30 Οκτωβρίου- Άγιος Ζηνόβιος, Αγία Ζηνοβία

-->

Άγιος Ζηνόβιος αγία Ζηνοβία

Πάμε, τώρα, στις 30 του μηνός Οκτωβρίου γιορτάζουν δύο Άγιοι του 3ου κι εκείνοι αιώνος, οι αυτάδελφοι ιερομάρτυς Ζηνόβιος και μάρτυς Ζηνοβία. Δηλαδή, ήσαν αδέλφια. Ζούσαν στην Κιλικία της Μικρασίας ο Ζηνόβιος ήταν γιατρός, που θεράπευε χωρίς αμοιβή. Ήταν ανάργυρος γιατρός. Χωρίς λεφτά εθεράπευε. Κι η αδελφή του τον βοηθούσε. Κι είχαν και μεγάλη πίστη και πρόσφεραν στην εκκλησία του Χριστού και στην κοινωνία τα βέλτιστα και τα κάλλιστα. Κι ήσαν το καμάρι της Κιλικίας κι όχι μόνο ο άρχοντας, όμως, του τόπου, ειδωλολάτρης ων, δεν μπορούσε ν αντέξει άλλο την αγαθοποιό δράση των αυταδέλφων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας, ο οποίος Ζηνόβιος έγινε και επίσκοπος στην Κιλικία. Κι ήταν , λοιπόν, και παπάς, δεσπότης και γιατρός. Κι εθεράπευε πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν.

 Κι ήταν ιατρός των ψυχών και των σωμάτων. Τον εκκάλεσε, λοιπόν, ή μάλλον έτρεξε και τον έφεραν δεμένο στο διοικητήριο ο διοικητής και τότε του είπε ν αλλάξει την πίστη του αλλά εκείνος: Τι λες του λέει, άνθρωπε μου; εγώ ν αλλάξω η εσύ ν αλλάξεις; δεν τα μετράς καλά και δεν τα βλέπεις σωστά και τότε εκείνος διέταξε να τον μαστιγώσουν άγρια και τα υπόλοιπα και πάνω στην ώρα φτάνει και η Ζηνοβία, η αδελφή του, που έμαθε που ευρίσκετο ο αδελφός της και δεν εγύρισε στο σπίτι και αργούσε. Κάτι συνέβη και βγήκε και τον έψαχνε. Κι έμαθε πως ήταν στο δεσμωτήριο, στο διοικητήριο, και Μαρτυρούσε για την πίστη του Χριστού. Τρέχει κι εκείνη και φωνάζει: Κι εγώ μαζί σου, Ζηνόβιε. Κι εγώ να μαρτυρήσω. Κι εγώ να μαρτυρήσω, για την άγια πίστη του Χριστού μην πας μόνος σου στον παράδεισο και στην άνω ζωή! Θέλω να πάρεις κι εμένα. Περίμενε με και ευχήσου ν αντέξω .

Τι ωραίο ήταν κι αυτό! και αμέσως ήλθε κοντά και οι δήμιοι παρέλαβαν κι εκείνη και άρχισαν, λοιπόν, να τους μαστιγώνουν, να τους κτυπούν με ρόπαλα και να τους κάνουν τόσα. Τους βάλανε, μετά, μέσα σε καζάνια με πίσσα βραστή και υπόλοιπα υγρά φοβερά, κι εκείνοι, με τη χάρη του Ιησού Χριστού, έκαμαν τα καζάνια, αντί να καίνε, να δροσίζουν όπως οι τρεις παίδες οι εν Καμίνω στη Βαβυλώνα, στην Παλαιά Διαθήκη και εποχή και τότε ο τύραννος και οι δήμιοι και οι υπόλοιποι εκεί, θαύμασαν. Τι έχουν αυτοί επάνω τους! πως μπορούν και νικάνε τη φωτιά! πως μπορούν και τ αλλάζουν όλα! πως μπορούν και τα διαφοροποιούν! πως μπορούν και αντέχουν! και οι Άγιοι τους απάντησαν. Η δύναμη του Χριστού, η ακαταμάχητη, τα κάνει όλα εμείς είμαστε αμαρτωλοί και ελάχιστοι, αλλά με τη δύναμη Του και με τη χάρη Του κατορθώνουμε πολλά και μεγάλα . Πολλοί εξεκλειδώθηκαν και φώναζαν: Μέγας ο Θεός των χριστιανών μέγας ο Κύριος του Ζηνοβίου και της Ζηνοβίας τα είδωλα είναι δαιμόνια και πλάνη εδώ είναι το φως και ποιος ξέρει, οι καλοπροαίρετοι αυτοί, τι έβλεπαν και τι θωρούσαν και τότε ο τύραννος, για να μη ξεκλειδωθούν και άλλοι, διέταξε και απέκοψαν τις Ιερές κεφαλές του ιερομάρτυρος Ζηνοβίου και της μάρτυρος Ζηνοβίας, της αδελφής αυτού.

Κι όπως λέει πάλι το Συναξάριο, τι έκαμαν αυτοί οι Άγιοι; Έλαβαν τον στέφανο της Θείας δόξης και αναχώρησαν για την αιώνια πατρίδα αφού κατέπληξαν πολλούς με τα Μαρτύρια και με τη χάρη τους και αφού, όπως προείπαμε, ξεκλείδωσαν πολλούς και τους έφεραν στη χριστιανοσύνη, στην εκκλησία και στον Παράδεισο.

Από το συναξάρι του Παππούλη Ανανία.