Πάμε 19 του μηνός Νοεμβρίου, Προφήτης Αβδιού, Άγιος Βαρλαάμ

Προφήτης Αβδιού

Πάμε 19 του μηνός Νοεμβρίου έχομε έναν προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, τον αρχαιότερο προφήτη που έγραψε είναι ο προφήτης Αβδιού ή Οβδιού. Που σημαίνει δούλος του Κυρίου ή εξομολογούμενος. Κι εξομολογούμαι, τι σημαίνει; Δοξολογώ. Αυτό σημαίνει εξομολογούμαι. Δοξολογώ όταν, κανείς, πει όλα τα βάσανα του στον παπά και στον Χριστό, μαζί είν αυτά τα δύο, τότε, τι γίνεται; γίνεται ανάλαφρος, σαν αγγελούδι και τι κάνει; Δοξολογεί ευχαριστεί. Άμα έχει κανείς κάτι πολύ βαρύ επάνω του και φύγει, είναι ευχαριστημένος. Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ. Κι ο εφευρέτης του στηθοσκοπίου, ο Λαμενέκ, όταν εξομολογήθηκε, για πρώτη φορά, και βγήκε από το εξομολογητήριο, τι είπε; τι δήλωσε; Νοιώθω αηδόνια να κελαηδούν στα στήθια μου. Αισθάνθηκε τον Παράδεισο.

Αυτά που λέει η Εκκλησία είναι όλα σωστά και ακόμη παραπάνω, αδελφοί μήν κοιτάτε που στις μέρες μας υπάρχει τόση δυσκολία. Η Εκκλησία είναι αιωνία είναι αήττητη είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνες να το κρατάμε αυτό όλα θα φύγουν και οι εχθροί θα φύγουν και τα πάντα θα φύγουν, η Εκλησία θα μένει. Κι αυτοί που την πολεμούν σε λίγο θ αναπαύονται στα κοιμητήρια και θα βλέπουνε, όπως έλεγε κάποιος ωραίος, προ ετών, τα κυπαρισσάκια ανάποδα, κι οι καμπάνες θα συνεχίζουν να κτυπάνε γιατί έχει Θεία την προέλευση η Εκκλησία είναι Χριστός μπορεί εμείς οι παπάδες η οι χριστιανοί να μαστε, πολλές φορές, ανάξιοι ή δυσκολεμένοι ή ταλαίπωροι ή αγωνιζόμενοι, αν θέλετε, αλλά άλλο είναι αυτό και άλλο ο θεσμός ο θεσμός είν ο Χριστός εμείς είμαστε φορείς και μεταφορείς του μηνύματος Του να τα ξεχωρίζουμε αυτά, για να μην μπερδευόμαστε.

Λέει ο άλλος: Χάλασε ο δεσπότης, χάλασε ο παπάς, θα φύγω κι εγώ απ’ την εκκλησία όχι ο Χριστός δεν χάλασε ο Χριστός δεν χάλασε. Κι αν χάλασε ο παπάς, προσευχήσου. Πατέρας σου είναι. Κι αν δυσκολεύτηκε ο παπάς ή ο δεσπότης, προσευχήσου. Πατέρας σου είναι. Σ’ έχει βαφτίσει, σε μεταλαβαίνει, προσεύχεται, ο πατέρας σου ο κατά σάρκα, άμα κάνει κάτι, τι θα κάνεις; Θα βγεις έξω και θα λές όχι. Δεν θα κλαις; θα παρακαλείς κι άλλους να προσεύχονται. Θα κάνεις ο,τι μπορείς, θα χεις πόνο έτσι πρέπει να αισθανόμεθα και τους πατέρες της Εκκλησίας, καθώς και οι πατέρες της Εκκλησίας πρέπει να αισθάνονται εμάς παιδιά τους και μας έχουν παιδιά τους γι αυτό και λέγονται και πατέρες γεννούν μέσα μας τον Χριστό γι αυτό και λέγονται πατέρες γιατί γεννούν τον Χριστό στην ψυχή μας έτσι τον Υιό του Θεού έτσι. Πάμε στον προφήτη Οβδιού και πάλι έζησε τον 9ο αιώνα π.Χ μαζί με τον προφήτη Ηλία. 

Ήταν στην υπηρεσία του βασιλέως αχαάβ και στη συνέχεια του Οχοζία εβραϊκά ονόματα ο Οχοζίας, λοιπόν, έστειλε πενήντα στρατιώτες, μ’ έναν αξιωματικό, να πάρουν τον Ηλία και να τον φέρουν με το ζόρι απ’ το βουνό, να τον δικάσει ο Οχοζίας, γιατί είχε κάψει τους ιερείς της αισχίνης και τα υπόλοιπα και τι κάνει ο Ηλίας; Λέει: Θεούλη μου, δεν τους καις, να τελειώνουμε; και αμέσως ρίχνει μια φωτιά και τους καίει. Θα μου πείτε: γιατί; Παλαιά Διαθήκη είν εδώ. Παλαιά Διαθήκη είν εδώ. Στην καινή Διαθήκη δεν έγινε αυτό μιά φορά που πήγε ο Χρίστος στη σαμάρεια με τους αποστόλους και δεν τους δέχτηκαν σ’ ένα χωριό, ο ευαγγελιστής Ιωάννης κι ο Ιάκωβος του, τι είπανε; Χριστέ μου, λέει, να παρακαλέσομε τον Θεό να ρίξει φωτιά να τους κάψει, όπως το κανε κι ο Ηλίας; Κι ο Χριστός, τι έκανε; Τους μάλλωσε τους μάλλωσε. —Καλώς τον Φιλιππάκο και χρόνια πολλά, παιδί μου και ο Ιωαννίκιος είναι εδώ. Λεβέντες είστε όλοι.—

Θυμήθηκα τον πατέρα Φίλιππο, που ερχόταν εδώ, από την Καλαμάτα, χρόνια πολλά και σ’ εκείνον, χρόνια πολλά και στον δεσπότη μας Χρυσόστομο, τον Πρόεδρο του Ιδρύματος και να ‘χουμε την ευχή του, τον ευχαριστούμε πολύ, και όλους τους Χρυσοστόμους και όλους τους Φιλίππους και όλους πό ρχονται τις επόμενες μέρες, έτσι ολους τους Αγίους που λέγομε, οποίος γιορτάζει το επταήμερο, του λέμε χρόνια πολλά το λέμε τώρα, για να ισχύσει για όλους όπως λέμε για τον πατέρα Γεννάδιο, που θα ναι μεθαύριο στις 17, χρόνια πολλά και σ’ εκείνον και να ‘χουμε και την ευχή του και τον ευχαριστούμε, και όλους τους πατέρες.

Λοιπόν τους μάλλωσε ο Χριστός, να επανέλθω, τους μάλλωσε ο Χριστός, και είπε: εμείς δεν είμαστε πιά του Πνεύματος της Παλαιάς Διαθήκης εμείς είμαστε του Πνεύματος της Καινής Διαθήκης. Που ναι αύρα λεπτή και δεν είναι ούτε φωτιά ούτε σεισμός ούτε θύελλα και καταιγίδα εκείνα ήταν παιδαγωγικά. Τώρα, λοιπόν, είναι η φιλανθρωπία και η καλοσύνη εσείς να τους συγχωρέσετε και να τους ξανασυγχωρέσετε και μη μου ξαναπείτε τέτοια. Τι ωραία!

Μπορείς να μην τον αγαπάς αυτό τον Χριστό, λοιπόν; Μπορείς να μην Τον θέλεις; Μπορείς να μην Τον λατρεύεις; Μπορείς να μην θέλεις να πεθάνεις για τ όνομα Του; Μπορείς; Βεβαίως γι αυτό στους αιώνες ο Χριστός έχει αμέτρητους και τους κερδίζει όλους, με τι; Με την καλοσύνη και την φιλανθρωπία Του και με κάτι αλλο, που ναι όμορφο: την συμπόνοια Του. Ξέρει ο Χριστός ότι η αμαρτία είναι αδυναμία και τι της πρέπει της αδυναμίας; Συμπόνοια. Δηλαδή, είναι ο άλλος πεσμένος κάτω, να τον κόψουμε ακόμα; να τον κλωτσήσουμε ακόμα; Ε, τότε; Αυτό είν απάνθρωπο ούτε τα ζώα δεν το κάνουν μερικοί το κάνουμε, αλλά ας μας φωτίσει ο Χριστός, να μην το κάνουμε. Δεν είν καλό. Λοιπόν. Στέλλει άλλη πεντηκοντάδα, ο Οχοζίας να συλλάβουν τον Ηλία, έπαθε μια απ’ τα ίδια και στέλλει, λοιπόν, τον Οβδιού. 

Τον μετέπειτα προφήτη. Ήταν κι αυτός στη δούλεψη εκεί του βασιλέως έβγαζε το ψωμάκι του κι αυτός. Αυτός, όμως, όταν έφθασε στο βουνό, που ταν ο Ηλίας, ξέρετε τι κάνει; δεν του πε κατέβα να σε δέσουμε. Τι του είπε; Πάει και πέφτει στα πόδια του και λέει: Συγχώρεσε μας, προφήτη μου. Δεν ξέρουμε, τι κάνουμε μήτε τ αφεντικό μου μήτ εμείς. Συγχώρεσε μας. Κι αν θες, μη μας καις. Κι ο Ηλίας δεν τον έκαψε. Κι όχι μόνο αυτό, τον κράτησε κοντά του και τον έκανε προφήτη ο Οβδιού ή Αβδιού. Κι έγραψε κι εκείνος το πρώτο προφητικό βιβλίο, που μιλάει για τον Χριστό, για ποιόν άλλο; Κι εκοιμήθη εκεί στην Σιχέμ στη Σαμάρεια, και τον έθαψαν μαζί με τους πατέρες του, λέει το ιερό Συναξάριο.

Άγιος Βαρλαάμ

Αλλά βλέπω και την ώρα και περνάει. Στις 19 έχουμε και έναν μάρτυρα, γέροντα, τον Βαρλαάμ οχι Βαλαάμ. Βαρλαάμ. Ήταν εκεί στην Αντιόχεια της Συρίας, απ’ όπου κι ο θείος και ιερός Χρυσόστομος, που γιορτάσαμε χθες, και τόσοι Άγιοι. Στις Συριάδες Αθήναις. Ήταν αι Αθήναι της Συρίας. Κι όλα αυτά σε ποιόν οφείλονται; Ολες αυτές οι Ελληνικές, οι Ελληνιστικές; Στον Μέγα Αλέξανδρο, παρακαλώ είχε 400.000 κατοίκους η Αντιόχεια την εποχή εκείνη! Συριάδες Αθήναι οχι Αθήνα. Αθήναι γιατί εδώ η Αθήνα ήταν εννέα πόλεις ελέγοντο Αθήναι. Αθήνα η μια, Αθήνα η άλλη, τις μάζεψε όλες κάποιος, εδώ πέρα, αρχαίος βασιλεύς, και τις ένωσε και αι πολλαί πως λέγονται; Αθήναι γι αυτό λέγονται Αθήναι και στα ξένα πως λέγονται; Athens. Δεν λέμε Αθήνα. Athens. Athens, σημαίνει Αθήναι. Το σίγμα είναι πληθυντικός το ξέρετε. Αθήναι. Ήτανε, λοιπόν, εκεί, μεγάλης ηλικίας ο Βαρλαάμ αλλά πολύ πιστός. Τον κάλεσε ο έπαρχος, λοιπόν, του λέει: Τι ακούω, γέρο; Μυαλό δεν έχεις; Ακόμα πιστεύεις σ’ αυτόν που σταύρωσαν οι Ιουδαίοι; Σ’ αυτόν τον πλάνο; Σ’ αυτόν πιστεύεις; Κι άσπρισαν τα μαλλιά σου και συνεχίζεις ακόμα; αλλά ο Βαρλαάμ δεν έπαιρνε από τέτοιες κουβέντες και του λέει: Άκου να σου πω, αν θες, έλα κι εσύ, δεν θες, εσύ θα μετανοιώσεις εγώ να ξέρεις δεν αλλάζω. Δεν αλλάζω. Κάμε με ο,τι θες. Του λέει: να αρνηθείς τον Χριστό και να θυσιάσεις στα είδωλα εγώ; λέει είσαι μακριά νυχτωμένος. Δεν γίνεται αυτό εγώ γέρασα και κατάλαβα εσύ φαίνεται να μην καταλαβαίνεις, αλλά δεν πειράζει εύχομαι στον Κύριο, να σε φωτίσει να καταλάβεις. 

Αυτό είν οι χριστιανοί. Ήμερα αρνιά. Κι όχι σκορπιοί ούτε εκδικητές ούτε μισαλλόδοξοι. Αν το κάνουμε καμιά φορά, αδυναμία δική μας είναι και δεν οφείλεται στη χριστιανική μας ιδιότητα, αλλά στη δική μας αδυναμία τι να κάνομε; Ας βάλομε το κεφάλι κάτω, κι ας πούμε ήμαρτον στον Κύριο κι ας είμαστε, τουλάχιστον, ταπεινοί κι ας κάνομε αυτομεμψία και, λοιπόν, τώρα, Έτσι λες;, λέει μάλιστα. Κάτσε, τώρα, να σε τακτοποιήσω. Διατάσσει δώδεκα, εκεί, δημίους τον κρεμάνε και άρχισαν να τον κτυπάνε, μ’ ο,τι είχαν και δεν είχαν εκείνος, όμως, υπέμενε με καρτερία και Θεία γαλήνη ήταν στο πρόσωπο του, παρότι οι πόνοι ήταν αφόρητοι οι Άγιοι πονούσαν! δεν είναι εδώ βουδιστικό και μαγικό και ειδυλλιακό. Πονούσαν αφόρητα. Αλλά είχαν τόση πίστη, που ο Κύριος τους έδινε τη χάρη Του, προσέξτε το αυτό, και άντεχαν γι αυτό οι Άγιοι ξέρουν από πόνο από πραγματικό πόνο ξέρουν. Απ τα Μαρτύρια τους με τα βάσανα τους, με τον πειρασμό, με το να. Ξέρουν από πόνο γι αυτό είναι κι οι πιο αρμόδιοι και στον δικό μας πόνο αλλά και ξέρουν συνάμα οι Άγιοι και τι; και από χαρά. Ξέρουν και από χαρά γι αυτό είναι κι οι πιο αρμόδιοι για τη δική μας χαρά γιατί, άμα έχουμε πόνο, θέλουμε να τον πούμε κάπου. Άμα έχουμε λύπη, θέλουμε να την πούμε, να την μεταδώσουμε, κάπου, σε κάποιον Αλλο να την ανακοινώσουμε γι αυτό λέει ο λαός μας: Μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη. Αλλά, άμα έχουμε και χαρά, πάλι θέλουμε να την πούμε. Η Παναγία, όταν ο άγγελος της ευηγγελίσθη τη Θεία σάρκωση του Χριστού, δεν έκατσε να το κρατήσει μόνη της. 

Στον Ιωσήφ δεν μπορούσε να το πει, γιατί δεν καταλάβαινε. Αφού και μετά σκεπτόταν ο Ιωσήφ από που έμεινε έγκυος και το Πνεύμα το Άγιο τον πληροφόρησε και του είπε εκ Πνεύματος Αγίου . Τι κάνει; Πάει, δρόμο παίρνει και δρόμο αφήνει, στην εξαδέλφη της την Ελισάβετ. Τη μάνα του Προδρόμου και της είπε το μεγάλο καλό την πρόλαβε εκείνη την είπε μητέρα του Κυρίου όταν έχουμε, λοιπόν, μεγάλη χαρά, θέλουμε κι αυτήν να ανακοινώσουμε γι αυτό λέει πάλι ο λαός μας: Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά. Διπλή χαρά έτσι, λοιπόν, ο Άγιος Βαρλαάμ υπέφερε. Τον κατέβασαν από την κρεμάλα και τι κάνουν; Τον πάνε σε ένα βωμό ειδωλολατρικό. Του λένε: Άπλωσε το χεράκι σου. Το απλώνει και τι βάνουνε, οι φοβεροί αυτοί άνθρωποι; Κάρβουνα αναμμένα με λιβάνι και δίπλα ήταν ο βωμός να τον αναγκάσουν, να τα πετάξει. Κι άμα τα πέταγε, τι εντύπωση θα έδινε; Οτι θυσίασε εκείνος θα πονούσε. Άμα έλθει και πονούμε κάτι, τι κάνουμε; το καρβουνάκι που φτιάνουμε τα αυτά, άμα καούμε, κάηκα εγώ προχθές, εδώ πέρα, μπάμ, πέτα το. Σου λέει, να θυσιάσει να δείξει ότι θυσιάζει. Αυτό θέλανε ο Άγιος το κατάλαβε και τι κάνει; Κράταγε εκεί το χεράκι του μέχρι που τα κάρβουνα το έλυωσαν το χεράκι του, έγινε τρύπα κι έπεσαν κάτω τα κάρβουνα και το αυτό, έπεσαν στη γη, αλλά όχι επάνω στον βωμό. Φαίνεται απλό αυτό αλλά είναι πολύ σπουδαίο και ύστερα, μέσα σ’ αυτά τα βάσανα, ο γέροντας Βαρλαάμ απέθανε ετελειώθη πυρί και βασάνοις ετελειώθη, σημαίνει έγινε τέλειος γι αυτό λέμε στην κηδεία: Μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων έγινε τέλειος επήρε τέλος, αλλά έγινε τέλειος γι αυτό τα βάσανα και τα Μαρτύρια, τι κάνουν; μας κάνουν...

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία