Αγία Βαρβάρα, Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Αγία Βαρβάρα

Και πάμε, τώρα, παρακάτω στις 4 του μηνός Δεκεμβρίου η Αγία μεγαλομάρτυς και καλλιπάρθενος Βαρβάρα. Η τόσο λαοφιλής, η τόσο αγαπημένη και που τόσα πολλά έχει προσφέρει στην Εκκλησία και στην οικουμένη με τα θαύματα, την αγάπη της και τις υπόλοιπες προσφορές της στο γένος των ανθρώπων έζησε και αυτή στην Ανατολή, στην Ηλιούπολη της Κοίλης Συρίας, και ήταν κόρη ενός ειδωλολάτρη, που τον έλεγαν Διόσκορο είμαστε πάλι στον 3ο αιώνα, στα χρόνια του Διοκλητιανού, εκεί κοντά, ήταν μοναχοκόρη και πανέμορφη, ο πατέρας της την εφρόντισε, την έκλεισε σ’ ένα πύργο, να μην έρχεται σε επικοινωνία και επαφή με τους ανθρώπους, μήπως συμβεί κανένα κακό και το σπουδαιότερο, να μην την κάνουνε χριστιανή ο διάβολος αυτή την έγνοια έχει, κι όσοι τον ακολουθούν μην του πάρει ο Χριστός τον κόσμο. Αλλά ο κόσμος είναι του Χριστού. 

Κι ο καλός και ο κακός ο διάβολος δεν φτειάχνει. Καταστρέφει. Αλλά ο Χριστός μας πηγαίνει και μπαίνει στις καρδιές που Τον ζητάνε, κατά τρόπο μυστικό και ανεξιχνίαστο εκεί, λοιπόν, στον πύργο κλεισμένη, τη βρήκε η χάρη του Χριστού, καθώς έβλεπε τον ήλιο και τη σελήνη, τα άστρα και όλες τις ομορφιές και έλεγε: «μα τα είδωλα δεν μπορεί να ναι Θεός. Θεός είν εκείνος που έφτειαξε τον ουρανό και τη γη.» τι ωραία! Ο φυσικός κόσμος είναι το βιβλίο του Θεού ο Μέγας Αντώνιος στην έρημο, «Έχω δυο βιβλία», έλεγε. «Το βιβλίο της φύσεως και το βιβλίο της Αγίας γραφής και τα μελετώ» μέσα από τα έργα πάει κανείς στον Κύριο και έγινε χριστιανή κι ο πατέρας διέταξε να της φτειάξουν, χωρίς να το ξέρει, βέβαια, ένα λουτρό, εκεί κοντά στον πύργο, κι έφυγε. Κι εκείνη κατέβηκε κι είπε στους μαστόρους να φτειάξουν το λουτρό, ο πατέρας της είχε πει να ‘χει δύο παράθυρα, με τρία παράθυρα και ήθελε να τιμήσει, έτσι, την Αγία Τριάδα. Τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ήλθε ο πατέρας της και λέει: «Γιατί τ αλλάξατε τα παράθυρα;» «Η Βαρβάρα μας είπε.» και Βαρβάρα σημαίνει αντρειωμένη, ξένη και πράγματι δεν ήταν της γης αυτής λουλούδι και άνθος η Αγία. Ήταν ξένη, γιατί είχε μπει στο μυστήριον το ξένον της ένθεου βιωτής. Τι ωραία! και είπε στον πατέρα της, αφού οι εργάτες τον παρέπεμψαν σ’ αυτήν: «Εγώ το φτειαξα, πατέρα, για να τιμήσω τα τρία.» «Ποια τρία;» λέει. Κι έφτειαξε τα δάκτυλα της, για να κάνει τον σταυρό της. «Τον πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, που έφτειαξαν τον κόσμο, και μας φροντίζουνε.» και μόλις άκουσε αυτό ο Διόσκορος, εξεμάνη εξεμάνη και πήγε να την φονεύσει. Κι εκείνη έφυγε τρέχοντας. Ανέβηκε στο βουνό και την ακολούθησε κι εκείνος. Άνοιξε η πέτρα και την υποδέχτηκε, αλλά ένας βοσκός την πρόδωσε, αργότερα τη συνέλαβε ο πατέρας της και την έδωσε στον τύραννο, να την βασανίσει, αν δεν αλλάξει. 

Κι άρχισαν τα μεγάλα και φοβερά μαρτύρια γιατί η Αγία είναι μεγαλομάρτυς, ως γνωστόν. Τόσα μεγάλα και τόσα φρικτά. Κι εκείνη άντεχε την έβαλαν στη φυλακή, καταπληγωμένη και σχεδόν πεθαμένη, κι ο Χριστός την εθεράπευσε και την άλλη μέρα βγήκε υγιέστατη. Τότε θύμωσε εκεί ο τύραννος, που ταν κι ο πατέρας της μαζί, και διέταξε να την διαπομπεύσουν την απογύμνωσαν και την περιέφεραν στην πόλη της Ηλιουπόλεως, σ’ ένα στάδιο, και μια νεαρά, ονόματι Ιουλιανή, καθώς είδε την Αγία να πάσχει, αλλά και να είναι σκεπασμένη με τη Θεία χάρη, να μη φαίνεται τίποτε από το σώμα της το πολύαθλο και Μαρτυρικό, —τη σκέπασε ο Θεός, τι μυστήρια είν αυτά— ακολούθησε κι εκείνη, τότε. Κι αφού δεν άλλαζε ούτε η Βαρβάρα ούτε η Ιουλιανή, βγήκε απόφαση να αποκεφαλιστούν και τις πήγανε, λοιπόν, έξω από την πόλη, στο βουνό, κι εκεί τις αποκεφάλισαν τη Βαρβάρα, μάλιστα, τη μεγαλομάρτυρα, την αποκεφάλισε ο ίδιος ο πατέρας της γι αυτό λέει και το δίστιχο, εκεί, του συναξαρίου, ότι ο Διόσκορος απέβη, είναι, Αβραάμ του διαβόλου. Όπως ο Αβραάμ πήγε να σφαγιάσει τον Ισαάκ με εντολή του Θεού, αυτός έγινε πατροκτόνος. 

Αλλά, καθώς κατέβαινε απ’ το βουνό, ο Κύριος του ριξε αστροπελέκι και τον άφησε στον τόπο. Τον επυροβόλησε γι αυτό κι η άγια Βαρβάρα είναι και προστάτις του Πυροβολικού γιορτάζει το Πυροβολικό μας κι ο στρατός μας, να τους φυλάει ο Θεός. Κι από τότε η Αγία Βαρβάρα, μέχρι σημέρα και μέχρι το τέλος του κόσμου, είναι μεγάλη προστάτις και κυρίως των νεαρών υπάρξεων, αλλά και όλων των ανθρώπων και των ασθενούντων και των δυσκολεμένων, εμφανίζεται, προσφέρει τη βοήθεια και τη χάρη της, εμψυχώνει και κάνει τόσα καλά. Κι όσοι την εορτάζουν κι όσοι την αγαπούν κι όσοι έχουν τ όνομα της, ας έχουν χρόνια πολλά, καθώς και όλες αυτές τις ήμερες, το επταήμερο, γι αυτό λέω χρόνια πολλά γενικά, εννοώ όλους εκείνους που γιορτάζουν τους Αγίους του επταήμερου που αναφέρομε έτσι και ειδικά και γενικά. Κι αν έχουν το όνομα κι αν δεν έχουν και τιμούν, το ίδιο είναι γι αυτό λέμε: «των εορταζόντων και τιμώντων την αγίαν εορτήν ταύτην και των φερωνύμων αυτής.» Κι αυτούς που φέρουν το όνομα του Αγίου η της Αγίας η του Χριστού και της Παναγίας, που εορτάζει έτσι, λοιπόν.

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Την ίδια μέρα έχομε και τον μεγάλο πατέρα και διδάσκαλο της Εκκλησίας, 4 Δεκεμβρίου, πάντα, τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Τον χρυσορρόο ποταμό. Δεύτερος ιερός Χρυσόστομος. Χρυσορρόος ποταμός γεννήθηκε στα μισά του 7ου αιώνος, στη Δαμασκό της Συρίας, εξ ου και Δαμασκηνός, που ήταν υπό την κατοχή των Αράβων ο πατέρας του πλούσιος ευγενής, αλλά και χριστιανός και καλότατος άνθρωπος, κατόρθωσε κι έγινε πρωθυπουργός. Αρχιγραμματεύς του χαλίφη της Δαμασκού. Του Άραβος γιατί οι Άραβες χρησιμοποίησαν χριστιανούς σε επίκαιρες θέσεις, γιατί αυτοί δεν ήξεραν από διοίκηση και μπόρεσαν, λοιπόν, οι Άραβες, καθώς και οι τούρκοι, αργότερα, καθώς πήραν τις επαρχίες του Βυζαντίου, έχοντας τέτοιους ανθρώπους άξιους, να πετύχουν και αυτοί στο κράτος που κατέλαβαν και δημιούργησαν, στη συνέχεια.

Γιατί τους βοήθησαν πάρα πολύ οι Βυζαντινοί, το Βυζαντινό σύστημα διοικήσεως, που ταν άριστο. Αν υπήρχε στην αρχαιότητα σοσιαλισμός, είναι εκείνος μόνος του Βυζαντίου γιατί εστηρίζετο στο ευαγγέλιο είχε κρατική παρέμβαση. 

Σοσιαλισμός χιλίων εκατόν ετών. Κι όπως λέει ο αείμνηστος σερ Στήβεν Ράνσιμαν, ο Άγγλος προτεστάντης, στο Βυζάντιο ουδείς έμπορος επλούτισε. Σημέρα οι έμποροι, οι μεσάζοντες, παίρνουν, αντί ευτελούς τιμής και αξίας προϊόντα απ’ τους αγρότες μας, και τα πωλούν δέκα και δεκαπέντε φορές επάνω στο Βυζάντιο ουδείς έμπορος επλούτισε. Υπήρχε κρατικός παρεμβατισμός γι αυτό και δεν κατεστράφη αυτή η αυτοκρατορία, αλλά ξεπέρασε και τα χίλια χρόνια και έδωσε το καλύτερο σύστημα διοικήσεως στην οικουμένη γι αυτό και τώρα όλοι νοσταλγούμε το Βυζάντιο και όλοι προς τα κει πηγαίνομε. Η πατρίδα μας δεν το νοσταλγεί, γιατί είναι επιβίωση του Βυζαντίου επιβίωση του Βυζαντίου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό οι ρίζες μας δεν είναι στον αρχαίο κόσμο είναι στο Βυζάντιο. Αλλά αυτό ενοχλεί πολλούς, που ναι αρνητικοί στη θρησκεία και στην πατρίδα και δεν το δέχονται οι ρίζες μας, του Νέου Ελληνισμού, οι ρίζες είναι στη Βυζαντινή αυτοκρατορία και η Βυζαντινή αυτοκρατορία επιβιώνει στον Νέο Ελληνισμό.

 Όλα, κάθε μέρα, στην Εκκλησία μας και τη ζωή μας, είναι Βυζαντινά. Όπως και στο Άγιο Όρος, περισσότερο, που έχουν εκεί και Βυζαντινή ώρα και Βυζαντινό Ημερολόγιο και όλα τα υπόλοιπα γιατί, τι είναι το Βυζάντιο; Το ευαγγέλιο στην πράξη να μου πείτε, ήταν τέλειο; Όχι ούτε οι Απόστολοι ήταν τέλειοι. Ήταν κι ο προδότης. Αλλά, η προδοσία του ενός δεν καταργεί το έργο και την προσφορά των υπολοίπων έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό να το ξέρομαι, γιατί ακούμε διάφορα. Λοιπόν. Φεύγει και η ώρα.

Κι έτσι γέννησε τον Ιωάννη, ο υπέροχος πατέρας του και η μητέρα του, χριστιανοί, όπως είπαμε, και με μεγάλη θέση, αυτοί διοικούσαν, αλλά δεν χρησιμοποιούσαν τη θέση τους για να τα οικονομήσουν και τα υπόλοιπα, αλλά χρησιμοποιούσαν τη θέση τους για να βοηθήσουν τους σκλαβωμένους και όλους τους ανθρώπους και τους Άραβες κατακτητές, γι αυτό τι ήταν από τον πατέρα του; Όλοι ευχαριστημένοι! απ’ αυτόν, λοιπόν, κι απ’ την Αγία μάνα του προήλθε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ο μεγαλύτερος Θεολόγος του 8ου αιώνος κι όχι μόνο. Ήταν επιτομή της Θεολογίας, από την αρχή μέχρι τον 8ο αιώνα. Όπως επιτομή της Θεολογίας από τον 8ο μέχρι τον 18ο - 19ο ήταν ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Τόσο σοφός, τόσο μεγάλος, τόσο σπουδαίος.

Είχε κι ένα θετό γυιό ο πατέρας του, βρήκε ένα φτωχαδάκι, ένα παραπεταμένο παιδί, το υιοθέτησε, το ονόμασε Κοσμά, και έγινε αργότερα ο Κοσμάς ο μελωδός ο επίσκοπος μαϊουμά. Ήσαν αδέλφια, λοιπόν, με τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και καθώς, τότε, έτρεχαν στην Κάτω Ιταλία οι Άραβες και κατακτούσαν τα μέρη εκείνα κι έφερναν αιχμαλώτους, έφεραν στη Δαμασκό αμέτρητους κι ένα μοναχό σοφό, τον Κοσμά τον Ξένο, οικέτη. Δούλο και τον αγόρασε εκείνος, τον ελευθέρωσε στην ουσία, και τον έκανε δάσκαλο των παιδιών του και του Ιωάννου και του θετού Κοσμά. Κι έμαθαν γράμματα πολλά και σπουδαία ο Θεός τον έφερε τον Κοσμά μέχρι και Μουσική έμαθαν και αστρονομία και μαθηματικά και Φιλοσοφία και Θεολογία. Άμα διαβάσουμε τα έργα του Αγίου Ιωάννου, βλέπουμε ότι ήταν πανεπιστήμιο και παραπάνω, ακόμη.

Σπούδασαν, λοιπόν, και ύστερα πήγαν και οι δύο μοναχοί στη μονή του Αγίου Σάββα. Κοντά στα Ιεροσόλυμα, 15 χιλιόμετρα, εκεί, από την Αγία πόλη, στην Κοιλάδα, εκεί, των Κέδρων, στο αριστερό μέρος της. Κι εκεί αφοσιώθηκαν στην άσκηση, στον ένθεο βίο. Κι ο μεν Κοσμάς έγινε επίσκοπος μαϊουμά, εκεί στη Γάζα, πόλις του νερού σημαίνει μαϊουμά, και άγιασε και πρόσφερε πολλά, έχομε πει για τον Κοσμά, ο Άγιος Ιωάννης έμεινε στη μονή, έγινε πρεσβύτερος, έγραφε ύμνους, κι ο ηγούμενος τον εμπόδιζε, γιατί έκανε άκρα υπακοή, και πάει η Παναγία και του λέει του ηγουμένου: «Άφησε τη βρύση να τρέχει, παιδί μου. Αυτός θα γράψει ύμνους Θεϊκούς. Θα τον θυμάται η οικουμένη και με τους ύμνους αυτούς θα δοξάζεται ο υιός μου, κι εγώ και οι Άγιοι και οι άγγελοι.» και τον άφησε, λοιπόν, τον Κοσμά και έγραψε ύμνους αναστάσιμους, ύμνους σε Αγίους, και τι δεν έγραψε! 

Κι αυτός είναι εκείνος, ο οποίος εσυστηματοποίησε τη Βυζαντινή Μουσική είναι ο πατέρας της Βυζαντινής Μουσικής. Πήρε τα δύο μέρη της αρχαίας Ελληνικής Μουσικής, το χρωματικό και το διατονικό, κι έφτειαξε τους οκτώ ήχους. Κι απ’ αυτούς, απ’ τα δύο γένη, έφτειαξε και τρίτον γένος, το εναρμόνιον γένος. Που ναι ο Τρίτος κι ο Βαρύς τι ωραία! Κι έφτειαξε τη Βυζαντινή Μουσική, που ναι μουσική των Ελλήνων και μουσική των αγγέλων οι άγγελοι στον ουρανό αυτή τη μουσική έχουν. Κι έγραψε και πολλά βιβλία, υπερασπίστηκε τις ιερές εικόνες, του κοψε το χέρι ο Λέων ο γ, ο Ίσαυρος, να μη γράφει υπέρ των ιερών εικόνων. Κι εκείνος το πήγε το κομμένο χέρι μπροστά στην εικόνα της Παναγίτσας, και λέει: «Παναγίτσα μου, ο τύραννος μου κοψε το χεράκι για σένα και για το γυιό σου και για τις εικόνες και των αγίων.....

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία