Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος: Ὑπακοὴ στὸ Χριστὸ

Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος

Ὑπακοὴ στὸ Χριστὸ
«Καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός
μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. 17,5)


ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ δεσποτική. Καὶ ὀνομάζεται δεσποτική, διότι σή μερα ἑορτάζει ὁ Δεσπότης. Ὁ κόσμος, ὅταν ἀκούῃ «δεσπότης», ἐννοεῖ τὸν ἐπίσκοπο, τὸ μητροπολίτη, τὸν  ἀρχιεπίσκοπο, τὸν πατριάρχη. Κακῶς  αὐτοὶ λέγονται ἔτσι. Δεσπότης εἶνε ἕνας καὶ μόνο, ὁ Χριστός, ὄχι ἄλλος  αὐτὸς εἶνε ὁ Ἀφέντης, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.

Δεσπότης εἶνε αὐτὸς ποὺ ἐξουσιάζει. Καὶ ὁ Χριστὸς ἐξουσιάζει ὅ,τι βλέπουμε καὶ δὲ βλέπουμε· ξηρὰ καὶ θάλασσα, γῆ καὶ οὐρανό, ἥλιο καὶ ἄστρα, ἀνθρώπους καὶ ἀγγέλους. Ἀλλ᾽ ἐνῷ εἶνε «ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων» (Α΄ Τιμ. 6,15), ἐν τούτοις στὴ γῆ δὲν παρουσιάστηκε μὲ τὰ ἐμβλήματα τῆς ἐξουσίας, ὡς δυνατός, πλούσιος, ἔνδοξος παρουσιάστη κε ὡς ὁ πλέον ταπεινὸς καὶ φτωχὸς ἄνθρωπος. Γεννήθηκε σὲ μιὰ σπηλιά. Ἔζησε μὲ σύντροφο τὴ φτώχεια. Δούλευε σὰν τελευταῖος ἐργάτης. Ἦταν γνωστὸς σὰν υἱὸς τῆς Μαρίας καὶ τοῦ τέκτονος. Κι ὅταν κάποτε τὸν ρώτησαν «Ποῦ μένεις;» ἀπήντησε· «Ἐλᾶτε νὰ δῆτε» (Ἰω. 1,38). Καὶ σὲ κάποιον ποὺ ἤθελε νὰ γίνῃ ἀκόλουθός του εἶπε «Τὰ κοράκια ἔχουν φωλιές, ἀλλὰ ὁ υἱὸς τοῦ ἀν θρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. 8,20). Καὶ πράγματι στὸ τέλος ἔκλινε τὴν κε φα λὴ στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ. Κανείς ἄλλος δὲν ἔζησε τόσο φτωχικά. Γι᾽ αὐτό, ἐνῷ ἄλλοι παρουσιάζον ται ὡς προστάτες τῶν ἀδυνάτων ἀλλὰ ζοῦν σὲ παλάτια καὶ κρεμλῖνα, αὐτὸς εἶνε ὁ ἀληθινὸς προστάτης τῶν φτωχῶν.

Κάτω ὅμως ἀπὸ τὸ ταπεινὸ σχῆμα τοῦ Ναζωραίου κρυβόταν τὸ μεγαλεῖο τῆς Θεότητος. Ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν ἁπλὸς ἄνθρωπος ἦταν Θεός. Τὸ φωνάζουν ἡ διδασκα λία του, τὰ θαύματά του, ἡ ἁγία ζωή του εἶνε ὁ μόνος ἐπὶ τῆς γῆς ποὺ μπορεῖ νὰ πῇ «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;», ποιός ἀπὸ σᾶς μπορεῖ νὰ μὲ ἐλέγξῃ γιὰ ἁμαρτία; (Ἰω. 8,46).


Ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεὸς τὸ φωνάζει καὶ τὸ θαῦμα ποὺ περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, ἀνέβηκε στὸ ὄρος Θαβώρ. Ἐκεῖ μέχρι σήμερα σῴζεται ναὸς τῆς
Μεταμορφώσεως, ποὺ ἔχουν χτίσει Ἕλληνες καὶ ἑορτάζει τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα.

Πῆρε μαζί του τρεῖς ἀγαπημένους μαθητάς, τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη. Καὶ ἐκεῖ ἔγινε τὸ θαῦμα – ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους, ἀλλὰ καὶ δικαίωμα δικό μας εἶνε νὰ πιστεύουμε. Ξαφνικὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο. Καὶ τὰ ροῦχα του, τὰ φτωχὰ ροῦχα ποὺ εἶχε ὑφάνει στὸν ἀργαλειὸ ἡ Παναγία μητέρα του, ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ φῶς.

Καὶ ἄλλο θαυμαστό. Ὅπως κοντὰ στοὺς βασιλεῖς στέκονται στρατηγοὶ καὶ ἄλλοι ἀξιωματοῦχοι, ἔτσι καὶ κοντὰ στὸν πραγματικὸ βασιλέα τοῦ κόσμου, τρόπον τινὰ ὡς ὑπασπισταί, στάθηκαν δύο μεγάλες φυσιογνωμίες τοῦ ἀρχαίου κόσμου· ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας. Ὁ Μωϋσῆς εἶχε πεθάνει πρὶν ἀπὸ χίλια χρόνια καὶ ὁ Ἠλίας πρὶν πρὸ ὀχτακόσα χρόνια, καὶ τώρα ὁλοζώντανοι συζητοῦσαν μαζί του!

 Ἂς τ᾽ ἀκούσουν αὐτὸ οἱ χιλιασταί, ποὺ λένε ὅτι ὁ ἄνθρωπος σβήνει, ὅτι δὲν ἔχει ψυχή. Ποῦ βρέθηκαν λοιπὸν οἱ δύο αὐτοί; Ζοῦσαν. Δὲν σβήνει ὁ ἄνθρωπος. Δὲν εἶνε σὰν τὸ ἄλογο ζῷο καὶ τὸ ἄψυχο δέντρο· ἔχει ψυχὴ ἀθάνατη καὶ αἰωνία. Ὁ Θεὸς εἶνε Κύριος ζώντων ἀλλὰ καὶ νεκρῶν. Αὐτὸ μαρτυρεῖ καὶ ἡ ἐμφάνισις τῶν δύο αὐτῶν μεγάλων φυσιογνωμιῶν.

Ὅταν ὁ Πέτρος εἶδε αὐτὴ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, θαμπώθηκε καὶ κατάπληκτος εἶπε Κύριε, ἐδῶ νὰ μείνουμε. Νὰ μὴν πᾶμε πλέον κάτω στὶς πολιτεῖες, νὰ μείνουμε ἐδῶ γιὰ πάντα καὶ νὰ φτειάξουμε τρεῖς σκηνές, μία γιὰ σένα, μία γιὰ τὸ Μωϋσῆ καὶ μία γιὰ τὸν Ἠλία.


Προσέξτε γιὰ τὸν ἑαυτό του δὲν ἐνδιαφέρεται μόνη του χαρὰ καὶ ἀγαλλί ασις εἶνε νὰ βλέπῃ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ. Λέει ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Δαυΐδ· «Χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τὴν δόξαν σου», θὰ χορτάσω βλέποντας τὴ δόξα σου (Ψαλμ. 16,15).

Καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο. Ἐνῷ ὁ οὐρανὸς ἦταν αἴθριος, «νεφέλη φωτεινή», ἕνα φωτεινὸ σύννεφο, ἦρθε καὶ κάλυψε τὴν κορυφὴ τοῦ Θαβώρ, καὶ μέσα ἀπ᾽ τὸ σύννεφο ἐκεῖνο, ὄχι ἀστραπὲς καὶ βροντὲς ὅπως ἄλλοτε στὴν κορυφὴ τοῦ Σινά, ἀλλὰ μιὰ φωνὴ γλυκυτάτη καὶ ἐπιβλητικὴ ἀκούστηκε. Ἦταν ἡ ἴδια φωνὴ ποὺ εἶχε ἀκουστῆ ἄλλοτε στὸν Ἰορδάνη ποταμό «Οὗ τός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα  αὐτοῦ ἀκούετε» αὐτὸς εἶνε ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς στὸν ὁποῖο ἀναπαύομαι, σ᾽ αὐτὸν νὰ ὑπακούετε (Ματθ. 17,5).

Αὐτὸ, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὸ περιεχόμενο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.

Ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε ἡ  Μεταμόρφωσις τοῦ Χριστοῦ, πέρασαν –μετρῆστε– δυὸ χιλιάδες χρόνια. Μέσα στὸ διάστημα αὐτὸ πολ λὰ συνέβησαν στὴ γῆ· ἔπεσαν βασιλεῖες καὶ αὐτοκρατορίες, ἄνω - κάτω ἔγινε ὁ κόσμος. Ἀλλὰ μέχρι σήμερα ἐξακολουθεῖ νὰ ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ βεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ὁδηγὸς τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ Κύριος καὶ Δεσπότης, καὶ προστάζει νὰ τὸν ὑπακούουμε. Ὅπως τὸ μικρὸ παιδὶ ἀκούει τὸν πατέρα κι ὁ μαθη τὴς τὸ δάσκαλο κι ὁ ἄρρωστος τὸ γιατρὸ κι ὁ στρατιώτης τὸν ἀξιωματικὸ καὶ ἐκτελεῖ τὶς διαταγές  του, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς πρέπει νὰ στεκώμαστε μὲ ὑπακοὴ  μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ νὰ τοῦ λέμε «Λάλει, Κύριε, κι ὁ δοῦλός σου ἀκούει» (Α΄ Βασ. 3,9).

Ἀκοῦτε; Μᾶς λέει, ν᾽ ἀνοίξουμε τ᾽ αὐτιά μας καὶ ν᾽ ἀκοῦμε τὸ Χριστό. ...

* * *

Ἂς ἀκούσουμε, ἀδελφοί μου, τὴν πρόσκλησι τοῦ Χριστοῦ, ἂς μετανοήσουμε καὶ ἂς κλάψουμε.  Φοβοῦμαι ὅτι κάποια μεγάλη συμφορὰ θὰ μᾶς ἔρθῃ. Διότι ὅλοι μας, μικροὶ καὶ μεγάλοι, φτωχοὶ καὶ πλούσιοι, παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, βουλευταὶ καὶ ὑπουργοί, πρωθυπουργοὶ καὶ πρόεδροι δημοκρατίας, ἐγκαταλείψαμε τὸ λόγο καὶ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Κλείσαμε τ᾽ αὐτιά μας μὲ βουλοκέρι, νὰ μὴν ἀκοῦμε τί λέει ὁ Χριστός μας, κι ἀνοίξαμε τ᾽ αὐτιά μας στὶς φωνὲς τῶν δαιμόνων. Στὴν ἐκκλησία δὲ στεκόμαστε μισὴ ὥρα ν᾽ ἀκούσουμε τὴ θεία λειτουργία, ἀλλὰ κάθε βράδυ τ᾽ αὐτιά μας εἶνε κολλημένα στὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὰ μάτια μας καρφωμένα στὶς τηλεοράσεις, ν᾽ ἀκοῦμε ὅ,τι
αἰσχρὸ καὶ ἀκατονόμαστο.

Σήμερα, τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, ἂς δώσουμε ὑπόσχεσι στὸν Κύριο, ὅτι στὸ ἑξῆς θά ᾽χουμε ἀνοιχτὰ τὰ αὐτιὰ καὶ τὶς καρδιές μας καὶ θ᾽ ἀκοῦμε τὸ λόγο του. Τότε ὁ Χριστὸς θὰ εἶνε μαζί μας, καὶ θὰ εἴμαστοι πράγματι εὐτυχεῖς καὶ εὐδαίμονες ὅπως οἱ πρόγονοί μας· ἀμήν.

Πηγή

.