11 Νοεμβρίου, των Αγίων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου και των Αγίων Θεοδώρου του Στουδίτου και Αγίας Στεφανίδος

Άγιος Μηνάς

Πάμε στις 11 του μηνός, στον φίλο του Αγίου Νεκταρίου και στον υπασπιστή και ιδιαίτερο του. Στον Άγιο μεγαλομάρτυρα Μηνά. Ήτανε Αιγύπτιος. Υπάρχει κι αλλος Μηνάς, ο καλλικέλαδος ο Αθηναίος, 10 Δεκεμβρίου, θα πούμε τότε γι αυτόν. Ήταν στρατιωτικός, υπηρετούσε στη Μικρασία, στην πόλη Κοτιάειον, που ταν η πατρίδα του μυθοποιού Αισώπου, σημέρα ονομάζεται Κιουτάχεια, είδε, λοιπόν, τα βάσανα και τα δεινά που τραβούσαν οι χριστιανοί από τους διώκτες, αλλά και την παρακμή του Ελληνορωμαϊκού κόσμου, και τα παράτησε όλα και πήγε στο βουνό εκεί, με προσευχές και ασκήσεις, αγιάσθηκε. Φωτίσθηκε και υστέρα, μια θεϊκή δύναμη τον κατέβασε απ’ το βουνό στην πόλη του Κοτιαείου, την Κιουτάχεια, και πήγε ενώπιον των τυράννων κι ενώπιον του πλήθους στην πλατεία της πόλεως, και ομολόγησε τον Ιησού Χριστό. Κι εκείνοι τον παρέλαβαν αμέσως και άρχισαν τα Μαρτύρια και τα βασανιστήρια και τι δεν του έκαναν! Μεγαλομάρτυς απέβη και στο τέλος τον αποκεφάλισαν κι εκείνον και μετέβη στους ουρανούς. Αλλά δεν άφησε και τη γη μας ποτέ. Κι όταν πήγε ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα, τότε που έκανε έρευνα να βρει τον τόπο, όπου θα κτίσει μονή, τον υπεδέχθη, όπως έχουμε πει κι άλλη φορά, ο Άγιος Διονύσιος, αρχιεπίσκοπος Αιγίνης και του λέει: Ελα, Νεκτάριε, χρόνια σε περίμενα, για να σου παραδώσω το νησί. Κι ο Άγιος εκεί, καθώς μιλούσε με τον Άγιο Διονύσιο, βλέπει πιο πέρα κι ένα στρατιωτικό και ρωτάει τον Άγιο Διονύσιο: Ποιος είν αυτός ; Αυτός , λέει, είναι ο Άγιος Μηνάς μένει και αυτός εδώ κοντά έχει μοναστήρι στην Αίγινα, όπως ξέρετε. Τι ωραία είν αυτά! είναι παντού οι Άγιοι οπου είναι εκκλησιά, όπου είναι μοναστήρι, όπου είναι χώρος λατρείας του Θεού και τιμής δικής των, είναι μαζί. Κι ο Άγιος Μηνάς, για να τελειώνω, είναι και ο νικητής του Β Παγκοσμίου Πολέμου, μετά την Παναγία μας γιατί; γιατί στο Έλ Αλαμέιν της Αφρικής, Ελ Αλαμέιν σημαίνει στον τόπο του Μηνά, Μέϊν είναι ο Μηνάς, τότε που ταν ο Ρόμελ εκεί, με τις στρατιές του, ο Γερμανός, ήταν στρατάρχης, κι ο Μοντγκόμερι, ο άλλος ο Άγγλος, ο αντίθετος, ξεσήκωσε αμμοθύελλα στην έρημο. Κι αχρήστευσε όλα τα τάνκς και τις πολεμικές μηχανές των Γερμανών και άλλαξε, λοιπόν, μετά, η ροή των γεγονότων και του πολέμου κι όλα έγιναν, απέβησαν, υπέρ των συμμάχων μας είναι ο μεγάλος νικητής και στην Κρήτη, εκεί στη μάχη της Κρήτης, ο Άγιος Μηνάς ήταν κοντά και μπροστά. Στο Ηράκλειο, που ναι ο ναός του, εμπόδιζε τις γερμανικές βόμβες να πέσουν επάνω. Κι όταν κατέβηκε, αργότερα, ο πιλότος, που έπεσε η Κρήτη μας, του είχε κάνει εντύπωση και λέει: να πάω να δώ. Τι είν αυτό , λέει, που εμπόδιζε τις βόμβες και πάει και κοιτάζει, μέσα βλέπει τον Άγιο. Αυτός , λέει, μ’ εμπόδιζε ο Άγιος Μηνάς τον εμπόδιζε. Αυτή είν η πίστη μας, η θρησκεία μας, η Εκκλησία μας!

Άγιος Βίκτωρ Άγιος Βικέντιος

Και γιορτάζουν, ακόμη, οι Άγιοι Βίκτωρ και Βικέντιος. Δεν ήσαν μαζί, αλλά την ίδια μέρα, σε άλλες χρονολογίες, Μαρτύρησαν ο Άγιος Βίκτωρ, που σημαίνει νικητής, ήταν από την Ιταλία, τον 2ο αιώνα, επί Αντωνίου Πίου, του ευσεβούς, στρατιώτης, και πήγε στην Ανατολή γιατί εκεί τον κάλεσαν έπρεπε να πάνε στρατεύματα ρωμαϊκά, και μάλιστα στη Δαμασκό. Ήταν εκεί ένας Σεβαστιανός, έπαρχος, ειδωλολάτρης, έμαθε για την πίστη, λοιπόν, του Βίκτωρος, τον κάλεσε σε απολογία, κι εκείνος, με γενναιότητα και λεβεντιά, ομολόγησε τον Ιησού Χριστό. Τον υπέβαλε σε βασανιστήρια. Τον έριξε τρείς ήμερες σ’ ένα καμίνι. Τρία ημερόνυχτα και βγήκε ο Άγιος αλώβητος. Αλλά, οι δήμιοι και οι υπόλοιποι ειδωλολάτραι δεν συγκινήθηκαν και του έδωσαν δηλητήριο ισχυρό να πιεί. Αλλά ο Άγιος το ενίκησε με το σημείο του Σταυρού και τη μεγάλη πίστη και σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Μάρκου, καν θανάσιμον τι πίωσι, ου μη αυτούς βλάφει , δεν έπαθε τίποτα. Δεν έπαθε καμία βλάβη και τότε, αυτός που έφτειαξε το δηλητήριο έγινε χριστιανός. Λέει: Εσύ, για να το πιείς αυτό και να μην θανατωθείς, να μην πάθεις τίποτε, είσαι του Θεού ε, θα γίνω κι εγώ του Θεού. Κουτός είμαι; Βεβαίως και μετά τον σταύρωσαν, τον ταλαιπώρησαν, τον κρέμασαν, τον ετύφλωσαν και τι δεν του έκαναν του Αγίου Βίκτωρος! και πάνω σ’ αυτά τα βάσανα, καθώς ήταν κρεμασμένος τρία ημερόνυχτα, —τι έχουν τραβήξει οι Άγιοι! Αν έχουμε βάσανα, ας τους σκεπτόμαστε λιγάκι, κι αν δεν έχουμε, πολλά έχουμε, και όλοι μεγάλη παρηγοριά οι Άγιοι!— παρέδωκε την ψυχή του στον Πλάστη.

Αγία Στεφανίς

Και τότε ήταν μαζί του και μία, ήταν εκεί, παρατηρούσε κι έβλεπε τα Μαρτύρια, μια αρχόντισσα, η Στεφανίς και φώναξε δυνατά: Μεγάλος ο Θεός των χριστιανών μεγάλη η πίστη του Βίκτωρος ο Ιησούς Χριστός είναι αληθινός Θεός. Τ’ αλλά όλα είναι ψεύτικα είναι είδωλα είναι δαιμόνια . Την παρέλαβαν κι εκείνη και την τακτοποίησαν ελύγισαν τις κορυφές δύο φοινίκων κι έδεσαν το να χέρι στο ένα, στην μία κορυφή, και τ άλλο στην άλλη, τ άφησαν ελεύθερα, κι η Αγία εσχίσθη στα δύο. Η Αγία Στεφανίς. Η Στεφανίς, της Στεφανίδος και παρεδωκε την άχραντη ψυχή της στον εύσπλαχνο Πλάστη.

Άγιος Βικέντιος

Έχομε και τον Άγιο Βικέντιο. Αυτός ήταν Ισπανός. Σπουδαίος. Διάκονος του επισκόπου, εκεί, Ιλαρίου. Της Αυγουστοπόλεως της Ισπανίας. Δεν αναφέρει πότε ήσαν, πάντως στους πρώτους διωγμούς. Τον έβαλαν φυλακή, μαζί με τον επίσκοπο, αλλά ο Βικέντιος ήτανε αστραπή. Ήτανε φως και δεν άντεχαν να τον βλέπουν, τον βγάλαν έξω, και τον υπέβαλαν σε φοβερά βασανιστήρια. Φοβερά και μεγάλα και εξακουστά. Υπέφερε τα πάνδεινα, για μέρες και για καιρό. Αλλά έμενε σταθερός και ακλόνητος, παρόλους τους αφόρητους πόνους και τα βάσανα και τι δεν του έκαναν και στο τέλος, εκεί επάνω στα βάσανα, παρέδωκε την ψυχή του στόν εύσπλαχνο Πλάστη ο διάκονος του Χριστού Βικέντιος.

Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης

Στις 11, όμως, του μηνός Νοεμβρίου, γιορτάζει κι ένας μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας μας, στα Βυζαντινά χρόνια έζησε και έλαμψε, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης γεννήθηκε τον 8ο αιώνα, στα 759 μ.Χ., στην Κωνσταντινούπολη, από γονείς ευσεβείς έμαθε τα θύραθεν και τα εκκλησιαστικά γράμματα στο εντελές, είχε άγαπη και έλξη για τον μοναχικό βίο από παιδάκι, πήγε στη μονή του Στουδίου, που ταν εκεί κι ο θείος του Πλάτων, έγινε και πρεσβύτερος, τον υποστήριξε κι ο Ταράσιος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μεγάλη μορφή κι αυτός. Ήλεγχε, σαν έγινε πιά και ηγούμενος, αφού απέθανε ο θείος του Πλάτων, έγινε και ηγούμενος της μονής του Στουδίου, μονή αφιερωμένη στόν Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, που βοήθησε τα μέγιστα, εκεί, την Κωσταντινούπολη κι όχι μόνο. Ήλεγχε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον ΣΤ, τον γυιό της Ειρήνης της Αθηναίας και του Λέοντος του Δ, του Χαζάρου, γιατί άφησε τη σύζυγο του, δεν αναφέρει όνομα, και πήρε τη Θεοδότη, μια εκεί υπηρέτρια του παλατιού, και υπήρξε και ιερεύς που τους στεφάνωσε και τότε ο Κωνσταντίνος τον έδιωξε. Αρχικά λίγο έξω από την Κωνσταντινούπολη, κι ύστερα τον έστειλε στη Θεσσαλονίκη εκεί που έγραψε και τον ωραίο ύμνο των Αίνων: Οδεύω μάρτυς Χριστού προς υμάς δεομένους συμπαθούς επισκέψεως... κλπ. Στή συνέχεια, αφού πέθανε ο Κωνσταντίνος, ετυφλώθη και πέθανε, από τη μητέρα του, δυστυχώς, στα 797, τον έφερε η Ειρήνη τον Άγιο Θεόδωρο μετά, επί Νικηφόρου του φοβερού τυράννου, πάλι εξεδιώχθη, γιατί τον ήλεγχε, επανήλθε επί Μιχαήλ του Α, του Ραγκαβέ, και στη συνέχεια ο Λέων ο Ε, ο Αρμένιος, επειδή τον ήλεγχε, ήταν εικονομάχος, ο Λέων, άρχισε κι αυτός τη Β εικονομαχία, όπως ξέρομε, πάλι εδιώχθη, στη Βιθυνία, στο θέμα των Ανατολικών στη Μικρασία, εκεί στην Ανατολή, στο βάθος, τον έφεραν μετά στη Σμύρνη, τον κτυπούσαν κάθε μέρα, κάθε πρωί με εκατό ραβδιές, του έβαλαν τα πόδια σε βασανιστικό όργανο και τον πέταξαν στις ανήλιες και υγρές φυλακές της Σμύρνης. Κι όταν έφονεύθη ο Λέων ο Ε, ο Αρμένιος, στα Χριστούγεννα του 820 κι ήλθε στην αυτοκρατορία ο Μιχαήλ ο Β, ο Τραυλός, ελευθερώθηκε. Ήλθε στη Βασιλεύουσα, αλλά πιά είχε μεγαλώσει, όχι πολύ, βέβαια, αλλά τα βάσανα τον είχαν γηράσει, —καλώς τον Φιλιππάκο, ο Ιωαννίκιος εδώ, οι καλύτεροι άνθρωποι— κι έτσι, στις 11 Νοεμβρίου του 826, παρέδωκε την πολυβασανισμένη και οσιακή μορφή και ύπαρξη του στα χέρια του Χριστού. Ήταν και υμνογράφος, έφτειαξε και το Τριώδιο με τ αδέλφια του και τους άλλους στουδίτες, και πρόσφερε πολλά στην εκκλησία και στο γένος, αλλά πρέπει να φεύγομε.

από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία