Άγιος Σάββας,

Άγιος Σάββας

Πάμε στις 5 του μηνός και τελειώνουμε, γιατί πέρασε η ώρα, πότε πέρασε εγώ δεν κατάλαβα, λοιπόν. Καλή παρέα οι Άγιοι. Καλή παρέα. Πάρα πολύ καλή παρέα οι Άγιοι! —Έχω πάρα πολύ ζάχαρο και μπερδεύεται η γλώσσα μου. Δεν πειράζει εσείς ξέρετε απ’ αρρώστεια και βάσανα. Λοιπόν.— Πάμε, τώρα, την 5η του μηνός Δεκεμβρίου και σταματάμε γιορτάζει ένας πολύ, πάρα πολύ μεγάλος Άγιος ο Άγιος Σάββας ο ηγιασμένος. Σπλάχνο της Καππαδοκίας της Ελληνικότατης και χριστιανικότατης Καππαδοκίας που έβγαλε τόσους και βγάζει μέχρι σημέρα και με τους κρυπτοχριστιανούς που έχει εκεί, θα δείτε κάποια μέρα, θα θαυμάσομε πράγματα και θαύματα. Πόσοι χριστιανοί κρύβονται εκεί και λατρεύουν τον Χριστό νύχτα και μέρα! Μυστικώς! Εν κρύπτω» τι ωραία! Εγεννήθη εκεί ο Άγιος τον 4ο αιώνα 431. Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο μοναστήρι των Φλαβιανών, εκεί κοντά, και έμεινε μέχρι 18 ετών, που έμαθε όλα τα γράμματα, το Ψαλτήρι απ’ έξω, και απέκτησε μεγάλη χάρη και φήμη. Ήθελαν όλοι να τον φαν απ’ τη χαρά τους κι απ’ την αγάπη τους. Τόσο σπουδαίος ήτανε. Δεκαοκτώ χρονών παιδάκι και καλογηροπαιδάκι.

Και τι έκανε; Έφυγε. Πήγε στην Αγία πόλη της Ιερουσαλήμ, προσκύνησε τους Αγίους Τόπους κι ύστερα πήγε στην έρημο της ανατολής. Στον Άγιο Ευθύμιο τον μεγάλο, κείνος τον έστειλε στον Άγιο Θεόκτιστο, και έμεινε εκεί αρκετά χρόνια, ασκήθηκε πολύ, κι ανέβηκε ψηλά έλαμψε το πρόσωπο του. Η χάρη του Θεού τον είχε από κοντά. Κι ύστερα πήγαινε και στην έρημο και προσευχόταν κι αγωνιζότανε κι αργότερα έφτειαξε και τη μονή, που προαναφέραμε, τη μονή του Αγίου Σάββα, την περίφημη, που ναι κοντά στην Ιερουσαλήμ, απέκτησε πολλούς, αναρίθμητους μοναχούς, πήγε και σ’ άλλα μέρη, και τι; Κάθε μέρα φρόντιζε την ψυχή του. Κι έλεγε: «Δεν είμαι τίποτα, Θεούλη μου.» Ήταν πολύ ταπεινός και τον ονόμασαν και παιδαριογέροντα. Παιδάκι με φρόνηση γέροντος.

Λοιπόν.

Και φρόντιζε την ψυχή του και έλαμψε τόσο πολύ από τη Θεία Χάρη κι ανέβαινε, όλο κι ανέβαινε κάθε μέρα στην αγιοσύνη γι αυτό κι ονομάσθηκε και αγιασμένος. Ηγιασμένος. Από παιδάκι, μέχρι που εκοιμήθη, αγωνιζόταν να γίνει και πιο Άγιος κατά το «Άγιοι γίνεσθε». Τι ωραίο! και σκοπός του βίου, κι εκείνου και ημών, ήτο ο αγιασμός ημών και πήρε χάρη περισσή ο Άγιος Σάββας και τι έκανε; Θαύματα μεγάλα έβγαζε δαιμόνια. Θεράπευε άρρωστους. Θεράπευε καρκίνους γι αυτό και το Αντικαρκινικό Ινστιτούτο των Αθηνών φέρει το όνομά του. Το όνομά του έβγαζε από τις ξερές πέτρες και τις ερημιές νεράκι δροσερό, πήγε δυο φορές στην Ιερουσαλήμ ως πρέσβης για κάποιες σοβαρές υποθέσεις της περιοχής του στους αυτοκράτορες Αναστάσιο τον Α και Ιουστινιανό τον Μέγα, τον Α, και τα κατάφερε θαυμάσια.

Αλλά ήλθαν και τα χιόνια στα βουνά, και στα 532, πλήρης ημερών και πάλλευκος και αγιασμένος εις το έπακρον, εκοιμήθη στα 532, που προαναφέραμε, στις 5 Δεκεμβρίου τον έκλαψαν, τον θρήνησαν, τους έλειψε. Αλλά εκείνος, τότε, ήταν περισσότερο κοντά τους. Καθώς βγήκε απ’ τα δεσμά της σαρκός, ήταν πλέον ελεύθερος και πρώτα ήταν ελεύθερος, αλλά ελεύθερος πολιορκημένος απ’ το σώμα κι απ’ τα βάσανα του βίου. Τώρα που βγήκε, ήταν ελεύθερος να τρέχει παντού και τρέχει ο Άγιος Σάββας , καθώς και οι Άγιοι όλοι, και φροντίζει την οικουμένη.

Ετάφη το λείψανο του στη μονή του, το πήραν αργότερα οι Βενετοί, το πήγαν στην Ιταλία, και στα 1965 το επανέφεραν οι πατέρες στη μονή του κι είναι εκεί τώρα, πλήρης χάριτος και κάνει μεγάλα θαύματα και πάλι είμαστε τυχεροί, πο ‘χομε τόσους Αγίους, που μας περιβάλλουν και μας φροντίζουν τους ευχαριστούμε κι ευχαριστούμε τον Κύριο κι ας κάνομε κι εμείς προσπάθεια, όσο γίνεται, να τους μιμούμεθα και τότε χαίρονται και μας βοηθάνε παραπάνω.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία