16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Λογγίνου Εκατόνταρχου, των Αγίων Δύο Στρατιωτών, των Αγίων Λεοντίου, Δομετίου, Τερεντίου και Δομνίνου, Μάλου Οσίου, Gall

Άγιος Λογγίνος

Πάμε 16 του μηνός, γιατί έφυγε η ώρα και πρέπει να τελειώσουμε. Δεκαέξι Οκτωβρίου. Θα πάμε στα χρόνια του Χριστού μας και μάλιστα κατά τα Άγια Πάθη και την Αγία Του Ανάσταση γιορτάζει ο Άγιος Λογγίνος, ο εκατόνταρχος, ο επί του Σταυρού και οι δύο μάρτυρες στρατιώτες του. Τότε, όταν ο Χριστός μας ήταν στο Μαρτύριο, ο Πιλάτος, ο Πόντιος Πιλάτος, ο διοικητής της Ιουδαίας, διέταξε τον εκατόνταρχο, εκατόνταρχος είναι αυτός ο αξιωματικός που έχει εκατόν στρατιώτες, υπό τας διαταγάς του, να είναι εκεί για να υπηρετήσει στρατιωτικά τις βουλές του Πιλάτου και τις αποφάσεις. Κι ήταν , λοιπόν, στον σταυρό του Ιησού ο Λογγίνος μακρουλής σημαίνει Λογγίνος.

Λόγγος είναι ο μακρός. Λογγίνος, λιγότερο μακρός. Λοιπόν. Κι έβλεπε, λοιπόν, κατά τη σταύρωση του Χριστού, τον σεισμό και τα γενόμενα και εφοβήθη. Ήταν καλή ψυχή. Κατηγορούμε, κάποτε, τους στρατιωτικούς, τους αστυνομικούς είναι μερικοί που είναι διαμάντια και καλύτεροι από μας. Δεν ξέρομε τι είν ο άλλος γι αυτό καλό είναι να μην κατηγορούμε κανένα. «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε», που είπε ο Χριστός και τότε φώναξε ο Λογγίνος: « Αληθώς Θεού υιός ην ούτος.» Είδε και τα μνήματα ν ανοίγουν και τους πεθαμένους να βγαίνουν και να έρχονται στην πόλη, τα ξεχνάμε αυτά. Υπάρχει κι η ανάσταση των νεκρών και ήταν και επικεφαλής του τάγματος των στρατιωτών, που αποτέλεσαν τη φρουρά του Παναγίου Τάφου την κουστωδία. Κι όταν αναστήθη ο Χριστός, συνετρίβη περισσότερο και συγκινήθηκε ο Λογγίνος τους κάλεσε ο Πιλάτος και οι Ιουδαίοι, τους πλήρωσαν, —τι κάνουν τα έρημα τα λεφτά!— να πούνε πως ο Χριστός δεν αναστήθηκε, αλλά ήλθαν οι μαθηταί του, καθώς εκοιμόμαστε. «αφού κοιμόσαστε, που τους είδατε;» να το ψέμα να το λογικό κενό. Περιπίπτει σε αντιφάσεις αυτός που λέει ψέματα και φανερώνονται.

Αποκαλύπτεται ο Λογγίνος αρνήθηκε να πάρει χρήματα και να πει ψέματα. Λέει: «Όχι, αναστήθηκε ο Κύριος ! Εγώ δεν θέλω χρήματα και τίποτε.» και τότε έχασε τη θέση του και πήγε στήν Καππαδοκία, ξέχασα να πω ότι ήταν από κει, τι έχει βγάλει αυτή η Καππαδοκία, με δύο στρατιώτες που τον ακολούθησαν, και τι έκανε εκεί; εκήρυττε τον Χριστό. Τον Εσταυρωμένο και αναστημένο το ‘μαθαν οι Ιουδαίοι και μάνιασαν έστειλαν επιστολή στον αυτοκράτορα Τιβέριο, 14 έως 37 μ.Χ., κι ο Τιβέριος, μέσω του Πιλάτου, έστειλε δημίους και αποκεφάλισαν τον Λογγίνο και τους δύο στρατιώτες κι έφεραν και την κεφαλή του Λογγίνου, να την δουν οι Ιουδαίοι να πεισθούν και να πάρει ο Πιλάτος τα λεφτά που του είχαν τάξει. Στο τέλος τα λεφτά γίνονται κρεμάλα είχε κακό τέλος ο Πιλάτος, αλλά δεν είναι της παρούσης ώρας αυτό. Πήρε το κεφάλι του, την Αγία κεφαλή, και πήγε και διέταξε και την έθαψαν στις κοπριές, κοντά στον γολγοθά, όπως έθαψαν και τους σταυρούς.

Λίγο αργότερα, μια γυναίκα, στήν Καππαδοκία, τυφλώθηκε και τότε λέει του γυιού της: «Πάρε με, παιδάκι μου, και πήγαινε με στους Αγίους Τόπους, που ταν ο Χριστός, που έκαμε θαύματα, να θεραπεύσει και μένα» και καθώς έφθασαν εκεί, πέθανε ο γυιός της και στενοχωριόταν. « Ούτε ματάκια έχω ούτε το γυιό μου έχω.» που θα πάει η κακομοίρα; και βλέπει στον ύπνο της τον Άγιο Λογγίνο και της λέγει: «Θα πάς να σκάψεις στο τάδε σημείο και θα βρεις την κεφαλή μου και θα γίνεις καλά». Κείνη το πε τ όνειρο, την πήγαν εκεί, στο μέρος, ακριβώς, που τους περιέγραψε, κι άρχισε να σκάβει, σκορπίζοντας με τα χεράκια της. Κι έβγαλε την κεφαλή του Αγίου και καθώς την ασπάσθηκε άνοιξαν τα μάτια της.

«Και θα δεις», λέει, «και το παιδί σου, που είναι.» και είδε στον ουρανό το παιδί της να κάθεται μαζί με τον Άγιο Λογγίνο στον Παράδεισο. «Μνήσθητι μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου.» και ύστερα πήρε την Αγία κεφαλή και το λείψανο του παιδιού της, τα βαλε μαζί, έτσι την διέταξε ο Άγιος Λογγίνος, πήγε στήν Καισαρεία, έφτειαξαν ναό εκεί, κι είχαν ένα θαυματουργό Άγιο, είχε ένα προστάτη Άγιο, όσο ζούσε, και την παρηγορούσε, τον Άγιο Λογγίνο. Αλλά και πολλοί άλλοι. Αυτός είν ο Άγιος Λογγίνος.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία