29 Δεκεμβρίου, Σφαγή των νηπίων, Άγιος Μάρκελλος

  

 

Σφαγή των νηπίων

Πάμε, τώρα, στις 29 του μηνός Δεκεμβρίου έχομε την αναίρεση, δηλαδή την σφαγήν των νηπίων εκείνων, τα οποία κατέσφαξεν ο φοβερός Ηρώδης στα Ιεροσόλυμα και στα πέριξ, ένεκα του ενανθρωπήσαντος Θείου Βρέφους. Του ενανθρωπήσαντος Θεού μας έμαθε ο Ηρώδης από τους γραμματείς και Φαρισαίους, που ο Χριστός γεννάται. Δηλαδή, στη Βηθλεέμ. Κάλεσε τους μάγους και τους είπε: «Να πάτε να προσκυνήσετε το θείον Βρέφος, τον νεογέννητο βασιλιά, και να ρθείτε να μου πείτε έφυγαν εκείνοι και πήγαν στη Βηθλεέμ και το αστέρι εκάθισε επάνω, «ου ην το παιδίον μετά της μητρός αυτού». 

Χάρηκαν που είδαν ξανά το αστέρι, που τους οδηγούσε, ήταν άγγελος Κυρίου μετασχηματισμένος σε άστρο, και πήγαν εις την οικίαν, που λέει ο Ματθαίος, κι είδαν το Βρέφος το Θείον, μετά Μαρίας της μητρός αυτού, ο Ιωσήφ κάπου θα χε πάει, λεν οι Πατέρες, θα πήγε να φέρει ψωμάκι, κι έπεσαν και προσκύνησαν τον τεχθέντα Βασιλέα, οι σοφοί της ανατολής, οι απόγονοι του πατριάρχου Αβραάμ και πρόσφεραν τα δώρα τους, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν, στον σαρκωθέντα Κύριον και δοξολόγησαν και ευχαρίστησαν και χάρηκαν, αλλά και εφωτίσθησαν. 

Κι ενώ βλέπανε το αστέρι, που ταν άγγελος μετασχηματισμένος, ύστερα πήραν Θεία γνώση και Θεία χάρη περισσή, καθώς είδαν και προσκύνησαν το Θείον Βρέφος και τον άγγελον πια τον είδαν κατ όναρ έχομε, δηλαδή, πρόοδο στη Θεία φώτιση και τους είπε ο άγγελος κατ όναρ, στ όνειρο τους, έχομε και όνειρα αποκαλυπτικά, που είναι η βάση της πίστεως, κατά τον κύρ Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τους είπε: «Να μην πάτε στον Ηρώδη πάλι, αλλά να φύγετε απ’ άλλο δρόμο, για την πατρίδα σας.» Κι έφυγαν ο Ηρώδης, αφού άργησαν οι μάγοι, κατάλαβε πως τον ξεγέλασαν και «εθυμώθη λίαν», που λέγει το ευαγγέλιο. Κι έδωσε εντολή να σφάξουν τα παδιά της Βηθλεέμ και της περιοχής, από δύο ετών και κάτω, καθώς εξακρίβωσε τον χρόνον της γεννήσεως του Χριστού από τους μάγους και τότε έγινε θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός.

 Αλλά τα παιδιά εκείνα είναι ευτυχισμένα και μακάρια. Διότι είναι οι πρώτοι μάρτυρες της Καινής Διαθήκης και κέρδισαν τον Παράδεισο. Τι κι αν έχασαν την παρούσα ζωή; Τι κι αν στερήθησαν τα αγαθά της, τα οποία είναι όλα πρόσκαιρα, κι όπως έλεγε ο γελίμερος, όλα για γέλια; Ο Ηρώδης, όμως, έλαβε την αιώνια τιμωρία και καταδίκη. Δυστυχώς.

Άγιος Μάρκελλος

Την ίδια μέρα γιορτάζει κι ένας μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας, άγνωστος στους περισσότερους από μας, ο όσιος και θαυματουργός Μάρκελλος, έχει σχέση με το Μάρκος, Μάρκος σημαίνει σφυρί, ηγούμενος της μονής των Ακοίμητων έζησε και έλαμψε τον 5ο αιώνα. Προήρχετο από την Απάμεια της Συρίας. Αγαπούσε πολύ τον μοναχικό βίο κι ήθελε να αφιερωθεί στον Κύριο, οι γονείς του τον εσπούδασαν στην Αντιόχεια κι έμαθε όλη τη Φιλοσοφία και όλη την ιστορία και θύραθεν γνώση. Αλλά έμαθε και τας Θείας γραφάς στην Αντιοχειανή σχολή και γι αυτό, όταν εκοιμήθησαν οι γονείς του, έφυγε.

 Ήλθε στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, πήγε σε μια μονή εκεί κοντινή, κι έγινε ασκητής είχε μεγάλη χάρη και μεγάλη Σοφία, είχε μεγάλη δύναμη. Κι αργότερα, μαθαίνοντας πως στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε κάποιος όσιος Αλέξανδρος, ηγούμενος της μονής των Ακοίμητων, κι ελεγετο έτσι η μονή, γιατί είχε ακοίμητη Δοξολογία. Λειτουργούσαν εκεί όλο το εικοσιτετράωρο και δοξολογούσαν, με τη σειρά τους οι πατέρες και αδελφοί. Κι ήταν ένας επίγειος ουρανός το μοναστήρι εκείνο. Πήγε, λοιπόν, ο όσιος Μάρκελλος εκεί, και ανέβηκε σε μεγάλα ύψη αρετής και σοφίας και αγάπης. Κι όποιος αγαπά πολύ, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον ομολογητή, ο Θεός του δίνει και το χάρισμα της θαυματουργίας το έλαβε, λοιπόν, ο όσιος Μάρκελλος και θαυματουργούσε. Κι ωφελούσε. 

Κι ήταν ένας πόλος έλξεως. Ήταν ένα μεγαλείο στη Βασιλεύουσα. Κι όταν εκοιμήθη ο ηγούμενος, όλοι οι πατέρες και οι υπόλοιποι εξέλεξαν τον Άγιο Μάρκελλο ηγούμενο της μονής των Ακοίμητων και τότε ετέθη το φως επί την λυχνίαν και πρόσφερε πάρα πολλά και στους πατέρες και στην Βασιλεύουσα και παντού, έως τα πέρατα της οικουμένης. Της απέραντης ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και πλήρης ημερών ο Άγιος απήλθε προς τις αιωνίους μονάς. Άφησε ορφανό το ποίμνιο του κι εκείνοι τον επεκαλούντο κι έπαιρναν κι από την άλλη πλάση κι από το μνήμα του τη χάρη, την ευλογία του, αλλά και τα θαύματα του.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία