22 Νοεμβρίου, Άγιος Φιλήμων, Αγία Απφία, Άγιος Άρχιππος, Άγιος Ονήσιμος, Αγία Κικιλία, Άγιος Βαλλεριανός, Άγιος Τιβούρτιος

Άγιος Φιλήμων, Αγία Απφία,  Άγιος Άρχιππος,  Άγιος Ονήσιμος

Να πάμε, τώρα στις 22 Νοεμβρίου, αύριο, δηλαδή, 22 Νοεμβρίου, γιορτάζουν, λοιπόν, Άγιοι που ανήκουν σε μία οικογένεια οι Άγιοι Απόστολοι Φιλήμων, Απφία, Άρχιππος και Ονήσιμος. Ο Φιλήμων κι η Απφία ήταν ζεύγος από τις Κολοσσές της Μικράς Ασίας. Κι ο γυιός τους, κατά πάσαν πιθανότητα, ο Άρχιππος, ο Ονήσιμος ήταν δούλος τους. Υπηρέτης. Κάποια φορά, τον ξεγέλασε το κακό, κι έκλεψε τα τιμαλφή και τα χρήματα των αφεντικών του κι έφυγε μετάνοιωσε, πήγε στη Ρώμη, πήγε, βρήκε τον απόστολο Παύλο, λέει: Πατέρα, φώτισε, να μεσιτεύσεις στο αφεντικό μου, τον Φιλήμονα, να με δεχτεί γιατί μετάνοιωσα μ’ αυτό που έκανα. Δεν μου άρεσε αλλά ξεκλέφτηκα από το κακό, κάποια στιγμή, κι έκαμα αυτό το κακό στο αφεντικό μου. 

Κι ήσαν όλοι μαζί εκείνοι στις Κολοσσές. Εκεί οι ειδωλολάτραι, μια μέρα, έκαμαν πανήγυρη στους Θεούς των και πήγαν και οι Απόστολοι αυτοί, που προαναφέραμε και γιορτάζουμε, σ’ ένα ναό, μαζί μ’ άλλους χριστιανούς κι έκαμαν αγρυπνία και δοξολογία. Αυτό είν το καλό. Δεν βρίζουμε, δεν αυτώνουμε, κάνουμε κι εμείς τον αντίποδα. Κάνουμε το θεϊκό έργο και δοξολογούμε τον Κύριο, ενώ οι αλλοι αδελφοί μας, πλανεμένοι και δυσκολεμένοι, τον υβρίζουν και προσευχόμεθα και γι αυτούς και γι αυτούς. Λοιπόν το ‘μαθαν, όμως, οι ειδωλολάτραι, ότι οι χριστιανοί κάνουν αγρυπνία, και τους έπιασε το κακό έτσι κι αλλοιώς τους ειχε πιάσει η πλάνη και τι κάναν οι καημένοι; Τρέχουν εκεί κι όρμησαν στην εκκλησία με κακές διαθέσεις κατά των χριστιανών οι περισσότεροι έφυγαν, αλλά οι εξονομασθέντες Απόστολοι έμειναν εκεί και είπαν: Οχι. Θα μαρτυρήσομε για τον Χριστό μας εκείνος δεν μας αρνήθηκε ούτε εμείς θα φύγομε μπράβο τους! δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό αλλά, όσοι μπορούν, μπράβο τους! Κι οι άλλοι, που δεν μπορούν, πάλι μπράβο τους! Άλοίμονο ο Χριστός θέλει ο,τι αντέχομε κι ο,τι μπορούμε. Κανένα δεν μάλλωσε. 

Λοιπόν και τους πήραν μετά, τους έδεσαν και τους πήγαν στην Έφεσο, στον τύραννο εκείνος τους είπε ν αλλάξουν και να γίνουν ειδωλολάτραι. Αυτοί είπαν όχι είπαν πολλά όχι και γενναία όχι. Κι ύστερα τους έριξε μέσα σε μιά στέρνα, διέταξε τους δημίους, η οποία είχε λάσπη και τους έφτανε μέχρι τη μέση. Κι υστέρα, κάτι τρελόπαιδα ειδωλολατρικά, με σακοράφες, βελόνες, τους τρυπούσαν τα κεφάλια και οι Άγιοι έκαναν υπομονή και προσευχόντουσαν, μες στους αφόρητους πόνους και μέσα στη λάσπη και στο τέλος οι ειδωλολάτραι, αφού έβλεπαν πως δεν μπόρεσαν τα παιδιά να τους φονεύσουν ούτε η λάσπη, πήραν πέτρες, τους λιθοβόλησαν και τους έθαψαν μέσα στη στέρνα. Κι έτσι, εκείνοι ελεύθεροι πολιορκημένοι, θα λέγαμε, με τρόπο πνευματικό, έφυγαν για τη βασιλεία του Θεού. Κι η εκκλησία τους εορτάζει 22 Νοεμβρίου μιά οικογένεια ολόκληρη, λοιπόν, πήγε στον Χριστό, ως θυμίαμα με τρόπο Μαρτυρικό.

Αγία Κικιλία,  Άγιος Βαλλεριανός,  Άγιος Τιβούρτιος

Και εορτάζουν, ακόμη στις 22 και οι Άγιοι Κικιλία, η μάρτυς, Βαλλεριανός και Τιβούρτιος. Ήσαν αδέλφια αυτά, από τη Ρώμη οι αλλοι έζησαν στα χρόνια του Νέρωνα, αυτοί στα χρόνια του Διοκλητιανού. Η Κικιλία ήταν γόνος πλούσιας οικογενείας, είχε, όμως, μεγάλη πίστη και καλή ανατροφή. Κι επαντρεύθη τον Βαλλεριανό, που ταν ειδωλολάτρης, αλλά η Αγία ζωή της τον έπεισε κι έγινε κι εκείνος, καθώς ήτο γή καλή και αγαθή, χριστιανός και αποφάσισαν να ζουν ως αδελφοί. Τι ωραία! Δύσκολο, αλλά ωραίο, για οποίον μπορεί. Κι ο Βαλλεριανός είχε αδελφό τον Τιβούρτιο, που προαναφέραμε, κι εκείνος όταν είδε τον αδελφό του να παντρεύεται και να γίνεται χριστιανός, έγινε χριστιανός μάλιστα πολύ καλύτερος από τους δυό. Τόσο πολύ, που έβλεπε αγγέλους μπροστά του και Αγίους και συνομιλούσε. 

Χωρίς να ήτο πλάνη, γιατί υπάρχει και η πλάνη τους έμαθε, λοιπόν, ο τύραννος, εκεί, ο διοικητής της Ρώμης, επειδή διέδιδαν την χριστιανική πίστη, κι όχι μόνο αυτό, αλλά πήγαιναν και μάζευαν τα λείψανα των Μαρτύρων και τα έθαπταν γιατί οι ειδωλολάτραι τα πέταγαν στους δρόμους κι έκαναν τόσα αλλά, όπως ξέρετε το ‘μαθε, λοιπόν, ο τύραννος και διέταξε, τους κάλεσε σε απολογία γιατί το κάνετε αυτό; να μη θάψομε, λέει, τα μέλη του Χριστού; τους Αγίους μάρτυρες, τους τιμημένους; δεν υπάρχει τίποτα τιμιώτερο επάνω στη γή απ’ αυτούς και τέτοια αλλά όμορφα.

Κι αυτός εμάνιασε και φρύαξε και διέταξε τον Μάξιμο, ένα δήμιο, να τους κόψει τα κεφάλια. Πήρε τους δύο άντρες, τον Βαλλεριανό και τον Τιβούρτιο, και τους έκοψε τα κεφάλια. Η αγία Κικιλία περίμενε και τι βλέπει εκείνη την ώρα ο Μάξιμος; Ήταν γή καλή και αγαθή, αλλά βρεθηκε στη θέση του δημίου. Πόσοι δεν κάνουν επαγγέλματα αταίρειαστα με το βάθος της ψυχής των; Τι είδε; τους αγγέλους να έρχονται και να παραλαβαίνουν τις ψυχές αυτών των δύο Μαρτύρων και να τις προπέμπουν στον ουρανό, με δόξα και χαρά και τιμή μεγάλη και τι έγινε η ψυχούλα, όπως θα λεγε ο γέροντας Πορφύριος; Ξεκλειδώθηκε εν Χριστώ! Μπήκε στην ψυχή του το φώς του Χριστού. Το φώς των Μαρτύρων. Η Θεία χάρις και τι λέει η ψυχούλα, αφήνοντας κάτω τα όπλα και τα υπόλοιπα; Τι λέει; Κι εγώ είμαι χριστιανός, παιδιά. Αν σας πω τι είδα, θα γίνετε κι εσείς. Το είπε. Αλλά που να καταλάβουν οι άλλοι; Αρκετοί κατάλαβαν, αλλά οι δήμιοι οι υπόλοιποι κι ο άρχοντας δεν κατάλαβαν τίποτα και έγινε, λοιπόν, και ο δήμιος αυτός, ο Μάξιμος, έγινε χριστιανός. Στη συνέχεια, οι άλλοι δήμιοι πήραν την Κικιλία, την Αγία Κικιλία, και την έβαλαν σ’ ένα θερμό λουτρό. 

Τρεις ολόκληρες ήμερες και δεν έπαθε τίποτε. Ύστερα άνοιξαν το λουτρό, την βρήκαν μέσα να είναι ασινής και αλώβητος και ακεραία, και αφού δεν μπορούσαν να κάνουν πιά τίποτε άλλο, την εφόνευσαν την αποκεφάλισαν και αποκεφάλισαν, μετά, και τον Μάξιμο, μαζί με τον Ακάκιο, τον ιερέα που τον εβάπτισε ο Μάξιμος ήταν εκ δημίων. Τι σπουδαία πράγματα!

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία