20 Νοεμβρίου εορτάζουν οι Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης και ο Άγιος Πρόκλος

Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης

Τον Άγιο Γρηγόριο εορτάζει, λοιπόν, τον Δεκαπολίτη έζησε στα χρόνια της Εικονομαχίας απ’ τη Δεκάπολη της Ισαυρείας της Μικράς Ασίας. Από γονείς ευσεβείς, κι εκείνος, έγινε πιστό τους τέκνο, του Θεού έμαθε τας γραφάς, κι όταν μεγάλωσε, θέλησαν να τον παντρέψουν με το ζόρι. Κι όταν έγινε ο γάμος, αφήνει τη νύφη και φεύγει κρυφά και βγήκε στη Μικρασία, ήταν εικονομαχία, τότε, και πήγαινε στις διάφορες πόλεις και στα χωριά, και στήριζε τους ανθρώπους και μάλιστα, εκείνους που Μαρτυρούσαν κι ομολογούσαν για το όνομα του Χριστού για την αγάπη των ιερών και Σεπτών εικόνων έτρεξε παντού, ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, πήγε στον Όλυμπο της Βιθυνίας, ύστερα πήγε στη Ρώμη, γύρισε όλες τις πόλεις της Δύσεως, και εκήρυξε, γύρισε, ξανά, στην Κωνσταντινούπολη, επήγε Θεσσαλονίκη, κι ήλθε πάλι στην Κωνσταντινούπολη, βρήκε εκεί πολλούς να διώκονται για τις ιερές εικόνες, και πήγε σ’ έναν ομολογητή, τον όσιο Συμεών και κάθισε κοντά του, ήταν υπέργηρος, τον στήριξε, πήρε την ευλογία του, και καθώς καθόταν και μιλούσαν, ήλθε ο άγγελος Κυρίου και τον πήρε τον Άγιο Γρηγόριο, τον Δεκαπολίτη, που ήταν δε και μεγάλος θαυματουργός είχε γεμίσει την ανθρωπότητα με θαύματα πολλά και διάφορα.

Άγιος Πρόκλος

Κι άλλος ένας Άγιος, 20 του μηνός, είναι ο Άγιος Πρόκλος ο μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, και πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και διάδοχος του, μετά από διάφορα βάσανα ο Άγιος Πρόκλος αγαπούσε ιδιαίτερα την Παναγία, και για τη σημερινή ημέρα και εορτή έχει γράψει μια περίφημη ομιλία, άμα την βρείτε στην Πατρολογία, είναι δηλαδή, ένα αριστούργημα. Απεθανε το 447, το Συναξάριο δεν τον αναφέρει, παρά μόνο τον μνημονεύει, και δεν έχει βιογραφία, κι εμείς έχομε περιοριστεί στο να λέμε τις βιογραφίες των αγίων που εορτάζουν κι έχουν ακολουθία κι έχουν και συναξάριο γιατί είναι πάρα πολλοί κάθε μέρα που εορτάζουν, που αν τους λέγαμε όλους, δεν θα μπορούσαμε να τελειώσουμε μέσα σε τρία τέταρτα αλλά χαιρόμαστε, που υπάρχουν τόσοι Άγιοι και μας δίνουν τόση χαρά.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία