9 Δεκεμβρίου, Σύλληψη της Αγίας Άννης

Σύλληψη της Αγίας Άννης

Πάμε, τώρα, στις 9, γιατί βλέπω την ώρα να φεύγει αμειλίκτως, 9 Δεκεμβρίου έχομε την σύλληψη της Αγίας Άννης ο Αρχάγγελος Γαβριήλ πήγε στη μητέρα της Παναγίας, την Αγία Άννα, και στον Άγιο Ιωακείμ , και τους έκανε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Δηλαδή, ότι θα συλλάβουν και θα γεννήσουν τέκνον, που θα γίνει, στη συνέχεια, και η μητέρα του Χριστού. Του Θεού Λόγου, ο οποίος θα ενανθρωπήσει και η παρθένος θα τέξει Θεόν ενανθρωπήσαντα και συνέλαβε, με ανθρώπινο και φυσικό τρόπο, η στείρα και άγονος Άννα, την Κυρία Θεοτόκο, με τη συνεργασία και του Αγίου Ιωακείμ . Αλλά η Θεία χάρις εδώ εβοήθησε τους φυσικούς νόμους να λειτουργήσουν να λειτουργήσουν! και συνελήφθη, λοιπόν, η μητέρα του Χριστού, η Παναγία μας, κι εκυοφορήθη και εγεννήθη από τους δικαίους Θεοπάτορας Ιωακείμ και Άννα και αρχίζει, πια, το μέγα καλό στην οικουμένη, με τη σύλληψη της Αγίας Άννης, που ναι ακριβώς η σύλληψη στην κοιλία της, με τους φυσικούς νόμους, αλλά με θαυμαστό τρόπο, της Υπεραγίας Θεοτόκου. Κι ενώ η ανθρωπότητα ήτο άκαρπος και άγονος, τώρα, λοιπόν, αρχίζει να γίνεται γόνιμος και καρποφόρος, δια της Θεοτόκου είναι σπουδαία εορτή, κεφαλαιώδης εορτή, χαρμόσυνη εορτή, και δείχνει, ακριβώς, το ενδιαφέρον του Θεού για το ανθρώπινο γένος και κατεσκεύασε, λοιπόν, ο Κύριος, εκ των δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, τον άχραντο ναό Του την Αγία Του σκηνή.

Το κατοικητήριό Του το επίγειο, την Υπεραγία Θεοτόκο που έγινε «ο καθαρώτατος ναός του σωτήρος, η πολυτίμητος πάστας και παρθένος.» τα ‘χει βάλει όλα αυτά η Εκκλησία και τα Εισόδια της Θεοτόκου αλλά και τη σύλληψη της Αγίας Άννης, τη σύλληψη της Θεοτόκου, δηλαδή, στην ουσία, στην κοιλία της Αγίας Άννης, προ των Χριστουγέννων, για να μας ετοιμάσει για τη μεγάλη γέννηση. Τη μοναδική γέννηση στον κόσμο του Θεανθρώπου και Φιλάνθρωπου Χριστού, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου. Αυτή είναι η μοναδική γέννηση, που έγινε άνευ ανθρωπίνου σποράς εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου. Κι ο Χριστός μας είναι ο νέος Aδάμ ο άνευ φθοράς και σποράς γεννηθείς. Σπουδαία, λοιπόν, και χαρμόσυνη εορτή. Κι εορτάζουν οι Άννες και οι μητέρες κι οι γιαγιές είναι πολύ ωραίες γιορτές.

Τώρα μας φέρνουν από την Ευρώπη διάφορες. Η εορτή της μητέρας, λέει δεν είναι η Παναγία μητέρα; δεν γιορτάζει η Παναγία και την επόμενη των Χριστουγέννων; δεν γιορτάζει η Παναγία και της Υπαπαντής, που πάει τον Χριστό τεσσαρακονθήμερον βρέφος; Αλλά, τι να κάνομε; Εμάς δεν μας πειράζει αυτό. Η Εκκλησούλα έχει τις γιορτές, ας κάνουν κι εκείνοι, που δεν πιστεύουν, κάτι με τις γιορτές, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εορτή. Το λεγε κι ο αρχαίος σοφός ο Δημόκριτος από την Θράκη: «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος.» Δηλαδή, ζωή χωρίς γιορτή είναι δρόμος μεγάλος, χωρίς να έχει κατάλυμα. Χάνι, να σταματήσει είναι μια έρημος, χωρίς δάση οι γιορτές είναι οάσεις είναι σταθμοί ανεφοδιασμού μεγάλη υπόθεση και τώρα κατήργησαν, τα τελευταία χρόνια, τα τελευταία πενήντα χρόνια, για να μην παίρνω στον λαιμό μου όλους, λοιπόν, κατήργησαν τις γιορτές.

Τις αργίες, που χαν τα σχολεία είχαν του Αγίου Κωνσταντίνου, δεν το κάναν για τον βασιλιά, το κάναν για τον Μεγάλο Κωνσταντίνο. Τον Μεγάλο Κωνσταντίνο που ναι, μετά τους αποστόλους, εκείνος, ίσος και πρώτος και μεγάλος και σπουδαίος του Αγίου Δημητρίου του Τιμίου Σταυρού. Ήταν αργίες παλιά εμείς, όταν πηγαίναμε στο σχολείο, ήταν αργίες και τις κατήργησαν, τάχα να κάνουν μάθημα, και τι κάνουν τώρα τα παιδιά, υποκινούμενα από καθηγητάς και όχι μόνο; Ε.. τα παιδιά... Ξέρετε. Δεν κάνουνε μόνα τους, ο,τι θέλουν τα παιδιά. Καταλάβατε και τώρα, αφού δεν έχουμε αργίες, κάνουμε απεργίες και συμπληρώνει ο Έλληνας το καθισιό του έτσι είναι.

Τα βλέπετε, τι γίνεται. Καταλαμβάνουν τα σχολεία και μ’ άρεσε μια ωραία κυρία, λυκειάρχις: «Θέλουν τα παιδιά να καταλάβουν το σχολείο;» «Μάλιστα.» «Φέρτε ένα χαρτί, εδώ πέρα.» Λεβέντισσες, μερικές γυναίκες. «Λοιπόν. Φέρτε ένα χαρτί.» «Μάλιστα.» «Γράψτε τα ονόματα σας, πηγαίνετε να το υπογράψουν οι γονείς σας, ότι θέλετε κατάληψη, φέρτε το σε μένα, και κάντε το και κάντε!» «δεν κάνομε», λέει να πως λύνονται τα προβλήματα να τους καταστήσει υπευθύνους. Όχι να μαστε ανευθυνοϋπεύθυνοι μπράβο της! Όποια κι αν είναι η κυρία μου το λέγαν προχθές μπράβο της! Αφήνουν τα παιδιά, κάνουν καταστροφές, στο Παγκράτι ένα εκατομμύριο αυτό. Ποιος θα πληρώσει αυτά; Εμείς τα πληρώνουμε. Όχι, κύριε, θέλεις να τα κάνεις; μέσα και τι θα πει; να μας οδηγούν τα παιδιά; Εκεί φτάσαμε να μας οδηγούν τα παιδιά. Όχι έχουμε ακούσει ότι και καθηγηταί και διάφοροι τα βαλαν. «Κάντε απεργία εσείς, εμείς θα καθόμαστε και θα πληρωνόμαστε, κι εσείς θα κάθεστε, αφού το θέλετε» γιατί, ποιος θέλει την παιδεία; Κανείς δεν την θέλει.

Το χε πει ο Ισοκράτης; «της παιδείας αι ρίζαι πικραί, οι δε καρποί γλυκείς.» Βέβαια. Ποιος θέλει να πάει στο σχολείο; Κοιτάμε, που και τώρα μεγάλοι που μαστε, άμα κάνουμε μάθημα, θέλουμε να γλυτώσουμε, ας πούμε. Κι εδώ τα παιδιά μας πότε θα γλυτώσουν να πάνε εκδρομή, άμα είναι καλή η μέρα η, άμα είναι χιόνι, να πέσει και περισσότερο, να μην πάνε σχολείο. Κι αφήσαμε, τώρα, τα παιδιά και μας κυβερνάνε. Τι λέει το γεροντικό, όμως; Πέρασε η ώρα. Δεν πειράζει. «Παιδεύσατε τα παιδία, ίνα μη ταύτα παιδεύσωσιν υμάς.» Εκπαιδεύσατε τα παιδιά καλά, γιατί θα σας παιδεύσουν. Τώρα μας παιδεύουν τα παιδιά εκεί φτάσαμε! να μας παιδεύουν τα παιδιά! Τόσο δύσκολα εγίναμε και ψάχνομε μετά. Αντί να κάτσουν να μάθουν γράμματα, να μάθουν δουλειές. Το παιδί, άμα ήξερε να κυβερνήσει και να κάνει δεκαπενταμελή και τέτοια, δεν θα ταν παιδί. Το παιδί πάει να μάθει είναι μαθητής. Αυτός που δύναται να μάθει. Δεν κυβερνάει τώρα το παιδί μαθαίνει το παιδί μαθαίνει πως να κυβερνάει μαθαίνει πως θα βγει στη ζωή μαθαίνει αυτά. Χωρίς να οδηγεί, τώρα γιατί δεν είναι εις θέση να το κάνει.

Δεν είναι εις θέση να το κάνει. Κι όμως εκεί φτάσαμε, ας πούμε. Φτάσαμε την παιδεία μας εκεί! που παιδεία είναι Θεϊκό δώρο! μας παιδεύει και μας εκπαιδεύει μας οδηγεί στην Εκκλησία μας οδηγεί στον Παράδεισο μας οδηγεί στην ζωή μας οδηγεί στο καλό μας οδηγεί στο ωραίο και φταίνε τα παιδιά! Τα παιδιά, τι να φταίνε τα παιδιά; Υφίστανται, όμως, τα παιδιά τη δική μας βλακεία και αβελτηρία. Ας φύγουμε, όμως, τώρα. Πάμε στις 10 Δεκεμβρίου γιορτάζουν τρεις παλληκαράδες μεγάλοι. θα μιλήσουμε και τη Δευτέρα, στην εκπομπή της Δευτέρας το βράδυ, 10 με 12 στο Σταθμό της Εκκλησίας. Κι όσοι ακούτε δώ κι όσοι ακούτε στο Σταθμό, πέστε με τρόπο και στους δικούς σας να το λέτε αυτό το πράγμα με τρόπο. «Άκουσε αυτή την εκπομπούλα, πάρε, βάλε αυτό τον σταθμό, βάλε ν ακούσεις» γιατί μερικοί δεν ακούνε ποτέ τίποτε κι ενώ θέλουν ν ακούσουν. Δεν το ξέρουν. Δεν θα τους καταπιέσομε ούτε θα κάνομε κατηχητικό ούτε θα τους φέρομε σε δύσκολη θέση. Όχι. Αλλά, με τρόπο, ας λέμε το καλό. Κι εμείς από κάποιους άλλους πήραμε το καλό.

Κι εμείς από κάποιους άλλους μάθαμε. Κι εμείς από κάποιους άλλους οδηγηθήκαμε έτσι. Ή λέμε, στην εφημεριδούλα, που βγαίνει κάθε Κυριακή, την Απογευματινή, έχει μια ομιλιούλα. Πάρα πολύ καλή, πάνω στο ευαγγέλιο έξι χρόνια είναι τώρα εγώ δεν παίρνω τίποτα από την εφημερίδα. Δωρεάν τα δίνω όλα. Δεν θέλω να πάρω. Αλλά είναι πάρα πολύ ωραίο το κηρυγματάκι αυτό μπορείτε να το παίρνετε, να το δίνετε και στους άλλους, να το λέτε και στους άλλους, ένα ευρώ έχει η εφημερίδα έχει κήρυγμα, που δεν είναι δικό μου, ακριβώς είναι από τους Πατέρες της Εκκλησίας. πως εκείνοι βλέπουν το ευαγγέλιο και πως το εξηγούν έτσι. Κι ο,τι άλλο καλό ακούμε και βλέπομαι, ας το λέμε. Κάνει καλό. Συγγνώμη, που το λέω, αλλά αναγκάζομαι γιατί πολλοί έρχονται και μου λένε: «Πάτερ, δεν ξέραμε εμείς.» Έχομε χρέος, λοιπόν, να ενημερώσουμε τους αδελφούς μας με τρόπο γιατί σημέρα όλοι την πραμάτεια τους την διαφημίζουν και στα ραδιόφωνα και στα πάντα και την αίρεση και το κακό και την απάτη, ε λοιπόν, εμείς δεν έχομε χρέος; Με τρόπο, πάλι, είπαμε, προσέξτε το αυτό με τρόπο.

Ψυχαναγκασμός δεν υπάρχει στην Εκκλησία. Αλλά υπάρχει πληροφόρηση οι Απόστολοι πληροφορούσαν δεν ανάγκασαν κανένα να γίνει χριστιανός. Κήρυτταν τον Ιησού Χριστό, Εσταυρωμένο και αναστημένο. Κι οι άνθρωποι βλέπαν την αλήθεια έχει μεγάλη σημασία αυτό. Χωρίς ψυχαναγκασμό, παρακαλώ έτσι. Βλέπετε, Εγώ δεν σας ζόρισα ποτέ εδώ πέρα ούτε πρόκειται να σας ζορίσω ούτε είναι αρετή δική μου αυτή. Αυτός είναι ο εκκλησιαστικός τρόπος. Αλλά, ας κάνομε κάτι κι εμείς.

Ας προσπαθούμε, με τρόπο. Τίποτε άλλο.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία