31 Δεκεμβρίου Αγία Μελάνη η Ρωμαία

Αγία Μελάνη η Ρωμαία

Πάμε, τώρα, και στην τελευταία ημέρα του Δεκεμβρίου, 31η, γιορτάζει μια μεγάλη Αγία, σε λίγους, ίσως, γνωστή, αλλά πολύ σπουδαία και σημαντική. Η οσία Μελάνη η Ρωμαία. Κατήγετο από τη Ρώμη έζησε και έλαμψε στα χρόνια του Ονωρίου, του γυιού του Μεγάλου Θεοδοσίου, που βασίλευε στη Δύση, κι ο Αρκάδιος, όπως γνωρίζομε, στην Ανατολή. Ήταν από γονείς πολύ πλουσίους, πολύ ευγενείς και χριστιανούς ορθοδόξους την αγαπούσαν την Μελάνη, την έμαθαν γράμματα, την έμαθαν τρόπους, κι είχε μεγάλη αγάπη στον Χριστό και στους ανθρώπους. Ήθελε κι εκείνη να μονάσει να αφοσιωθεί, ψυχή τε και σώματι, στον φιλάνθρωπο Κύριο, που γεννήθηκε κι απέθανε και ανέστη δι ημάς οι γονείς της, όμως, την είχαν μοναχοπαίδι, και ήθελαν να έλθει εις γάμου κοινωνίαν, να ιδούν εγγονάκια και να χαρούν και να κληρονομήσουν και την αμύθητη περιουσία της. 

Κι εκείνη η καημένη τους αγαπούσε τόσο, που λέει: «ναι ο,τι θέλετε.» Κι ήλθε εις γάμου κοινωνίαν, απέκτησε και δύο παιδιά, οι γονείς εκοιμήθησαν, κι εκείνη συμφώνησε με τον σύζυγο της να ζουν ως αδελφοί, με εγκράτεια και με αγώνα Θεϊκό. Κι εκείνη δέχτηκε και πήγε σ’ ένα προάστιο, κι έκαμε την άσκηση της, και συνάμα βοηθούσε τους πτωχούς και τους ξένους και τους φυλακισμένους, με τον πιο υπέροχο τρόπο, ξοδεύοντας την αμύθητη περιουσία, και με τη συμφωνία του καλού συζύγου της, πο κανε κι αυτός το ίδιο, σε άλλο μέρος. Τι αγώνες έχουν κάνει οι άνθρωποι! και πόσα δεν έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα, για το χατήρι του Χριστού και τη σωτηρία της ψυχής τους! και ύστερα πώλησε την περιουσία και έδωσε στους φτωχούς, στα μοναστήρια και στις εκκλησίες και με τη συμφωνία του συζύγου της πήγε στην Αφρική και μπήκε σε μια μονή και έγινε καλογραία. 

Πτωχή και ξένη επτά χρόνια άθλησε εκεί, κι έλαβε χάρη μεγάλη και περισσή. Κι έκαμε νηστεία τόσο πολύ, που τη θαύμαζαν και οι άνθρωποι και οι άγγελοι. Όταν κανείς αφοσιωθεί στον Χριστό, έχει τον έρωτα του Χριστού, κατορθώνει και τα ακατόρθωτα και τα μεγάλα και τα υψηλά και λάμπει έμεινε επτά χρόνια εκεί και πήγε, στη συνέχεια, στην Αλεξάνδρεια έμεινε πολύ λίγο, και ύστερα αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους. Πήγε στα Ιεροσόλυμα. Πτωχή και άσημη και άγνωστη μπήκε σ’ ένα κελλί, κι έκαμε άσκηση και σε λίγο, το κελλί και τα πέριξ γέμισαν από ψυχές που ήθελαν κι αυτές να αφιερωθούν στον Χριστό είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, η ψυχή μας φέρεται ορμεμφύτως και εκ κατασκευής στον φιλάνθρωπο Χριστό μας γι αυτό και όταν στενοχωρούμεθα και νομίζομε ότι κάτι μας λείπει, μας λείπει ο Λυτρωτής μας λείπει ο Κύριος . 

Κι επειδή δεν τον έχομε, η ψυχή μας πενθεί, αναστενάζει, υποφέρει και δυσκολεύεται. Κι έχει, όπως λέμε στις μέρες μας, κατάθλιψη. Δηλαδή θλίψη μεγάλη, γιατί λείπει Εκείνος είναι μια διαμαρτυρία. Ας το ξέρομε αυτό και σιγά-σιγά, όπως είπαμε, μαζεύτηκαν τόσες πολλές κόρες, που έκαναν κοινόβιο με πλήθος καλογραιών και ανυμνείτο το όνομα του Χριστού και έκαναν και πρακτικό χριστιανικό βίο. Βοηθούσαν άρρωστους, φτωχούς και πονεμένους, με τον καλύτερο τρόπο. Κι ελάτρευαν τον Κύριο. Κι η Μελάνη, πια, πλήρης ημερών, αφού υπέστη ένα κρυολόγημα κι έπαθε πλευρίτιδα, η οποία φέρει μεγάλους και φοβερούς πόνους και πυρετό, κι αφού υπέφερε αυτό το Μαρτύριο για λίγο καιρό, ο Χριστός μας, που ετρώθη την πλευρά με την λόγχη, την πήρε κοντά Του. 

Αφού αποχαιρέτησε τις μοναχές και τους πάντας κι είπε τα λόγια του Ιώβ: «Ως έδοξε τω Κυρίω ούτω και εγένετο.» Όπως θεώρησε καλό ο Κύριος , έτσι και συνέβη και ανεπαύθη εν Κυρίω και άφησε χάρη περισσή και όνομα μεγάλο και προσφορά ανυπολόγιστη στην εκεί κοινωνία και Εκκλησία.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία