6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Θωμά Αποστόλου, Ερωτηΐδος, Κενδέα Οσίου, Μακαρίου του Νέου Οσιομάρτυρα, των Αγίων Ιλαρίωνος, Ιωάννου, Ιωσήφ, Καλαντίου, Κασσιανού της Γλύφας και Κασσιανού της Αξύλου

6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Θωμά Αποστόλου, Ερωτηΐδος, Κενδέα Οσίου, Μακαρίου του Νέου Οσιομάρτυρα, των Αγίων Ιλαρίωνος, Ιωάννου, Ιωσήφ, Καλαντίου, Κασσιανού της Γλύφας και Κασσιανού της Αξύλου

Άγιος Θωμάς

Πάμε τώρα στις έξι του μηνός είναι του Αγίου αποστόλου Θωμά ο μεγάλος αυτός απόστολος του Κυρίου, ο όποιος ήτανε και λίγο δυσκολεμένος περί την πίστη, αλλά ο Χριστός μας τον έπεισε και τον έκανε κι αυτόν λιοντάρι, έφυγε μετά την κάθοδο του Παρακλήτου Πνεύματος και πήγε στην Περσία, στους Πέρσες, στους Μήδους, στους Πάρθους, και κατέληξε στην Ινδία έκαμε πολλούς χριστιανούς, και τη γυναίκα του βασιλέως της Ινδίας και τα παιδιά τα έφερε στην εκκλησία ο βασιλιάς, όμως, σκληρός και αμετάπειστος, διέταξε πέντε στρατιώτες να συλλάβουν τον Θωμά, να τον πάνε στο βουνό και να τον τρυπήσουν με λόγχες και το έκαμαν και εμαρτύρησε με τις λόγχες εκείνος που άγγιξε την πλευρά τη λογχισμένη του Χριστού αξιώθηκε με λόγχες να πάει να τον συναντήσει και διηγούνται κει τα συναξάρια και μια ωραία ιστορία, που θα σας πω περιληπτικά, έχει μεγάλη αξία, επήγε σ’ έναν άρχοντα, εκεί, βασιλιά, λέει το Συναξάρι, πάλι της Ινδίας, έκανε περιοδείες μεγάλες, εγώ σας τα λέω περιληπτικά, και βρήκε κάποιον βασιλιά κι αυτόν, η Ινδία έχει πολλούς βασιλείς, φαίνεται, και τον είδε τον Θωμά ωραίο και δυνατό, του λέει, «Τι δουλειά ξέρεις;» Εγώ ξέρω να κτίζω, λέει. «Και κάνω και τον μαραγκό, που έκανε και ο Χριστός μου.» «Ωραία», λέει. «Θα μου φτειάξεις, τότε», του λέει, «ένα παλάτι, που να μην υπάρχει καλύτερο να φυσάει.» Εντάξει, λέει. «Πάρε και προκαταβολή», του δωσε και αρκετό χρυσάφι, κι έφυγε αυτός, πήγε σε άλλο μέρος. Κι ο Θωμάς πήρε τα λεφτά, και τι τα κανε; Πήγε και βρήκε φτωχούς και άρρωστους και ανήμπορους και τα μοίρασε. Ήλθε μετά από καιρό ο βασιλιάς, του λέει: «Που είναι το παλάτι;» δεν πήγε στον τόπο που θα το κτίζε, τον βρήκε άλλου. «Ε, γίνεται. Η σκεπή λείπει.» Ε, λέει, «πάρε κι άλλα χρήματα, να το αποτελειώσεις.» Πήρε, λοιπόν, κι άλλα χρήματα, και τ αποτελείωσε. Ήλθε ο βασιλιάς, του πε να τον πάει στο παλάτι, πουθενά το παλάτι. «Ρε απατεώνα», λέει, «τι έκαμες; Πήρες τα λεφτά και το παλάτι δεν το φτειαξες;» Τον έριξε στη φυλακή. Αρρωσταίνει ο αδελφός του βασιλιά, τόσο πολύ, από τη στενοχώρια του, γιατί ο ξένος αυτός εκμεταλλεύτηκε τον αδελφό του για λεφτά! και τι κάνει; Από τη στενοχώρια του την πολλή έφυγε και πάει στον ουρανό. 

Κι εκεί είδε ένα παλάτι και λέει στον συνοδό άγγελο: «Μπορώ να το έχω αυτό; Μ αρέσει.» «Δεν είναι δικό σου», λέει. «Τίνος είναι;» Είναι του αδελφού σου.» «Ποιος το κτισε;» Αυτός, λέει, «ο Θωμάς .» «Πως το κτισε;» έδωσε τα λεφτά στους φτωχούς κι οποίος δανείζει, ελεεί τους φτωχούς, δανείζει τον Θεό του το χρωστάει ο Θεός.» γιατί; Ψέματα είναι αυτά που λένε οι γραφές; Όχι. Καθόλου ψέματα ούτε κατά ένα ιώτα ούτε κατά μία κεραία, που λέει το ευαγγέλιο. Κατεβαίνει, λοιπόν, κάτω, τον έφερε ο Κύριος , έτσι, για να διδάξει και του λέει του αδελφού του: «Μου δίνεις το παλάτι που έχεις επάνω;» «Ποιό παλάτι;» λέει έχεις ένα παλάτι.» Αφού δεν έχω», λέει ο άλλος με γέλασε.» «Τι σε γέλασε;» λέει. Ορκίσου μου ότι θα μου το δώσεις.» «Που ν το παλάτι;». Δεν του πε ότι υπάρχει, ότι στον ουρανό ήταν το παλάτι. Ορκίζομαι», λέει μετά του είπε ότι είναι στον ουρανό. Αυτός κατάλαβε. «Ποιος το φτειαξε;» λέει ο Θωμάς.» «Μα τι λες, ρε παιδί μου;» λέει ε, τότε ο όρκος μου δεν πιάνει, γιατί εγώ ορίζω στη γη, δεν ορίζω στον ουρανό στον ουρανό ορίζει άλλος», του λέει. Οπότε ο όρκος μου είναι άκυρος.» Κι ήταν άκυρος. «Δεν πιάνει», λέει, «ο όρκος. Δεν πιάνει. Λογίζεται άκυρος.» Κι έτσι, λοιπόν, έβγαλαν τον Θωμά από τη φυλακή, πέσαν στα πόδια του, τους κατήχησε, τους εβάπτισε, κι ο άλλος, που θελε κι εκείνος σπίτι στον ουρανό, ο βασιλιάς το είχε ήδη, όλα εκεί θα πάνε, τα μεταφέρει κανείς, εκεί, άμα θέλει, με το να κάνει καλό, με το να κάνει ευεργεσίες και με το να βοηθάει, όταν έχει , κι όταν κάνει υπομονή, πάλι παλάτι κτίζει. Δοκιμασία είναι ο βίος. Πειρατήριον, κατά τον Ιώβ. Δοκιμαστήριο.

απο το συναξάρι του Παπούλη Ανανία