15 Νοεμβρίου , μνήμη των Αγίων Σαμωνά, Γουριάς, Αβίβου,

Άγιος Σαμωνάς Άγιος Γουριάς

Αύριο, 15 Νοεμβρίου, και καλή αρχή της σαρακοστής και καλή δύναμη και καλά Χριστούγεννα, γιορτάζουν οι Άγιοι μάρτυρες Σαμωνάς, Γουρίας και Άβιβος οι δύο πρώτοι ήσαν στη Συρία. Στα χρόνια του Διοκλητιανού και επί έπαρχου Αντωνίνου τους κατηγόρησαν στον διοικητή πως προτρέπουν και πείθουν τους ειδωλολάτρες ν αφήσουν τα είδωλα και να έλθουν στην εκκλησία του Χριστού ο έπαρχος τους εκκάλεσε και τους συμβούλευσε να σταματήσουν αυτό το έργο και να γίνουν κι αυτοί ειδωλολάτραι εκείνοι, όμως, επέμειναν και πάλι τους ξαναείπε, κι εκείνοι το ίδιο, ύστερα τους απείλησε, και διέταξε τα Μαρτύρια, αφού αυτοί δεν άλλαζαν και γιατί ν αλλάξουν; Όταν βρει κανείς τον Χριστό μας και την αλήθεια και την αγάπη Του, δεν τον αφήνει εύκολα.

Αυτό είναι σπουδαίο. Πήραν, λοιπόν, τους Αγίους Σαμωνά και Γουρία, και τους εκρέμασαν. Χωριστά, από το ένα χέρι. Στα πόδια δε τους έδεσαν μεγάλες πέτρες, για να έχουν βάρος, κι έτσι το Μαρτύριο ήταν ανυπόφορο και φοβερό τους άφησαν τρεις ώρες κρεμασμένους και ύστερα τους ξεκρέμασαν και τους έριξαν σε μια σκοτεινή και υγρή φυλακή, αφού τους έδεσαν τα πόδια, σφικτά, στο τιμωρητικό ξύλο και αφού τους άφησαν νηστικούς, για να πεθάνουν από την πείνα και από τους πόνους και τη δίψα. Κι έμειναν εκεί τέσσερις ολόκληρους μήνες. Χωρίς καμιά παρηγοριά γι αυτό κι εμείς, όταν είμαστε μόνοι κι όταν είμαστε πονεμένοι, είτε είμαστε φυλακή είτε είμαστε στο κρεβάτι, όταν είμαστε στο νοσοκομείο η οπουδήποτε, ας προσπαθούμε, εύκολο δεν είναι, να σκεπτόμεθα τους μάρτυρες της Εκκλησίας μας και τα μεγάλα τους βάσανα. Τότε παίρνομε δύναμη, ξεχνάμε τον δικό μας πόνο, ταυτιζόμαστε λιγάκι με τον πόνο εκείνων, και γίνεται ο πόνος μας κι ο πόνος τους κοινός και αδελφωμένος είναι σπουδαίο κι αυτό και ύστερα τους έβγαλαν από τη φυλακή, αφού παρήλθε το τετράμηνο ο Άγιος Σαμωνάς άντεχε ακόμη και διέταξαν πάλι βάσανα τον κρέμασαν τώρα από το ένα πόδι επί τρεις ολόκληρες ώρες μέχρι που εξαρθρώθηκε το πόδι κι έπεσε κάτω ο άνθρωπος του Θεού ο Άγιος Γουρίας ήταν σχεδόν πεθαμένος.

 Η όψη του έδειχνε νεκρόν μόλις που ανέπνεε τους άφησαν πάλι μια νύχτα πεταμένους στη φυλακή και την άλλη μέρα, πρωί-πρωί, τους αποκεφάλισαν δια ξίφους. Κι έτσι έλαβαν οι αείμνηστοι τον στέφανο του Μαρτυρίου ο Σαμωνάς και ο Γουρίας, εκεί στη Συρία, στα χρόνια του Διοκλητιανού, τέλος 3ου αιώνος.

Άγιος Άβιβος

Ο Άβιβος, που γιορτάζει μαζί, ήτανε διάκονος της Εκκλησίας του Χριστού και εκήρυττε τον Θείο λόγο με μεγάλη επιτυχία τον κατήγγειλαν κι εκείνον, δεν αναφέρεται η πατρίδα του, στον διοικητή εκεί της περιοχής, κι εκείνος τον εκάλεσε και του είπε να σταματήσει. Αλλά ο Άβιβος με τίποτε δεν άλλαζε και του είπε: Εγώ θα συνεχίσω το έργο του Χριστού μακάρι κι εσένα να φωτίσει ο Κύριος , να έλθεις κοντά μας αλλά ο άλλος δεν ήθελε να καταλάβει. Διέταξε, λοιπόν, τον κρέμασαν και τον έδειραν τον κατέβασαν πάλι, τον ξαναεξέτασαν, κι εκείνος δεν άλλαζε και τότε διέταξε και τον έριξαν στη φωτιά.

Αφού τον είχαν δέσει με έναν ιμάντα από το στόμα, σαν κακούργο και σε λίγο, παρέδωκε ο διάκονος Άβιβος τη ψυχούλα του τη Μαρτυρική στον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Κι έλαβε τον στέφανο του Μαρτυρίου.

Δεν άγιασαν έτσι οι Άγιοι, αδελφοί και πατέρες μου. Πέρασαν πολλά γι αυτό και τους έχουμε στα εικονίσματα και τιμητικά τους προσκυνάμε και τους επικαλούμεθα και τους έχομε και έξοχα παραδείγματα χριστιανικού βίου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι πάντοτε και συνεχώς κοντά μας και μας φροντίζουν, ημέρας και νυχτός μας φροντίζουν οι Άγιοι είναι ανάμεσα μας κι είμαστε κι εμείς πολύ κοντά τους. Δεν το βλέπομε ελάχιστες φορές το βλέπομε, το διαισθανόμεθα, αλλά εκείνοι είναι πάντοτε μάς περιβάλλουν, πάντοτε, και μας φροντίζουν, κοντά μας, γι αυτό και γλιτώνομε από τόσα δεινά. Κι αν επιτρέψει ο Θεός και σε μας καμιά δυσκολία και καμιά αρρωστιούλα, κανένα μαρτύριο, είναι για το καλό της ψυχής μας.

 Κι αν σκεφτούμε, εκείνοι υπέφεραν τα πάντα, εμείς, αν υποφέρομαι λίγο, κάνει καλό στην ψυχή μας και μοιάζομε, κάπως, με τους Αγίους μάρτυρες κι όταν πάμε κοντά στον Χριστό μας, θα πάμε κι εμείς με μούτρα. Θα του πούμε: Χριστέ μου, εγώ άντεξα μια αρρωστιούλα, μια συκοφαντιούλα, ένα άλλο βασανάκι, ένα ο,τιδήποτε και πάμε με μούτρα και ξέρετε τι ωραίο είν αυτό; Πάρα πολύ ωραίο είναι παρρησία. Δηλαδή με μούτρα. Αυτό είναι παρρησία με πρόσωπο

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία