20 Ιανουαρίου Άγιος Ευθύμιος

Άγιος Ευθύμιος

Πάμε, τώρα, στις 20 του μηνός Ιανουαρίου. Κι εδώ άλλη κορυφή. Βλέπετε οι Πατέρες βάλανε τους μεγάλους Αγίους στον Χειμώνα. Συμπίπτει και η μνήμη πολλών, αλλά όχι όλων, επειδή οι άνθρωποι, που ταν ο βίος τότε αγροτικός και ποιμενικός, μπορούσαν να ευκαιρούν πιο πολύ, γιατί τον Χειμώνα που να πάει κανείς και τι να κάνει, για να μπορούν, τι; να πηγαίνουν στην εκκλησία να λειτουργούνται, να δοξάζουν τον Θεό, να τιμούν τους Αγίους και να παίρνουν ευλογία και δύναμη. Τι ωραία τα ‘χει η Εκκλησούλα μας τοποθετήσει! γι αυτό εδώ έχουμε πολλούς μεγάλους Αγίους τον Ιανουάριο. Πάρα πολλούς. Πάρα πολλούς έχομε τον Άγιο Ευθύμιο, όπως είπαμε, τον Μέγαν. Ήτανε στα χρόνια του Γρατιανού, 4ος αιώνας μ.Χ., μεγάλη μορφή, και πολύ σπουδαίος, γεννήθηκε στη Μελιτίνη της Αρμενίας. Απλωνότανε παντού η χριστιανοσύνη! Κι έχουν βγει απ’ όλα τα χριστιανικά μέρη αμέτρητοι Άγιοι, από παλιά μέχρι και σημέρα οι γονείς του δεν είχαν παιδί.

 Η μητέρα του ήταν στείρα, σαν την μητέρα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, την Ελισάβετ. Παρεκάλεσαν, όμως, οι γονείς του θερμά τον Χριστό να τους δώσει ένα παιδάκι, που τόσο ποθούσαν. Κι ο Κύριος τους αποκάλυψε και τους είπε τους φανέρωσε και τους είπε: Θα σας δώσω ένα παιδί, θέλω, όμως, να το ονομάσετε Ευθύμιον. Διότι θα σας φέρει ευθυμία και χαρά γι αυτό, όταν έχομε δυσθυμία και κατήφεια, ας παρακαλούμε τον Άγιο. Ξέρετε πόσο βοηθάει; δεν τον εκμεταλλευόμεθα, πολλές φορές και τους έδωσε , λοιπόν, τον Ευθύμιον, και ευθύμησαν και ευθύμησε σε λίγο και η Εκκλησία και ευθύμησε και η έρημος, που έφερε στην έρημο ο Άγιος αμέτρητους ανθρώπους και έγιναν μοναχοί και έγινε η έρημος πόλις και μια ζωγραφιά του Παραδείσου έμεινε, όμως, ορφανός ο Άγιος Ευθύμιος, τριών ετών. Η μανούλα του τον πήγε στον επίσκοπο της Μελιτηνής της Αρμενίας, τον Ευτρώϊο εκείνος ήταν Άγιος άνθρωπος, και κατάλαβε πως ο Ευθύμιος θα εγίνετο μέγας και θα ωφελούσε την Εκκλησία και τον κόσμο, όσο λίγοι. Τον παρέλαβε, λοιπόν, τον μόρφωσε, τον σπούδασε, τον οδήγησε στην αρετή και στην αγιότητα. Σπουδαία αυτά! Πάρα πολύ σπουδαία! και ύστερα τον έκαμε και διάκονο στην Εκκλησία. Κι εκείνος ήταν αηδόνι. Ήταν ευθυμία. Ήταν χαρά. Ήταν σοφία έκαμε από μικρός θαύματα. 

Ήτο ένα παιδί θαύμα και σιγά-σιγά, τον έκαναν και πρεσβύτερο, παρά τη θέληση του, και ανέλαβε να διοικεί τις μονές και τις εκκλησίες της Μελιτηνής της Αρμενίας και τα κατάφερνε τόσο πολύ, όλοι τον θαύμαζαν, τον καμάρωναν και προσπαθούσαν να βρίσκονται κοντά του, ν ακούνε τα λόγια του, να παίρνουν την ευχή του και την οδηγία του. Πέρασε λίγος καιρός, κι εκείνος, απ’ τον πολύ κόπο κι απ’ τις πολλές επευφημίες των ανθρώπων, δυσκολεύτηκε. Σου λέει: που το πάνε αυτοί; με δοξάζουν κάθε μέρα, με τιμάνε, μπορεί να το πάρω και πάνω μου κι εγώ. Αυτό είναι ταπείνωση είναι ομορφιά. Κι επειδή ήθελε να πάει και στους Αγίους Τόπους, παρεκάλεσε τον επίσκοπο κι όλους, να τον αφήσουν. Κι εκείνοι, με πόνο ψυχής και σπαραγμό καρδιάς, τον άφησαν κι έφυγε τους έλειψε, όμως, αλλά αισθανόντουσαν την ευχή και την αγάπη του να μένει κοντά τους. Σπουδαίο αυτό! Ήταν ευθυμία έφθασε, λοιπόν, στους Αγίους Τόπους. Προσκύνησε τα μέρη που πάτησαν τα πόδια του Χριστού και λοιπά, και ύστερα αποσύρθηκε στην έρημο. Πήγε σ’ ένα σπήλαιο, που ταν ένας μεγάλος όσιος της Εκκλησίας, ο όσιος Θεόκτιστος, κι εκεί ασκήτεψαν μαζί αρχικά και τον οδήγησε ο όσιος Θεόκτιστος σ’ όλους τους δρόμους και τα μονοπάτια του μοναχικού βίου. Κι έγινε τέλειος και οδηγούσε τους ανθρώπους. Θαυματουργούσε. 

Ήλθανε, μια φορά, να φάνε 400 άτομα, να πάρουνε την ευχή του, και δεν είχανε να φάνε, κι εκείνος είχε ένα κομματάκι ψωμί για τον εαυτό του και λέει: Χριστέ μου, Σύ που ευλόγησες τους πέντε άρτους εν τη ερήμω, ευλόγησον και το ξερό αυτό κομματάκι, να φάνε ψωμί τα παιδιά σου. Κι αμέσως, καθώς το μοίραζε το κομματάκι εκείνο στα χέρια του, πολλαπλασιαζότανε και φάγανε όλοι και περίσσεψε. Ανανέωσε το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων ο Μέγας και Άγιος Ευθύμιος και έκαμε δε πάρα πολλά, όπως είπαμε, θαύματα κι έφερε πάρα πολλούς αιρετικούς στην ορθοδοξία είχαμε αιρέσεις, τότε, μονοφυσιτισμούς, και το να και τ άλλο ο,τι θέλεις. Όπως και σημέρα μαινόντουσαν, τότε, μαίνονται και τώρα γι αυτό να προσέχομε τους αιρετικούς και τις αιρέσεις και τα πάντα και να φροντίζουμε και τους άλλους αδελφούς, να μην πέφτουνε σ’ αυτό το μέγα κακό έκαμε, λοιπόν, ο Άγιος πολλά και μεγάλα θαύματα και μεγάλη προσφορά είχε στην Εκκλησία. —Καλώς τον Φιλιππάκο. Ήλθε κι ο Ιωαννίκιος , να στε καλά.— Κι έτσι, κοντά 100 χρονών, στα 473-74, επί Λέοντος α, του Μεγάλου, εκοιμήθη.

Άγιος Λέων ο Α

Και τι το ωραίον; Στις 20 Ιανουαρίου γιορτάζει κι αυτός ο αυτοκράτωρ ο Λέων ο Α ο θράξ ο πρώτος Έλλην αυτοκράτωρ του Βυζαντίου ο οποίος υποστήριξε την ορθοδοξία και να το πούμε κι αυτό, στις μέρες μας χρειάζεται, καθάρισε την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τους φοβερούς μετανάστες και κυρίως από τους Γότθους να δούμε σημέρα ποιος Λέων θα βρεθεί στην πατρίδα μας, να μας καθαρίσει πια απ’ αυτό το άγος. Το βλέπετε πόσο κάθε μέρα ένας νεαρός προχτές, σ’ έναν σταθμό του τρένου, χτυπιότανε και λέει: δεν βλέπω Έλληνα πουθενά. Φώναζε, γιατί τον είχε βαρέσει τρέλα. Στενοχωρήθηκε το παιδάκι μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, που ναι, ρε, οι Έλληνες; που ναι οι παλληκαράδες; Που ναι οι γενναίοι; Τι μας έβαλαν όλους αυτούς εδώ πέρα; Που θα βρούμε άκρη; Τι θα γίνομε; Εκεί έχομε φτάσει και μας οδηγούν όλο και στραβά, όπως βλέπετε. Κανείς δεν νοιάζεται για την πατρίδα. Όπου θα βρούνε Έλληνα, θα τον κτυπήσουν μείναν άνεργοι οι Έλληνες. Κάνουν τόσα και τόσα. Κι από πάνω κάνουν και τις δουλειές τους. 

Δείχνουν τα διάφορα, τάχα, σκάνδαλα οι αναμάρτητοι, για να ξαφρίσουν το βιός των Ελλήνων έχουνε πολλά θέματα οι άνθρωποι τώρα έχουν τα Σκόπια, τη Βόρεια Μακεδονία, έχουνε την Κύπρο, έχουνε και τι δεν έχουνε. Τη Θράκη μας, στο πατριαρχείο μας κτυπάνε, τα πάντα, κι εμείς οι Έλληνες πάθαμε αργή δηλητηρίαση Μιθριδατισμό, που σαι, ρε Λέοντα, να σηκωθείς; Τον ονόμασαν μακέλλη μακέλλης, σημαίνει χασάπης. Πάπ, πάπ, πάπ. Τους έβγαλε όλους από κει πέρα. Θα πεις, να τους κάνουμε έτσι; Ε, θα μας κάνουν αυτοί να τους διώξουμε. Τους φέρνουν εδώ, οποίοι τους φέρνουν εδώ πέρα. Βοηθάνε κι οι κυβερνήσεις, η μία μετά την άλλη. Η μια πιο καλή απ’ την άλλη... Δεν μ’ ενδιαφέρει έμενα εγώ δεν ανήκω σε καμία κυβέρνηση. Το ξέρετε αυτό είμαι Έλληνας παπάς και τίποτε άλλο. Άλλα με νοιάζει ο τόπος μου με νοιάζει η πατρίδα μου με νοιάζει η Εκκλησία μου. Βεβαίως και μας νοιάζει όλους αυτό το πραγματάκι οι άλλοι έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, για να μαστε ελεύθεροι.

 Που ναι ο Κολοκοτρώνης; που ναι ο Νικηταράς; που ναι η Μπουμπουλίνα; που ναι ο Καραϊσκάκης; που ναι η Μαντώ η Μαυρογένους; που ναι τόσοι και τόσοι; για να διώξουν την Τουρκιά, τους αραπάδες, και τώρα τους φέραμε από χίλιες μεριές, αδελφοί και με χίλια προσχήματα. Αυτό θα το πληρώσει η Ελλάς να το ξέρετε εγώ τα φώναζα εδώ και είκοσι χρόνια και μ’ έλεγαν τρελό μου χανε κάνει και διάφορα διαβήματα, που ποτέ δεν σας είπα τίποτα. Δεν χρειαζόταν αυτό. Δεν είμαι ήρωας εγώ έτσι. Τέλος πάντων.

 Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία