Προφήτης Aββακούμ

Προφήτης Aββακούμ

Πάμε, τώρα, στον προφήτη Aββακούμ. Δύο του μηνός Δεκεμβρίου. Aββακούμ σημαίνει αυτόν ο οποίος μας εναγκαλίζεται η Ανάσταση του πατρός αββά. Η Ανάσταση του πατρός και μίλησε για τον Χριστό και αυτό σίγουρα για τον Χριστό που ανέστησε τον πατέρα μας. Ποιος ήταν ο πατέρας μας; Ο προπάτοράς μας; Ο Aδάμ ο Χριστός, ο νέος Aδάμ, προσέλαβε τον παλαιό Aδάμ και τον ανέστησε και τον άγιασε και τον αποκατέστησε ο προφήτης Aββακούμ, λοιπόν, μίλησε για την αιχμαλωσία, την καταστροφή και την άλωση της Ιερουσαλήμ από τους ασυρίους, που έγινε στα 587 εκείνος ήταν του 7ου αιώνος, αλλά το προεφήτευσε και συνέβη αυτό και πήραν αιχμαλώτους τους Εβραίους στη Βαβυλώνα. 

Η Βαβυλώνιος αιχμαλωσία ο Aββακούμ κρύφτηκε, κατέφυγε στην Αραβία ή στην Αίγυπτο, και αργότερα γύρισε στην πατρίδα του, είχε χωράφια και πολλούς εργάτες μια μέρα, λοιπόν, που ετοίμαζε το φαγητό, είπε στους υπηρέτες στο σπίτι του, για να το πάει στους εργάτες. «Θα περιμένετε να γυρίσω. Δεν θα αργήσω.» και πήρε φαγητό, από αυτό που έφτειαξε για τους εργάτες, και το πήγε στη Βαβυλώνα. Στον προφήτη Δανιήλ, που ταν στον λάκκο των λεόντων. Τον άρπαξε, κατά τους ερμηνευτάς, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στα φτερά του, τον πήγε στη Βαβυλώνα, τον πήγε στο λάκκο των λεόντων, τον άφησε στον Δανιήλ, τον χαιρέτησε τι μυστήρια είν αυτά! 

Πριν τ αεροπλάνα, λοιπόν, και πριν όλα αυτά, ο Θεός έχει τους αγγέλους Του και τη χάρη Του και τη δύναμη Του και κάνει σημεία και τέρατα και γύρισε αμέσως, λοιπόν, ο Aββακούμ, πήγε το φαγητό στους θεριστάδες και εχάρηκε πολύ και αργότερα εκοιμήθη και ετάφη και αυτός με τους πατέρες του, προεφήτευσε δε, τι άλλο; Τον ερχομό του Χριστού. Άλλωστε αυτό θα πει προφήτης. Τον ερχομό του Χριστού. Το φως του ναού. Θα ρθεί ο ναός του Σολομώντος και θα γίνει ολόφωτος και πως έγινε ολόφωτος; Με τον ερχομό του Χριστού γιατί ο Χριστός ήτο πλείων του ουρανού. Περισσότερο από το ιερό γιατί είν ο Κύριος του ιερού. Προεφήτευσε και για τους αποστόλους, προεφήτευσε και για το έργο τους, τι ωραία! και άλλα πολλά. Πάρα πολλά. Παρηγορητικά και ουράνια.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία