Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Ὕμνοι Θείων Ἐρώτων 6

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Ὕμνοι Θείων Ἐρώτων

13. Στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ

MONO ἀφῆστε με, στὸ κελλὶ κλεισμένο,

ἀφῆστε με στὸν Θεό, τὸν μόνο φίλο,

φύγετε, πᾶτε μακριά, ἀφῆστε με μόνο

στὰ μάτια τοῦ δημιουργοῦ μου νὰ πεθάνω.

Κανεὶς μὴ χτυπήσει τὴν πόρτα, κανεὶς μὴν ἀφήσει φωνή,

κανεὶς μὴν ἔρθει νὰ μὲ δεῖ, συγγενὴς οὔτε φίλος

κανεὶς μὴν ἀποδιώξει τὸν νοῦ μου ἀπὸ τὴν Ὄψη

τοῦ ἀγαθοῦ Κυρίου, τοῦ Ὄμορφου.

Κανεὶς μὴ μοῦ δώσει φαΐ, κανεὶς μὴ μοῦ φέρει νερό!

Νὰ πεθάνω μπροστὰ στὸν Θεό μου : φτάνει αὐτὸ καὶ περισσεύει!

Θεὸ τὸν Ἐλεήμονα, Θεὸ Φίλο τοῦ ἀνθρώπου,

Ἐκεῖνον ποὺ ἦρθε στὴ γῆ, κατέβηκε, μαζί Του νὰ καλέσει ἁμαρτωλούς,

νὰ τοὺς φέρει στὴ θεία ζωή Του.

Δὲν θέλω πιὰ νὰ δῶ τὸ φῶς αὐτοῦ τοῦ κόσμου,

οὔτε τὸν ἥλιο αὐτόν, οὔτε ὅσα εἶναι στὸν κόσμο.

Βλέπω τὸν Κύριό μου!  Βλέπω τὸν Βασιλιᾶ!

Βλέπω αὐτὸν ποὺ ὄντως εἶναι Φῶς, καὶ κάθε φωτὸς αἰτία.

Βλέπω τὴν Πηγὴ κάθε ὀμορφιᾶς, τὴν Αἰτία γιὰ ὅλα, Αὐτήν βλέπω!

Ἀφῆστε με! Θὰ κλάψω, θὰ θρηνήσω τὶς μέρες καὶ τὶς νύχτες ποὺ ἔχασα, κοιτάζοντας τὸν κόσμο αὐτό,

κοιτάζοντας τὸν ἥλιο αὐτό, τὸ φῶς τὸ κοσμικό,

ὅ,τι βλέπουν τὰ μάτια τοῦ καθενός,

τὸ σκοτεινὸ φῶς, ποὺ δὲν φωτίζει τὴν ψυχή.

Χωρίς του μποροῦν νὰ ζοῦν στὸν κόσμο καὶ οἱ τυφλοί,

κι ὅταν πεθάνουν, ἴσοι θἆναι μ’ αὐτοὺς ποὺ τώρα τὸ κοιτάζουν. …

Ἂν ἔρθει ὁ ἄρχοντας τῶν σκοταδιῶν, καὶ δὲν δεῖ

νὰ εἶναι ἡ Δόξα Σου μαζί μου,

ἂν τελείως δὲν ντροπιαστεῖ ὁ σκοτεινός,

ἂν δὲν καεῖ τελείως στὸ ἀπρόσιτο Φῶς Σου,

καὶ μαζὶ ὅλες οἱ ἐνάντιες δυνάμεις, οἱ δικές του,

ἂν τὴ Σημείωση τῆς σφραγίδας Σου δὲν δοῦν, νὰ τραποῦν σὲ φυγή,

τὴν ὥρα ποὺ ἐγὼ θὰ πάρω θάρρος ἀπ’ τὴ Δόξα Σου καὶ θὰ διαβῶ,

χωρὶς καθόλου φόβο, θὰ πλησιάσω, θὰ προσπέσω σὲ Σένα,

ποιό τ’ ὄφελος ἀπ’ ὅσα μέσα μου ἐργάζεσαι τώρα;

Ἀλήθεια κανένα, μόνο θὰ φουντώσουν τὴν κόλασή μου.

Γιατὶ ἐλπίζω νἄχω μέρος στ’ ἀγαθὰ καὶ τὴν αἰώνια Δόξα,

νὰ εἶμαι δοῦλος, νὰ εἶμαι φίλος Σου,

κι ἂν στερηθῶ ἀπ’ ὅλα κι ἀπ’ τὸν ἴδιο Ἐσένα, Χριστέ,

πῶς δὲν θἆναι ἡ δική μου πιὸ φρικτὴ ἀπ’ τὴ θλίψη ὅσων δὲν πίστεψαν,

δὲν Σὲ γνώρισαν, δὲν εἶδαν νὰ λάμψει τὸ Φῶς Σου,

μὲ τὴ γλυκύτητά Σου δὲν γέμισαν…

[Ὕμνος ΚΗ’, στ. 1-18, 24-29, 204-218]

14.  Γιὰ ὅλο τὸν κόσμο

ΔΕΝ ΤΟ ΥΠΟΦΕΡΩ, νὰ κρύβω στὴ σιωπὴ τὰ θαύματά Σου,

νὰ μὴ λέω τὴ φροντίδα Σου, δὲν μπορῶ

ὅσα ἔκανες γιὰ μένα, τὸν ἄσωτο καὶ πόρνο,

νὰ μὴ διηγοῦμαι σ’ ὅλους τὸν ἀστείρευτο πλοῦτο τῆς Φιλίας Σου γιὰ ὅλους,

δὲν τὸ ἀντέχω Λυτρωτή μου.

Θέλω γιὰ ὅλο τὸν κόσμο νὰ πάρει ἀπ’ τὸν πλοῦτο αὐτό,

τελείως ἄδειος μὴν ἀπομείνει οὔτε ἕνας.

[Ὕμνος ΚΗ’, στ. 168-174] 

συνεχίζεται...

όλο το έργο εδώ

Πηγή: www.ellopos.gr/symeon/default.asp          

Ἐπιλογὴ - μετάφραση : Γ. Βαλσάμης

Πολυτονική γραμματοσειρά

.