6 Δεκεμβρίου Άγιος Νικόλαος

Άγιος Νικόλαος

Έχει χαρά η Εκκλησία μας σημέρα , σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, που γιορτάζει ο Άγιος Σάββας ο ηγιασμένος και που αύριο γιορτάζει ο Άγιος Νικόλαος, αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο θαυματουργός και μυροβλύτης. Η μεγάλη αυτή κορυφή της Αγίας μας Εκκλησίας, που έρχεται από τα αρχαία χριστιανικά χρόνια και φτάνει στις ήμερες μας και προχωράει μέχρι τα τέλη των αιώνων. Πρόσφερε ο Άγιος Νικόλαος και προσφέρει τόσο μέγα έργο προς την Εκκλησία και στον κόσμο όσο ελάχιστοι γι αυτό κι η Εκκλησία τον έταξε κοντά στους Αγίους τους αποστόλους και τον γιορτάζει και κάθε Πέμπτη τις καθημερινές ο,τι και να πούμε για τον Άγιο, είναι πολύ λίγο. Ψελλίσματα αδέξια. Κάνει χαρά εκείνος, όμως, που αναφερόμαστε στη χάρη και στο όνομά του γιατί μας αγαπά και μας φροντίζει και γυρεύει και ψάχνει αφορμή και αιτία για να δεηθεί για μας και να μας προσφέρει τα ελέη και τη χάρη του Ιησού Χριστού. 

Η εποχή του 3ος μ.Χ.• αιώνας ήταν εποχή διωγμών μεγάλων διωγμών κατά της Αγίας Εκκλησίας και εδιώχθη κι εκείνος. Υπέφερε πολλά δεινά και μεγάλα βασανιστήρια. Τον έκλεισαν στις φυλακές, αλυσοδεμένον, νηστικόν και πονεμένον. Κι εκείνος έκανε τη φυλακή Εκκλησία και παράδεισο. Κι όταν ήλθε ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος και έφερε τη θρησκευτική ελευθερία, ο Άγιος του Θεού, τότε, όλοι οι φυλακισμένοι και εξόριστοι χριστιανοί αφεθηκαν ελεύθεροι έτσι κι ο Άγιος Νικόλαος ξαναγύρισε στα Μύρα στην αγαπημένη του επισκοπή. Κι έκαμαν πανηγύρι για πολλές ήμερες οι χριστιανοί του, αλλά και οι υπόλοιποι γιατί ήταν τόσο αγαπητός, που τον ήθελαν όλοι. Χριστιανοί, αιρετικοί, Ιουδαίοι και ειδωλολάτραι. Τι είναι, λοιπόν, ο καλός ο άνθρωπος! Ο άνθρωπος του Θεού! είναι μια ευλογία είναι μια χαρά, ένα πανηγύρι, είναι μια στήριξη και μια ασφάλεια είναι κοσμοπόθητος. Τον ποθεί και τον αγάπα όλος ο κόσμος και συνέχισε την υπέροχη δράση του και άνοιξε τον Παράδεισο για πολλούς. 

Κι ήλθε, όμως, η ώρα, γύρω εκεί στα 335 μ.Χ. σε ηλικία 95 ετών, εκοιμήθη ο Άγιος. Παρέδωσε τη μεγάλη του ψυχή στα χέρια του Κυρίου μας ορφάνεψε το ποίμνιο του και η οικουμένη. Τον έκλαψαν και τον πόνεσαν, όταν τους έλειψε. Αλλά σε λίγο αισθάνθηκαν την παρουσία του μεγαλύτερη και από πριν. Τα θαύματά του συνεχίστηκαν περισσότερα και μεγαλύτερα και κάποιος απ’ τη Βασιλεύουσα, που πολύ τον αγαπούσε και τον είχε ιδιαίτερο προστάτη του και πολύ αγαπημένο του, έφυγε απ’ την Πόλη, πέρασε απ’ τον ναό του και προσκύνησε και του λέει: «Άγιε μου, θα πάω ταξίδι, μακρινό. Σε παρακαλώ, πάρα πολύ, να μη μ’ αφήσεις να είσαι κοντά μου, γιατί είναι και δύσκολος ο καιρός, τρικυμίες μεγάλες και τα ναυάγια συχνά». Κι έφυγε μπήκε στο καράβι και προχώρησε, πέρασαν μέρες, και συνάντησαν μεγάλη τρικυμία και το καράβι γέμισε νερά και πνιγόντουσαν όλοι. 

 Κι εκείνος, τότε, φώναξε: «Άγιε μου Νικόλαε, που είσαι; Έλα να με βοηθήσεις και να βοηθήσεις και όλους μας.» και σε μια στιγμή, χωρίς να καταλάβει, βρεθηκε στο σπίτι του και τότε συνήλθε και συνειδητοποίησε πως ο Άγιος Νικόλαος, σαν τον εφώναξε, ήλθε και τον πήρε στη Θεία του αγκάλη και τον μετέφερε αυτοστιγμεί στην Κωνσταντινούπολη. Δεν ήξερε τι να κάνει. Πηγαίνει, ξυπνάει τον μητροπολίτη, ξυπνάει τον έπαρχο, ξυπνάνε όλοι, βάρεσαν οι καμπάνες, συγκλονίστηκε η Πόλις, το θαύμα ήταν ολοφάνερο και μεγαλοπρεπές και σπάνιο έκαμαν, λοιπόν, αγρυπνία και δοξολογία, Θεία Λειτουργία, ‘μαθεύτηκε παντού, και τότε συγκινήθηκαν τόσο πολύ από τον Άγιο Νικόλαο και ωφελήθηκαν αμέτρητα. Τα θαύματα του είναι τόσα πολλά, όση είναι η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης και όσα είναι τ αστέρια στον ουρανό γι αυτό και ο λαός μας ιδιαίτερα τον αγαπά τον Άγιο Νικόλαο και τον έχει προστάτη και βοηθό και οι νεαρές και ανύπαντρες κοπέλες και οι χήρες και τα ορφανά και οι πονεμένοι και αδικημένοι κι οι φυλακισμένοι και οι ταλαιπωρημένοι, τόσο στη θάλασσα όσο και στη στεριά, γιατί ο Άγιος Νικόλαος είναι και της στεριάς και του πελάγου γι αυτό λέει ο λαός μας: «του Αγίου Νικολάου πουν της στεριάς και του πελάγου.» 

Κι εκεί στον ουρανό πρεσβεύει και παρακαλεί, ημέρα και νύχτα και στη γη κατεβαίνει συχνά και φροντίζει όλους. πως τα καταφέρνει όλα, εκείνος ξέρει κι ο Θεός γι αυτό τον έχομε στήριγμα τον Άγιο Νικόλαο και στην Α οικουμενική σύνοδο εστάθη, όπως και ο Άγιος Σπυρίδων, υπέρμαχος της ορθοδοξίας και κατά μία παράδοση, εράπισε και τον Άρειο, που με το απύλωτο στόμα του έβριζε τον μονογενή Υιό και Λόγο του Θεού, τον ενανθρωπήσαντα Χριστό μας και διεκήρυσσε πως δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα του Θεού και τότε ο Άγιος Νικόλαος, κινηθείς υπό Θείας οργής, «οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε», εράπισε τον Άρειο και τον έβαλαν φυλακή, γιατί απαγορεύεται να ραπίζομε. Κι εκεί μέσα ο Άγιος προσευχότανε. Κι ήλθε τη νύχτα ο Χριστός και η Παναγία και τον ρωτάει η Δέσποινα: «Γιατί είσαι εδώ, Νικόλαε;» είμαι εδώ, Κυρία μου, γιατί εφρόντισα κι υπερασπίστηκα τον Υιόν σου.» «Ε τότε», λέει, «πάρε ένα ωμοφόριο από μένα». Κι ο Χριστός πήγε και τον φίλησε και του λέει: «Πάρε κι από μένα το ευαγγέλιο.» τα διάσημα του επισκοπικού αξιώματος και το πρωί τον βρήκαν τον Άγιο να φοράει το ωμοφόριο, του το χαν πάρει, και να ‘χει και το ευαγγέλιο να διαβάζει και τον ρώτησαν: «Τι έγινε;» «μου τα φεραν ο Χριστός και η Παναγία, αφού εσείς μου τα πήρατε εγώ εράπισα τον Άρειο για τη δόξα του Χριστού.» δεν αστειεύεται, λοιπόν, ο Άγιος Νικόλαος. Φροντίζει, επεμβαίνει. 

Κι όταν είχαν έτοιμους τρεις ανθρώπους, να τους θανατώσουν, έτρεξε, πήρε το μαχαίρι απ’ τους δήμιους και λέει: «Αφήστε τα κάτω οι άνθρωποι είν αθώοι. Τι κάνετε εκεί;» Κι όταν, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Αβλάβιος, ο έπαρχος στην Κωνσταντινούπολη, είχε καταγγείλει τρεις στρατηλάτες, ότι έκαναν, τάχα, στάση, για να πάρουν τον θρόνο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ψέματα, και παρουσιάζεται, λοιπόν, ο Άγιος Νικόλαος στον Αβλάβιο, και του λέει: «Κοίτα καλά! Τι έκανες; οι άνθρωποι είναι αθώοι και σε παρακαλώ πάρα πολύ να μη συνεχίσεις τις ενέργειες να θανατωθούν.» Κι επί πλέον ο Άγιος παρουσιάζεται και στον Άγιο Κωνσταντίνο και του λέει: «Κοίτα δώ, αυτό που κάνει ο Αβλάβιος, ο ανόητος, είναι μεγάλο κακό και μεγάλη αδικία. Πρόσεξε, αν θέλεις, και τακτοποίησε το, γιατί θα κάνω προσευχή στον Θεό να σου πάρει την ψυχή.» Απείλησε και τον Άγιο και Μέγα Κωνσταντίνο και σκεφθείτε, λοιπόν, πόσο σπουδαίος είναι ο Άγιος Νικόλαος ο Άγιος Νικόλαος! γι αυτό να τον έχομε πρεσβευτή και να τον παρακαλούμε στις προσευχές μας και στη ζωή μας, να μας φροντίζει κι εμείς να προσπαθούμε, με την ευχή του, να κάνουμε το θέλημα του Θεού και ν αγωνιζόμαστε για την πατρίδα μας, για την Εκκλησία μας, για την ψυχή μας, για τους ανθρώπους, για τους δυσκολεμένους, και να παρακαλούμε και για τους αποθαμένους, να τους αναπαύει ο Χριστός μας. 

Αυτός είν ο Άγιος Νικόλαος και μεγάλη η χάρη του. Κι όσοι έχουν τ όνομά του, να έχουν χρόνια πολλά κι όσοι τον αγαπούν, επίσης, και όλοι να τον χαιρόμαστε τον Άγιο και να μας χαίρεται κι εκείνος.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία