23 Δεκεμβρίου Άγιοι Δέκα Μάρτυρες οι εν Κρήτη

Άγιοι Δέκα Μάρτυρες οι εν Κρήτη

Και πάμε, τώρα, 23 Δεκεμβρίου γιορτάζουν οι Άγιοι δέκα μάρτυρες οι εν Κρήτη. Στα χρόνια του Δεκίου. Τον είπαμε και προηγουμένως, 3ος αιώνας, στα μισά, μάλλον, του 3ου αιώνα, 249-251, τότε άθλησαν και έλαμψαν, λέει το Συναξάριο τι ωραία! Άθλησαν και έλαμψαν! Ήσαν από διάφορα μέρη της μεγαλονήσου Κρήτης μας, οι δέκα μάρτυρες Θεόδουλος και λοιποί και ήσαν εν Χριστώ Ιησού. Φίλοι και αδελφοί πνευματικοί. Ήσαν μια ψυχή και μια καρδιά και οι ειδωλολάτραι τους συνέλαβαν, φθονώντας αυτή την αγάπη κι αυτό τους το μεγαλείο και τους πήγαν στο διοικητή. 

Στον έπαρχο της μεγαλονήσου και του παν αυτό κι αυτό. Αυτοί κάνουν κακό στο νησί μας χαλάνε τα είδωλα, μας χαλάν τους ναούς, και παρασύρουν τους ανθρώπους στον Εσταυρωμένο Χριστό τους και ο έπαρχος, θα ταν και Κρητικός και λεβέντης, λέει: «Παιδιά, ν αλλάξετε.» «Δεν αλλάζομε, έπαρχε.» «Θα σας αλλάξω εγώ.» «Κάμε το.» τους έδωσε , λοιπόν, στους στρατιώτες. «να τους περάσετε απ’ όλα τα μέρη της Κρήτης», κι έκαναν τριάντα μέρες Μαρτύρια, «και να τους βασανίζετε με τον χειρότερο τρόπο να καμφθούν και ν αλλάξουν.» Τι ξυλοδαρμοί, τι βασανιστήρια, τι λιθοβολισμοί, τι τους έσερναν επάνω στις κοπριές, λέει το Συναξάριο, κι εκείνοι ανένδοτοι και αμετακίνητοι. Ήσαν πάντοτε προσηλωμένοι, με το βλέμμα και την ψυχή τους, στον Εσταυρωμένο και αναστημένο Χριστό μας τους έφεραν πάλι, ύστερα από τριάντα μέρες περιαγωγής και ύβρεων και Μαρτυρίων και ονειδισμών και θλίψεων, τους έφεραν στον Κρητικό έπαρχο. Στον έπαρχο της Κρήτης. 

Κι εκείνος τους είδε να ναι θαλεροί και λεβέντες. Πιο πολύ και από πριν και εξεπλάγη τους υπέβαλε σε βασανιστήρια σκληρότερα από εκείνα των τριάντα ημερών εκείνοι έμειναν πάλι αμετακίνητοι και απαρασάλευτοι, αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν. Κι έφτασε, λοιπόν, σε απόγνωση ο διοικητής. Δεν ήξερε πια τι να κάνει. Αφού μεταχειρίστηκε όλα τα μέσα κι όλους τους τρόπους κι όλα τα βασανιστήρια και δεν μπορούσε ούτε να τους φονεύσει ούτε να τους μεταπείσει. Πολλώ μάλλον, τους ελάμπρυνεν και τότε διέταξε και τους αποκεφάλισαν όλους, για την αγάπη του Χριστού. 

Κι εκείνοι, οι πιστοί και λεβέντες, πέταξαν, οι Κρητικοί λεβέντες, οι γενναίοι, πέταξαν στον θρόνο του φιλάνθρωπου Χριστού. Κι από κει πρεσβεύουν για μας και παρακαλούν, μ’ όλους τους μάρτυρες και μ’ όλους τους Αγίους δεν είμαστε μόνοι μας στην Εκκλησία και μόνοι μας στη γη είμαστε συν πάσι τοις αγίοις και εν ταις λαμπρότησι των αγίων. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά μπορεί να ‘χουμε εξωτερική μοναξιά, αλλά δεν υπάρχει άλλη μοναξιά. Η μοναξιά της Εκκλησίας δεν υπάρχει γιατί ο Ιησούς και οι Άγιοι και η Παναγιά είναι μαζί μας. Αυτό να το ξέρομε και ν ανοίγομε το κουμπάκι της πίστεως και της προσευχής, κι εκεί το δωμάτιο κι ο τόπος της μοναξιάς γίνεται εκκλησία γίνεται τόπος Θεού γίνεται σωτηρία γίνεται μεγαλείο.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία