29 Οκτωβρίου - Αγία Αναστασία η Ρωμαία , Άγιος Αβραάμιος

Αγία Αναστασία η Ρωμαία

Και πάμε, τώρα, στις 29 του μηνός Οκτωβρίου, γιορτάζει η οσιομάρτης Αναστασία η Ρωμαία του 3ου αιώνος κι αυτή, απ’ τη μεγαλόπολη της Ρώμης, ευγενούς καταγωγής κι από κοριτσάκι, ακόμη, λάτρεψε στ αλήθεια τον Χριστό μας κι αφιέρωσε το είναι της ολόκληρο στη χάρη και στην αγάπη Του και πήγε εκεί κοντά στη Ρώμη, ήταν μια μονή, και έγινε μοναχή και έκαμε τον αγώνα της με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή και άγιαζε και ανέβαινε και βοήθαγε και αλλους πολλούς, με τον υπέροχο τρόπο της μια μέρα, όμως, οι ειδωλολάτραι, καθώς είχαν μάθει την έξοχη δράση της, όρμησαν στη μονή, παραβίασαν το άσυλο, άρπαξαν την Αναστασία και την έφεραν στον Πρόβο, τον άρχοντα της Ρώμης. Κι εκείνος τη διέταξε, αφού πρώτα την κολάκευσε και την παρακάλεσε, τη διέταξε να αρνηθεί τον Χριστό. Κι εκείνη του λέει: Αυτό δεν γίνεται ποτέ με τη χάρη Του θα μείνω πιστή γι αυτό προχώρα παρακάτω και κάνε οτι θέλεις . Γυναίκα ανδρεία τις ευρήσει; , λέει ο σοφός Σολομών και την υπέβαλε την νεαρά καλογραία Αναστασία τη Ρωμαία σε φρικτότατα βάσανα. Διαβάζοντας τα αυτές τις ήμερες, σηκωνόταν η τρίχα μου γι αυτό και δεν θα σας τα πω μόνο να προσθέσω ότι της έκοψαν χέρια, πόδια και τα πάντα και ύστερα, που δεν λύγιζε με τίποτα εκείνη, με τη χάρη του Θεού, παρ ότι αφόρητα πονούσε, της πήραν το κεφάλι, για να μην τους εξευτελίσει. Κι η καλλιπάρθενος και οσία Αναστασία πέταξε κι αυτή στον ουρανό. Κι εκεί που είναι δεν ησυχάζει μιλάει στον Χριστό για μας, φροντίζει εμάς, δοξολογεί τον Κύριο, και περιμένει όλους μας να φθάσομε κάποια μέρα εκεί κοντά γιατί οι Άγιοι, είπαμε, γνήσια μας αγαπούν και γνήσια και στοργικά μας φροντίζουν.

Άγιος Αβραάμιος

Την ίδια την ημέρα , 29 Οκτωβρίου πάντα, γιορτάζει και ο όσιος Αβραάμιος, ο ασκητής ο μεγάλος, και η Μαρία, η ανεψιά αυτού. Ήταν από την Έδεσσα εκεί της ανατολής, της Μεσοποταμίας, εκεί που είναι το Ιράκ σημέρα και γίνονται τόσα βάσανα, έχει χυθεί Μαρτυρικόν αίμα, έχουν αγιάσει ασκηταί, και είν κι εκείνος τόπος Άγιος, παρ ότι σημέρα , κρίμασιν οις οίδε Κύριος, υπάρχει εκεί η αθεΐα και η πλάνη. Υπάρχουν, βέβαια, κι εκεί, χριστιανοί, αλλά είναι λίγοι. Αρκούν, όμως, να αλατίζουν και το υπόλοιπο σώμα της κοινωνίας και της πλάσεως. Τον Άγιο τον πάντρεψαν οι δικοί του για να μην τους στενοχωρήσει, δέχτηκε. Ήταν ευγενική ψυχή και υπέροχη αλλά δεν μπόραγε ν αντέξει οχι ότι δεν άντεχε και δεν είχε τη δύναμη αλλά, άλλα πράγματα ήθελε. Ήταν πλασμένος για άλλο δρόμο ο Θεός τα ορίζει αυτά γι αυτό και κάποια μέρα έφυγε κρυφά από το σπίτι του και πήγε σε μια ερημιά και έφτιαξε ένα κελλάκι και έμενε και ασκήτευε. Κι έφτασε σε ύψη μεγάλα και σε ομορφιά και χάρη. Κι είχε και την ευχή του Αβραάμ του πατριάρχου, που είχε το όνομά του είχε ένα αδελφό ο όσιος Αβραάμιος, που πέθανε και άφησε την κορούλα του Μαρία ορφανή εννιά χρονών. Πήγε ο γέροντας, τότε, και την επήρε έπρεπε να την προστατεύσει έτσι είναι η Εκκλησούλα και οι Άγιοι ορφανών προστάτες τε και χηρών την έβαλε εκεί κοντά του, της έφτιαξε ένα καλυβάκι, και την φρόντιζε, να μην της λείπει το ψωμάκι κι ο,τι άλλο, και η παρέα του και η στοργή του. Σαν έφτασε είκοσι χρόνων, πλανέθηκε από τον σατανά και κατέληξε σε οίκον διαφθοράς. Αυτό τον πόνεσε πάρα πολύ τον όσιο. 

Στενοχωριότανε, προσευχότανε, έκλαιγε και παρακαλούσε και μια φορά τον φώτισε ο Χριστός να βρει τρόπον να την ξαναφέρει. Ντύθηκε στρατιωτικά, πήρε κι ένα άλογο, καβάλησε πάνω, και καθώς ήταν λεβέντης έσχιζε και είπε πως θέλει να πάει στο πορνείο κλπ. Πάει μέσα, λοιπόν, και βλέπει την ανεψιά του να είναι η ψυχή της στενοχωρημένη και η όψη της λυπημένη και τότε έπεσε στα πόδια της και την παρεκάλεσε, κλαίγοντας: Έλα, παιδάκι μου έλα, κόρη μου. Φύγε από δω έλα, κοντά μου . Κι εκείνη τον κοίταζε, τα χε χάσει, και τι κάνει; την αρπάζει. Θα μου πεις χρειάζεται αυτό; Καμιά φορά χρειάζεται. Άμα είναι να βγάλεις τον άλλο απ τον γκρεμό και από το αυτό... Πως δεν χρειάζεται. Αφού ο άλλος δεν ξέρει τι να κάνει; Κάνομε κι εμείς, μέχρις ενός σημείου και την έφερε πάλι στο μοναστηράκι του, το ερημητήριό του, την έβαλε στο κελλάκι της, και αυτή πρόκοψε τόσο πολύ, το κοριτσάκι, μετάνιωσε τόσο πολύ και αγάπησε τον Χριστό, που σε λίγο τι έκανε; Άγιασε και επιτελούσε, όπως λέει το Συναξάρι, και τι; και μεγάλα θαύματα. Αυτή είναι η Εκκλησία. 

Αυτή είναι η Εκκλησία. Αυτή είναι η αναπλαστική και μυστική δύναμη της γι αυτό ποτέ να μην απελπιζόμεθα για κανέναν και να μην απελπίζομε κανέναν. Δεν ξέρομε τι επιφυλάσσει ο Θεός για την κάθε ψυχούλα, όπου κι αν είναι, όποια κι αν είναι και όπως κι αν είναι γι αυτό λέει ο Χριστός: Μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε. Πέρασε ο καιρός, λοιπόν, κι ο γέροντας ο θείος της, ο Αβραάμιος, έφυγε για τον ουρανό, για τον πατριάρχη Αβραάμ για τους κόλπους αυτού. Κι έμεινε πίσω αυτή μόνη της πέντε χρόνια εκεί στην ερημιά με παρέα, όμως, τον Χριστό, την Παναγιά και τους Αγίους και τους αγγέλους και αφού ασκήθηκε ακόμη και έλαμψε, ανεχώρησε κι εκείνη για τον θείο της και για τον παράδεισο. Τι κάνει, λοιπόν, η μετάνοια κι η διόρθωση του βίου! Η μετάνοια, λέει το ευαγγέλιο, δίνει χαρά στον ουρανό και αγαλλίαμα στη γη και αποτέλεσμα τη σωτηρία των ψυχών μας.

απο το συναξάρι του Παππούλη Ανανία