασκητικότητα ως άκρο και όχι ως το αυθεντικό εκκλησιαστικό ήθος. Ανεχθήκαμε συμπεριφορές Μονών, μοναχών και κληρικών, που λίγο απέχουν από το να είναι αντιεκκλησιαστικές, γιατί όχι και αντίχριστες. Γίναμε κάποιες φορές πομπώδεις, αλλά πολύ λίγο ουσιαστικοί και αυθεντικοί. Ο κηρυκτικός μας λόγος έχασε το πνευματικό του νεύρο. Εγκατέλειψε εν πολλοίς τη Θεολογία και την Κατήχηση, έχασε την επαφή με την πραγματικότητα και τον διάλογο με τις πνευματικές αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου.

Το πλέον οδυνηρό εξ όλων είναι ότι γίναμε στη συνείδηση του λαού, και όχι πάντοτε άδικα, μέρος του πολιτικού συστήματος που καταρρέει και κινδυνεύουμε να μας συμπαρασύρει. Ο ευσεβής λαός μάς κατηγορεί γι’ αυτό και μας καταλογίζει ευθύνη, μας θεωρεί συνενόχους για την κατάσταση στην οποία ευρίσκεται η χώρα. Η ευθύνη μας δεν είναι ότι δεν αναχαιτίσαμε εμείς την κρίση, αλλά ότι δεν αντιδράσαμε, δεν αντισταθήκαμε, δεν ομολογήσαμε. Δεν σταθήκαμε δυστυχώς κριτικά, δηλαδή πνευματικά και όχι αντιπολιτευτικά, απέναντι στην εξουσία. Προσπαθήσαμε να την πείσουμε ότι είμαστε δικοί της, στηριχθήκαμε στα δεκανίκια της και τώρα εισπράττουμε οργή. Οι αντιτιθέμενοι στην Εκκλησία ευρίσκουν ευκαιρία να επιτεθούν με δριμύτητα εναντίον της, να απαιτούν τον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, να προσπαθούν να εμφανίσουν την Εκκλησία ως εμπλεκόμενη με την πολιτική εξουσία και καταφέρνουν να πείθουν πολλούς. Ασφαλώς και δεν έχουν δίκαιο, αλλά και εμείς δεν προσέξαμε πάντα και όσο χρειαζόταν. Διεκδικούμε ως εξουσία, προσπαθούμε να πείσουμε την εξουσία ότι μας χρειάζεται και δίνουμε όπλα στα χέρια τους. Επιτρέψαμε τα πραγματικά ή κατασκευασμένα σκάνδαλα να γίνουν εργαλείο στα χέρια των έμπορων της κατεδάφισης και δεν αντιδράσαμε άμεσα και δραστικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Δείξαμε περίεργη ανοχή σε ηθικά σκάνδαλα. Δείξαμε ανοχή σε σημείο που άγγιξε την ΕΝΟΧΗ.

Ταλαιπωρήθηκε πολύ και επί πολύ χρόνο η Εκκλησία μας με την υπόθεση του πρ. Αττικής. Έχουμε τεράστια ευθύνη για τον πολυκαιρισμό της θλιβεράς και δυσωνύμου καταστάσεως. Κάναμε άτολμες κινήσεις, πήραμε περίεργες αποφάσεις, οχυρωθήκαμε πίσω από δικονομικούς όρους, δημιουργήσαμε περίεργα δικαστικά τετελεσμένα και εκτεθήκαμε, αρνηθήκαμε ένα γενναίο ξεκαθάρισμα, αφήσαμε επί μήνες οχετούς βρωμιάς διά της τηλοψίας να μολύνουν την ακοή και τη συνείδηση του πληρώματος, προκαλέσαμε με αποφάσεις που γέμισαν οργή τον πιστό λαό μας και χλεύη τους εναντίους, για να φθάσουμε στα γνωστά αδιέξοδα. Δεν είχαμε καθαρό λόγο. Προκρίναμε, με αποφάσεις των οργάνων μας, το «φιλάδελφον» εις βάρος του φιλόθεου και του φιλάνθρωπου. Είναι σκληρά τα λόγια, αλλά αυτά μας καταμαρτυρούν οι δικοί μας άνθρωποι. Αφήσαμε απροστάτευτη την Εκκλησία του Χριστού να κατηγορείται από τους εναντίους.

Δεν προσέξαμε τις χειροτονίες των κληρικών μας. Κυκλοφορούν δυστυχώς θαρρετά και προκλητικά, όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στον κυβερνοχώρο, κληρικοί που αδιάντροπα προσβάλλουν το τίμιο ράσο και τύπτουν τη συνείδηση του λαού. Δείχνουμε ανοχή σε ποικίλες εκτροπές κληρικών μας και με τον τρόπο αυτό αποθαρρύνουμε σοβαρούς ανθρώπους που θέλουν να διακονήσουν την Εκκλησία. Χρονίζουν οι δικαστικοί φάκελοι στο αρμόδιο γραφείο και κληρικοί που κατεσκανδάλισαν το πανελλήνιο δεν έχουν ακόμη αντιμετωπιστεί από τα συνοδικά δικαστήρια τα οποία, με τη δική μας ευθύνη, κινούνται με βραδύτατους ρυθμούς.

Διδάσκουμε ότι η Εκκλησία είναι κλήρος και λαός. Το λαϊκό στοιχείο όμως δεν συμμετέχει πολύ ενεργά, δεν του αναθέσαμε ευθύνες και διακονίες οι οποίες του ανήκουν.

Δεν σταθήκαμε όσο έπρεπε κοντά στη νεολαία μας. Οι περισσότεροι από τους ενοριακούς μας ναούς δεν είναι φιλόξενοι χώροι για τα παιδιά και τους νέους μας. Δημιουργούμε χώρους για να προσφέρουμε καφέ στα μνημόσυνα, αλλά όχι χώρους για τα παιδιά μας. Μας ενοχλεί η παρουσία τους. Φοβόμαστε μήπως μας λερώσουν τον χώρο και δεν σκεπτόμαστε την ταλαιπωρία των ψυχών τους. Οι Κατηχητές μας πολλές φορές περνούν δύσκολα με τα στελέχη των ναών μας. Δεν είναι άραγε ενδεικτικό ότι στη Σύνοδο των Εφήβων συμμετείχαν παιδιά μόνο από 20 Μητροπόλεις της Εκκλησίας μας, τη στιγμή κατά την οποία η απόφαση για τη συγκρότησή της ήταν απόφαση της Ιεράς Συνόδου; Από την άλλη πλευρά, συμμετείχαν νέοι που πληροφορήθηκαν για την προσπάθεια αυτή της Εκκλησίας από το διαδίκτυο και δήλωσαν συμμετοχή και μας εξέπληξαν με τον ανεπιτήδευτο λόγο τους και τις ευχαριστίες τους, γιατί τους δώσαμε βήμα για να μιλήσουν. Δίνουμε την εντύπωση ότι έχουμε κουραστεί με τους νέους μας ή ότι είμεθα κλεισμένοι στην αυτάρκειά μας.

Ζούμε σε ένα κράτος που αποδυναμώνεται η πολιτισμική του ταυτότητα. Ακούμε θεωρίες και κινήματα περί ενότητος, όπως ο οικουμενισμός, ο συγκρητισμός και η σχετικοποίηση των πάντων. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, η γλώσσα, η ιστορία, η ορθόδοξη πίστη, αυτή η βασική συνεκτική δύναμη της κοινωνίας, πλήττονται συστηματικά και συνειδητά από οργανωμένες ορατές και αόρατες δυνάμεις. 

Η Παιδεία στον τόπο μας όχι μόνο έχει τελειώσει, αλλά γίνεται και επικίνδυνη για τους τροφίμους της. Τα παιδιά μας στο διαδίκτυο γράφουν με λατινικούς χαρακτήρες, γιατί δεν γνωρίζουν τη γλώσσα μας. Η εθνική μας συνείδηση πλήττεται, αλλά και υπονομεύεται. Η Εκκλησία μας πολεμείται ανοικτά πολλές φορές, αλλά και δόλια τις περισσότερες, ενώ φθείρεται μέσα από τη σχέση της με την εξουσία. Είναι πολύ σημαντικό να μη φοβηθούμε, αλλά να ετοιμαστούμε για το καινούργιο που έρχεται και που ήδη είναι παρόν. Ο Θεός δεν μας έδωσε “πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού”. Ευθύνη της Εκκλησίας είναι να καταθέτει την εμπειρία της και την αλήθειά της.

Πανεπιστημιακός καθηγητής λέγει σε ένα κείμενό του ότι η λέξη “κρίση” στα κινέζικα αποτελείται από δύο χαρακτήρες. Ο πρώτος σημαίνει κίνδυνος, ενώ ο δεύτερος δυνατότητα, ευκαιρία.

Ο κίνδυνος είναι μπροστά μας, τον ζούμε. Ας τον κάνουμε ευκαιρία για έξοδο, για άλλη ποιότητα ζωής. Σε αυτήν την πορεία η παρουσία της Εκκλησίας είναι κρίσιμη. Είναι η μόνη δυνατότητα και ο μόνος δρόμος για την έξοδο.

 http://neotitametamorfosi.blogspot.gr

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ Π. ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ ΝΑΟ Β΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ 2014

Σεβασμιώτατε Πατριαρχικέ Ἐπίτροπε,

Φιλακόλουθε Λαέ τοῦ Θεοῦ,

Ἦταν ἡ 6η Αὐγούστου τοῦ ἔτους 626 μ.Χ., ὅταν ἡ Κωνσταντινού­πο­λη πολιορκήθηκε αἰφνιδίως από τούς Ἀβά­ρους. Ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος βρισκόταν ήταν εκτός Πόλε­ως, καθώς ηγεῖτο εκστρα­τεί­­ας του βυζαντινού στρατού κατά των Περσών. Γνωρίζοντας την απουσία του στρατού, οι Άβαροι απέρριψαν κάθε πρόταση εκεχειρίας. Την νύχτα της 7ης προς 8η Αυγούστου ετοιμάζο­νταν για την τελική επίθε­ση. Ὁ Πατριάρχης Σέργιος περιέτρεχε τα τείχη της Πόλης με την εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας και ενεθάρ­ρυ­νε το λαό σε αντίσταση. Τη νύχτα εκείνη, φοβερός ανεμο­στρόβι­λος, που αποδόθηκε σε θεϊκή αρωγή, δημιούργησε τρικυ­μία και κατέστρεψε τον εχθρικό στόλο, ενώ αντεπίθεση των αμυ­νο­μέ­νων προξένησε τεράστιες απώλειες στους Αβάρους και τους Πέρσες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορ­κία και να αποχωρήσουν άπρακτοι.

Την 8η Αυγούστου, η Πόλη είχε σωθεί. Την σωτηρία της Πόλεως και των κατοίκων της ο λαός την απέδωσε στην Ὑπεραγία Θεοτό­κο. Ἔτσι, συγκεντρώ­θη­καν στο Ναό της Παναγίας των Βλα­χερ­νών και, κατά την παράδοση, όρθιοι έψαλαν τον από τότε λεγόμενο «Ακάθιστο Ύμνο» στην Παναγία, αποδίδοντας τα «νικητήρια» και την ευγνωμοσύνη του «τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ».

Το πρόσωπο της Παναγίας μας, το πρόσωπο αυτό που τιμάται τόσο πολύ και τόσο βαθιά στην παράδοση του πιστού λαού μας θα προσπαθήσουμε να σκιαγρα­φή­σουμε, ώστε, μιλώντας για τις αρετές της Παναγίας μας, να καταστούμε κοινωνοί αὐτῶν και να προσπαθήσουμε να γίνουμε και μιμητές των.

Η πρώτη αρετή που χαρακτήριζε την Παναγία μας ήταν η αγνότητά της: το γεγονός, με άλλα λόγια, ότι δεν μοιράστηκε ποτέ η καρδιά της με τίποτα, αλλά ήταν ολοκληρωτικά δοσμένη στον Θεό. Ο Θεός μας είναι Θεός ζηλωτής. «Υἱέ μου δός μοι σήν καρδίαν», ζητά από τον κάθε άνθρωπο. Η Παναγία μας «πάντα τα ρήματα του Κυρίου συνετήρει εν τη καρδία της» και μόνο αυτήν την μέριμνα είχε, χωρίς ούτε καν ο λογισμός της να μετεωρίζεται.

Δεύτερη, η αρετή της υπακοής. Με έναν λόγο του Κτίστη και Δημιουργού «Γεννηθήτω φῶς» ήρθαν όλα τα σύμπαντα στο είναι. Στην ζωή της Παναγίας μας, με το «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρῆμα σου» κατέβηκε ο Ίδιος ο Δημιουργός στην γη. Αυτός που με έναν λόγο έκτισε τα σύμπαντα, με έναν λόγο της Παναγίας, με την υπακοή της στο Θείο θέλημα, κατεβαίνει στην γη.

Η υπακοή της Παναγίας μας συνίστατο στην εφαρμογή και εκπλήρωση του Θείου θελήματος σε κάθε σημείο της ζωής της. Η Παναγία μας δεν είχε διλήμματα και αμφιβολίες. Από την ημέρα που γεννήθηκε μέχρι την ημέρα που ήρθε ο Αρχάγγελος και της ευαγγελίστηκε το προοίμιον της σωτηρίας των ανθρώπων, ζούσε σύμφωνα με τον Νόμο.

Η ταπείνωση είναι η μεγαλύτερη των αρετών. Υπερήφανος είναι ο άνθρωπος που δεν δέχεται ούτε έναν λόγο, είναι γεμάτος με τον εαυτό του. Δεν μπορεί να εισέλθει μέσα του ο άλλος. Ένας που είναι ταπεινός κάνει χώρο και δέχεται τον άλλο, ξέρει να δέχεται το θέλημα και την επιθυμία του πλησίον. Η Παναγία μας είχε τέτοια ταπείνωση, που έδωσε ολόκληρο τον εσωτερικό της χώρο για τον Αχώρητο.

Επειδή είχε αυτές τις 3 αρετές διεκρίθηκε η Παναγία μας ως Μητέρα του Θεού με εναν μοναδικό τρόπο. Όταν η Παναγία λέει ότι «ο Ύψιστος εποίησέ μοι μεγαλεία», δεν λέει ότι έγινε αυτό λόγω της αγνότητος ή της υπακοής της, αλλά ότι «επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης Αυτού». Και η ίδια η Παναγία προσέφερε στόν Θεό τα αισθήματα της αναξιότητος και της ταπεινώσεώς της, για να γίνει σκήνωμα του Υψίστου. Επαληθεύει με την ζωή της η Πανα­γία μας, ότι η μεγαλύτερη εντολή του Ευαγγελίου είναι αυτό που λέγει ο Χριστός στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιον: «Και όταν ακόμη εκπληρώσουμε όλα τα εντεταλμέ­να ημίν, να θεωρούμε τους εαυτούς μας αχρείους δούλους και να πιστεύουμε ότι ουδέν εποιήσαμεν».

Η Παναγία μας τα είχε εκπληρώσει όλα, αλλά εν τω κρυπτώ. Είχε, έτσι, εκπληρώσει την μεγαλύτερη εντολή του Ευαγγελίου. Είχε ως κανόνα της ζωής της το του Κυρίου «ίνα μή σου φανεί τοις ανθρώποις». Πουθενά δεν φαίνεται και δεν μιλά η Παναγία μας. Εφαρμόζει πιστά τις εντολές του Κυρίου. Στις Πράξεις των Αποστόλων, επί παραδείγματι, στηρίζει την πρώτη Κοινότητα των πιστών που κρυφά λατρεύει τον Κύριο, είναι η ψυχή του νέου, του λυτρωμένου λαού. Όμως, δεν επιθυμεί ανθρώπινη δόξα. Αποφεύγει την εμφάνι­ση ακόμη και του ονόματός της στα γεγονότα που συμβαί­νουν στην κοινότητα.

Η Παναγία είναι το παράδειγμα για όλους μας. Μας δείχνει εν τη πράξει ότι καλούμαστε να κάνουμε όλα τα έργα μας εν τω κρυπτώ. Και την ελεημοσύνη, και την προσευχή, και την νηστεία να τα κάνουμε εν κρυπτώ, ώστε να μένει ο μισθός μας από τον Θεό αλόβητος. Να μην επιζητούμε επίγειο δόξα που διαρκεί όσο μια ανάμνηση.

Η Παναγία μας με την ζωή της ταπεινώθηκε πολύ. Επειδή εξεπλήρωνε από μικρή στη ζωή της τον Νόμο που θα έδινε ο Υιός της, «ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται», ο Θεός εποίησε με έναν τρόπο προφητικό μεγαλεία πρώτα σε αυτήν. Πρώτη και μοναδική η Παναγία μας επελέγη να διακονήσει το μυστήριο της σωτηρίας των ανθρώπων.

Σεβασμιώτατε Πατριαρχικέ Επίτροπε,

Στον Πάνσεπτο τούτο Πατριαρχικό Ναό και σε όλους τους ιερούς Ναούς της οικουμένης, συγκεντρώ­νο­νται τις Παρασκευές της Αγίας και Μεγάλης Τεσσα­ρα­κο­στής οι Χριστιανοί και ως τέκνα προς την Μητέρα Πανα­γία την ψάλλουμε, την δοξολογούμε, την ευχαρι­στού­με και την παρακαλούμε.

Ευχηθείτε, Άγιε Δέσποτα, στις δύσκολες μέρες που επιτρέπει ο Κύριος να ζούμε, στις μέρες που η αμαρ­τία έχει πλεονάσει και οι δαίμονες έχουν αφηνιά­σει, να μην λησμονούμε να ζητούμε από την Παναγία Μητέρα να μας συντρέχει σε κάθε δυσκολία, προσωπι­κή ή των συνανθρώπων μας, ώστε εκ μέσης καρδίας να της ψάλ­λου­με ως ευχαριτήριο, το «χαῖρε ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώ­πων, χαῖρε κατάπτωσις τῶν δαιμόνων».

Ἀμήν.

Αρχ. Α. Χ.

Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας.

Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτόν σου, αγαπητέ μου αδελφέ, είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, που χωρίς αυτό, να είσαι βέβαιος, ότι, όχι μόνον δεν θα μπορέσεις να πετ΄θχεις τη νίκη που επιθυμείς, άλλ' ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό και αυτό, ας τυπωθεί καλά στο νου σου. 

Γιατί, εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι απο τη φύσι μας από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, εχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμα και τίποτα άλλο, εμείς όμως, νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση.

  Ο προφήτης Ιερεμίας καταραμένο ονομάζει και αποστάτη του Θεού, εκείνον που θαρρεύεται και ελπίζει στον εαυτό του λέγοντας: «Τάδε λέγει Κύριος· Επικατάρατος ος την ελπίδα εχει επ' άνθρωπον και στηρίσει σάρκα βραχίονος αυτού έπ' αυτόν, και από Κυρίου αποστή η καρδιά αυτου» (ιζ' 5).

Αυτό το ρητό ερμηνεύοντας ο μέγας Βασίλειος λέγει οτι για αυτόν, που εχει την ελπίδα αυτού πάνω σε άνθρωπο, φανέρωσε ο προφήτης το να μην έλπίζουμε σε άλλον· με το να να στηρίζη τη σάρκα ο βραχίονας αυτού, εφανέρωσε το να ελπίζουμε στον εαυτό μας· και τα δύο δε αυτά τα ωνόμασε αποστασία από τον Θεόν (βλ. κατά πλάτος, μβ'). Και με άλλον τρόπο το ρητό αυτό ερμηνευόντας, συμπεραίνει οτι είναι καταραμένος και αποστάτης, εκείνος, που ελπίζει στον εαυτό του.

Γιατί, λέει, οτι όποιος ελπίζει στον άνθρωπο είναι καταραμένος και του Θεού αποστάτης. Βλέπε και εδώ πόσο άριστη είναι η τάξις, που χρησιμοποιεί το βιβλίο αυτό, γιατί αρχίζει τον πόλεμο από την φιλαυτία, η οποία είναι η προκαταρκτική αιτία και η ρίζα και η αρχή όλων των άλλων παθών και κακιών είμαστε κάποιοι. Αυτό είναι ένα ελάττωμα, που πολλύ δύσκολα αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στό Θεό, ο οποίος αγαπά να εχουμε εμείς μία γνώσι χωρίς δόλο γι' αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.

 Δηλαδή, να ξέρουμε, οτι κάθε χάρι και αρετή που έχουμε, προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και οτι, από μάς, δεν μπορεί να προέλθη κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός, που να του αρέση.

Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια (δηλαδή, το να μη πιστεύουμε στον εαυτόν μας) είναι έργο του θεϊκού του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπημένους του φίλους, πότε με εμπνεύσεις και φωτισμούς, πότε με σκληρά μαστιγώματα και θλίψεις, πότε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς, και πότε με άλλα μέσα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε· με όλα αυτά, θέλει να γίνεται και απο μέρους μας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε μάς.

Γι' αυτό λοιπόν, αδελφέ μου, σου σημειώνω εδώ τέσσερεις τρόπους, με τους οποίους μπορείς, με τη βοήθεια του Θεού, να πετύχης αυτή την αμφιβολία του εαυτού σου, δηλαδή, το να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτό σου. 

Ο α' είναι το να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου και να σκεφθής, οτι απο μόνος σου δεν μπορείς να κάνης κανένα καλό, για το οποίο να γίνης άξιος της βασιλείας των ουρανών.
Ό β' το να ζητής για αυτό πολλές φορές βοήθεια από τον Θεό με θερμές και ταπεινές δεήσεις, επειδή αυτό είναι χάρισμα δικό Του· και αν θέλης να το πάρης, πρέπει πρώτα να σκεφθής τον εαυτό σου, όχι μόνο γυμνό από αυτή τη γνώσι του εαυτού σου, αλλά και κατά τα πάντα αδύνατο να την απόκτησεις· έπειτα, να μιλάς με οικειότητα πολλές φορές μπροστά στη μεγαλειότητα του Θεού, και πιστεύω σταθερά, εξ αιτίας του πελάγους της ευσπλαγχνίας του, θα σου την δώση, όταν αυτός γνωρίση, μην αμφιβάλλης καθόλου, οτι θα την απολαύσεις. 

Το να νομίζουμε οτι είμαστε κάποιοι, αυτό ονομάζεται υπερηφάνεια (οίησις), η οποία είναι ένα πάθος, που γεννιέται μεν από την φιλαυτία, γεννά δε αυτά πάλι και γίνεται ρίζα και αρχή και αιτία όλων των άλλων παθών τόσο δέ λεπτό και κρυφό πάθος είναι η οίησις αυτή, σε τρόπο πού, για την πολλή λεπτότητα του, ούτε το αισθάνονται καθόλου εκείνοι που το έχουν· όσο όμως είναι λεπτό και κρυφό, τόσο είναι και μεγάλο κακό.

Γιατί, την πρώτη εκείνη πόρτα του νού, από την οποία πρόκειται να μπη η χάρις του Θεού και να κατοικήση στον ανθρωπον, αυτό το καταραμένο πάθος στέκεται και την κλείνει και δεν αφήνει την χάρι να μπεί, η οποία δίκαια αναχωρεί γιατί πως μπορεί να ερθει η χάρις να φωτίση ή να βοηθήση τον άνθρωπο εκείνο, που νομίζει πως είναι κάτι μεγάλο; πως είναι σοφός; και πως δεν έχει ανάγκη από άλλη βοήθεια; ο Κύριος να μας λυτρώση από τέτοιο εωσφορικό πάθος και αρρώστια, αυτούς που έχουν το πάθος αυτό της περηφανίας· την βασανίζει ο Θεός με τον προφήτη, λέγοντας·

«Αλοίμονο σ' εκείνου ςπου νομίζουν ότι είναι σοφοί» (Ήσ. 5,21)· και ο Απόστολος μας παραγγέλνει αυτό· «Μην έχετε την ψευδαίσθησι ότι είσθε σοφοί» (Ρωμ. 12,16)· και ο Σολομώντας «Μη νομίζης σοφό τον εαυτό σου» (Παρ. 3,7). 

  Γι' αυτό λέει ο θείος Χρυσόστομος, οτι όποιος νομίζει τον εαυτό του ότι δεν είναι τίποτα, εκείνος περισσότερο από όλους γνωρίζει τον εαυτόν του· «ούτος μάλιστα εστίν ο εαυτόν ειδώς, ό μηδέν εαυτόν είναι νομίζων».

Ο δε θείος Μάξιμος «Αρετής όρος εστίν, ή της ανθρωπινής ασθενείας κατ' έπίγνωσιν προς την θείαν δύναμιν ενωσις» (κεφ. οθ' της ι' εκατονταδ. Φιλοκαλ.). Ό δε Πέτρος ο Δαμασκηνός· «ουδέν κρειττον του γνώναι την οικείαν ασθένειαν και αγνωσίαν, ουδέ χείρον του ταύτην αγνοείν» (Φιλοκ. σελ. 611. Περί του μη απογινώσκειν).
Ό γ' τρόπος, είναι το να συνηθίσης να φοβάσαι πάντα τον εαυτό σου· να φοβάσαι τους αναρίθμητους εχθρούς, στους οποίους, δεν είσαι δυνατός να κάνης ούτε την παραμικρή αντίστασι, να φοβάσαι τη πολύ δυνατή τους συνήθεια στο να πολεμούν· τις πανουργίες, τα στρατηγήματα τους, τις μεταμορφώσεις τους σε αγγέλους φωτός· τα αναρίθμητα τεχνάσματα και παγίδες, που σου στήνουν κρυφά στόν ίδιο το δρόμο της αρετής. 

Ό δ' τρόπος είναι, όταν πέσης σε κανένα ελάττωμα να σκεφθής καθαρά την απόλυτη αδυναμία σου· επειδή, γι' αυτό το σκοπό παραχώρησε ο Θεός να πέσης, για να μάθης καλύτερα την ασθένειά σου και έτσι να μάθης, όχι μόνο να περιφρονής εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν ένα τίποτα, αλλά και να θέλης να σε καταφρονούν και οι άλλοι σαν τέτοιου είδους ασθενή.

Γιατί χωρίς αυτή την θέλησι, δεν είναι δυνατό να γίνη αυτή η ενάρετη δυσπιστία του εαυτού σου, η οποία έχει το θεμέλιό της στην αληθινή ταπείνωσι και στην προλεγόμενη έμπρακτη γνώσι της δοκιμής.

Οπότε, καθ' ένας βλέπει πόσο απαραίτητο είναι σ' εκείνον που θέλει να ενωθή με το ουράνιο φως, το να γνωρίση τον εαυτό του, την οποία γνώσι συνηθίζει να την δίνη η ευσπλαγχνία του Θεού στους υπερήφανους και προληπτικούς, μέσα απο τις πτώσεις, αφίνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κανένα ελάττωμα (από το οποίο νομίζουν πως ημπορούν να φυλαχτούν) για να γνωρίσουν την αδυναμία τους, και να μη εμπιστεύωνται πλέον στον εαυτόν τους καθόλου.
Αλλά αυτό το μέσο, το τόσο άθλιο και αναγκαστικό, δεν συνηθίζει να το μεταχειρίζεται πάντοτε ο Θεός, παρά, όταν τα άλλα μέσα, τα πιό ελεύθερα, όπως είπαμε, δεν προξενούν στον άνθρωπο αυτή την επίγνωσι του εαυτού του· γιατί τότε παραχωρεί να πέση ο άνθρωπος σε σφάλματα τόσο μεγαλύτερα ή μικρότερα, όσο είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη και η υπερηφάνεια και η υπόληψις, που έχει για τον εαυτό του· ώστε, όπου δεν υπάρχει καμία απολύτως υπόληψις· καθώς συνέβη στη ΙΙαρθένο Μαρία, εκεί δεν υπάρχει παρομοίως ούτε και καμία πτώσις· λοιπόν, όταν εσύ πέσεις, τρέξε αμέσως με τον λογισμό στη ταπεινή. 

  Όχι μόνον όταν πέση κάποιος σε κανένα αμάρτημα, άλλα και οταν πέση σε διάφορες δυστυχίες, περιστάσεις και θλίψεις, και μάλιστα σε ασθένειες σωματικές και πολυχρονίους, πρέπει να γνωρίζη την ταπεινή γνώσι του εαυτού του και της αδυναμίας του, και να ταπεινώνεται, γιατί για αυτό σκοπό παραχωρούνται από το Θεό να μας έρχονται όλοι απλά οι πειρασμοί οι απο του διαβόλου, οι απο των ανθρώπων και οι απο της φύσεως.

Οπότε και ο Απόστολος αυτό το σκοπό σκεπτόμενος, έλεγε οτι γι' αυτό και μόνο αυτό ακολούθησαν οι στην Ασία θανατηφόροι πειρασμοί. «Άλλ' αυτοί εν εαυτοϊς το άπόκριμα του θανάτου έσχήκαμεν, ίνα μη πεποιθότες ώμεν έφ' εαυτοίς, αλλ' επί τω Θεώ, τω εγείροντι τους νεκρούς» (Β' Κορ. α' 9).

Και για να πώ με συντομία όποιος θέλει να γνωρίση την ασθένειά του στην πράξι, ας παρατηρήση, όχι πολύ χρόνο, αλλά μιας μόνο ημέρας τους λογισμούς και τα λόγια και τα έργα, που σκέφθηκε και μίλησε και έκανε και βρίσκοντας οτι οι περισσότεροί του λογισμοί και τα λόγια και τα έργα είναι λανθασμένα, στραβά, ανόητα και κακά, απο την δοκιμή αυτή θα καταλάβη πόσο είναι ασθενής ο εαυτός του και από την κατανόηση αυτή και την αληθινή γνώσι, οπωσδήποτε θα ταπεινωθή, και στό εξης δεν θα ελπίζη στον εαυτό του.

Όχι λιγώτερο από αυτά που είπαμε πιό πάνω, θα μας φέρη στην επίγνωσι της ασθένειά μας, η υλική αρχή του είναι μας, δηλαδή, όταν σκεφτούμε πως το είναι μας,...
γνώσι του εαυτού σου, και με επίμονη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου δώση το αληθινό φώς, γιά να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου και να μην δείχνης εμπιστοσύνη καθόλου στον εαυτόν σου, εάν θέλης να μη πέσης πάλι και μάλιστα σε μεγαλύτερη βλάβη και φθορά.

http://1myblog.pblogs.gr